ผีใช่เพียงแต่จะมาในรูป เสียง และกลิ่น

เมื่อปี 2545 ผมสอบติดมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลก ซึ่งทางมหาวิทยาลัยมีกิจกรรมรับน้อง ซึ่งเรียกว่าบีกินนิ่งแค้มส์ คือนำนิสิตทุกคนทุกคณะมาเข้าค่ายร่วมกันแล้วพักร่วมกันที่มหาวิทยาลัยเป็นเวลาสามวัน สถานที่พักของนิสิตชายอย่างผมคือตึกที่กำลังสร้างใหม่ในขณะนั้นสร้างได้ประมาณ80-90%เปิดแต่เฉพาะชั้นหนึ่งขึ้นไปย้ำนะครับเปิดตั้งแต่ชั้นหนึ่งขึ้นไป ซึ่งจะสร้างเป็นโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัย ถึงจะสร้างเป็นโรงพยาบาลแต่พวกผมไม่กลัวเลยเพราะในตอนนั้นยังไม่เปิดรับผู้ป่วย แต่สิ่งที่พวกผมเจอทำเอาอึ้งไปตามๆกันคือ. คืนนั้นเมื่อทำกิจกรรมเสร็จ พวกนิสิตชาขก็เข้าพักตามปกติ แต่นิสิตที่ยังไม่นอนก็ไปซื้อขนมกันตามประสา ขากลับขึ้นลิฟท์ของพวกผมสิครับจึงได้เจอเหตุการณ์นี้ขึ้น นิสิตต้องพักประมาณชั้น5ชั้นไป ซึ่งมีทั้งหมดสิบกว่าชั้น พวกผมก็กดรอลิฟท์ลงมา ช่วงนั้นคนที่จะขึ้นลิฟท์เยอะมาก ผมเป็นคนกดลิฟท์ พอลิฟท์มาผมก็เข้าไปคนแรกแล้วก็กดเปิดค้างไว้เนื่องจากมีคนขึ้นหลายคน ผมสาบานได้ว่าตอนที่ผมกดนั้นผมกดตั้งแตั้นห้าขึ้นไป เพราะมีหลายคนหลายชั้นจนเกือบเต็ม บรรยากาศในลิฟท์ตอนนั้นสนุกมากเพราะมีแต่ผู้ชายรุ้นๆเดียวกัน พอลิฟท์ปิด แทนที่มันจะขึ้นมันกลับลงไปที่ชั้นจี บรรยากาศในลิฟท์เริ่มเปลี่ยนไปด้วยความสงสัยว่าใครเรียกลิฟท์วะ มันเปิดตั้งแต่ชั้นหนึ่งเป๋นต้นไปนี่หว่า พอลงไปถึงชั้นจี มันค่อยๆเปิด สิ่งที่เห็นคือมีแต่ความมืดมีเพียงแสงไฟในลิฟท์ส่องออกไปเท่านั้นในขณะที่ทุกคนกำลังงง ก็มีเสียงดังแอ๊ดดดดดด น้ำหนักเกินครับ ทุกคนต่างมองหน้ากัน ผมนึกในใจกูไม่ออกแน่ ประตูลิฟท์ก็ไม่ปิดเสียงก็ดังแอ๊ดดดด แค่นั้นแหละครับทุกคนร้องแต๋วแตกเลย โวยวาย ร้องไห้ก็มี ประตูลิฟท์ก็ปิดแล้วขึ้นมาจอดที่ชั้นหนึ่ง ประตูเปิดทุกคนวิ่งโดยมิได้นัดกันเลย จนทุกวันนี้สถานที่นั้นเปิดเป็นโรงพยาบาลแล้วแต่ผมไม่เห็นว่ามีการเปิดชั้นจีเลย

 

ม.นเรศวรล่ะสิ

 

อืมมม...ผีก็อยากขึ้นลิฟ

 

ว้ายมีแต๋วแตกด้วย....เป็นผมก็ไม่ลงอ่ะ.....ทำไงดี