ผู้ที่ได้มโนมยิทธิ..เชิญทางนี้หน่อย

บทสรรเสริญพระธรรมคุณ ในวรรคหนึ่งมีใจความว่า

 

อืม... ไม่ได้มีมโนมยิทธิหรอกนะ... แต่จะแสดงความเห็นอีกเรื่องหนึ่งน่ะ

การที่เราแสวงหาความจริงโดยไม่แสวงหาความจริงนั้นเป็นทางสู่ความผิดพลาดล้มเหลวและบาปอ่ะนะ

แบบว่าถ้าความรู้ของเราไม่ได้แสวงหามาอย่างสุจริตแท้จริงแสวงหาความรู้เพื่อให้รู้ นั่นคือความรู้เราจะแสวงหามาแบบอยากจะหาก็หา อยากจะรู้ก็รู้ อยากจะไม่รู้ก็ไม่รู้นั่นคือความรู้ของเราจะไม่ใช่ความรู้ตามที่มันเป็นโดยแท้จริง แต่จะเป็นความรู้ที่ถูกฉาบด้วยกิเลส... คือถ้าเราอยากจะรู้ว่าทำยังไงถึงจะได้เกรดดีๆ ถ้าโดยความรู้แท้จริงก็ต้องขยัน อ่านหนังสืออะไรประมาณนั้น แต่ถ้าความรู้ที่ฉาบกิเลสว่าไม่อยากอ่านหนังสือ ไม่อยากตั้งใจเรียน อยากจะโดดเรียนเข้ามาฉาบไว้จะทำให้เราคิดว่าเราจะได้เกรดดีด้วยการอ่านหนังสือไม่ได้ ( เพราะความรู้นั้นมันขัดกับกิเลสที่เรามีที่เป็นกรอบจำกัดความคิดเราให้คิดไปทางอื่นที่ไม่ขัดกับกิเลส... ) การคิดที่ไม่ขัดกับกิเลสที่เรามีก็จะต้องออกมาในแนวลอกเพื่อนคนที่เก่งๆ... ( เพราะไม่ต้องอ่านหนังสือก็ได้ ไม่ต้องตั้งใจเรียนไม่อยากเรียนก็โดดเรียนได้ ) และเมื่อเราเมมโมรี่ไว้ในสมองแล้วว่าถ้าอยากได้เกรดดีก็ให้ลอกเพื่อน เวลาเราจะสอบเราก็จะลอกเพื่อนลูกเดียว ไม่อ่านหนังสือไม่ตั้งใจเรียนอะไรทั้งนั้น

แล้วความรู้ที่ถูกฉาบไว้ด้วยกิเลสมันจะนำมาซึ่งหายนะยังไง ก็เมื่อใดที่ไอ่เพื่อนที่เราลอกมันไม่ได้นั่งข้างเราหรือตอนสอบเอ็นทรานซ์ที่ลอกกันไม่ได้ เราก็ทำข้อสอบไม่ได้อ่ะนะ ( หรือจะดันทุรังคิดจะลอกข้อสอบเอ็นท์กันก็ตามใจ... )

ในการสร้างเทพขึ้นมาองค์หนึ่ง พระเจ้าจะต้องตัดกายทิพย์ออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อเอามาทำเสมอ... พระศรีอารีย์เกิดจากหัวใจของพระเจ้าซึ่งเมื่อพระเจ้าควักหัวใจออกมาจะต้องเสียพลังไป 2 ใน 3 ถ้าพระเจ้าคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้มันพลังเยอะๆ พระศรีอารีย์คงจะมีพลังมากกว่าพระเจ้า 5555 แต่ไม่เป็นอย่างนั้นเลย พระศรีอารีย์มีพลังเพียง 1 ใน 100 ของพระเจ้าเท่านั้น เพราะว่าไอ่ 2 ใน 3 ของพระเจ้านั่นจะต้องเอาไปทำอะไรตั้งมากมายทำกายทิพย์ทำสติปัญญาอะไรต่อมิอะไรอีก ในเมื่อสิ่งที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของเรามากที่สุดคือ " เรามีพลังอยู่เท่าไหร่ " แล้วทำไมไม่เน้นที่จะทำพลังให้มากที่สุดเข้าไว้ล่ะ...

นั่นเพราะว่าไม่ว่าพลังของเราจะมากเท่าไหร่ มันก็น้อยกว่าพลังจักรวาลอันยิ่งใหญ่อยู่ดี... และสิ่งเดียวที่จะบ่งบอกว่าในการต่อสู้ผู้ใดจะชนะนั้นคือ " ใครมีพลังมากกว่ากัน " เมื่อพลังจักรวาลอันยิ่งใหญ่นั้นมากกว่าพลังของเรา ดังนั้นในการต่อสู้ระหว่างเรากับพลังจักรวาล เราแพ้ลูกเดียว นั่นคือ " ไม่ว่าจะเน้นสร้างพลังให้มันมากเท่าไหร่ ก็เอาชนะกฏแห่งกรรมไม่ได้ " เมื่อสัจธรรมและความเป็นจริงเป็นอย่างนั้น ดังนั้น สิ่งสำคัญที่จะต้องคำนึงถึงเป็นอันดับแรกก็คือ " จะใช้พลังที่มีอยู่อย่างไร " นั่นคือจะต้องสร้างปัญญาที่จะใช้พลังของตนขึ้นมาก่อน เมื่อมีปัญญาที่จะพิจารณาได้ว่าการกระทำอย่างนี้ทำได้ การกระทำอย่างนี้ทำไม่ได้ขัดกับกฏของจักรวาลที่ไม่มีวันต่อสู้ไม่มีวันขัดขืนได้แล้วที่เหลือจึงจะสร้างเป็นพลังขึ้นมา

เช่นเดียวกัน การดำรงชีวิตของคนเรา จริงอยู่ที่สิ่งที่สำคัญที่มีอิทธิพลต่อชีวิตเราที่สุดมันคือ " เรามีพลังอยู่เท่าไหร่ " แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นที่เราจะต้องพิจารณาเป็นอันดับแรกที่จะตัดสินว่าเราจะสำเร็จหรือล้มเหลวมันกลับกลายเป็น " เราใช้พลังของเราอย่างไร " ดังนั้นถ้าความรู้ที่เรามีอยู่ยังไม่เป็นความรู้ที่เป็นจริงที่เป็นสัจธรรมตามธรรมชาติของมัน แต่เป็นความรู้ที่เราอยากจะให้มันเป็นอยากจะให้มันทำ ยังเป็นความรู้ที่ฉาบด้วยกิเลสอยู่ โดยไม่สนใจว่าธรรมชาติของมันเป็นอย่างไร แล้วเราจะได้รู้ว่า กำลังของเรา แพ้กำลังของธรรมชาติโดยไม่มีวิถีทางใดๆที่จะต่อกรได้ อย่างแน่นอน
[b-wai]

 

1./2. ถ้าฌาณและวิปัสสนาญาณเท่ากันก็เห็นเหมือนกัน
3. ถ้าฌาณเท่ากันก็เห็นเหมือนกัน

 

ในการสร้างเทพขึ้นมาองค์หนึ่ง พระเจ้าจะต้องตัดกายทิพย์ออกมาชิ้นหนึ่งเพื่อเอามาทำเสมอ... พระศรีอารีย์เกิดจากหัวใจของพระเจ้าซึ่งเมื่อพระเจ้าควักหัวใจออกมาจะต้องเสียพลังไป 2 ใน 3 ถ้าพระเจ้าคิดแต่ว่าจะทำยังไงให้มันพลังเยอะๆ พระศรีอารีย์คงจะมีพลังมากกว่าพระเจ้า 5555 แต่ไม่เป็นอย่างนั้นเลย พระศรีอารีย์มีพลังเพียง 1 ใน 100 ของพระเจ้าเท่านั้น เพราะว่าไอ่ 2 ใน 3 ของพระเจ้านั่นจะต้องเอาไปทำอะไรตั้งมากมายทำกายทิพย์ทำสติปัญญาอะไรต่อมิอะไรอีก ในเมื่อสิ่งที่มีอิทธิพลต่อชีวิตของเรามากที่สุดคือ " เรามีพลังอยู่เท่าไหร่ " แล้วทำไมไม่เน้นที่จะทำพลังให้มากที่สุดเข้าไว้ล่ะ...
*** ไปถามพระศรีอาริย์หรือยังก่อนจะพูดแบบนี้ ... ท่านขำเลยนะเนี่ย ... ท่านไม่ได้แยกร่างมาจากใคร จากจิตท่านเองแล...
ส่วนประเด็นพลังเรามีอยู่เท่าไหร่นั้น ... มีเจตนาดีมาก โมทนาครับ

นั่นเพราะว่าไม่ว่าพลังของเราจะมากเท่าไหร่ มันก็น้อยกว่าพลังจักรวาลอันยิ่งใหญ่อยู่ดี... และสิ่งเดียวที่จะบ่งบอกว่าในการต่อสู้ผู้ใดจะชนะนั้นคือ " ใครมีพลังมากกว่ากัน " เมื่อพลังจักรวาลอันยิ่งใหญ่นั้นมากกว่าพลังของเรา ดังนั้นในการต่อสู้ระหว่างเรากับพลังจักรวาล เราแพ้ลูกเดียว นั่นคือ " ไม่ว่าจะเน้นสร้างพลังให้มันมากเท่าไหร่ ก็เอาชนะกฏแห่งกรรมไม่ได้ " เมื่อสัจธรรมและความเป็นจริงเป็นอย่างนั้น ดังนั้น สิ่งสำคัญที่จะต้องคำนึงถึงเป็นอันดับแรกก็คือ " จะใช้พลังที่มีอยู่อย่างไร " นั่นคือจะต้องสร้างปัญญาที่จะใช้พลังของตนขึ้นมาก่อน เมื่อมีปัญญาที่จะพิจารณาได้ว่าการกระทำอย่างนี้ทำได้ การกระทำอย่างนี้ทำไม่ได้ขัดกับกฏของจักรวาลที่ไม่มีวันต่อสู้ไม่มีวันขัดขืนได้แล้วที่เหลือจึงจะสร้างเป็นพลังขึ้นมา
*** พอเข้านิพพานแล้ว บาปในอดีตถือว่าเป็นอโหสิกรรมจ้า กรรมจึงขาดกันตรงนั้น กฎแห่งกรรม
.. พลังที่คุณว่า ต้องเป็นพลังสะอาดด้วย .. ถ้าพลังไม่สะอาด ก็อยู่นรก เพราะกฏของกรรมที่คุณว่า

 

1. ถ้าท่านไปพร้อมกับเพื่อนของท่านสองคน ไปถึงแดนสวรรค์พร้อมๆกัน ไปเจอเทวดาองค์เดียวกัน เทวดาที่ท่านเห็นหรือที่ท่านรับรู้โดยผัสสะ จะเหมือนกับที่เพื่อนของท่านเห็นหรือไม่
***เห็นเหมือนกันเป๊ะครับ
2. ถ้าท่านไปพร้อมกับเพื่อนของท่านสองคน ไปถึงชั้นพรหมพร้อมๆกัน ไปเจอพระพรหมองค์เดียวกัน พรหมที่ท่านเห็นหรือที่ท่านรับรู้โดยผัสสะ จะเหมือนกับที่เพื่อนของท่านเห็นหรือไม่
*** เห็นเหมือนกัน
3. ถ้าท่านไปพร้อมกับเพื่อนของท่านสองคน ไปถึงพระนิพพานพร้อมๆกัน ไปเจอพระพุทธเจ้าองค์เดียวกัน พระพุทธเจ้าที่ท่านเห็นหรือที่ท่านรับรู้โดยผัสสะ จะเหมือนกับที่เพื่อนของท่านเห็นหรือไม่
*** เห็นเหมือนกัน

พูดจากประสบการณ์ตัวเอง ไม่ยืนยันคำตอบ...

 

อาจจะเห็นแตกต่างกันบ้างเพราะ
1.อุปทานมาก จิตปรุงแต่งมาก เพราะตัดร่างกายยังไม่พอ วิปัสนาญาณยังไม่มากพอ
2.ยึดมั่นถือมั่นในสัญญา,รูป ก่อนจะขึ้นไปว่าท่านต้องเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ พอขึ้นไปเลยเห็นแบบที่ตัวเองยึดมั่นไว้ วิธีแก้คือขอบารมีพระ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ได้เห็นตามความเป็นจริงตามความถูกต้องทุกประการ


**แต่ไม่ว่าจะเห็นอย่างไรก็คือท่านเหมือนกัน ถือความเคารพน้อมน้อมในท่านเป็นสำคัญ แค่นี้ก็ใช้ได้แล้วคับ

อันนี้ก็จากประสบการณ์เหมือนกัน เพิ่มเติมจากน้องอ้นคับ

 

แม่นแล้ว อาจจะเห็นต่างกันเล็กน้อย ยกตัวอย่าง
นายกอไก่ ตอนฝึกเห็นพระพุทธเจ้า เป็นเหมือนพระประธานในโบสถ์วัดบ้าน
นายขอไข่ ตอนฝึกเห็นพระพุทธเจ้า เป็นพระพุทธรูปที่ยืนอยู่ ทรงประทานพร
นายคอควาย ตอนฝึกเห็นพระพุทธเจ้า เป็นกายเนื้อแบบคนทรงจีวร สวยงามมาก
นายงองู ตอนฝึกเห็นพระพุทธเจ้า เป็นกายพระวิสุทธิเทพนั่งอยู่

ส่วนมาก ฝึกแรกๆ จะเป็นแบบนั้น .. แต่สรุปคือ เขาจะเข้าใจว่าเป็นพระพุทธเจ้า เหมียนกัลล..

 

คมอ้วนพิจารณาคำตอบผมดีๆเน้อ
ที่บอกว่า เห็นสวรรค์กับพรหม ต้องมีฌาณและวิปัสสนาญาณเท่ากัน ถึงจะเห็นเหมือนกัน
เพราะถ้าวิปัสสนาญาณต่ำ จะเห็นผนังวิมานต่างๆเป็นปูน
วิปัสสนาญาณบริสุทธิ์ดี จะเห็นเป็นแก้ว
กำลังฌาณสูงก็จะเห็นต่อเนื่อง และกินบริเวณกว้าง
กำลังฌาณต่ำ จะเห็นแคบ
ถ้าไปพระนิพพาน วิปัสสนาญาณต้องดีพอถึงจะขึ้นไปได้
เพราะฉะนั้นการเห็นจะไม่ต่างกันนัก
แต่ความกว้างที่เห็นจะไม่เท่ากัน ตามกำลังฌาณ

 

ผมติดที่กำลังฌานต่ำ นี่แหละ อย่างอื่นพอถูๆไถๆ ไปได้

โมทนาครับ...

 

แบบนั้นแหละ เจ๋งสุดแล้ว

 

ถ้าจะให้เห็นตามเป็นจริง 1.ขอบารมีจากพุทธองค์ 2.ขอให้ท่านที่เราเห็นแสดงตัวตามจริง 3.ทรงจิตให้สะอาดที่สุด อาจไปกราบพระที่นิพพานก่อน 4. ใช้มโนยิทธิแบบเต็มกำลัง แต่ก็ควรมี 3 ข้อข้างต้นนะครับ

 

โมทนาครับ

จิตพ้นจากนิวรณ์มันก็สุขสิครับ อิอิ