พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ ๖. อาสิงสวรรค

Kob · 22 ตุลาคม 2010

<CENTER> พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๙
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑</CENTER>

<CENTER>๖. อาสิงสวรรค

</CENTER><CENTER>๑. มหาสีลวชาดก

</CENTER><CENTER>ความสำเร็จเกิดจากความพยายาม
</CENTER>[๕๑] บุรุษผู้เป็นบัณฑิตควรมุ่งหมายไปกว่าจะสำเร็จผล ไม่ควรจะท้อถอย
ดูเราเป็นตัวอย่าง เราปรารถนาอย่างใดได้อย่างนั้น.

<CENTER>จบ มหาสีลวชาดกที่ ๑.</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER><CENTER>๒. จูฬชนกชาดก

</CENTER><CENTER>เป็นคนควรพยายามร่ำไป
</CENTER>[๕๒] บุรุษผู้เป็นบัณฑิตพึงพยายามไปกว่าประโยชน์จะสำเร็จ ไม่ควรท้อถอย
ดูเราขึ้นจากน้ำสู่บกได้เป็นตัวอย่างเถิด.

<CENTER>จบ จูฬชนกชาดกที่ ๒.
</CENTER>

<CENTER>๓. ปุณณปาติชาดก

</CENTER><CENTER>การกล่าวถ้อยคำไม่จริง
</CENTER>[๕๓] ไหสุราทั้งหลาย ยังเต็มอยู่อย่างเดิม ถ้อยคำที่ท่านกล่าวนี้ไม่เป็นจริง
เราจึงรู้ได้ด้วยเหตุนี้ว่า สุรานี้เป็นสุราไม่ดีแน่.

<CENTER>จบ ปุณณปาติชาดกที่ ๓.
</CENTER>

</CENTER><CENTER><CENTER>๔. ผลชาดก

</CENTER><CENTER>การรู้จักผลไม้
</CENTER>[๕๔] ต้นไม้นี้ขึ้นก็ไม่ยาก ทั้งอยู่ไม่ไกลบ้าน เราจึงรู้ได้ด้วยเหตุนี้ว่า ต้นไม้นี้
ไม่ใช่ต้นไม้มีผลอร่อย.

<CENTER>จบ ผลชาดกที่ ๔.
</CENTER>

<CENTER>๕. ปัญจาวุธชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการบรรลุธรรมอันเกษม
</CENTER>[๕๕] นรชนใดมีจิตไม่ท้อถอย มีใจไม่หดหู่ เจริญกุศลธรรมเพื่อบรรลุธรรม
อันเป็นแดนเกษมจากโยคะ นรชนนั้นพึงบรรลุธรรมเป็นที่สิ้นสังโยชน์
ทั้งปวงโดยลำดับ.

<CENTER>จบ ปัญจาวุธชาดกที่ ๕.
</CENTER>

<CENTER>๖. กัญจนขันธชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการบรรลุธรรมอันเกษม
</CENTER>[๕๖] นรชนใดมีจิตร่าเริง มีใจเบิกบาน เจริญกุศลธรรมเพื่อบรรลุธรรมอัน
เป็นแดนเกษมจากโยคะ นรชนนั้นพึงบรรลุธรรม เป็นที่สิ้นสังโยชน์
ทั้งปวงได้โดยลำดับ.

<CENTER>จบ กัญจนขันธชาดกที่ ๖.
</CENTER>

<CENTER>๗. วานรินทชาดก

</CENTER><CENTER>ธรรมของผู้ล่วงพ้นศัตรู
</CENTER>[๕๗] ดูกรพระยาวานร ผู้ใดมีธรรม ๔ ประการนี้ คือ สัจจะ ธรรมคือวิจารณ-
ปัญญา ธิติคือความเพียร จาคะ เหมือนท่าน ผู้นั้นย่อมล่วงพ้นศัตรูได้.

<CENTER>จบ วานรินทชาดกที่ ๗.
</CENTER>

<CENTER>๘. ตโยธรรมชาดก

</CENTER><CENTER>ธรรมของผู้ล่วงพ้นศัตรู
</CENTER>[๕๘] ดูกรพระยาวานร ผู้ใดมีธรรม ๓ ประการนี้ คือ ความขยัน ความแกล้ว
กล้า ปัญญาเหมือนท่าน ผู้นั้นย่อมล่วงพ้นศัตรูได้.

<CENTER>จบ ตโยธรรมชาดกที่ ๘</CENTER><CENTER></CENTER><CENTER><CENTER>๙. เภริวาทชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการทำเกินประมาณ
</CENTER>[๕๙] ท่านจะตีก็พึงตีเถิด แต่อย่าตีให้เกินประมาณ เพราะการตีเกินประมาณ
เป็นการชั่วช้าของเรา ทรัพย์ที่เราได้มาตั้งร้อยเพราะตีกลอง ได้ฉิบหาย
ไป เพราะท่านตีกลองเกินประมาณ.

<CENTER>จบ เภริวาทชาดกที่ ๙.

</CENTER><CENTER><CENTER>๑๐. สังขธมนชาดก

</CENTER><CENTER>ว่าด้วยการทำเกินประมาณ
</CENTER>[๖๐] ท่านจะเป่าก็จงเป่าเถิด แต่อย่าเป่าให้เกินประมาณ เพราะการเป่าเกิน
ประมาณเป็นการชั่วช้าของเรา โภคะที่เราได้มาเพราะการเป่าสังข์ได้
ฉิบหายไป เพราะท่านเป่าสังข์เกินประมาณ.

<CENTER>จบ สังขธมนชาดกที่ ๑๐.

</CENTER><CENTER>จบ อาสิงสวรรคที่ ๖.

</CENTER><CENTER>รวมชาดกที่มีในวรรคนี้ คือ
</CENTER>๑. มหาสีลวชาดก ๒. จูฬชนกชาดก
๓. ปุณณปาติชาดก ๔. ผลชาดก
๕. ปัญจาวุธชาดก ๖. กัญจนขันธชาดก
๗. วารินทชาดก ๘. ตโยธรรมชาดก
๙. เภริวาทชาดก ๑๐. สังขธมนชาดก.

</CENTER><CENTER><CENTER>ที่มา

[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.1191281/[/MUSIC]</CENTER></CENTER></CENTER></CENTER>