มรณานุสสติ

​

มรณานุสสติ (หลวงปู่แหวน สุจิณฺโณ)​

ความเกิดมีแล้ว ความแก่ ความตายมันก็มีอยู่ ไม่มีใครจักพ้นความตาย เกิดก็เกิดเต็มแผ่นดิน ตายก็ตายเต็มแผ่นดิน เกิดแล้วตาย ตายแล้วเกิดอยู่นี้แหละ ความตายเต็มแผ่นดินอยู่เป็นเป็ด ไก่ หมู หมา เขาก็ตาย มนุษย์ชายหญิงก็ตายใครล่ะเกิดมาแล้วไม่ตาย<O</O
ถ้าเกิดมาขวางโลกเขา เกิดมาแล้วไม่ตาย ไม่เฒ่า ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย ขวางบ้าน ขวางแผ่นดิน ขวางโลกเขาอยู่ได้อย่างไร ให้ภาวนามรณานุสสติอยู่อย่างนี้แหละ<O</O
เป็นเป็ดเป็นไก่มันก็ตาย วัว ควาย ช้าง ม้า หมู แมว เขาก็ตาย คนแก่ก็ตาย คนหนุ่มก็ตาย ถ้ากลัวตายมีใครพ้นตายไหม ทุกคนทุกสิ่งสรุปลงสู่ความตายทั้งนั้น เป็ด ไก่ วัว ควาย หมู ปลา ถ้ามันไม่ตายเอง เขาก็ฆ่าให้มันตาย ไม่มีสิ่งใดที่พ้นจากความตายได้ ถึงจะมีอายุผ่านพ้นไปร้อยปีพันปีมันก็ต้องตายอยู่นั่นแหละ สัจจะธรรม ข้อนี้ใคร ๆ ก็พ้นไปไม่ได้ นั่งอยู่ก็ตาย นอนอยู่ก็ตาย ไม่เจ็บไม่ป่วย มันก็ตาย ความตายมันมีอยู่ทุกสถานะ ทุกสถานที่<O</O
ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ ความตาย มันครอบงำเราอยู่ทุกเมื่อ พิจารณาให้เห็นแจ้งเห็นจริงเสีย แม้อบายโลกเขาก็ฆ่ากันกินอยู่ ความตายจึงไม่มีที่จะหลีกเร้นซ่อนหนี<O</O
ที่พึ่งอย่างอื่นไม่มีนอกจากพระพุทธ ชีวิตัง ยาวะ นิพพาน สรณะ คัจฉามิ , ธัมมะ ชีวิตัง ยาวะ นิพพาน สรณะ คัจฉามิ , สังฆัง ชีวิตัง ยาวะ นิพพาน สรณะ คัจฉามิ ที่พึ่งอย่างอื่นของข้าพเจ้าไม่มี นอกจากพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เราต้องหาที่พึ่งอันประเสริฐไว้เสียแต่บัดนี้ ขณะยังมีชีวิตอยู่อย่างนี้ ยังแข็งแรงอยู่อย่างนี้ ถ้าร่างกายจิตใจมันไม่เข้มแข็งแล้วจะไปคิดถึงอะไร จะไปยึดไปถือเอาอะไรเป็นที่พึ่งมันยากสักหน่อย<O</O
ศีลเราก็ต้องรักษาให้มันดี ศีลก็คือการนำความผิด ความชั่วออกจากกาย จากวาจาของเรานี้แหละ ธรรมที่มีอยู่แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ พระพุทธเจ้าพระองค์ชี้ลงสู่กาย สู่ใจของเรา พระองค์ทรงบัญญัติพระวินัย ก็ทรงบัญญัติเพื่อให้รักษาไตรทวารพระอุปัชฌาย์อาจารย์ท่านสอนมูลกัมมัฏฐาน เกศา โลมา นขา ทันตา ตโจ ท่านก็สอนย้ำลงในสิ่งของที่มีอยู่ในตัวของเรา<O</O
ปัญจกัมมัฏฐาน ๕ นี้แหละ เป็นที่ตั้งของกรรม กรรมมันหมุนอยู่นี้แหละ ในไตรทวารนี้แหละ ความรัก ความโลภ ความโกรธอันใด มันก็หมุนอยู่ในฐานอันนี้แหละ กุสลาธัมมา อกุสลาธัมมา กุศลนำสัตว์ให้ไปเกิดในทางเจริญ อกุศลนำสัตว์ไปสู่อบายภูมิ มีเปรต นรก สัตว์เดียรัจฉานก็ดี มันหมุนอยู่ในไตรโลกอันนี้ ตกอยู่ในกามตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหานี้ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ของจริงมันมีอยู่ประจำอยู่อย่างนี้ มันหมุนเป็นกงจักรบดสัตว์โลกทั้งหลายอยู่เป็นประจำ อิริบาบถ เจ็บแข้ง เจ็บขา ปวดหลัง ปวดเอว เจ็บไข้ได้ป่วยเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มันแสดงให้เราดูอยู่อย่างนี้เว้นแต่เรามองไม่เห็นมันเท่านั้น<O</O
ส่วนมากจะตกอยู่ใต้อำนาจของสังขาร มันปรุงมันแต่งเป็นอดีตอนาคตไป ส่วนปัจจุบันสัจจธรรมที่เขาแสดงตัวให้ปรากฏอยู่ มันไม่ใคร่เอามานึกมาคิด ไม่เคยน้อมเข้าหากายหาใจของเรา มันคอยแต่เป็น “ธรรมเมา” ไป
<O</O
จากหนังสือ อริยสงฆ์แห่งดอยแม่ปั๋ง มหานครเชียงใหม่

 

ขออภัยนะคะ มือเร็วไปนิดค่ะ รูปเลยมาปรากฏให้รำคาญตาอยู่อีกแห่ง