มีครั้งหนึ่ง.. ภาพหนึ่ง.. ได้ฉายประทับไว้ที่บ้านแห่งพระธรรมนี้

มีครั้งหนึ่ง.. ภาพหนึ่ง.. ได้ฉายประทับไว้ที่บ้านแห่งพระธรรมนี้


วันนั้นพ่อมากิจนิมนต์ที่กรุงเทพฯ มาพักที่บ้านสายลม ผู้เขียนยังเป็นฆราวาสปฏิบัติพระอยู่ ก็เป็นการอัศจรรย์ที่หลวงปู่ครูบาอาจารย์ผู้เป็นดุจเทพเจ้าของแผ่นดินล้านนาได้มาพักที่บ้านสายลมตรงกันอีกด้วย

รุ่งเช้า.. หลวงปู่ทั้งหลายก็จะกลับภาคเหนือ พ่อลงมานั่งคอยที่ท้ายห้องกรรมฐาน สมัยนั้น.. เป็นเตียงไม้ธรรมดา ใช้นั่งได้ นอนได้ เป็นเวลาเช้าหลังฉันเสร็จ ในห้องมีแต่ผู้เขียนยืนคอยจังหวะสนองงานอยู่ คุณม่ำ (รัฐดา บุนนาค) ออกไปดูรถเตรียมพร้อมส่งสนามบิน

พ่อนั่งบนเตียงตั่งหลังตรงดังคันทวน หลวงปู่ผู้แก่ขันธ์ห้าแก่พรรษากว่านั่งรายล้อมกับพื้น

เจ้าประคุณเอย.. หลวงปู่คำแสนใหญ่.. หลวงปู่คำแสนเล็ก.. หลวงปู่ชุ่ม.. หลวงปู่ครูบาชัยวงษา และหลวงปู่ครูบาธรรมชัย... ต่างองค์จะรู้วินัย รู้มารยาท และหยั่งญาณกระแสจิต ต่างองค์กระหย่งเข่าประนมมือเอ่ยวาจา

"กระผมจะขอลาพระคุณกลับวัด.. "

กราบครั้งนั้นสามครางามนุ่มนวลจากใจนักหนา พ่อประนมมือบนอก กายตั้งตรงงามสง่า สีหน้านั้น.. ครั้งนั้น..สวยเหมือนพระพุทธปฏิมา ผ่องใสเหมือนพระจันทร์เพ็ญ

"ขอให้กลับไปทำหน้าที่แทนคุณพระศาสนา ให้คุ้มค่าพระมหากรุณาธิคุณพระพุทธเจ้า และบุพการีผู้มีคุณทั้งหลายเถิด.."

ท่านผู้อ่านเอย.. ผู้เขียนเจ็บใจ ขัดใจตัวเอง ที่เขียนบรรยายภาพนั้นได้แค่นี้ และเสียดายที่ท่านไม่ได้เห็นภาพหลวงปู่ผู้แก่วัยจริงใจนบนอบ ไม่ได้เห็นพ่อฤาษีผู้จำใจยอมนั่งสูงส่งพรชัย ทั้งที่ใจพ่อเคารพพระอาวุโสพรรษา

ภาพนั้น... ที่ทำให้น้ำตาเราล้างใจให้กระจ่างมั่นคงในองค์พ่อรู้จบ เป็นภาพที่ดลใจให้รักกาสาวพัสตร์ และปรารถนาจะถวายชีวิตบูชาคุณครูบาอาจารย์

พ่อเอย.. ภาพนั้นก็ยังไม่เท่าภาพสุดท้ายนี้ พ่อทรงงานศาสนาเมตตาศิษย์ อบรมลูกหลานมานานชั่วชีวิต ..พ่อเหนื่อยแล้ว..พ่อป่วยแล้ว..พระและคนทั้งวัดใจเสียกันหมดแล้ว

เช้าวันนั้นพ่อลุกไม่ไหวแล้ว.. หลวงพี่นันต์ร้องไห้ขอร้องว่า พ่อพักเถิด พ่ออย่าขึ้นรถไปตึกท่าน้ำเลย ให้คนอื่นทำสักวันก็ได้..

แต่พ่อบอกว่า "แกไม่รู้อะไร... ต้องไป.. มันจะสะดุด.."

ดวงตะวันเหนือกระหม่อมลูกๆ พ่อเคยขึ้นโคจร ตามเวลากิจวัตร.. จิตพ่อเป็นอมตะกับงาน กับเวลานั้นจะพบผู้คนกลุ่มนั้น ก่อนเข้ากุฏิทำงาน... หมาจะคอยขนม จากมือพ่อ..มันเคยกินขนมน้ำใจพ่อทุกวันที่พ่ออยู่วัด.. วันนี้พ่อลุกไม่ได้ ยังห่วงแม้ว่าหมาจะผิดหวัง.. พี่ๆ ต้องพยุงพ่อขึ้นรถ.. พระก็นั่งคอยดูพ่อเต็มกุฏิ พี่นันต์บอกว่า "กลับไปก่อน บ่ายนี้ให้ไปคอยที่ตึกรับแขก"


บ่ายเอย..บ่ายอย่ากลายเป็นเย็นได้ไหม พ่อของเราถูกหามขึ้นรถ.. หามนั่งเก้าอี้..หามขึ้นนั่งที่ประทับรับแขก.. หลังพ่อยังตรงเหมือนเดิม แต่ตาพ่อมองไม่เห็นลูกๆแล้ว พระลูกๆนั่งอยู่ทางขวา พี่นันต์กราบรายงานว่าพระมาเยี่ยมพ่อ.. พ่อรู้ไหมว่าพ่อหันไปทางซ้าย..หันไปขอบใจลูก ๆ แล้วก็ดุว่า

"..มานั่งเสนอหน้าทำไม งานการไม่มีทำแล้วหรือ..."

ลูกๆ ไม่ได้โกรธพ่อ ลูกๆร้องไห้ แม้จะต้องตายในคืนนั้น.. พ่อก็ยังสอนลูก...ให้รักงานพระศาสนา พ่อจากไปแล้ว พ่อไปเถิด ลูก ๆ อยู่กันได้... พ่อพักเสียเถิด..

พ่อเอย.. พ่อนั่งพัก
พ่อเหนื่อยมานานนัก สิบหกอสงไขย
พ่อนำลูก เดินทางมายาวไกล
พ่อเข้าถึงหลักชัย ลูกจะทยอยติดตาม
ถ้าทำเพื่อตัวเอง พ่อจบไปนานแล้ว
แต่พ่อแก้ว ทำเผื่อลูกน้อยที่ตามหลัง
ลูกทราบซึ้งน้ำใจ พ่อเอยจงฟัง
ต่อนี้ไปลูกจะทำบ้าง พ่อเอย พ่อนั่งดู.


(จากหนังสือ "เส้นทางพระโยคาวจร" จัดพิมพ์โดย วัดเขาวง จ.สระบรุี หน้า 209-212)