รวบรวมวิธีของผู้ฝึกสมาธิ(วอนผู้ที่มีคำแนะนำมาช่วยกันเยอะๆนะครับ)

ขอความกรุณานะครับผู้ที่มีบุญทุกๆท่าน เพื่อช่วยเหลือและแนะนำวิธีของผู้ที่จะฝึกใหม่ๆเผื่อมีวิธีที่ถูกจริตของคนที่ต้องการความรู้วิธีฝึกที่มีอยู่หลากหลาย
ขอขอบพระคุณล่วงหน้านะครับ

 

http://palungjit.org/showthread.php?t=83871
คลิกเข้าไปอ่านเลยจ้ะ

 

.....

 

รอฟังด้วยๆ
1. ใครมีเทคนิคการเพ่งกสินก็ขอด้วยนะครับ ตอนจำภาพอะยังไม่ได้เลย
2. ช่วยตอบหน่อยนะครับ ทำไมภาวนาไปๆมันหายใจติดขัดอ่ะครับ
เหมือนมันจะลืมหายใจ ใครมีวิธีเเก้ไขรบกวนหน่อยนะครับ
ผมไม่เก่งอะไรนะครับ เเค่อยากบอกวิธีของผม
ตอนภาวนาคิดอย่างเดียวหน้าที่ของเราคือภาวนาอะไรจะเกิดเราก็ต้องภาวนา
ฝึกไปเรื่อยๆถ้าฝึกเเล้วสบายอยากฝึกต่อตามสบายเลย วันไหนฝึกน้อยก็ไม่เป็น
ไร อย่าอยากฝึกจะฟุ้งจนเกิดโทสะเเล้วเป็นทุกข์

 

ตอนจะหลับ

หลับตา นึกถึงพระพุทธรูป ที่เราชอบ นึกให้มั่น แล้วเพ่งไประหว่างคิ้ว

แล้วหายใจเข้า บริกรรมว่า นะมะ หายใจออก พะทะ



ทำบ่อยๆโชคดีจิตคุณจะหลุด ออกไป ต่างมิติ *0*

 

หายใจเข้า พุท
หายใจออก โธ เมื่อเราเกิด
หายใจเข้า พุท
หายในออก โธ เราจะแก่
หายใจเข้า พุท
หายใจออก โธ เราก็จะเจ็บ
หายใจเข้า พุท
หายใจออก โธ เราก็จะต้องตายแน่นอน
(วนเวียนกลับไป-มา แต่ต้องหายใจยาวๆนะ)

 

ฝึกกสิณไฟ ผมเพ่งไฟเทียน โดยถือรูปแบบหลวงพ่อกบ
นั่งมองดูไฟใกล้ๆ เป็นตัวอย่าง (หาดูรูปนะ) แต่ผมฝึกกสิณไฟ
รู้สึกว่า อารมณ์เราจะร้อนไปด้วยนะ แปลว่าเราเริ่มซืมซับกสิณไฟแล้วนะ
(อันนี้เป็นความรู้สึกส่วนตัวนะ) แต่คงไม่มีอะไรดีไปกว่า ทำบ่อยๆหรอกนะ

 

เอาสติระลึกอยู่ในกายแผ่ความรู้สึกให้กระจายไปทั่วร่างสังเกตความรู้สึกและสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในกายด้วยใจเป็นกลาง ปล่อยวางความคิดไปเรื่อยๆจนจิตเกิดความสงบขึ้นภายใน กายกับใจหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เกิดความรู้สึกความคิดหรืออารมณ์อย่างไรบ้างในกายก็ตามดูไปเรื่อยๆ รวมถึงลมหายใจจะสั้นจะยาวหรือจะเหมือนกับไม่หายใจ ก็ไม่ไปบังคับ ปล่อยให้ลมหายใจเป็นไปเองตามจังหวะในแต่ละช่วงของมัน (แม้จะเหมือนไม่ได้หายใจก็ไม่ต้องไปทำให้มีลมหายใจขึ้นมา เพียงเฝ้าดูไปเรื่อยๆร่างกายจะทำหน้าที่ปรับสภาพไปเอง ช่วงที่ลมหายใจไม่ค่อยมีนั้น ถ้าสังเกตให้ดีจะพบว่าสติจะดิ่งลึกอยู่กับความรู้สึกตัวหลอมรวมกายกับใจเข้าด้วยกันจนจิตสงบมากเป็นพิเศษ พอถึงเวลาลมหายใจก็จะกลับมาหายใจยาวๆได้เองตามความสมดุลของร่างกายและจิตใจ)

 

การฝึกสมาธิ ไม่ว่าโดยอุบายวิธีใดก็ตาม ล้วนมีนัยยะสำคัญคล้ายคลึงกัน
คือ เพื่อให้จิตแยกจากกาย แยกจากอารมณ์ ที่เป็นการปล่อยวางแบบธรรมชาติที่สุด

เริ่มต้น ไม่ควรยึดติดกับท่าทางการนั่ง หรือมือที่ซ้อนทับกันหรือไม่
การเคร่งระบบระเบียบหรือรูปแบบจะทำให้จิตติดกับกายจนเกินไป สวนทางกับนัยยะสำคัญของการฝึกสมาธิ
แล้วจึงปล่อยวางร่างกาย ทีละส่วน จากศรีษะ ..สายตาภายใน.. คอ.. หัวไหล่.. ลำตัว ..
ทุกส่วนของร่างกายคุณเอง อย่างเบาๆสบายๆ ผ่อนคลายจิตใจ..
ปล่อยวางตัวตน.. ผู้คน เรื่องราวรอบข้าง.. ที่ตรึกนึกคำนึง
ปล่อยวางอย่างเบาๆ โดยปราศจากการบังคับหรือผลักไส
ค่อยๆปรับลมหายใจช้าๆเบาๆ ในความรู้สึกที่ความชัดเจน ความลึก ละเอียด
จดจ่อกับอุบายวิธีของการฝึกสมาธิ..

*อุบายวิธีฝึกสมาธิ ผมรู้จักและฝึกอานาปานสติสมาธิ สม่ำเสมอ แต่มีรายละเอียดข้อควรรู้ในการปูพื้นฐานเบื้องต้นที่พึงทำความเข้าใจหลายหัวข้อครับ เนื้อความความอาจตกหล่นได้ หากจะพิมพ์ให้สั้นกระทัดรัด
จึงขอแนะไว้ไปอ่านที่ http://www.dhammachak.net/board/viewtopic.php?t=97
ในเนื้อหานี้ จะมีปูพื้นจากการเริ่มต้น จวบจนสภาวธรรมที่ละเอียดสูงขึ้นไปตามลำดับครับ

 

ได้ความรู้เยอะเลยครับ...
จะลองเอาไปปฏิบัติดู

 

การฝึกสมาธิที่ง่ายที่สุด คือ เวลาเราเข้าที่นอน พยายามนอนหงายวางมือทั้งสองข้างเอาไว้ข้างกายในท่าที่สบายที่สุด หรับตาลง ทำใจให่สบายคิดถึงรูปองค์พระเอาไว้น้อมจิตระลึกถึงคุรของพระพุทธเจ้า แล้วประคองจิตของตนกำหนดรู้ที่ศรีษะ ว่าในขณะที่เรานอนนั้นศรีษะกำลังวางอยู่เช่นไร มีอาการเกร็งไหม ถ้าเกร็งเราก็คลายออกทำให้สบายที่สุด กำหนดรู้ที่ศรีษะของเรานั้นให้ทั่วรู้ว่าวางอยู่เช่นไร ส่วนไหนกระทบอยู่กับพื้น หรือหมอนกำหนดเพียงเบาๆอย่าเพ่งจนเกรง เพียงแต่ใช้จิตใช้ความรู้สึกรู้ว่าศรีษะวางอยู่กระทบอยู่ ระลึกอยู่อย่างนั้น กำหนดใช้คำบริกรรมในใจก็ได้ว่า ศรีษะ ศรีษะ ศรีษะ ไปเรื่อยๆ นับจำนวนคำบริกำด้วยก็ได้ กำหนดรู้อยู่อย่างนั้น สัก 15 ครั้ง

แล้วค่อยๆเลื่อนความรู้สึกลงไปตาม คอจนถึงแขน ก็กำหนดรู้ แขนหนอ แขนหนอ รู้ด้วยความรู้สึกภายในใจเท่านั้นอย่าไปเอียงตัวหรือขยับตัวตาม วางกายให้นิ่งเบาๆสบายๆเอาไว้ กำหนดดูที่แข็น ขวาก่อน กำหนดรู้วแขนวางอยู่อย่างไร กำหนดตั้งแต่ปลายนิ้วมือ มาเลื่อยๆจนถึงต้นแข็น แขนหนอ แขนหนอ แขนหนอ ถ้าแขนเราวางยังไม่สบายหรือมีการหักงอมาก หรือตึงเกินไป ก็ขยับให้พอดีด้วยสติ ประมาณสัก 15 ครั้ง แขนขวาหนอ แขนขวาหนอ แขนขวาหนอ แล้วเลื่อนจิตตามลงไปเรลื่อยๆ ไปกำหนดที่แข็นซาย กำหนดตามในของแข็นขวา เหมื่อครบกำหนด กประคองจิตพิจารณามาดูที่แผ่นหลังทั้งหมด ที่กำลังกระทบอยู่กับพื้น กำหนดอาการที่หลังกระทบพื้น กำหนดว่าถูกหนอ ถูกหนอ ถูกหนอ ตำว่าถูกหนอนี้คือการที่จิตของผู้กำลังฝึกสมาธินั้นจะรู้เองให้กำหนดจิตดังที่กล่าวมา สัก 15 ครั้ง แล้วค่อยๆเคลื่อนจิตลงไปที่ก้นเราที่กำลัง กระทบอยู่กับพื้น กับที่นอน กำหนดจิตแบบเดียวกันกับการกำหนดที่แผ่นหลัง พอครบกำหนดก้เคลื่อนลงไป ที่ต้นขาขวากำหนดรู้ชัดว่าขาวางอยู่เช่นไร เกร็งไหม ถ้าเกร็งก็ผ่อนคลายออก ประคองจิตของตนมากำหนดดูรู้อยู่ที่ ขาซ้าย อีก กำหนดรู้เบาๆอย่าเกร็ง ทำเหมือนขาขวา
พอครบจำนวนที่ตั้งเอาไว้ ก็ประคองจิตของตนเองด้วยการกำหนดรู้ไปที่หัวแม่เท้า รู้ตัวทั่วพร้อม ไม่คิดออกนอกเรื่องทำความรู้สึกอยู่ตลอดเวลา เบาๆรู้ด้วยใจด้วยความรู้สึก วาง ว่าง เบา ปล่อย อย่าเกร็ง หากขยันหรือมีเวลา ก้ย้อนกลับอีกรอบ โดยกำหนดแบบเดียวกันกับรอบแรก เพียงแต่ เริ่มจาก ปลายหัวแม่เท้าขึ้นไปจนถึงศรีษะ ทำดังนี้ หากหรับไปในขณะที่กำหนดรู้อยู่นั้นก็ ปล่อยไปหรับให้สบาย เวลาตื่นนอนตอนเช้า อย่าพึ่งลุกเลยอย่างรีบร้อน ก่อนจะขยับตัวให้กำหนดรู้ดูอาการของกายว่าวางอยู่เช่นใด มีอากาเกร็ง หรือตะคิวกินหรือไม่ มึนชาหรือไม่ กำหนดระลึกรู้ตัวทั่วพร้อมก่อนลุกจากทที่นอน ให้ความจำ สติ สัมปชัญญะกลับมาเต็มที่เสียก่อน จึงลุกจากที่นอน ขยันทำดังนี้ก่อนนอนทุกคืน ทุกคืน จะไม่ฝันร้าย หรับง่ายสบาย ไม่เครียด อารมณ์แจ่มใส ไม่บูดบึ้งในใจ มีสมาธิดีในการเรียนหนังสือ

นี่เป็นการฝึกสมาธิแบบง่ายๆและ ตื้นๆ เหมาะสำหรับคนทั่วไปโดยฉะเพาะเด็กที่มีสมาธิสั้นจะช่วยได้ ถ้าฝึกแบบนี้ไปจนชำนานแล้ว เวลาฟังครูบาอาจารย์พูด จะไม่หงุดหงิดง่าย รับฟังได้ เป็นคนใจเย็นขึ้น ทำดูนะ ขอแค่ตอนเข้านอน กับตอนตื่นนอนเท่านั้น เวลานอกนั้นถ้ามีเวลาฝึกสมาธิเราค่อยไปฝึกสมาธิในแบบอื่นๆก้ได้ แต่ทำเท่าที่อาตมาบอกไว้นั้น ถ้าทำจริงๆอย่างต่อเนื่องไม่ใช่หยุดๆ ทำๆ จะเห็นผลอย่างแน่นอน เลย สาธุ สาธุ สาธู

 

กสินไฟ เพ่งจนเปลวไฟนั้น ปรากฏเปนวงกลมก้อใช้ได้แล้วมั้ง แต่อย่าเพ่งตอนกลางคืนล่ะ เด่วเผลอหลับแล้วำฟไหม้บ้านไม่รับรุ้นะเอ้อ -*-