รักษาอารมณ์ใจในการปฏิบัติของเราไว้ ให้อยู่กับเราให้นานที่สุด

เรื่องของการปฏิบัติธรรม ขอย้ำเป็นครั้งที่ ๑๐๙ ว่า อย่ารอให้ทางวัดจัดปฏิบัติธรรมแล้วค่อยมา เพราะว่ากิเลสกินเราทุกเวลา ทุกนาที ทั้งหลับ ทั้งตื่น ทั้งยืน ทั้งนั่ง ถ้าเรามัวแต่รอว่าเมื่อไรวัดจะจัดให้ปฏิบัติธรรมแล้วค่อยมาปฏิบัติกัน แบบนี้ไม่ทันกิน กิเลสรับประทานเราหมดตัวไปแล้ว

ดังนั้น...เมื่อขยับออกจากที่นี่ไป สิ่งสำคัญก็คือ รักษาอารมณ์ใจในการปฏิบัติของเราไว้ ให้อยู่กับเราให้นานที่สุด ทำอย่างไรที่เราจะมีกำลังใจในการประคับประคองรักษากรรมฐานของเราเอาไว้ ด้วยความใจจดใจจ่อเหมือนกับที่เราจ้องหน้าจอมือถือ ซึ่งเป็นกำลังใจเดียวกัน เพียงแต่เอามาใช้ให้ถูก

สมัยอาตมาเด็ก ๆ มีรุ่นพี่เล่นไพ่ในงานศพ ๒ วัน ๒ คืน ไม่ลุกไปไหนเลย ข้าวปลาก็ไม่กิน ห้องน้ำก็ไม่เข้า อาตมาเห็นว่านี่มันสุดยอดมนุษย์ ระดับนิโรธสมาบัติของพระอรหันต์เลย ก็แปลว่าอะไรก็ตามถ้าเกิดฉันทะขึ้นมา แล้วทุ่มเททำขนาดนั้น จะประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน

ถ้าถามว่ารุ่นพี่คนนี้ประสบความสำเร็จไหม...? ไม่สำเร็จ พอเข้าวันที่ ๓ อยู่ ๆ ก็ล้มลงไปชัก ร่างกายทนไม่ไหว ก็เพราะว่าไม่กินไม่ดื่ม ไม่เข้าห้องน้ำ ๒ วันกว่า ร่างกายขาดน้ำ เลือดข้น เส้นเลือดอุดตัน ใครอยากลองดูก็ได้

กำลังใจของเราตอนที่ดูหน้าจอมือถือ ด้วยความจดจ่อทุ่มเท คือกำลังใจเดียวกับการปฏิบัติธรรม ใช้กำลังเท่ากัน เราต้องสะสมกำลังของเราเอาไว้ให้มากพอ ถึงจะตัดกิเลสได้ แต่พอเราได้กำลังมา เราก็ไปนั่งเขี่ยไลน์จนหมด กำลังเลยไม่พอที่จะสู้กิเลสสักที เพราะว่ากำลังที่เราสะสมได้ รั่วออกทางไหน ? ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ รั่วหมดทุกช่องเลย

ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง จมูกได้กลิ่น ลิ้นได้รส กายสัมผัส ใจครุ่นคิด..ไปหมด ทำอย่างไรที่เราจะรู้จักสำรวมอินทรีย์ หยุดเรื่องทั้งหลายเหล่านี้เอาไว้ ให้กำลังของเรามีมากพอที่จะสู้กิเลสได้ นี่เป็นการบ้านที่ฝากไปให้คิดและต้องทำให้ได้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
งานบวชเนกขัมมะช่วงวันบูรพาจารย์ปี ๒๕๖๒ ณ วัดท่าขนุน
วันอาทิตย์ที่ ๑๕ กันยายน พุทธศักราช ๒๕๖๒

ที่มา : www.watthakhanun.com