วันนี้เขา วันหน้า...เรา

น า ทู รี · 14 กุมภาพันธ์ 2011

มีเพลงหลายเพลง ที่เปรียบเปรยยามฝนมาฟ้าครึ้มว่า เหมือนกับชีวิตยามทุกข์
บ้างก็เรียกฝนว่าน้ำตาฟ้า

แหงนหน้ามองเห็นสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาแล้ว ก็นึกถึงพุทธพจน์ที่ครูบาอาจารย์ท่านมักจะพูดให้ฟังเสมอ ๆ ว่า

"น้ำตาที่หลั่งออกมาในแต่ละชาติตลอดการเวียนว่ายตายเกิดของเรานั้น
รวมกันแล้วมากยิ่งกว่าน้ำในมหาสมุทรเสียอีก"

แปลว่า ปริมาณน้ำฝนที่เราเห็นกระหน่ำ ๆ ลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ยังเทียบไม่ได้กับเพียงเศษเสี้ยวของน้ำตาทั้งหมดที่หลั่งริน
ด้วยความโศกเศร้าครั้งแล้วครั้งเล่าผ่านจำนวนชาติที่นับไม่ถ้วน

แต่ความผูกพันอาลัยนั้น ย่อมตัดได้ยากยิ่ง

ทุกข์จากการพลัดพราก
นี่เอง... กฎของธรรมชาติที่ว่า สิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้น สิ่งนั้นย่อมดับลงไปเป็นธรรมดา

ทุกคน แม้แต่ตัวเราเอง ก็จะต้องมีวันนี้ จะช้าหรือเร็วเท่านั้น
และตราบเท่าที่ยังหลุดไม่พ้นจากกิเลสเครื่องผูกมัดทั้งหลาย

วินาทีที่ฉากเก่าจบลง ก็จะเป็นวินาทีของฉากใหม่ที่เริ่มต้นขึ้นเสมอ
การเดินทางไม่เคยจบสิ้น... การเดินทางยังไม่จบสิ้น...

อย่างนี้เอง พระพุทธเจ้าท่านจึงทรงตรัสว่า
การพลัดพรากจากสิ่งหรือบุคคลอันเป็นที่รักนั้นเป็นทุกข์

ผู้ใดไม่มีสิ่งที่รัก ผู้นั้นก็ไม่มีทุกข์
เรากล่าวว่า ผู้นั้นไม่มีความโศก ปราศจากกิเลสดุจธุลี ไม่มีอุปายาส ฯ

สิ่งที่แน่นอนอย่างหนึ่งคือ เราทุกคนต้องประสบกับการพลัดพราก
และด้วยเหตุที่เราเอาใจไปผูกไว้กับสิ่งที่รัก หรือบุคคลอันเป็นที่รัก

เราก็ย่อมต้องทุกข์เป็นธรรมดา เพราะการพลัดพรากนั้นเป็นของธรรมดาโลก
เหมือนยิ่งรักมาก ก็ยิ่งเป็นเหตุให้ต้องทุกข์มากด้วยประการต่าง ๆ
เพราะ ความรัก ที่เรารู้จักกันนั้น มักจะมาพร้อมกับ ความยึด นั่นเอง

แต่ทั้งนี้ เป็นคนละเรื่องกันกับการมีเมตตา
เมตตา นั้น เป็นความรักโดยอาการที่จิตปราศจากพยาบาท และปรารถนาเกื้อกูล

แต่โดยพฤติของจิตแล้ว จะไม่มีความยึดมั่นถือมั่น
คิดครอบครองเป็นเจ้าของ หรือหวงไว้เป็นของตัวเลย

สิ่งที่จะช่วยเราอย่างยิ่งในวินาทีสุดท้าย ก็คือกรรมของเราที่ทำมาตลอดทั้งชีวิตนั่นเอง

นั่นคือ ถ้าเราสร้างเหตุที่ดีไว้แล้ว ก็ย่อมมีผลที่ดีรออยู่ข้างหน้า ไม่มีอะไรที่ต้องกังวลเลย

ในวันนี้ที่เรายังมีลมหายใจ วันที่เรายังมีเรี่ยวมีแรง

อย่าปล่อยโอกาสอันน้อยนิดนี้ให้หลุดลอยไปโดยเปล่าประโยชน์
และมานึกเสียดายเอาเมื่อวันที่ลมหายใจรวยรินเลย

หมั่นสร้างกุศลกรรมอันดีไว้เป็นเสบียงติดตัวยามเดินทางข้ามภพข้ามชาติ
สร้างอาจิณกรรมอันประกอบด้วย ทาน ศีล และภาวนา ให้เป็นนิสัย

เราบังคับฝันก่อนนอนไม่ได้ฉันใด เราก็บังคับฝันครั้งสุดท้ายก่อนตายไม่ได้ฉันนั้น
เรารู้แต่ว่า ถ้าวันนี้เรามีความสุข เราจะฝันดี ถ้าวันนี้เราทำเรื่องไม่ดี มีความกังวล เราก็จะฝันร้าย

เช่นกัน ณ วินาทีแห่งความตาย เราจะบังคับให้ตัวเองคิดดี มีปีติ ระลึกถึงบุญกุศล

ระลึกถึงพระรัตนตรัย เพื่อหวังที่จะไปสุคติภูมิในชั่วเดี๋ยวนั้น ย่อมเป็นไปไม่ได้เลย
เราทำได้เพียงหมั่นสร้างเหตุในทางกุศลไว้เรื่อย ๆ
เพื่อที่จิตจะได้คุ้นเคยและระลึกถึงในวินาทีสุดท้ายเท่านั้น

ความตายอาจไม่ได้อยู่ไกลตัวอย่างที่คิด

พรุ่งนี้ อาจเป็นเรา

เร่งหมั่นทำทาน รักษาศีลให้เป็นนิสัย และโดยเฉพาะหมั่นเจริญสติระลึกรู้กายรู้ใจ
เท่าที่จะทำได้ในทุกขณะที่ยังมีลมหายใจเถิด

เพราะเมื่อเจริญสติอยู่เนือง ๆ จนวันหนึ่งเห็นความเป็นจริงของกายของใจแล้ว
ความสุขเย็นอันเกิดจากการเป็นอิสระจากพันธนาการทางจิตใจและเครื่องเศร้าหมองทั้งปวง

จะมีให้เราประจักษ์ได้ตั้งแต่ชาตินี้ วันนี้ เดี๋ยวนี้ ตรงหน้า
โดยไม่ต้องรอจนวินาทีสุดท้ายของชีวิตหรือกระทั่งภพหน้าชาติไหนเลย...

<CENTER></CENTER>

สนทนา-ถามปัญหาส่วนตัวได้ที่ 'ลานธรรม'
http://www.dungtrin.com/forum