วิบากกรรมจากการทำลายและขัดขวางลาภสักการะของพระอรหันต์

."วิบากกรรมจากการทำลายและขัดขวางลาภสักการะของพระอรหันต์ "
.
" โลสก คือเรื่องราวหนึ่งที่มีอยู่จริง
ของพระอรหันต์องค์หนึ่ง นามว่า "โลสกติสสะเถระ" ในยุคพุทธกาล สมัยพระพุทธเจ้าสมณะโคดม
.
ประวัติของพระโลสกนั้น
ค่อนข้างจะมีเรื่องราวที่น่าสนใจทีเดียว
กล่าวกันว่าโลสกคือพระอรหันต์ผู้ที่อาภัพที่สุด
เป็นพระอรหันต์ผู้ที่ไม่เคยได้ฉันอาหารอิ่มสักมื้อเดียว
.
.
เพราะอดีตชาติของพระโลสกนั้น
ได้ทำอกุศลกรรมอันหนักไว้
นั่นคือ ในอดีตกาล ครั้งพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ทรงพระนามว่า "กัสสปะ"
.
พระโลสกได้ทำลายและขัดขวาง
ลาภสัการะของพระภิกษุผู้เคร่งครัด
ในวัตรปฏิบัติองค์หนึ่ง
.
ซึ่งพระภิกษุรูปนั้น แท้จริงแล้ว
คือ พระบริสุทธิสงฆ์ที่หลุดพ้นแล้ว
กล่าวคือเป็น "พระอรหันต์" นั่นเอง
.
.
พระโลสกได้ทำลายและขัดขวาง
ลาภสัการะของพระภิกษุรูปนั้นยังไง
ได้มีกล่าวไว้ในพระไตรปิฎก กล่าวคือ
.
.
ในอดีตชาติของพระโลสกนั้น
สมัยได้เกิดเป็นภิกษุรูปหนึ่ง
ปกครองอารามอยู่ ณ สถานที่แห่งหนึ่ง
.
.
ซึ่งสถานที่แห่งนี้ตนเองนั้น
ได้อยู่มานานกว่าใครและที่ผ่านมา
ยังไม่มีใครได้เดินทางมาร่วมพำนักด้วย
ชาวบ้านแถบนั้นก็ได้ทำบุญ
แต่กับพระโลซกรูปนี้เรื่อยมา
.
.
อยู่มาวันหนึ่ง ได้มีภิกษุรูปหนึ่ง
ได้รอนแรมมาจากต่างที่ต่างถิ่น
และมาร่วมพำนักพักอาศัย
อยู่ ณ สถานที่แห่งนี้ด้วย
จากการกราบอาราธานิมนต์ของชาวบ้าน
.
.
ซึ่งพระภิกษุรูปนี้
ถือเป็นภิกษุผู้เคร่งครัด
เพียรปฏิบัติตนอย่างดีพร้อมหมดจด จนไร้ข้อติติง
.
.
พระโลสกซึ่งตอนนั้นได้พำนักอยู่ในบริเวณนี้
อยู่เป็นเวลาช้านาน โดยที่ไม่มีภิกษุรูปใด
มาร่วมพำนักด้วยด้วย
.
ชาวบ้านก็พากันทำบุญแต่กับตน
ด้วยว่าละแวกนั้นหาได้มีผู้ทรงศีลรูปอื่น
แต่แล้ววันหนึ่งอยู่ ๆ ได้มีพระผู้ปฏิบัติดี
ที่เคร่งครัดในวัตรปฏิบัติมาร่วมพำนักพักอาศัยด้วย
.
และพระโลสกก็ได้แอบเฝ้าสังเกตุมาโดยตลอด
ว่าภิกษุผู้ทรงศีลรูปนี้นั้น
เป็นพระที่เคร่งครัดในข้อปฏิบัติเป็นอย่างมาก
.
.
เมื่อเห็นเช่นนั้น จึงได้มีความคิดขึ้นมาว่า
เห็นทีในอนาคตหากพระรูปนี้ยังอยู่ต่อไป
ตัวของเขาเองจะขาดลาภสักการะเป็นแน่แท้
.
.
ชาวบ้านที่อยู่ในละแวกนี้
จะต้องปันใจศรัทธาและลาภสักการะ
ไปให้พระรูปนี้อย่างแน่นอน
.
ตนจึงได้แต่แอบคิดหาวิธีกำจัด
ภิกษุผู้ทรงศีลรูปนี้ไปให้พ้นเสียที
แต่ยังหาโอกาสที่เหมาะสมไม่ได้
.
.
อยู่มาวันหนึ่งได้สบโอกาสที่รอคอยมานาน
ด้วยว่าวันนั้นมีชาวบ้านคหบดีของหมูบ้านนั้น
จะจัดงานทำบุญบ้าน
จึงได้ขอโอกาสอาราธนานิมนต์
พระโลสก ที่คุ้นเคยกันดี
.
รวมถึง ภิกษุผู้ทรงศีลผุ้ปฏิบัติดี
ที่เพิ่งทราบข่าวว่าได้เดินทางมาพำนักอยู่ ณ สถานที่นี้ด้วย
ให้เมตตามาที่งานทำบุญพร้อมกัน โดยขอเมตตาให้พระโลสกเป็นผู้ดำเนินการนิมนต์ภิกษุใหม่รูปนี้มาด้วย
.
.
ปรากฎว่าเมื่อคราววันงาน
ที่กำหนดจะมีการทำบุญบ้านของคหบดีนั้น
พระโลสกได้ทำการเคาะระฆัง
เพื่อที่จะส่งสัญญาณเป็นเสมือนการบอกล่าว
แก่ภิกษุผู้ปฏิบัติดีรูปนั้น
.
หากแต่ว่าการเคาะระฆังส่งสัญญาณที่ว่านี้นั้น
พระโลสก กลับใช้กลเล่ห์
ด้วยการใช้เล็บเคาะระฆังและเคาะประตู
ในการส่งสัญญาณให้พระภิกษุรูปนั้น
รับทราบเพียงเท่านั้น
.
จากนั้นเมื่อใช้นิ้วเคาะระฆังและประตูเสร็จแล้ว
พระโลสกก็รีบเดินทางออกจากอาราม
ที่ตนเองเองพักอยู่ทันที
.
หาได้รอภิกษุผู้ปฏิบัติดีรูปนั้นแต่อย่างใดไม่ (ซึ่งนั่นก็เป็นไปตามเป้าประสงค์ของพระโลซกอยู่แล้ว)
.
.
ผลปรากฎว่าเมื่อพระโลกสกได้เดินทางไปถึง
บ้านของคหบดีที่จะมีการทำบุญ
ที่ได้อาราธนาให้พระทั้งสองเดินทางไปร่วมงานนั้น
พระโลสกก็ได้กล่าวขึ้นกับเจ้าของบ้าน
ซึ่งเป็นผู้ที่อาราธนานิมนต์พระทั้งสองขึ้นมาทันที
ด้วยการใส่ร้ายพระผู้ทรงศีลรูปนั้นทำนองว่า
.
" ภิกษุรูปนั้นไม่ยอมมาร่วมงานทำบุญ
ตามคำอาราธนานิมนต์ของคหบดี
ทั้งที่ตนเองก็ได้ทำการเคาะระฆังเป็นการส่งสัญญาณแล้ว
แต่ก็หาได้มีเสียงตอบรับใด ๆ กลับมาไม่
คงจะด้วยฉันภัตตาหารมากไปในวานนี้
ทำให้พระรูปนี้ไม่ยอมตื่นขึ้นมาปฏิบัติกิจของตน
.
เมื่อตนเห็นเช่นนั้น
จึงรีบเดินทางมาร่วมงานทำบุญที่บ้านก่อน
เพราะเกรงว่าจะไม่ทันเวลาทำบุญ
เพราะอย่างไรโยมนิมนต์แล้ว
พระก็จะต้องมาร่วมงานให้ได้ "
.
คหบดีบ้านหลังนั้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ก็ไม่ได้กล่าวอะไร หากแต่เมื่อพระโลกสกฉันเสร็จแล้ว
คหบดียังจัดแจงภัตตาหารอย่างดี
ใส่ในบาตรและขอโอกาสฝากฝัง
ให้พระโลกสกนำไปถวายให้แก่ภิกษุผู้ทรงศีลรูปนั้น
ที่อยู่ยังอารามด้วย
.
.
หลังจากเสร็จกิจที่บ้านคหบดีแล้ว
ขณะกำลังเดินทางกลับ
ด้วยจิตอคติและอกุศลที่ยังคงมีอยู่ในหัวใจ
จึงทำให้พระโลสก ตัดสินใจทำลายและขัดขวาง
ลาภสักการะของภิกษุผู้ปฏิบัติดีรูปนี้
ที่คหบดีได้ขอเมตตาฝากธุระมาให้พระโลกสก
ช่วยดำเนินการ
.
พระโลสกตัดสินใจนำบาตร
ที่คหบดีใส่ภัตตาหารด้วยความศรัทธาแก่พระผู้ปฏิบัติดี
ไปเททิ้งเสียทั้งหมด ไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ไว้
หาได้นำบาตรที่บริบูรณ์ด้วยภัตตาหารนี้
ไปถวายแก่พระผุ้ทรงศีลรูปนั้นไม่
ตามความประสงค์ของคหบดีที่ได้ฝากฝังมา
.
ทุกอย่างดำเนินไปจนเรียบร้อย
จากนั้นพระโลสกได้เดินทางกลับอารามของตนดังเดิม
แต่ครานี้เหตุการณ์ได้แปรเปลี่ยนไป นั่นคือ ภิกษุผู้ทรงศีลรูปนี้กลับไม่ได้อยู่ ณ อารามแห่งนี้เสียแล้ว
โดยได้เดินทางจาริกธุดงค์ต่อไปยังสถานที่ใหม่
.
.
โดยในความเป็นจริงนั้น
เหตุที่ภิกษุรูปนี้ได้เดินทางจาริกธุดงค์
ไปยังสถานที่แห่งใหม่ ก็ด้วยทราบโดยญาณทัศนะว่า
.
หากตนเองอยู่สถานที่นั้นต่อไป
พระโลสกรูปนี้จะยิ่งสร้างบาปอย่างมหันต์
ให้กับตัวเขาเองและบาปที่พระโลสก
กำลังประพฤติอยู่นั้น รุนแรงเสียยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
.
.
ภิกษุรูปนี้เมื่อทราบด้วยญาณทัศนะเช่นนั้นแล้ว
จึงตัดสินใจเดินทางไปยังสถานที่อื่นเสียโดยพลัน
เพื่อว่าพระโลสกจะไม่ต้องสร้างกรรมหนักอีกต่อไป นั่นเอง
.
.
ครานี้หลังจากที่พระโลสกได้หมดสิ้นอายุขัยในชาตินั้นแล้ว
.
.
.
ผลปรารกฎว่าไม่มีอะไรยิ่งใหญ่เกินกรรม
เพราะผลกรรมที่พระโลสก
ได้กระทำต่อพระภิกษุผู้ปฏิบัติดีที่เป็นพระอรหันต์นั้น
.
ส่งผลให้พระโลสกได้รับโทษทัณฐ์
อย่างแสนสาหัสในอเวจีมหานรก
เวียนว่ายตายเกิดอยู่ในมหานรกแห่งนั้นหลายแสนปี
.
และเศษของผลกรรม
ยังนำให้ไปเกิดเป็นยักษ์ถึง ๕๐๐ ชาติ
เกิดเป็นสุนัข ๕๐๐ ชาติ ด้วยกรรมหนัก
ที่ได้กระทำกับพระอรหันต์ขีณาสพผู้ปฏิบัติดี
.
.
จนถึงกาลในห้วงเวลาหนึ่ง
ที่ซึ่งพระโลสกได้เสวยทุกขเวทนา
อย่างแสนสาหัสจนถึงที่สุดแล้ว
.
ก็ได้จุติขึ้นมาเกิดเป็นบุตรของกลุ่มชาวประมงครอบครัวหนึ่ง
ที่ซึ่งประกอบอาชีพหาเลี้ยงปากท้องด้วยการทำประมง
โดยอยู่กันเป็นหมู่บ้าน เป็นชุมชน
.
.
แต่กระนั้นเมื่อพระโลสกพ้นทุกข์
จากการเสวยกรรมในมหานรกแล้ว
และได้ถือกำเนิดเกิดขึ้นมาในโลกมนุษย์
กระนั้นเศษเสี้ยวของอกุศลกรรมที่ตนได้กระทำไว้แต่กาลก่อนต่อพระบริสุทธิ์สงฆ์ ก็ยังคงมีเหลืออยู่
.
.
ปรารฏว่าแม้พระโลสก
ได้ถือกำเนิดเกิดขึ้นมาเป็นมนุษย์แล้ว
กลายเป็นว่าเดิมทีชุมชนชาวประมง ครอบครัวชาวประมงเหล่านี้มีความเป็นอยู่ที่อุดมสมบูรณ์ ทำการประมงก็ได้กำไรมาโดยตลอด มีชีวิตความเป็นอยู่กันอย่างผาสุก
.
แต่เมื่อปรากฏสมาชิกใหม่ขึ้นมาในหมู่บ้านชาวประมง
ชุมชนชาวประมงที่ว่านี้ เรื่องร้าย ๆ ต่างๆ ก็เกิดขึ้นมากมาย
.
ปลาที่เคยจับได้ก็ไม่สามารถจับได้
กำไรที่เคยมีก็หายไป เกิดเหตุเพทภัยขึ้นมาต่าง ๆ นานา
กับชุมชนชาวประมงที่ว่านี้
เหตุการณ์ต่าง ๆ เริ่มทวีความรุนแรงขึ้น
.
.
จนท้ายสุดเหล่าชาวบ้านเริ่มหาต้นตอและสาเหตุของที่มาที่ไปว่าด้วยเพราะเหตุอะไร นั่นคือ แบ่งกลุ่มชาวประมงออกไปสองกลุ่ม ทำการออกหาปลา และดูว่าฝั่งไหนจับปลาได้ มีเหตุที่ไม่ดีอะไรบ้าง จนท้ายสุดก็ทราบว่ามีฝั่งหนึ่งจับปลาได้ และไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น ส่วนอีกฝั่งหนึ่งกลับมีเหตุเภทภัยโดยไร้สาเหตุ
.
.
กลุ่มชาวบ้านรวมตัวกันหาที่มาที่ไปลักษณะเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ
จากกลุ่มใหญ่ ไล่จนมาเหลือกลุ่มเล็ก คัดลงมาเรื่อย ๆ จนเหลือสองครอบครัว และพิสูจน์สองครอบครัวนี้ว่าต้นตอสิ่งไม่ดีมาจากครอบครัวไหน ครอบครัวใดเป็นกาลกิณี ที่ทำให้ชุมชนชาวประมงแห่งนั้นต้องประสบกับเหตุเภทภัยที่ว่านี้
.
.
จนท้ายสุดสืบสาวราวเรื่องไปตามความเชื่อ จึงได้ทราบว่า
ต้นตอของสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นในชุมชนชาวประมงนั้นก็คือ ครอบครัวของที่พระโลสกไปเกิดนั่นเอง
.
.
จนท้ายสุดครอบครัวของโลสกก็ต้องถูกขับออกจากชุมชนชาวประมงที่ว่านี้ พ่อแม่และโลซกก็ต้องออกจากชุมชนแห่งนั้น ครานี้พ่อและแม่ของโลสกเองเมื่อเห็นเช่นนั้น ก็ทราบว่าต้นเหตุของกาลกิณี ต้นเหตุของสิ่งที่ไม่ดีทั้งหมดนั้น นั่นก็คือ ลูกน้อย ที่พวกเขาได้ให้กำเนิดขึ้นมานั่นเอง
.
.
เมื่อเห็นเช่นนั้น พ่อแม่ของพระโลสกจึงตัดสินใจนำโลสกไปทิ้งในขณะที่โตพอเริ่มวิ่งเล่นได้ ด้วยว่าหากจะต้องอยู่ด้วยกันต่อไปจะยิ่งมีแต่ความวิบัติ มีแต่สิ่งไม่ดีอีกเป็นแน่แท้
.
.
ท้ายสุดปรากฎว่าทั้งพ่อและแม่ของพระโลสกนั้นได้นำลูกชายไปทิ้ง ด้วยไม่กล้าที่จะเลี้ยงอีกต่อไป เด็กน้อยถูกทิ้งให้ต้องกำพร้าพ่อแม่ ด้วยเกรงถึงความอัปมงคลต่างๆ ซึ่งนั่นคืออกุศลกรรมที่ยังเหลืออยู่ที่โลซกจะต้องชดใช้ ที่เคยได้ทำไว้กับพระบริสุทธิ์สงฆ์ในกาลก่อน
.
.
ตั้งแต่นั้นมา เขาก็อยู่อย่างเดียวดาย เที่ยวหากินไปตามประสา หลับนอน ณ ที่แห่งหนึ่ง ไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้ปรนนิบัติร่างกาย ดูเหมือนปีศาจคลุกฝุ่น เลี้ยงชีวิตมาได้โดยลำบาก
เขามีอายุครบ ๗ ขวบ โดยลำดับ เลือกเม็ดข้าวกินทีละเม็ด
.
.
พระโลกซกหลังจากถูกครอบครัวทิ้ง ด้วยว่าเป็นต้นเหตุของกาลกิณีและเรื่องราวไม่ดีต่าง ๆ ปรากฎว่ายังมีบุญกุศลที่ยังเหลืออยู่บ้าง ด้วยว่ามีพระบริสุทธิ์สงฆ์รูปหนึ่งในยุคพุทธกาลได้มาพบเข้า จึงได้เก็บโลสกไปอุปการะด้วยความสงสารและเวทนา แต่กระนั้นพระบริสุทธิ์รูปนี้ก็ทราบด้วยญาณวิถีเป็นอย่างดีแล้วว่า
.
โลสกได้กระทำกรรมอะไรมาในกาลก่อน จึงต้องชดใช้กรรมนั้นในชาติปัจจุบันนี้ โดยพระที่เมตตารับโลสกมาเลี้ยง
และดูแล
.
พระรูปนั้นนั่นก็คือ "พระสารีบุตร" อัครสาวกเบื้องขวาในองค์สมเด็จพระสัมาสัมพุทธเจ้า ผู้เป็นเลิศด้านปัญญา ที่นำโลสกมาเลี้ยงด้วยความเมตตาตั้งแต่เด็ก ทั้งอาบน้ำให้เอง ดูแลอย่างดี เมื่ออายุครบก็บรรพชาให้ และอุปสมบทให้ตามลำดับ
.
.
หลังจากรับโลกสกมาเลี้ยงดูด้วยความเมตตาแล้วนั้น
พระสารีบุตรก็ได้เมตตาบวชให้กับโลสกได้เจริญเติบโตใต้ร่มบวรพระพุทธศาสนา ดังเช่นที่เคยปฏิบัติมาเมื่อกาลก่อน
แต่กระนั้นอกุศลกรรมอันหนักที่พระโลสกได้กระทำไว้ ก็ยังหาได้หมดไปเสียสิ้น โลสกยังต้องชดใช้และเสวยกรรมนั้นอีกต่อไปเมื่อจะได้ก้าวเข้าสู่ร่มผ้ากาสาวพัสตร์แล้วก็ตาม
.
.
นั่นคือ แม้พระโลสกจะได้บวชเป็นพระภิกษุโดยพระสารีบุตรแล้ว แต่เวลาพระโลสกออกบิณฑบาตรนั้นก็ไม่เคยได้ภัตตาหารดี ๆ หรือบางทีก็แทบจะไม่ได้ฉันข้าวหรือฉันอะไรเลย มีเพียงบาตรเปล่าๆ เท่านั้นกลับยังอาราม ไปไหนก็ไม่เคยมีผู้จะทำบุญด้วย เป็นผู้ที่อาภัพเรื่องลาภสักการะเป็นอย่างมาก
.
.
แต่กระนั้น "พระโลสก" ก็หาได้โอดครวญอันใดไม่ กลับปฏิบัติกิจของสงฆ์อย่างสม่ำเสมอมิเคยได้ขาด มีให้ฉันเท่าไหร่ก็ฉันเท่านั้น หากไม่มีให้ฉันก็จะไม่ฉัน ยอมที่จะอด ยอมที่จะหิว
.
.
พระโลสกถือปฏิบัติเช่นนี้มาโดยตลอด โดยไร้ความย่อท้อ ย่นย่อใด ๆ มีเพียงแต่ความมุ่งมั่น และการพิจารณาแห่งเหตุที่เกิดขึ้น จากที่ตอนแรกก็ได้ตั้งข้อสัยและมีคำถามเกิดขึ้นมากับตนเอง ว่าเหตุใดจึงเป็นผู้อาภัพและไร้วาสนาถึงเพียงนี้
คงอาจจะด้วยผลแห่งกรรมไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่งที่ตนได้เคยกระทำมาแต่อดีตชาติ
.
แต่กระนั้นเมื่อวันเวลบาผ่านไป และได้อยู่กับความจริงและการพิจารณา พระโลสกก็ได้เข้าใจว่า ทุกอย่างย่อมมีที่มาที่ไป ผลของความอาภัพอย่างถึงที่สุด ที่ตนได้รับผลกระทบอยู่นี้นั้นก็ด้วยเกิดจากการกระทำของตนนั่นเอง แม้จะหาเหตุไม่ได้ ตนก็จะต้องยอมรับและชดใช้สิ่งที่กระทำนี้ให้ได้
.
.
ท้ายสุดแล้วเมื่อยู่กับความอาภัพและไร้วาสนาอย่างถึงที่สุด
อดอยากอย่างมากถึงมากที่สุด พระโลสกก็ปลงตกพร้อมพิจารณาและได้เข้าถึงธรรม จากผลแห่งความอดอยากที่ว่านี้ จนได้ตรัสรู้ถึงหนทางแห่งการดับทุกข์
.
พร้อมเข้าถึงพระสัทธรรมที่จริงแท้และแน่นอน นั่นคือ พระโลสกได้สำเร็จธรรมและบรรลุเป็นพระอรหันต์
.
.
แม้อาหารทางร่างกาย พระโลสกจะไม่เคยฉันอิ่มสักมื้อ
แต่สิ่่งที่ได้ตรัสรู้คืออาหารทางธรรม หรืออาหารทางใจนั่นเอง พระโลสกปลงตก พิจารณาความทุกข์ยากจนแตกขาด
.
ปลงจนขาดจากความอดอยากไปเลยทีเดียว และท้ายสุดองค์ท่านก็ได้ลิ้มรสของความหอมหวานแห่งการหลุดพ้น ลิ้มรสของพระธรรมที่จริงแท้และแน่นอน
.
.
นี่คือเรื่องราวของพระโลสก ที่เรื่องราวของท่านน่าสนใจมาก และอาภัพน่าสงสารมาก เป็นพระอรหันต์ที่ว่ากันว่าอาภัพที่สุด ขาดลาภสักการะมากที่สุดด้วยผลกรรมอันหนัก ที่ครั้งหนึ่งได้เคยขัดขวางหรือทำลายลาภสักการะของพระอรหันต์รูปหนึ่งในอดีตชาติ ...
.
ทำให้ท่านต้องเวียนว่ายตายเกิดพบกันความอาภัพต่าง ๆ นานา ด้วยผลจากสิ่งที่ตนได้กระทำไว้ แต่ท้ายสุดด้วยบุญกุศลที่ท่านได้กระทำไว้บ้าง รวมถึงกำลังใจและการพิจาณาพร้อมกับการปลงสังเวชจากความทุกข์ยากต่าง ๆ ทำให้องค์ท่านได้บรรลุและเข้าถึงพระสัทธรรมในที่สุด โดยใช้ความอดอยากที่ว่านี้มาเป็นเครื่องพิจารณานั่นเอง
.
นี่คือเรื่องราวที่มีอยู่จริงและเกิดขึ้นจริง ของพระอรหันต์ยุคพุทธกาลรูปหนึ่ง ที่ซึ่งเป็นเครื่องสอนเราได้เป็นอย่างดี เวลาที่อยู่ใกล้พระบริสุทธิสงฆ์ การสำรวมกาย วาจา ใจ เป็นสิ่งสำคัญ เพราะมันสำคัญมากจริง ๆ กับพระอรหันต์
.
หากเราปฏิบัติเป็นอานิสงส์ก้มากมายมหาศาล ในทางกลับกันหากปฏิบัติตรงกันข้าม บาปนั้นที่เราจะได้รับก็มีมหันต์เช่นเดียวกัน เหมือนกับเรื่องราวของพระโลสกที่ว่านี้ ... บุญบาปเกิดที่เดียวกัน คือ ที่ใจ พิจารณาและเฝ้าดูมันให้ดี ไม่ต้องดูใคร ดูใจเราอย่างเดียว "
.
........................
.
โอวาทธรรม
เรื่อง " พระโลสก พระอรหันต์ผู้อาภัพ
ที่ไม่เคยได้ฉันอาหารอิ่มสักมื้อจนกระทั่งละสังขาร"
.
หลวงปู่บุญส่ง ฐิตสาโร
วัดสันติวนาราม จ.จันทบุรี
.
.
เมตตาแสดงธรรมให้ฟัง
ณ บริษัท เวลทรอน รอยัล เทค จำกัด
โพธิ์แก้ว 3 แยก 6 ลาดพร้าว 101 กทม.
.
วันอาทิตย์ที่ 3 ธันวาคม 2560
.
.
.................................
.
.
*ปล."โลสกติสสเถระ" ความหมายคือ พระไม่มีบุญ มีลาภน้อย ซึ่งพระสารีบุตรเป็นผู้ตั้งให้ขณะทำการอุปสมบท โดยรื่องราวของ "พระโลสกติสสเถระ" หรือ "พระอรหันต์โลสกะ"
มีปรารกฎอยู่ในพระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เอกนิบาตชาดก
อรรถกถาอัตถกามวรรคที่ ๕ อรรถกถาโลสกชาดกที่ ๑