ส่งการบ้าน...วิโมกขกถา (05)ทุติยภาณวาร

31-064 ๕.วิโมกขกถา (05) ทุติยภาณวาร

[๔๘๗]ก็วิโมกข์อันเป็นประธาน ๓ นี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อความนำ
ออกไปจากโลก
ด้วยความที่จิตแล่นไปในอนิมิตตธาตุ โดยความพิจารณาเห็น
สรรพสังขาร โดยความหมุนเวียนไปตามกำหนด <O
ด้วยความที่จิตแล่นไปในอัปปณิหิตธาตุ โดยความองอาจแห่งใจ<O
ในสรรพสังขาร และด้วยความที่จิตแล่นไปในสุญญตาธาตุ <O
โดยความพิจารณาเห็นธรรมทั้งปวง โดยแปรเป็นอย่างอื่น <O
วิโมกข์อันเป็นประธาน๓ นี้
ย่อมเป็นไปเพื่อความนำออกไปจากโลก ฯ

[๔๘๘]เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง เป็นทุกข์
เป็นอนัตตา สังขารย่อมปรากฏอย่างไร ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง สังขารย่อมปรากฏ
โดยความสิ้นไป
เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ สังขารย่อมปรากฏ
โดยความเป็นของน่ากลัว
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา สังขารย่อมปรากฏ
โดยความเป็นของสูญ ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
จิตมากด้วยธรรมอะไร ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง จิตมากด้วยความน้อมไป เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ จิตมากด้วยความสงบ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา จิตมากด้วยความรู้ ฯ
บุคคลผู้มนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง
มากด้วยความน้อมใจไป
เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ มากด้วยความสงบ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา มากด้วยความรู้
ย่อมได้อินทรีย์เป็นไฉน ฯ

บุคคลผู้มนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง
มากด้วยความน้อมใจไปย่อมได้สัทธินทรีย์
ผู้มนสิการโดยความเป็นทุกข์ มากด้วยความสงบ
ย่อมได้สมาธินทรีย์ ผู้มนสิการโดยความเป็นอนัตตา
มากด้วยความรู้ ย่อมได้ปัญญินทรีย์ ฯ

[๔๘๙]เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง
มากด้วยความน้อมใจเชื่อ อินทรีย์ที่เป็นใหญ่เป็นไฉน
อินทรีย์แห่งภาวนาที่เป็นไปตามอินทรีย์นั้นมีเท่าไร
ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย (ปัจจัยเกิดร่วมกัน) เป็นอัญญมัญญปัจจัย
(เป็นปัจจัยของกันและกัน) เป็นนิสสยปัจจัย (ปัจจัยที่อาศัยกัน)
เป็นสัมปยุตตปัจจัย (ปัจจัยที่ประกอบกัน)
เป็นธรรมมีกิจเป็นอันเดียวกัน ชื่อว่าภาวนา
เพราะอรรถว่ากระไร ใครย่อมเจริญ เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ มากไปด้วยความสงบ อินทรีย์ที่เป็นใหญ่เป็นไฉน
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตามากไปด้วยความรู้ อินทรีย์ที่เป็นใหญ่เป็นไฉน อินทรีย์แห่งภาวนา
ที่เป็นไปตามอินทรีย์นั้นมีเท่าไร ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย
อัญญมัญญปัจจัย นิสสยปัจจัย
สัมปยุตตปัจจัย เป็นธรรมมีกิจเป็นอันเดียวกัน ชื่อว่าภาวนา
เพราะอรรถว่ากระไรใครย่อมเจริญ ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง มากไปด้วยความน้อมใจเชื่อสัทธินทรีย์เป็นใหญ่ อินทรีย์แห่งภาวนาที่เป็นไปตาม
สัทธินทรีย์นั้นมี ๔ ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย ...
เป็นธรรมมีกิจเป็นอันเดียวกัน ชื่อว่าภาวนา เพราะอรรถว่า
มีกิจเป็นอันเดียวกัน ผู้ใดปฏิบัติชอบ ผู้นั้นย่อมเจริญ
การเจริญอินทรีย์ย่อมไม่มีแก่บุคคลผู้ปฏิบัติผิด <O
เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ มากไปด้วยความสงบ
สมาธินทรีย์เป็นใหญ่ ... เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา
มากไปด้วยความรู้ปัญญินทรีย์เป็นใหญ่
<O</O
อินทรีย์แห่งภาวนาที่เป็นไปตามสมาธินทรีย์นั้นมี ๔
ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย อัญญมัญญปัจจัย นิสสยปัจจัย
สัมปยุตตปัจจัย เป็นธรรมมีกิจเป็นอันเดียวกันชื่อว่าภาวนา
เพราะอรรถว่ามีกิจเป็นอันเดียวกัน ผู้ใดปฏิบัติชอบ
ผู้นั้นย่อมเจริญ การเจริญอินทรีย์ย่อมไม่มีแก่บุคคลผู้ปฏิบัติผิด ฯ
<O</O

[๔๙๐]เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง <O
มากไปด้วยความน้อมใจเชื่อ อินทรีย์ที่เป็นใหญ่เป็นไฉน
<Oอินทรีย์แห่งภาวนาที่เป็นไปตามอินทรีย์นั้นมีเท่าไร
<Oทั้งเป็นสหชาตปัจจัย เป็นอัญญมัญญปัจจัย เป็นนิสสยปัจจัย<O
เป็นสัมปยุตตปัจจัยในเวลาแทงตลอด มีอินทรีย์อะไรเป็นใหญ่ อินทรีย์แห่งปฏิเวธที่เป็นไปตามอินทรีย์นั้นมีเท่าไร <O
ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย อัญญมัญญปัจจัยย์
นิสสยปัจจัย สัมปยุตตปัจจัย เป็นธรรมมีกิจเป็นอันเดียวกัน
ชื่อว่าภาวนาเพราะอรรถว่ากระไร ชื่อว่าปฏิเวธ
เพราะอรรถว่ากระไร ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ มากไปด้วยความสงบ
อินทรีย์ที่เป็นใหญ่เป็นไฉน ... ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา มากไปด้วยความรู้
อินทรีย์ที่เป็นใหญ่เป็นไฉน ... ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง
มากไปด้วยความน้อมใจเชื่อ
สัทธินทรีย์เป็นใหญ่ อินทรีย์แห่งภาวนาที่เป็นไปตามสัทธินทรีย์นั้น
มี ๔ ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย อัญญมัญญปัจจัย
นิสสยปัจจัย สัมปยุตตปัจจัย ในเวลาแทงตลอด ปัญญินทรีย์เป็นใหญ่ อินทรีย์แห่งปฏิเวธที่เป็นไปตามปัญญินทรีย์นั้นมี ๔ ทั้งเป็นสหชาตปัจจัย อัญญมัญญปัจจัย นิสสยปัจจัย สัมปยุตตปัจจัย
เป็นธรรมมีกิจเป็นอันเดียวกัน ชื่อว่าภาวนา เพราะอรรถว่ามีกิจ
เป็นอันเดียวกัน
ชื่อว่าปฏิเวธ เพราะอรรถว่าเห็น ด้วยอาการอย่างนี้ <O
แม้บุคคลผู้แทงตลอดก็ย่อมเจริญ แม้ผู้เจริญก็ย่อมแทงตลอด ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ มากไปด้วยความสงบ
สมาธินทรีย์เป็นใหญ่ ... ฯ
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา มากไปด้วยความรู้
ปัญญินทรีย์เป็นใหญ่ ... ฯ<O</O

[๔๙๑]เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง
<Oอินทรีย์อะไรมีประมาณยิ่ง
เพราะอินทรีย์อะไรมีประมาณยิ่ง บุคคลจึงเป็นสัทธาธิมุต
เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์
อินทรีย์อะไรมีประมาณยิ่ง เพราะอินทรีย์อะไรมีประมาณยิ่ง
บุคคลจึงเป็นกายสักขี
เมื่อมนสิการโดยความเป็นอนัตตา อินทรีย์อะไรมีประมาณยิ่ง
เพราะอินทรีย์อะไรมีประมาณยิ่ง
บุคคลจึงเป็นทิฐิปัตตะ ฯ

เมื่อมนสิการโดยความเป็นสภาพไม่เที่ยง สัทธินทรีย์มีประมาณยิ่ง เพราะสัทธินทรีย์มีประมาณยิ่ง บุคคลจึงเป็นสัทธาธิมุต เมื่อมนสิการโดยความเป็นทุกข์ สมาธินทรีย์มีประมาณยิ่ง เพราะสมาธินทรีย์
มีประมาณยิ่ง บุคคลจึงเป็นกายสักขี เมื่อมนสิการโดยความ
เป็นอนัตตา ปัญญินทรีย์มีประมาณยิ่ง
เพราะปัญญินทรีย์มีประมาณยิ่ง บุคคลจึงเป็นทิฐิปัตตะ ฯ



[MUSIC]http://palungjit.org/attachments/a.973890/[/MUSIC]