อวดความเลว

ที่จริงตั้งใจจะไม่ตั้งกระทู้ใหม่นะ
แต่ขอเราให้ฟังแล้วกันนะ
จากการที่ระลึกชาติได้นะ


แสนนานมาแล้ว เราเคยเกิดเป็นจอมทัพ ยอดขุนพล
ไม่เคยไปรุกรานใคร แต่ที่ๆ เราอยู่ เป็นที่อุดมสมบูรณ์
จึงมาผู้คิดมา ยึดเยอะ
เราได้สร้างกับดัก ประดิษฐ์ อาวุธมากมาย

สามารถสู้กับข้าศึก เป็นกองทัพ ได้ ฝ้ายเราไม่มีใครบาดเจ็บ แต่ฝ่ายตรงข้ามไม่รอดซักคน
เพราะอาวุธที่ดีกว่า กับ กับดักที่ใหญ่ ขนาด ทำลายทั้งกองทัพได้ ทำมาจนสิ้นอายุขัย
ผู้คนนับถือเราในฐานะ เทพแห่งสงคราม เวลาจะไปรบจะมาขอพรเราตลอด
แต่ความจริง พอเราได้ตายไป เรามิได้ขึ้นสวรรค์
เราตกอเวจีมหานรก นานชั่วกัปชั่วกัล ไมได้ผุดได้เกิด ผ่านยุคพระพุทธเจ้า ไปหลายพระองค์ กว่าจะได้ขึ้นมา นานจน ประมาณไม่ได้ว่า นานเท่าไหร่
พอขึ้นมาก็โดนคนบนสวรรค์ตำหนิสารพัด
ลงมาเกิดก้มาเกิดเป็นคนพิการ เป็นคนขอทาน สารพัดหลายชาติ
จนมาถึงทุกวันนี้ เราไม่ได้พิการอีกแล้ว
แต่พอเห็นศาตราวุธทีไร ก็มีอารมว่า เราอยากจับ
ดูหนังสงครามทีไรก็รู้สึกว่าเราเก่งกว่า แต่อีกใจหนึ่งก็บอกว่าเราหยุดแล้ว

เราไม่ขอตกนรกอีกแล้ว

ถ้าตกนรกอีกทีเราก็ถือว่าเป็นเรื่องปรกติ
แต่เราก็ไม่อยากลงอีกแล้ว

 

ชนะอะไร ก็ ไม่เท่าชนะตัวเอง

 

ในนี้จะมีซักกี่คน ที่สามารถ ถืออาวุธฟัน กิเลสตัวเองได้

 

นรกเราพอใจแล้ว

ถ้าเลือกได้
ไม่ขอไปอีก

 

ขอให้อธิฐานบารมีอย่าตนได้ทำความเลวเพื่อลงไปสู้อบายภูมิต่อไป มันเสียเวลาครับสู้ๆ สาธุ

 

อืม...
ระลึกชาติได้ไกลจังเลยครับ ดีใจด้วยนะครับ

แต่ดูเรื่องอาวุธไม่ได้ตั้งใจจะไปฆ่าเขานิ แค่ทำเพื่อป้องกันบ้านเมือง ไม่น่าจะตกนรกขุมที่ต่ำขนาดนั้นเลยนะครับ
ผมว่าผลที่ได้รับ น่าจะเป็นเศษกรรมมากกว่านะ

 

ใครว่าเราไมได้ตั้งใจ เราตั้งใจทั้งนั้น
ไม่ได้ฆ่าไปแค่คนสองคนด้วย

แล้วเหตุที่ทำไมต้องตกนรกต่ำขนาดนั้นก็เพราะ

โพธิญาณ เมื่อทำอะไรผิดย่อมรับหนักกว่าคนอื่น

เพราะโดยปรกติ ต้องเป็นผู้ไม่สู้
เมื่อสู้ก็จะโดนหนักว่าคนปรกติ

 

ถามว่าลงนรกไปเสียเวลาใหม

มันก็เป็นเงื่อนใขนะคับ

เท่าที่รู้

ผู้ปรารถนาทุกคนต้องตกนรกทั้งนั้น

แต่เชื่อเถอะทุกวันนี้ผมไมได้รังเกียจสัตว์นรกแล้ว

ถ้าผุดขึ้นมาได้ก็จะนั่งคุย

แล้วก็มีกรรมอีกหลายๆอย่างที่พอจำได้

เช่นชาตินี้มองอะไรไม่ค่อยเห็น เบลอๆหน่อยๆ

แล้วก็มีผิวแขนที่ไม่ใช่ของตัวเอง ทั้งที่ตัวขาว แต่แขนกลับมามีสีคล้ำๆ

 

เก่งกว่าขงเบ้ง บังทอง และสุมาอี้มารวมกันอีกแฮะ

 

ผิวแขนไม่ดี เพราะชาติก่อนไปพูดสอดเสียดสตรีว่าต่ำสารพัด

ตา เวลามองใคร ต้องหลับตาหรือมองไปทางอื่น เวลามองหน้าตรงๆ
จะเบลอๆ แล้วก็ปวดตา
เพราะเคยเป็นชายร่างใหญ่กำลังเยอะ เคยท้าปะลองสู้กับสัตว์ น้ำดุร้าย
โดยการเอาแขนลวงเข้าไปในตา
แล้วมันก็อาฆาต ชาติต่อมา จึง โดนทำกลับ ให้ตาบอด
ชาติปัจจุบันเลยมองใครไม่ค่อยเห็น

 

แล้วแต่ความเชื่อนะ

ใครไม่เชื่อจะตำหนิก็ได้นะ

คือว่า เป็นการพิสูจตัวเองเหมือนกัน

 

การทำกับดักให้คน เดินมา แล้วลงไปตายน่ะ

ไม่ใช่เรื่องยากหรอก

 

อบรมกาย วาจา ใจ ให้ดี สำนึกผิดบาปอย่างสุดใจ
พึงรักษากุศลจิตก่อนตาย ห่างอบายแน่ครับ

 

ทำเพื่อปกป้องประเทศชาติก็บาปอยู่ แต่ไม่มากมายอะไร
แต่สำคัญที่ทำไปแล้ว รู้สึกสะใจรึเปล่า หนำใจเหลือเกินตายกันหมด
ถ้ารู้สึกยินดีในปาณาบิบาตที่ตนเป็นต้นเหตุ ก็ไม่แปลกที่ลงอเวจี
พวกนักสงคราม ก่อนตายจิตมักจะเกาะเกี่ยวกับภาพสงคราม มันก็ส่งลงนรกเท่านั้น

 

คุฯอธิฐานโพธิญาณ นี่ อยากรู้ลองดูเองเลยครับ ^^

 

เอาจริงๆ สงคราม ก็แค่พี่น้องทะเลาะกัน

เราก้เป๋นเมืองพี่เมืองน้อง

ไม่แตกต่างอะไรกับกันทะเลาะเพื่อแยกสมบัติ

ไม่อย่างนั้นจะมีพระเตมี หรือ

 

คุณเคยคิดเบื่อหน่ายจนอยากจะลา (ที่คุณปรารถนา)ไหม
คือ ยังไงถ้าคุณยังเดินทางสายนี้อยู่ ก็ต้องตกอีกแน่ๆ
ไม่รู้จะพูดอย่างไร ขอเป็นกำลังใจให้ก็แล้วกัน...

 

แทบทุกวันทุกคืนเลย

แต่มีเหตุผลที่ลาไม่ได้

 

เคยมีคนรู้เรื่องแล้วชวนลา

พอได้ยินคำลาทีไร
ยังไม่ได้คิดที่จะลาเลย

ก็มีความรู้สึกเหมือน อกจะแตกออก

เหมือนมีอะไรจะดันออกมาจากข้างใหน

เหมือนอาร์มเสีย โมโหไปหมด

เหมือนพูดว่าเขามีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ลา

ทุกวันนี้เลยตั้งไปว่า

เราอยู่เป็นปกติ พระศาสดาท่านมาตรัสให้เราเป็น

คนที่จะบอกให้เราลาได้ ก็ต้องเป็นพระองค์เท่านั้น