เทคนิค สร้างสติ ที่แก่กล้าขึ้น

ใช่ครับ ก็ควรที่จะต้องปฎิบัติได้ด้วยครับ
จะดีมากเลยครับ
ปัญหาของนักปฎิบัติคือ
ไม่เคยเพ่งโทษตัวเอง
ไม่เคยเห็นความผิดตนเอง
ไม่เคยยอมรับฟังความคิดเห็นคนอื่นๆ
เอาตนเองเป็นที่ตั้ง

แม้มีการแย้ง ด้วยเหตุและผล
ก็ยังไม่ยอมรับ
เลยไม่รู้จักคำว่าให้อภัย
ไม่รู้จักคำว่า สายกลาง
ประมานว่า ถ้ามีภาพถ่าย หรือวีดีโอ
ก็จะแย้งว่า นั้นคนหน้า
เหมือนตนเอง มีคนใส่ร้าย
นั่นหละครับ

แล้วที่หนักกว่า ก็คือการชอบ
ยกเอาครูบาร์ อาจารย์ท่านมาอ้าง
เสริมตน ยกตน
ทั้งที่พฤติกรรม และการปฎิบัติ
ของตนเข้าไม่ถึงครับ


ดังนั้นควรเริ่มจากการ
อ่านข้อความให้ดีๆอย่างมีสติ
ก่อนที่จะตีความก่อนอะไร
ก่อนที่จะโพสอะไรๆ ไม่งั้นก็จะกลาย

เป็นเลือกข้าง กลายเป็นว่าตนเองนั้นหละที่จับผิดคนอื่นเหมือนกันแต่ไม่รู้ตัวเองครับ
แล้วสุดท้ายก็จะโดนแย้งคืน
แล้วก็ทำเฉยๆ ทำเนียน
เปลี่ยนเรื่องไปเรื่อยนั่น
แล้วก็หาคำพูด ที่จบแบบห้วนๆ

สุดท้ายนี้ ก็ควรจบครับ
ส่วนตัวมองว่า
อย่าโตแต่ตัว เพราะอยู่นาน
ควรมีวุฒิภาวะแห่งตน
และลักษณะเอกลักษณแห่งตน
ที่บอกผลการปฎิบัติมาว่าได้ผลอย่างไร
ร่วมด้วยนั่นเอง

เพราะนี้ ห้องอภิญญา สมาธิ
ควรละอายตนเองบ้าง
ไม่งั้น ก็จะถูกมองได้ว่า
เป็นศูนย์รวมพวกหลงตัวเอง
แต่ไร้ความสามารถทางจิต
เหมือนที่บุคคลภายนอกมองเข้ามา

เครจบครับ
โตๆกันแล้ว ^_^

 

ขอบคุญครับ ที่นำมาให้เกิดความรู้มากขึ้น / มันคือการเจริญสติโดยให้กำหนดรู้อยู่ที่จิตเพื่อให้เห็นรูปนามตามความเป็นจริง เมื่อสติเห็นสภาวะที่ละเอียดฯฯฯขึ้น ก็จะเข้าสู่กระบวนการทำวิปัสนาเองเเบบอัตโนมัติ
ความเห็นส่วนตัว: ยากกว่าการพิจารณากายมาก เเต่ที้งนี้ก็คงขึ้นอยู่กับพื้นของเดิมของจริตเเละ/ หรือลำดับความสามารถหรือลำดับขั้นของการปฏิบัติที่เหมาะสม เพราะเเต่ละท่านย่อมมีพื้นที่ไม่เท่ากันเเน่นอน จิตนี่มันไวยังกะอะไร... ผมดูมันหกเดือนติดต่อ รู้สึกตัวเองเเทบจะบ้ามันอึดอัด อัดอั้นจนบอกใครไม่ได้ เหมือนใจมันจะระเบิดเเตกตายยังยังไม่รู้ ต้องบอกเลิกฯฯ ไม่เอาอีกเเล้ว พอเลิกไม่สนใจในดีมัน มันรู้สึกมีความสุขมากเหมือนเด็กฯมีอิสระมากจะทำอะไรก็ได้ จะคิดอะไรก็ได้ ทำอะไรก็ไม่ผิด ไม่ต้องเป็นห่วงอะไรฯทั้งสิ้น เเม้จะมีคนมาจ้องมอง คอยมอง ตามดูอยู่ เด็กก็รู้นะ คือ "รู้ว่ามีคนคอยตามดู เเต่ไม่ได้ไปสนใจอีกต่อไปเเล้ว!" หลายวันต่อมามันเริ่มจะรู้สึกว่า อ้าว " ไอ้ผู้ใหญ่ที่มาคอยตามดูเรา เค้าหายไปไหนเเล้วบ้ะ" ต่อไป ฯ มันก็เเวะไปดูของมันเอง ้เลยไม่รู้ว่าใครตามดูใคร??? มันคิดมันทำอะไรต่อมออะไรตลอดเวลา มันเอาเเน่เอานอนอะไรไม่ได้หรอกครับ ทำไปทำมามันก็รู้ทั่วไปทั้งตัวทั้งใจไปพร้อมฯกัน อะไรที่เคยหนักเป็นภาระก็เบาลงฯ จิตเบาใจเบา กายเบา วันฯในหัวไม่อยากจะคิดอะไรเหมือนจะติดสุขกับความขี้เกียจคือขี้เกียจจ้องดู ขี้เกียจคิด ขี้เกียจรับรู้ความคิดที่มันจ้องจะปรุงไปเรื่อย ไร้สาระ... ผมว่าดีที่สุดคือ " เอาเเบบประคองความรู้ไว้ตลอดเวลาง่ายกว่าเเละเบากว่ากันเยอะครับ มีอะไรมากระทบก็ดูฯมัน ก็จบเท่านั้น... ช่วงหลังฯนี้ขี้เกียจมากขึ้นฯ ช่างมันจบ ทำเเบบคนขี้เกียจ เเม้เเต่จะคิดก็เริ่มขี้เกียจ ที่เขียนมานี่ประสบการณ์ส่วนตัวเอามาเล่านะครับ ท่านได้มีอะไรดีฯมาเเนะนำกัน ก็เรียนเชิญนะครับ ผมเองก็ไม่ได้ฟังเทปหรือศึกษาตำรับตำราที่ไหน เพียงเเค่อยากรู้อยากทำ โลกมันน่าเบื่อฯเข้าทุกวันฯเเล้ว ตายเมื่อไร่ก็จะได้จบฯกัน ขอโมทนาด้วยครับ...

 

ต้องฝึกทุกอารมณ์ครับ ก้ทำแบบเดิม

เบื่อ เซ็ง รำคาญ หงุดหงิด สุข ทุก เศร้า สลด ชอบ ชัง รันทด อารมณ์ ทั้งนั้น

 

ที่เหน ขี้เกียจ อันนั้นแหละ ดูจิต

ส่วนการประครอง กับ การดูแบบ
ผู้ใหญ่(ช่วงแรก) อันนั้นเปนการ
ทำ สมถะ เพื่อให้จิตมีกำลัง

จิตมีกำลังคืออะไร

คือจิตเบา กายเบา อ่อน ควรแก่การงาน

ทำไมเหน ขี้เกียจ จึงถูก เรียกว่า
รู้ถึงฐาน หรือ จิตรวมอัปปานา
( สังเกต ปิติ จะไม่ห่างจากจิต)

ก้เพราะ จิตขี้เกียจ คือ สภาวะ
เหนจิตไม่เที่ยง

เหน ปฏิปทาที่ปฏิบัติอยู่ ไม่เที่ยง

เหน จิตไม่เที่ยง จะเปนสัมมาทิฏฐิ
นำหน้า การเหนหลังจากนั้น จะไม่
เลือกฐาน จิตจะเปนกุสลก้รู้ อกุสล
ก้รู้ อัพยกตาก้รู้

ส่วนการเหน ปฏิปทาไม่เที่ยง คือ
เหน ทุกคามินีปฏิปทา(รู้ชัดปฏิปทา
ทุกชนิด ไม่เที่ยง)

หาก เหนปฏิปทาไม่เที่ยง แล้ว ดัน
เข้าประครองการปฏิบัติ คือ รู้ช้า
ทันทภิญญา

หาก ปฏิปทามันผลิกไปผลิกมา
แล้วเหน สัพสังขารา อนิจตา อนัตตา
เรียก รู้เร็ว ขิปภิญญา

เหน จิต ภาวนาของมันเอง จะเลิก
ภาวนาก้ไม้ได้แล้ว เรียกว่า มรรค
เจริญ....แต่เงื้อนที่จะพยากรณได้
อย่างนั้น คือ ในมือต้องมีใบไม้

เพียงสี่ใบ ไม่ใช่มีทั้งป่า

ถ้ามี ทั้งป่า ก้ เตรียมผ้าขาว เข้าเมืองขวด

 

การรู้ ไม่ใช่ ไปรู้ ทุกอารมณ์

ศาสนาพุทธ เปน ศาสนาของ คน
มีปัญญา ไม่ดื้อ ด้าน

จะใข้ อารมณ์ที่ใกล้ ง่ายต่อความ
สงบ สงัด แค่ คู่เดียว เจริญตลอด
สาย ไม่เปลี่ยน แม้นจะแก่กล้าแล้ว
ก้ตาม

เว้นแต่ ไปใช้สิ่งเนื่องด้วย กาย

ท่านถึงจะแนะ ให้ สำรองเอาไว้
อีกหนึ่ง โดยไปชี้เอาตรง พระเจ้า
พิมพิสาร ที่ท่านใช้เท้าเดินจงกรมเปน
อย่างเดียว พออภิชาติศัตรูแกล้ง
ทำให้เดินไม่ได้ ก้เลยไม่สามารถ
เจริญโพชฌงค์ได้

ซึ่งเปนการ คาดเดาไปของ คนรุ่นนี้

นะ

ใบไม้ ต้องมีเพียง สี่ใบ

หากเริ่มมีเพิ่ม ดื้อ ด้าน เก้อยาก
ไม่เจริญหลอก

 

ที่นี้.... คุณหัตถ์ โดน มัจจุมารขวางนิดนึง

เพราะ ไปเน้น ประครองการภาวนา

หรือ เน้น สุข เน้นกายเบา จิตเบา
ในข้างที่เรียกว่า อามิสสุข เหน
ปิติ เหนเวทนา แล้ว ผลิกไปเอา
ปิติ สุข เวทนาเปนตน

ทำให้ มาร5 สบช่อง สร้างเรือน(ทิฏฐิ)
ที่ผิด จน ปรารภความเพียรผิด

แต่....

วิปัสสนานั้น ไม่มีการแก้ ทำอย่างไร
จึงจะถูก

จิตเปนอย่างไร ให้รู้ไปอย่างนั้น ตาม
ไปติดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตามติดไม่ได้ ให้ถอยกลับไป วิหารธรรม
ที่ใช้เริ่มต้นเดินทาง ที่ใกล้ความสงบ
สงัด

แต่ถ้าเปน ฆราวาส ....อย่า ทะลึ่งมุ่ง
สงบสงัด ปฏิภาณตนเปนภิกษุ

หากภาวนาไม่ไหวจริงๆ ตื่นเช้า
ตักบาตร สำรวมอินทรีย(สีล)ก้พอ
แล้ว สามโลกธาตุราบคราบแล้ว
ตาม ฐานาฐานะ

 

ภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุผู้ที่พอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ยินดีในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ตามประกอบความพอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ เป็นผู้พอใจในหมู่ ยินดีในหมู่ ตามประกอบความพอใจในหมู่ อยู่แล้วหนอ เธอนั้น จักมาเป็นผู้โดดเดี่ยว ยินดียิ่งในความสงัดเงียบนั้น ข้อนี้ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้
เมื่อไม่เป็นผู้โดดเดี่ยวยินดีในความสงัดเงียบแล้ว จักถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตได้นั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้
เมื่อไม่ได้ถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตแล้ว จักยังสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์นั้น ข้อนี้ ไม่เป็นฐานะที่จะมีได้
เมื่อไม่ทำสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์แล้ว จักยังสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์นั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่มีได้
เมื่อไม่ทำสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์แล้ว จักละสัญโญชน์ทั้งหลายนั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่มีได้
เมื่อไม่ละสัญโญชน์ทั้งหลายแล้ว จักทำนิพพานให้แจ้งนั้น ข้อนี้ก็ไม่เป็นฐานะที่มีได้เลย


ภิกษุทั้งหลาย! ภิกษุผู้ที่ไม่พอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ไม่ยินดีในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ไม่ตามประกอบความพอใจในความคลุกคลีกันเป็นหมู่ๆ ไม่เป็นผู้พอใจในหมู่ ไม่ยินดีในหมู่ ไม่ตามประกอบความพอใจในหมู่ อยู่แล้วหนอ เธอนั้น จักมาเป็นผู้โดดเดี่ยว ยินดียิ่งในความสงัดเงียบนั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่จะมีได้เป็นได้
เมื่อเป็นผู้โดดเดี่ยวยินดีในความสงัดเงียบแล้ว จักถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตได้นั้น ข้อนี้ก็เป็นฐานะที่จะมีได้เป็นได้
เมื่อถือเอานิมิตของสมาธิจิต และของวิปัสสนาจิตได้แล้ว จักยังสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์ได้นั้น ข้อนี้ เป็นฐานะที่จะมีได้เป็นได้
เมื่อทำสัมมาทิฏฐิแห่งวิปัสสนาให้บริบูรณ์ได้แล้ว จักยังสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์ได้นั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้เป็นได้
เมื่อทำสัมมาสมาธิแห่งมรรคและผลให้บริบูรณ์ได้แล้ว จักละสัญโญชน์ทั้งหลายได้นั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้เป็นได้
เมื่อละสัญโญชน์ทั้งหลายได้แล้ว จักทำนิพพานให้แจ้งได้นั้น ข้อนี้เป็นฐานะที่มีได้เป็นได้แล