เมื่อ"ตั้งใจคิด จึงเกิดความรู้ อันนี้มันเป็น สติ ปัญญา ธรรมดาเด๊"

เกร็ดธรรม

หลวงปู่พุธ ฐานิโย
วัดป่าสาละวัน อ.เมือง จ.นครราชสีมา

(ตอนที่ 11)

เมื่อเป็นเช่นนั้น เรื่องอะไรที่เราจะไปกลัว ว่า จิตมันจะติด สมถะ ไม่มีทาง
ถ้าหากว่า จิตมันจะไปติดสมถะกันจริงๆ ครูบาอาจารย์ท่านก็ไม่สอน

แต่ถ้าจิต จะติดสมถะ ติดสมาธิ ใน ขั้น ฌาน ก็ดี นี่
ดีกว่ามันไม่ได้อะไรเลย

ถ้ามันได้แต่ความคิด บนความตั้งใจ
ภูมิปัญญาความรู้ ไม่เกิดขึ้นมาเองโดยอัตโนมัติ
ถ้าไม่คิดก็ไม่รู้ ถ้าไม่คิดก็ไม่มีความรู้

เมื่อตั้งใจคิด จึงเกิดความรู้ อันนี้มันเป็น สติ ปัญญา ธรรมดาเด๊

แต่ ถ้าอยู่อยู่ แล้วมันคิดของมันขึ้นมาเอง
ปรุงขึ้นมาเอง เป็นเรื่องของธรรมะ
ปรุงขึ้นมาแล้ว ก็มี ปิติ มีความสุข ควบคู่กันไป
มีความสงบ ควบคู่กันไป

ความคิด
จิต มีความคิดอยู่ มันสงบได้อย่างไร
มันสงบอยู่กับ หน้าที่ ที่มันกำหนด พิจารณาอารมณ์ อยู่ในปัจจุบันนั้น

มันไม่เอาเรื่องอื่น เข้ามาแทรก มาแซง
ธรรมมะที่เกิดขึ้นมา ผุด ผุด ผุด ผุด ขึ้นมา
สติก็รู้ รู้ รู้ รู้ อยู่ที่จุดมันผุด ขึ้นมานั่น

แล้วมันไม่ได้แส่ไปทางอื่น กำหนดรู้อารมณ์จิต อยู่ตลอดเวลา
นี่คือ ความสงบจิต ในขั้น วิปัสนา

ความคิดก็คิดอยู่ไม่หยุด สติ ก็ ตามรู้ อยู่ไม่หยุด ไม่พรั้งเผลอ นั่นคือ อะไร

อัตโน โจทยัต ตานัง
เรามีสมรรถภาพที่จะเตือนตนด้วยตนเอง

การภาวนานี้ แม้ว่าเราจะไม่เห็นอะไรเป็นรูปเป็นร่างก็ตาม
ให้มันรู้ มันเห็น ความเป็นจริงของกาย ของเรา
ว่าปัจจุบันนี้ กายของเรามีอยู่หรือเปล่า

เมื่อกายมีอยู่ มองเห็นเวทนาหรือเปล่า
เมื่อกายมีอยู่ ความทรงจำ อดีตสัญญา มันเกิดขึ้นมาหรือเปล่า
เมื่อกายมีอยู่ ความคิด ความปรุงแต่ง มันมีอยู่หรือเปล่า
เมื่อกายมีอยู่ วิญญาณรู้ ทาง ตา หู จมูก ลิ้น กาย มันมีอยู่หรือเปล่า

ในเมื่อมันมีอยู่แล้ว มี สติ สัมปชัญญะ รู้ทัน อยู่หรือเปล่า
นี่ รู้กันที่ตรงนี้ เห็นกันที่ตรงนี้

ไอ้เรื่องที่จะไปเห็นสิ่งอื่นๆ ภายนอก เห็น นางฟ้า เทวดา อินทร์ พรหม ยม ยักษ์
เห็นเมืองสวรรค์ เห็นเมืองนิพพาน อันนั่น มันเป็นมโนภาพ ต่างหากหรอก

ต้องรู้กายของตนเอง
รู้ใจของตนเอง

นั่งภาวนาไปนานๆ
มันเมื่อย มันปวด
อ้าว ถ้า ทนต่อไป มันก็ทรมานร่างกาย เปลี่ยนอิริยาบทเสี๊ยะ
นี่เรียกว่า รู้เรื่องของกาย

ถ้าหากว่ากายมันสะบาย
นั่งไปแล้วมันสะบาย เพราะอาศัยพลัง ของ ปิติ แหล่ะสุข ซึ่ง เกิดขึ้นในทางจิต

ก็นั่งต่อไป อย่าไปฝืนมัน
ถ้าสิ่งใด จะเป็นการทรมานกายมากเกินไป
เราก็เปลี่ยนอิริยาบท

เพราะกายอันนี้

ถ้าทรมานมากนัก มันก็ทรุดโทรม ทำให้เกิดเจ็บปวด
เจ็บปวดหนักๆ เข้า ทำให้เกิดโรคภัยไข้เจ็บ

ทีนี้ ในทางจิต ถ้าปล่อยให้มันฟุ้งไปในทาง อกุศล มากเกินไป
ไม่มีการควบคุม ไม่มีศีล มาเป็นเครื่องควบคุม ความประพฤติของตัวเอง

อะไรเกิดขึ้นมาก็ลุอำนาจแห่งศีล จนมันเคยตัว
ก็เรียกว่า ปล่อยจิต ปล่อยใจ ให้มันเป็นไปตามอำเภอใจไม่มีการควบคุม

เมื่อเรารู้ความจริงของกาย ของจิต มันเป็นอย่างนั้น
เมื่อความคิดอันใดมันเกิดขึ้น
กุศลก็ตาม อกุศลก็ตาม
เรื่องบาปก็ตาม เรื่องบุญก็ตาม

เมื่อเรามี สติ สัมปชัญญะ อยู่ จิตของเค้า มัน จะ ทำหน้าที่พิจารณาไปเอง

(อ่านต่อตอนต่อไป)


อ่านต่อที่นี่ https://palungjit.org/threads/รู้-เ...เห็นตามความเป็นจริง-หลวงปู่พุธ-ฐานิโย.403587/

 

สเจ ลเภถ นิปกํ สหายํ จเรยฺย เตนตฺตมโน สติมา โน เจ ลเภถ นิปกํ สหายํ เอโก จเร น จ ปาปานิ กยิรา :
อ่านว่า :
สะเจ ละเภถะ นิปะกัง สะหายัง จะเรยยะ
เตนัตตะมะโน สะติมา โน เจ ละเภถะ นิปะกัง
สะหายัง เอโก จะเร นะ จะ ปาปานิ กะยิรา


แปลว่า

ถ้าได้สหายผู้รอบคอบ พึงพอใจมีสติเที่ยวไปกับเขา ถ้าไม่ได้สหายผู้รอบคอบ พึงเที่ยวไปคนเดียว และไม่พึงทำความชั่ว

 

จะรู้ได้ไงว่า สหายใดรอบคอบ

 

หลวงปู่พุธ รอบครอบมั้ย ในความรู้สึกที่ได้ฟังท่าน และ จริยาวัตร

ดูท่านเป็นตัวอย่าง

 

หมายถึง ดูสหายตัวเป็นๆ เนี้ย

 

ก็ดูเหมือนกัน

 

อัตโน โจทยัต ตานัง
เรามีสมรรถภาพที่จะเตือนตนด้วยตนเอง

หลวงพ่อกล่าวแบบนี้

 

ก่อนจะรู้ อย่างนั้น ใครเป็นคนกล่าวละ

รู้แล้วก็ทำตาม

 

ความรู้อริยสัจ

เพราะเหตุดับ

อวิชชาเป็นเครื่องกั้น

เข้าใจคำสอน คำของพระศาสดา