เรื่อง หลวงปู่ชอบ พบกับพญานาคเทพนาคาบนเขา

หลวงปู่ได้ธุดงค์ไปในเขตอำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ เวลานั้นเป็นช่วงที่สงครามโลกครั้งที่ 2 กำลังยุติใหม่ๆ
พร้อมด้วย หลวงปู่ขาว อนาลโย และบังเอิญได้พบกับ พระอาจารย์เหรียญ วรลาโภ และพระภิกษุอีกรูปหนึ่ง ระยะแรกพระสงฆ์ทั้ง 4 รูปขึ้นไปบำเพ็ญภาวนาบนเขาและในถ้ำ โดยแยกย้ายไปทำความเพียรในที่เหมาะสมของแต่ละรูป
ต่อมาพระอาจารย์เหรียญกับหลวงปู่ขาวได้เดินธุดงค์ขึ้นไปบำเพ็ญเพียรบนดอยแม้ว แต่ท่านทั้งสองอยู่ได้เพียง 10 วันท่านทั้งสองก็ต้องลงจากเขาเนื่องจากสภาพอากาศไม่อำนวย
เวลานั้นหลวงปู่ชอบกำลังบำเพ็ญภาวนาอยู่ที่เขาลูกเดิม มองเห็นภูเขาอีกลูกหนึ่ง อยู่สูงกว่าดอยแม้ว หลวงปู่จึงชวนพระอาจารย์เหรียญขึ้นไปด้วยกันบนเขาลูกนั้น โดยมีญาติโยมไปปลูกกระต๊อบไว้ให้ท่านสองหลังห่างกันพอควร
ต่อมาวันหนึ่งในขณะที่จิตของหลวงปู่สงบอยู่ได้รู้เห็นในจิต บังเกิดมีแสงสว่างพุ่งวาบไปทางจงกรม เป็นพญานาคตัวมหึมามีหงอนสีแดงดุจดอกชบาป่า ตลอดลำตัวเป็นเกล็ดสีดำ มันวาววับแผงสันหลังประหนึ่งแผงคอม้า
ลำตัวของพญานาคตัวนี้ทั้งใหญ่ยาว ขณะที่มันชูคอ อยู่ทางเดินจงกรม ส่วนหางของมันพาดอยู่บนเขาอีกลูกหนึ่ง ด้วยความอยากรู้ความประสงค์ หลวงปู่จึงถามไปว่าประสงค์สิ่งใด พญานคก็ตอบหลวงปู่ชอบว่า ทางเดินของเขาคือลำธารที่อยู่ใต็เขาลูกนี้ ไหลทะลุลงสู่เชิงเขาสู่ทุ่งนาของชาวบ้าน พญานาคยังเรียนหลวงปู่ว่า ท่านเคยผ่านลำธารนี้หลาย ครั้งแล้ว ซึ่งหลวงปู่ก็บอกว่าใช่ เพราะเวลาที่ลงจากเขาไปบิณฑบาตรนั้นท่านต้องเดินข้ามลำธารสายดังกล่าว
จานั้นหลวงปู่ชอบจึงได้ถามชื่อ ของพญานาคตัวนั้น พญานาคบอกว่าชื่อ เทพนาคา พญานาคที่อาศัยอยู่แถบนี้มีความปิติยินดที่หลวงปู่มาบำเพ็ญเพียร เนื่องจากเสียงที่พระคุณท่านสวดมนต์เจรฺญเมตตาแก่สัตว์โลกนั้นเป็นกระแสที่ทำให้เกิดความชุ่มเย็นกระทั่งทนอยู่มิได้ จึง ได้ออกมากราบนมัสการ
การที่พญานาคมาครั้งนี้เป็นเวลานานพอควร และนาคตัวนี้ก็กราบลาหลวงปู่ไปโดยการไปของนาคตัวนี้มิได้หายไปหรือเหาะเหินเดินอากาศไป แต่เป็นการแสดงฤทธิจมหายไปบนทางเดินจงกรมนั่นเอง