เรื่องเด่น เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๒๙ เมษายน ๒๕๖๘

เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน วันอังคารที่ ๒๙ เมษายน ๒๕๖๘

​

 

วันนี้ตรงกับวันอังคารที่ ๒๙ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๘ กระผม/อาตมภาพมีนัดที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิตอนตี ๔ ครึ่ง พระครูวิโรจน์กาญจนเขต, ผศ.ดร. เจ้าอาวาสวัดอุทยาน ให้คุณปิง (นายณัฐภาคย์ องค์วรวิทย์) เอารถตู้ไปส่งพวกเรา เมื่อไปถึง ปรากฏว่ามีคนมาถึงก่อนแล้วเป็นจำนวนมาก

น้องการ์ตูน (นางสาวศรันย์พร บุรินทรโกษฐ์) จากเอ็นซีทัวร์ ทำการแจกเอกสาร ติดแท็กกระเป๋า ตลอดจนกระทั่งมอบใบ Border Pass ที่กรอกรายละเอียดของแต่ละคนแล้ว ให้พวกเราเซ็นชื่อด้วย สักครู่หนึ่ง คุณเอ (นายฉัตตริน เพียรธรรม) กรรมการผู้จัดการบริษัทเอ็นซีทัวร์ก็มาถึง แจ้งว่าคุณแม่ ก็คือคุณนวลจันทร์ เพียรธรรม ประธานคณะกรรมการบริษัทเอ็นซีทัวร์ ติดภารกิจ ไม่สามารถที่จะมาส่งได้

เมื่อพวกเรามาพร้อมกันเร็วจึงได้ทำการเช็คอิน แล้วก็เข้าไปรอที่ประตูขึ้นเครื่อง เจ้าหน้าที่ให้กระผม/อาตมภาพและเพื่อนพระภิกษุสงฆ์ที่มาในวันนี้เข้าทางช่องด่วนพิเศษ fast track แต่ปรากฏว่าทุกครั้งที่เข้าช่องด่วนพิเศษ ก็จะมาถึงทีหลังคนที่เข้าช่องปกติทุกที..!

ไปรอขึ้นเครื่องอยู่พักหนึ่ง มาดามชวง (นางสาวไพรินทร์ สุวิชชาญพันธุ์) ก็นำเอาอาหารเช้ามาให้ เป็นซุปเต้าหู้กิมจิ แต่ขอโทษ..เค็มโคตร ๆ จนฉันไม่ลง..! น้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) นำแซนด์วิชมาให้สองชิ้น ฉันลงไปได้พักหนึ่ง ก็ออกอาการให้เห็นอย่างชัดเจน ว่าร่างกายที่ชำรุดด้วยมาลาเรียจนตับไม่สามารถที่จะย่อยไขมันได้..

เมื่อเช้าได้ฉันน้ำมันตับปลา หรือน้ำมันปลา ๓ บวกเข้าไปแล้ว พอมาเจอแซนด วิช ซึ่งมีชีสประกบบนล่างอยู่เข้าไปด้วย ทำให้เกิดอาการไขมันล้นเกิน ตับไม่สามารถที่จะย่อยได้ เกิดอาการท้องอืด จนต้องนั่งตัวตรงเป๊ะ ไม่อยากที่จะขยับไปไหน..!

จนกระทั่งได้เวลา เจ้าหน้าที่ก็เปิดประตูให้พวกเราลงไปนั่งรอขึ้นเครื่องทางด้านล่าง และในส่วนหนึ่งเมื่อเข้ามาแล้วก็บอกเล่าว่า คุณยายเล็ก (นางภัทริณ จันทรนิภาพงศ์) มีปัญหาให้ต้องแก้ไขกันอยู่พักใหญ่ เนื่องเพราะว่าวีซ่าที่ออกมานั้นเป็นชื่อผู้ชาย แต่ว่าตัวจริงกลับกลายเป็นคุณยาย แจ้งไปเพื่อขอแก้ไขเขาก็ไม่ตอบมา จนกระทั่งเร่งด่วนจะขึ้นเครื่องแบบไฟลนก้นอยู่แล้ว จึงสามารถที่จะแก้ไขข้อมูลได้..!

 

กระผม/อาตมภาพหวั่นใจตั้งแต่แรกแล้ว ที่ตั้งโครงการจะมากราบสักการะองค์ดาไลลามะ แล้วติดต่อเจ้าที่เจ้าทางซึ่งดูแลรักษาบริเวณนั้น ปรากฏว่ายังอยู่ในเขตปกครองของเจ้าแม่นภิสราเทวี แต่งานนี้เจ้าแม่เธอบอกว่า "ครั้งนี้มีปัญหาเล็กน้อย"

กระผม/อาตมภาพแจ้งให้กับทางเอ็นซีทัวร์ไปแล้วว่า เจ้าแม่บอกว่าการเดินทางครั้งนี้จะมีปัญหา ยังมาปรารภกันก่อนขึ้นเครื่องว่า ปัญหาเล็กน้อยของเทวดาชั้นอินทกะ ก็เหมือนกับเล็กน้อยของช้าง พวกเราที่เป็นมดตัวเล็กตัวน้อย มีหวังโดนทับตายได้เหมือนกัน..!

เมื่อเครื่องขึ้นได้ไม่นาน เจ้าหน้าที่ก็นำอาหารเช้ามาประเคนให้ แต่กระผม/อาตมภาพฉันไม่ได้ จึงยกให้ทิดเฟิร์ส (นายบัณฑิต เอี่ยมตระกูล) ไปจัดการแทน ตนเองได้แต่นั่งภาวนารอเวลาตาย พูดง่าย ๆ ว่า ถ้าร่างกายไม่สามารถจัดการกับไขมันส่วนเกินนี้ได้ กระผม/อาตมภาพก็อาจจะอิ่มยาว ๆ ไปหลายวัน..! ภาวนาไปเป็นชั่วโมง ร่างกายถึงจะดีขึ้น มาลงที่ท่าอากาศยานนานาชาติอินทิราคานธี กรุงนิวเดลี ประเทศอินเดีย ตอน ๑๐.๒๕ น. ของประเทศอินเดีย

พวกเราต้องมาเปลี่ยนเครื่องเพื่อที่จะเดินทางต่อไปที่เมืองอมฤตสาร์ รัฐปัญจาบ เนื่องเพราะกระผม/อาตมภาพเห็นว่าไม่ได้ไกลจากรัฐหิมาจัลมากนัก เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงขอแวะไปสุวรรณวิหาร สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของชาวซิกข์เขาด้วย ทางเอ็นซีทัวร์ก็จัดให้อย่างที่ต้องการ จึงต้องมาต่อเครื่องภายใน

แต่ด้วยความที่ว่าประเทศอินเดียนั้น ผู้คนมากมายเป็นพันล้านคน การใช้เครื่องบินจึงมีผู้คนเป็นจำนวนมากมายมหาศาล พวกเราไม่สามารถที่จะเช็คอินต่อเครื่องในช่องปกติได้ เจ้าหน้าที่ขอให้ไปเช็คอินกับเครื่องอัตโนมัติ ซึ่งออกทั้งตั๋วและแท็กติดกระเป๋าให้ด้วย แต่บางคนอย่างเช่นคุณหนึ่ง (นายบัญชา เซ็นภักดี) และคุณแบงค์ (นางศรินธร เซ็นภักดี) มามีปัญหาตรงที่ว่าพอเครื่องทำงานไปหลาย ๆ คนแล้ว ก็ออกอาการเอ๋อรับประทานไปเฉย ๆ ต้องรอเขามาแก้ไขหรือว่าไปรอคิวที่เครื่องอื่น ๆ

 

เมื่อพวกเราฝากกระเป๋าเสร็จ ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงของทางประเทศอินเดีย แม้ว่าเวลาจะช้ากว่าเมืองไทยชั่วโมงครึ่งก็ตาม แต่พวกเราก็หิวไส้แขวนไปตาม ๆ กัน จึงเดินไปหาศูนย์อาหาร รออยู่เป็นเวลาค่อนข้างนาน กว่าที่จะได้ผัดหมี่แบบอินเดียมา แต่ว่ารสชาติอร่อยใช้ได้ ส่วนไก่ทันดูรีนั้น ยกให้กับท่านพันแสน (พระอธิการธรรมชัย อคฺคธมฺโม) เจ้าอาวาสวัดศิลาวาส (ปิงโค้ง) ไปฉันแทน

ส่วนท่านอาจารย์นิล (พระครูวินัยธรธวัชชัย ชาครธมฺโม) ประธานที่พักสงฆ์อาศรมศรีชัยรัตนโคตรนั้น ท่านฉันมังสวิรัติ ทำเอากระผม/อาตมภาพขำก๊ากไปเลย..! บอกว่ามาประเทศอินเดีย จะหาอาหารที่ไม่ใช่มังสวิรัตินั้นยากเสียยิ่งกว่ายาก แต่ถ้าฉันมังสวิรัติกลับเป็นเรื่องที่หาได้ง่ายมาก ๆ

เมื่ออิ่มแล้ว กระผม/อาตมภาพก็ไปดูที่จอแสดงประตูขึ้นเครื่อง ปรากฏว่าเที่ยวบินของเรานั้น ย้ายไปอยู่ที่ประตู 42C จากที่ตอนแรกเป็นประตู 27B จึงได้เดินทางล่วงหน้าไปก่อน ซึ่งเป็นระยะทางที่ไกลมาก ต้องลงบันไดไปถึง ๒ ชั้นด้วยกัน กว่าจะไปถึงหน้าประตูขึ้นเครื่อง รอแล้วรอเล่าจนได้เวลาเรียกขึ้นเครื่อง ก็ไม่เห็นมีคนมา จึงได้โทรไปหาน้องเล็ก (นางสาวจิราพร ซื่อตรงต่อการ) ปรากฏว่าทั้งหมดไปรออยู่ที่ประตู 27B ตามที่เครื่องอัตโนมัติออกให้ จึงแจ้งให้ทุกคนมาเป็นการเร่งด่วน..!

แต่มาถึงแล้ว เจ้าหน้าที่ไม่ให้ลงมาประตูขึ้นเครื่อง เนื่องเพราะว่าตอนนี้ผู้โดยสารแออัดยัดเยียดกันแน่นไปหมด รอจนผู้โดยสารทางประตู 14A และประตู 14B ขึ้นเครื่องของตนไปเรียบร้อย มีที่ว่างให้หายใจแล้วถึงได้ปล่อยลงมา ลงมาถึงก็ได้เวลาขึ้นเครื่องของประตู 14C พอดี..!

พวกเรานั่งรถบัสไปเป็นเวลา ๑๐ กว่านาที ก็ไปขึ้นเครื่อง Air India ที่ทางหัวสนามบิน ไม่ทราบว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้น ? เพราะเห็นว่ามีเจ้าหน้าที่ขึ้นมาตรวจสอบบนเครื่องบิน ๒ รอบ ๓ รอบ แล้วเลยเวลาขึ้นเครื่องไปเกือบ ๕๐ นาที กว่าที่เครื่องจะ taxi ออก จนกระทั่งบินไปได้ระยะหนึ่ง กระผม/อาตมภาพได้ยินประกาศว่า "อีกประมาณ ๑๐ กว่านาทีก็จะลงสู่สนามบิน" คิดว่าเป็นสนามบินอมฤตสาร์ แต่ปรากฏว่าลงมาแล้ว เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้ลงจากเครื่อง จึงได้ปรารภกับ ผศ.ดร.พระครูโรจน์ว่า ระยะนี้เรื่องก่อการร้ายเป็นเรื่องใหญ่ของทางประเทศอินเดีย คาดว่ามีผู้ต้องสงสัยขึ้นเครื่องมา จึงต้องรอจนกว่าตำรวจจะมาเอาตัวไป..!

 

ครั้นถึงเวลาตำรวจมานำตัวผู้ต้องสงสัยลงไปทางประตูหลังแล้ว พวกเราที่นั่งร้อนอยู่ เพราะว่าเขาดับเครื่องปิดแอร์ไปด้วย นั่งเหงื่อตกกันอยู่ แต่ทุกคนก็อดทนไม่มีใครบ่นว่าอะไร จนกระทั่งแอร์โฮสเตสต้องเอาน้ำมาแจกเป็นการปิดปากไม่ให้พวกเราบ่นหรืออย่างไรก็ไม่ทราบ..!?

จนเมื่อลงมาสัมผัสพื้นดินแล้วถึงได้รู้ว่า เครื่องบินวนกลับมาที่ท่าอากาศยานนานาชาติอินทิราคานธีตามเดิม..! ทำเอาพวกเราเอ๋อรับปะทานกันไปตาม ๆ กัน ไม่แน่ใจว่าเกิดจากมีผู้ต้องสงสัยก่อการร้ายขึ้นมา หรือว่าเครื่องบินมีปัญหากันแน่ เพราะกัปตันบอกว่า "เครื่องมีปัญหาเล็กน้อย"

พวกเราต้องนั่งรถบัสกลับเข้ามาภายในอาคารผู้โดยสารขาเข้า แล้วก็ต้องไปทำการผ่านด่านเอ๊กซเรย์ที่โคตรจะเข้มงวดอีกวาระหนึ่ง โดยที่จะต้องเอาข้าวของเล็ก ๆ น้อย ๆ ใส่ถาดเพื่อให้เขาเอ็กซเรย์ตรวจสอบดู กว่าที่จะได้ถาดมาก็มีคนในคณะต้องอาศัยความสวยให้เป็นประโยชน์ ขอถาดจากเจ้าหน้าที่มาได้..!

ครั้นผ่านเข้ามาได้แล้ว ปรากฏว่าประตูขึ้นเครื่องที่เขาออกให้นั้นก็คือประตู 27B ที่เปลี่ยนไปเมื่อเช้านั่นเอง ทำเอาทุกคนหัวเราะก็ไม่ได้ ร้องไห้ก็ไม่ออก กลายเป็นว่าทุกคนต้องมานั่งรอ เพื่อที่จะขึ้นเครื่องเที่ยว ๖ โมงเย็น แทนที่พวกเราจะไปถึงเมืองอมฤตสาร์ และได้ท่องเที่ยวตามโปรแกรมแล้ว จึงไม่แน่ใจว่าปัญหาเล็กน้อยของเจ้าแม่นภิสราเทวีนั้น ยังจะเป็นปัญหาเล็กน้อยไปอีกกี่วันกี่เรื่องกันแน่ ?

แต่ว่าเทวดามีอะไรบอกได้เต็มที่แค่ไหน เขาก็บอกเต็มที่แค่นั้น พวกเราจึงต้องนั่งวิตกกังวลกันต่อไปว่า ปัญหาอื่น ๆ จะเกิดขึ้นหรือไม่ ? แต่เท่าที่เคยสังเกตมา ถ้ามีปัญหาอะไร ไม่ว่าพระ หรือพรหม หรือเทวดา ท่านมักจะให้ปัญหาเหล่านั้นเกิดขึ้นในวันแรก ๆ เพื่อที่จะไม่ไปให้หงุดหงิดกันในวันหลัง กระผม/อาตมภาพจึงฉวยโอกาสในขณะที่นั่งรอขึ้นเครื่อง ทำการบันทึกเสียงธรรมจากวัดท่าขนุนเอาไว้ก่อน เพื่อที่ผู้ฟังจะได้ไม่ขาดตอนลง

สำหรับวันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันอังคารที่ ๒๙ เมษายน พุทธศักราช ๒๕๖๘
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)