เหตุแห่งการเสื่อมของจิต

เหตุแห่งการเสื่อมของจิต....โดยอาจารย์ เทสก์ เทสรังสี (พระนิโรธรังสี คัมภีรปัญญาวิศิษฏ์ )

สติควบคุมจิตให้สงบรู้เท่ารู้เรื่องของ "ใจ" เพราะหากสติไม่ตั้งมั่น จิตจะค่อยเสื่อมไป เมื่อจิตเกิดความรู้ขึ้นมาครั้งหนึ่ง แล้วมันก็เสื่อมไป อย่างที่เห็นกันอยู่ว่าวันหนึ่งๆ นี่เราเผลอสติทั้งวัน มีสติตั้งอยู่ได้ ครู่หนึ่งขณะหนึ่ง ขณะที่เรารู้ตัวเท่านั้นแหละที่มีสติขึ้นมา

การตั้งสติ คือ กำหนดจิตพิจารณาดูที่ใจของเราว่า มันตั้งอยู่ได้ด้วยอาการอย่างนี้ มันเสื่อม ความเจริญอยู่ที่นั้นแหละ อยู่ตรงนั้นแห่งเดียว

เมื่อรู้เห็นแล้ว เข้าใจแล้วว่า สติตั้งมั่น ธรรมะก็เจริญอยู่ สติเผลอเรอเมื่อไรก็เสื่อมไป ศาสนาเสื่อม ไม่ได้เสื่อมที่อื่นใกล พูดกันว่าศาสนาเสื่อมๆ เพราะคนไม่ปฎิบัติรักษาต่างหาก ศาสนาไม่ได้เสื่อม ความจริงเป็นจริงอยู่อย่างนั้น เรียกว่าศาสนา ความจริงคนปฎิบัตินั่นต่างหาก-มันเสื่อม เหตุนั้นศาสนาไม่ได้เสื่อมที่อื่นไกล เสื่อมที่ใจของคน คนไม่ได้ตั้งใจปฎิบัติต่างหาก

นี่จึงว่า ศาสนาเกิดขึ้นที่ใจ ตั้งอยู่ที่ใจ เสื่อมไปจากใจ ทุกคนมีศาสนาด้วยกันทั้งนั้น มีธาตุสี่ ขันธ์ห้า อายตนะหก ธรรมทั้งปวงหมด ที่พระพุทธเจ้าทรงสอนก็ทรงสอนที่กาย วาจา ใจของคน เรานี่แหละ ไม่ได้สอนที่อื่น

ครั้นไม่มีสติควบคุมรักษา ตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ ปล่อยตามกิเลส กิเลสพาวิ่งว่อนไปวันยังค่ำ คืนยังรุ่ง ก็ไม่รู้ตัวมัวเมาตามกิเลสว่าเป็นของดิบของดี สนุกเฮฮาไปตามกิเลส เห็นว่าการควบคุมสติควบคุมใจให้อยู่ เป็นการลำบากไม่อยากทำ ปล่อยตามเรื่องมันก็สนุกสนานดีสบายดี คนเราชอบอย่างนี้ ศาสนาจึงมีการเสื่อมมากว่าการเจริญ

ผู้มีสติ แล้วควบคุมใจให้อยู่ตลอดเวลา นั่นเป็นผู้ที่เห็นธรรม รักษาธรรมไม่ให้เสื่อมโดยแท้
ที่มา http://www.geocities.com/samadhinet/down.htm
<!--msthemeseparator-->

 

...