กรณีช่วยนักเรียนที่แม่เขามาบอกขอความช่วยเหลือในฝัน น.5#87ขึ้นไป

พื้นที่ต้องการเทปูนซีเมนต์ในกระต๊อบให้คนไร้ญาติขาดมิตรคนนี้ให้อยู่กับน้องสาวได้




วันอังคารที่ 10 มิถุนายน 2557 ผมได้รับข่าวว่า มีคนกำลังเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือโดยมีรายละเอียดดังต่อไปนี้ ผู้ชายในรูปคือคุณบรรยงค์ ใจตรง อายุ 50 ปี ถูกภรรยาและลูก ๆ ทอดทิ้งเป็นคนไม่มีบ้านมานานกว่าสิบปี คุณบรรยงค์รับจ้างเข็นรถขายไอติมบ้าง เฉาก๊วยบ้าง เข็นของขายเช้าถึงเย็นทุกวัน ตกเย็นก็นอนที่พักที่เป็นเพิงหมาแหงนของโรงไอติมบ้าง เฉาก๊วยบ้าง โดยค่าจ้างได้วันละประมาณ 100 - 200 บาทแล้วแต่เจ้าของสินค้าจะให้ เพียงมีที่นอนให้ก็พอใจแล้ว คุณบรรยงค์หายไปจากชีวิตญาต ๆ เมื่อสิบกว่าปีก่อนโดยไม่มีการติดต่อใด ๆ จนกระทั่งน้องสาวของคุณบรรยงค์ ( คนงานที่ทำงานแยกวัตถุ สวมหมวกในรูป ) นึกว่าพี่ชายได้หายสาปสูญไปนานแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งได้รับการติดต่อจากหน่วยงานกู้ชีพนเรนทรว่า มีชายคนหนึ่งชื่อนายบรรยงค์ ใจตรง อายุ 50 ปี ถูกรถยนต์ชนบนถนน ทางหน่วยนำส่งโรงพยาบาลแล้ว และนายบรรยงค์ได้อ้างว่าคุณออน ( คนงานแยกโลหะที่สวมหมวก ) เป็นญาต ทางหน่วยเนรทรจึงขอให้คุณออนไปรับคุณบรรยงค์ออกจากโรงพยาบาลเพื่อนำมาเลี้ยงต่อไปเมื่อประมาณ 4 - 5 วันก่อน ไม่ให้เป็นคนไม่มีบ้านหรือคนไร้ญาติขาดมิตรเช่นนี้ น้องสาวคุณบรรยงค์คือคุณออนไปรับคุณบรรยงค์ ( พี่ชาย ) รับมาอยู่ในโรงแยกวัสดุที่มีคนยอมให้อยู่ได้ โดยต้องทำการปลูกกระต๊อบเอง ขณะนี้กระต๊อบได้ปลูกมาตามรูปที่ผมถ่ายมานี้ ขาดเพียงพื้นปูนซีเมนต์ พื้นพลาสติคหรือหากมีกระเบื้องก็อาจปูกระเบื้อง และหากมีเตียงหรือตั่งก็จะใช้ หากไม่มีก็ไม่ใช้ ( ขณะนี้นอนเปลผูกหัวท้ายแบบนี้ไปก่อน )

ผมเห็นว่าเป็นเคสที่น่าสนใจ เนื่องจากพี่และน้องจะได้อยู่เลี้ยงดูกันไป แต่หากไม่มีกระต๊อบซึ่งกำลังจะเข้าหน้าฝน ฝนจะทำให้พื้นเปียกแฉะและชื้นหนาว หากเราช่วยเขาได้ก่อนฤดูฝนก็คงจะดีครับ ขณะนี้คุณบรรยงค์ได้ทำงานแยกโลหะให้นายจ้างโดยค่าแรงยังได้แค่วันละ 100.- บาท แต่คุณบรรยงค์บอกว่าพอใจแล้ว ขอเพียงให้เป็นคนไม่ไร้ญาติขาดมิตรมีหลังคาคุ้มแดดคุ้มฝน มีที่ซุกหัวนอนก็พอใจแล้ว

ผมจึงขอเรียนเชิญชวนทุก ๆ ท่านที่มีเมตตาจิตช่วยกันคนละเล็กละน้อยครับ แล้วผมจะได้อัพบุ๊คพร้อมโพสต์รูปการให้ความช่วยเหลือคุณบรรยงค์ต่อเนื่องจนกว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงครับ

ธ. กสิกรไทย สาขาสี่แยกวังหิน
เลขบัญชี 757-
ชื่อบัญชี นายสมบูรณ์ ติยะวงศ์สกุล

086-1050222 สมบูรณ์


ในรูป ผู้ชายคือคุณบรรยงค์ ใจตรง อายุ 50 ปีคนไร้ญาติขาดมิตร เป็นคนไม่มีบ้่านมานานสิบกว่า ก่อนที่จะถูกรถชนและหน่วยกู้ชีพนเรนทรพาส่งโรงพยาบาลจนทราบว่ายังมีน้องสาวคือคุณออน ( คนสวมหมวกในรูป ) เป็นญาติและให้ไปรับจากโรงพยาบาลมาเลี้ยงไว้ในสลัม ซึ่งขณะนี้กำลังต้องการความช่วยเหลือเทพื้นปูนซีเมนต์และอื่น ๆ ตามมีตามได้

 

สำรองอัพบุ๊คและโพสต์ภาพการให้ความช่วยเหลือตามมีตามได้

 

คุณบรรยงค์ ใจตรง บอกว่า ที่หน้าอกสักเสือเผ่นนี้ หลวงพ่อเปิ่น นครปฐมเมตตาสักให้ด้วยองค์ท่านเองครับ กรณีอุบัติเหตุรถชนอย่างแรงนั้น ไม่มีอะไรสกิดผิวคุณบรรยงค์เลยครับ ที่นำมากล่าวไม่ใช่ผมสนับสนุนให้คนไปสักนะครับ แต่นำมากล่าวไว้ในฐานะที่ขอมองอีกมุมหนึ่ง ซึ่งอาจเป็นมุมที่หลวงพ่อเปิ่นท่านเมตตาช่วยชีวิตให้คุณบรรยงค์รอดตายให้ได้ ไม่เช่นนั้น พี่น้องคงไม่ได้พบเจอกัน

 

คุณบรรยงค์ ใจตรงเขียนหนังสือได้ไม่สวยนัก แต่ก็เขียนได้ครับ เขียนชื่อและนามสกุลให้ผม

 

ทำงานไปกินข้าวไปครับ ได้วันละ 100.- บาท เพราะจริง ๆ แบบนี้ไม่มีใครอยากจ้างครับ แม้แต่คนงานในสลัมเขาก็รังเกียจกันครับ คนไร้ญาติขาดมิตรไม่มีบ้านไม่มีที่พัก ช่วย ๆ กันนะครับ

 

ทางไปโรงงานแยกโลหะที่จะช่วยเหลือครอบครัวยากจนที่ 3



เข้ามาทางทางเข้าคอนโดสวนธน พอถึงทางแยกตรงป้ายสีแดงว่าโรงพิมพ์ หากจะไปคอนโดสวนธนเราต้องเลี้ยวซ้าย แต่ถ้าหากจะมาช่วยเหลือครอบครัวยากจนที่ 3 นี้ให้ตรงไปครับ



ตรงมาได้แค่ 200 เมตรจะเห็นขวามือมีโรงเก็บของของ DK



วันนี้มาถึงโรงงานกลางแจ้งที่คุณบรรยงค์ ใจตรงทำงานอยู่ เมื่อมาถึงไม่พบคุณบรรยงค์จึงได้ถามช่างที่เขากำลังตัดเหล็กด้วยแก๊สและถังอ๊อกซิเจนอยู่ ทราบว่าคุณบรรยงค์วันนี้ถูกจ้างให้ไปเป็นคนยกของ โดยรถของเจ้าของธุรกิจไปซื้อแอร์เก่าที่ปทุมธานี คุณบรรยงค์ถูกจ้างไปยกแอร์เก่า ผมจึงถามช่างตัดเหล็กว่า คุณบรรยงค์ได้ค่าแรงวันละเท่าไร ? ได้รับคำตอบว่า ส่วนมากค่าแรงคุณบรรยงค์เขาให้กันวันละ 100.- บาท แกมีที่กินที่นอนแกพอใจแล้ว ผมจึุงหันมาถามนายช่างตัดเหล็กว่า แล้วของนายช่างอย่างคุณนี่ล่ะที่กำลังตัดเหล็กนี่ได้วันละเท่าไร ? นายช่างบอกว่า ในนี้ถ้าเป็นช่างตัดเหล็กได้ มีวิชาหน่อยก็จะได้ค่าแรงวันละ 400.- บาทขึ้นไป แต่ถ้าเป็นแรงงานธรรมดา ๆ ก็มักจะได้วันละ 2 - 300.- บาท มีแต่คุณบรรยงค์นี่แหละที่แกขอแลกกับที่นอนที่กินเอง เพราะถ้าจะเอาค่าแรงเหมือนคนอื่น ๆ ก็ต้องไปหาเช่าบ้านเอง กินเอง อยู่เองเหมือนคนอื่น ๆ เช่นกัน

ผมจึงถึงบางอ้อว่า อ๋อ เป็นอย่างนี้เอง


นายช่างนั่งทับถังอ๊อกซิเจนถังใหญ่ ส่วนถังแก๊ส LPG นั้น ช่างเขากลัวติดไฟครับ


คนงานระดับแยกโลหะธรรมดา ๆ กินเอง อยู่เอง ทั้ง 3 คนนี้บอกว่า ทุกคนจะได้คนละ 300.- บาทต่อวัน มีแต่คุณบรรยงค์นี่แหละที่น่าสงสารเพราะกลัวว่ากินเอง อยู่เองจะไม่ไหว ? และอีกอย่างคุณบรรยงค์ไม่มีลูก ไม่มีเมีย ( คือลูกเมียทิ้งหมดมานานกว่าสิบห้าปีแล้ว ) จึงเป็นอันว่า ยอมที่จะรับค่าแรงน้อย แต่กินอยู่กับเจ้านายจะดีกว่า

 

เช้าวันอาทิตย์ที่ 15 มิ.ย. 2557 เวลาประมาณ 08.30 น. บันทึก

เช้าวันนี้คุณโอกับผมได้ไปทำบุญกันที่บ้านลานทอง ปากเกร็ด ขากลับผมจึงขอให้คุณโอได้เข้ามาดูคนยากจนที่น่าสงสารรายนี้ ตอนแรกคุณโอดูเหมือนจะเฉย ๆ เพราะเหตุการณ์คนยากจนนั้น มีดาษดื่น ไม่เห็นน่าแปลกใจตรงไหน ครั้นไปถึงได้พบคุณบรรยงค์ ใจตรง คนยากจนที่เป็นประเด็นในครั้งนี้ ผมและคุณโอได้ถามถึงเหตุการณ์ในอดีตที่ผ่านมา ทราบว่า คุณบรรยงค์ ใจตรงนี้เคยบวชพระเมื่ออายุ 21 ปีที่วัดหนองป่าพง อุบลราชธานี และได้เดินธุดงค์มานครปฐม ได้กราบหลวงพ่อเปิ่นและหลวงพ่อเปิ่นเป็นผู้สักเสือเผ่นให้กับมือของท่านเอง

เมื่อได้พูดคุยแล้ว คุณโอกับผมได้เดินทางกลับ ระหว่างทาง คุณโอถึงกับอึ้งว่า คนที่เคยบวชตอนอายุ 21 ปี บวชเป็นพระธรรมยุตในสายหลวงพ่อชา สุภัทโทด้วย ได้เดินธุดงค์จากอุบลมาถึงนครปฐมด้วย หลวงพ่อเปิ่นได้สักเสือเผ่นให้กับมือด้วย เป็นเรื่องน่าทึ่งมาก และคุณโอแสดงความเห็นว่า คุณบรรยงค์ดูแก่กว่าอายุมาก ท่าทางแก่ ๆ แบบนี้ ยากที่คนจะจ้างมาทำงาน เพราะมีเด็กหนุ่ม ๆ มาให้จ้างนับไม่ถ้วน ดังนั้น ในกรณีคุณบรรยงค์นี้น่าจะถือว่า มีความเหมาะสมและยิ่งกว่านั้น การที่พี่ชายและน้องสาวจะได้อยู่ใกล้ ๆ กัน เพียงพวกเราหากได้สงเคราะห์วัสดุทำกระต๊อบเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาก็คงจะอยู่ได้

 

ครอบครัวคนแก่เป็นอัมพาต ( ในระหว่างการสืบหาความจริง )

วันนี้ไปพบป้าอุ๊ ผู้เคยช่วยดูแลคนป่วยและยากจนให้ผมในเสือใหญ่อุทิศ ทราบว่า ยังมีครอบครัวคนตกทุกข์ได้ยากที่อดีตผมเคยให้ความช่วยเหลือเมื่อเกือบสิบปีที่แล้ว ทราบจากป้าอุ๊ว่า ขณะนี้ยายอังได้ป่วยเป็นอัมพาต มีแต่ลูกชายยายอังคนเดียวที่เป็นยามเงินเดือนเดือนละ 9,000.- บาท ( กินเองอยู่เอง ) เป็นคนเลี้ยงดูยายอัง ผมรับทราบแล้วด้วยความรู้สึกเวทนา

แต่ผมจะหาทางสืบหาความจริงจากสายอื่นเพื่อครอสเช็คก่อน เนื่องจากยายอังมีลูกมากกว่า 1 คน คนอื่น ๆ ไปไหน ? ควรเป็นหน้าที่ของลูกที่จะดูแลแม่ตนเองก่อนที่จะถึงมือสังคมจะดีกว่าและถูกต้องกว่า

 

..........................

วันนี้วันพุธที่ 18 มิ.ย. 2557 ได้ให้ผู้ช่วยไปสืบมาแล้ว ได้ความว่า ยายอังมีลูกทั้งหมด 5 คน แต่ละคนมีรายได้ต่ำสุด 9,000.- บาทขึ้นไป 5 คนมีรายได้ 55,000.- บาทขึ้นไป ดังนั้น หน้าที่การดูแลยายอัง ควรเป็นหน้าที่ของลูก ๆ ยายอังจึงจะถูก

ขอขอบคุณผู้ช่วยที่เข้าไปสืบเสาะจนได้ข้อมูลมาครับ ตกลงรายการนี้คิดว่า ไม่มีความจำเป็นใด ๆ

 

ครอบครัวคนตกยากที่น่าช่วยเหลือ หน้า 10 #190 ( ป้าขัน )




วันพุธที่ 18 มิ.ย. 2557 วันนี้ได้ให้ผู้ช่วยไปสืบกรณีคุณยายอังที่นึกว่าคนอัมพาตน่าช่วย แต่กลายเป็นว่าลูก ๆ 5 คน จึงไม่มีความจำเป็นใด ๆ ผู้ช่วยบอกผมว่า ตลอดวันนี้ที่ท่องเข้าไปในสลัมได้รับคำบอกเล่าจากคนในสลัมแทบจะเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า ครอบครัวคนตกยากที่น่าช่วยเหลือที่สุดขณะนี้ น่าจะเป็นครอบครัวป้าขัน ผู้ช่วยจึงได้เข้าทำการแวะเยี่ยมและรู้สึกว่าน่าจะเป็นเช่นนั้นจริง ๆ กล่าวคือป้าขันและลุงคืน 2 สามีภรรยามีอาชีพเก็บของเก่าขาย อาศัยอยู่ในกระต๊อบที่เก่ามากและพังแล้ว ฝนตกสาดเข้าถึงทุกส่วนของกระต๊อบ ไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าวให้ครบ 3 มื้อ 3 คน ( ป้าขัน ลุงคืนและลูก 1 คน ) ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงเงินที่จะซ่อมหลังคา รถซาเล้งเก่า ๆ ที่ชำรุดแล้วแค่พอถีบไปเก็บของเก่า แต่ก็ได้สูงสุดวันละไม่ถึง 200.- บาท เพราะไปไม่ทันซาเล้งคันอื่น ๆ เนื่องจากถีบไม่ค่อยจะไป เฟืองขับชำรุด ทำให้ไปไหนไม่ทัน ซาเล้งคันอื่นเก็บไปก่อนหมดแล้ว เรียกว่าเก็บแต่กากเดนของซาเล้งคันอื่น ๆ จึงทำให้ได้ของเก่าเช่น กระดาษ ขวดน้ำพลาสติค มาขายยังชีพได้ปกติเพียงวันละ 60 - 80 บาท สูงสุดแค่ 200.- บาท ลุงคืนต้องอาศัยเก็บของเก่าตั้งแต่เช้าตรู่จนเย็น ตามที่เห็นในภาพเก็บถึงเย็นเพราะไม่เช่นนั้นจะไม่มีเงินกินข้าว ( ผู้ช่วยได้ช่วยถ่ายรูปให้ตอนไปพบกันกลางทางโดยมีคนช่วยชี้และแนะนำให้ )

ผมรับทราบจากผู้ช่วยแล้ว และเชื่อใจในความสามารถของผู้ช่วยว่า เรื่องในสลัมชุมชนนั้น ถ้าเป็นผู้ช่วยคนนี้แล้วข้อมูลมักไม่ผิดพลาดและตรงประเด็น ผู้ช่วยบอกว่า คุณลุงคืนและป้าขันไม่มีเบอร์บัญชี ไม่เคยมีเงินในธนาคารจึงไม่ต้องมีบัญชี ดังนั้นการช่วยเหลือครอบครัวป้าขันนี้ ผมจึงขออนุญาตใช้เบอร์บัญชีของผม เมื่อให้การช่วยเหลือใด ๆ จะได้ถ่ายภาพและโพสต์ไว้เป็นหลักฐานอีกครั้งครับ และผมจะติดตามกรณีนี้เพราะถ้าหากเราช่วยให้เขาซ่อมรถซาเล้งได้ ให้เขามีตาชั่ง มีแตรเรียกคนในหมู่บ้านให้ขายหนังสือพิมพ์ให้เขา ขายขวดน้ำพลาสติคให้เขา และมีเงินทุนให้เขาไปซื้อของในหมู่บ้านตามที่ผู้ช่วยบอกว่า ทุนซื้อของตามบ้านแค่ 5 - 600.- บาทก็พอ ทุนซ่อมรถซาเล้งพันสองพันบาท ทุนซื้อตาชั่งและแตรแค่พันกว่าบาท รวม ๆ แล้วตอนนี้ถ้าได้ทุนช่วยป้าขันและครอบครัวประมาณ 4 พันบาท เขาก็สามารถหาเงินได้กำไรวันละเกิน 400.- บาทได้แล้ว

ร่วมบริจาคเป็นทานแก่ครอบครัวคุณป้าขันได้ที่เบอร์บัญชีนี้ครับ
ธ. กสิกรไทย สาขาสี่แยกวังหิน
เลขบัญชี 757-
ชื่อบัญชี นายสมบูรณ์ ติยะวงศ์สกุล

 

วันพฤหัสบดีที่ 19 มิ.ย. 2557 เวลา 09.00 น. ผมนัดให้ผู้ช่วยพาผมไปถ่ายรูปกระต๊อบครอบครัวป้าขันลุงคืน เมื่อผู้ช่วยพาผมไปถึงกระต๊อบป้าขัน พบป้าขันและลุงคืนยังไม่ได้ออกไปหาของเก่า ผู้ช่วยจึงถามว่าทำไมไม่ไปหาของเก่า เพราะนัดให้ผมไปถ่ายด้านนอกกระต๊อบ ไม่ต้องหยุดงานเพื่อมาอยู่ให้ผมสัมภาษณ์ใด ๆ ป้าขันบอกว่า เมื่อวานช่างซ่อมรถเขาซ่อมได้ไม่ดี ทำให้ล้อหลังติดขัด หมุนได้ฝืดมาก จึงต้องรอไปซ่อมก่อน เมื่อเช้าไปร้านซ่อมแล้ว ช่างเขาบอกว่าเขามีงานประกอบรถซาเล้งติดเครื่องทั้งวันคันละ 3 หมื่นกว่าบาท ไม่ว่างซ่อมให้ในวันนี้ จึงกลับมาบ้านก่อน


ผมจึงขอให้คุณป้าขันและครอบครัวมานั่งบนเตียงหน้าบ้านครบทุกคนจะได้ถ่ายรูปพร้อมกระต๊อบ ถือว่ามาทั้งทีไม่เสียเที่ยวเพราะได้คนประกอบภาพกับกระต๊อบด้วย ทั้งครอบครัวมี 3 ชีวิต ป้าขัน ลุงคืนและลูกสาวที่ไม่ได้ทำใบเกิด ( ผมบอกป้าขันว่า ต้องไปทำใบเกิดให้เพราะสำคัญต่อการใช้สิทธิการรักษาในโรงพยาบาล )






ป้าขันชี้ให้ดูหลังคาที่ต้องใช้ผ้าพลาสติควางทับไว้ เพราะรั่วมาก แต่ขนาดวางผ้าพลาสติคอย่างนี้แล้วก็ยังรั่ว ในกระต๊อบเปียกจนนอนไม่ได้ ต้องนอนที่เตียงหน้าบ้านนี่แหละ


ลุงคืนอายุ 60 ปีมีบัตรประชาชน ป้าขันอายุ 50 ปีมีบัตรประชาชน และลูกสาววัย 12 ปีชื่อกุ๊กที่ไม่มีใบเกิด

 

ป้าขันหุงข้าวเช้าด้วยเตาแบบนี้ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีประปา ห้องน้ำห้องท่ายืมชาวบ้านซึ่งเพื่อนบ้านทุกคนยืนยันว่า ครอบครัวป้าขัน ลุงคืนเป็นคนดี มีน้ำใจ ถ้ามีสิ่งของหรือข้าวปลาอาหารที่ได้มาจากไหนก็ตาม เช่น อาจจะได้มาจากวัด เขาจะแบ่งครอบครัวอื่นที่มาขอโดยไม่มีการหวงเลย ชาวบ้านทุกคนยืนยันว่าเป็นคนดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่นทุกเรื่องทุกเมื่อ


ในกระต๊อบเข้าไปจะเห็นพระพุทธรูปองค์เล็ก ๆ ทำเป็นหิ้งพระไว้


ในกระต๊อบไม่มีประตู ไม่มีอะไรต้องระวังหาย ป้าขันบอกด้วยความซื่อ


มุ้งนี้คือที่นอนของลูกสาวป้าขัน อยู่ด้านในของกระต๊อบส่วนที่พอจะไม่เปียกฝน


ป้าขัน ลุงคืนพาผมไปพบคุณยายมาก คุณยายมากเป็นผู้ดูแลพื้นที่แถวนั้น คุณยายบอกว่า พื้นที่แถว ๆ นั้นเจ้าของที่ดินไม่ได้ไล่ เจ้าของรู้ว่า หากไล่ก็จะเกิดความเดือดร้อนแก่คนยากจน จึงให้อาศัยอยู่โดยให้คุณยายมากช่วยดูแลโดยไม่ีมีค่าตอบแทนใด ๆ ให้ และก็ไม่มีค่าตอบแทนใด ๆ ที่คุณยายจะได้จากคนเหล่านี้ คุณยายมากยืนยันว่า ในสลัมแห่งนี้ แทบทุกคนที่เป็นคนดี คนตรง ไม่อิจฉาก็จะพูดเป็นคำเดียวกันว่า ป้าขันและลุงคืนเป็นคนดีในระดับหนึ่งเลยทีเดียว แตกต่างจากคนในสลัมทั่ว ๆ ไปที่ต่างเห็นแก่ตัวจัด ป้าขันจะมาช่วยดูแลการเจ็บป่วยของคุณยายมากทุกวัน มาบีบนวดให้แก้เมื่อยขบโดยไม่ได้รับสิ่งตอบแทนจากคุณยายมาก และหลาย ๆ คนก็ยืนยันว่า ป้าขันเป็นคนดีที่ต่างจากคนที่เห็นแก่ตัวในสลัม คือไม่เหมือนคนในสลัมทั่ว ๆ ไป ขนาดตัวเองแทบไม่มีกิน แต่ถ้าคนอื่นมาขอกับข้าว จะยกให้ทันที นี่คือสิ่งที่แปลก แต่เป็นความจริง ผมเองได้ฟังเพื่อนบ้านหลายคนพูดอย่างนี้ให้ฟังกับหู แทบไม่เชื่อ จึงนขออนุญาตคุณยายมากนำภาพพประกอบด้วย คุณยายอนุญาตและย้ำกับผมว่า ช่วย ๆ ป้าขันด้วย เป็นคนใช้ได้ดีจริง ๆ แต่ลำบากเหลือเกิน หาเก็บของเก่าตั้งแต่ตี 5 ยันเย็น ขายได้ไม่กี่สิบบาทต่อวัน วันที่ฟลุ๊คที่สุดก็ได้ไม่ถึง 200.- บาท แต่ส่วนมากได้แค่ 50.- บาท ครอบครัวป้าขัน 3 ชีวิตอยู่ได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่มีแค่นี้ยังช่วยคนอื่น ยังแบ่งอาหารให้คนอื่นได้อีก น้ำใจเหลือเกิน ยายมากบอกกับผมครับ

 

บ่าย 3 วันนี้เริ่มให้ความช่วยเหลือครอบครัวป้าขัน




วันนี้บ่าย 3 โมง ผมทราบจากผู้ช่วยซึ่งเขามีคนรู้จักครอบครัวป้าขันได้แจ้งผมว่า ช่างซ่อมรถเขาตีค่าซ่อมไว้ 400.- บาท ป้าขันและลุงคืนไม่มีเงิน แต่ก็ไม่กล้าออกปาก ไม่แม้แต่จะแจ้งข่าวผ่านผู้ช่วย ผมเห็นว่าเป็นครอบครัวที่มีความเกรงใจสูงมาก แม้แต่เหตุจำเป็นรถซาเล้งเสีย ก็ไม่ออกปากเพราะเกรงใจ แต่ถ้ารถยังเสียอยู่อย่างนี้เขาจะหาของเก่ามาขายไม่ได้ ผมจึงไปหาและให้เขาพาไปร้านซ่อม ได้ถ่ายรูปดุมใต้รถตัวที่เสีย และถ่ายภาพการมอบเงินค่าซ่อม 400.- บาทไว้เพื่อโพสต์ครับ ถ้าช่างซ่อมเสร็จในค่ำ ๆ เย็นวันนี้ก็จะได้หากินได้เสียที

 

ร่วมสมทบทุนช่วยเหลือป้าขันและลุงคืน 2 สามีภรรยา

จำนวน 50 บ

โอนวันที่ 20 มิ.ย.57 เวลา 02.21 น

 

วันศุกร์ที่ 20 มิ.ย. 2557 เวลาสาย หลังกลับจากไปออกกำลังกายขากลับผมใช้เส้่นทางเข้าซอยเสือใหญ่อุทิศ เข้ามาตามที่นัดผู้ช่วยอีกวันหนึ่ง ได้พบกับคุณป้าท่านหนึ่งที่ผู้ช่วยขอปิดชื่อไว้ก่อน บอกว่าคุณป้าท่านนี้มีความเที่ยงตรงในการพูดถึงคนในสลัมที่คุณป้ารู้จัก ผมจึงขอปิดชื่อท่านไว้ด้วย เพราะหากคนหนึ่งคนใดในสลัมอ่านพบแล้วไปบอก วันหน้าวันหลังผมก็อาจจะไม่ได้ความจริงจากป้าท่านนี้

สรุปความคิดเห็นของป้านิรนามดังนี้ ปัญหาครอบครัวคุณป้าขัน ลุงคืนและลูกสาวของป้าขันคือกุ๊กนั้น มีแนวโน้มว่าถึงแม้จะเป็นคนดีของสังคม ของเพื่อนบ้าน แต่ปัญหาครอบครัวป้าขันอาจไม่ง่ายนัก โดยเฉพาะเรื่องที่ลูกสาวป้าขันนั้นจบ ป. 4 เมื่อ 2 ปีที่แล้ว ปัจจุบันควรเรียนอยู่ไม่ต่ำกว่า ป. 6 แล้ว หากแต่ป้าขันไม่เห็นความสำคัญในการเรียนหนังสือและต้องการให้ลูกอยู่กระต๊อบเพื่อคัดแยกขยะ อันเนื่องมาจากคุณป้าขันต้องติดรถซาเล้งถีบไปหาของกับลุงคืนตลอดเวลาตั้งแต่ตี 4 ตี 5 กลับมาถึงกระต๊อบเที่ยงวัน พัก 1 - 2 ชั่วโมงแล้วนำขยะที่คัดกรองแล้วไปขาย จากนั้นก็หาของเก่าต่ออีกถึงเย็น ๆ ซึ่งตามความเห็นของคุณป้าที่ให้ข้อมูลนั้น หากลุงคืนอยู่กระต๊อบคัดแยกขยะ ให้ลูกป้าขันไปเรียนหนังสือ แล้วป้าขันไปหาเก็บของเก่าหรือไปซื้อของเก่า แบบนี้ ลูกเขาจะได้เรียนหนังสือซึ่งจะเป็นการเจริญที่ถาวรกว่าการไม่เรียนหนังสือ ปัญหาสำคัญที่เป็นกลไกที่ทำให้ลุงคืนกับป้าขันต้องไปด้วยกันตลอดทางคือ ซาเล้งถีบไม่มีเครื่องยนต์ ดังนั้น เวลาถึงสะพานต้องเข็นซาเล้งขึ้นสะพานสูง ๆ โดยมีขยะเต็มในซาเล้ง ป้าหรือลุงคนเดียวไม่มีทางเข็นซาเล้งขึ้นสะพานสูงได้ ดังนั้น หากต้องการให้เป็นไปในทางที่คิดว่าดีนั้น ควรหาซาเล้งติดเครื่องให้โดยจะเป็นการซื้อมาแล้ว ให้เขาผ่อนก็ได้ หรือจะซื้อแล้วมอบให้เป็นเครื่องมือทำกินฟรีก็ได้ ปัญหาก็จะถูกแก้ไขอย่างบูรณาการกว่า แต่ซาเล้งติดเครื่องราคาไม่ถูกนัก คือคันละไม่ต่ำกว่า 27,000.- บาท ( ราคาเงินสด ถ้าซื้อผ่อนจะถึง 37,000.- บาท )

วิธีที่ 2 คือ ไม่ต้องหาซาเล้งติดเครื่อง ไม่ต้องคิดว่าลูกป้าขันจะได้เรียนต่อ เพียงแต่ซื้อซาเล้งถีบคันใหม่ซึ่งจะมีราคาประมาณ 2,800.- บาท ( ถ้ามีอ๊อปชั่น มียกขอบอาจถึง 3,800.- บาท ) มอบให้หรือให้เขาผ่อน จะดีกว่าการซ่อมซาเล้งเก่าซึ่งซาเล้งถีบของป้าขันนั้น ชำรุดไปแล้วทุกส่วน หากซ่อมทีละอย่าง ทีละข้อ ก็อาจใช้เงินไม่ต่ำกว่า 2 พันกว่าบาท แล้วของก็จะยังคงชำรุดอย่างรวดเร็ว เพราะมักเป็นการซ่อม แต่ตัวเรือนยังคงเก่าและไม่ได้แข็งแรงอะไร หากซ่อมไปเรื่อย ๆ ก็จะเหมือนจับปูใส่กระด้ง ตรงนี้ซ่อมเสร็จ อีกไม่กี่วันก็ต้องซ่อมอะหลั่ยชิ้่นอื่นไปเรื่อย จะเบื่อไปเสียก่อน ดังนั้นความคิดเห็นที่ 2 เป็นวิธีที่คุณป้าบอกว่า ป้าคิดว่าวิธีนี้น่าจะเป็นทางออกที่ใช้เงินไม่มาก แล้วก็ง่ายที่สุดโดยพร้อมกับหาซื้อตาชั่งเพื่อให้ป้าขันไปรับซื้อหนังสือพิมพ์กับขวดตามหมู่บ้านได้ ก็จะง่ายกว่าไปเก็บของเก่า เพราะส่วนมากที่เขาจะขายของเก่ามักไม่ต้องคัดแยกขยะให้เสียเวลาไปแทบทั้งวัน ส่วนเรื่องกระต๊อบรั่วนั้น ป้านิรนามบอกว่า เอาไว้เขามีเงินเหลือ มีกำไรจากการไปซื้อของเก่าตามหมู่บ้าน เขาก็จะซ่อมหลังคากระต๊อบเขาได้เอง

คุณป้านิรนามกล่าวในที่สุด ผมขอบคุณคุณป้าที่พูดได้ตรงกว่าคนอื่น ๆ ที่มองปัญหาของครอบคัวป้าขันไม่ออก

 

คนตกทุกข์ได้ยากที่ดี สมตามคำเล่าลือ ป้าขันแห่งเสือใหญ่อุทิศ


วันนี้ผมมีธุระทั้งวันถึงเย็น ๆ ประมาณ 5 โมงเย็น 17.00 น. ผมได้รับข่าวจากป้านิรนามว่า ป้าขันเมื่อวานนี้ยางในของซาเล้งระเบิดถึง 2 ล้อ ต้องให้ช่างเปลี่ยน 2 เ้ส้นเกือบ 300.- บาท ป้านิรนามบอกว่า หากวันนี้เข้ามา เขาอาจจะขอความช่วยเหลือ เพราะหาได้น้อยแต่ระยะนี้ใช้มาก เมื่อผมเสร็จธุระเรื่องจักรยานแล้ว ผมจึงเข้าไปเพื่อถามป้าขันว่า ต้องการความช่วยเหลือหรือไม่ ? ป้าขันบอกว่า ตั้งแต่ผมให้เงินค่าซ่อมรถครั้งนั้น 400.- บาทให้ป้าขัน ลุงคืน ครั้งนั้นป้าขันซ่อมไป 380.- บาท ทำให้รถซาเล้งสามารถใช้งานได้ดี ไหลลื่น ไม่ติดขัด ทำให้ออกหาขยะได้มากขึ้น ทุกวันหาได้วันละ 120.- บาทขึ้นไปแล้วขณะนี้ บางวันยังได้ถึง 200.- บาท ป้าขันได้ปฏิเสธการรับความช่วยเหลือโดยบอกว่า ป้าขันตอนนี้มีซาเล้งดี เก็บของเก่ามาขายได้เงินดีกว่าเก่าหลายเท่า ถึงแม้เมื่อวานล้อยางในแตกถึง 2 เส้น แต่ยังไหว และขอให้นำเงินที่จะช่วยเหลือป้าขันไปช่วยคนที่กำลังตกทุกข์ได้ยากกว่าป้าขันเถอะ

นี่ครับ ความดีของคนดีในสลัมเก็บขยะเก่ามาคัดกรองแล้วขาย หายากที่จะมีคนดีแบบนี้ เป็นไปตามคำเล่าลือจริงครับ

ผมจึงได้ถามเรื่องการเล่าเรียนของลูกป้าขัน ป้าขันบอกว่า ตกลงว่า ป้าขันและลุงคืนมีความยินดีและอยากให้ลูกได้เล่าเรียน และลูกของป้าขันก็อยากเรียนด้วยตนเอง ไม่ได้ฝืนแต่อย่างใด

 

หลัง 5 โมงเย็นแล้ว คนอื่น ๆ เขาเลิกทำงานกันแล้ว แต่ป้าขันยังทำงานแยกขยะอยู่ ในภาพเป็นการแยกสแตนเลสโดยต้องเอาน๊อตเหล็กดำออก เพราะสแตนเลสกิโลละ 9.- บาท แต่เหล็กดำราคาไม่ถึง ต้องแยกให้ได้ แต่ป้าขันไม่มีเครื่องมือ ผมขอให้ป้าอีกคนที่ผมเคยช่วยครอบครัวเขาซึ่งมีเครื่องมือแยกคัดกรองขยะที่ดีกว่าป้าขันเยอะ ให้นำเครื่องมือมาช่วยแยก ป้าติ๋วได้นำฆ้อนมาแยกเอาน๊อตซึ่งเป็นเหล็กดำออก และผมบอกป้าขันให้หาฆ้อนไว้สักตัวหรือจะให้หาซื้อให้ ป้าขันบอกว่า ป้าขันหาเองได้ ไม่รบกวน แต่ถ้าจะรบกวนจะขอรบกวนเรื่องลูกที่หยุดเรียนมา 2 ปี อยากให้เรียนต่อ

 

ป้าติ๋วเอาฆ้อนมาแยกให้ทันทีถึงแม้ว่าจะเลย 17.00 น. ไปแล้ว อาจเพราะเกรงใจผมหรือเปล่าที่เคยช่วยครอบครัวป้าติ๋ว


ป้าติ๋วบอกว่า นี่มันต้องมีเครื่องมือ นั่งแกะมือเปล่าก็ตายเปล่าสิ ป้าขันบอกว่าจะหาฆ้อนมาใช้งานเอง ไม่ต้องเป็นห่วง

 

สำรองไว้ 1 ความคิดเห็นครับ

 

สำรองไว้อีก 1 ความคิดเห็นครับ