ขอคำแนะนำเรื่องการนั่งสมาธิ ดูกาย ดูจิต

ฟังเพลงแบบนี้ได้ น่าจะหนุ่มเหลือน้อย

 

เห็นด้วยครับ

 

อันจะพิเคราะห์วุฒิของคนผู้อื่นนั้น
อย่าพึงหยิบเอาแต่ที่เขาพลาดครั้งเดียวขึ้นมาพิเคราะห์

 

อันความมีปัญญาของข้าพเจ้านั้น
หากจะถูกยกย่องเพราะมีปัญญาฉลาดกล่าวเท็จแล้ว
ก็อยากจะได้ชื่อว่าเป็นคนโง่เสียยิ่งกว่า
ฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงสมัครจะกล่าวเนื้อความที่เที่ยงตรง

 

ลำบากครับ แต่ถ้าฟังธรรมที่หลวงพ่อเทศน์ แบบต่อธรรม

ท่านจะพุดแต่สภาวะธรรม หรือ นามธรรม หรือ อารมรณ์ หรือ กิเลส

ดังนั้น เวลา นักวิปัสสนา มาต่อธรรมกัน ก็จะมุ่งไปที่ ธรรม ข้างต้นนั่น

และเผอิญ กิเลส นี้หยาบสุด ชี้ง่ายสุด แต่มักไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าจะ
ชี้ตรง โทษะ หรือ โลภะ จึงเหลืออีกตัวให้ชี้ คือ โมหะ แต่ก็แย่
พอกัน เพราะพอชี้แล้ว คนไม่รู้เรื่อง ก็จะว่าเราไปเพ่งเขา ทั้งๆที่
เป็นการต่อสภาวะธรรม ชี้ธรรมกันธรรมดา

คนไปเห็นว่า กิเลสเป็นของร้อน แต่ในสายตานักวิปัสสนา มันก็แค่สิ่งธรรมดา

ดั่งคุณหลงชี้ คุณหลงจะพูดเสมอๆว่า ให้เห็นเป็นธรรมดา

คนไม่เคยยกวิปัสสนา จะงงอยู่แค่นั้น คิดว่าเราเพ่ง เราส่งจิตออกนอก

 

แล้วขณะที่เรากำลังโน้มน้าวให้ระลึกดูสภาวะธรรม เมื่อถูกขัดจังหวะ

จิต ของคนเราก็คุมไม่อยู่ ก็จะเริ่มตั้งกำแพง ก็จะเริ่มคล้อยตามการชี้
ของคนไม่รู้เรื่อง สุดท้ายก็ปิดการดู หันไปทำอะไรที่ปลอดภัยแก่ตัวเอง

เกิดรักตัวเองขึ้น ก็เป็นอันต้องหยุดการชี้ การถอนทิฏฐิ

 

แล้วจะยิ่งลำบากมาก ถ้ามีพวก ชอบพูดแบบสนุกปาก

พูดแบบเอาไปเป็นขี้ปาก เข้ามาโพสร่วมด้วย ก็จะปิด
ทางกันไปเลย ทุกคนพร้อมจะตั้งป้อม ไม่เปิดเผยตัว

คือ เข้าไปเป็นตัวเองกันหมด

 

สภาวะธรรมของ ท่านฐานัฎฐ์นั้นดีอยู่ แต่ติดตลก
แต่คนที่ ผมต้องเตือนจริงๆ นั้นคือ ท่านวิมุตติ เพราะว่า เขาติดจริงๆ
คือ ติดหลงรู้ และคิดว่าเคยเตือนด้วยอาการตรง ก็เคยเตือน เตือนด้วยอ้อมก็เตือน ครั้งนี้ก็เลยเตือนด้วยอาการจริงด้วย เท็จด้วย
ถ้าผมเตือนท่านฐานัฎฐ์ ตรงๆ ก็เอาไปพิจารณาอยู่แล้ว

แต่สำหรับท่านวิมุตติ ท่านส่งจิตคอยดูคนนั้นคนนี้ตลอดว่า นี่ภูมิธรรมสูง คนนั้นภูมิยังไม่ถึง คนนี้ดี คนนั้นไม่ดี แต่ตัวเองไม่ได้ดู
เพราะมานะมาก

ตรงนี้ผมอยากจะเตือนท่านวิมุตติ จริงๆ
แม้ว่า มานะเป็นสังโยชน์ชั้นสูงที่ยังไม่อาจจะละได้ แต่เราก็ต้องคุมให้อยู่ในความพอดี ไม่เช่นนั้นเราจะหลงไป
เช่นเดียวกัน แม้ราคะ โทสะ เรายังละไม่ได้ แต่ต้องไม่ให้เกินพอดี
แล้วจะพลอยกีดกันคุณธรรมตนเอง



สำหรับ ท่านเอกวีร์ ท่านดีอยู่แล้ว ธรรมบางอย่างที่ท่านแสดงซึ่งธรรมเหล่านั้นไม่เคยปรากฎในจิตผม ก็มีมากอยู่
จึงทำให้ได้ปัญญาหลายต่อหลายครั้ง

 

ผมยกบทความ ผู้ชนะสิบทิศมาให้สดับครับ

 

เรื่องของการกล่าวเท็จนี้ ไม่ต้องเอามาพูดหรอก เพราะผมไม่ได้กล่าวเท็จ

ผมพูดจริง และ ไม่ได้เอามาล่อเป้า ดังคำที่ชี้แจง

ไม่ได้หลอกให้โกรธ และ ไม่ได้ล่อให้หลง พูดจริง แต่ไม่ได้จริงจัง อันนี้เข้าใจใหม่

 

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 5 คน ( เป็นสมาชิก 5 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">

[ แนะนำเรื่องเด่น ] ​

</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>บุคคลทั่วไป 3 คน, เศษธุลีในจักวาล, สันโดษ, ไฟสถิตย์, ขันธ์ </TD></TR></TBODY></TABLE>

กลับบ้านละครับ

 

พี่ท่านทั้งหลายเอย
ท่านอย่าได้คิดครัมขามเกรงว่าข้าศึกนี้ไม่เคยแพ้เราเลย
ข้าศึกตองอูบัดนี้ไม่แพ้ก็จริงแล้ว
แต่ใช่จะไม่รู้จักแพ้

 

ข้าพเจ้าคนมีหัวใจแรงด้วยธาตุเพลิง
หมายสิ่งใดจะค่อยทำไปเย็นๆ เนืองๆ นั้นมิได้

 

นั่นมันการศึก แต่ด้านธรรม ธรรมก็คือธรรม ยังไงก็ไม่สลายไป

้

 

เอวัง.

 

รบกับกิเลสต้องรู้ทางหนีทีไล่
วันนี้ย่อยยับ ใช่จะยับตลอด
ยับหนึ่งวัน รู้ขึ้นหนึ่งวัน

 

ท่านกรำศึกกับกิเลสอย่างไร
ทิศนึงโทสะ
ทิศนึงโมหะ
ทิศนึงโลภะ
ท่านหมายสิ่งใด ในสมรภูมิธรรม

 

เอาเถอะครับ มันไม่ได้มีผิดถูกหรอกเรื่อง อุบายรบกับกิเลส

บางท่าน หลงจนตาย ก็มีหากไม่มีใครชี้ กินเวลาไป 30 40 ปี และมีทีท่ามากยิ่งขึ้น

ไม่ใช่ปล่อยนะครับ

 

เอาหละ เดี๋ยวผมจะมาประชัน คำพูดด้วย เดี๋ยวมา ขอตัวทำธุระพักหนึ่ง

 

กระทู้นี้ตลกดี .... เเต่ไม่ได้อะไรกลับไปเหมือนเดิม...เอวัง