จังหวัดไหนน่าอยู่ที่สุด

นายกอร์ดอนตอนนี้อยูู่ที่ใด...

 

อย่าซีเรียสนะครับ เอาสนุก ๆ เราจะไม่ถกเถียงกันด้วยเรื่องที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ ใครเชื่อแบบไหน มีข้อมูลแบบไหนก็เชิญตามสบายนะครับ และขอสนับสนุนที่จะจับจองพื้นที่ชายทะเล ผมมองเห็นคุณเป็นเศรษฐีที่ดินในอนาคต แต่อย่าลืมรีบเก็บเงินซื้อที่นะครับ

 

555 ใครจะตอบท่านเนี่ย เ้พราะผมก็หยิบมาจากไซด์ใดไซด์หนึ่งที่บังเอิญพบ จุดมุ่งของผมอยู่ที่การบันเทิงนะครับ ถ้าท่านอยากทราบข้อมูลมากกว่านี้เชิญถามกูเกิ้ล เขารู้หมดแหระ

 

.........................

 

..........................<SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_6878291", true); </SCRIPT>

 

ผมว่าความผิดพลาดมันอยู่ที่ผมนะครับที่กล่าวไว้ไม่หมด ความมุ่งหมายที่ผมพูดคือในเว็บนี้มันมีผู้วิเศษอวดอ้างมากมาย ทำทายกันโจ๋งคึ่ม แต่ที่สุดก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มันจึงไม่น่าเชื่อถือ นั่นหมายเอาส่วนมาก แต่ผมก็เชื่อถือหลาย ๆ ท่านนะ ปู่อินทร์ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ หลวงปู่สรวงผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ พระอภิญญาของท่านผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ ผมถึงว่ามันมาพ้องกับของนายกอร์ดอน แล้วพระอภิญญาของท่านก็ไม่ได้บอกไม่ใช่หรือว่ามันจะเกิดเมื่อไร ผมถึงว่าผมเชื่อนะว่าเหตุการณ์เช่นนี้มันจะเกิดจริง แต่ไม่ใช่เกิดแบบปุบปับโกลาหลกันทั้งโลกดังที่สร้างข่าวกัน ผมไม่เชื่อว่าโลกมันจะหยุดกึก 3 วัน ไม่เชื่อว่าความมืดมันคุมทั้งโลก(กี่วันก็ลืมไปแล้ว) ผมเชื่อทฤษฎีแบบนักวิทยาศาสตร์ที่ท่านดร.อาจองได้อธิบายไว้ มันสมเหตุสมผล แล้วโลกนี้มันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนแบบนี้แหละมาหลายครั้งแล้ว ยกเว้นการเปลี่ยนแปลงเพราะดาวเคราะห์น้อยตกลงมาบนโลกนั้นอีกเรื่องหนึ่ง แต่โลกนี้ก็มีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ปกป้องคุ้มครองอยู่ มันจึงไม่เกิดเหตุร้ายแบบรวมกลุ่มเช่นนั้นง่าย ๆ

ผมไม่เชื่อผู้วิเศษอุปโลกตัวเองที่เราเห็นกันทุกวันนี้จนชาชิน มันไม่ใช่ของจริง แต่เทวดามีญาณวิเศษจริง เพราะผมได้พบกับตัวเองมาบ่อยแล้ว พิสูจน์ด้วยตัวเองแน่ชัดจึงเชื่อ และท่านสามารถห้ามฟ้าห้ามฝนได้ (ถ้าเราขอ แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นผู้ขอ มีบารมีพอหรือเปล่า)

ผมก็คุยกับคนได้มากมายนะครับ คนที่มีความเชื่อแบบเดียวกัน แต่ต้องไม่เว่อร์จนเกินไป

 

เข้าสู่จุดหมายหลักของกระทู้ครับ

ผมเคยผ่านไปแถวจังหวัดเลยหลายครั้ง ผมว่าเลยก็น่าอยู่มากนะ ดินดำ น้ำชุ่ม อากาศเย็นสบาย ความสูงของพื้นที่ก็ระดับ 240-245 ถ้ายอดภูกระดึงก็ 1250 เมตรโดยประมาณ ก็พอ ๆ กับเขาใหญ่ แต่ที่ภูกระดึงแปลกมาก เมื่อเราอยู่ข้างบนนั้นมันหนาวเย็นมาก หมอกที่ลงมาเหมือนฝนฝอย อ้อ ลืมไปว่าผมขึ้นไปช่วงธันวาคม แต่นานมาแล้ว 2523 โน่นแหละ ไปถึงซำแฮกก็หอบแฮก ๆ เหมือนชื่อซำ ไม่รู้เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปถึงไหนแล้ว เดี๋ยวจะหาภาพมาประกอบดูหน่อย

 

ความน่าอยู่ที่สุดของจังหวัดเลยคือที่ดินเกษตรราคาถูก ลองเข้าไปดูเขาขายที่ดิน ไม่น่าเชื่อว่ามีคนขายที่ดินมากมาย ที่ปลูกยางแล้วก็มากมาย ไม่รู้จะขายไปทำไม ถ้าผมมีเงินต้องรีบซื้อเก็บไว้ หาคนกรีดยางขายแต่ละวันก็สามารถอยู่ได้สบาย อากาศเย็น ๆ อย่างจัดหวัดเลยน้ำยางออกดีมาก และยางนี้ราคาไม่มีตก (ถ้าไม่มีคนในรัฐบาลหากินกับการกดราคา) เพราะการใช้ยางในอุตสาหกรรมรถยนต์เพิ่มขึ้นทุกวัน

สาธุ ขอให้เจอแจ๊คพอร์ทสัก 45 ล้านเถอะ นอกจากจะสร้างสำนักกรรมฐานแล้วจะไปซื้อสวนยางเมืองเลยสัก 200 ไร่ ไม่เอารวยหรอก แค่นั้นก็อยู่สบายไร้กังวลแล้วครับ

แต่ว่าผมไม่ซื้อล็อตเตอรี่เลย แล้วมันจะถูกยังไงเนี่ย

 

ระยะนี้เข้าฤดูหนาวแล้ว จะมีคนขึ้นไปท่องเที่ยวเขาใหญ่มาก ก็มีข่าวเตือนจากวนอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่เรื่องช้างนะครับ
เตือน! นักท่องเที่ยวขึ้นเขาใหญ่ระวังช้าง ฟาดงวงใส่รถบุบหลายคัน

• 16 ต.ค. 2555 11:39:44 น.

ประชาชาติธุรกิจออนไลน์

เมื่อวันที่ 15 ตุลาคม นายธีรภัทร ประยูรสิทธิ์ รองอธิบดีกรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่าและพันธุ์พืช กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม (ทส.) เปิดเผยว่า เมื่อวันที่ 13 ตุลาคมที่ผ่านมา ไปตรวจราชการที่อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ ปรากฏว่าทั้งขาไปและขากลับออกมา รถติดกับโขลงช้างที่ออกจากป่ามาอยู่บนถนนทางเข้าออกบริเวณอุทยานแห่งชาติเขา ใหญ่ จำนวนเกือบ 30 ตัว อยู่ราว 4 ชั่วโมง สังเกตว่าในจำนวนช้างทั้งหมดนั้นเป็นลูกช้างมากถึง 10 ตัว ได้สอบถามเจ้าหน้าที่อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่เพิ่มเติมเรื่องนี้ได้ความว่า เมื่อย่างเข้าสู่ฤดูหนาว โขลงช้างมักจะออกมาหากินนอกป่า โดยจะออกมาวันละ 2 รอบ คือ รอบเช้าเวลาประมาณ 9 โมงเช้าถึง 10 โมง แล้วกลับเข้าไปช่วงเกือบเที่ยง และออกมาอีกครั้งในตอนเย็นก่อนค่ำ หรือราว 6 โมงเย็น โดยจะออกมาคราวละ 20-30 ตัว บริเวณที่พบบ่อยคือ เส้นทางเขาใหญ่ฝั่ง จ.ปราจีนบุรี และเส้นทางปากช่อง-เขาใหญ่

"ปัญหา ที่น่าเป็นห่วงคือ เวลานี้เราจะเห็นลูกช้างเกิดใหม่ ที่ออกมาพร้อมแม่หลายตัว และแม่ช้างจะหวงลูกมาก ประกอบกับเวลานี้มีนักท่องเที่ยวขับรถไปเที่ยวอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่เยอะ ทั้งรถเก๋ง และรถจักรยานยนต์ โดยเฉพาะรถจักรยานยนต์ขนาดใหญ่ที่มีเสียงดังมากๆ ชอบขับกันไปเป็นกลุ่มใหญ่ๆ เจ้าหน้าที่รายงานว่า รถจักรยานยนต์พวกนี้ชอบเร่งเครื่องเสียงดังจนช้างตกใจ แม่ช้างคิดว่าเร่งเสียงเพื่อจะทำร้ายลูก อาจจะพุ่งเข้าใส่ได้ ที่ผ่านมาโชคดีว่ายังไม่มีใครได้รับอันตราย" นายธีรภัทรกล่าว

นายธีร ภัทรกล่าวว่า การที่โขลงช้างออกมาจากป่าและมายืนออกันบนถนนทางขึ้นลงอุทยานแห่งชาติเขา ใหญ่ ยังก่อให้เกิดปัญหารถติดอย่างมาก น่ากังวลว่าผู้ขับขี่รถยนต์หลายคนยังใจกล้าลงไปถ่ายรูป หรือบางคนบีบแตรขอทางเพื่อให้ช้างออกจากเส้นทางรถวิ่ง ซึ่งที่ผ่านมาเกือบทุกวันมีรถยนต์หลายคันถูกช้างใช้งาฟาดหน้ารถหรือบริเวณ ตัวถังจนรถบุบเสียหาย แต่ยังโชคดีว่ายังไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ ถึงตอนนี้อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่พยายามแก้ปัญหาเรื่องนี้โดยการจำกัดเวลาขึ้น ลงอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ หากพบว่ามีช้างจะห้ามรถขึ้นลงเด็ดขาดจนกว่าจะมีเจ้าหน้าที่มาเคลียร์ผลักดัน ช้างเข้าป่าให้หมดก่อน เพื่อความปลอดภัยของนักท่องเที่ยว และขอเตือนว่าหากเห็นช้างอยู่บนถนน อย่าพยายามบีบแตรไล่ หรือขับรถฝ่าฝูงช้าง แต่ให้รอเจ้าหน้าที่มาผลักดันช้างออกไปก่อน

 

มารู้จักปากช่องกันหน่อย

อำเภอปากช่องแบ่งพื้นที่การปกครองออกเป็น 12 ตำบล 217 หมู่บ้าน ได้แก่
<table><tbody><tr> <td>1.</td> <td>
</td> <td>ปากช่อง</td> <td>
</td> <td>(Pak Chong)</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>7.</td> <td>
</td> <td>ขนงพระ</td> <td>
</td> <td>(Khanong Phra)</td> <td>
</td> </tr> <tr> <td>2.</td> <td>
</td> <td>กลางดง</td> <td>
</td> <td>(Klang Dong)</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>8.</td> <td>
</td> <td>โป่งตาลอง</td> <td>
</td> <td>(Pong Talong)</td> <td>
</td> </tr> <tr> <td>3.</td> <td>
</td> <td>จันทึก</td> <td>
</td> <td>(Chanthuek)</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>9.</td> <td>
</td> <td>คลองม่วง</td> <td>
</td> <td>(Khlong Muang)</td> <td>
</td> </tr> <tr> <td>4.</td> <td>
</td> <td>วังกะทะ</td> <td>
</td> <td>(Wang Katha)</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>10.</td> <td>
</td> <td>หนองน้ำแดง</td> <td>
</td> <td>(Nong Nam Daeng)</td> <td>
</td> </tr> <tr> <td>5.</td> <td>
</td> <td>หมูสี</td> <td>
</td> <td>(Mu Si)</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>11.</td> <td>
</td> <td>วังไทร</td> <td>
</td> <td>(Wang Sai)</td> <td>
</td> </tr> <tr> <td>6.</td> <td>
</td> <td>หนองสาหร่าย</td> <td>
</td> <td>(Nong Sarai)</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>
</td> <td>12.</td> <td>
</td> <td>พญาเย็น</td> <td>
</td> <td>(Phaya Yen)</td> </tr></tbody></table>แต่ละตำบลนี่ก็กว้างขวางไม่ใช่เล่นนะครับ ประชากรอาจจะไม่มาก แต่อาณาเขตนี่สิ ดังนั้นพื้นที่ส่วนใหญ่จึงว่าง แต่เห็นว่าว่าง ๆ อย่านึกว่าไม่มีเจ้าของนะครับ เจ้าของปากช่องที่แท้จริงคือทหารครับ หันไปทางไหนก็เป็นที่ของทหารทั้งนั้น ที่ชาวบ้านอยู่กันมาก็ล้วนรุกที่ทหาร ต้องทะเลาะกับทหาร ต้องเดินขบวนขอแบ่งเอาที่ของทหาร เป็นมาทุกยุคสมัยจนถึงสมัยปัจจุบัน เชื่อมั้ยครับว่าแม้ที่บนยอดเขาและเทือกเขาทั้งเทือกที่ตั้งของวัดป่าถ้ำซับมืดก็ล้วนที่ทหารทั้งนั้นแหละ อยู่กันแบบไม่มีโฉนด มีเพียงใบภาษีบำรุงท้องที่ (ภบท. ๕) แต่แปลกนะที่สามารถออกโแนดได้จะอยู่ทางป่าเขาใหญ่ พวกเศรษฐีนายทุนทั้งหลายมาซื้อป่าล้อมภูเขาแล้วสามารถออกโฉนดได้ แถมเป็นเจ้าของภูเขาอีกด้วย นี่คือประเทศไทย ส่วนที่ชาวบ้านตาดำ ๆ อยู่กันมาเป็นสิบ ๆ ปีไม่มีโฉนดหรอกครับ

นอกจากชาวบ้านต้องแย่งที่จากทหารแล้วยังต้องแย่งจากที่ทรัพย์สิน แย่งจากกรมประมง แย่งจากกองวัคซีน แย่งจากกรมป่าไม้ จึงเป็นประชาชนจากปากช่องมาทุกวันนี้ น่าเห็นใจจริง ๆ

ดังนั้นที่ที่มีโฉนดที่ปากช่องจึงแพงบรรลัยระดับกรุงเทพ ฯ แถวเขาใหญ่ ซอยเล็กซอยใหญ่ที่แยกจากถนนธนรัตน์ล้วนราคาระดับ 2 ล้าน ถึง 6 ล้าน หรือบางแห่งอาจมากกว่า 6 ล้านก็ได้ (ต่อไร่นะครับ) ตอนผมไปอยู่ปากช่องครั้งแรกรู้จักคุณลุงคนหนึ่งเป็นคนกรุงเทพ ฯ ไปซื้อที่อยู่ที่ปากช่องมาหลายปีแล้ว ปี 2549 ที่เจอกัน แกเล่าว่าแกมีที่ร่วมร้อยไร่ ขายไร่ละ 350,000 บาท แล้วแกก็ขึ้นของแกทุกปี มาถึงทุกวันนี้ที่ของแกราคาไร่ละ 4,500,000 บาท โอ้..เหลือเชื่อจริง ๆ ทั้งที่ของแกอยู่ที่วังกะทะ อยู่บนเนินเขา เป็นบ้านป่าเมืองเขา แต่ที่บนเนินนั่นแหละท่านมหาเศรษฐีทั้งหลายแสวงหากัน ทำให้ราคาแพงมหาโหด ที่อีกชนิดหนึ่งที่แพงคือที่ติดแม่น้ำลำตะคอง อย่าแตะเข้าเชียว ขนลุกเกรียวเชียวหล่ะ

แต่ผมจะพยายามนะ ผมจะหาที่ราคาถูกมาแบ่งขายให้พวกท่าน ๆ ทั้งหลายในราคาถูก ๆ ให้ได้ เหอะ ๆ ๆ รอถูกล็อตเตอรี่แจ็คพ็อตอีกแหระ





<table><tbody><tr><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td></tr><tr><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td></tr><tr><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td></tr><tr><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td></tr><tr><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td></tr><tr><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td><td>
</td> </tr></tbody></table>

 

เห็นด้วยขอรับ และขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่าน

ครั้ง1 ยอดเขาเคยเป็นท้องทะเล พื้นทะเลเคยขึ้นเป็นภูเขา ถ้าภัยสุดขั้วเกิดขึ้นจริง ทุกพื้นที่ 50 50 ( ความคิดผมเอง )

:VO

 

ประวัติความเป็นมาของปากช่อง

แต่เดิมปากช่องเป็นป่าทึบดงหนารวมกันทั้งหมดเรียกว่าดงพญาไฟ ไม่มีใครกล้าเข้าป่าดงนี้ เพราะเต็มไปด้วยไข้ป่าและเสือสมิง ต้องนายพรานอาคมขลังจอมขมังเวทจริง ๆ จึงกล้าเข้าดงพญาไฟ อีกพวกก็คือพระธุดงค์ แต่ผมยังสงสัยอยู่มากว่ายุคก่อนมีสถานีรถไฟจากกรุงเทพ ฯ ไปโคราช คนอีสานเดินทางสู่กรุงเทพ ฯ ทางไหน เพราะการเดินผ่านดงพญาไฟนั้นที่ก็สูง ต้องปีนป่ายภูเขาและโขดหิน ทั้งป่าก็รกทึบ เป็นป่าดงดิบล้วน ๆ เนื้อที่กว้างมหาศาล ยากนักที่จะฝ่าทะลุด้วยร่างที่ยังมีชีวิต แล้วเขาเดินทางกันทางไหน ผมแสวงหาข้อมูลไม่พบเลยครับ ใครพบข้อมูลที่ไหนโดปรดนำมาเล่าสู่กันฟังด้วย

เล่ากันว่าสมัยนั้น พวกโจรผู้ร้ายได้หนีการจับกุมของเจ้าหน้าที่บ้านเมืองขึ้นไปอยู่บนเขาใหญ่ มีการชักชวนกันไปอยู่เพิ่มมากขึ้น ๆ จนกลายเป็นหมู่บ้านโจร ก็ตรงที่เขาเรียกหนองผักชี ที่เป็นที่ส่องดูสัตว์ทุกวันนี้นั่นแหละคือที่ตั้งของหมู่บ้านยุคโน้น จนทางการส่งเจ้าหน้าที่ขึ้นไปปราบ ชื่อขุนอะไรก็ลืมไปแล้ว (เคยอ่านมานานแล้ว) ท่านขุนไปอยู่นั่นก็รอดพ้นพ้นลูกปืนและคมหอกคมดาบของโจรร้ายมาตลอด แต่ที่สุดก็มาเสียท่าเจ้ามาลาเรียตาย แล้วกลายเป็นเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขาอยู่ที่เขาใหญ่ เขาเรียกกันว่าเจ้าพ่อเขาใหญ่ มีศาลอยู่ที่ปากทางขึ้นอุทยานนั่นแหละ

แต่นั่นเป็นเจ้าพ่อเขาใหญ่ของทางการนะครับ ส่วนเจ้าพ่อเขาใหญ่ของชาวบ้านที่พวกเขาเคารพนับถือกันมาแต่โบราณเรียกชื่อว่าพญาบุญลือ ศาลของท่านจะมีอยู่ทุกขุนเขา

ผมลืมไปแล้วว่าทางการให้ชาวบ้านโจรป่าอพยพลงมาจากเขาใหญ่มาตั้งบ้านเรือนอยู่ที่บ้านจันทึกแต่เมื่อไร รู้แต่ว่านั่นแหละคือหมู่บ้านแรกของปากช่อง บ้านจันทึกอยู่ตรงเขื่อนลำตะคองทุกวันนี้ เมื่อทางการสร้างเขื่อนก็ได้ย้ายชาวบ้านจันทึกขึ้นไปอยู่ริมเขื่อน ที่ตั้งหมู่บ้านเดิมก็จมน้ำไป ยังเหลือถนนเดิมวิ่งลงน้ำตรงจุดนั้นให้เห็น(น่าจะปี 2511) อีกด้านของถนนมิตรภาพ ต้องใช้สายปากช่อง-วังสมพุง จึงไปหมู่บ้านจันทึกได้
หมู่บ้านที่สองของปากช่องคือบ้านขนงพระ เมื่อจันทึกเป็นตำบล บ้านขนงพระก็ขึ้นกับตำบลจันทึก ส่วนบ้านปากช่องเกิดเมื่อพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวทรงสร้างทางรถไฟไปโคราช เมื่อถึงดงพญาไฟบริเวณนี้จึงได้ระเบิดหินที่ขวางทางเพื่อวางรางรถไฟ ที่ตรงนั้นได้ชื่อว่าปากช่อง แต่มันไม่น่าจะอยู่แถวตลาดปากช่องปัจจุบันนี้หรอกนะ มันน่้าจะเป็นผาเสด็จนั่นแหละที่เป็นปากช่องที่แท้จริง ปัจจุบันน่าจะขึ้นกับตำบลทับกวาง อำเภอแก่งคอย แต่เมื่อเกิดชุมชนใหม่ขึ้นตรงบริเวณนั้นซึ่งเป็นสถานีรถไฟของชาวบ้านป่า จึงได้ชื่อว่าปากช่อง และบ้านปากช่องขึ้นอยู่กับตำบลขนงพระ ขนงพระขึ้นกับอำเภอจันทึก มีประวัติสั้น ๆ มาจากเว็บของอำเภอปากช่องว่า
<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]
ประวัติความเป็นมาของอำเภอ[/FONT]

[FONT=&quot]เมื่อ พ.ศ.[/FONT]2430 [FONT=&quot]ชาวบ้านปากช่องขึ้นกับ[/FONT] [FONT=&quot]ต.ขนงพระ อ.จันทึก ต่อมาปีพ.ศ. [/FONT]2434 [FONT=&quot]พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ [/FONT]5 [FONT=&quot]มีพระราชประสงค์ให้ก่อสร้างทางรถไฟสายแรก กรุงเทพฯ -โคราช[/FONT] [FONT=&quot]สร้างทางผ่านกลางหมู่บ้าน จำเป็นต้องระเบิดภูเขาเพื่อวางทางรถไฟ[/FONT] [FONT=&quot]จึงทำให้หมู่บ้านถูกระเบิดหินทำทางรถไฟเป็นช่อง จึงเรียกว่า "บ้านปากช่อง"[/FONT]
[FONT=&quot]พ.ศ. [/FONT]2482 [FONT=&quot]ทางการสั่งยุบ ต.ขนงพระ อ.จันทึก ให้บ้านปากช่องไปขึ้นกับตำบลจันทึก อำเภอสีคิ้ว[/FONT]
[FONT=&quot]พ.ศ.[/FONT]2492 [FONT=&quot]บ้านปากช่องได้รับการยกฐานะเป็นตำบลปากช่อง[/FONT]
[FONT=&quot]พ.ศ. [/FONT]2500 [FONT=&quot]มีพระราชกฤษฎีกาลงวันที่ [/FONT]12 [FONT=&quot]กรกฎาคม [/FONT]2501 [FONT=&quot]ให้กิ่งอำเภอปากช่องยกฐานะเป็น "อำเภอปากช่อง"[/FONT]
[FONT=&quot]พ.ศ. [/FONT]2500 [FONT=&quot]ทหารสหรัฐอเมริกาเข้ามาฝึกซ้อมรบในประเทศไทย[/FONT] [FONT=&quot]ที่จังหวัดนครราชสีมา ได้ก่อสร้างถนนเฟรนชิป หรือถนน "มิตรภาพ"[/FONT] [FONT=&quot]จากสระบุรี-ปากช่อง-นครราชสีมา ไว้เป็นอนุสรณ์ โดยมีจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์[/FONT] [FONT=&quot]นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับมอบ[/FONT]
[FONT=&quot]พ.ศ. [/FONT]2534 [FONT=&quot]พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ[/FONT] [FONT=&quot]รัชกาลที่ [/FONT]9 [FONT=&quot]เสด็จประพาสนครราชสีมาโดยทางรถไฟ ขณะเสด็จผ่านสถานีรถไฟปากช่อง[/FONT] [FONT=&quot]เสด็จพระราชดำเนินตลาดสุขาภิบาลปากช่อง และกองวัคซีน[/FONT]

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> [FONT=&quot]ในสมัย[FONT=&quot]รัชกาลที่ [/FONT]4 [FONT=&quot]บาทหลวงปาลเลกัวซ์ ได้เขียนว่า[/FONT] [FONT=&quot]ตัวเมืองโคราชล้อมรอบด้วยกำแพงตั้งอยู่บนที่ราบสูง เดินทางจากบางกอกใช้เวลา[/FONT] 6 [FONT=&quot]วันโดยไต่ระดับสูงขึ้นไปตามเส้นทาง ดงพญาไฟ ประชากรโคราชมีประมาณ [/FONT]60,000 [FONT=&quot]คน ครึ่งหนึ่งเป็นคนสยาม อีกครึ่งหนึ่งเป็นคนเขมร ในตัวเมืองมีประชากร[/FONT] 7,000 [FONT=&quot]คน มีคนจีนประมาณ [/FONT]700 [FONT=&quot]คน มีเหมืองแร่ทองแดง มีโรงหีบอ้อย สินค้า คือ[/FONT] [FONT=&quot]ข้าว งาช้าง หนังสัตว์ เขาสัตว์ ไม้เต็ง อบเชย[/FONT][/FONT]


เอากันแค่นี้แระ

 

ถ้่าย้ายเมืองหลวงมาอยู่ปากช่องคงจะดีนะ คุณ kingkong1 ว่าดีไหม

 

ดีมากครับ ปากช่องเหมาะสมที่สุดกับการเป็นที่ตั้งของเมืองหลวงใหม่ เพราะพื้นที่สูงที่สุด อยู่ใกล้กรุงเทพ ฯ ที่สุด มีพื้นที่มากที่สุด อากาศดีที่สุด แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

 

อยากรู้ว่าคนเมื่อร้อยปีก่อนเดินทางผ่านดงพญาไฟอย่างไร ก็เลยค้นหาดู พบแต่เมื่อ 60-70 ปีที่ผ่านมานี่เอง จากเว็บ Esanclic ลองอ่านดูครับ สนุกดีเหมือนกัน ได้บรรยากาศเก่า ๆ

ยายเล่าว่าคน อีสานสมัยก่อนไม่นิยมเดินทางย้ายถิ่น สาเหตุสำคัญนั้นเป็นเพราะมีดงพญาไฟกั้นไว้ ผู้คนจะพากันล้มตายกันมากเมื่อผ่านดงพญาไฟ บ้างก็ตกเหวตาย บ้างก็เป็นไข้ป่าตาย บ้างก็ถูกโจรป่าฆ่าตาย เพื่อนที่ไปด้วยกันทำได้อย่างมากก็แค่ช่วยกันเผาจี่กันกลางป่าเพื่อไม่ให้ อุจาดตาแก่ผู้ที่ผ่านไปมา ต่อมา หลวงจึงเปลี่ยนชื่อเป็นดงพญาเย็นเพื่อเอาเคล็ดและเป็นการสร้างขวัญให้กับ ประชาชน

แต่จุดเปลี่ยนที่แท้จริงเกิดขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 5 เมื่อโปรดเกล้าให้สร้างทางรถไฟสายกรุงเทพฯ-โคราชขึ้นเพื่อเชื่อมระหว่างภาค กลางและภาคอีสาน ทำให้ดงพญาไฟไม่น่ากลัวเช่นเดิมอีกต่อไป จนเมื่อยายเป็นสาว ทางรถไฟจึงได้ขยายมาถึงอำเภอวารินทร์ชำราบ อุบลราชธานี แต่ก็หยุดลงที่นั่นเพราะยังไม่มีการสร้างสะพานข้ามแม่น้ำมูล ดังนั้น คนอีสานที่อยู่ไกลกว่านั้นจึงต้องลงเรือข้ามแม่น้ำมูลอีกทอดหนึ่งก่อนจะมา ขึ้นรถไฟที่อำเภอวารินทร์ชำราบได้
ผู้ที่เดินทางลงมากรุงเทพฯ ส่วนใหญ่ในสมัยนั้นยังคงเป็นกลุ่มของพระสงฆ์ที่เดินทางไปเพื่อศึกษาต่อ โดยจะพักรวมกันที่วัดบรมนิวาสหรือวัดสัมพันธวงศ์ เนื่องจากความยากลำบากในการเดินทาง กอปรกับกลุ่มที่เดินทางมักเป็นพระสงฆ์ คนอีสานจึงถือว่าผู้ที่เดินทางมากรุงเทพฯ ได้นั้นเป็นผู้ที่มีบุญญาธิการสูง และการเดินทางมากรุงเทพฯ จัดเป็นความโชคดีอย่างยิ่งในชั่วชีวิตของคนคนหนึ่ง
แต่หากการมากรุงเทพฯ เป็นเพราะแต่งงานกับคนต่างถิ่นแล้วละก็ จะถือว่าเป็นเรื่องเลวร้ายอย่างยิ่ง คนอีสานนิยมแต่งงานกับคนในถิ่นเดียวกัน เพราะการแต่งงานกับคนต่างถิ่นอาจทำให้ต้องย้ายตามคู่ไปอยู่ที่อื่น ไม่มีโอกาสได้เลี้ยงดูพ่อแม่ตอนแก่ ซึ่งจะเป็นตราบาปติดตัวไปชั่วชีวิต การแต่งงานกับคนต่างถิ่นจึงมักได้รับการประณามจากสังคมอย่างรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากแต่งงานกับคนที่พูดภาษาอีสานไม่เป็น กินข้าวเหนียวเลอะมือเลอะไม้ หรือแม้แต่กินตำบักหุ่ง กินปลาแดก กินลาบไม่เป็น ก็จะถูกคนอีสานดูถูกดูแคลน
ที่ร้ายแรงที่สุดเห็นจะเป็นการแต่งงานกับคน ต่างชาติต่างภาษา โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคนญวนหรือคนจีน ซึ่งจะกลายเป็นที่รังเกียจเดียดฉันท์ของสังคมเพียงในชั่วพริบตา ไม่เว้นแม้แต่ตา ทนายความหนุ่มผู้มีอนาคตไกล ผู้ทำงานอย่างมีเกียรติในศาลประจำจังหวัด ผู้มีพี่น้องเป็นผู้พิพากษาและต่างก็มีการศึกษาสูง แต่การที่ตามีเชื้อสายจีนทำให้สังคมอีสานยอมรับไม่ได้
ยายน้ำตาซึมทุกครั้งเมื่อเล่าถึงความรักบนทาง เลือกว่าแม่ขาดใจตายหลังจากยายจากบ้านมาไม่นาน จะเพราะความห่วงกังวลลูกสาวคนโตที่แต่งงานกับคนจีนและต้องจากบ้านไปไกล เพราะแรงกดดันจากสังคมรอบข้างที่ลูกสาวลาออกจากอาชีพครู (สมัยนั้น การได้ทำงานในกระทรวงธรรมการถือเป็นเกียรติประวัติอันสูงสุดของวงศ์ตระกูล) หรือเพราะอะไรก็สุดจะเดา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นสะท้อนให้เห็นความจริงที่ว่าความแตกต่างทางวัฒนธรรม ระหว่างอีสานและภาคกลาง ความแตกต่างทางเชื้อชาติและระยะทางที่ไกลกันนั้นเป็นสิ่งที่น่ากลัวเหลือ เกินสำหรับคนสมัยก่อน แม้เวลาจะผ่านไปแล้วหลายสิบปี ยายก็ยังคงติดอยู่กับตราบาปนั้น ยายเชื่อว่ายายเป็นต้นเหตุสำคัญที่ทำให้แม่ของตัวเองอายุสั้น...
การเตรียมตัวเดินทาง
การผจญภัยครั้งสำคัญเริ่มต้นขึ้นเมื่อยายต้องเดินทางจากบ้านมากรุงเทพฯ แม้ว่าระยะทางประมาณ 500 กิโลเมตรนั้นต้องใช้เวลาถึง 3 วันเต็มๆ แต่ยายเล่าว่ายายใช้เวลาในการเตรียมตัวไม่นานเท่ากับการเตรียมใจ แล้วยายก็หาใจตัวเองแทบไม่เจอในวันที่ต้องออกเดินทางจริง เสียงของแม่และน้องๆ ที่นั่งกอดกันร้องไห้ระงม รวมทั้งน้ำตาจากผู้คนรอบข้างเป็นอดีตที่คอยไล่ทิ่มแทงหัวใจยายทุกครั้งที่ นึกถึง
สิ่งที่ยายนำติดตัวมาด้วยนั้นมีอยู่ไม่กี่อย่าง อย่างแรกคือเสบียงอัน ได้แก่ห่อข้าวเหนียวกับเกลือ มีเพื่อนบางคนทำข้าวจี่มาให้ 3-4 ก้อน ข้าวจี่นั้นทำง่ายและสะดวกต่อการพกพา เพียงเอาข้าวเหนียวปั้นขนาดเท่าฝ่ามือ ทำให้
แปแล่บแซ่บ (บีบให้แบน) ก่อนโรยเกลือแล้วนำไปย่างไฟ จากนั้นก็นำมาห่อด้วยใบตองมัดด้วยเชือกกล้วยอย่างดี เพียงเท่านี้ก็ช่วยให้ท้องอิ่มไปได้หลายมื้อทีเดียว
อย่างที่สองที่ต้องนำติดตัวไปคือ ‘ดิน’ คนอีสานทุกคนต้องนำดินติดตัวไปด้วย ดินที่ว่านี้คือดินเหนียวที่เอามาจากโพน (ลักษณะคล้ายจอมปลวกขึ้นอยู่ตามริมแม่น้ำ) ดินโพนนั้นถือว่าสะอาด มีรสชาติดีและมีกลิ่นหอมของดิน คนนิยมขุดดินโพนมาตากแห้งแล้วห่อด้วยผ้าขาว ใช้เป็นยาแก้โรคปวดมวนท้องได้ผลชะงัดนัก หรือถ้าแพ้ท้อง เพียงเอาดินโพนมาละลายน้ำกิน อาการก็จะทุเลาลง ยายให้เหตุผลว่าคนอีสานชอบกินดิน ไม่ใช่เพราะไม่มีจะกินแต่เพราะกินแล้วสบายใจดี
สิ่งที่สามที่ยายนำติดตัวมาด้วยคือเงินที่ญาติพี่น้องให้มาเพื่อ เป็นขวัญในการเดินทาง ประเพณีที่สำคัญอย่างหนึ่งของคนอีสานคือเมื่อมีญาติต้องเดินทางไปที่อื่น พี่น้องหรือเพื่อนจะต้องช่วยสมทบเงินเป็นค่าเดินทางคนละบาทสองบาท ยายเล่าว่ามันเป็นเคล็ดที่หมายถึงทุกคนได้ร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการเดินทาง ครั้งนี้ด้วย นิสัยนี้ดูจะติดตัวยายมาถึงปัจจุบัน ไม่ว่าลูกหลานจะเดินทางไปที่ไหนก็ตาม ยายจะต้องร่วมสมทบทุนด้วยทุกครั้งไป ยอดเงินที่ยายนิยมให้คือเหรียญ 5 บาท 3 เหรียญเพราะจะได้หัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า หรือไม่ก็แบงค์ร้อยสามใบเพราะจะได้ให้พระพุทธ พระธรรมและพระสงฆ์คุ้มครอง
สิ่งสุดท้ายที่ยายนำติดตัวมาด้วยคือตะกร้าหวายสำหรับใส่เสื้อผ้า 2-3 ชุดโดยมีฝาปิดมิดชิด ซึ่งเป็น ‘กระเป๋าเดินทาง’ ของยายนั่นเอง
การเดินทาง
ยายเล่าถึงวันแรกของการเดินทางว่าเป็น การเดินทางโดยรถยนต์ประมาณ 100 กิโลเมตรไปตามถนนลูกรังเพื่อไปที่อำเภอวารินทร์ชำราบ สองข้างทางมีแต่ป่าทึบสูงท่วมหัว หากออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ก็จะถึงที่หมายตอนพลบค่ำ แต่ถึงแม้จะค่ำมืดอย่างไร ก็ต้องหาเรือข้ามแม่น้ำมูลต่อไปอีกทอดหนึ่ง เรือที่ว่านี้เป็นเรือพายลำเล็กๆ ขนาด 4-5 คนนั่ง มีฝีพายถือท้ายเพียงคนเดียว และฝีพายต้องมือแน่จริงๆ เพราะน้ำในแม่น้ำนั้นไหลแรงและไหลลงอย่างเดียว สนนราคาคนละสตางค์ พอขึ้นฝั่ง ก็ต้องหารถสองแถวต่อไปยังบ้านคนรู้จักเพื่อพักค้างคืนหนึ่ง
การเดินทางในวันที่สองนั้น ยายต้องตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อให้มาถึงสถานีรถไฟทันขบวนรถที่จะไป นครราชสีมาซึ่งมีเพียงวันละ 1 เที่ยว ยายเล่าว่าเกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นรถไฟกับเขาครั้งนี้เอง กลัวก็กลัว ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น รถไฟในสมัยนั้นยังใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิง หากชะโงกออกไปนอกตัวรถ เขม่าควันดำๆ จะปลิวเข้าตาจนแสบหูแสบตาไปหมด เสียงร้องของเครื่องจักรรถไฟนั้นเล่าก็แสนเศร้า มันร้องเตือนใจลูกอีสานทุกคนมาตลอดทางว่า “จะไปก็ช่าง จะมาก็ช่าง” ครั้นจะหันไปทางไหนก็มีแต่คนแปลกหน้า ส่วนใหญ่อยู่ในวัยหนุ่มสาวและวัยทำงานซึ่งมุ่งหน้าไปหางานทำนอกฤดูกาลเก็บ เกี่ยว
การที่ยายร้องไห้มาตลอดทางจึงไม่รู้ว่าเป็น เพราะเขม่าควันปลิวมาเข้าตา หรือเพราะเพิ่งเคยเดินทางไกลกว่า 20 กิโลเมตรจากบ้านไปโรงเรียน หรือเพราะต้องจากบ้านมาเป็นครั้งแรกในชีวิต หรือเพราะความกลัวที่จะต้องไปเผชิญกับโลกใหม่ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนกันแน่ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไร ทันทีที่มาถึงโคราช ยายก็ต้องรีบสลัดความในใจทิ้งเพราะต้องรีบหาโรงแรมเพื่อพักค้างคืนก่อนออก เดินทางต่ออีกครั้งในวันรุ่งขึ้น
วันที่สามของ การเดินทางจากโคราชมุ่งเข้ากรุงเทพฯ นั้นน่าสะพรึงกลัวเป็นที่สุด เพราะต้องผ่านดงพญาไฟ ดินแดนแห่งขุนเขา ภูตผีปีศาจและความลับที่ดำมืดสำหรับยาย ยายเล่าว่าได้แต่นั่งยกมือไหว้มาตลอดทางเพื่อขอความเห็นใจ เห็นภูเขาก็ยกมือไหว้ภูเขา ผ่านเหวก็ไหว้เหว เห็นต้นไม้ใหญ่ก็ไหว้ต้นไม้ใหญ่ ไหว้ไปถึงผีสางนางไม้ เจ้าป่าเจ้าเขาให้ช่วยคุ้มครอง ยายนั่งไหว้จนรถไฟถึงหัวลำโพง ซึ่งก็เป็นเวลาเย็นย่ำค่ำมืดแล้ว


ถ้าค้นพบอีกก็จะเอามาแบ่งปันให้อ่านอีกนะครับ

 

ได้ประวัติเพิ่มอีกแล้วครับ จากวิกิพีเดีย

ในสมัยก่อน การเดินทางติดต่อระหว่างภาคกลางกับภาคอีสานนั้น มีอุปสรรคคือจะต้องผ่านป่าดงดิบขนาดใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายมากมายทั้ง สัตว์ร้ายและไข้ป่า ผู้คนที่เดินทางผ่านป่านี้ล้มตายเป็นจำนวนมาก จึงได้ขนานนามว่า ดงพญาไฟ ต่อมาเมื่อพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จผ่านในคราวเปิดทางรถไฟสายกรุงเทพ-นครราชสีมา ทรงเห็นว่าชื่อดงพญาไฟนี้ ฟังดูน่ากลัว จึงโปรดให้เปลี่ยนชื่อเป็นดงพญาเย็นตั้งแต่นั้นเป็นมา
เมื่อมีการสร้างทางรถไฟ ชาวบ้านก็ได้เข้ามาจับจองพื้นที่กัน โดยเฉพาะบนยอดเขา โดยถางป่าเพื่อทำไร่ และในปี 2465 ได้ขอจัดตั้งเป็นตำบลเขาใหญ่ แต่ด้วยการที่จะเดินทางมายังยอดเขานี้ค่อนข้างลำบากห่างไกลจากการปกครองของ เจ้าหน้าที่บ้านเมือง ตำบลเขาใหญ่จึงเป็นแหล่งซ่องสุมของโจรผู้ร้าย จนกระทั่งปี 2475 ทางราชการได้ส่งปลัดจ่างมาปราบโจรผู้ร้ายจนหมด แต่สุดท้ายปลัดจ่างก็เสียชีวิตด้วยไข้ป่า ได้ตั้งเป็นศาลเจ้าพ่อเขาใหญ่ เป็นที่เคารพนับถือจนปัจจุบันนี้<sup id="cite_ref-2" class="reference">[3]</sup>
หลังจากปราบโจรผู้ร้ายหมดลงแล้ว ทางราชการเห็นว่าตำบลเขาใหญ่นี้ยากแก่การปกครอง อีกทั้งปล่อยไว้จะเป็นแหล่งซ่องสุมโจรผู้ร้ายอีก จึงได้ยุบตำบลเขาใหญ่ และให้ผู้คนที่อาศัยอยู่บนเขาทั้งหมดย้ายลงมาอาศัยอยู่ข้างล่าง ป่าที่ถูกถางเพื่อทำไร่นั้นปัจจุบันคือยังมีร่องรอยให้เห็นเป็นทุ่งหญ้า โล่งๆ บนเขาใหญ่นั่นเอง
ปี 2502 จอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์ เล็งเห็นว่าบริเวณเขาใหญ่นี้ มีธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ อีกทั้งมีความสวยงาม เหมาะใช้เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจ แต่มีปัญหาคือมีการตัดไม้ทำลายป่า จึงได้ให้มีการสำรวจพื้นที่บริเวณตำบลเขาใหญ่เดิมและบริเวณโดยรอบและได้ตรา พระราชบัญญัติอุทยานแห่งชาติขึ้น ตั้งเขาใหญ่เป็นอุทยานแห่งชาติในปี 2505 โดยเป็นอุทยานแห่งชาติแห่งแรกของประเทศไทย และได้ตัดถนนธนะรัชต์แยกออกมาจากถนนมิตรภาพมายังตัวเขาใหญ่ โดยถนนนี้ขึ้นมาบนเขาใหญ่แล้วจะแยกเป็นสองสาย คือไปสิ้นสุดที่น้ำตกเหวสุวัตสายหนึ่ง และไปสิ้นสุดที่เขาเขียวอีกสายหนึ่ง ซึ่งก่อนปี 2525 ถนนธนะรัชต์นี้เป็นเพียงถนนสายเดียวที่จะมายังเขาใหญ่ได้
ในปี 2523 ได้มีการตัดถนนสายปราจีนบุรี-เขาใหญ่ <sup id="cite_ref-3" class="reference">[4]</sup> โดยถนนนี้เปิดใช้งานในปี 2525 ทำให้สามารถเดินทางได้สะดวกขึ้น และเดินทางจากกรุงเทพมหานครใช้ระยะทางสั้นกว่า อีกทั้งเส้นทางยังชันและมีโค้งหักศอกน้อยกว่าถนนธนะรัชต์เดิม อีกทั้งยังทำให้การท่องเที่ยวในส่วนใต้ของอุทยานสะดวกขึ้น เช่น สามารถเดินทางมายังน้ำตกเหวนรกได้โดยตรง ซึ่งแต่เดิมจะต้องเดินเท้าเข้ามาจากอำเภอปากพลีแล้วเลาะมาตามหน้าผา แต่การตัดถนนใหม่สามารถนำรถยนต์เข้าไปจอดแล้วเดินเท้าประมาณ 1 กิโลเมตรก็ถึงน้ำตกเหวนรกได้แล้ว

ชมภาพเขาใหญ่ https://picasaweb.google.com/lh/myphotos

 

ปากช่องก็มีน้ำท่วมเหมือนกันนะครับ แต่เป็นน้ำป่า ครั้งแรกเลยคือปี 2551 คนปากช่องที่สูงอายุแล้วบอกว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเกิดขึ้น หลังจากนั้นเว้นปีเดียว 2553 ก็เกิดน้ำท่วมอีก มากกว่าเดิม พอปี 2554 ฝนตกติดต่อกันจนน้ำเอ่อขึ้นมาเรื่อย ๆ ปริ่มฝั่งแล้ว องค์ญาณของท้าวกุเวรได้้ปักธูปขอพรจากพระองค์ท่าน โปรดระงับยับยั้งอย่าให้ฝนตกบริเวณเขตโคราช น้ำจะท่วมอีกแล้ว สงสารชาวบ้านเถิด ไม่กี่นาทีท้องฟ้าก็เปิดโล่ง ฝนหายไปสิ้น โทร.ถามคนที่โคราช ที่โชคชัย ได้รับคำตอบเหมือนกัน ฝนหยุดแล้ว ท้องฟ้าเปิดแล้ว เมื่อฝนหยุดระดับน้ำในลำตะคองก็ลดลงเรื่อย ๆ จนถึงระดับปกติ ฝนจึงตกลงอีก ดังนั้นปี 2554 ถึงแม้น้ำจะท่วมแทบจะทุกหนทุกแห่ง จนหลากเข้าท่วมกรุงเทพ ฯ ครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตของทุก ๆ คน แต่ปากช่องน้ำไม่ท่วมครับ

สำหรับปีนี้ องค์ญาณป้องกันแต่เนิ่น ๆ เมื่อพายุแกมีกำลังตีเข้ามาเรื่อย ๆ องค์ญาณก็ขอพรองค์พ่อกุเวร ให้ช่วยต้านพายุอย่าให้พัดเข้ามาในแผ่นดิน ฝนตกมาก น้ำจะท่วม เพราะกรุงเทพ ฯ น้ำกำลังเจิ่ง ทาง กทม.หมดปัญญาไขน้ำทัน ถ้าพายุนี้เข้ามาน้ำก็ท่วมกรุงเทพ ฯ อีก "สงสารคนกรุงนะพ่อ อย่าให้พายุเข้ามาเลย" ผมก็รอดูผลนะครับ ปรากฎพายุสลายตัวกลายเป็นความหย่อม ผมถึงได้โพสต์ไว้ในห้อง Warroom ของคุณ Falkman ว่าจ้างก็ไม่เข้ามา มันจะถูกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ผลักออกไป หรือไม่ก็สลายให้มันกลายเป็นหย่อมความกดอากาศต่ำ ซึ่งแม้จะมีฝนบ้างแต่ก็ไม่หนัก แต่ผลที่ได้มันทำให้แล้งครับ โลกนี้มันได้อย่างเสียอย่าง

ขอบ่อยก็ไม่ได้นะครับ ท่านด่าเอา คือองค์ญาณเป็นลูกสาวที่ท้าวกุเวรรักมาก ขออะไรท่านก็ให้ทั้งนั้น แต่องค์ญาณก็ไม่ค่อยขออะไร แต่เวลาเดินทางฝนจะตกองค์ญาณมักขอว่า"องค์พ่ออย่าให้ฝนตกนะ ถนนลื่น รถติด วิ่งเร็วไม่ได้" ไปเถอะครับ ถ้าฝนจะตกมันก็ตกก่อนที่เราจะไปถึง หรือไม่ก็ตกตามหลังเมื่อเราผ่านแล้ว กลายเป็นเรื่องชาชินเมื่อไปไหนกับองค์ญาณ ถ้่จะถามว่าขอเงินขอทองได้มั้ย ก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ ตอนนี้ผมกำลังให้องค์ญาณขอสถานที่ไม่ต่ำกว่า 50 ไร่ เพื่อสร้างสำนักกรรมฐาน ทำท่าจะได้แล้ว เดือนหน้าคงรู้ผล ถ้าได้เมื่อไรจะประกาศให้ทราบ เป็นสถานที่ที่เห็นแล้วถูกใจ ก็เลยขอจากพระองค์ท่าน ดูว่าจะได้หรือไม่ พอได้ที่ก็ต้องขอเงินสร้างอีก ท่านก็คงไม่ขัด เพราะท่านก็บ่นอยู่บ่อย ๆ ว่าองค์ญาณไม่เคยขออะไรเลย ถ้าขอท่านก็ให้

ถ้าจะถามว่าคนอื่นขอได้มั้ย ได้เป็นบางคนนะครับ คนนั้นต้องมีบุญบารมีพอตัว และมีความเกี่ยวเนื่องกับท่านด้วย ต้องถึงพร้อมด้วยศรัทธาด้วย ลองเข้าไปอ่านรายละเอียดดูนะครับในเว็บ www.sanyasi.org

ภาพน้ำท่วมปากช่อง https://picasaweb.google.com/lh/myphotos

 

เคยอ่านพบแล้วบันทึกไว้นานแล้ว แต่ลืมว่าได้มาจากเว็บไหน บางท่านคงอ่านแล้ว แต่คนที่ยังไม่ได้อ่านก็มีอยู่ ถึงอย่างไรมันก็เป็นเครื่องประดับกระทู้ของผมเองครับ เชิญอ่านดู จะได้ไม่ตกใจฟุ้งซ่านกันจนเกินไป

<!--[if !mso]> <style> v\:* {behavior:url(#default#VML);} o\:* {behavior:url(#default#VML);} w\:* {behavior:url(#default#VML);} .shape {behavior:url(#default#VML);} </style> <![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if !mso]><object classid="clsid:38481807-CA0E-42D2-BF39-B33AF135CC4D" id=ieooui></object> <style> st1\:*{behavior:url(#ieooui) } </style> <![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]-->

"2012" [FONT=&quot]โลกจะแตก จริงหรือ[/FONT]?​

[FONT=&quot]เป็นที่กล่าวขวัญกันอย่างมากสำหรับปรากฏการณ์[/FONT] "[FONT=&quot]วันสิ้นโลก"[/FONT] [FONT=&quot]ในปี "ค.ศ.[/FONT]2012" [FONT=&quot]ซึ่งก็คือปีนี้นี่เอง![/FONT]

[FONT=&quot]ความ[/FONT] [FONT=&quot]เข้มข้นของกระแสข่าวนี้ เพิ่มขึ้นตามตัวเลขในหน้าปฏิทินที่เปลี่ยนไป[/FONT] [FONT=&quot]จากในโลกสังคมออนไลน์ ขยับขยายไปสู่การพูดคุยปากต่อปาก[/FONT] [FONT=&quot]จากห้องสุดหรูบนตึกระฟ้าในเมืองกรุง ไปไกลถึงท้องไร่ท้องนาไกลปืนเที่ยง[/FONT] [FONT=&quot]แน่นอน เหตุที่ทำให้เรื่องนี้เป็นที่พูดถึงกันอย่างมาก เพราะนี่คือ[/FONT] "[FONT=&quot]ความเป็นความตายของเผ่าพันธุ์มนุษย์"[/FONT]

[FONT=&quot]สำหรับ[/FONT] [FONT=&quot]สิ่งที่ทำให้ "ความเชื่อ" นี้กลายเป็นกระแส จนถึงกับมีการกล่าว "ยืนยัน"[/FONT] [FONT=&quot]หลักใหญ่ใจความแล้วน่าจะประจวบเหมาะกับสิ่งที่มีการพูดถึง อย่างเรื่อง[/FONT] [FONT=&quot]ปฏิทิน[/FONT] [FONT=&quot]วันสิ้นโลกของชาวมายา[/FONT], [FONT=&quot]ดาวนิบิรูที่จะพุ่งชนโลกเชื่อมโยงจากตราประทับของชาวสุเมเรียน[/FONT], [FONT=&quot]การเรียงตัวกันของดาวเคราะห์ที่จะทำให้เกิดแรงดึงดูดมหาศาลระหว่างกัน[/FONT], [FONT=&quot]พายุสุริยะที่อาจโหมซัดใส่โลก[/FONT], [FONT=&quot]การกลับขั้วของแม่เหล็กโลก[/FONT] [FONT=&quot]หรือแม้แต่เรื่องราวของ "หลุมดำ"[/FONT] [FONT=&quot]ที่อยู่ใจกลางแกแล็กซี่ช้างเผือกที่อาจดูดกลืนโลกให้หายวับไปได้[/FONT]

[FONT=&quot]หลากเรื่องหลายราวนี้ เมื่อผนวกเข้ากับสภาพที่มนุษย์เผชิญอยู่ ไม่ว่าจะเป็นน้ำท่วม หนาวจัด แห้งแล้งยาวนาน ฯลฯ[/FONT] [FONT=&quot]จึงไม่แปลกที่จะทำให้ใครหลายคน "หวาดกลัว" บางคนถึงขั้น "เชื่อมั่น" ว่าวันสิ้นโลกได้เดินทางมาถึงแล้วจริง ๆ[/FONT]

[FONT=&quot]เพื่อเป็นการไขปริศนานี้ เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าในปี [/FONT]2012 [FONT=&quot]โลกจะแตกจริงหรือไม่[/FONT] [FONT=&quot]องค์การพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งชาติ[/FONT] [FONT=&quot]จึงได้จับมือกับ[/FONT] [FONT=&quot]สถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งชาติ[/FONT] [FONT=&quot]จัดเวทีเสวนาในหัวข้อ[/FONT] "2012 [FONT=&quot]ฤาโลกจะสูญสิ้น"[/FONT] [FONT=&quot]ณ จัตุรัสวิทยาศาสตร์ องค์การพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แห่งชาติ จามจุรีสแควร์ สามย่าน ในงานมีผู้ให้ความสนใจเข้าร่วมฟังเป็นจำนวนมาก[/FONT]

[FONT=&quot]กรณีต่าง ๆ ที่ถูกอ้างว่าจะทำให้เกิด "วันสิ้นโลก" ได้ถูกหยิบยกขึ้นมาชำแหละเป็นข้อ ๆ[/FONT]

[FONT=&quot]ดร.บัญชา ธนบุญสมบัติ[/FONT] [FONT=&quot]นักสื่อสารวิทยาศาสตร์ สำนักงานวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ (สวทช.)[/FONT] [FONT=&quot]กล่าวว่า[/FONT] [FONT=&quot]เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับวันสิ้นโลกนั้นมีสืบเนื่องมาตั้งแต่ยุคโบราณแล้ว[/FONT] [FONT=&quot]จนกระทั่งยุคที่วิทยาศาสตร์ก้าวหน้า[/FONT] [FONT=&quot]ก็มีการใช้วิทยาศาสตร์อ้างให้เข้ากับคำทำนายมากขึ้น[/FONT]

[FONT=&quot]เรื่อง[/FONT] [FONT=&quot]ปฏิทินของชาวมายา เปิดประเด็นโดยหนังสือชื่อ "[/FONT]The Maya" [FONT=&quot]ของ[/FONT] Michael D.Coe [FONT=&quot]ซึ่งในเรื่องเชื่อมโยงวันสิ้นโลกเข้ากับวันสุดท้ายในปฏิทินแบบ "ลองเคาท์"[/FONT] (Long Count Calendar) [FONT=&quot]ระบุว่าจะตรงกับวันที่ [/FONT]23 [FONT=&quot]ธันวาคม ค.ศ.[/FONT]2012
[FONT=&quot]ปฏิทิน[/FONT] [FONT=&quot]ของชาวมายานั้นมีอยู่ [/FONT]3 [FONT=&quot]แบบใหญ่ ๆ[/FONT] [FONT=&quot]มีการนับวันและใช้ในวัตถุประสงค์ที่ต่างกันออกไป "ลองเคาท์"[/FONT] [FONT=&quot]เป็นเพียงแบบหนึ่ง คือเมื่อวันในปฏิทินสิ้นสุดแล้วจะเริ่มนับวันใหม่[/FONT] [FONT=&quot]หากแต่ว่ากลับถูกเชื่อมโยงว่าเป็น "วันสิ้นโลก"[/FONT]

[FONT=&quot]ต่อ[/FONT] [FONT=&quot]มา ดร.บัญชา พาไปรู้จักกับปรากฏการณ์ "การกลับขั้วของแม่เหล็กโลก ([/FONT]Pole Shif)" [FONT=&quot]โดยบอกว่า จากการเก็บข้อมูลของนักวิทยาศาสตร์ พบว่า[/FONT] [FONT=&quot]โลกมีการพลิกกลับของขั้วแม่เหล็กอยู่เป็นระยะ[/FONT] [FONT=&quot]อันเนื่องมาจากการเคลื่อนไหลของโลหะที่หลอมเหลวอยู่ใต้โลก[/FONT] [FONT=&quot]บางช่วงอาจจะยาวนานเป็นพิเศษ[/FONT] [FONT=&quot]จะสลับไปสลับมา สิ่งที่หลายคนกังวลคือ[/FONT] [FONT=&quot]การกลับขั้วของแม่เหล็กโลก อาจจะทำให้มีบางช่วงสนามแม่เหล็กหายไป[/FONT] [FONT=&quot]ทำให้โลกไม่สามารถป้องพายสุริยะ หรืออานุภาคต่าง ๆ ที่จะพุ่งมาสู่โลกได้[/FONT]

"[FONT=&quot]ใน[/FONT] [FONT=&quot]ทางวิทยาศาสตร์พบว่า ในระหว่างโลกกลับขั้วแม่เหล็ก[/FONT] [FONT=&quot]ไม่มีเลยที่สนามแม่เหล็กจะหายไปอย่างสิ้นเชิง อาจมีอ่อนกำลังลงบ้าง[/FONT] [FONT=&quot]แต่เนื่องจากช่วงการเปลี่ยนขั้วแม่เหล็กนั้นไม่ได้เกิดในระยะเวลาสั้น ๆ[/FONT] [FONT=&quot]ต้องใช้เวลาราว [/FONT]1,000-10,000 [FONT=&quot]ปี ก็จะทำให้ขั้วเดิมค่อย ๆ[/FONT] [FONT=&quot]อ่อนกำลังแล้วก็จะมีขั้วใหม่ผุดขึ้นมาจนครบสมบูรณ์" ดร.บัญชา กล่าว[/FONT]

[FONT=&quot]อีกเรื่องหนึ่งคือ "พายุสุริยะ" ซึ่งนักสื่อสารวิทยาศาตร์จาก สวทช.ยืนยันว่าแม้เกิดขึ้นก็ไม่ถึงขั้นสิ้นโลก[/FONT]

"[FONT=&quot]เรื่อง[/FONT] [FONT=&quot]วันสิ้นโลกได้ถูกพูดถึงในสังคมอินเตอร์เน็ตซึ่งเป็นสังคมแห่งความเห็น[/FONT] [FONT=&quot]มีการแสดงความเห็นโดยไม่มีฐานความรู้ที่แน่น และเมื่อผนวกเข้ากับลัทธิ[/FONT] [FONT=&quot]ความเชื่อ ที่ยึดถือกันก็ยิ่งซ้ำเติมให้เรื่องราวต่าง ๆ ร้ายแรงมากขึ้นอีก[/FONT] [FONT=&quot]โดยเฉพาะในสังคมไทย[/FONT]

"[FONT=&quot]อย่างกรณี[/FONT] [FONT=&quot]ด.ช.ปลาบู่ เป็นต้น ซึ่งในการแก้ปัญหาก็แก้ปัญหาแบบคนไทย คือ[/FONT] [FONT=&quot]จัดปาร์ตี้พิสูจน์ การจัดปาร์ตี้นั้นไม่ผิด[/FONT] [FONT=&quot]แต่ต้องอธิบายด้วยหลักวิทยาศาสตร์ด้วยว่า[/FONT] [FONT=&quot]เขื่อนที่สร้างนี้มีความแข็งแรงอย่างไร ในแง่ของวิศวกรรม ให้ข้อมูลออกไป[/FONT] [FONT=&quot]หรือถ้าเขื่อนมันแตกจริงแล้วน้ำจะไปทางไหน อย่างไร[/FONT] [FONT=&quot]ใช้เวลาเท่าไหร่ในการอพยพโยกย้าย แถมความรู้เป็นข้อมูลไปให้ด้วย[/FONT] [FONT=&quot]จะเป็นการแก้ปัญหาที่ยั่งยืนกว่า" ดร.บัญชา กล่าว[/FONT]

[FONT=&quot]ถาม ดร.บัญชาว่า แล้วเป็นไปได้ไหมที่จะโลกจะสูญสิ้น[/FONT]?

[FONT=&quot]คำตอบอยู่ในคลิปต่อไปนี้นักวิทยาศาสตร์อีกผู้หนึ่งที่มาร่วมไขปริศนาเรื่อง "วันสิ้นโลก" ในครั้งนี้ คือ[/FONT] [FONT=&quot]ดร.ศรัณย์ โปษยะจินดา[/FONT] [FONT=&quot]รองผู้อำนวยการสถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งชาติ (สดร.)[/FONT]

[FONT=&quot]ดร.ศรัณย์[FONT=&quot] [/FONT]กล่าวถึง กรณีดาวนิบิรุพุ่งชนโลกว่า[/FONT] [FONT=&quot]คนที่กล่าวอ้างถึงดาวนี้คือ [/FONT]Zecharia sitchin [FONT=&quot]ปรากฏอยู่ในหนังสือชื่อ [/FONT]The 12th Planet [FONT=&quot]ซึ่งตีพิมพ์ในปี [/FONT]1976 [FONT=&quot]โดยอ้างว่า นิบิรุเป็นหนึ่งในสิบสองดวงดาวที่ชาวสุเมเรียนค้นพบเมื่อ [/FONT]2500 [FONT=&quot]ปีก่อนคริสตกาล เป็นหนึ่งในดวงดาวที่มีวงโคจรรอบดวงอาทิตย์[/FONT] [FONT=&quot]เหตุที่นักวิทยาศาสตร์มองไม่เห็นดาวดวงนี้ในช่วงที่ผ่านมาเป็นเพราะว่ามีวง[/FONT] [FONT=&quot]โคจรที่รีมาก ๆ ขณะอยู่ห่างจากดวงอาทิตย์มาก ๆ จะเคลื่อนที่ช้า[/FONT] [FONT=&quot]จนเหมือนหยุดนิ่งเป็นดาวฤกษ์ธรรมดาดวงหนึ่ง แต่เมื่อใกล้แล้วจะเร็วขึ้น[/FONT] [FONT=&quot]และจะชนโลกในช่วงสิ้นปีนี้[/FONT]

"[FONT=&quot]ถ้าจะชนโลกสิ้น[/FONT] [FONT=&quot]ปีนี้จริง วันนี้เราย่อมต้องมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าแล้ว[/FONT] [FONT=&quot]และถ้าดาวนิบิรุมีจริง[/FONT] [FONT=&quot]ในตอนกลางคืนย่อมต้องส่องสว่างมากกว่าพระจันทร์ในคืนวันเพ็ญ[/FONT] [FONT=&quot]เพราะใกล้โลกมาแล้ว สำหรับเหตุการณ์ดาวเคราะห์น้อยชนโลก[/FONT] [FONT=&quot]ในอดีตก็เคยเกิดขึ้น ครั้งสุดท้ายคือที่ ทังกัสก้า ในเขตไซบีเรีย[/FONT] [FONT=&quot]เมื่อวันที่ [/FONT]30 [FONT=&quot]มิถุนายน [/FONT]1980 [FONT=&quot]แรงระเบิดครั้งนั้นเทียบเท่ากับระเบิดทีเอ็นทีขนาด [/FONT]30 [FONT=&quot]เมกะตัน[/FONT] [FONT=&quot]จากการศึกษาหลุมที่เกิดเชื่อว่าเป็นผลจากอุกาบาตขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง [/FONT]20-30 [FONT=&quot]เมตร[/FONT][FONT=&quot] [/FONT]

"[FONT=&quot]สำหรับในปี [/FONT]2012 [FONT=&quot]มีดาวเคราะห์น้อยที่จะผ่านมาเหมือนกัน[/FONT] [FONT=&quot]แต่ข้อมูลที่นักวิทยาศาสตร์มี[/FONT] [FONT=&quot]พบว่าอยู่ไกลมาก ๆ ไม่มีการชนอย่างแน่นอน[/FONT] [FONT=&quot]นักวิทยาศาสตร์นั้นมีโครงการติดตามวัตถุที่จากนอกโลกที่มีขนาดใหญ่กว่า [/FONT]200 [FONT=&quot]เมตร[/FONT][FONT=&quot] วงโคจรเข้าใกล้และจะเป็นภัยกับโลกอยู่แล้ว[/FONT] [FONT=&quot]พบว่า มีดาวเคราะห์ดวงหนึ่งที่คาดว่าจะชนกับโลก นั่นคือ ดาวเคราะห์น้อย [/FONT]1950 DA [FONT=&quot]จะชนโลกในวันที่ [/FONT]16 [FONT=&quot]มีนาคม ค.ศ.[/FONT]2880 [FONT=&quot]คืออีก [/FONT]800 [FONT=&quot]กว่าปีข้างหน้า[/FONT] [FONT=&quot]ถึงวันนั้นมนุษย์คงมีวิทยาการในการป้องกันได้แล้ว แต่ที่สำคัญ[/FONT] [FONT=&quot]ความเป็นไปได้ที่ดาวดวงนี้จะชนโลก มีเพียงแค่ [/FONT]0.33 [FONT=&quot]เปอร์เซ็นต์ เท่านั้น"[/FONT] [FONT=&quot]ดร.สรัณย์ กล่าว[/FONT]


[FONT=&quot]เหตุการณ์ที่ลือกันว่าจะทำให้ถึงวันสิ้นโลกอีกอย่างคือ "การเรียงตัวกันของดาวเคราะห์"[/FONT]

[FONT=&quot]รองผู้อำนวยการสถาบันวิจัยดาราศาสตร์แห่งชาติ บอกว่า[/FONT] [FONT=&quot]เรื่อง[/FONT] [FONT=&quot]นี้ก็มีผู้กล่าวอ้างเยอะ มีการทำนายวันที่จะเกิดไว้ว่าตรงกับวันที่ [/FONT]21 [FONT=&quot]ธันวาคม ค.ศ.[/FONT]2012 [FONT=&quot]แต่ในทางวิทยาศาสตร์แล้ว[/FONT] [FONT=&quot]การเรียงตัวกันของดาวเคราะห์นั้นมีผลกับโลกน้อยมาก[/FONT] [FONT=&quot]เทียบไม่ได้เลยกับแรงที่ทำให้เกิดน้ำขึ้นน้ำลงผลจากดวงจันทร์[/FONT] [FONT=&quot]และที่สำคัญก็คือ จากการตรวจสอบพบว่าในวันที่ [/FONT]21 [FONT=&quot]ธันวาคม ค.ศ.[/FONT]2012 [FONT=&quot]ดาวเคราะห์ต่าง ๆ ก็ไม่ได้เรียงตัวกันดังคำทำนาย[/FONT]

[FONT=&quot]และเรื่องสุดท้ายที่ได้รับการพูดถึงมากเกี่ยวกับวันสิ้นโลก คือการที่โลกจะถูก "หลุมดำ" ดูดกลืนเข้าไปความ[/FONT] [FONT=&quot]เชื่อนี้ อ้างจากการที่แกแล็กซี่ทางช้างเผือกที่เราอาศัยอยู่ มีดาวฤกษ์ถึง[/FONT] 100,000 [FONT=&quot]ล้านดวง ดวงอาทิตย์คือ [/FONT]1 [FONT=&quot]ในนี้ ที่ใจกลางแกแล็กซี่นั้นพบหลักฐาน[/FONT] "[FONT=&quot]หลุมดำ" ที่มีชื่อว่า "ซาจิทาเรียส" อยู่ในกลุ่มดาวคนยิงธนู[/FONT] [FONT=&quot]ซึ่งมีขนาดใหญ่ถึง [/FONT]4.1 [FONT=&quot]ล้านเท่าของดวงอาทิตย์ โดยอยู่ห่างออกไป [/FONT]26,000 [FONT=&quot]ปีแสง กล้องดูดาวสามารถศึกษาการโคจรดาวฤกษ์ที่อยู่ ใกล้ ๆ[/FONT] [FONT=&quot]หลุมดำซาจิทาเรียสนี้ได้[/FONT]

"[FONT=&quot]ถาม[/FONT] [FONT=&quot]ว่าเราจะถูกดูดง่าย ๆ มั้ย ผมว่าไม่อย่างแน่นอน[/FONT] [FONT=&quot]เพราะทุกปีดวงอาทิตย์ก็เปลี่ยนทางเดินและเข้าใกล้กลุ่มดาวคนยิงธนูในเดือน[/FONT] [FONT=&quot]ธันวาคมอยู่แล้ว แต่ต่อให้โดนดูดเข้าไปจริง[/FONT] [FONT=&quot]โลกก็จะต้องใช้เวลาถึง [/FONT]26,000 [FONT=&quot]ปีในการพุ่งเข้าหาหลุุมดำ ขอยืนยันว่าโลกจะไม่ถูกดูดเข้าไปอย่างแน่นอน[/FONT] [FONT=&quot]และที่สำคัญแรงโน้มถ่วงของดวงอาทิตย์ที่กระทำต่อโลก[/FONT] [FONT=&quot]มากกว่าแรงโน้มถ่วงของหลุมดำที่กระทำต่อโลก"[/FONT] [FONT=&quot]ดร.สรัณย์ ย้ำหนักแน่น[/FONT]

[FONT=&quot]ขอขอบคุณเนื้อหาข่าว คุณภาพดี โดย:[/FONT] [FONT=&quot]หนังสือพิมพ์มติชน[/FONT]

 

ไปพบเรื่องเล่าเกี่ยวกับเขาใหญ่ในเว็บผู้จัดการออนไลน์ จึงนำมาฝาก

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> ป่าแถบนี้สมัยก่อนมีเสือสมิงด้วยนะ”

คุณลุงพรานใหญ่(ที่ไม่ใช่รพินทร์ ไพรวัลย์ในเพชรพระอุมา)แห่งป่าทับลานเล่าให้ฟังในระหว่างที่แกพาผมไปปลูกป่า ทำโป่งเทียมในพื้นที่ป่าทับลาน

เขาใหญ่ในวิถีป่า

สมัยก่อนลุงพรานใหญ่แกช่ำชองป่าดงพญาเย็น(ชื่อเดิม)ในแถบเขาใหญ่-ทับ ลานในปัจจุบันมาก แต่มาวันนี้ลุงพรานใหญ่วางปืนไม่ล่าสัตว์ยิงสัตว์ หันมาจับจอบเสียม ทำหน้าที่เป็นอาสาสมัครพิทักษ์ป่าทับลานคอยพานักท่องเที่ยวปลูกป่า ปลูกต้นไม้ ทำโป่งเทียม พร้อมกับถ่ายทอดประสบการณ์ในราวป่าให้ผู้สนใจฟัง

“แล้วลุงเคยเจอเสือสมิงมั้ย เล่าให้ฟังหน่อยสิว่ามันเหมือนในเพชรพระอุมาหรือเปล่า” ผมซักต่อ

“ไม่เคยอ่ะ พ่อของลุงเล่าให้ฟังตอนเป็นเด็ก และพรานรุ่นๆเดียวกับพ่อก็เล่าว่าเขาเคยเจอกันมาหลายคน”

อ้าว!?! ลุงทำเอาเซ็งเป็ดเซ็งไก่เลย

“แต่มันก็เหมือนอย่างที่เขาเล่าๆกันมานั่นแหละ เสือมันแปลงเป็นคนได้ เวลาพรานคนไหนมีเมียท้องแก่ ออกนั่งห้าง มันชอบแปลงเป็นเมียมาตามผัวกลับบ้าน บอกเจ็บท้องหนัก ใครลงไปมันขบหัวขาด”

อืม เรื่องเสือสมิงนี่ผมพอได้ฟังมาบ้าง ได้อ่านหนังสือมาบ้าง มันถือเป็นความเชื่อส่วนบุคคลแต่เวลาฟังทีไรก็สนุกทุกที แต่กับเรื่องนี้สิไม่เคยฟังมาก่อนเลย

“อ้อ แต่ลุงเคยเจอโป่งค่างนะ สมัยเป็นพรานวัยรุ่นออกป่าใหม่ๆกับพ่อ”

ลุงทิ้งจังหวะเว้นช่วงนิดนึงก่อนเล่าต่อว่า โป่งค่างมันเป็นผีป่าแปลงกายเป็นคนมาหลอก ใครหลงเข้าไปหามันจะถูกดูดเลือดเอา

“ตอนนั้นลุงยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร(พ่อมาเฉลยทีหลัง) แต่พ่อลุงพอเห็นมัน รีบส่อง(ยิงปืน)ทันที มันกระโดดเหย็งๆขึ้นต้นไม้กลายเป็นตัวเหมือนลิงไป”

ลุงพรานใหญ่รำลึกความหลัง พร้อมกับบอกว่าแต่ก่อนป่าดงพญาเย็นแถวนี้มันดิบมาก มีสัตว์ใหญ่เพียบ แถมเรื่องราวอาถรรพ์ลี้ลับก็มีมาก ขึ้นอยู่กับว่าใครจะเจอแบบไหน

“แต่เดี๋ยวนี้มันไม่มีแล้ว อย่าว่าแต่เสือสมิง เสือธรรมดายังหายากเลย นับวันๆสัตว์ป่ามันยิ่งหายไปเรื่อยๆ ไหนจะคนล่าไปกิน ล่าไปขาย ไหนจะป่าไม้บ้านของสัตว์ถูกทำลายลงทุกวัน”ลุงพรานใหญ่เล่าเชิงตัดพ้อ

เรื่องนี้ผมไม่มีข้อกังขาใดๆ เพราะถ้าป่ามันยังสมบูรณ์อยู่เราคงไม่ต้องบุกป่า(เสื่อมโทรม)เข้ามาปลูกป่า ทำโป่งเทียมกันอย่างนี้หรอก

จากคำบอกเล่าของลุงพรานใหญ่บ่งชีให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์มากของผืน ป่าดงพญาเย็นที่วันนี้กลายเป็นมรดกโลกเขาใหญ่-ดงพญาเย็น ซึ่งตำนานของผืนป่าแห่งนี้มีบันทึกไว้ว่าเมื่อร้อยกว่าปีที่แล้ว ที่นี่คือป่าดงดิบ“ดงพญาไฟ”ที่เต็มไปด้วยภยันอันตรายมาก มายทั้งจากสัตว์ป่า ไข้ป่า และความอาถรรพ์ลี้ลับ ที่หากใครไม่ใช่พรานป่ามือฉมังอย่าคิดหวังที่จะย่างกรายเข้าไปในผืนป่าแห่ง นี้

แต่เมื่อบ้านเมืองพัฒนาขึ้น ป่าดงพญาไฟเริ่มถูกผู้คนบุกรุกแผ้วถาง ลดความดงดิบลง พร้อมๆกับการมีชื่อใหม่ของป่าแห่งนี้ที่ฟังแล้วลดความน่ากลัวลง นั่นก็คือ “ป่าดงพญาเย็น”(โดยพระราชดำริของรัชกาลที่ 5 เมื่อประมาณ 120 ปีที่แล้ว)

หลังจากนั้นป่าดงพญาเย็นเริ่มมีผู้คนเข้าไปอยู่อาศัยมากขึ้น จนเกิดเป็นชุมชนเล็กๆขึ้นมา ก่อนจะหนาแน่นขึ้นจนถูกยกฐานะเป็น “ตำบลเขาใหญ่” ขึ้นอยู่กับ อ.ปากพลี จ.นครนายก

กระทั่งในปี 2505 รัฐบาลไทยได้ประกาศให้ผืนป่าส่วนหนึ่งของป่าดงพญาเย็นเป็น “อุทยานแห่งชาติเขาใหญ่”อุทยานแห่งชาติแห่งแรกของเมืองไทย(จากการผลักดันของ กลุ่มนิยมไพรสมาคม) ถือเป็นการเปลี่ยนผ่านเขาใหญ่จากวิถีป่าเข้าสู่วิถีทุนที่มีภาคการท่อง เที่ยวเป็นตัวดำเนินเรื่อง

เขาใหญ่ในวิถีทุน

ด้วยความอุดมสมบูรณ์สวยงามของธรรมชาติกอปรกับเป็นผืนป่าใหญ่ใกล้กรุง ทำให้ป่าเขาใหญ่กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญในอันดับต้นๆ ของเมืองไทย

จนช่วงหนึ่ง(เมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว) บนอุทยานฯ เขาใหญ่มีการก่อสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆไม่ว่าจะเป็นโรงแรม สนามกอล์ฟ ร้านอาหาร ร้านค้า ไว้ตอบสนองความต้องการของนักท่องเที่ยว ซึ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่มีโอกาสขึ้นไปสัมผัสเขาใหญ่ครั้งแรกในยุคนี้

ช่วงนั้น(เมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว) ผมยังอยู่ในวัยคะนอง ใช้ชีวิตอย่าง ระห่ำ มัน ฝัน แสวงหา และบ้าบอคอแตกไปตามเรื่องตามราว จำได้ว่าตอนขึ้นเขาใหญ่ครั้งแรกผมกับเพื่อนๆไม่ประสีประสาเอาเสียเลย รู้แต่เพียงว่าที่หมอชิต(เก่า)มีรถทัวร์วิ่งขึ้นเขาใหญ่ก็นั่งกันขึ้นไป

เมื่อถึงบนเขาใหญ่“ปาก”ของพวกเราก็ทำหน้าที่ ทั้งถามไถ่นักท่องเที่ยวคนอื่น ขอคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่อุทยานฯ พร้อมๆกับการเบิกฤกษ์เปิดปฐมบทการโบกรถที่นี่ ตามแนวทางของซำเหมาแมนที่มีคอนเซ็ปต์ประจำกลุ่มว่า“ถึงไม่มีตังค์ แต่ก็ดันทุรังอยากเที่ยว”

เขาใหญ่ยุคนั้น ในช่วงวันเย็นวันศุกร์ต่อไปถึงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ มีคนขึ้นไปเที่ยวเยอะมาก เยอะกว่ายุคนี้เสียอีก ทั้งรถทัวร์ รถบัส รถเก๋ง กระบะ หกล้อ มอเตอร์ไซค์ มีวิ่งขึ้นเขาใหญ่มากันเพียบ โดยเฉพาะพวกที่มาเป็นกลุ่มใหญ่นั่งรถขึ้นมาเป็นบัสๆนี่ ส่วนใหญ่เมากันขึ้นมา พอมาถึงก็ตั้งวงกินเหล้าต่อ ก่อกองไฟ(ที่ผากล้วยไม้) เล่นกีตาร์ ร้องเพลง ส่งเสียงดังลั่น แถมบางกลุ่มเมาแล้วยังต่อยตีกันเองเสียอีก

เรียกได้ว่าช่วงวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ เขาใหญ่เป็นดังตลาดนัด เป็นดังแหล่งรวมมหกรรม และเป็นดังแหล่งเปลี่ยนที่กินเหล้าของคนที่ขึ้นลงสะดวก ซึ่งสิ่งต่างๆเหล่านี้สุดท้ายไม่ได้ส่งผลกระทบต่อผู้คนที่ขึ้นไป หากแต่ส่งผลกระทบต่อสัตว์ป่า ต่อผืนป่า จนหลายคนบอกว่านี่หนึ่งในเหตุผลสำคัญที่ทำให้ป่าเขาใหญ่ไม่ได้รับการคัด เลือกเป็นมรดกโลกในการเสนอชื่อครั้งก่อนๆ

จนกระทั่งทางอุทยานมีการจัดการพื้นที่ใหม่ ปิดโรงแรมและสนามกอล์ฟเพื่อให้ผืนป่ากลับคืนสู่สภาพความเป็นป่าอีกครั้ง ทำให้ผืนป่าเขาใหญ่และดงพญาเย็นได้รับการประกาศเป็นมรดกโลกในปี 2548

หลังได้รับเลือกเป็นมรดกโลกใครหลายคน คาดหวังป่าเขาใหญ่จะได้รับการบริหารจัดการอย่างดี เพื่อให้เป็นแหล่งศึกษา เรียนรู้ ควบคู่ไปกับการท่องเที่ยวที่น่าจะทำเป็นกิจกรรมรอง

แต่สุดท้ายดีกรีมรดกโลกยิ่งทำให้คนขึ้นไปเที่ยวเขาใหญ่มากขึ้น จนรถติดในวันหยุด ที่พักบนอุทยานไม่พอ นำมาสู่การสร้างโรงแรม รีสอร์ท ที่พัก และสิ่งอำนวยความสะดวกมากมายรอบๆเขาใหญ่ รวมถึงเป็นแหล่งปลดปล่อยของคนเมือง ไม่ว่าจะเป็นที่จัดคอนเสิร์ต ที่ทำกิจกรรมต่างๆเป็นต้น กลายเป็นเมืองพักแห่งที่ 2 ของคนกรุงขึ้นมา อันเป็นข้ออ้างของนายซาเล้งในการขยายถนนขึ้นเขาใหญ่จาก 2 เลน เป็น 4 เลน ว่า ชาวบ้านเดือดร้อนจากรถติด ซึ่งก็ถูกผู้รู้หลายคนแย้งมาว่าอันที่จริงเขาทำเพื่อรองรับบรรดาโรงแรม รีสอร์ทที่ผุดขึ้นมามากมายรอบๆเขาใหญ่มากกว่า

ในขณะที่อีกกระทรวงหนึ่งก็ใช่ย่อย เพราะตอนที่เขาตัดถนน ตัดต้นไม้ กลับวางเฉย แล้วค่อยมาโวยภายหลังเพื่อให้เป็นข่าวพร้อมกับทำเรื่องของบฟื้นฟูพื้นที่ที่ เสียหาย นอกจากนี้ยังมีเรื่องของแผนพัฒนาและการปรับปรุงที่พักบนเขาใหญ่ ที่แม้เพียงแค่เริ่มต้นก็มีข่าวไม่ดีว่ามีการล็อคสเปกเอื้อเอกชนกันแล้ว

นี่ยังไม่นับโครงการอภิมหาโปรเจคก์อย่างการปิดถนนสาย 304 บางช่วงเพื่อเชื่อมผืนป่าเขาใหญ่กับป่าทับลานให้เป็นผืนเดียวกันตามข้อตกลง ที่ให้ไว้กับยูเนสโกเพื่อไม่ให้ถอดถอนออกจากมรดกโลกที่ต้องใช้งบประมาณเป็น หลักพันล้าน ซึ่งเรื่องต่างๆเหล่านี้เป็นดังหนังชีวิตที่ต้องติดตามกันให้ดีๆ

วันนี้แม้เขาใหญ่จะไม่มีเสือสมิงแล้ว แต่ก็ยังนอนใจไม่ได้ เพราะบ้านเรายังมีบรรดาเสือหิวที่จำแลงมาในคราบนักการเมือง และข้าราชการ คอยรุมทึ้งเม็ดเงินจากโครงการบนเขาใหญ่ ซึ่งถ้าเราเผลอเมื่อไหร่ บรรดาเสือหิวพวกนี้จะพุ่งเข้าขย้ำทันที

 

<!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <wunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:ApplyBreakingRules/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <wontGrowAutofit/> </w:Compatibility> <w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel> </w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="156"> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style> /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:ตารางปกติ; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:"Times New Roman"; mso-bidi-font-family:"Times New Roman"; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;} </style> <![endif]--> ดงพญาไฟ ประสบการณ์ขนหัวลุกจากตำบลมวกเหล็กในอดีต
"ป้าผ่อง" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากตำบลมวกเหล็กในอดีต

สมัยก่อน ดิฉันเป็นเด็กอยู่ตลาดมวกเหล็ก สระบุรี ไข้มาลาเรียชุมมากค่ะ ชาวบ้านเรียกไข้ป่า มีคนเจ็บป่วยล้มตายมากๆ สมัยสงคราม เพราะขาดแคลนยาควินินที่ใช้ป้องกันและรักษา ป่าดิบดงดำที่นั่นจึงมีชื่อน่ากลัวว่า "ดงพญาไฟ"

ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น "ดงพญาเย็น" ก็ยังไม่วายมีคนตายด้วยไข้ป่าตามเดิม

เมื่อสงครามสงบ ความเจริญก็เริ่มต้นขึ้นช้าๆ เพราะการคมนาคมยังไม่สะดวกเหมือนปัจจุบัน มีรถไฟเป็นพาหนะอย่างเดียวเท่านั้น ที่ติดต่อระหว่างภาคอีสานกับภาคกลาง

ถนนมิตรภาพยังไม่ได้สร้าง คนที่ต้องไปค้าขายหรือติดต่อเยี่ยมเยียน ไปมาหาสู่กันก็ต้องขึ้นรถไฟระยะสั้นๆ อย่าง หินลับ-ทับกวาง-ผาเสด็จ หรือไม่ก็ล่องไปสระบุรีบ้าง ขึ้นโคราชบ้าง

ไข้ป่ายังคร่าชีวิตคนไปบ่อยๆ เพราะยาควินินยังหายากและราคาแพง ชาวบ้านมักอาศัยหมอกลางบ้าน ใช้ยาหม้อบ้าง กินน้ำมนต์บ้าง เป็นไข้จับสั่นกันเสียส่วนมาก หน้าเหลืองตัวเหลืองกันแทบทั้งนั้น โดยเฉพาะพวกที่ต้องออกไปทำไร่ข้าวโพด และไร่น้อยหน่า มักจะหนีไข้ป่าไม่ค่อยพ้น

ทำงานได้วันสองวันก็จับไข้นอนซม หนาวสะท้าน พอทุเลาก็ต้องออกไปทำไร่อีกแล้ว หลายๆ คนเป็นเรื้อรังนับปีกว่าจะตาย

ขณะนั้น มีคนต่างถิ่นเข้าไปทำมาหากินกันหนาตาขึ้นเรื่อยๆ ทั้งถางป่าทำไร่เลื่อนลอยก็มี ทั้งซื้อของป่าก็มี ไปซื้อสินค้าพวกของกินของใช้ อุปกรณ์ทำไร่จากสระบุรีมาขายบ้าง เป็นแม่ค้าในตลาดบ้าง

มีแม่ลูกคู่หนึ่งอพยพจากโคราชมายึดอาชีพซื้อ-ขายของป่าที่นั่น บางทีก็ขนขึ้นรถไฟไปขายที่สระบุรี ตอนนั้นยังเรียกกันว่า "ปากเพรียว"

แม่ชื่อนวล เป็นคนขาวสวย รูปร่างสูงโปร่ง อายุ 30 เศษ สามีตายแล้ว ลูกสาวชื่อจริงว่าอะไรไม่ทราบแน่ค่ะ เรียกกันแต่ชื่อเล่นคือ นก หรือ "ไอ้นก" อายุรุ่นเดียวกับดิฉันคือราว 10 ขวบ

"ซิ้มไท" คนมวกเหล็กดั้งเดิม อาชีพค้าขายสนิทสนมกับสองแม่ลูกคู่นี้มาก บางคนก็บอกว่าซิ้มไทเป็นคนชักชวนน้านวลกับลูกสาวมาทำมาหากินที่มวกเหล็กด้วย ซ้ำ...ไม่ช้าดิฉันกับเพื่อนๆ ก็ได้นกมาเป็นเพื่อนใหม่อีกคน

น้ำตกมวกเหล็กเป็นเส้นเลือดใหญ่ของพวกเราทั้งตำบลก็ว่าได้ เพราะสายน้ำกลายเป็นลำธารที่ใช้อาบกิน ตอนเช้าและเย็นจะมีคนไปตักน้ำ ซักผ้าและอาบน้ำ พวกเราก็ไปวิ่งเล่นกันแถวๆ นั้น ถ้าอาบน้ำก็ต้องรีบขึ้นค่ะ เพราะใครๆ ก็พูดตรงกันหมดว่า ผีดุ!

เชื่อว่าในลำน้ำค่อนข้างเปลี่ยว ดูลึกลับ มีเจ้าพ่อสิงสู่อยู่ช้านานแล้ว ใครเจ็บไข้ได้ป่วยก็ไปบนบานศาลกล่าว ต้นไทรใหญ่ริมน้ำก็มีผ้าเขียวผ้าแดงผูกอยู่เต็ม ทั้งเก่าและใหม่ มีก้านธูปเกลื่อนกลาด ตอนเย็นเราเคยได้กลิ่นธูปอ้อยอิ่งมาเข้าจมูกบ่อยๆ

มีเสียงลือว่าเจ้าพ่อจะเอาชีวิตผู้หญิงที่ถูกใจไปเป็นเมียปีละ 1 คน พ่อแม่ดิฉันก็เคยเล่าว่าจะต้องมีผู้หญิงจมน้ำตายเป็นประจำทุกปี!

น้านวลกับไอ้นกมาอยู่มวกเหล็กได้ราว 6-7 เดือนก็เกิดเรื่องขนหัวลุกขึ้น

สองแม่ลูกไปซักผ้าและอาบน้ำที่นั่นบ่อยๆ วันหนึ่งก็เกิดเป็นไข้ทั้งคู่ เมื่อซิ้มไทกับชาวบ้านรู้ข่าวก็มาเยี่ยม หายามาให้กินตามมีตามเกิด อาการไข้ของสองแม่ลูกก็ทรุดลงทุกที คิดจะนำส่งสุขศาลาที่เมืองปากเพรียวก็สายเกินไปแล้ว

น้านวลผ่ายผอมจนน่ากลัว ลูกสาวก็นอนแซ่วอยู่กับที่ มีคนพูดว่าเจ้าพ่อต้องมาเอาตัวไปแน่ๆ ไม่รู้ว่าแม่หรือลูก? เพราะถ้าเป็นไข้ป่าจะจับไข้วันเว้นวัน ไม่ใช่ทรุดหนักจนไม่ได้สติแบบนี้

วันหนึ่ง พ่อแม่กับเพื่อนบ้านก็ไปเยี่ยมไข้ มีซิ้มไทคอยดูแลอยู่ น้านวลที่นอนหลับตาแน่นิ่งก็พลันลืมตาโพลง แผดร้องโหยหวนว่า...ไม่ไป! ฉันไม่ไปด้วยหรอก...เล่นเอาทุกคนสะดุ้งเฮือก หน้าตาซีดเซียวด้วยความหวาดกลัวไปตามๆ กัน

ซิ้มไทน้ำตาไหล จุดธูปบอกกล่าวเสียงสั่นเครือว่า

"ถ้าเจ้าพ่อต้องการจริงๆ ก็เอาคนลูกไปเถิด แม่ทำมาหากินได้แล้ว อย่าเอาชีวิตไปเลย ไหนจะมีลูกเล็กๆ ที่โคราชอีกสองคนต้องเลี้ยงดู"

ชาวบ้านเพิ่งรู้ว่านกมีน้องที่อยู่กับยายอีกสองคน ข้างน้านวลลุกพรวดขึ้นโบกมือว่อน นัยน์ตาเหลือกลาน ร้องลั่นๆ ไล่ใครที่มองไม่เห็น จนเพื่อนบ้านขนลุกขนชัน เหลียวซ้ายแลขวาไปตามๆ กัน...

ได้ยินเสียงลมพัดกราว ยอดไม้สะบัดใบซู่ซ่า ฟังเผินๆ เหมือนเสียงใครกำลังหัวเราะอย่างเบิกบานใจเหลือประมาณ

เชื่อกันว่า ถ้ามีคนเจ็บหนักสองคนในบ้านจะต้องตายหนึ่งคน แม้ซิ้มไทจะวิงวอนเพียงไรก็ไร้ผล...วันรุ่งขึ้นน้านวลก็สิ้นลม ชาวบ้านช่วยกันจัดงานศพให้จนเสร็จสรรพเรียบร้อย

นกหายดีแล้ว ซิ้มไทก็ส่งกลับไปอยู่กับยายและน้องๆ ที่โคราชตามเดิม...ไม่เคยได้พบปะกันอีกเลยจนถึงทุกวันนี้

คอลัมน์ ขนหัวลุก
โดย ใบหนาด
- ข่าวสด หน้า 28 - ฉบับวันที่ 14 พค. 47