ด้วยรัก...ฉันจักให้ ความเชื่อใจมิคลายคลอน...

พี่ระมิงค์แวะมาดูใจ...
เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ
พี่มาเยือน...
ติงดีใจมากเลยค่ะ
ติงนะ...
แอบยกพี่เป็นครูบาอาจารย์นะคะ
ถ้าครูพักเมื่อไร ติงลัก"จำ"ทันที...
กรุณาอย่าเผลอค่ะ ^^​

 

นอนหลับตา คราฝัน พลันสะอื้น
แต่ยามตื่น กลับฝืนทน ไม่บ่นว่า
ยังฝีนยิ้ม ละไม ทั้งนัยน์ตา
แต่อุรา รวดร้าวนัก รักลวงใจ​

 

ครูติงนี่แวะเวียนไปทั่วเลยนะ...
วันก่อนเพื่อนขอให้ไปพูดเรื่องภาษาและโลจีสติกที่ตะวันออกกลางให้นักศึกษาฟัง...
เห็นหน้าก็รู้ว่า ไม่มีใครสนใจเรียนเลยนะ...เรียนแบบจำใจ...

ประโยคแรกที่ทักทายนักศึกษาเหล่านั้นคือ...
"พวกคุณว่าไหม พวกครูนี่ชอบบอกให้เราเงียบๆหน่อย แล้วก็ให้ตั้งใจฟังสิ่งที่ครูสอน... คุณว่าพวกครูนี่เขาจะรู้ไหมว่า ที่พวกเราไม่ตั้งใจฟัง ก็เพราะครูพูดแต่เรื่องน่าเบื่อ...น่ารำคาญ ถ้ามันสนุกสนานเฮฮา พวกเราก็ฟังกันเองแหละ...ไม่ต้องมาบอกหรอก..ว่าปะ"
ทุกคนกลับมาสนใจฟัง...อยากรู้แล้วแหละนะว่าคนนี้เป็นใคร ทำไมมาแปลก???

 

จากนั้นจึงเล่าประสบการณ์ชีวิตส่วนตัว ที่บอกให้เขารู้ว่า คนที่ลำบากและด้อยโอกาสกว่าพวกเขานั้น ยังมีอยู่...แต่ที่ประสบความสำเร็จได้ ก็เพราะมุมานะพยายาม ท่ามกลางความซวย และเสียงด่า เสียงสาปแช่ง...เขาก็เอาชนะและผ่านมันมาได้...เขาเป็นคนธรรมดาๆคนหนึ่ง...ไม่เก่ง ไม่หล่อ ไม่ฉลาด ไม่รวย แต่ซวยมากๆ...ถ้าเขาทำได้...พวกคุณทุกคนก็ทำได้...

ติงอยากฟังบ้างไหมล่ะ...เผื่อจะได้หายเหงา...หายซึมเศร้า...บรรเทาอาการเซ็งจิต...

 

พี่ระมิงค์ ^^
สุดยอดไปเลยค่ะ
พี่เป็นIdolของครูติงเลยนะคะ
แต่ครูติงไม่ติดฝุ่นพี่หรอกค่ะ
ยังต้วมเตี้ยม เตาะแตะอยู่ไหนก็ไม่ทราบ
พี่เก่งจัง...
นอกจากเป็นนักเขียนชั้นบรมครู
พี่ยังเป็นนักพูดชั้นลิงหลับ...อุ๊ย!!!
พูดผิดค่ะ
พี่ยังเป็นนักพูดชั้นปากทอง สมองเพชร กลเม็ดเด็กพลาย ๙๙๙
พี่คะ
เค้าว่าผิดเป็นครูนะ
...พี่ว่าอย่างไรคะ ^^​

 

พี่คะ...
เหล้า...(เอ๊ย! สติไม่มี พิมพ์ผิดเรื่อยเลยเรา)
เชิญเล่าเลยค่ะ
ติงกำลังหูผึ่ง ตาตั้ง นั่งหน้า รอฟังค่ะพี่
(อยากแซว แต่ไม่เหมาะค่ะ ^^เขายิ่งว่าผิดเป็นครู)​

 

[ame="http://www.youtube.com/watch?v=JzTywF-CU20"]????????????????????? - ????? - YouTube[/ame]

ฟังเพลงกล่อมนอนกันนะคะ
(หาเพลงร่วมสมัยที่เหมาะสมไม่ได้ค่ะ)
เพลงนี้ไปขุดมาจากกรุ ใช้เวลาขุดหาไม่น้อยค่ะ^^


​

 

[ame=http://www.youtube.com/watch?v=TkNWoDqdGjo]อรวรรณ วิเศษพงษ์ ผู้ครองรัก - YouTube[/ame]


เป็นผู้ให้ แม้พ่ายแพ้ แก่ใจเจ้า
จะขอเฝ้า ภักดี ไม่มีสอง
เขียนลำนำ ด้วยใจช้ำ น้ำตานอง
ฤาจักครอง ความเศร้า เนานิรันดร์

​

 

จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว เราก็รู้
จิตแลดู จิตตน ทนหม่นเศร้า
กายประท้วง ไม่สบาย อายจริงเรา
ใจซบเซา สั่งให้เป็น เช่นนี้มา​

 

ถึงเวลา แล้วหนอ ขอลาจาก
จำใจพราก หลุมดำ นำไปก่อน
ด้วยเวลา สายแล้ว แก้วจำจร
ไปโรงเรียน กันก่อน ไม่ร้อนใจ​

 

บนทางสายเปลี่ยว
ที่ฉันเดินก้าวไป
ไม่มีจุดหมายปลายทาง
รู้แต่ว่าต้องไป....​

 

มีเพื่อนเป็นความเหงา
มีความปวดร้าวเคียงข้างกาย....​

 

ถูกทิ่ม ด้วยหนามคม
ระบม ทั้งกายใจ
โลกหนอ ช่างใจร้าย
ใครนะใคร ช่างทำลง​

 

ตอนที่เรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๕
คุณครูให้เขียนความเรียงส่ง
เราเขียนเรื่อง"พ่อ"
เขียนด้วยน้ำตานองแก้ม
ย้อนไปอ่านคราวใด
ก็อดร้องไห้ไม่ได้
คุณครูคงได้อ่าน
ท่านเรียกเราไปหา
ท่านมองหน้า จ้องดูเราสักครู่...
แล้วถามว่า
"รจนา เธออยากเป็นนักประพันธ์ไหม?..."​

 

เมื่อวาน
เรานั่งทำงานอยู่ที่กลุ่มสาระฯ
มีเพื่อนครูเดินมาคุยด้วย
เรื่องโรงเรียนของเรา
คุยแล้ว..ก็ได้แต่วาง
เราคงไม่สามารถแก้ปัญหาอะไรได้
คนที่น่าสงสารที่สุด
คือครูที่ดีๆ และนักเรียน
เมื่อไหร่ จะเกิดการเปลี่ยนแปลงนะ​

 

มีคำกล่าวหนึ่ง
ที่กล่าวไว้ว่า
เมื่อคุณยิ้ม...
โลกจะยิ้มกับคุณ
แต่เมื่อใดที่คุณร้องไห้...
คุณจะร้องไห้คนเดียว...
...​

 

เคยบ้างไหม
เมื่อต้องเลือกอะไรสักอย่าง
แล้วพบกับสิ่งที่ทำให้เราตัดสินใจลำบาก
ทั้งที่ทราบว่าอะไรดี
อะไรดีกว่า
แต่เราก็ยังตัดสินใจยากอยู่นั่นแล้ว...​

 

เรียนจบชั้นมัธยมฯ....
จะไปต่อชั้นอุดมศึกษา
เรายังไม่รู้จักตัวเองเลย
ว่าจะเดินไปทางไหน
(รู้แต่ว่า ไม่เอาหมอ ไม่เป็นนางพยายาม ^^)
ครูก็ไม่ชอบ...

เราชอบต้นไม้
เราชอบวาดรูป
เราชอบคิด
เราไม่ชอบพูด
เราชอบช่วยเหลือคน
เราชอบอ่าน
เราขี้เกียจมาก
แต่ด้วยความขี้เกียจ
เราจะรีบทำงานต่างๆให้เสร็จก่อนใคร

เราเรียนชีววิทยาได้เกรด ๔ ทุกตัว
เราไม่ชอบคณิตศาสตร์ แต่มันเป็นวิชาที่ง่ายที่สุด
เราไม่จำ จึงไม่ชอบกฎหมาย
ไม่ชอบภูมิศาสตร์
ไม่ชอบประวัติศาสตร์
เราไม่ชอบฟิสิกส์

....เราจะไปทางไหนดี....​

 

เคยถามเพื่อนๆ
ว่ายามเช้า กับยามเย็นเพื่อนชอบอะไร
ฤดูใบไม้ผลิ กับฤดูใบไม้ร่วง
เพื่อนชอบอะไร
๕๕๕
มีเราคนเดียวที่ชอบไม่เหมือนเพื่อน​

​

 

เราชอบฤดูใบไม้ร่วง
รู้สึกว่าสวย
เป็นความสวย..
ที่ปนเปื้อนไปด้วยความเหงาลึกๆ
เหมือนการรอคอยอะไรสักอย่าง
แม้จะไม่มีหวัง
แต่ก็มีความสุขที่ได้คอย
(ความจริง...น่าจะทุกข์มากกว่า)​