ต่างกันยังไงระหว่างวิริยาธิกะพิเศษกับวิริยาธิกะ

รถไฟขบวนธรรมดา ตู้นั่งชั้นสามเป็นแบบนี้ หากต้องนั่งโดยสารเป็นระยะเวลา 15-16 ชั่วโมงติดต่อกัน นั่งทั้งคืน แล้วต่ออีกสามสี่ชั่วโมง

นักกรรมฐานก็ลองนั่งเฉยๆไม่ต้องทำอะไร เอาแค่นั่งบนม้านั่งอย่างบนรถไฟ อยู่กับที่ตามปรกตินี่แหละ แล้วเราก็จะรู้ว่ามันมีความรู้สึกยังไง

 

ผมไม่อยากให้หมู่ญาติอันเป็นที่รัก เคารพยิ่ง ต้องเดินทางด้วยความยากลำบากเดินทางไกล ด้วยสภาพแบบนี้ หากไม่เกินวิสัย ก็ต้องการให้พวกเขาอยู่ในตู้โดยสารชั้นหนึ่งเท่านั้น จะพยายามอย่างถึงที่สุด เท่าที่จะมี สติปัญญากำลังความรู้ ความสามารถทำได้ และจะทำให้จงได้

สภาพแบบนี้หากเดินทางจาก กรุงเทพไปเชียงใหม่ อุบลราชธานีไปกรุงเทพ หนองคายไปกรุงเทพ และสายที่ยาวที่สุด สุไหงโกลกไปกรุงเทพ ใครว่าแน่ๆก็ลองไปในสภาพนี้ดู

แล้วระทางพระโพธิญาณวิริยาธิกะมันไกลกว่านี้มาก หากหมู่คณะญาติมิตรของผมต้องเดินทางด้วยสภาพแบบนี้ ผมจะทุกข์ใจสาหัสขนาดใหน หากเจอพายุฝนลมแรงแล้วพวกเขาอยู่บนหลังคารถ ลูกสาวลูกชายตัวเล็กๆ อยู่บนหลังคารถ ยิ่งช่วงตอนตีหนึ่งถึงเช้าพวกเขาจะเป็นอย่างไร การเติมความเป็นพิเศษของผมหากใครที่ว่าปัญญดีมันไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้หนึ่งวินาที แค่เห็นสภาพมันก็ไม่ต้องใช้ความคิดอะไร อันนี้ต้องหันกลับมาดูตัวเอง ว่าได้หันไปดูหมู่ญาติ ดูพ่อแม่ ปู่ย่า พี่น้องของตัวเองหรือปล่าว เห็นหรือไม่ว่าพวกเขามีสภาพอย่างไร แล้วนี่ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ตอบใครก็ได้ ว่าทำไมต้องวิริยะพากเพียรอย่างหนัก เมื่อมานะพากเพียรสร้างขบวนรถที่จะพาพวกเขาจากที่หนึ่งไปส่งถึงอีกที่หนึ่ง แล้วทำไมผมถึงต้องกระแดะเติมความเป็นพิเศษ (นี่พิเศษฉะเพาะผมนะ ผมต้องการแบบนี้ไม่ได้เบ่งให้ใครเดือดร้อน)ผมไม่ต้องการให้การเกิดของหมู่ญาติ และคณะทั้งหมด ในแต่ละชาติ เกิดมาแล้วพบแต่ความลำบากยากแค้น ผมไม่ต้องเห็นพ่อของผมเอง ต้องไปเป็นกรรมกรแบกหามแลกสิ่งของ กว่าจะได้มาแต่ละครั้งมันแลกมาด้วยผสมความเจ็บช้ำน้ำใจกว่าจะได้ของแต่ละอย่างมาเลี้ยงครอบครัว ทำไปผมจะพาพ่อ พาแม่หมู่คณะ ญาติมิตร ถวายสังฆทานชุดใหญ่พิเศษ แบบที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยานท่านได้เมตตาไม่มีประมาณ จัดไว้รอให้ถวายไม่ได้

เมื่อถวายสังฆทานชุดพิเศษด้วยเคารพโดยสรัทธาแม้ ทำไมมันจะได้อานิสงค์พิเศษไม่ได้ ผมพาหมู่คณะเท่าที่ผมจะพาเขาได้ ทำบุญให้ทานด้วยเคารพ ด้วยของที่ดีกว่าตัวเองกินตัวเองใช้ ดีที่สุดเท่าที่จะมีกำลังหามาได้ถวายทานด้วยเต็มใจ ด้วยตั้งใจ แม้แต่ให้ทานกับสัตว์ก็ให้ด้วยเคารพทานของตัวเอง เอาอาหารให้หมาแมวสัตว์เลี้ยง แม้ไม่ได้ตั้งใจเลี้ยงแต่มันมาอาศัยอยู่ด้วยก็ยังหาภาชนะที่ดีที่ควรแก่ฐานะมาใส่ให้ มีไม่มีการโยนการวางปะปนกับดินกับทราย ภาชนะที่ใส่น้ำให้หมาแมว หากจะเติมน้ำใหม่ลงไปให้มันผมต้องล้างให้สะอาดก่อนขนาดคนสะอาดอย่างไรภาชนะที่ใส่ให้หมาแมวก็พยายามให้สอาดแบบนั้น นี่ได้ทำตามที่องค์สมเด็จพระประทีปแก้วสั่งสอน ผู้ให้ของดี ย่อมได้รับของดี ทำแบบนี้หากจะได้รับของเลวก็ให้มันรู้ไป จะได้รู้ว่าพ่อสอนนั้นไม่เป็นความจริง

 

สำหรับผม .. พระโพธิสัตว์ ต้องช่วยเหลือ พระโพธิสัตว์ สิครับ
(นี่พูดมาจากใจผมเอง .. ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนขอนะ ผมต้องการจะเป็นคนไปช่วย)

อย่าว่าแต่พระโพธิสัตว์เท่านั้นเลย แม้แต่กาลก่อน พระปัจเจกพุทธเจ้าก็ยังอนุเคราะห์ พระโพธิสัตว์อยู่มาก ต่อมาก

เพราะอะไร? ..
ก็เพราะท่านเหล่านี้ ตั้งใจจะไปอนุเคราะห์ คนอื่นๆ อีกมาก ต่อไปในอนาคต
ก็อย่างที่ผมเคยกล่าวไว้ .. สัตว์โลกนี้ยังพร่องมีมากต่อมาก.. ลองสังเกตดูรอบๆ ตัวทุกๆที่ ที่คุณได้ไปดูสิครับ

แล้วการพร่องอยู่มันเสียหายอะไร? ..
ก็สัตว์รวมโลก ยังพร่องอยู่ หรือ ยังมีผิดมีพลาด .. โดยหลายต่อหลายครั้งได้นำมาซึ่ง --> "ความทุกข์" !

 

หากพินิจพิจารณา ถึงว่าทำไมสัตว์ ยังพร่อง, ยังผิดยังพลาด อยู่
มันก็ย้อนกลับไปเข้าในคัมภีร์ต่างๆ ที่เราได้อ่านกันมาอยู่แล้ว

แต่สิ่งที่สำคัญ สัตว์โลก ยังต้องการคนนำทางเพื่อให้เดินในทางที่ถูกต้อง .. อยู่ทุกยุคทุกสมัย

 

สำหรับผมหากพูดเรื่องการขอ มีเรื่องพูดเยอะ ขอพูดนิดหน่อยก่อน แล้วจะกลับไปดูแลคนบนขบวนรถ จนถึงปลายทางก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยมาว่าเรื่องขอกันต่อ มันมีอะไรอีกมากที่เกินวิสัย ขนาดรุ่นปู่ ท่านเป็นพระโพธิสัตว์พระบารมีเต็มอย่างพระเดชพระคุณหลวงปู่บูรพาจารย์หลวงปู่ปานท่านก็ยังขอ เช่นการส่งลูกศิษย์หลวงท่านไป ขอให้สหธรรมิกของท่านช่วยแนะนำสั่งสอนเพิ่มเติม ทั้งๆที่หลวงปู่ก็สอนให้หลวงพ่อต้องเจริญสมาธิกรรมฐาน เจริญวิปัสนาญาณเอง เพื่อนของหลวงพ่ออีกสององค์ทำสมาธิแทนไม่ได้ ท่านต้องทำเอง

รุ่นพ่อ อย่างพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านก็ยังขอสาระพัดขอ เช่นท่านบอกให้ฟังว่า ภิกขุแปลว่าผู้ขอ ฉะนั้นครูบาอาจารย์ใหนๆก็ตามหากว่าเป็นภิกขุ ก็ต้องเคยขอ แม้การเพิ่มเติมพระคาถาเงินล้าน ท่านแม่ย่าพิมพา ท่านเคยเป็นพระเจ้าแม่ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ท่านก็บอกให้หลวงพ่อว่า "เอาอย่างนี้ซิลูก ขออำนาจพระพุทธานุภาพ" หาอ่านดูในหนังสือสมบัติพ่อให้นั้นแหละหน้าที่203-206

และที่สำคัญวัตถุมงคลทั้งหลาย ของพระเดชคุณหลวงพ่อท่านระดับนั้น ท่านยังไม่ทำเอง ท่านก็ขออาราธนาพระบารมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆพระองค์และอีกมากท่านพรรณนาไม่ไหวมาทำให้

ตำราพระร่วงธงมหาพิชัยสงคราม ท่านปู่มาบังคับให้หลวงพ่อทำ ท่านยังไม่ยอมทำ จนท่านปู่ต้องทำซะเอง ผมถึงได้รับอานิสงค์ มีธงมหาพิชัยสงครามกับเขา

ชาวบ้านเวลาจะทำนา จนมุมขึ้นมาก็แห่นางสาวแมวขอน้ำฝน ไอ้ที่เขาจุดบั้งไปกันสนุกสนานทุกปีนั่นก็เป็นการขอฝน

ทีนี้ลูกเสือที่ตัวเล็กกว่าหมาอย่างผมนี้ ขืนให้ล่าเนื้อเองแค่ ไล่ตะคลุบตั้กกะแตน หรือแมงกะบี้ ผีเสื้อ ก็จบเห่ แค่นี้ก็ไม่มีปัญญาจะไล่ตะคลุบได้ ยิ่งจะต้องไปดวลกะพี่เต่า ตัวเท่ากัน แค่พี่เต่าหดหัวอยู่ในกระดอง ไอ้ลูกเสือที่ตัวเล็กกว่าหมาอย่างผมนี่ก็ได้แต่เอาหน้า เอาจมูกไปชนกระดอง อ้าปากจะงับก็ไม่รู้จะงับส่วนใหน พี่เต่าก็นอนไขว่ห้างยิ้มหดหัวหลบอยู่ในกระดอง จะดูปัญญาของไอ้ลูกเสือหน่อยว่ามันจะแทะกระดองได้ยังไง

ยังดีว่าพี่เต่ามาเยือนถึงถิ่นลุมพินี คือฟัดกันบนบก ด้วยกติกามวยไทย ห้ามกัดหู ห้ามด่าแม่ ห้ามถ่มน้ำลายใส่กัน หากพี่เต่าขอท้าไปฟัดที่ราชดำเนิน คือในน้ำ ถิ่นของพี่เต่าบ้าง ไอ้ลูกเสือก็ลักน้ำตายซะแค่น้ำลึกไม่ถึงเข่า

หากผมเป็นลูกเสือ ที่ปากยังมีคาบน้ำนม เดินเตาะแตะก็คงจะต้องหันกลับไปมองพ่อ ก็ต้องถามพ่อว่า พ่อครับ ผมฟัดกับพี่เต่า ไล่ตะคลุบน้องตั้กกะแตน กับน้องผีเสื้อราตรี มาสามวันสามคืนแล้ว หมดแรงแล้วพ่อ สติปัญญา กำลัง ความรู้ ความสามารถของเกล้ากระผมมันเท่านี้น่ะพ่อ ก็เลยต้องคลานกระย่องกระแย่งเอาหัวไปถูขาถูที่เท้าพ่อ ถามพ่อว่า พ่อครับทำไงต่อ พ่ออาจจะบอกว่าลองไปฟัดใหม่ซีลูก แต่ปู่กับย่า และแม่ บอกพอแล้วลูก แค่นี้ก็ดีมากแล้วตัวยังเล็กเท่าลูกหมา ขืนไปฟัดต่อก็ตายเปล่า ลูกของแม่จะต้องเป็นผู้นำฝูง ดูแลฝูงในอนาคต

ขืนมาถูกพี่เต่ากัดตาย หรือกัดสั่งสอนแค่หูแหว่งไปหนึ่งข้าง ซะตั้งแต่ยังไม่อย่านมในตอนนี้ มันอายไปถึงปู่่ แม่โทรสั่งสะเต็กเนื้อโกฮับไว้ให้แล้ว ผมยอมเป็นไอ้ขี้ขลาดใจไม่สู้ของคนอื่น แต่เป็นลูกที่เชื่อฟังพ่อแม่เป็นเด็กดี ของหมู่ญาติ มันจะเป็นอะไรไป หากผมจะเชื่อแม่ บอกครับแม่ แล้วแม่ลูบหัวส่งสะเต๊กให้ การที่ผมจะไปฟัดสะเต็กที่แม่เตรียมไว้ให้แล้ว ฟัดในห้องแอร์เย็นๆ ผมไม่อายใคร แล้วก็คงไม่มีใครว่า เพราะก่อนที่แม่จะสั่งสะเต๊กให้ ผมก็ฟัดกับพี่เต่ามาจนป่่าราบลือลั่นไปรอบๆรัศมีหนึ่งวา เล่นเอามดปลวก มอดแมลง ด้วงหนอน จิ้งหรีด จิ้งเหลน แม้กระทั่งแย้ กิ้งก่า กิ้งกือใส้เดือน ต้องแตกตื่นเผ่นกันกระจายเหมือนกันทำเล่นไป

เพราะไอ้ลูกเสือ ตัวเล็กเท่าลูกหมา โคจรมาฟัดกับพี่เต่า แบบตัวต่อตัว จนฝุ่นในรัศมีหนึ่งวา
ตลบ อบอวล สมศักดิ์ศรีในพิกัดน้ำหนักของมันแล้ว เพียงแต่คน ไม่ได้มีใครเห็น ใครสังเกตุ แต่ปู่ย่า ตายาย ลุงป้า น้าอา พ่อแม่ พ่อตาแม่ยาย เมีย น้องสาวเมีย แถมเพื่อนสาวเมียเขาเห็น เขาเป็นพยานได้ เลยค่อยฟัดสะเต็กแบบไม่ค่อยเขินสักเท่าไร แล้วมีแก้วใหญ่เอาผ้าเย็นคอยซับเลือด ตามแผลทั้งตัวเหนื่อยหอบแทบขาดใจให้ แถมมีผ้าเย็นอีกหลายผืนคอยสนับสนุนแม่ใหญ่ เจ้าของผ้าเย็นเอ๊ยช่วยส่งผ้าเย็นให้แม่ใหญ่ซับเลือดที่ทั่วตัว ไอ้ลูกเสือที่มันยังเล็กเท่าลูกหมาอย่างผมด้วยเอ๊ย

นี่แค่พี่เต่า เอาเล็บตะกายเฉี่ยวๆสั่งสอนเท่านั้น

 

หลวงพ่อดีเนาะ..ผู้มองโลกในแง่ดี

มีหลวงพ่อองค์หนึ่ง ซึ่งเลื่องลือกันว่าว่า เป็นพระที่มีแต่ความสุข ไม่เคยมีความทุกข์ วันหนึ่ง โยมมานิมนต์ท่านไปเทศน์ที่บ้าน บอกท่านว่าจะมารับแต่เช้า หลวงพ่อก็นั่งรอจนสายโยมก็ไม่มาสักที ท่านจึงว่า "ไม่มา ก็ดีเหมือนกันเนาะ เราฉันข้าวของเราดีกว่า" ท่านฉันข้าวได้ไม่กี่คำ โยมก็มารับพอดี กราบกรานขอโทษที่มาช้า เหตุเพราะว่ารถเสีย หลวงพ่อจึงหยุดฉัน "ก็ดีเนาะ ไปฉันที่งานเนาะ"

หลวงพ่อนั่งรถไปได้สักพัก เครื่องรถก็ดับ คนขับบอก "รถเสียครับ" หลวงพ่อก็ว่า "ดีเนาะ ได้หยุดพักชมวิวเนาะ" คนขับง่วนอยู่กับรถพักใหญ่ ทำอย่างไรเครื่องก็ไม่ติด จึงออกปากขอร้องให้หลวงพ่อช่วยเข็นรถ ความจริงหลวงพ่อก็แก่แล้ว ข้าวก็ฉันได้ไม่กี่คำ แต่แทนที่จะบ่น ท่านกลับยิ้ม บอกว่า "โอ้ดีเนาะ ได้ออกกำลังเนาะ" แล้วท่านก็ขมีขมันออกแรงช่วยเข็นรถจนวิ่งได้ ปรากฏว่ากว่าจะถึงบ้านงานก็เลยเที่ยงแล้ว หมดเวลาฉันอาหารไปแล้ว เป็นอันว่า วันนั้นหลวงพ่ออดข้าวทั้งสองมื้อ แต่เนื่องจากได้เวลาเทศน์แล้ว เจ้าภาพจึงนิมนต์ท่านขึ้นเทศน์ทันที

หลวงพ่อก็สนองด้วยดี "ดีเนาะ” มาถึงก็ได้ทำงานเลยเนาะ” ว่าแล้วท่านก็ขึ้นธรรมมาสน์เทศน์จนจบ มีคนชงกาแฟถวาย แต่เผลอตักเกลือใส่แทนน้ำตาล หลวงพ่อจิบกาแฟไปได้หน่อยก็โยมว่า "ดีเนาะ " แล้วก็วาง ธรรมเนียมของญาติโยมที่ศรัทธาเกจิอาจารย์ เวลาท่านฉันอะไรเหลือ ลูกศิษย์ก็อยากได้บ้าง ถือเป็นสิริมงคล แต่ลูกศิษย์ดื่มกาแฟแค่อึกแรกเท่านั้นก็พ่นพรวดออกมา "เค็มปี๋เลยหลวงพ่อ ฉันเข้าไปได้ยังไง!"

"ดีเนาะ ฉันกาแฟหวานๆมานาน" หลวงพ่อว่า "ฉันเค็มๆมั่งก็ดีเหมือนกัน" ไม่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับท่าน จะแย่แค่ไหน หลวงพ่อก็มองเห็นแต่แง่ดี ท่านจึงไม่มีความทุกข์เลย เคยมีลูกศิษย์ใกล้ชิดคนหนึ่งไปทำผิด ถูกจับติดคุก ท่านก็ว่า "ก็ดีเนาะ มันจะได้ศึกษาชีวิต"

หลวงพ่อดีเนาะมิใช่เป็นหลวงตาธรรมดา ๆ หากเป็นพระผู้ใหญ่ที่มีชื่อของจังหวัดอุดรธานี ที่ใคร ๆ ก็รู้จัก ท่านมีลูกศิษย์ลูกหาและผู้เคารพนับถือทั่วประเทศ การประพฤติปฏิบัติของท่านเป็นที่เล่าขานกันมากมายหลายเรื่อง เช่นมีผู้ เล่าว่า กุฏิของท่านเป็นที่จับตาของโจรผู้หนึ่ง เพราะเห็นว่ามีสิ่งของมีค่ามากมายที่ญาติโยมนำมาถวาย วันหนึ่งได้โอกาสบุกเข้าประชิดตัวหลวงพ่อบนกุฏิพร้อมปืนในมือ

“นี่คือการปล้น อย่าได้ขัดขืนนะหลวงพ่อ” หลวงพ่อแทนที่จะตกใจหรือโมโห ยิ้มให้โจรด้วยอารมณ์ดีและกล่าวกับโจรอย่างนิ่มนวลว่า “ปล้นก็ดีเนาะ” โจรแปลกใจในคำพูดและท่าทีของหลวงพ่อ จึงพูดว่า “ถูกปล้นทำไมว่าดีละหลวงพ่อ” หลวงพ่อตอบว่า “ทำไม่จะไม่ดีละ ก็ข้าต้องทนทุกข์ทรมานเฝ้าไอ้สมบัติบ้า ๆ นี้ตั้งนานแล้ว เอ็งเอาไปเสียให้หมดข้าจะได้ไม่ต้องเฝ้ามันอีก” โจรตอบว่า “ไม่ใช่ปล้นอย่างเดียวฉันต้องฆ่าหลวงพ่อด้วย เพื่อปิดปากเจ้าทรัพย์”

หลวงพ่อก็ตอบเหมือนเดิม “ฆ่าก็ดีเนาะ”
โจรแปลกใจจึงถามว่า “ถูกฆ่ามันจะดีได้อย่างไรล่ะหลวงพ่อ”
หลวงพ่อตอบ “ข้ามันแก่แล้ว ตายเสียได้ก็ดี จะได้ไม่ทุกข์ร้อนอะไร”
โจรรู้สึกอ่อนใจเลยบอกว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ฆ่าหรอก”
หลวงพ่อก็พูดเหมือนเคย “ไม่ฆ่าก็ดีเนาะ”
โจรถามอีก “ทำไมฆ่าก็ดี ไม่ฆ่าก็ดีอีก”

หลวงพ่อตอบว่า “การ ฆ่ามันเป็นบาป เอ็งจะต้องใช้เวรทั้งชาตินี้และชาติหน้า อย่างน้อยตำรวจเขาจะต้องตามจับเอ็งเข้าคุก เข้าตะราง หรือไม่ก็ถูกฆ่าตาย ตายแล้วก็ยังตกนรกอีก” ได้ยินเช่นนี้โจรเลยเปลี่ยนใจ “ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ปล้นหลวงพ่อแล้ว” หลวงพ่อก็ตอบอีกว่า “ไม่ปล้นก็ดีเนาะ” มี ผู้เล่าต่อมาว่า ในที่สุดโจรคนนั้นก็สำนึกบาปเข้ามอบตัวกับตำรวจ เมื่อพ้นโทษออกมาก็ขอให้หลวงพ่อบวชให้และอยู่ในผ้าเหลืองเป็นเวลานาน ส่วนหลวงพ่อมีคนให้ฉายาท่านว่า “หลวงพ่อดีเนาะ” มาจนทุกวันนี้

หลวงพ่อดีเนาะ แห่งวัดมัชฌิมาวาส อุดรธานี เป็นผู้ที่มองเห็นข้อดีของทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับท่าน อีกท่านมองคนอื่นในแง่ดีเสมอ ไม่เคยว่าใครหรือจับผิดใคร เจอปัญหาอะไรๆ ก็พูดว่า “ดีเนาะ” ในที่สุดจึงได้รับพระราชทานสมณศักดิ์เป็น “พระเทพวิสุทธาจารย์ สาธุอุทานธรรมวาที” ซึ่งแปลว่า ผู้สอนธรรมด้วยการเปล่งคำว่าดีเนาะ

เขียนเล่าเรื่องพระไพศาล วิสาโล(เครดิสโพสต์จากJohn Kham)

ที่มา : https://www.facebook.com/SecretThaiMag/posts/661918917206073?stream_ref=5

 

พระโพธิสัตว์ทำงานกันเป็นหมู่คณะ

"ตนพึงเป็นที่พึ่งแห่งตนก็จริงแล แต่การสร้างบุญบารมีเป็นหมู่คณะนั้นก็มีความสำคัญมากเช่นเดียวกัน การสร้างบุญต้องใช้ปัญญาบารมีมาประกอบ กำลังบุญที่ร่วมกันทำเป็นหมู่คณะนั้น จักช่วยให้พระโพธิญาณสำเร็จสมดังจิตตั้งประสงค์โดยความรวดเร็วกว่าที่จะเพียรสร้างบารมีด้วยตัวคนเดียว จำเอาไว้ว่า ผู้มีกำลังและปัญญาญาณจะสร้างบารมีเป็นหมู่คณะ พระโพธิญาณจะทำบุญเป็นกลุ่ม เป็นก้อน เป็นหมู่คณะ เป็นเครือข่ายโยงใยสัมพันธ์กันหมด"

คัดมาบางส่วนครับ มีรายละเอียดที่น่าสนใจอีกเยอะ สามารถอ่านเพิ่มเติมได้ที่

http://palungjit.org/threads/ความเกี่ยวเนื่องกันในการสร้างบารมีของผู้ปรารถนาโพธิญาณ.355535/

 

อันนี้เห็นด้วยครับ เรื่องปัญญานี่ วิริยาธิกะอย่างผมนี่มันก็ต้องใช้ และใช้ตลอดเวลา แล้วก็ใช้มากด้วย แล้วจะเอารูปมาลงให้ดู ผมมีพ่อเป็นช่างแกะสลักเครื่องเงินในอดีต อย่างพระเดชพระคุณหลวงพ่อ มีพ่อเป็นช่างเคาะพ่นสีรถยนต์ในชาติปัจจุบัน โดยฉะเพาะอย่างยิ่งช่างเคาะรถยนต์ หากไม่ลงมือฝึกฝนสั่งสมประสพการณ์อันยาวนาน ไม่มีวันเคาะรถยนต์ที่ชนกันพังยัพทั้งคันซ่อมให้อยู่ในสภาพเดิมใช้งานได้ อ่านหนังสือให้ตายสิบชาติก็เคาะไม่ได้หากไม่ลงมือฝึกหัด

ในปัจจุชาติเป็นช่างลูกศิษย์ของพระวิษณุกรรม การเป็นช่างหากไม่ใช้ปัญญามันไม่มีวันทำได้ แม้แต่คนที่เรียนแพทย์ ที่ว่าแน่ๆ ที่ฉลาดในการแพทย์ ก็ลองให้แพทย์ คิดแล้วประดิษย์ทำเครื่องมือแพทย์ ที่เป็นเรื่องของทางช่างดูบ้างซีก็จะเห็นว่าปัญญาทางการแพทย์ แล้วปัญญาในทางช่างเป็นไง ผมไม่เคยที่จะคิดว่าอะไรที่เป็นสมบัติของตัวจะดีเด่นกว่าชาวบ้านเขา หากเหนือกว่าก็จะเฉยมีโอกาศก็แนะนำ หากไม่เข้าใจจะมีก็แต่อธิบายแทนหมู่คณะ ที่บางทีถูกคนอื่นเขาปรามาส บางทีถึงกับกลับถูกลดศักดิ์ศรีความเท่าเทียมกันของพวกเขาไป

ผมแค่ต้องการให้หมู่คณะไม่เป็นสองรองใครในทุกที่ทุกสถาน หากจะดีเป็นเลิศเกินกว่า นั่นเป็นเรื่องของเขา ที่จะต้องทำเพิ่มเติมเอาเองเช่นลูกสาวผมเขาอยากจะสวยแบบท่านวิสาขา อยากได้พรสิบประการอย่างท่านแม่ย่าผุสดีเขาต้องทำของเขาเอง ผมแค่แนะนำ

การบอกเล่าเรื่องราวผมมักจะหยิบยกเรื่องลูกๆ มาเป็นแบบประกอบเรื่องเล่าให้พอมองเห็นภาพ และเจตนาก็เพียงจะฝากเรื่องราวบันทึกไว้ให้คนของผมที่อยู่ไกล คนที่ยังมาไม่ถึงเมื่อมาพบเจอร่องรอยเขาจะจำได้นึกได้เท่านั้น หากใครที่พบแล้วเห็นว่าไม่มีสาระประโยชน์ก็ขอให้ผ่านไป

ไม่มีพ่อคนใหนที่จิตใจปกติอยากเห็นลูกหลานของตัวเองเป็นสองรองใคร หรือเป็นข้าทาสของคนอื่น เป็นคนรับใช้ของคนอื่น แม้แต่เพื่อนฝูงก็ยังใช้ไหว้วานให้ทำเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ ทั้งที่ไม่มีความจำเป็น หรือใครต้องการให้ลูกๆตัวเองเป็นข้าทาสเขาตลอดไปก็ว่ามา

เรื่องการสนับสนุนกันเป็นหมู่คณะสำหรับท่านที่ปรารถนาพระโพธิญาณด้วยกัน คนอื่นไม่ทำไม่เป็นไร แต่สำหรับผมมันพิเศษซะอย่าง ผมจะสนับสนุนพรรคพวกเพื่อนฝูงให้ดีสุดเท่าที่จะทำได้ แต่ของตัวเองนี่ไม่แบกหน้าไปหาใครหากเป็นในเรื่องของบำเพ็ญเพื่อพระโพธิญาณ จะมีก็แค่บอกกล่าวให้เขารู้ ทั้งด้วยมาทยาท ของพรรคพวกกัน ทั้งด้วยห่วงใยในกัน เข้าใจถึงความยากลำบากด้วยกันถึงได้ช่วย อย่างน้อยก็ไปให้กำลังใจ ทั้งด้วยอานิสงค์มีเพื่อนมาก

การที่มีเพื่อนมากมันก็ทำให้ต้องเร่งรัดตัวเอง ที่จะต้องมีความขยันหมั่นเพียรมากตามไปด้วย เป็นเงาตามตัว เพื่อนฝูงมาหาแห่กันมาสามคันรถ อย่างเลวๆผมก็ต้องขยันตะกายไปหาน้ำเย็น แทนที่จะแค่หนึ่งแก้วหนึ่งขวด เพื่อนมาขนาดนั้น ต้องใช้น้ำเย็นเป็นแท๊งค์ถึงจะพอต้อนรับเพื่อนฝูง

แค่เรื่องนี้อย่างเดียวมันก็ต้องทำให้ จำใจ ฝืนใจ บังคับใจ ตัวเองให้ต้องขยันกว่าปกติ

เรื่องตนเป็นที่พึ่งแห่งตนนั้นมีเรื่องเล่าเยอะมากแล้วก็มีของจริงมาให้ดูด้วยไม่ใช่แค่เล่าให้ฟังได้อย่างเดียว ช่วงนี้จะขอเล่าเรื่องการเดินทางด้วยรถไฟด่วนขบวนพิเศษชั้นหนึ่งให้จบก่อน แล้วจะเล่าเรื่องอื่นๆที่มีคนสงสัยให้ฟัง

แวะเรื่องความสวยระดับท่านวิสาขา ท่านแม่รูปนันทา ท่านเขมาเถรีอัครสาวิกาเบื้องขวา นี่ผมพาคนของผมทำอยู่นี่ หลวงปู่หลวงพ่อเป็นพยานได้

เด็กเส้นก็อยากสวยอย่างกับท่านย่ารูปนันทาบ้าง พ่อบอกอย่างใหนเขาก็ทำอย่างนั้น

 

แก้วสองแก้ว กลัวเกิดใหม่สวยสู้ลูกสาวไม่ได้ เขาก็ขอสวยบ้าง ไม่มีการลดราวาศอกเรื่องความสวย สงฆ์น้ำพระเป็นสงฆ์กัน

 

เรื่องความสวยนี่ยอมกันไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียวสู้กันถึงฏีกา เป็นไงเป็นกัน ถูพื้นก็พื้นกัน ยอมกันไม่ได้ ขนาดผูกผ้าบูชาสาวตะเคียน เขายังไม่ยอมกัน นี่คือคำว่าที่สองรองใครขอจงอย่าได้มี ขอดีที่สุดเสมอเขา ที่เขาได้ดีกันเป็นอย่างน้อย ก็คนมันรักที่จะดีซะอย่าง

 

พรรคพวกกลัวเราจะสวยกันลำพังแล้วหว้าเหว่ เขาก็พากันช่วยสวยด้วย แม้แต่ในห้องน้ำของพระเราก็ตามไปทำให้มันสวย สะอาด สะดวก เอาเท่าที่เรามีกำลังทำได้

 

ผมเองก็เอากะเขามั่ง หากปล่อยให้บรรดาเมียๆกับลูกๆเขาสวยกันไปตามลำพัง ก็จะหาว่าใจจืดใจดำ ใจร้ายเกินไปที่ไม่ช่วยเขาสวย ผิดวิสัยคนที่ปรารถนาในพระโพธิญาณ ก็เลยต้องเอากะเขาบ้าง และหากสวยไม่ทันเขา เกิดใหม่ก็เลยไม่ต้องมีเมียกับชาวบ้านเขาอีก ก็เลยต้องตามๆเขาไป เกาะเพื่อนอาศัยเขาพารวยมั่ง เกาะเมียอาศัยเขาพาสวยมั่ง ตามเรื่องตามราว นี่หากไม่ได้เขาพวกนี้ไม่รู้ว่าอีกกี่อสงไขยถึงจะได้พบดีกับเขา อยากจะไปกราบขอบคุณ เพื่อนๆทั้งหลาย และเมียๆที่มีคุณถึงเพียงนี้

 

ใหนๆเมื่อทำแล้วก็เลยต้องทำแบบพิเศษที่คนอื่นไม่ค่อยจะกล้าทำ และแม้กล้าก็ไม่เหมาะที่จะขึ้นไปทำ เช่นผู้หญิงขึ้นไปมันก็ไม่เหมาะ เขาถึงจะเก่งอย่างไรก็เสียท่าผมอย่างนี้

 

อุยส์ .. อย่าให้ถึงกับต้องเห็นหนุ่มๆ ออกรบแย้งกันเลยนะท่าน .. อิอิ

 

และในระดับ latent ที่ไม่มีใครกล้าขึ้นไปทำ แต่ในระดับพิเศษมันต้องขึ้นไป

 

ทำเสร็จแล้วก็ไปนอนฝันถึงอานิสงค์ เอ มันจะเป็นยังไง หากมีเมียสวยเกินกว่าที่เคยฝัน แล้วยังไม่รู้เลยว่าจะมีได้ตามวาสนาบารมี จำนวนสักเท่าไรเมีย จะไม่หาเองด้วย จะให้บุญทานกองการกุศลทั้งปวงที่สั่งสมมาแล้ว ตั้งแต่ต้นนี่แหละพามาให้ นอนรอตรงหน้าสมเด็จองค์ปฐมที่พาหมู่คณะสร้างไว้นี่อย่างนี้

 

เมื่อทำกันเสร็จแล้วเราก็พากันไปฟัดสะเต็กได้ แบบไม่ต้องเขินเพราะเราทำของเราแล้ว อะไรที่ควรทำพวกเราทำเสร็จแล้ว มันถึงฟัดได้แบบไม่เขิน ว่าไปขอเนื้อใครกิน เราต้องไปแบบที่เขาคอยต้อนรับเราอยู่แล้ว เราถึงจะไป หากว่าต้องไปกราบ งอนง้อขอเนื้อใครนี่ไม่ไป แถมเราเผื่อถอยเดี๋ยวคนเขาจะหาว่าลืมกำพืด อดีตเด็กเลี้ยงควาย เราก็สั่งพิเศษ ส้มตำมะละกอมาฟัดกับสะเต๊กมันจะเป็นอะไร

 

ย้ำความสวยซะด้วยพากันไปหาดอกไม้มาบูชาพระ แล้วก็เป็นสมเด็จองค์ปฐมที่หลวงพ่อบอกว่าการบูชาสมเด็จองค์ปฐมนั้น ก็เท่ากับบูชาพระพุทธเจ้าทุกๆพระองค์ แล้วผมเอง ก็รีบพาหมู่คณะญาติมิตรร่วมสร้างสมเด็จองค์ปฐม กับพระเดชพระคุณหลวงพ่อตั้งแต่ท่านบอกข่าวลูกหลานสร้างองค์แรกที่วัดท่าซุง แล้วก็อยู่ในงานนั้นตลอด แล้วก็มีบูชาประจำบ้านตั้งแต่นั้นมาจนถึงวันนี้

ไปด้วยกันแบบนี้ไปหาดอกไม้มาบูชาพระ ของผมเราทำเป็นกลุ่มเป็นคณะ ไม่มีการทำคนเดียวเอาดีคนเดียว สวยคนเดียว รวยคนเดียว ฉลาดคนเดียวนี่ไม่เอา ขอทั้งคณะ

 

บูชาด้วยดอกไม้เป็นการจองความสวยล่วงหน้า

แล้วประกันเรื่องความรวยเอาไว้ก่อน ทั้งสองแก้วเขาไม่มีการยอมกันเรื่องบุญทานกองการกุศล ใส่บาตรพระเป็นใส่กัน เราใส่ทั้งบาตรวีระทะโยที่ทำแบบนี้มาตั้งแต่พบพระเดชพระคุณหลวงพ่อ และกองทุนพุทธภูมิวิริยาธิกะพิเศษ ไอ้แบบนี้ที่เราไม่กลัวใคร เราจะกลัวอะไรเราไม่ได้แข่งจำนวนกับใคร เรามีบาทสองบาท หนึ่งสลึง ห้าสิบสตางค์เราพากันใส่บาตร เราคุยของเรากันแค่ระดับนี้ ไม่มีเวอร์ชนิดทำเอาหน้า เราต้องการอานิสงค์ที่ดี รับผลที่ดี ที่จะพากันหลุดพ้นความทุกข์เป็นขั้นเป็นตอน เป็นช่วงไป คนไม่มีจะกินก็แค่ขอให้มีข้าวกินก่อน จะเป็นข้าวเย็น ข้าวใกล้จะบูด ข้าวจะแข็งอย่างไรเราเลือกไม่ได้ก็แค่ขอมีข้าวกินพอได้ดำรงค์ชีวิตมีแรงสู้ต่อไป

เมื่อมีกำลังมันก็พอจะหาข้าวที่ร้อนๆกินได้บ้าง
เมื่อกำลังมากขึ้นก็พอจะหาข้าวหอมมะลิมาหุงกินได้
เมื่อมีกำลังมากขึ้นไปอีกก็หาข้าวหอมมะลีชั้นหนึ่งคัดพิเศษมาหุงกินได้
เมื่อมีกำลังมากขึ้นไปอีกเราก็เริ่มพอที่จะแบ่งแจกจ่ายข้าวหอมมะลิชั้นหนึ่งคัดพิเศษให้กับหมู่คณะไปเรื่อยๆจนครบได้

แล้วอาจจะเริ่มที่เลือกรสชาดได้ ค่อยไปนึกถึงอร่อยไม่อร่อย ค่อยไปนึกถึงบรรยากาสในการกิน คนจนอย่างผมขอแค่มีกิน ไม่ได้เลือกเรื่องความอร่อย เมื่อมีแรงมีกำลังค่อยว่ากัน แต่ก็ซ้อมๆความรวยไว้ตลอดเช่นไปเดินห้างตากแอร์ เข้าเซเว่น หัดรู้จักของดี เผื่อว่าอานิสงค์กุศลผลบุญส่งผลไปรวยกระทันหัน มีเมียสวยกระทันหันเข้า เดี๋ยวทำตัวไม่ถูก ใช้ของไม่เป็น เห็นคนเขาคาบซิก้าร์ ผมมันเห็นเด็กบ้านนอกรุ่นราวคราวเดียวกับผมเก็บก้นบุหรี่ ที่คนมีสตางค์เขาทิ้งแล้วมารวมมวนสูบใหม่ มันอาจแต่คิดจะเก็บแบบนั้นมาสูบบ้างคนเขาก็จะว่าเอาอีกว่าสกุลไม่ถึง มีแล้วก็ใช้ของดีไม่เป็น ติดนิสัยเก็บก้นบุหรี่มาสูบ

เด็กสมัยใหม่อาจวิ่งขึ้นบันไดเลื่อน แถมวิ่งขึ้นวิ่งลงเล่นได้ ไอ้คนบ้านนอกอย่างผมกว่าจะขึ้นบันไดเลื่อนได้มันก็ถอยหน้าถอยหลัง

ขับรถก็ถนัดแต่รถคุณแต๋นใช้เครื่องสูบน้ำยันม่าร์สูบเดียวใช้มือหมุนติดเครื่อง เมื่อมาเจอบูอิคแปดสูบเกียร์ออโตประตูเปิดปีกนกก็จะไปไม่ถูก

มันก็เลยต้องมีการซักซ้อมเข้าไว้ตามห้างร้านขายยาทั่วไป เผื่อมีของตัวเองเมื่อไรจะได้ใช้เป็น ใช้ถูกต้องก็จะได้ดูดีมีสกุลกับเขา คณะผมต้องการแค่นี้ขอแค่เสมอทุกระดับ ใครรวยแค่ใหน เราไม่ว่าแต่เราไม่เป็นรองใคร สวยแค่ใหนก็ช่างเขา แต่เราไม่เป็นรอง หากเป็นรองใครเป็นอันว่ากรรมการต้องมีเรื่อง เพราะก็ทำตามที่หลวงพ่อบอกแล้ว หากไม่ได้ก็ต้องถามหลวงพ่อ ว่าเพราะอะไร หรือว่าคำสอนนั้นไม่มีผลจริงก็จะได้รู้กัน
ใครจะมีอะไรแค่ใหนไม่เป็นไร เราไม่ว่าไม่อิจฉา จะมีเดชอำนาจวาสนาเพียงใหนก็ฟัดเราไม่ลง

ไอ้ลูกเสือตัวเล็กเท่าลูกหมา ฟัดพี่เต่าไม่ลงฉันใด เพราะพี่เต่าเล่นมีกระดองแข็งแล้วไม่ยอมโผล่หัวให้ฟัด แต่ความปราดเปรียวของไอ้ลูกเสือ พี่เต่าก็งับแม้แต่หางไม่ได้ฉันนั้น แต่หากไอ้ลูกเสือมันโตเต็มวัย พี่เต่าก็หาที่หลบให้ดีก็แล้วกัน แต่หากไปเจอพิเศษอย่างพี่ควายพาลีเข้า เสือก็เสือเต็มวัยเถอะ หากต้องดวลเดี่ยว กับพี่ควายที่ก็เต็มวัยหนุ่มฉกรรจ มันก็ต้องมองพ่อขอปรึกษาอีก พ่อขอรับ เอาไงดี

การเก่งเรื่องอื่นๆที่ไม่ใช่เรื่องบุญทานกองการกุศลนี่ ผมไม่พาหมู่คณะเก่งด้วย ไม่สู้ใครแต่เรื่องเดินตามคำสอนหลวงพ่อ ชนิดก้าวต่อก้าวนี่เราก็ไม่กลัวใครเหมือนกัน ผมจะให้บุญทานกองการกุศลทั้งปวงที่ทำมาแล้วทั้งหมดนั้นพาพวกเราไป เราจะดูผลของเราว่ามันจริงหรือปล่าว

 

ไม่ต้องการให้พ่อแม่ หมู่คณะต้องลำบากยากไร้อีกต่อไป จนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพระนิพพาน ได้มีวาสนาพาพ่อแม่หมู่ญาติถวายสังฆทานชุดพิเศษที่วัดท่าซุง ที่เดียวที่จัดทำชุดใหญ่พิเศษ และพระเดชพระคุณหลวงพ่อจัดทำสังฆทานชุดต่างๆ ตามกำลังของแต่ละคน และชุดพิเศษ แก้วใหญ่ทำหน้าที่แนะนำพาพ่อถวาย

นี่คืออีกหนึ่งในความเมตตาปราณีที่ไม่มีประมาณ ของพระเดชพระคุณหลวงพ่อที่มีต่อลูกหลาน ให้รู้จักคำว่าพิเศษ