ต่างกันยังไงระหว่างวิริยาธิกะพิเศษกับวิริยาธิกะ

อันนี้ที่มีโอกาสครั้งเดียวในชีวิตของแต่ละคน พลาดโอกาสนี้แล้ว มีทรัพย์สินทั้งโลกใบนี้ก็ซื้อไม่ได้

ช่วงท้ายชีวิตของพ่อที่เจ็บป่วย ผมได้ลาหยุดงานแบบไม่มีกำหนด พาลูกเมีย มาอยู่ดูแลเป็นกำลังใจให้พ่อจนวินาทีสุดท้าย ที่โรงพยายบาลทหารเรือ โรงพยาบาลสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิตกิโลสิบสัตหีบ

ปู่่นั้นเจ็บหนักเพราะแผลจากภายใน ต้องผ่าตัดปอดทิ้ง ลุกไม่ไหว แต่เมื่อมีหลานหัวแก้วหัวแหวน ของทุกคน อ้ายเด็กเส้นนี่ก็หัวแก้วหัวแหวน ของปู่ ย่าตายายคนนี้ อยู่ข้างๆไม่มีห่าง ก็ทำให้ปู่่มีแรงลุกขึ้นนั่งได้ระยะหนึ่ง หลานนี่ทั้งนอนเล่านิทานให้ปู่่ฟัง ป้อนข้าว พาปู่กินข้าว จัดยา เล่นกับปู่่ทำอาการรักษา ตรวจไข้ฉีดยา เช็ดตัว ทาแป้งหวีผมให้ปู่ของเขาตลอดเวลานับเดือน จนปู่่ทนสู้กับความเจ็บปวดไม่ไหว ลาจากไป

 

สาธุ ๆ ๆ

พี่ PCO ทำให้เป็นตัวอย่างแก่ลูกหลานเอาไว้ในการแสดง กตัญญูกตเวทิตา ต่อผู้มีพระคุณแล้วเป็นอย่างดี

ก็ในเมื่อ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านก็ทำแบบนี้

เรามันเป็นลูกเราก็ทำตามพ่อแม่เรา มันจะผิดจะถูกอะไรก็ช่าง ใครเขาจะด่า จะสรรเสริญ ก็เป็นเรื่องของเขา

ท่านปู่ ท่านพ่อ เราก็เดินเข้าถึงพระโพธิญาณให้เห็นเป็นประจักษ์ มาแล้วก็มีอยู่

ผมเองก็วางกำลังใจไว้แบบนี้ ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่เคยคิดเข้าไปกราบกรานขออะไรจากใคร นอกเสียจากพ่อแม่เราเอง

หัวขาดจากบ่า ก็ยังดีกว่าเป็นข้าหลายนาย หมาหลายราง แต่เอาดีไม่ได้สักราง

ก็เราเป็นลูก ไอ้ลูกไม่มีพ่อมีแม่ มันจะเก่งมันจะเอาดีได้ก็ให้มันรู้ไปสิ อยากเห็นเหมือนกัน

ตอนที่ ท่านยายผมป่วย ผมเองก็ยังวิ่งไปวิ่งมา ทำหน้าที่ทหาร และ ทำงานกตเวทิตา เช่นกัน

ไม่มีคนดูแลอย่างแน่นอน ก็ทิ้งไปไม่กี่วัน แต่ช่วงนั้นก็พอหาคนดูแทนได้บ้าง

ผมก็วิ่งไปวิ่งมา มีจังหวะเวลาก็รีบมาทันที เวลาผมก็มี 24 ช.ม. เท่าทุกคน

แต่ 24.ช.ม. ของผม มันหมดไปกับหน้าที่พวกนี้หมดโดยไม่บกพร่องอะไร

ก็ทิ้งไม่ได้ทั้งคู่ ก็เลยต้องเป็นคนบ้าลืมเจ็บลืมตาย ไปในช่วงเวลานั้น

เงินในกระเป๋าก็ไม่ค่อยมี นอกกระเป๋าก็ไม่มี ผมก็รัดเข็มขัดตัวเอง ไม่เคยไปยืมเงินใครเหมือนกัน

ถึงอย่างนั้นก็ยัง กระเบียดกระเสียด ก็ลดปริมาณการกินของตัวเอง หันมาล่อข้าวเปล่า ๆ น้ำพริก น้ำปลา เท่านี้จบ โดยไม่ทุกข์ ผมดีใจเสียอีกที่ได้ทำ ได้มีโอกาศทำ

ที่ผมทำได้แบบนี้ ก็เพราะ พ่อ แม่ ครูบาอาจารย์ มีหลวงปู่ปานวัดบางนมโคเป็นที่สุด

ท่านก็อบรมมา และที่ทำได้ไม่ใช่เพราะเราดี พวกท่านเหล่านั้นต่างหากที่ดี

เพราะท่านดีจึงมีดีมาให้ลูกหลานเอาไว้กินไว้ใช้

นี่แหล่ะครับ ก็ไม่รู้ว่าใครเดินมาอย่างไรนะครับ

แต่ผมว่า ต้องมาทำ มาเดินเอาเอง จึงจะเข้าใจว่าทำไม ถึงต้องทำอะไรแบบนั้น

เรื่องของ ธรรม ก็ไม่ใช่เรื่องของการคิด เป็นเรื่องของการทำ ทำเท่านั้นจึงจะแก้ได้


ผมเข้ามาคุยโม้ไปตามระเบียบ ฮ่า ๆ ๆ

เจริญในธรรมทุกท่านครับ

 

ผมก็โมทนาสาธุอย่างยิ่งกับพี่Amarmyนะครับที่มีโอกาสอันประเสริฐดูแลยาย เรื่องพวกนี้ คนที่มีความกตัญญู กตเวทิตาเท่านั้นจึงจะทำได้ แล้วก็ทำอย่างดี ไม่ใช่สักแต่ว่าทำ เรื่องนี้ผมมีเล่าให้ฟังเยอะแล้วก็ทำแล้ว คนในหมู่บ้านของผมก็เอาเป็นแบบอย่างอยู่ทุกวันนี้ เดี๋ยวค่อยเอามาเล่าบันทึกไว้นะพี่

เรามันลูกหลานพระเจ้าพรหม ความเด็ดขาดมีวินัยวิสัยทหาร อย่างพระร่วงโรจนฤทธิ อย่างพระยากาญจณบุรี พ่อขุนแผน อย่างพ่อกำนันจัน พระยาศรีสิทธิสงคราม มันวิสัยทหารหัวหลุดจากบ่า มันก็ไม่มีวันเปลี่ยนนาย แม้นายใหม่จะเป็นนายที่ถ่ายทอดอำนาจจากนายเก่าที่จำต้องหมดอำนาจไป อย่างยอดทหารราชวัลลบองค์รักษ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าตากสิน ยอมตายไปกับชื่อสมเด็จพระเจ้าตาก แต่ไม่ยอมรับราชการกับพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกที่พวกลูกๆหลวงพ่อก็รู้ว่าท่านคือใคร นี่วินัยทหารที่มีทั้งวินัย มีทั้งความรักซื่อสัตย์จงรักและภักดี หากเป็นบางคนเมื่อนายตัวเองหมดอำนาจ ว่าที่นายใหม่โยนเศษเนื้อไปให้ ก็อาจหันหลังกลับไปขย้ำคอนายเก่า ลากไปถวายมอบให้นายใหม่

ผมก็ขออีกเหมือนกัน ความที่ผมมีความรักในพระเดชพระคุณหลวงพ่อก็ขนาดประกาศถวายชีวิต ถวายอายุขัยของตัวเอง แลกขอให้หลวงพ่อมีอายุยืนยาวต่อไป เพื่อเป็นร่มโพธิแก้วโพธิทองของพวกเรา ให้เทวดาทั้งวัดท่าซุงได้ยิน พี่ฮิตเล่อร์ที่เป็นเทวดารักษาวัดท่าซุง ณ ขณะนี้ก็ต้องได้ยิน หากพี่ฮิตเลอร์บอก เฮ้ยพี่ไม่ได้ยินว่ะ เป็นมีเรื่อง ต้องโดนปรับ งวดหน้าสามตัวเด็ดๆเขียนไว้ที่กำแพงวัดท่าซุงเลย ใครผ่านไปมาจะได้เห็น ผมจะพาหมู่คณะถล่มเจ้ามือให้ราบเป็นหน้ากอง ฐานที่พี่ฮิตเลอร์หลับขณะอยู่เวร ขณะที่มีนักบวชสะพายชุดธุดงค์หลังก็เจ็บสาหัสมายืนหน้าประตูทางเข้าตึกรับแขกใหม่วัดท่าซุง กราบถวายอายุขัย หากบอกไม่รู้ก็ต้องมีเรื่องกัน

ผมรักเคารพซื่อสัตย์จงรักภักดีในพระเดชพระคุณหลวงพ่อ ฉันใด คนของผมทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่สัตว์สักตัวในปกครอง ก็ขอให้จงมีความรักซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อผมฉันนั้น นับตั้งแต่บัดเดี๋ยวนั้นตอนที่ถวายชีวิตต่อพระเดชพระคุณพลวงพ่อเป็นต้นไปจนกว่าจะเข้าถึงซึ่งพระนิพพาน

ลูกๆของผมเขาเห็นผมปฏิบัติต่อ ปู่ย่าตายาย พ่อแม่ ลูกหลาน คนในปกครอง แม้แต่สัตว์เลี้ยงอย่างไร เขาก็ปฏิบัติกับผมแบบนั้นเหมือนกัน คนเรามันต้องขอและรู้จักที่จะขอ ไม่ได้ไปขอใครส่งเดช พ่อเป็นมหาเศรษฐีอย่างองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

พ่อเป็นมหาเศรษฐีอยู่แล้วอย่างพระเดชพระคุณหลวงพ่อ มันไม่ไปขอใครอยู่แล้ว แต่กับพ่อ กับแม่ กับปู่ย่าตายายนี่มันต้องขอ ส่วนท่านจะให้หรือไม่ให้เรื่องของท่าน เราไม่ได้ไปบังคับว่าท่านต้องให้ อันนี้ไม่ใช่วิสัย แต่หากว่าพ่อกำนันจันนั่งเคี้ยวหมาก แถมเป่่ายานัตถ์นั่งตากลมผ้าขะม้าพาดบ่า แม่ก็นั่งบีบนวดอยู่ข้างๆ การที่จูงจะแมงกะไซร์ไปแว๊นๆแล้วก็ไปให้อาจารย์อะไรต่อมิอาจารย์อะไร เป่่าขม่อมสักยันต์ให้ ทั้งๆที่ปู่มียันต์เกราะเพชรเป่าให้ ไม่ต้องเจ็บ ให้ต้องร้องสักแอ๋ง ท่านก็ยืนมือไพร่หลังดูอยู่

ผมเองแม่สอนมาดี แล้วมันเสือกจำซะไม่ลืม ก่อนจะไปใหนผมก็ต้องไปกราบไหว้ตามศักดิ์ฐานะของแม่กอดขาขออนุญาติ เอาแมงกะไซ์พ่อไปแว็นๆหน่อยโชว์สาวไม่ได้ไปขอข้าวใครกิน

ยกเว้นข้าวบ้านพ่อตาพ่อของแก้วใหญ่ บ้านนี้ไม่ขอกินข้าวก็ไม่ได้ แม่ยายเป็นเพื่อนเสมอกันกับแม่ หากไม่แวะกินข้าว เป็นอันว่าน้องสาวเมียนี่อาจจะต้องพิจารณา อาจไม่ให้นั่งท้ายแมงกะไซ์นั่งคุ้มกันแก้วใหญ่ หากทำแบบนี้ย่าอาจจะโกนมาจากในครัวว่า ทำไมให้ลูกเอาแมงกะไซไปมันอันตราย ให้ลูกเอาเฟอรารี่ไปซี มาเอาตังค์ค่าน้ำมันจากย่านี่ ยายอาจจะแถมให้อีกสองร้อยกลัวหลานอายเขา
นี่มันเป็นแบบนี้สำหรับผม ผมต้องขอ คือขอในครอบครัว

ลูกผู้ชายโบราณบ้านนอกอย่างผมเขาทำกันเป็นเยี่ยงเป็นอย่างมาแบบนี้

ผมทำให้ลูกๆเห็นอย่างไร ลูกๆผมเขาก็ทำกับผมแบบนั้น ผิดถูกไปเอาโทษกับท่านที่สอนโน่น
อีกสักครั้งกับการผ่าตัดหมอนรองกระดูกสันหลังแตก ผ่ามันห้าครั้งซ้อน ผ่าที่เดิมนั่นแหละ

 

อย่าว่าแต่ลูกเสือ แม้แต่ลูกหมาอ้วนๆเจอแบบนี้จะมันทำไง

 

แล้วหากไม่มีพ่อ แม่ ช่วยประคับประคองสั่งสอน มันก็ช่วยเหลือตัวเองได้แค่นี้ แล้วกินอะไรไม่รู้ ผิดถูกดีชั่วไม่รู้สึกเลย ตัวเท่าหมาหากจะถือกินเอง มันก็แบบนี้

 

หากมีพี่เลี้ยง ที่ไม่ใช่พ่อแม่ที่หวังดี ก็อาจจะเอาอะไรให้กินเข้าไปก็ไม่รู้อีก

 

หากินเอง ก็เป็นแบบนี้

 

ติดเชื้ออะไรมาจากคนสอนก็ไม่รู้ว่าดีว่าชั่ว

 

จะแต่งแต้มระบายสีดีชั่วอะไรให้ ไม่รู้ตัวเลย

 

อันตรายก็รอบตัว ตกในสภาพนี้แล้วพ่อแม่ก็หมดหนทางช่วย ร้องลั่นให้ตายยังไงก็หมดหนทาง

 

จมอยู่ในอัตราย ก็ยังไม่รู้สึกตัว

 

สิ่งที่ตัวเองใส่ปากเข้าไปโดยไม่รู้เดียงสา ที่เหลือหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร

 

การไม่รู้เดียงสา เห็นอะไรก็คิดว่าดีว่ากินได้

 

สิ่งที่ตัวเองทำลงไปโดยไม่รู้ว่าผิดว่าถูก เมื่อมีคนที่รู้มาบอกมันก็สายไป เจอใบสั่งเข้าให้ สั่งไปสวรรค ไปพรหม ไปพระนิพพานก็ดีไป

หากย้อนสอนก็จะเจอใบสั่งให้ไปอบายภูมิก่อน โตรู้ประสาเมื่อไรค่อย เอาแมงกะไซร์พ่อมาซิ่งใหม่ ซิ่งแบบคนที่รู้กติกา เร็วแค่ใหน ผาดโผนแค่ใหน ไม่เจอใบสั่ง ไม่มีใครว่า ซิ่งให้มันถูกที่ถูกเวลา

 

สิ่งที่ตัวเองใส่ปากเข้าไปโดยไม่รู้เดียงสา ที่เหลือหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร

 

พ่อ แม่ ไม่มีดูแลทำอะไรก็ถูกเบียดเบียน

 

ผมเห็นด้วยกับท่าน PCO_ ครับ การบำเพ็ญบารมีควรต้องมีการช่วยเหลือเกื้อกูลกันเสมอ เพราะไม่มีใครเก่งตั้งแต่เกิด ส่วนใหญ่ก็ต้องผ่านการอบรมดูแลของบิดามารดาหรือต้องมีผู้อุปถัมภ์กันมา พอโตขึ้นก็ต้องศึกษาหาความรู้เพิ่มเติมจากคุณครูอุปัชฌาย์อาจารย์ แม้ว่าบางท่านจะไม่ใช่ครูโดยตรง ที่เป็นครูทางอ้อมก็มีมากมายมิใช่น้อยครับ

อย่าประมาทคิดว่าเราเก่งแล้วจะทำงานใหญ่ด้วยตนเองทั้งหมดได้ เพราะผู้ที่เขาคอยขัดขวางการทำความดีนั้นมีมากและเก่งอย่างที่คาดไม่ถึงเลยครับ แถมเขารู้เราแทบทุกเรื่องแต่เราแทบไม่รู้เรื่องเขาเลย แต่ฝ่ายบุญก็ไม่ธรรมดานะครับ เพียงแต่เสียเปรียบเขามากในช่วงแรก เพราะมีกำลังที่มีน้อยกว่า ถ้าจะเปรียบเทียบก็เหมือนกับยุคต้นตระกูลไทยที่ถูกรุกรานจากขอมดำยังไงยังงั้นเลยครับ ในช่วงนี้ก็เหมือนอยู่ในช่วงที่รบกับขอมดำอยู่ครับ ชนะไปบางส่วนแต่ยังไม่จบครับ แต่ต่อไปนี้น่าจะดีขึ้นเรื่อยๆครับ

ตั้งแต่ผมทราบเรื่องตรงนี้ครั้งแรกๆจิตตกมาก อยากหนีไปพระนิพพานเสียนาทีนั้นเลยครับ แต่นั่นคงไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดีนักสำหรับตัวผมเอง ในเมื่อผมเดินทางมาไกลจนมารู้เรื่องราวเหล่านี้ได้คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญและผมน่าจะพอมีบุญอยู่บ้าง จึงคิดดูใหม่ เห็นว่าพอมีทางอยู่ สุดท้ายแล้วผมขอสู้อยู่ต่อในภพสามแห่งนี้ดีกว่า ในเมื่อเราเข้ามารับรู้ปัญหาถึงขนาดนี้แล้ว พอมีทางช่วยอะไรได้บ้าง ผมจึงอยากช่วยครับ

ผมเองก็ไม่ต่างจากคนธรรมดาทั่วไปที่ไม่มีความสามารถพิเศษ บางทีผมรู้สึกเหมือนเด็กตัวเล็กที่เพิ่งหัดพูดหัดเดินได้เท่านั้นเองเมื่อเทียบกับภารกิจที่ยากและยาวนานขนาดนั้น และผมก็ไม่เคยคิดว่าจะต้องฝึกจนเก่งมากขนาดต้องเป็นอันดับหนึ่งเหนือใคร ผมเป็นอันดับอะไรก็ได้ที่พอมีส่วนช่วยได้บ้างก็พอแล้ว และไม่เคยคิดว่าจะเก่งอยู่คนเดียว จึงขอมีส่วนร่วมพลังสามัคคีกันกับทุกๆท่านที่ปรารถนาจะช่วยเหลือสรรพสัตว์ให้บรรลุผลครับ

และนี่เป็นที่มาว่าทำไมผมถึงปรารถนาที่จะอยู่ช่วยสรรพสัตว์แบบไม่มีกำหนดเวลา (ที่จริงก็กำหนดไว้เป็นภารกิจครับ เพียงแต่ไม่สามารถกำหนดเวลาได้เลย)