ถ้าปรารถนาเป็นนางแก้ว แต่ว่ายังไม่มีคู่บารมี

มาลองตอบดูนะครับ ผิดถูกประการใดขอท่านผู้รู้ช่วยแก้ไขด้วยละกัน

เห็นบอกว่าขอถาม 2 ข้อ แต่ไหงมีข้อ 3 มาด้วยละเนี่ย


ข้อ 1. เคยทราบมาว่า ท่านเข้าสู่พระนิพพานแล้วครับ

ข้อ 2. คำว่า "นางแก้ว" มีที่มาจากสมบัติของพระเจ้าจักรพรรดิ ซึ่งมีอยู่ 7 ประการ ได้แก่ จักรแก้ว ช้างแก้ว ม้าแก้ว มณีแก้ว นางแก้ว ขุนคลังแก้ว และขุนพลแก้ว ส่วนใหญ่แล้วพระเจ้าจักรพรรดิมักจะเป็นพุทธภูมิ ดังนั้น คำว่า "นางแก้ว" จึงใช้เรียกคู่บารมีของพระเจ้าจักรพรรดิและผู้ที่เป็นพุทธภูมิเท่านั้น

สำหรับพระอรหันต์ผู้เป็นสาวกภูมินั้น ขณะที่ท่านดำรงสมณเพศ ท่านละแล้ว จึงไม่มีคู่บารมี ส่วนก่อนหน้าที่ท่านจะดำรงสมณเพศ หรือพูดง่ายๆ เป็นฆราวาสอยู่นั้น คู่ของฆราวาส จะเรียกว่า "คู่บารมี" หรือจะเรียกว่า "เนื้อคู่" อย่างที่เราเรียกกันโดยทั่วไปก็ได้

ข้อ 3. จากคำอธิษฐานดังกล่าว ท่านปรารถนาเป็นสาวกภูมิครับ


.

 

วันนี้มาเล่าต่อเรื่องการฝึกสมาธิของเด็กๆ กันนะครับ


เมื่อคราวที่แล้วได้เล่าว่า น้องลูกแก้วได้ปูพื้นฐานการฝึกสมาธิเบื้องต้นให้แก่เด็กๆ และนำเด็กๆ นั่งฝึกสมาธิ ขณะเดียวกันน้องลูกแก้วก็ทำหน้าที่ครูสอนสมาธิ คือ คอยสอนและกำกับการฝึกสมาธิของเด็กๆ ให้มีสติและไม่วอกแวก เด็กๆ ก็ตั้งใจฝึกสมาธิกันเป็นอันดี เพราะอยากเห็นเทวดา อยากเห็นเมืองนิพพาน และเห็นเป็นเรื่องเล่นสนุกอย่างหนึ่งเหมือนกับการเล่นเป็นครูสอนหนังสือให้แก่น้องเทลล่าและน้องยาวี


พอฝึกสมาธิเสร็จ ตอนเย็นน้องลูกแก้วก็พาเด็กๆ ทุกคนไปเลี้ยงข้าวเลี้ยงขนม บอกว่าเป็นรางวัลแก่เด็กๆ ที่ตั้งใจฝึกสมาธิ ทุกคนชอบอกชอบใจกันใหญ่ แต่พี่ลูกแก้วก็บอกกับน้องๆ ทุกคนว่า พี่จะเลี้ยงครั้งเดียวเท่านั้น ใครที่หวังจะมากินฟรีแล้วสักแต่ว่ามานั่งหลับตาเล่นๆ ก็ขอให้เลิกคิดได้ ที่เลี้ยงก็เพราะจะให้เป็นกำลังใจและเป็นรางวัลในความตั้งใจฝึกสมาธิในวันนี้


ขณะที่ทานข้าวกันอยู่นั้น น้องลูกแก้วก็สอนเด็กๆ ว่า เวลากินอาหารก็ให้ทำสมาธิโดยจับลมหายใจและภาวนาพุทโธไปด้วย น้องตาลก็อุทธรณ์ออกมาทันทีว่า แล้วหนูจะกินยังไงละพี่ลูกแก้ว ให้ภาวนาไปด้วยกินไปด้วยน่ะ มันก็กินไม่อร่อยน่ะสิ..


น้องลูกแก้วจึงสอนว่า การภาวนานั้นสามารถทำได้ทั้งขณะนั่ง ยืน เดิน นอน กิน ฯลฯ สามารถทำสมาธิได้ตลอดเวลา เราต้องหัดแบ่งใจออกเป็นสองส่วน ส่วนหนึ่งจับอยู่ที่ลมหายใจหรือคำภาวนา อีกส่วนหนึ่งก็อยู่ที่อิริยาบถในขณะที่ทำอยู่


ท่านเห็นอย่างที่ผมเห็นหรือเปล่าครับ น้องลูกแก้วเธอมีพรสวรรค์ในการเป็นครูจริงๆ อายุของเธอเพียงเท่านี้ แต่ความคิดความอ่านไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าผู้ใหญ่อย่างเราๆ ท่านๆ เลย


วันต่อๆ มา เด็กๆ ก็มานั่งฝึกสมาธิกันเป็นปกติ จากที่วิ่งเล่นซุกซนตามประสาเด็กๆ ก็เริ่มมาสนใจฝึกสมาธิกันอย่างจริงจัง แต่ก็ยังไม่ทิ้งความเป็นเด็กหรอกครับ น้องพลอยแอบมานินทาลับหลังพี่ลูกแก้วว่า "พี่ลูกแก้วทำตัวเหมือนคนแก่เลย อายุแค่นี้แต่ทำตัวแก่กว่าพี่เอ้ (รุ่นพี่ที่อยู่โรงพยาบาลเดียวกัน ซึ่งมีอายุประมาณ 25 ปี) เสียอีก" ถึงจะอดค่อนแคะพี่ลูกแก้วไม่ได้ แต่เด็กๆ ก็ยังมานั่งฝึกสมาธิกัน


.

 

เมื่อเทศกาลสงกรานต์มาถึง เรื่องสนุกของน้องพลอยกับเด็กๆ ก็เกิดขึ้นอีกแล้ว ก่อนวันสงกรานต์ 2 วัน น้องพลอยจัดแจงวางแผนที่จะออกไปเล่นสาดน้ำกับเพื่อนๆ จึงไปบอกกับพยาบาลว่า "ตอนนี้หนูหายป่วยแล้วแต่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล ขอจองห้องพักคนไข้ไว้ก่อน เดี๋ยวให้แม่จ่ายตังค์ไว้เลย เพราะคาดว่าหลังวันสงกรานต์คงป่วยอีก เนื้องจากเล่นสาดน้ำจนเปียกไปทั้งตัว..." เอากับน้องพลอยจอมวางแผนสิครับ พยาบาลงี้ขำกลิ้งไปตามๆ กัน ช่วง summer นี้ น้องพลอยกะยึดเอาโรงพยาบาลเป็นสถานพักผ่อนตากอากาศไปแล้ว


ยิ่งใกล้วันสงกรานต์ น้องพลอยก็เที่ยวมาตามตื๊อพี่เอ้เพื่อจะขอแบ่งซื้อสีทำดอกไม้ (สีทำขนม) เอาไปผสมกับน้ำเตรียมไว้เล่นสงกรานต์ มิใยที่พี่เอ้และใครๆ จะห้ามปรามว่า ไม่ดี ไม่ควรเล่นสี เพราะจะทำให้คนที่ถูกสาดน้ำได้รับความสกปรก แต่น้อยพลอยก็ยังไม่ละความพยายาม จนกระทั้งแม่ของน้องพลอยต้องอ้างชื่อญาติที่เป็นตำรวจมาบอกว่า ใครเล่นสีจะโดนจับปรับคนละ 500 บาท ไม่เว้นแม้แต่เด็ก เท่านั้นแหละน้องพลอยก็เลิกคิดที่จะเอาสีมาใส่น้ำเพื่อสาดคนอื่น


ยัง...ยังไม่หยุดแค่นี้ เมื่อใช้สีไม่ได้น้องพลอยก็เปลี่ยนแผนใหม่ ตอนแรกก็เอาขวดพลาสติกหลายใบไปรองน้ำจากตู้น้ำดื่มมาแช่ไว้ในช่องฟรีซของตู้เย็นเพื่อทำน้ำแข็ง พอโดนพยาบาลห้ามไม่ให้เอาน้ำในตู้น้ำดื่มไปเล่น น้องพลอยก็บ่นกะปอดกะแปดว่าจ่ายเงินไปแล้ววันละตั้ง 700 บาท (ค่าอาหารและน้ำ) ทำไมจะใช้น้ำไม่ได้ บ่นแล้วก็วิ่งไปที่ร้านค้าพร้อมด้วยตังค์ที่มีอยู่ 100 บาท ไปซื้อน้ำดื่มขวดละ 5 บาท มา 10 ขวด นำไปแช่ไว้ในตู้เย็น


ท่านคงสงสัยว่าจะเอามาทำไม คำตอบที่ได้จากน้องพลอยคือ ถ้าไปซื้อน้ำแข็งมาเล่นสงกรานต์เดี๋ยวถูกตำรวจจับ แต่ถ้าเอาน้ำเย็นๆ สาดกันตำรวจไม่จับ น้องพลอยจะเอาน้ำแข็งที่แช่ไว้มาใส่น้ำให้เย็นๆ แล้วใช้สาดในวันสงกรานต์น่ะครับ


เมื่อวันสงกรานต์ (13 เม.ย.51) มาถึง น้องพลอยพร้อมด้วยอาวุธประจำกาย คือ ปีนฉีดน้ำกระบอกใหญ่ พร้อมด้วยเด็กๆ คนอื่น ต่างก็ออกไปเที่ยวฉีดน้ำใส่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาในโรงพยาบาลกันอย่างสนุกสนานเป็นการใหญ่ตามประสาเด็กๆ


วันรุ่งขึ้น แทนที่เด็กๆ จะเล่นสงกรานต์กันต่อเหมือนเด็กและผู้ใหญ่คนอื่นๆ แต่เปล่าเลย.... เด็กๆ กลับทำในสิ่งที่ผมถือว่าเป็นตัวอย่างอันดีงามที่ผู้ใหญ่อย่างผมต้องเอาเป็นเยี่ยงย่างและปฏิบัติตาม


น้องลูกแก้วได้ชวนเด็กๆ มานั่งสมาธิกันอีก โดยบอกกับทุกคนว่า เมื่อวานเป็นวันสงกรานต์ทุกคนได้สนุกสนานกันมาพอแล้ว วันนี้ต้องมาทำความดีกัน ถ้าใครอยากเห็นเทวดาก็จะได้เห็น เพราะวันนี้ทั้งวันเทวดาจะลงมาอวยพรให้ทุกคน และท่านจะคอยดูว่า ใครบ้างที่ทำความดีก็จะคอยคุ้มครองคนดี


เด็กๆ อยากเห็นเทวดากันอยู่แล้ว จึงตั้งใจพากันนั่งสมาธิตั้งแต่เช้าจนบ่าย นั่งไป ๆ เด็กๆ ก็คงมองไม่เห็นเทวดาเสียที น้องตาลจึงถามพี่ลูกแก้วว่า "ไหนละเทวดา หนูมองไม่เห็นเลย เทวดาอยู่ที่ไหน"


ท่านลองเดาดูสิว่า น้องลูกแก้วจะตอบว่าอย่างไร จะตอบยังไงไม่ให้เด็กๆ เสียกำลังใจและเลิกฝึกสมาธิ ถ้าเป็นท่านละ หากเจอคำถามอย่างนี้ท่านจะตอบเด็กๆ ว่าอย่างไร


น้องลูกแก้วตอบโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดว่า "เทวดาท่านอยู่ในใจของเราตลอด ท่านอยู่รอบๆ กายเรา ท่านจะคอยดูว่าใครทำความดีบ้าง ท่านก็จะให้พรและคอยคุ้มครองคนนั้น หากคิดถึงท่าน ท่านก็จะมาให้เห็น แต่เราจะเห็นท่านได้เราต้องฝึกสมาธิให้ดี ถ้าสมาธิไม่ดีก็จะไม่เห็นเทวดา"


เด็กๆ พอได้ฟังก็เกิดกำลังใจในการฝึกเป็นอย่างมาก นั่งฝึกกันเกือบทั้งวัน ไม่ยอมออกไปทานข้าวกลางวันกันเลย เพราะน้องลูกแก้วบอกว่า หากออกไปกินข้าวข้างนอกเดี๋ยวไปเห็นคนเขาเล่นสนุกสนานกันจิตก็จะวอกแวกอยากไปเล่นกับเขาบ้าง แล้วจิตจะไม่เป็นสมาธิ แล้วให้แม่บ้านของโรงพยาบาลนำอาหารกลางวันมาให้ที่ห้องของน้องลูกแก้ว เด็กๆ ก็ฝึกสมาธิกันไป กินข้าว กินขนม กันไปในห้องนั่นแหละ


.

 

ก่อนที่จะถึงบทส่งท้ายของ "นางแก้วเด็ก" ผมขอเล่าพฤติกรรมความกล้าและน่ารักน่าหมั่นไส้ของน้องพลอยไว้สักหน่อยนะครับ


พฤติกรรมดังกล่าวของน้องพลอยเกิดขึ้นจากเหตุการณ์หนึ่งที่นึกแล้วอดที่จะหวาดเสียวไม่ได้ หากไม่เป็นเพราะบุญวาสนาของเด็กยังดีอยู่ และได้บารมีของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านช่วยไว้แล้ว ป่านนี้ก็คงไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร ลองมาติดตามอ่านกันดูครับ


เรื่องนี้เกิดขึ้นในวันหนึ่งซึ่งเป็นช่วงเวลาที่น้องพลอยได้เข้ามารับการรักษาพยาบาลเป็นครั้งแรกในโรงพยาบาลแห่งนี้ เนื่องจากเป็นไข้หวัด แต่ด้วยความเป็นเด็กซนจึงออกไปวิ่งเล่นและได้รู้จักกับน้องตาลใหม่ๆ วันนั้น ทั้งน้องพลอยและน้องตาลก็ออกไปวิ่งเล่นซนตามปกติ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนถึงหนึ่งทุ่มกว่า ก็ไม่มีใครเห็นวี่แววของเด็กทั้งสองคนนี้เลย


ความวุ่นวายเกิดขึ้นทันที บรรดาแม่ของเด็กทั้งสอง คุณเอ้ และพยาบาล ต่างช่วยกันออกตามหา หาเท่าไรก็ไม่พบ ไปสอบถาม รปภ. ก็ได้ความว่า เห็นออกไปกับผู้หญิงวัยกลางคนๆ หนึ่ง โดยผู้หญิงคนนั้นเป็นคนจูงมือเดินออกไปหน้าโรงพยาบาล รปภ.ก็นึกว่าเป็นญาติผู้ใหญ่พาออกไปกินข้าวข้างนอก เท่านั้นแหละ แม่ของเด็กทั้งสองคนร้องไห้ปริ่มว่าจะขาดใจจนแทบจะเป็นลม เมื่อรู้ว่าลูกสาวของตนถูกลักพาตัวไป....


เมื่อผมได้ทราบเรื่องเข้า ผมจึงรีบกราบขอบารมีท่านท้าวเวสสุวรรณให้ท่านช่วยเด็กทั้ง 2 คน ให้กลับบ้านโดยปลอดภัย (เคยกราบขอบารมีท่านให้ช่วยเด็กที่ถูกลักพาตัวไปและกลับมาโดยปลอดภัยมาแล้ว) อีกประมาณ 30 นาที ต่อมา น้องพลอยกับน้องตาลก็กลับมายังโรงพยาบาลเองได้อย่างปลอดภัย เมื่อสอบถามจากน้องพลอย (น้องตาลยังไม่ค่อยได้สติเท่าไร) ก็ได้ความดังนี้


เด็กทั้ง 2 คน ถูกคนร้ายที่เป็นผู้หญิงอายุประมาณ 40 กว่าๆ หลอกทำตัวตีสนิทแล้วเอาผ้าที่มียาสลบโปะปิดปากปิดจมูก น้องตาลซึ่งไม่ทันระวังตัวจึงโดนเข้าไปเต็มๆ ทำให้รู้สึกเบลอและไม่ได้สติ (แต่ไม่ถึงสลบ) ส่วนน้องพลอยที่พอจะรู้ตัวอยู่บ้าง พอเห็นมีผ้ามาปิดปากปิดจมูกตนเอง น้องพลอยก็กลั้นลมหายใจแล้วแกล้งทำเป็นเบลอๆ ตามน้องตาล ต่อจากนั้นคนร้ายได้จูงมือเด็กทั้งสองคนให้เดินไปด้วยกัน พอน้องพลอยเดินๆ หยุดๆ ก็ทุบและหยิกน้องพลอยจนต้องเดินตามไปด้วย


คนร้ายพาน้องพลอยและน้องตาลไปที่บ้านหลังหนึ่งแล้วหลอกให้ทั้ง 2 คน กดโทรศัพท์มือถือถึงแม่ บอกให้แม่มารับ แต่ไม่ให้เด็กพูด คนร้ายได้บอกกับแม่ของเด็กๆ ว่า หากอยากได้เด็กคืนให้เตรียมเงินมาไถ่คืน พอแม่ของเด็กทั้ง 2 คนได้รับโทรศัพท์ดังนั้นก็รีบโทรแจ้งตำรวจให้ช่วยหาตัวเด็กๆ


.

 

ในขณะที่คนร้ายออกไปยืนรอที่จุดนัดพบอยู่นั้นเอง คนร้ายได้ทิ้งเด็กไว้ในบ้านและปิดประตูเอาไว้ โดยชะล่าใจว่า เด็กคงหนีไปไหนไม่ได้เนื่องจากถูกฤทธิ์ยาสลบเข้าไปและยังสลึมสลือกันอยู่ น้องพลอยเล่าว่า ตนเองแกล้งสลึมสลือเฉยๆ เพราะอยากรู้ว่า คนร้ายจะพาไปที่ไหน (อ่านแล้วน่าหยิกดีไหมละท่าน เด็กอะไรไม่รู้กล้าบ้าบิ่นเสียจริง)


น้องพลอยเล่าต่อว่า ตอนนั้นเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง อายุประมาณ 5 - 6 ขวบ เข้าใจว่าคงเป็นลูกของคนร้าย น้องพลอยจึงเรียกและขอให้ออกไปตามรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างให้ เด็กคนนั้นก็เชื่อเสียด้วยสิ ออกไปตามรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาให้ ทราบจากคนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างในภายหลังว่า ตอนแรกที่เห็นเด็กผู้ชายออกมากวักมือเรียกรถก็เฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไร แต่สักครู่ก็เหมือนมีอะไรมาดลใจให้ขับรถไปหาเด็กนั้น พอไปถึงบ้านหลังหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงร้องบอกให้ช่วยพากลับบ้าน เขาจึงช่วยเด็กให้ปีนข้ามประตูบ้าน (ข้างใน) ออกมา แล้วเด็กก็บอกให้พาไปส่งแม่ที่โรงพยาบาล ได้ฟังแล้วก็รู้สึกว่า ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ นี่คงเป็นเพราะบารมีของท่านท้าวเวสสุวรรณที่ช่วยเด็กทั้ง 2 คน เอาไว้เป็นแน่


แม่ของเด็กทั้ง 2 คน ดีใจเป็นอย่างมาก และได้ซื้อสร้อยคอทองคำให้แก่คนขับรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างคนละ 1 บาท ส่วนคนร้ายแก๊งค์นั้นก็ถูกตำรวจตามจับได้ในที่สุด


.

 

แล้วก็มาถึงบทส่งท้ายของเรื่อง "นางแก้วเด็ก" กันเสียที ท่านผู้อ่านที่ได้ติดตามอ่านมาตลอดคงสงสัยใช่ไหมละว่า "น้องลูกแก้ว" คนนี้ มีความเป็นมาอย่างไร ทำไมถึงได้เก่งอย่างนี้ ผมเองก็สงสัยเหมือนกันว่า น้องลูกแก้วไปฝึกสมาธิมาจากไหน ทำไมถึงรู้จักพระนิพพานทั้งๆ ที่อายุเพียงแค่ 9 ขวบเอง พอสอบถามจากคุณเอ้ ซึ่งสนิทสนมกับคุณแม่ของน้องลูกแก้ว จึงได้ความตามนี้ครับ


สืบเนื่องมาจากคุณแม่ของน้องลูกแก้วเป็นผู้ที่เคารพนับถือพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน (หลวงพ่อฤๅษีลิงดำ) วัดท่าซุง เป็นอย่างมาก และได้ไปปฏิบัติธรรมที่วัดท่าซุง รวมทั้งได้นำสามีซึ่งเป็นชาวสิงคโปร์และน้องลูกแก้วไปทำบุญเป็นประจำสม่ำเสมอ พร้อมทั้งได้ฝึกมโนมยิทธิและให้น้องลูกแก้วฝึกด้วยตั้งแต่เป็นเด็กเล็กๆ


พอคุณเอ้เล่ามาถึงตรงนี้ ผมก็ร้องอ๋อขึ้นในใจเลยทีเดียว ครอบครัวนี้เป็นลูกหลานของหลวงพ่อนั่นเอง มิน่าละ น้องลูกแก้วถึงได้รู้จักพระนิพพานตั้งแต่ยังเด็ก นึกอยู่แล้วเชียวว่าน่าจะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับหลวงพ่อ แล้วก็เดาไม่ผิดซะด้วยสิ และชื่อของน้องลูกแก้วก็มีที่มาจาก "แก้วจักรพรรดิ์" ที่หลวงพ่อท่านสร้างขึ้นไว้นั่นเอง


จากเรื่องที่เล่ามานี้ เป็นอุทาหรณ์หรือตัวอย่างที่ดีให้แก่เราๆ ท่านๆ ว่า การฝึกสมาธิเป็นของไม่ยาก การฝึกมโนมยิทธิก็เช่นเดียวกัน แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ฝึกได้ และมีผลในการปฏิบัติสามารถไปรู้ไปเห็นและสัมผัสกระแสพระนิพพานได้จริง หากมีความตั้งใจจริง



.

 

การได้รับพุทธพยากรณ์ ยังไม่ได้หมายความว่า เป็นผู้ที่บารมีเต็มแล้วนะครับ ยังคงต้องสร้างบารมีต่อไปอีกจนกว่าจะครบ 30 ทัศ ท่านผู้ที่บารมีเต็มแล้ว ท่านจะไม่ลงมาอีก (เว้นแต่อธิษฐานลงมาเป็นการเฉพาะกิจใดกิจหนึ่ง) ส่วนใหญ่ท่านจะนั่งรอคิวอยู่ข้างบน


ส่วนผู้ปรารถนาพุทธภูมิที่ลงมาเกิดนั้น มีทั้งบารมีต้น อุปบารมี และปรมัตถบารมี ซึ่งยังคงต้องมาเกิดเพื่อสร้างบารมีต่อไปให้เต็ม


ในกรณีเช่นนี้ (สำหรับคุณครุกแซง) ถ้าจะอธิษฐานตามคำแนะนำของคุณ Thai_narak_et แบบไม่ให้เหนื่อยมากก็ควรเลือกเจาะจงไปที่ผู้ที่เป็นปรมัตถบารมีสิครับ แล้วในบรรดาผู้เป็นปรมัตถบารมีก็ยังจำแนกออกเป็น ปรมัตถบารมีตอนต้น ตอนกลาง ตอนปลาย คงต้องเลือกให้ดีว่า อยากได้คู่แบบไหน แต่ข้อสำคัญต้องไม่ลืมว่า ผู้ปรารถนาพุทธภูมิส่วนใหญ่ท่านมักจะมีนางแก้วอยู่แล้ว และไม่ใช่มีคนเดียวเสียด้วยน่ะสิ


อันที่จริง ท่านที่ปรารถนาจะเป็นพุทธภูมิก็ดี เป็นนางแก้วก็ดี หรือเป็นสาวกภูมิก็ดี ไม่ใช่เพิ่งจะมาอธิษฐานอยากเป็นกันในชาตินี้เท่านั้น แต่หากพิจารณาให้ดีแล้วก็จะทราบว่า ต่างเคยอธิษฐานขอเป็นกันมานานแสนนาน อย่างต่ำๆ ก็นับเป็นแสนๆ ชาติ อย่างสูงก็เป็นอสงไขยชาติ เพราะมิฉะนั้น คงไม่ได้มานึกปรารถนาจะเป็นเอาในชาตินี้อย่างนี้กันหรอกครับ


ผมคิดว่า คุณครุกแซงคงเคยปรารถนามานานหลายชาติแล้ว ในชาตินี้สัญญาเดิมติดตามมา แต่ทว่ายังหาผู้ปรารถนาพุทธภูมิซึ่งตนเคยอธิษฐานเป็นคู่บารมีไว้ยังไม่พบ อดใจรออีกสักหน่อยสิครับ เดี๋ยวพุทธภูมิท่านนั้นก็โคจรมาพบกับคุณครุกแซงเองแหละ...เมื่อถึงเวลาอันเหมาะสม



.



.

 

ชอบประโยคนี้มากๆเลยครับ นางแก้วทั้งหลายจดจำไว้ให้ดีนะครับ
อย่าลืมนะครับ "ต้องใจกว้าง" อิอิ

ปล. ถ้านางแก้วใจกว้าง ป๋า tamsak ก็ไม่ผิดศีลข้อ 3 ครับ แต่ถ้านางแก้วไม่ยอม แล้วป๋า tamsak จะมีเพิ่ม ก็คงต้อง...หุ หุ

 

ในชาติที่พระโพธิสัตว์ลงมาสร้างบารมีโดยเกิดเป็นหญิง (ช่วงบารมีต้น - อุปบารมี) ชาตินั้นจะมีนางแก้วบางคนตามลงมาเกิดด้วยแต่จะเกิดเป็นผู้ชาย มีหน้าที่ส่งเสริมสนับสนุนพระโพธิสัตว์เหมือนเดิมครับ มักเรียกนางแก้วที่ลงมาเกิดเป็นผู้ชายว่า "นายแก้ว" (เป็นชื่อที่เรียกกันเอง)


ขออนุโมทนาบุญกับคุณ Kerisawa ในความปรารถนาเพื่อพระโพธิญาณประเภทศรัทธาธิกะด้วยนะครับ



.

 

สำหรับพุทธภูมิที่บำเพ็ญเข้าปรมัตถบารมีแล้ว น่าจะเกิดเป็นผู้ชายตลอดครับ เพราะจิตมั่นคงแล้ว อีกอย่าง คือ หลายชาติอาจจะต้องบวช หรือเป็นพระครับ

ข้อมูลแวบๆมา พิมพ์ให้อ่าน แต่ไม่ขอยืนยันครับ