ธรรมหลังกึ่งกลางพุทธกาลเป็นต้นไป เป็นธรรมบัวบาน จะเปิดเผยครั้งแรกในยุคนี้นะ

เรื่องของคุณครับ...อิอิ แล้วทำไมคุณไม่ไปที่ชอบ ตามที่บอกล่ะ อิอิ

 

ถ้าจะไปนิพพานต้องเปิดจักระเจ็ดก่อนมั้ยคะ?

 

ทำไมสายพระป่าลป. มั่นไม่เห็นเคยพูดถึงการเปิดจักระ แต่อัฐิท่านก้อกลายเป็นพระธาตุ

 

อ่านผ่านๆแค่หน้าแรก ก้อต้อง.. ลาแล้วเวียงพิงค์

 

เคยอ่านตำราทางมหายานและทิเบตนะ แต่การปฏิบัติสายเถรวาทวัดป่าเมืองไทย เห็นผลชัดเจนสุด ไม่เวิ่นเว้อ พรำพรรณา อะไรมากมาย ปรางเองมีสิ่งที่ผิดพลาด แต่ปรางก้อเห็นผลการปฏิบัติแล้วด้วยตัวเอง ไม่ได้ปรามาสนะ แต่สำหรับปราง สายมหายาน วัชรยาน ยังไม่ใช่ พุทธภูมิเถรวาทก้อมี ทำไมต้องรับกระแสอะไรจากดินแดนพุทธเกษตรอีก เอาแค่กระแสพระนิพพานน่ะได้ยัง ในเมื่อบอกว่าเป้าหมายของท่านจขกท. มันเหนือนิพพานไปอีก

 

จะไปนิพพาน ง่ายมาก...ก็แค่ให้คนที่เขา ถึงนิพพานแล้วพาไป จบ.แข่ว
แต่คนพาไป จะพาไปแบบไหน ก็ต้องมาดูอีกว่า เขาเคยฝึกพาคนอื่นไปได้กี่คนแล้ว เพราะมันต้องฝึก

และคนที่อยากไปนิพพาน อยากไปจริงรึเปล่า...เพราะ นิพพาน มันไม่ได้ช่วยให้มี ให้ได้ มีแต่ ให้ลด ละ และ ไม่เหลืออะไร แม้ วิญญาณ

ทีนี้...ก็มาวัดที่ใจตัวเอง เท่านั้น ว่า...ดีพอหรือยัง พร้อมหรือยัง ที่จะ ตาดีได้ ตาร้ายเสีย

อิอิ..(เบื่อพวกเก่งแต่ พูด)

 

นิพพาน ถ้าให้พระพาไป ..ก็ต้องทำตัวเหมือนพระ

จะเดินตามใคร ก็ต้อง เหมือนคนพาไป เพราะ...ความเชื่อความศรัทธา คือสิ่งจำเป็นของผู้ตาม

(อันนี้ พูดเฉยๆ ไม่ได้ตอบแก่ใคร)

 

ความจริง คนเดินทาง ที่ถึงนิพพาน แสดงว่า เขาเตรียมพื้นฐานมาดี แต่อาจเตรียมมาแล้วหลายชาติ หรือเตรียมโดยไม่รู้ตัว แต่อาจมีบางพวกที่เลือกเจาะจง เส้นทางแก่ตนเอง เพียงเส้นเดียว อาจเพราะ มีความสนใจหรืออยากลึกๆในใจในเรื่องบางเรื่อง...เช่นเรื่องจักระ หรือหยินหยาง หรือกรรมฐาน หรือที่ตนเอง เชื่อ

แต่ความเป็นจริงแล้ว คนที่ถึงนิพพาน จริงๆ เขาจะเข้าใจ เรื่องอื่นๆด้วย..เพราะ ถ้าจะช่วยนำคนอื่น ที่เขาเดินเส้นทางสายอื่น มันจะเสียเวลาพูดกันให้รู้เรื่อง...เพราะ คนที่เดินทางเพื่อไปนิพพาน ดันเชื่อ แต่ที่ตนเองศรัทธา...แถมไม่เชื่อถือคนอื่นง่ายๆ..เนี่ย เรียกรวมๆว่า ไม่พร้อม

 

สมัยพุทธกาล คนที่อยากไปนิพพาน ต้องทิ้งทุกอย่างให้หมด ..ให้ได้ เหมือนที่พระพุทธองค์ แสดงให้ดู....ทิ้งทุกอย่างทั้งทางกายและทางใจ คือ..ว่างเปล่าให้ได้ ก่อนนั่นเอง...

 

เรื่องการละทางโลกคือเพื่อลด การอยาก ลดการเสพกามทางโลกคือ ลดการผูกพัน ลดการเป็นเจ้าของ (ไม่เกี่ยวกับการผสมพันธ์แต่อย่างใด) ละทางใจคือ ลดพันธะว่า นี่ นั่น โน่น ยังผูกพันกันอยู่หรือไม่ มันต้องลด พันธะ ทั้งทางกายและทางใจ เสมือนว่า...ในโลกนี้ มีเหลือเพียงเรา และ พระพุทธเจ้า เท่านั้น...

 

ดังนั้น คนที่ไกล้ นิพพานที่สุด ก็คือคน ที่ ในใจ สละทุกอย่างได้ ในใจแล้ว นั่นเอง แปลว่า ปลงทุกอย่างได้แล้ว แค่มีชีวิตอยู่ไปวันวัน แต่ไม่กล้าตาย ก็ต้องแบบนี้ แปลว่า มองเห็นว่าทุกสิ่งในโลกล้วนแล้วแต่ ไม่มีอะไรที่มีคุณค่าจริงๆ มองเห็นในสิ่งที่คนทั้งหลายเขาหลงกัน แต่เราต้องไม่เป็นเหมือน คนพวกนั้นแล้ว...ถึงเรียกว่า ไกล้นิพพาน

 

คนที่ไกล้นิพพานคือ คนที่พร้อมตายได้ทุกเมื่อ แต่ไม่เหมือนกัน กับคนที่เกลียดตนเอง เกลีนดคนอื่น เกลียดโลก หรอกนะ พวกนี้ ไม่ไช่...พวกที่เกลียดแม้ตนเอง เกลียดที่ตนเกิดมาเป็นมนุษย์ได้เนี่ย..ไกลนิพพานเลยล่ะ กรรมหนัก ซะมากกว่า

ดังนั้นการมองเห็นความเป็นจริงทางโลก กัยการเกลียดโลก จึงไม่เหมือนกัน

 

คนที่ไกล้นิพพานคือคนที่เลิกสำคัญตัวเอง ได้แล้ว ประมาณว่า ไม่หลงว่าตนเอง ดีเด่ เลิศเลอ กว่าคนอื่นๆ...และที่สำคัญ ต้องยินยอม มองโลกตามที่ควรจะเป็น เช่น ตนเองเกิดมาได้เพราะมีพ่อมีแม่ แต่มาถึงคราตนเองโตเป็นหนุ่มเป็นสาว กลับมองว่า การมีคู่ครอง การมีครอบครัว คือการรับผิดชอบ..(อ้าวถ้าไม่คิดจะรับผิดชอบอะไรเลย ก็ไปอยู่คนเดียวในหลุมสิ)..เนี่ยพวกหลงผิด ถ้าคิดแบบว่า ไม่อยากรับผิดชอบอะไร...ไกลห่างนิพพานเลยล่ะ

 

บางคนเกลียดเรื่องกาม เรื่องการผสมพันธ์....แต่ไม่เข้าใจว่า ตนเองก็เกิดจากกาม เกิดจากกรรม ..เหมือนๆคนอื่น...ทุกคน..แทนที่จะ เกลียดคนชั่วๆที่สำส่อน ผิดลูกผิดเมียตนเอง และผิดลูกผิดเมียคนอื่น...บางคนกลับสนันสนุนการมีเซ็ก การฟรีเซ็ก ที่ไม่เอาลูก เอากามอย่างเดียวทสนับสนุนว่าคนพวกนี้ ฉลาดที่หนีความรับผิดชอบได้.เนี่ยการหลงผิด กรรม ก็เห็นแล้วว่า เกิดเป็นชายแต่ใจเป็นหญิง เกิดเป็นหญิงแต่ใจเป็นชาย เป็นตุ๊ด เป็นทอม เป็นเกย์ พวกนี้..มันหลงผิด เลยต้องเกิดมาเป็น แบบนี้ไง

 

คนใกล้นิพพานนี่มันไม่ใช่คนที่ดำรงอยู่ในอรหัตมรรคหรือ ??
เพราะอีกขั้นเดียวก็เป็นอรหันต์นิพพานได้แล้ว ???

อีกอย่างหนึ่งคือคนที่ดำรงอยู่ในอรหัตตผลแล้ว และสังขารแก่หง่อมใกล้ดับขันธ์เต็มที อย่างนี้ไม่ใช่หรือ ควรจะเรียกว่า คนใกล้นิพพาน ??

ส่วนคนไกลนิพพาน พระพุทธเจ้าตรัสว่า หมายถึงคนที่ตั้งอยู่ในความประมาท

 

นิพพาน มัน ให้โอกาสกับทุกคน ที่ ยอมรับความจริง และยินยอมเป็นไปตามความจริงเท่านั้น..พวกหลงผิด อย่าหวัง ได้ถึง นิพพานเลย...ดังนั้นคำว่า สะสมบารมีให้พร้อม พระพุทธเจ้าท่านสอน ง่ายๆ เพียงสามข้อ เท่านั้นเอง

1.การไม่ทำบาปทั้งปวง...ไม่ทำความชั่ว ทั้งปวง ไม่ทำอกุศลทั้งปวง ทั้งกาย วาจา ใจ
2.การทำกุศลให้ถึงพร้อมคือ ทำดี เพื่อให้ เห็นคุณค่าของตนเอง ให้ได้
3.ชำระจิต ให้ขาวรอบ คือ ไม่มีทั้งอกุศล และกุศล มากวนใจ ได้

แค่นี้เอง หัวใจ ของพระธรรม จากพระพุทธองค์..ที่เหลืออที่ขยายความ ก็พากันตีความกันไป แทนที่จะ กระทำ กายใจตนเองให้ อยู่ในกรอบ ของ 3 ข้อนี้ให้ได้ ง่ายๆ มันไม่ทำกันไง

 

ไม่ไช่ เพราะอรหันมรรค ช่วงนี้ ถ้า บารมีไม่พร้อมจริงๆ มันพร้อมที่จะหลง ไปเป็นอย่างอื่นได้มากมาย เลยล่ะ...เพราะมันคือช่วง ชดใช้ ทุกกรรมที่ตนเองเคยสร้างมาหลายภพชาติ...มันคือ ช่วงวัดใจว่า ยินยอมรับความเป็นจริงของตนเองหรือไม่..

เพราะ บางคน เมื่อละทางโลก เพื่อเข้ามาบวช ก็เจตนาคิดว่า จะมาสร้างบุญบารมีเพื่อ หนีกรรมเก่า ..นั่นเอง...ซึ่งมัน ไม่มีใครหนีได้ แต่ก็อย่างว่า...ถ้าจิตใจคุณสละได้หมด บางทีเจ้ากรรมนายเวร ดูแล้ว ทวงหนี้ไปก็ไม่สาสมใจเขา เขาอาจลด ความพยาบาทอาฆาตลงได้บ้างนี่ จึงถือเป็นกุศลของคน ที่ตั้งใจจริงๆ

 

เวลาพูดน่ะมันง่ายนะ แต่เวลาทำซิมันยาก
เหมือนคนที่ชอบพูดว่าตนเองสร้างโลกขึ้นมา
ตอนพูดมันง่าย แต่ให้ทำจริงมันยาก

 

กำลังใจในการ สละสมมุติทุกสมมุติ...เขาเรียก กำลังใจในการ ปล่อยวางนี้ว่า อาสวักขยะญาณ
มันขึ้นอยู่กับ ปัจจัยหลายอย่างมาก เรียกว่า จะตัดขาดได้ มันต้องใช้กำลัง ที่พอกับ กิเลสที่ตนเองเคยผูกเอาไว้ นั่นเอง มันคือบารมีที่พร้อม เบิกบาน นั่นเอง

แต่นิพพานจริงๆ ก็ไม่ยาก แค่...ไม่เหลืออะไรในโลก ก็ถึงแล้ว...

 

อ้าว..มันยากตรงที่ ไม่มีใครมาทำให้กันได้ไง...คำสอนก็สอนให้ ทำเอง ไง
ถ้ามาบ่นว่ายาก เพราะ ไม่คิดจะทำ...ก็ไม่ต้อง มาเรียกร้องอะไรจากใครๆ หรอก