นิทาน เรื่อง "พญานาค"

บ่น..รำพึงรำพัน..หรือ..???? จ๊ะ.. คุณนาย
เห็นใจน้องเค้า..ช่วยอะไรได้ก็ช่วย..ตามกำลัง
แนวทางเรา..ก็ มีพระรัตนตรัย..เป็นที่พึง ที่ระลึก

 

สวัสดีค่ะพี่ ๆ
เมื่อคืนวันพฤหัสฝันเห็นพี่นุ๊กด้วยค่ะ
ฝันว่าพี่นุ๊กใส่ชุดขาวนั่งอยู่กับเพื่อน ที่เจดีใกล้แม่น้ำค่ะ
หนูยืนมองแต่ไม่กล้าไปทักค่ะ
แล้วภาพก็ตัดมาหนูกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ค่ะ
แล้วก็มีเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนเดินมาหา
แล้วหนูกฉีดน้ำไปโดนชุดนักเรียนเค้าเปียก หนูก็เลยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เค้า
หนูใส่ชุดเด็กลายดอกไม้ให้เค้าบอกเค้าอยากใส่กระโปงสีขาวค่ะจบแล้วค่ะ

 

ดีใจจังเลย มีคนฝันถึงเราแล้ว
ในฝันเห็นเป็นพี่เลยหรือว่า คิดว่าเป็นพี่คะ
น้องปลากะป๋องเคยเห็นพี่ด้วยเหรอคะ
อยากรู้หนอ...เวลาคนอื่นฝันถึงเราจะเป็นอย่างไร
หน้าตาเป็นยังไงเอ่ย แล้วไปนั่งข้างเจดีย์ทำไมเนี่ย
ฝันเห็นพี่นับว่าเป็นศิริมงคลแล้วค่ะ
ต่อไปจะมีโชคนะ ทำไมเพิ่งมาบอก
ถ้าบอกก่อนหน้านั้น ถูกหวยไปแล้วเนี่ย
ไม่เป็นไร...เอาโชคทางการงานไปแล้วกันนะ

 

ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 10 คน ( เป็นสมาชิก 8 คน และ บุคคลทั่วไป 2 คน ) [ แนะนำเรื่องเด่น ]
idhumma, ฤๅ, ปลากะป๋อง, nouk, A-ya, ดาว*, momoru, saekue20

สวัสดีทุกๆ ท่านนะครับ

 

เมื่อวาน โดนไม้ถูบ้านบาดมาครับ คมเหมือน คัทเตอร์เลย.. เจ็บหนอๆ ไอเรามันไม่ระวังเอง พี่เค้าก็อุตสาห์เตือนแล้ว ><'

 

สวัสดีค่ะ คุณidhumma

มีเรื่องเล่าเช้าวันอาทิตย์ มาฝากบ้างมั้ยเอ่ย

 

สวัสดีครับพี่ nouk ผมก็อยากจะมีเหมือนกันครับ แต่ผมมันเป็นพวก ฝันแล้วจำไม่ค่อยได้เลยครับ นานๆ ทีถึงจะจำได้ครับ :'(

 

แสดงว่าฝันนั้น ไม่ประทับใจก็เลยไม่จำ

คุงคู นั่งสมาธิอยู่เหรอคะ รออ่านนานแล้วหนอ
ฝันอะไร เล่ามาให้ว่องเลยนะ เดี๋ยวไม่เม้นท์แล้วอย่ามารำพึงรำพันนะ

รำพึงรำพัน ฝันรัก รักเอยใฝ่หา
ยังจำติดตราชวนปลื้ม ฉันลืมไม่ลง
เป็นรอยพิศวาส ปักใจมั่นคง
ฝังใจพะวง หลงรอคอย

อาวรณ์ใจครวญ หวนคิด คิดจนพร่ำเพ้อ
พาใจละเมอหมองหม่น คิดจนเลื่อนลอย
ยามนอน ถอนสะอื้น ตื่นตาแลคอย
คิดจนดาวลอยคล้อยเมฆา

ฝันกอดเชยชม ภิรมย์รื่น แช่มชื่นตื่นผวา
จนใจไม่มีใครเมตตา เพียงนิทรา นิจจานึกว่าสุขเอย

บางคืนมองจันทร์หรรษา นิจจาอกฉัน
บางคืนขาดจันทร์เยือนหล้า น้ำตาหลั่งเลย
ลมเอยพริ้วยังแผ่ว ไม่มีแววเลย
เหงาใจจริงเอย หลงเชยแต่เงา

 

ครั้งหนึ่งในอดีตกาล ณ นครพาราณสี อันเป็นนครที่มีความเจริญรุ่งเรือง และเป็นศูนย์รวมของการศึกษาศิลปวิทยาในแขนงต่างๆ มีชายหนุ่มคนหนึ่งได้เดินทางไปศึกษาศิลปวิทยายังเมืองตักกศิลา เขาได้เลือกเรียนในสำนักของอาจารย์ทิศาปาโมกข์ ผู้มีความเชี่ยวชาญท่านหนึ่ง ชายหนุ่มเป็นคนขยันหมั่นเพียร และตั้งใจศึกษาเล่าเรียน เขาจึงเป็นที่รักของอาจารย์อย่างยิ่ง

กาลเวลาผ่านไป ศิษย์ทั้งหลายได้ความรู้จากอาจารย์์กันมากมาย ยกเว้นชายหนุ่มผู้นี้ที่จำความรู้อะไรไม่ได้เลย แม้ว่าจะขยันหมั่นเพียรเท่าใด แต่เนื่องจากเป็นคนปัญญาทึบ จึงไม่สามารถเรียนรู้ได้ดังตั้งใจ จนในที่สุดเกิดความท้อแท้ใจ จึงเข้าไปกราบลาอาจารย์ เพื่อกลับบ้านเกิดของตนเมืองพาราณสี

"ท่านอาจารย์ครับ ศิษย์ได้ศึกษาเล่าเรียนกับท่านมานานแล้ว แต่ศิษย์มีปัญญาทึบ ไม่สามารถรองรับความรู้ของอาจารย์ได้เลย ดังนั้นศิษย์จึงมาลากลับเมืองพาราณสีครับ"

อาจารย์ก็เลยตอบว่า "ศิษย์รัก เจ้าเป็นคนดีมีความขยันหมั่นเพียร อาจารย์เข้าใจดี... เอาล่ะ ก่อนที่เจ้าจะกลับไปยังบ้านเกิด อาจารย์อยากให้เจ้าท้องมนต์บทนึงให้ได้ก่อน มนต์บทนี้มีความว่า ...ฆะเตสิ ฆะเตสิ กิงการะณา ฆะเตสิ อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ แปลว่า ท่านพยายาม ท่านพยายาม ทำไม เรารู้ เรารู้" อาจารย์ทิศาปาโมกข์หวังจะช่วยเหลือศิษย์ให้มีความรู้ติดตัวเพื่อ
ป้องกันภัย ที่อาจเกิดขึ้นในภายหน้า จึงเคี่ยวเข็ญศิษย์คนนี้ให้ท่องมนต์นี้กลับไปกลับมานับร้อยๆ ครั้ง
"ฆะเตสิ ฆะเตสิ เอ่อ..." ชายหนุ่มตั้งใจท่อง

...................................................................................................

นิทานของตังเองไม่มี เอาเป็นนิทานชาดกนะครับ

 

เราตื่นมาเข้าห้องน้ำประมาณตีสี่ แล้วกลับไปนอน ช่วงแรกก็นอนระลึกถึงพุทธโธ แล้วก็หลับไป
เราฝันค่อนข้างยาว..และชัดเจนมาก.. ฝันจบตื่นมาก็ประมาณ ๖ หกโมงเช้า ปกติจะตื่นประมาณตี ๕ (ดีนะเนี่ยะ..ที่เป็นวันอาทิตย์)
มันเป็นเรื่องลำบากในการเล่า..เพราะเกี่ยวกับพระสงฆ์ ต้องขอเวลาเรียบเรียงหน่อยนะจ๊ะ
ก็อย่างที่บอก ขอร้องให้เม้นท์น้อยหน่อย ..ด้วยใจที่เป็นกลาง
สำหรับสมาชิกท่านอื่น ก็ขอร้องอย่าอ้างอิงนะจ๊ะ.. เผื่อจะลบทิ้ง ...ดาว*

 

ฝันว่า..เดินทางกับพี่(วันเพ็ญละกัน)และน้องผู้ชายคนนึง เพื่อไปวัด ไปหาท่านเจ้าอาวาส แล้วนิมนต์ท่านมา ในงานพระเจ้าตาก โดยน้องชายคนนี้จะขับรถไปเองจากกรุงเทพฯ เราไปกับพี่วันเพ็ญโดยเราขับรถไปเอง จากอุทัยธานี เมื่อไปถึงวัด.. น้องชายก็ไปรอที่วัดแล้ว ก็พากันขึ้นไปบนศาลา ที่ศาลาวัดก็มีลูกศิษย์ที่นับถือ พระรูปนี้ อยู่ประมาณ ๖-๗ คน กำลังนั่งรอพระอยู่ พอพระเดินเข้ามาในศาลา เพื่อเข้าไปนั่งบริเวณที่รับแขกญาติ โยม ซึ่งจะยกระดับสูงกว่าที่ญาติโยมนั่งประมาณ ๕๐ ซ.ม. เรามองพระที่กำลังเดินมา ก็เห็นรูปร่างท่านชัดเจน จะว่าสูงก็ไม่ใช่ จะว่าเตี้ยก็ไม่ใช่ ไม่อ้วน ไม่ผอมด้วย รูปร่างพอดีสมส่วน พอท่านเดินมาถึง แล้วกำลังจะก้าวเท้าขึ้นไปนั่ง เราก็จะมองเห็นศีรษะด้านข้างของท่าน ก็แปลก..เราเห็นศีรษะท่านเหมือนวานร (คือ กลมได้สัดส่วน แล้วเรียวไปด้านหลัง..มีขนสีน้ำตาลทอง ขึ้นประปราย)fficeffice" /><O></O>
อ่านยากหน่อยนะจ๊ะ..เพราะคัดลอกมาจาก MW

 

พอพระท่านนั่งเรียบร้อย หน้าตาท่านก็เหมือนคนธรรมดาทั่วไป ก็มีการสนทนากับลูกศิษย์ลูกหา เป็นปกติเหมือนที่เคยเห็น คือ สนทนากับคนโน้น คนนี้ พอท่านเห็นเราก็จะถามถึงธุระที่เรามาวัด แต่ทีนี้ เหมือนลูกศิษย์ท่านเป็นผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูงใหญ่ นั่งบังเราไว้ ไม่ให้พระท่านเห็น พระก็พยายามที่จะเอียงตัวมาก ๆ เพื่อให้มองเราให้เห็นชัด ๆ คือ ต้องการสนทนาด้วย ปรากฏว่า ท่านเอียงตัวมาก ลูกศิษย์ก็บัง ท่านก็เอียงอีก ผลสุดท้าย ท่านช็อก แล้วล่วงจากข้างบน ลงมานอนแน่นิ่งด้านล่าง..fficeffice" /><O></O>

 

ลูกศิษย์ท่านก็โกลาหลวุ่นวายกันใหญ่ ลูกศิษย์ตัวโตที่นั่งบังเราอยู่ ก็รีบเปลื้องจีวรท่านให้หลวม ๆ แล้วปั๊มหัวใจ ปากก็บ่นว่า บอกแล้วว่าอย่าทำอะไรเร่งรีบ ใจร้อน มันจะทำให้ช็อก แล้วเค้าก็ช่วยกัน นำท่านไปนอนบนเตียง หน้าตาท่านที่เราเห็นนะ..ขาว ซีด เหลือง คล้ำ..ประมาณเนี้ย. เราก็เห็นมีผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งร้องไห้อยู่ที่ข้าง ๆ เตียงท่าน รูปร่างเล็ก ๆ บาง ๆ ผมเส้นเล็กตรง ยาวประบ่า ใส่เสื้อสีเขียวอ่อน เราก็นึกในใจว่า จะช่วยอะไรก็ไม่ช่วย มานั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร หลังจากนั้น เราก็เดินไปกับพี่วันเพ็ญ และน้องชาย ไปกราบพระ(พุทธรูป) ซึ่งมีมัคทายกวัดรออยู่..<O></O>
<O> </O>

 

อ้าว...แล้วไงต่อ คุงคู จบแค่นี้เหรอ

 

เฮ้อ..ยาว จริง ๆ แฮะ.. เพิ่งได้ครึ่งเดียวเอง..
ขอพักแป๊บ..นะ (เพื่อไปเรียบเรียง และจัดพิมพ์ต่อ)
เชิญคุณนาย..เม้นท์เบา ๆ ครึ่งนึง ก่อนละกัน...

 

ชอบวรรณคดีเรื่องนี้ค่ะ

(เรื่องย่อตอนบุษบาเสี่ยงเทียน) นางบุษบารู้สึกสับสน หนึ่งหญิงสองชาย จรกานั้นเป็นตุนาหงัน ส่วนอิเหนาคือ อดีตตุนาหงัน ที่เคยหมั้นหมายกันมาก่อน ซ้ำยังมีท่าทีหลงใหล ใจหนึ่งก็นึกรักอิเหนา ซึ่งเหมาะสมในทุกด้าน และใจหนึ่งก็สำนึกในหน้าที่ของลูก ที่พ่อได้ยกให้เป็นตุนาหงันกับจรกา ซ้ำร้ายจรกา คู่ตุนาหงัน ปัจจุบัน ก็ยังรูปร่างขี้ริ้ว เทียบกับอิเหนาไม่ได้

ครั้งเสร็จศึกท้าวกะหมังกะหนิง ท้าวดาหาเดินทางไปใช้บน ที่ภูเขาวิลิศมาหลา
บุษบา อิเหนา จรกา ตามเสด็จด้วย มะเดหวีจึงนำนางไปเสี่ยงเทียนในถ้ำ ที่มีพระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์ และจุดเทียนอธิษฐาน ให้แจ้งประจักษ์ว่าใครคือเนื้อคู่ตัวจริง เพลงบุษบาเสี่ยงเทียน เนื้อหามาจากวรรณคดีเรื่องอิเหนา

เทียนจุดเวียนพระพุทธา ตัวข้า บุษบาขออธิษฐาน
เทียนที่เวียนนมัสการ บันดาลให้ หทัยสมปรารถนา
ดลจิตอิเหนา ให้เขามารักข้า ขอองค์พระปฏิมา เมตตาช่วยคิดอุ้มชู
ขอเทียนที่เวียนวน ดลฤทัยสิงสู่ ให้องค์ระเด่นเอ็นดู อย่าได้รู้คลายคลอน

อ้า องค์พระพุท-ธา ตัวข้า บุษบาขอกราบวิงวอน
ข้าสวดมนต์ขอพระพรวิงวอนให้ หทัยระเด่นปรานี
รักอย่าเคลือบแฝง ดังแสงเทียนริบหรี่ ขอองค์ระเด่นมนตรี โปรดมีจิตนึกเมตตา
ขอเทียนที่เสี่ยงทาย ดลให้คนรักข้ารักเพียงแต่บุษบา ดั่งข้านี้ ตั้งใจ

 

แน่ใจนะ มั่นใจนะ ว่าจะให้เราเม้นท์
เราจะเม้นท์อย่างเป็นกลางเลยว่า
นิมิตนี้เกิดจากจิตไร้สำนึกปรุงแต่งขึ้นมาให้เกิดมโนภาพ
ตอนที่เห็นนิมิตนี้ จิตเกาะพุทโธอยู่หรือไม่?

ลองทำใจว่างๆ พิจารณาให้ดีๆ
เมื่ออ่านคอมเม้นท์แล้วรู้สึกอย่างไร
ให้พิจารณาด้วยนะจ๊ะ....ที่รัก

 

ชายหนุ่มตั้งใจท่องมนต์จนในที่สุด “ฆะเตสิ ฆะเตสิ กิงการะณา ฆะเตสิ อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ..ฆะเตสิ ฆะเตสิ กิงการะณา ฆะเตสิ อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ”

“เอาล่ะ เจ้าจำได้ขึ้นใจแล้ว แต่นี้ไปหมั่นท่องมนต์บทนี้อยู่เป็นประจำนะ"

“ครับท่านอาจารย์" จากนั้นชายหนุ่มจึงกราบลาอาจารย์ กลับสู่เมืองพาราณสีบ้านเกิดของตน

ณ พระราชวังอันสง่างามแห่งนครพาราณสี
“ท่านอำมาตย์ ขณะนี้ราษฎรของเรามีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรกันบ้างหรือเปล่า” พระราชาแห่งนครพาราณสีถามขึ้น

“ขอเดชะ พระบารมีปกเกล้าด้วยบุญบารมี ของพระองค์ ประชาราษฎร์ต่างอยู่ดีกินดี
พระเจ้าข้า”

พระราชาต้องการทราบความจริง เมื่อคิดวิธีการแล้ว ในเวลาเย็นจึงปลอมพระองค์เป็นชาวบ้านธรรมดา เสด็จไปตามบ้านเรือนต่างๆ เนื่องจากทรงคิดว่า พวกชาวบ้านมักจะสนทนาปรับทุกข์สุขกันในช่วงเวลาอาหารเย็น และแล้วในเวลาดึกของคืนหนึ่ง พระราชาพร้อมคนสนิทเดินไปยังมุมหนึ่งของเมือง และได้ทอดพระเนตรเห็นโจร 3 คนกำลังขุดอุโมงค์เข้าไปขโมยของในบ้านหลังหนึ่ง พระราชา และคนรับใช้ได้แอบซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ คอยซุ่มดูการกระทำของพวกโจรอย่างเงียบๆ

ขณะที่โจรทั้ง 3 กำลังขุดอุโมงค์ อย่างเร่งรีบนั้น ก็ได้ยินเสียงว่า “ฆะเตสิ ฆะเตสิ กิงการะณา ฆะเตสิ อะหังปิตัง ชานามิ ชานามิ.. ท่านพยายาม ท่านพยายาม ทำไม เรารู้ เรารู้”

โจรทั้ง 3 ด้วยความตกใจ ได้ยินดังนั้น ก็รีบหนีออกจากบริเวณนั้นทันที.....เสียงที่พวกโจรได้ยินนั้น เป็นเสียงชายหนุ่ม ผู้เป็นเจ้าของบ้าน ซึ่งท่องมนต์ขึ้นมาโดยบังเอิญ พระราชาได้ทรงสดับมนต์บทนั้น และได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด
.....

วันรุ่งขึ้น พระราชาจึงมีรับสั่งให้นำชายหนุ่มนั้นมาเข้าเฝ้า
"เมื่อวานนี้ เราได้ยินท่าน ท่องมนต์บทหนึ่ง ท่านจงสอนมนต์บทนั้นแก่เราด้วย เรายินดีให้ค่าตอบแทนอย่างงามทีเดียว"

"เป็นมหากรุณาธิคุณพระเจ้าข้า"

ชายหนุ่มสอนมนต์บทนั้นแก่พระราชาจนจำได้ขึ้นใจ และทูลให้พระองค์ทรงหมั่นท่องทบทวนมนต์อยู่เสมอๆ จากนั้นจึงถวาย บังคมลากลับไป ยังเรือนของตน

 

เผลอพิมพ์แปปเดียว มีนิทานมาแล้วเหรอครับ -.- ..

 

ถ้าที่รักเม้นท์อย่างนี้..ก็คงไม่เล่าต่อ
เพราะเรื่องนี้ เกี่ยวข้องกับคน และพระที่มีอยู่จริง แล้วเรารู้จักด้วย..
เราค่อนข้างลำบากใจในการพูดหรือเล่าเรื่องที่เกี่ยวกับพระ
เรากลัวว่าจะไม่เป็นการสมควร..นะจ๊ะ
ก็สรุปว่า..จิตเราปรุงแต่งเรื่องขึ้นมาเอง ละกันจ้ะ...