@...นิยามชีวิตสำหรับคุณคือ ?...@

ขอบคุณเพื่อนสมาชิกทุกท่านที่ร่วมแสดงความคิดเห็นนะครับ

 

อยากบอกว่าตอนนี้ชีวิตง่วงนอนค่ะ^^

 

ชีวิตอิสระ

ชีวิต ที่ขาดอิสระเป็นชีวิตที่แสนจะอาภัพ
วิธีการใดที่เราจะสามารถ กระทำให้ชิวิตนี้ เป็นอิสระภาพ
หลุดพ้นไปจากภาระเครื่องพันผูกทางโลกได้ อย่างถาวร
โดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนที่เป็นนามธรรม...ถือว่า เราได้
มีชีวิตที่เป็น อิสระ ไม่ต้องขึ้นตรงกับกิเลส (เครื่องเศร้าหมองใจ)ใดๆ
ถึงแม้ว่า เหตุปัจจัยทางรูปธรรม จะนำพาเราดำเนินผ่านไปในแต่ละวัน
นั้นมันก็เป็นแค่เพียงเปลือกนอกเท่านั้น..."จงลดความสำคัญภายนอกลง
แล้วเปิดประตูใจ ให้ชีวิตเป็นอิสระเสรี"
เราก็จะพบว่าการตกเป็นทาสของความทุกข์นั้น มันไม่มีคุณค่าอะไรเลย
สำหรับทุกสรรพชีวิตที่เกิดมา......

แล้วเราจะอยู่ในห้องขังต่อไปทำไม?
เพื่ออะไรกัน?

 

ชีวิตคือ หน้าที่ ที่ต้องปฎิบัติ
เลือกทางที่ตนเองต้องการ
ตามอัตภาพของตนเองเท่าที่จะกระทำได้
ให้ดีที่สุด...ตราบเท่าที่มีลมหายใจ

 

ชีวิตคือความเปลี่ยนแปลง

จากวัยเด็กสู่วัยรุ่น จากวัยรุ่นสู่วัยผู้ใหญ่ เข้าสู่วัยกลางคน เข้าสู่วัยชรา
คงไม่มีใครกล้าปฎิเสธความเปลี่ยนแปลง อันมีอยู่จริงตามนี้...

ใช่แต่เพียงรูปธรรมเท่านั้น หากแต่ยังหมายถึง
ความเปลี่ยนแปลงทางด้านนามธรรมด้วย
วาสนาบางประการก็มีติดตัวมาแต่เดิม จนกลายเป็นบุคคลิก และอุปนิสัยประจำตัว
ในบางคนอาจเปลี่ยนแปลงไปตามสังคม ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัยหลายประการ...

แต่สิ่งที่ทุกคนมีติดตัวมาแต่เดิม นั้นคืออำนาจของกิเลส ตัณหา อุปาทาน ฯลฯ หากชีวิตคือ"ความเปลี่ยนแปลง"...

เราจะพึงพอใจให้สิ่งเหล่านี้มีปริมาณเพิ่มมากขึ้น กระนั้นหรือ!

เหตุใดเราไม่ผันตนเองเข้าสู่หลักธรรม เพื่อนำตนออกจากทุกข์เล่า!!

 

ดิฉันผันตัวเองนานแหล่ะ ตอนนี้เลยสุขตลอดดดดดดดด...โมทนาจร๊าา..(ตะก่อนทุกข์แทบสิ้นชีวิต เมื่อสิ่งที่ได้มา ต้องเสียไป หุหุ..)

 

ไ่ม่มีนิยามค่ะ

เคยเห็นเต่าแบกตำรามั้ย ลำัพังตัวเองก็หนักกระดองพออยู่แล้ว
ยังขนเอาตำรามาแบกไว้ที่หลังอีก แล้วเมื่อไหร่จะถึงเส้นชัยซะทีล่ะ

 

ชีวิตในตำรา

วิถีชีวิตบางคนถูกลิขิตไว้ในตำรา ผูกดวงชะตาไว้กับความเชื่อ ไม่ว่าตนจะดำเนินเดินไปในทิศทางใด ล้วนมีสถิติทำนายจดบันทึกไว้แล้วทั้งสิ้น!...

ตำราพรหมชาติ เป็นหนึ่งในตำราชีวิต ที่มีผู้สนใจเป็นจำนวนมากเพื่อคลายความสงสัยเกี่ยวกับตนเองและผู้มีส่วนร่วม ใช้เป็นคู่มือของหมอดูได้เป็นอย่างดี

ศาสตร์ในการทำนายต่างๆ จึงถูกเก็บบันทึกไว้ เพื่อถ่ายทอดแก่อนุชนรุ่นหลัง

ทันทีที่เราเปิดอ่าน...
เราก็จะพบตนเองและเหล่าสรรพชีวิตจำนวนมาก โลดแล่อยู่ในหน้าหนังสือนั้น!

เพียงแค่เราปิดมัน! แล้วเปิดใจเดินตามทางพระบรมศาสดาฯ

เราก็จะพึงค้นพบด้วยตนเองว่า ชีวิตนอกตำรานั้นมีอยู่จริง!...

เราพร้อมเดินทางออกจากตำราชีวิตแล้วหรือยัง ?

 

ชีวิตดั่งสายน้ำไหล

สายน้ำไม่มีวันไหลย้อนกลับ
เพราะว่ามันไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ
เปรียบชีวิตของเรานั้นหาได้ย้อนวันเวลาคืนกลับได้

เมื่อเป็นดังนี่เราจะมั่วปล่อยตัวปล่อยใจ ให้สายน้ำแห่งชีวิตเหือดแห้งหมดไปโดยไร้ค่าอย่างนั้นหรือ?

เมื่อฝนห่าใหญ่ตกลงมาอีกครั้งสายน้ำ ก็ทำหน้าที่ไหลไปสู่ที่ต่ำ วนเวียนกันอยู่อย่างนี้!

ชีวิตใหม่เริ่มต้นขึ้นอีกคราแล้ว ตราบใดที่เรายังไหลไปตามกระแสกรรม!

 

ชีวิตคือการแสวงหา

ไขว่ขว้าได้มาครอบครอง

สมปองแท้หามีไม่

ทุกชีวิตลวงล้วนปล่าวดาย

สุดท้ายไม่พ้นกรรมเวร

แสวงหาเลี้ยงปากท้อง

สนองสิ่งเร้าตัณหา

ยึดติดแก่งแย่งมายา

นำพาอวิชาวนเวียน

เรียนรู้จักเอาฉกฉวย

รูปสวยรวยทรัพย์สรรคหา

คู่ชิดเชยชื่นสมอุรา

ชราแก่แล้วลืมเลือน

ยังหวังสักวันสดสวย

หนุ่มรวยสวยหล่อคมสัน

ปรารถนาสินทรัพย์พลวัน

จิตพลันสับสนวุ่นวาย

คิดผิดซึมเศร้าเหงาหงอย

บุญน้อยจริงเรานี้หนา

อธิษฐานชาติใหม่กลับมา

แสวงหาอีกคราคงดี

แต่แล้วชาติภพตาลปัด

อุบัติเปลี่ยนภพเดรัชฉาน

สั่งสมโมหามานาน

จึงผลาญคุณงามความดี

นานแท้เวียนพ้นอมนุษย์

ยากสุดหลุดพ้นสงสาร

อบายต่ำกรรมเศร้าทำงาน

แบกหามวิบากทรามไพรี

ดูเถิดเพื่อนผองมนุษย์

ดีสุดพบพระศาสนา

ปล่อยวางอย่างพระสัมมา

แสวงหาจบสิ้นกันที!...

"หากชีวิตคือการแสวงหา ขอธรรมพระสัมมาจงเปิดดวงปัญญาในจิตข้า
เห็นแจ้งสัจจธรรม!!"

 

ชีวิตคือการต่อสู้
เวลาว่างๆชอบนั่งรถเล่นค่ะ
ไม่ได้ชมวิวนะคะ
แต่จะมองดูผู้คนข้างทาง
มองวิถีชีวิตที่หลากหลาย
ที่ต่างก็ต่อสู้ดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด
ชอบสังเกตุผู้คน แล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะค่ะ
อย่างเช่น
คนขายของข้างทางที่ขมีขมันจัดวางสินค้า
มอไซค์รับจ้างที่นอนไขว่ห้างเอามือก่ายหน้าผากรอลูกค้าตรงเพิงพัก
คนเก็บของเก่าที่เหงื่อไหลไคลย้อย
คนงานก่อสร้างที่นั่งอัดกันมาเหมือนปลากระป๋องเต็มท้ายกระบะ
คนส่งน้ำแข็ง ที่ท่าทางแข็งแรงแต่หน้าตาอ่อนล้า
พนักงานโรงงานอุตสาหกรรมที่เดินเข้าโรงงานกันเป็นขบวนด้วยความลุกลี้ลุกลน
คนหาปลาถือแหไปทอดแหตามหนองน้ำริมถนน สีหน้าเต็มไปด้วยความหวัง
สุนัขจรจัด ที่ขุดคุ้ยถังขยะหาอาหาร
แขกขายโรตี ที่ฟาดโรตีด้วยความชำนาญ (ไม่เคยเห็นรอยยิ้มซักครั้ง)
คนขับสิบล้อ ที่หน้าดำคร่ำเครียด
เด็กขายพวงมาลัยตามสี่แยก ด้วยสายตาเว้าวอน
ควาญช้างที่พาช้างออกตระเวนท่ามกลางความร้อน(สงสารช้าง)
ผู้หญิงขายบริการที่ยืนตามข้างถนนด้วยสีหน้าเย็นชา ฯลฯ
ทุกชีวิตต้องต่อสู้ดิ้นรน จนกว่าชีวิตจะหาไม่

 

คุณตู่เสื่อความหมายได้น่าฟังทีเดียวครับ...

ชีวิตคือการต่อสู้ เมื่อต่อสู้ย่อมมีแพ้มีชนะ
แต่จะมีสักกี่คนเป็นผู้ประสพความสำเร็จได้รับชัยชนะ ได้รับรางวัลความบริบูรณ์ทางด้านวัตถุธรรม...

หากเปรียบชัยชนะข้างต้น กับชัยชนะในความหมายของพระศาสนาแล้ว มันเป็นเพียงชัยชนะที่ว่างเปล่า! เพราะทุกสรรพชีวิตล้วนบ่ายหน้าไปสู่ ความแก่ ความเจ็บ ความตาย ไม่มีแม้ใครสักคนเดียวที่จะนำชัยชนะอันมหาชนทั้งหลายต่างต่อสู้ดิ้นรน ไปสู่ปรโลกได้เลย...

ถึงรู้อย่างนี้ แต่ทำไมนะ หมู่ชนเป็นอันมากจึงหลงใหลไชชอนต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะอันว่างเปล่านั้น...

"ชัยชนะใดไม่กลับแพ้ได้อีก ชัยชนะนั้นแลประเสริฐ" ภาษิตสั้นๆบทนี้ คงชี้ให้เห็นแสงสว่างบทเส้นทางดำเนินชีวิตตามแบบอย่างอริชนผู้ไปแล้วด้วยดี กู่ร้องขับขานตลอดระยะเวลาสองพันห้าร้อยกว่าปีล่วงมาแล้วว่า ให้ท่านทั้งหลาย"จงมาดูเถิด...จงรับไปปฎิบัตเถิด...เป็นสิ่งที่ปฎิบัตได้แลให้ผลได้ไม่จำกัดกาล"...

ชะรอยรางวัลแห่งชัยชนะนั้น คงต้องเป็นสิ่งที่มีคุณค่าสูงสุดอย่างแน่นอน สมดังที่เจ้าชายสิตทัตถะมหาบรมโพธิสัตว์เจ้า ทรงสละปราสาททั้งสามฤดู สละความสุขทางโลกีย์รมย์ ออกแสวงหาวิโมขธรรม จึงได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้เสวยวิมุติสุขเป็นอมตธรรม มิมีเสื่อมสลายกลายกลับเป็นอื่นได้อีกเลย...

รางวัลแห่งชัยชนะนี้เอง เป็นผลจากการต่อสู้ กับกิเลสอันเป็นข้าศึกในใจตน ที่พระองค์ท่านทรงชนะแล้ว อย่างขาวสะอาด...

เพียงแต่เรากล้าที่จะต่อสู้ขยับเท้าก้าวเดินไป ตามรอยบาทพระศาสดา ถึงแม้จุดหมายจะยังอีกยาวไกล ข้าพเจ้าเชื่อแน่ว่าสักวันหนึ่ง...

"เราจักเป็นผู้ชนะ"

 

ส๊าธุ.....ท่านหน่อเจ้าขา... อิอิ
ขอบคุณกับข้อคิดดีๆของท่านค่ะ
ภาษาธรรมะเรียกว่าอะไรน๊า...
น่าจะ...ธรรมทาน...ช่ายป่าว

เวลาอ่านภาษาธรรมะเค้าต้องอ่าน 2 รอบขึ้นไปถึงจะเข้าใจความหมาย
ภาษาธรรมะเป็นอะไรที่ยากจะเข้าใจ(สำหรับเค้า)
แต่ก็พยายามจะเข้าใจและเข้าถึงค่ะ
catt1

 

ครับ คุณธานินทร์
ทำให้นึกถึง(ธรรมคีตะ) ธรรมะเสียง ตอนหนึ่งท่านกล่าวว่า
"เหล็กที่ผ่านความร้อน เป็นเหล็กที่แข็งแกร่ง...ชีวิตที่ผ่านอุปสรรคก็เป็นชีวิตที่เข้มแข็งเช่นกัน"

ร่วมแสดงความคิดเห็นได้เรื่อยๆนะครับ!

 

ชีวิตคือการรอคอย

คนงานรอเงินจากนายจ้าง

ทำงานรอเงินเดือนออก

นักเรียนรอให้จบการศึกษา

ความลับรอถูกเปิดเผย

ปัญหารอวิธีแก้ไข

อุปสรรค์รอผู้เข้มแข็ง

ฟ้ารอฝน

ข้าวรอเคียว

นักโทษรอการปลดปล่อย

เจ็บป่วยรอรักษา

ชรารอมรณะ

คู่หมั้นรอแต่ง

หิวรออาหาร

เดินทางรอให้ถึงจุดหมาย

บารมีรอเต็มบริบูรณ์

สัจจธรรมรอการพิสูจน์

โพธิสัตว์รอตรัสรู้

ฯลฯ

สารพัดการรอคอย สาเหตุหนึ่งซึ่งทำให้สรรพชีวิตหมุนวนเวียนอยู่ในโลกแห่งมายา อย่างไม่รู้จักจบสิ้นก็คือ"สัญญา"ความจำได้หมายรู้ แต่ทำไมนะคนเราบางคน ถึงยอมสยบอยู่กับคำมั่นสัญญาอันเลื่อนลอยรู้ทั้งรู้ว่ามันไม่เที่ยงเป็นทุกข์
ถึงแม้กาลเวลาจะล่วงเลยผ่านมานานสักเท่าไรเขาก็ยังคงยืนยันว่า...

"ฉันยังรอเธอ"

หากชีวิตคือการรอคอย ข้าพเจ้ารอเวลาที่จะตัดสัญญาจอมปลอมทั้งหลายเหล่านั้นให้หมดสิ้นไป ด้วยปหารกิจอันยอดเยี่ยม...คงมีสักวันหนึ่ง!

 

ชีวิตมายากล

ดิ้นรนวุ่นเสมอ.....เดี๋ยวมีฉันเดี๋ยวมีเธอ

หลงพร่ำเพ้อในมายา

บ้างว่าสำคัญผิด.....ยึดติดในสังขาร

อัตตาล้วนตัวการ.....สร้างวิมานโลกโลกีย์

เปรียบมายากลบ้า.....สรรคหาแต่งแต้มสี

ซ่อนเร้นกลวิธี.....ยินดีเปรมปรีดา

น้ำตาหัวเราะตอบ.....ย้อนยอกหยอกสนาน

ดึงชนให้หลงตาม.....รูปงามนามระบือ

ชีวิตที่จมปลัก.....ยากนักหักสังสาร

กายแก่ชะแลงมาร.....ยังมิวางมายาเลย

ใครผู้สำคัญถูก.....เดินสู้มรรคาผลาญ

กิเลสพลันอันตรธาน.....เบิกบานสำราญใจ

ด้วยเห็นมายาผูก.....เรียนถูกกรรมสลาย

ภาวนาจิตผ่อนคลาย.....วางกายว่างราคิน

ชีวิตเยี่ยงกลผี.....กลไพรีพาสุขสันต์

เบื้องหลังทุกข์อนัน.....อัดอั้นเพลิงมลทิน

ร้อยเล่ห์เพทุบาต.....ร้ายกาฉอย่างมหันต์

ร้อยรัดความสัมพันธ์.....ผูกพันธ์ด้วยเงินตรา

ราคาสมมุติหลอก.....กลิ้งกรอกบอกเลขหวย

หวังคุณสำคัญรวย.....รูปสวยซวยโรคา

รู้ธรรมชำระจิต.....อบายปิดพ้นสงสาร

แต่นั้นท่านจักชินะมาร.....มายาอำลาเอย!

 

ชีวิต คือ ธาตุสี่ ขันธ์ห้า
มีเกิด.... มีแก่..... มีเจ็บ..... มีตาย....
ดิ้นรนกันไปตั้งแต่เกิด..........จนตาย
ไม่มีความเที่ยงแท้ แปรเปลี่ยนตลอดเวลา
ไม่มีแก่นสารใดๆ ให้ยึดถือได้ว่า....มันคือเรา
เพราะชีวิตคือธรรมชาติ เกิดจากธรรมชาติ และคืนสู่ธรรมชาติ
ธรรมชาติแม้ไม่มีการปรุงแต่ง ย่อมเปลี่ยนแปลงเช่นกัน เพราะมันเป็นเช่นนั้นเอง

ไปอ่านเจอมาค่ะ ก็เลยเอามาแบ่งปัน
ที่มา : http://www.buddhapoem.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=168153&Ntype=6

“เรือมนุษย์” แล่นไปไกลสุดกู่ ยากจะรู้ลิ่วตะบึงไปถึงไหน?
ตั้งแต่ลืมตาดูโลกมีโชคชัย เกิดมาได้เป็นมนุษย์ก็สุดดี
อยู่ในครรภ์มารดาจะคลาเคลื่อน “ครบสิบเดือน” จะได้เกิดประเสริฐศรี
ทรมานอยู่ในท้องร้องเข้าซี เสียงไม่มีตาก็ปิดสนิทเลย
อยู่ในน้ำคร่ำสกปรกนัก เน่าเหม็นหนักนอนนิ่งเบื่อจริงเหวย.....
หิวก็ดิ้นตีนทิ่มพุงยุ่งจังเลย เจ้าหนูเอ๋ย....ไม่เห็นเดือนเยือนตะวัน!!!
กินนมแม่-สายสะดือสื่อโลหิต สร้างชีวิตขึ้นมาช่างน่าขัน
ปฏิสนธิกาย-จิตมาติดกัน เกิดสัมพันธ์เป็น”ทารก”ยกว่า”คน”

“พ่อ-แม่-ลูก”ผูกจิตสนิทแนบ “สามส่วน”แยบยลวิญญาณบันดาลผล
ทั้ง”บาป-บุญ” หนุนเนื่องทุกเรื่องปน “เกิดเป็นคน” ต้นเหตุกิเลสพา
ร้องอุแว้แม่ก็เพลียละเหี่ยจิต เสี่ยงชีวิตเพื่อลูกน้อยที่คอยหา
ยืนระวังนั่งระไวเดินไคลคลา กลัวลูกยามีตำหนิจะพิการ.....
เมื่อเกิดมากว่าจะโตโอ้โฮยาก แสนลำบากบอกตรงๆ น่าสงสาร
ต้องหัดพูดดูดนมอยู่ซมซาน หัดคืบคลานนั่ง-เดินก็เกินพอ
ต้องหัดดื่ม-หัดกินสิ้นทุกอย่าง เลียนแบบบ้างจดจำขำจริงหนอ
หิวก็ร้องแม่ให้นมชมพะนอ กลืนลงคอก็ยังหัด....สัจธรรม

โตอีกหน่อยคอยเฝ้าเข้าโรงเรียน หมั่นพากเพียรเรียนไว้ไม่ตกต่ำ
ศึกษาสรรพวิชาการพื้นฐานนำ ต้องจดจำวันละนิดคิดคำนึง.......
พ่อ-แม่สอนก่อนครูรู้ทุกอย่าง ช่วยเสริมสร้างชีวิตยังคิดถึง
อนุบาลผ่านประถมให้กลมกลึง ต่อมาถึงมัธยมก็นมนาน
สู่เตรียมอุดมศึกษามาวัยรุ่น ต้องหมกมุ่นการศึกษามหาศาล
ได้เล่นบ้างแต่น้อยพลอยรำคาญ วิชาการเรียนไม่หมดตามกฎเกณฑ์
แล้วขึ้นอุดมศึกษามหา’ลัย เปิดโลกใหม่ใหญ่กว้างหนทางเห็น
เพื่อประกอบอาชีพรีบจำเป็น ต้องลำเค็ญกระเสือกกระสนอดทนเอา

ต้องชิงดีชิงเด่นแม้เป็นเพื่อน แข่งขันเหมือนทศกรีฑาโมหาเขลา
ใครอ่อนแรงไม่แข็งขันถูกบั่นเอา “ชนะเขาก็คือแพ้”เป็นแน่นอน
ฝึกให้”โลภ—โกรธ-หลง”งงแต่เด็ก โลภแต่เล็กจนโตใหญ่น่ะใครสอน?
เป็นวิชาหาเงินเกินอาทร เป็นขั้นตอนของโลกๆโชคอำนวย
ต้องแยกกลุ่มหนุ่มสาวชาวอาชีพ เหมือนถูกบีบอย่างแรงให้แทงหวย
จะเลือกเอาเบอร์ไหน?ให้ระทวย ไม่อยากม้วยต้องเลือกรักเอาสักทาง.....
ต้องปรึกษาหารือถือพ่อ-แม่ จะเปลี่ยนแปรสารพัดยังขัดขวาง
ชอบอะไรไม่สมอารมณ์วาง เลือกเอาอย่างหนึ่งจนได้ตามใจกัน

ประกอบกรรมสัมมาอาชีวะ ต้องพบปะทั้งทุกข์และสุขสันติ์
เจอผู้คนหญิง-ชายหลายท่วงทัน เป็นสามัญสัจจังในสังคม
พบคนดีมีจนและคนชั่ว ต่างถือตัวกันว่าดีศักดิ์ศรีสม
ไม่ลดลาวาศอกช้ำชอกตรม ต่างนิยม”ยึดอัตตา”ว่ากันไป
การแข่งขันแย่งชิงยิ่งหนักขึ้น ปวดหัวมึนข้องจิตคิดไฉน?
ไม่มีสุขทุกข์ร้อนให้อ่อนใจ หลบตัวไปบรรพชาพรรษาเดียว
ได้ลิ้มรสบทธรรมพระกรรมฐาน ผสมผสานปริยัติชัดเฉลียว
ฉุกดี-ชั่วมองตัวตนอยู่คนเดียว จิตปราดเปรียวว่องไวไร้ทุกข์เยือน

เป็นช่วงตอนปลอดโปร่งโล่งหัวอก ยากจะยกเปรียบได้อะไรเหมือน?
ความเป็นจริงสิ่งค้นหาเข้ามาเยือน สะกิดเตือน”เกิดรู้เห็น”ความเป็นมา.....
สึกแล้วออกทำงานทำการต่อ ไม่ย่นย่อช่วยชาติ-พระศาสนา
พบคนดีสาวเจ้าเข้าวิวาห์ เป็นบิดากำเนิดลูก”โซ่ผูกพัน”
ต้องทำมาหากินทุกถิ่นเขต ทั่วประเทศขอบข่ายย้ายขยัน
ทุกภูมิภาคออก-เหนือ-ใต้ก็ไปกัน ครอบครัวนั้นก็ต้องแยกแตกกระเซ็น
แยกกันอยู่ครู่คราวราวจังหวะ เรียนธรรมะจากชีวิตให้คิดเห็น
พบชั่ว-ดีมีสุข-ทุกข์ลำเค็ญ ชีวิตเป็นเช่นนี้......มีเปลี่ยนแปลง

 

พ่อ-แม่-ลูกแยกทางต่างกันอยู่ ต้องต่อสู้เพื่อตนทุกหนแห่ง
เพื่อครอบครัวและลูกน้อยค่อยมีแรง เสาะแสวงความก้าวหน้าอุตส่าห์เดิน-.....
จากลูกน้อง....ต้องตำราทำหน้าที่ การงานดีซื่อตรงดั่งหงส์เหิน
ประสาซื่อตัวเราเขาก็เมิน ไต่เต้าเดินไปช้าๆตามท่าที
สุจริตคิดชอบประกอบกิจ ไม่ทุจริตหยิ่งนักในศักดิ์ศรี
นับถือ”ความยุติธรรม”ค้ำชีวี เคารพที่”ความถูกต้อง”ครรลองธรรม
สอพลอใครไม่เป็นเห็นทางยาก แสนลำบากจะได้ชมสิ่งคมขำ
คนเขานับกลับกลอกล่อหลอกนำ ต้องใช้กรรมกันให้หมดสู้อดทน

เติบใหญ่เป็นนายคนก็วนกลับ ต้องบังคับบัญชามุ่งหาผล
ตามหน้าที่รับผิดชอบประกอบตน ไม่จำนนต่อปัญหาสารพัน......
มีลูกน้องมากมายจากหลายแหล่ง ยิ่งหนักแรงน้อมนำไม่ขำขัน
ทำอะไรไม่หนักเท่าคนเรานั้น ต่างจิตกันให้ร่วมงานการปกครอง
กิเลสคนล้นมากยากจะแก้ ต่างคนแล”เห็นแก่ตัว”ทั่วทั้งผอง
ผลประโยชน์โฉดเขลาพอเข้าครอง มืดมัวหมองบังใจ....เห็น-ไม่รู้!!
เกิดเป็นคนทั้งทีนี่แสนยาก ควรบั่นบากอดทนเกิดผลหรู
ต้องศึกษาหาวิชาค้นหาครู ที่ซ่อนอยู่ในกมลของตนเอง!!

คือ”พุทธะ-ผู้รู้-และผู้ตื่น” ใช่ผู้อื่นเจาะจงให้ตรงเผง
“ผู้เบิกบาน”ก็เหมือนเอาของเราเอง ให้รีบเร่งเร็วรุดขุดขึ้นมา......
“จิตวิญญาณ”นั้นหรือ “คือ สติ” ให้ตรองตริเปรียบเปรยเฉลยหนา
“เรือชีวิต”ลำน้อยลอยธารา “จิตวิญญาณ์”ก็คือ “สมอเรือ”
เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวใจไม่ทำชั่ว ไม่มืดมัวเปิดหนทางสว่างเหลือ
“เป็นความเห็นที่ถูกต้อง”เมื่อล่องเรือ ไม่คลุมเครือแต่แจ่มใสในวิญญาณ
“คือ สัมมาทิฏฐิ”-“สติชอบ” รู้รอบคอบด้วย”ปัญญา”มหาศาล
“คือ รู้ตัวทั่วพร้อม”กลิ่นหอมนาน “ดอกบัวบาน”ห้ากลีบแล้วรีบเดิน!!

“ปัญญา คือ ใบจักรเรือ”เหนือทุกอย่าง จะสรรค์สร้างชีวันน่าสรรเสริญ
ช่วยขับเคลื่อนชีวิตจิตดำเนิน ก้าวเจริญสู่เป้าหมาย”ฝั่งท้ายโน้น”!!
ด้วย”ปัญญาญาณ”ยัง “คือ หยั่งรู้” ติดตามดูรู้เห็นดังเช่นโหร
เมื่อตามดู”รู้แจ้ง”ทิ่มแทงโจร “ไม่รู้”โดนฆ่าตายวายชีวา......
“เมตตา คือ ชูชีพ”เร่งรีบคิด ช่วยชีวิตคนให้พ้นวนสังสาร์
ไม่กินเนื้อสัตว์น้อยใหญ่ไม่บีฑา เกิด”เมตตาบารมี”แต่นี้เลย
“เกิดความคิดช่วยเหลือตนและคนอื่น” ชูชีพชื่นรื่นเริงบันเทิงเหวย
“ได้ดวงตาเห็นธรรม”จำไว้เลย “เมตตาเผยเปิดดวงธรรม”ให้ฉ่ำเย็น

“มรรคแปด คือ พังงา”ช่วยพากาย ที่”ถือท้ายสู่พุทธะ”แล้วจะเห็น-
เครื่องชี้ทิศทางให้ไม่ยากเย็น ให้จิตเห็นช่องทางสว่างไป.......
“มรรค-หนทางสูงส่งมีองค์เจ็ด” เหมือนยอดเพชรนำทางสว่างไสว
ถึงพร้อมชอบด้วยกายา-วาจา-ใจ เห็นภายในที่ลึกลับประทับทรวง
“สามัคคี”ที่แนะ”โซ่และเชือก” อันควรเลือกเอาไว้ใช้คุณใหญ่หลวง
รักชื่นชมสมหวังงานทั้งปวง- จักลุล่วงเป้าหมายถึงปลายทาง.......
จากฝั่งนี้ตั้งความหวังไปฝั่งโน้น ทะเลโพ้นสารพัดที่ขัดขวาง
ไม่ย่นย่อท้อใจในหนทาง “ใบขึ้นกาง””เรือชีวิต”วิ่งติดลม!!

ให้เริ่มต้นแต่วันนี้ไม่มีสาย ทั้งหญิง-ชายจักอำนวยให้สวยสม
ขึ้น”เรือทอง”ของฉันนี้ไม่มีจม สิ้นระทมตัดทุกข์สุขอนันต์
มีหน้าที่ทำอะไรทำไปเถิด สิ่งประเสริฐอย่าชื่นชมพรหม-สวรรค์
ทุกท่านเคยผ่านดี-ชั่วมาทั่วกัน หลงสวรรค์หันเหเสียเวลา.......
สวรรค์-พรหมอายุยืนพันหมื่นปี ไม่เห็นดีมีแต่สุขไร้ทุกขา
ต่างเพลินเพลินหลงใหลในกามา- วจรพามืดล่วงดับดวงธรรม
“ไปนิพพานกันเถิดประเสริฐสุด” ถึง”พระพุทธ-ธรรม-สงฆ์”องค์อุปถัมภ์
“พระรัตนตรัย”ใหญ่ยิ่งสิ่งเหนือกรรม -และเหนือธรรมซาบซึ้งเป็นหนึ่งเดียว

“เรือชีวิต-สู่โลกทิพย์พระนิพพาน” ล่องเลยผ่านพรหม-สวรรค์ไม่หันเหลียว
อบายภูมิตัดขาดประหลาดเชียว “พริบตาเดียวก็แล่นถึงซึ่งนิพพาน”!!
ไปนิพพานไปอย่างไร?บอกให้นิด “เรือชีวิต”จะพาไปให้ศุขศานติ์
ให้อยู่กับ”ตัวรู้”อยู่นานๆ ประตูผ่าน”ลิ้นปี่”หว่างที่กลางทรวง-
แหล่งสะสมบาปกรรม”พระธรรมจักร” หากรู้หลักจักสมใจผลใหญ่หลวง
“ทุกข์-สุขเกิดที่นี่”ไม่มีลวง “ดับทั้งปวงดับที่นี่”-“ลิ้นปี่”เรา......
“ดูลิ้นปี่ที่เดียว”ที่เกี่ยวข้อง “นี่คือมองจิตตน”หลุดพ้นเขลา
“เมื่อเห็นจิต-เห็นพุทโธ”โอ้ตัวเรา เคยมัวเมาก็จะดับหายลับไป!!....

“ดูลิ้นปี่-แผ่เมตตา”อุตสาหะ “เห็นพุทธะ”และทุกอย่างกระจ่างใส
จิตเบิกบานเหมือนแก้วอันแววไว แผ่ออกไป”เมตตา”นั้นทุกวันคืน......
จะนั่ง-ยืน-เดิน-นอนวอนตามดู รู้สึกอยู่ให้แจ่มชัดไม่ขัดขืน
“รักษาศีลห้าขอไว้ให้ยั่งยืน” จิตสดชื่น”สมาธิมั่นเกิดปัญญา”......
“อุปสรรค คือ ครูบา”บูชายิ่ง เป็นของจริงล้ำลึกควรศึกษา
ศัตรูสร้างบารมีมารที่มา มีปัญญาอย่ากลัวแพ้เราแก้ทัน
ถึงเวลาลาไปตามใจสั่ง ดวงจิตตั้งสายพุทธะอรหันต์
ทั้งสองสายก็ล้วนดีมีเหมือนกัน ที่ต่างนั้นตามวาสนาบารมี

“ดอกบัวบานสิบดอก”ออกกลางอก ถึงสิบหก-สิบห้าดอกบอกรังษี
พระโพธิสัตว์ชัดเจนเห็นเด่นดี ตามบารมีอธิษฐานผ่านบำเพ็ญ
พระพุทธเจ้าบานถึงยี่สิบสี่ดอก ทั้งใน-นอกพระพุทธเจ้าที่เราเห็น
สามระดับถึงสัมมาพุทธาเป็น ล้ำสุดเด่นเอกอรหันต์เลิศชั้นเอยฯ

 

ชีวิตหรือ คืออะไร ใครใคร่ตอบ
คำถามชอบ คำตอบรอ ขอเหตุผล
ชีวิตนี้ ใครลิขิต คิดชอบกล
รอคอยคน มากปัญญา มาพาที

 

ชีวิตคือหมู่สัตว์โลกสงสาร
หมุนไปตามแรงกรรมนำวิถี
มีสุขบ้างทุกข์บ้างละคนมี
ชั่วแลดีคละเคล้าปะปนกัน

ชีวิตนั้นหาได้ใครลิขิต
ล้วนมีสิทธิ์ก้าวไปดังใจฝัน
หากไม่พ้นวงล้อบ่วงผูกพันธ์
ต้องหลับฝันยาวนานในมายา

หากว่าใครตื่นพ้นวังวนโศก
ชิงชังโกรธหลงใหลไร้จุดหมาย
เห็นแก่นสารชีวิตวนวุ่นวาย
จึงสลายฝันตื่นรู้ สู่ความจริง

มิใช่ใครจักตื่นพ้นได้โดยง่าย
เพราะนามกายเพลิงหลงยังสืบเชื้อ
เพลิงราคะโทสะยังจุนเจือ
ให้เมาเนื้อเมารักกำหนัดกาม

ชีวิตจึง คือดวงจิตอุบัติพร้อม
ดั่งอิเล็คตรอนวิ่งวนหาสะสาร
ประจุบวกประจุลบเกิดพลังงาน
ดุจสนามแม่เหล็กโลกหมุนวนเวียน

จักทำลายพลังงานสนามกิเลส
จำต้องปลีกวิเวกหลุดหยุดกระแส
ดั่งชินะพระจอมปราชญ์ฉลาดแล
หนีความแก่เจ็บตายใต้ร่มโพธิ์!!

(เกษียณอายุราชการแล้วแล ดอกบัวอาจงดงามในพนาสณฑ์!)