ผู้ปฏิบัติท่านใดยังไม่เคยเห็นสิ่งลี้ลับบ้าง

ขออนุโมทนาในความเพียรครับ
ตนเตือนตนของตนให้พ้นผิด ตนเตือนจิตตนได้ใครจะเหมือน
ตนเตือนตนไม่ได้ใครจะเตือน ตนแชเชือนใครจะเตือนให้ป่วยการ

 

ข้าพเจ้านั่งเห็นแต่วิมานสีทองมีแก้วประดับสวยงามมากและก็เห็นพระพุทธรูปเสมอทุกครั้งที่นั่งจะเห็นพุทธรูปเสมอ เห็นนิมิตสีแดงอันนี้เวลาเห็นใจมันรู้สึกยังไงไม่รู้เป็นสีแดงแปลกๆๆอยู่ติดตาเลยแค่นึกก็เห็นนะครับ ผมไม่รู้มันคือไร ผมจะนั่งเห็นก็ตอนลมหายใจหายแต่สังขารผมไม่ดับนะ

 

ใจตนเองนี้แหละเป็นสิ่งที่ลี้ลับซับซ้อนที่สุดแล้ว เพราะทั้งหมดล้วนออกมาจากใจดวงเดียวนี้

---------------------------------------------------------

พาหิยะ เมื่อใด เธอเห็นรูปแล้ว สักว่าเห็น,
ได้ฟังเสียงแล้ว สักว่าฟัง,
ได้กลิ่น, ลิ้มรส, สัมผัสทางผิวกาย,
ก็สักว่า ดม ลิ้ม สัมผัส,
ได้รู้แจ้งธรรมารมณ์ ก็สักว่าได้รู้แจ้งแล้ว;
เมื่อนั้น "เธอ" จักไม่มี.

เมื่อใด "เธอ" ไม่มี;
เมื่อนั้นเธอก็ไม่ปรากฏในโลกนี้, ไม่ปรากฏในโลกอื่น,
ไม่ปรากฏในระหว่างแห่งโลกทั้งสอง:
นั่นแหละ คือที่สุดแห่งทุกข์ละ.

(อุ.ขุ. ๒๕/๘๓/๔๙)

 

เจอสิครับดี เห็นก้อยิ่งดี จะได้ตระหนักในพระธรรม

ว่าภพภูมิ ที่ตาเนื้อมองไม่เห็นนั้น มีจริง

จะได้กลัวการทำผิดศีล และ มุ่งหน้าปฎิบัติธรรม

 

เคยเห็นภาพหลอนเพียบเลย

 

อือ...อย่าสนใจเลยครับ ตั้งใขปฏิบัติดีกว่า

 

ไม่ทราบว่าที่พบมาลี้ลับรึเปล่านะ

ก็ทำสมาธิ ก่อนหลับปกติ จู่ๆ คล้าย ฝัน แต่ก็มีสติ (ชักจะมึนตัวเอง) เหมือนตัวจะลอย

ก็เลยคิดว่า เอาอยากลอยก็ลอยไป ไปไหนก็ไป อาการเหมือนผีอำน่ะครับ

แล้วมันก็ลอยจริงๆ เหมือนมีคนมาดึง ลอยได้ซักพัก ทีนี้มาเป็นภาพยนต์เลยครับ

ภาพอะไรต่ออะไรมากมาย ผุดขึ้นมาเต็มไปหมด ซึ่งตอนนั้นบอกตรงๆว่า ยังคุมสติไม่ดีเลย

ก็ตกใจ เป็นภาพน่าสลดใจ น่าสังเวชทั้งหลาย และจะรู้สึกตามภาพนั้นได้เลย

เช่นภาพการตัดคอคอ ผมรู้สึกเลยว่า ตอนที่หัวหลุดจากบ่าเป็นยังไง

แล้วก็รู้สึกเสียใจ (เป็นเองนะครับ) ร้องไห้ใหญ่เลย บอกกับภาพเหล่านั้นว่าผมผิดไปแล้ว

ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ทีนี้ดูเหมือนจะดิ่งลงไปอีก อารมณ์ก็กระเจิงไปแล้วด้วย

มีมือหนึ่ง เห็นแต่มือนะครับ มาจากหัวนอน (ซึ่งผมมีพระพุทธรูปอยู่บนหัวนอน)

เป็นมือใหญ่มากๆ มาดึงผมออกจาก ภาพเหล่านั้น ออกจากอาการนั้น ผมก็ลืมตาตื่นทันที

และจำเรื่องราวได้ทั้งหมดไม่ผิดเพี้ยนเลย ก็มีประมาณนี้ล่ะครับ

แต่ตอนนี้ ดูจะมีสติมากกว่าตอนที่เพิ่งหัดทำสมาธิแรกๆ เยอะเลยครับ

 

มีคนไปถามหลวงพ่อพุธ ฐานิโย ทำนองนี้แหละว่า ปฏิบัติแล้วไม่เห็นอะไรเลย
หลวงพ่อตอบทำนองนี้ว่า ปฏิบัติแล้วไม่ต้องเห็นอะไร ให้เห็นจิต เห็นใจของตัวเองก็พอ ไม่ต้องไปเห็นอะไรนอกๆ หรอก

 

ส่วนผมเคยได้กลิ่น ตอนพ่อผมเสียชีวิตเมื่อผมอยู่อนุบาล1(กำพร้าตั้งแต่เด็กๆๆเลยเรา)เรื่องมีอยู่ว่า ตอนผมเด็กๆๆผมไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกตอนนั้นเป็นตอนกลางคืนผมนั่งอยู่แล้วจู่ๆๆก็ได้กลิ่นธูปหอมๆผมก็เหมือนมีสัมผัสว่า พ่อมาหาผมแต่ตอนนั้นก็ไม่คิดไรมากแต่ตอนเผาพ่อผมสิเผาไม่ไหม้ทำยังไงก็ไม่ไหม้ย่าผมก็เลยว่าสงสัยคงจะห่วงผมก็เลยบอกพ่อผมว่าไม่ต้องห่วงเดี๋ยวจะดูแลดีๆๆทีนี่ก็เลยเผาติดเลย

 

เห็นแล้ว ทำอย่างไร ที่จะช่วยเหลือเขาได้บ้าง การได้สัมผัสบางครั้ง ไม่ได้มาเบียดเบียนเรา แต่มาเพราะห่วงใยกัน แต่บางครั้งสัมผัสแบบมาเบียดเบียนกันก็มี ต้องดูว่าเราทำอะไรผิดไว้หรือเปล่า สิ่งที่มาสัมผัสนั้น มีทั้งมาดี และมาไม่ดี ก็ขอภาวนาอยู่ทุกวันว่า ขอให้มาดี ๆ นะ
เรื่องนี้ ใครได้สัมผัสคงเชื่อ ใครไม่ได้สัมผัสอาจเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ไม่สำคัญนัก สิ่งสำคัญ คือการมีสติ หยุดยั้งกิเลส หยุดสร้างบาป หันไปสร้างบุญต่อตัวเรา ต่อพระพุทธศาสนา

 

ถ้ามันไม่เห็นคนเรามันจะเชื่อมัน เชื่อมันอย่างไม่มีช้อส่งสัยได้ไง มันต้องเห็นสิมันไม่เห็นก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง นั่งสมาธินั่งอย่างสงสัย เลือกให้ถุกจริตเรา ไม่เกินปีหรอกครับเห็นแน่ขอแค่พยายามทำทุกวัน พอนั่งสักพักก็จะมีอารมณ์ เพลิดเพลินในธรรมนั่งมองดูจิตตัวเองนี้สนุกนะสนุกมากเลย จิตเป็นของอัสจรรย์จะรู้สึกอย่างนี้ไม่มีอารมเบื่อเลย นี้ท่านเอยมันไม่อยากหรอ ของให้ทำในที่สงัดเงียบ จิตจะรวมไวเพราะไม่มีอะไรมากวน

 

เคยเห็นเมฆก่อตัวเป็นรูปเศียรพญานาคหนะครับ เห็นด้วยตาเนื้อเลยก็แปลกดี ตอนแรกเห็นเป็นห้าเศียร ก็เลยหลับตาแล้วมองใหม่ก็เปลี่ยนเป็นหนึ่งเศียร เป็นอะไรที่แปลกๆในชีวิตหนะครับ
(เข้ามาในเว็บนี้คงจะพูดโกหกไม่ได้แน่ๆ มีแต่ผู้ปฏิบัติทั้งนั้น โกหกไปก็ไม่ดีกับชีวิตแน่ๆหนะครับ)

 

แต่ก็นะ ผมว่าให้เห็นกิเลสในจิต แล้วสามารถดับมันลงได้ ก็ถือว่าเป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดแล้วแหละครับ ว่ามั้ยครับ

 

เป็นคำถามที่ มักคาใจค้างใจคนปฏิบัติธรรมค่อนข้างเยอะ บ้างคนบอกว่าไม่กล้านั่งภวานา กลัว ถามกลัวอะไร กลัวจะเห็นโน้นเห็นนี่ ก็เลยไม่เพียร ต้องบอกไว้เลยว่า ความกลัวเป็นอุปสักขวางกันหนทางเจริญ กลัวไปเสียก่อน มันไม่เหมือนกับในหนัง กลัวเห็นอะไรหน้ากลัว มิได้เป็นอย่างในหนังเลย คนละเรื่องคนละ อารมณ์กัน

สิ่งที่เหนือการเห็นของคนนั้น มันมีอยู่ แต่ที่เห็น ๆ กัน นั้นเห็นตาม จริง หรือเห็นตามใจ ต้องแยกแยะและ เข้าใจ สำหรับบุคคลที่กลัวนั้น ปัญหาคือ ความคลุมเคลือ ถ้าประสบสิ่งที่กลัวแล้ว ทำให้ชัดเจน ความกลัวก็สามารถหมดไป ความคลุมเคลือเป็นเหตุเสียส่วนใหญ่ ถ้าชัดแจนได้ ก็จะเลิกกลัวได้ เช่นเดียวกันกับคนกลัวผี จริง ๆ แล้ว กลัวความมืด มากกว่า ผีนั้น เป็นจินตนาการที่ซ้อนไว้ในใจ เพราะสถานที่ มันมืด มัน จึงคลุมเคลือไม่เห็นไม่รู้ตรงไหนเป็นอะไร แต่ พอเปิดไฟสว่างโล่ ความมืดความคลุมเคืลอที่เป็นบ่อเหตุความปรุงแต่งให้หลงกลัว ก็จะกำจัดออกไป ไม่มากก็น้อย เช่นเดียวกับในวิธีภวานา

 

เห็นด้วย อนุโมทนา

 

ไม่เคยเห็น แต่จะเป็นการขนลุก หรือการปวดหัว อยากจะอ๊วก ถ้าเป็นสิ่งที่ดีๆจะขนลุกที่หัวลงไปถึงเอว แต่ถ้าเป็นสิ่งไม่ดี จะปวดหัว หรือแน่นหน้าอกอยากจะอ๊วก