พระอาจารย์ปราโมช "ปัญญาแจ้ง มีได้มากกว่า ๑ ครั้ง"

พวกโยกเยก นี้ศิษย์หลวงปู่สรวง วัดถ้ำขวัญเมืองนี่
ดีนะ ใครเป็นพวกเฉื่อยชาจริตอ่อน เหมาะดี เป็น ชาคริลานุโยค

 

ถ้า ดวงตาเห็นธรรมจริง...
ก็จะรู้ว่า สัจจะทำ นั่นเอง ที่ทำให้หลุดพ้นได้จริง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

การกระทำของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ จึงเปี่ยมไปด้วย สัจจะทำ

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อ่ะโห อ่านเรื่อง ตกภวังค์ คุยกันยาวเลยนะ
เราจะขอแสดงความคิดเห็นที่เรารู้หน่อยละกัน

อาการตกภวังค์ มีสองอย่าง 1.ภวังค์หลับ 2.ภวังค์สมาธิ
เกิดจากการที่จิตเปลี่ยนสถาวะหนึ่ง ไปอีกสภาวะหนึ่ง
ในระหว่างที่เปลี่ยนสภาวะนั้น จะเกิดช่องว่างในขณะที่เปลี่ยน ณ ตอนนั้นจิตจะเหมือนไม่รับรู้อะไร เรียกว่าตกภวังค์

ก็เหมือนอย่างที่ข้างบนบอกไว้ ถ้าจิตยึดสังขาร ก็จะเข้าสู่ภวังค์หลับ (เปลี่ยนจากการทำสมาธิ ไปหลับ)
ถ้าจิตไม่ได้ยึดสังขาร ก็จะเข้าสู่ภวังค์สมาธิ (เปลี่ยนจากการทำสมาธิ ไปเข้าสู่สมาธิ)

ภวังค์ คือ ช่องว่างในขณะที่จิตกำลังเปลี่ยนสภาวะ เพียงแต่มีสองอย่าง ภวังค์หลับคือหลับไปเลย กับ ภวังค์สมาธิก็จะเข้าสู่สมาธิ
และในขณะนั้น จิตจะไร้ซึ่งสติกำกับ เป็นเพียงช่องว่างระหว่างจิต ที่กำลังเปลี่ยนสถาวะ

เราเข้าใจอย่างนี้ ไม่ช่ายแบบที่คุยกันมาก่อนหน้าเราอะ

 

ถูกต้องครับ ไม่ต้องพึ่งคำศัพท์พระใดๆมาอธิบาย เพียงปฏิบัติเองก็รู้
บางท่านเมื่อนั่งสมาธิคราใด จิตรวมแน่วแน่เป็นหนึ่งเดียวแต่มีสติกำกับน้อย ย่อมตกภวังค์จิต อันจ่อมจม แน่นิ่งในสภาวะแสงสว่างบ้าง สภาวะสุขดื่มด่ำบ้าง
เข้าใจว่าหลวงพ่อปราโมทย์ในคราแรกก็ตกสู่ภวังค์จิตโดยไม่มีสติกำกับ อาการนี้เป็นมากในหมู่นักปฏิบัติขั้นแรก

ส่วนต่อๆมาเมื่อท่านเฉลียวใจว่าเข้าแล้วตกสู่ภวังค์ทุกที เป็นอาการที่ไม่เจริญ ท่านก็พยายามจะมีสติกำกับในภวังค์ให้มากขึ้น อันนี้ต้องพยายาม เช่น
เดิกจงกลม ก้าวหนอ ยกหนอ กำหนดกิริยาให้สติเข้มแข็ง บางท่านก็กำหนดนับลมหายใจ 1-1-1/1-1-2/ 1-1-3/1-1-.+.เพื่อฝึกสติ

บางท่านมีนิวรณ์มากเข้าไม่ได้แม้ปฐมฌาณ อย่าพูดถึงสภาวะตกภวังค์จิตเลยครับ เพราะการมีสติพอดีๆให้เข้าสู่ฌาณได้ต้องสมดุลย์กัน บางฌาณใช้สติมากไปก็เข้าไม่ได้ บางฌาณใช้สติน้อยไปก็ตกสู่ภวังค์เลยฌาณไป คิดอะไรในนั้นไม่ได้

 

อะไรนะ สมาธิจะมีก็ต่อเมื่อเป็นพระอนาคามีแล้วงั้นเหรอ แล้วคนปกติที่เขาใช้ชีวิตประจำวันกัน เขาไม่ใช้ในการทำงานหรือทำอะไรต่อมิอะไรเลยเหรอ งั้นแล้วเขาใช้อะไรทำอ่ะ ไม่จริงอ่ะ สมาธิคือความจดจ่อในการทำอะไรสิ่งใดสิ่งหนึ่ง สมาธิคือธรรมชาติพื้นฐานของมนุษย์ทุกคน ที่แม้ไม่ต้องฝึกมันก็มีอยู่แล้ว