ยิ่งกว่าจิตปภัสร มีหรือไม่

ละ ลอลิง
ตอนแรกผมว่าจะโพสหัวข้อละอยู่เหมือนกันเอาที่หลัง

ท่านยาวรู้จักธรรมกายไหมครับ
กายของธรรมเป็นอย่างไร
มีอาหารไหม
กายนี้เกิดแก่เจ็บตายไหม
มีจิตหรือเปล่า

กรรมนี้เป็นเรื่องของจิต
เลี่ยงก็ได้เลี้ยงก็ได้
รับก็ได้ไม่รับก็มีวิธี
คือวิถีแห่งพุทธ

การหนีกรรมล้างกรรมทำได้
ทำน้อยลงได้ทำให้หายไปได้
แต่ยังคงอยู่หรือไม่
กรรมไม่คงสภาพเมื่อเราไม่มีสภาพหรือสภาวะหรือภาวะหรือภพหรือไม่

ตัณหาหาย
อุปทานหมด
ภพอร่อยดี
ชาติ จาติ จุติ จุด
ชรา คือความแก่ ผลไม้สุกก่อนแก่มีไหม
มรณาการตาย คือการไปเกิดต่อหรือไม่
เอาเท่านี้ก่อนนะขอรับ
กรรมนั้นผมไม่ขอรับหากผมไม่ได้ก่อ
หากมีหลักฐานพยานก็มา
อย่าเอาผ้ายันต์นะขอรับเบื่อแปรความหมาย

กราบขอบพระคุณครับ
ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้ว

 

ผมได้ยินพระอาจารย์รูปหนึ่งท่านกล่าวว่าจิตหลงสังขาร
ท่านคิดว่าจิตสงบดีอยู่หรือ

ท่านคงไปไกลมากแล้วขอรับ
แต่เพื่อนที่เขาเดินตามหลังนั้นไม่ทัน
กองขี้หมานั้นท่านคงไม่หมายถึงสังขารธรรมของพระพุทธองค์หรือไม่อย่างไรขอรับ

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

หากธรรมนั้นมีสังขารแล้ว
รูปเวทนาสัญญาสังขารละขอรับ
มหาภูติสี่
เราเอาอะไรไปกำหนดว่าสมมุตินั้น

กราบขอบพระคุณครับ
ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้ว

 

หลวงพ่อวัดมะเหยงค์ท่านอธิบายวงจรปฏิจะได้ละเอียดมากขอรับ
พอดีเป็นเทปบรรยาย
ใครพอมีแบ่งปันได้บ้างขอรับ

 

อ่าห์...ผมหาคำนี้ไม่เจอ สมุปกิจบาท คือใช่คำนี้มั๊ยเอ่ย ปฏิจจสมุปบาท

 

ช่วยอธิบายกระบวนการของปฏิจจสมุปบาทให้เข้าใจหน่อยครับ ได้ยินครูบาอาจารย์ท่านว่าอ่านในตำรามันไม่เข้าใจหรอก ต้องเห็นเองจากการปฏิบัติ ใครเห็นแจ้งแล้วเมตตาเหลาให้คนใด้สกับพอเป็นบุญใจซักหน่อยก็ได้ครับ

 

เมื่อยังมีจิต มีการรับรู้อยู่ จะให้ไม่เกิดคงเป็นไปไม่ได้

เมื่อจิตไม่มีใจให้ยึดเกาะ จิตจะคงสภาพอยู่ไม่ได้

จำต้องเสื่อมสลายไปเป็นธรรมดา ต้นเหตุของการเกิด

มีอยู่แล้วภายในจิต ให้นึกคิดมากเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถนึกคิดได้

ต้องเข้าไปรู้ ไปเห็น ด้วยตนเอง จึงจะเข้าใจ

สาธุครับ

 

ไม่ครับยังไม่แจ้งจึงไม่เข้าใจ แตครูอาจารย์ท่านว่าผู้แจ้งในอริยสัจเท่านั้นจังจะอธิบายได้ แต่ปฏิจจสมุปบาทจะเป็นการแจงอย่างละเอียด ของกระบวนการทำงานของจิตกระทั่งเข้าสู่กระบวนการเกิดอริยมรรค ท่านว่าพระอริยะขั้นต่างๆ จะลึกซึ้งในปฏิจจสมุปบาทต่างกัน บางองค์ท่านเรียก ปัจยาการ คือเห็นในการตอบโต้กันในกระทู้มีผู้มีความรู้มากหลาย ก็อยากรู้ใว้ประดับสัญญาเฉยๆ ไม่มีอะๆรครับ ผมเป็นผู้ยังกำลังมีศรัทธาปฏิบัติยังไม่ร้คาวมอะไรครับ

 

มืดตื๋อเลยครับ

 

แต่อธิบายสักหน่อยก็ได้นิ เอาส่วนปลายก็ยังดีน่านะ

 

คือมันไม่ขนาดนั้น ถึงไม่เข้าใจลึกซึ้งก็อยากอ่านพอเป็นรสเป็นชาด จะจืดชืดไม่กลมกล่อมเหมือนผู้ปฏิบัติถึงแล้ว ก็ยังพอไดลิ้มรสอยู่บ้าง แต่ตำราท่านว่าผู้เข้าใจอริยสัจ ขั้นต้น ขั้นกลาง ขั้นหลุดพ้นแล้วความเข้าใจลึกซึ้งยังต่างกัน กระผมพอจะรู้ใว้พอเป็นบุญสัญญาความจำได้หมายรู้ อย่างน้อยยังพอได้รู้ว่า ที่มาโพสท์โต้ตอบธรรมกัน มีผู้รู้แจ้งเห็นจริงในธรรมได้กรุณามาให้ผู้มาศึกษาใหม่อย่างกระผมได้ตักตวงอย่างไม่คลางแคลงใจขอร้าฟ

 

ผมเข้าใจท่านครับ
ท่านกำลังพยายามแสดงธรรมอีกแนวมุมมองหนึ่ง
แต่หากคนที่พิจารณาไม่หมดและไม่กว้างไม่กลมไม่สมดุลย์
ก็เป็นคาบ หนึ่งของธรรมเท่านั้น
ความจริงหากแบ่งปัจจัยเป็นคาบๆ
คือแบ่งมุมมมองได้เท่ากันหรือเป็นส่วนประกอบกันได้หนึ่งวงพอดีแล้วพิจารณาหมุนว่าอะไรจะโตขึ้นอะไรจะเล็กลงในวงกลมนั้นก็ดีนะครับ
เพื่อจะพิจารณาธรรมต่อไป

โปรดอย่าบอกผมว่าผมเป็นใครเมื่อในอดีต

ผมเป็นปัจจุบันที่เป็นตัวของตัวเองก็พอหรือไม่อย่างไรขอรับ

อนาคตก็แล้วแต่ขัย

และปัจจุบันนี้ศึกษาธรรมมะหาเพื่อนกัลยาณมิตรอยู่เท่านั้นเองขอรับ
หากผมมีกรรมผมเคยตั้งไว้แล้วว่าให้รีบมามาให้หมดๆ
ก่อนที่ไขมันผมมันจะเหือดหายไปหมดอายุของขัย

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้ว

 

ปฏิจสมุปบาท

หลวงพ่อวัดมเหยงค์ท่านอธิบายไว้แจ้งเลยครับ
ผมฟังรอบเดียวเป็นเทป
ท่านอธิบายว่า
อะไรเป็นอาหารของอวิชา
อะไรเป็นอาหารของสังขาร
อะไรเป็นอาหารของวิญญาน
ต่อเนื่องกัน
แล้วไหลย้อนกลับเมื่อเกิดความเต็มกลับมาหาอวิชาจบเลยครับ
ด้วยความไม่เอาขี้เถ้าของผมผมฟังแล้วจินตนาการตามที่ท่านพูดเลยไม่ได้จด
เขาก็หมุนหนุนเนื่องของเขา

ราคะเมื่อได้อาหารก็โตเมื่อไม่ได้เสพย์ได้รับทานอุปทานเขาก็อยู่อย่างนั้น
ไม่อาบน้ำสามวันราก็เกิด
ทำกายให้สะอาด

สามวันว่างเว้นนารีเป็นอื่นก็ทำมะดา

ใครมีเทปนี้ผมขอความกรุณาเลยขอรับ
ผมจำเสียงท่านได้ว่าเป็นหลวงพ่อวัดมะเหยงค์ครับ
แล้วเราจะรักกันสักทีเรื่องวงจรปฏิจนี้แหละเออ

กราบขอบพระคุณล่วงหน้าขอรับ
หากใครไม่แสดงเดี๋ยวผมจะไปหามาให้ขอรับแต่ผมลำบากหน่อยไกลปึนเที่ยง

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วครับ

 

ครับเอาผมเป็นกัลยาณมิตรได้เลย ผมน่ะกิเลสมากแต่บอกตัวเองแล้วว่าจะเอาอัตตาเข้ามาในห้องนี้ให้น้อยที่สุด

เคยไปฟังธรรมะครูอาจารย์ ช่วงใหนที่ปฏิบัติแล้วจิตเกิดความรู้แปลกๆ ใหม่ๆขึ้น

ตั้งใจจะเรียนถามหลังจากที่ท่าเทศน์จบ ใจจดจ่อกับการคิดร้องเรียงสิ่งที่จะถามให้ได้ใจความและถามไม่ยาวมาก ใจกระสับกระส่ายไม่เป็นอันฟังธรรมเลย

ก็เลยไม่ได้สดับธรรมเต็มที่เลย แต่ก็ได้ถามขณะถามก็คิดถึงแต่คำถามข้อต่อไป ก็เลยไม่ได้จับเอาคำที่ท่านแนะนำในแต่ละคำถาม พอถามเสร็จจิตฟุ้งใหญ่เลย

เลยลองปรับใหม่ไปฟังอย่างเดียวจะไม่คิดถาม นั่งฟังไปรู้สึกตัวไป จิตใจอิ่มเอิบมาก กลับบ้านด้วยรอยยิ้มเลย จิตไม่ฟุ้งในธรรมะเลย

นี่ผมเข้ามาหากัลยาณมิตรหาประสพการณ์แปลกๆในการปฏิบัติ ของเพื่อนๆ พอจะได้ผูกจิตให้เกาะการปฏิบัติใว้ ไม่ไปสนใจเรื่องโลกๆมากนัก

จัดเต็มเลยครับลูกพี่

 

ใจถ้าเปิดแล้วมันยอมรับอะไรๆในโลกได้มากขึ้นมั้งครับ ผมฝึกธรรมะเพื่อแก้นิสัยที่ไม่ดีของตัวเอง

มันก็ไม่มีอะไรนะผมว่า แค่ตัวหนังสือ เราโพสท์แล้วทิ้งตัวเราใว้ในกระทู้รึป่าวมันก็ไม่ใช่

ถ้าใครโพสท์อะไรตอบโต้มา ตาเห็นใจก็ปรุงกิเลสขึ้นมา มันก็มากระทบที่ใจ ถ้าถูกเขาว่าแล้วจะไม่พอใจมันก็ถูกแล้ว ถ้าใจไม่ต้านยอมรับด้วยความเป็นกลาง มันก็เบาดูเหมือนสบายๆนะครับ ธรรมะเริ่มง่ายขึ้นนะผมว่างั้นนะ

ก็สมมุติว่าเขามาด่านี่ มันจะไม่โกรธได้งัยขี้โมโหอย่างเราขนาดนี้
แต่มันแปลกที่พอใจมันยอมมันก็ทิ้งไปเลย

ไม่มีอะไรมั้ง ก็เริ่มธรรมดาๆ มากๆขึ้น

 

อ๋อเก็บเอาใว้เป็นความจำได้หมายรู้ก็พอ ครับ

คอยอ่านอย่างสบายๆ

 

ดูแค่กาย แค่จิตใจตัวเองครับ ดูความไม่ดีของตัวเองอย่างเดียว ก็ไม่หวาดไม่ใหวแล้ว

ดูแต่ผู้อื่นส่งจิตออกนอก เห็นแต่โลกนอกไม่เห็นโลกภายใน เห็นแต่ความไม่ดีของคนอื่นไม่เห็นความไม่ดีของตัวเอง มันจะถึงตัวทุกข์ได้งัย จะรู้ความจริงของตัวทุกข์ได้งัย คือเดินมาอย่างนี้ครับ

 

จะพยายามตอบให้พอเหมาะพอควรตามธรรมนะครับ

ตามดูตามรู้อยูเนืองๆ ในอริยาบททั้งสี่ ใจมันโกรธนี่เห็นแล้วจิตมันรู้ ตื่นตั้งมั้งมั่นขึ้นมา ใจก็กลับเข้าฐาน สงบ แต่จิตรู้มันก็ไตรลักษณ์เกิดแล้วดับ บังคับไม่ได้ รู้แล้วหลงแล้วก็ไปปรุงดีปรุงชั่วใหม่ ก็ตามรู้ตามดูไป จนมันสติมันเกิดเองได้อัตโนมัติ

มันรู้บ่อยๆ เนืองๆ มันก็ตั้งมั่นอยู่เนืองๆ ทำเหตุให้มันไปเรื่อยๆ บางทีสติก็พลิกเป็นความรู้ในธรรมแง่นั้นมุมนี้บ้าง ได้เตือน ได้สอนตัวเองอยู่เนืองๆ พออยู่กับโลกไปอย่างไม่ทุกข์มาก ทุกข์นาน

คือไม่ได้ปฏิบัติให้ไม่โกรธ ไม่โลภ ไม่หลง แต่ให้สติตามรู้ได้เท่าทันแค่นั้นครับ มันจะโลภ จะโกรธ จะหลง มันก็อยู่ใต้ไตรลักษณ์บังคับไม่ได้

พอดีๆ แล้งมั้งครับ น่าจะพอออกรดออกชาด ไม่เกินงามเน๊าะครับ

 

ผมตอบไม่ตรงคำถาม คือถ้าปฏิบัติถูกทางแล้ว ถึงรู้แต่ ความสำคัญตัวว่าเสพ ต้องเบาลง
ที่ว่าจะหยิ่งทนงตนกว่าใครจะต้องน้อยลง

เราอยู่กับคนอื่นต้องโยโสนมสิการ ถ้ามันยังคิดว่าได้ คิดว่าตัวดีกว่าใคร ก็เป็นอันว่าผิดทางแล้ว ก็เอาตัวนี้มาคอยตรวจสอบการปฏิบัติอยู่เนืองๆ เดินตามเศษขนมปังที่ครูอาจารย์ท่านเทศน์ทิ้งใว้ ถ้าเดินถูกก็จะเห็นตามไปเป็นลำดับ

ผมยิ่งปฏิบัติยิ่งเห็นความโง่ของตัว เก่งกว่าเรามีเยอะ มากครับ
ผมว่าปฏิบัติแล้วมันอยู่กับคนได้ง่ายขึ้นครับ

 

ผมจะไปทำงานแล้วคงไม่ได้สนทนาธรรมต่อ

ธรรมะสวัสดีครับผม