รัก

พรานเอ๋ย พรานเฒ่า
ไฉนเจ้า จึงแต่งกลอน ได้เก่งนัก
เจ้าคงเป็น อาจารย์ ผู้เพียรภัก
เจ้าคงเป็น นักรัก ผู้ปรีชา

 

"หิริ"ร้อง ฟ้องใจ ละอายบาป.....เหมือนมีภาพ หลอกหลอน ทุกแห่งหน
คอยย้ำยอก บอกเตือน หัวใจตน.....ให้เป็นคน มีหลัก ระวังใจ

"โอตัปปะ" ผลาญพา ใจชั่วหด.....ให้มันหมด กำลัง พุ่งเผาไหม้
เพราะเกรงกริ่ง กลัวความ ระยำใจ.....จะย้อนไหม้ เผาตน เพราะกลกรรม

 

ปัสสัทธิ สิวะ นิปุณะ.....อนิทัสสนะ ปณีตะ อมตะ
วิสุทธิ สันตะ วิราคะ.....วูปสมะ วิมุติ อกิญจนะ

......................................................

สงบเย็นเย็น สำราญ ละมุนไม.....เห็นมิได้ ประณีต ไม่เสื่อมหาย
บริสุทธิ์ นิ่งระงับ ราคะคลาย.....จบที่ใจ พ้นหลุด มิข้องคา

 

ใคร่รู้ว่า ท่านอยู่ ได้อย่างไร.....กับผู้ชาย ที่จาก ไปนานแล้ว
เจ็ดสิบหก ขวบปี มิคลาดแคล้ว.....มิเคลื่อนแคล้ว จากชาย ที่ตายลา

เจ็ดสิบหก พรรษา ช่างนานนัก.....ความจงรัก ช่างเจ็บ ปวดหนักหนา
ไร้สายตา ไร้เสียง ไร้กายา.....ไร้ราชา สวามี ที่ร่วมบุญ

ความจงรัก ภักดี ที่หมดจด.....ความรักรส ยึดมั่น มิเสื่อมสูญ
แม้นท่านลา ลับโลก ที่อาดูรย์.....ความไพบูลย์ แห่งรัก ยังกำจาย

อิ่มรสรัก อิ่มฤทัย ใจปิติ.....น้ำตาปริ ตื้นตัน ในความหมาย
ของความ"รัก" ซื่อสัตย์ มิเสื่อมคลาย.....นานเพียงใด จงรัก มิจืดจาง


..............................................


อักษรกลอนร่ายไว้.....ยอย้ำ ยอดมณี
จอม"สดับ"นามควรจำ.....กล่าวอ้าง
ตำนานแห่งรักล้ำ.....เลิศเลื่อง ปรากฏ
ซื่อสัตย์จงรักรั้ง.....เกียรติผู้ สวามี

 

พายเรือวน ในอ่าง ความสงสัย.....แล้วเมื่อไร จักเจอ ทะเลกว้าง
พายเรือวน เวียนไป จนเนิ่นนาน.....เป็นสันดาน คนโง่ โล้แต่เรือ

จักแล่นเรือ จงมอง ที่จุดหมาย.....แล้วค่อยพาย โล้เรื่อย ไม่เบี่ยงเบื่อ
ทีละคุ้ง ละโค้ง ประคองเรือ.....ไม่ฟั่นเฝือ พายวน มิจนทาง

 

พายพายเรือ มุ่งนอก ออกแม่น้ำ.....แต่ด้วยความ เหลวไหล เลอะเลือนหลง
มัวแต่มอง ริมคลอง พายไม่ตรง.....พายงงงง ถอยเนา เข้าคืนคลอง

 

ทางตรงตรง เดินคง ก็ตรงที.....เป้าหมายมี เดินตรง ก็ลงหมาย
แต่บางคน เดินวน ไม่ตรงไป.....เพ้อเจ้อได้ เช้าค่ำ ย่ำวนเวียน

 

อันวิชา ที่มี ตีไม่แตก.....มันกลับแหก พาลหา ว่ามีเหลือ
คนจัญไร เนรคุณ ความจุนเจือ.....ธรรมแผ่เผื่อ มันหา ว่าอำพราง

ถ้ามึงแน่ ตรัสรู้ ด้วยมึงเอง.....อย่าพาลเพ่ง ปรักปรำ ไอ้เข้ขวาง
ถ้าไม่แน่ ก็จง ดำรงทาง.....ไม่แพล่มพลาง เพ้อเจ้อ หลงเลอะเลือน

 

สุนัขจร เร่ร่อน เห่าไปทั่ว.....เห่าหอนมั่ว เพียงหวัง เศษอาหาร
ยินคำชม ก็สม อารมณ์บาน.....ใครไล่มัน ก็เห่า มึนเมามัว

 

สันดาน"หมา" หากิน ไม่สิ้นหวัง.....เพียงประทัง ปากท้อง ไม่ต้องสน
กริยาทราม เศษอาหาร โขมยปล้น.....ความหิวพ้น มิสน ในศักดิ์งาม

สัญชาติ"เสือ" เสื่อมโทรม เมื่อคราวอด.....แต่มิหมด ศักดิ์ศรี มิทวงถาม
มิดื้อด้าน หากิน ด้วยการทราม.....รักษ์เกียรติงาม แม้นอด จนหมดลม

 

แววพราววะวาววิบระยิบกราว.....พริบพริบดาวสุกใสสวย
มองเพลินคิดครุ่นจะชะระรวย.....จะระทวยคะนึงเธอ

แม้ตื่นจะพลอยผงะละเมอ.....พะละเพ้อจะฝันเจอ
ราตรีฉะนี้สติผละเผลอ.....จิตจะเพ้อละเมอครวญ

 

หอมหวลอวลดอกไม้.....ไพรสวย
ดูดอกขาวเด่นด้วย.....กลีบแก้ว
กำจายกลิ่นระรวย.....เริงรื่น
สดชื่น"พุดซ้อน"แพร้ว.....เพลิดเคลิ้ม เพลินดม

 

เสียงนกร้อง สดชื่น ระรื่นดู.....อาทิตย์พรู พุ่งแสง แทงขอบฟ้า
สีส้มอ่อน เจือบาง กลางนภา.....วิหคกา มุ่งหน้า ออกหากิน

นกน้อยน้อย บินรอน ร่อนระบัด.....สายลมพัด น้ำไหล เซาะซอกหิน
ใบไม้เรียง เขียวซ้อน ซ่อนดอกกลิ่น.....หอมจรุงจินต์ เพลินไล้ โลมไพรพรรณ

ไม้ดอกหอม ปลูกไว้ จึงได้จับ.....ได้ประทับ รับกลิ่น ความหอมหรรษ์
เพราะรดน้ำ เติมธาตุ ให้ครบครัน.....ฉะนั้นมัน ออกดอก บอกขอบใจ

ท่านหว่านพืช เช่นใด ท่านย่อมได้.....ต้นแลใบ ผลดอก น้ำมันใส
จงถามใจ ว่าชอบ พืชเช่นใด.....แล้วจึงใคร่ หว่านมัน หมั่นดูแล

 

รำพึงนึก รำลึก ตรึกความหลัง.....ที่โดนฝัง บั้งใจ ให้เป็นแผล
ร้อยยี่สิบ เอ็ดปี ช่างนานแท้.....ร่องรอยแล่ ลึกร้าย ไม่กลายเลือน

 

กาลเวลาผ่านเพี้ยง.....นมนาน
บั้งบาดแผลแล่ราญ.....จาบจ้วง
รำลึกตรึกคึกพาล.....กำเริบ
เร่งสลัดโมหะห้วง.....บ่วงร้าย ภายใน

 

ดิ้นทุรน ทุราย ในความโง่.....เหมือนมีโซ่ ล่ามไว้ ในก้นเหว
จึงขวนขวาย ดิ้นออก ให้รวดเร็ว.....หวังพ้นเหว บ่วงโง่ ที่ล่ามวน

ใช้ความเพียร พินิจ พิศสังเกตุ.....ดูต้นเหตุ ดำเนิน ไปยังผล
จนได้เห็น กลไก กรรมเวียนวน.....บ่วงเหวพ้น ตรวนหลุด พุทธปัญญา

แต่คราวเคราะห์ เยาะหยัน อาคันตุกะ.....เลยเผลอผละ โง่หลง มะงาหรา
ฟั่นเฟือนฝอย เฟอะฟะน่า อนาถตา....เมามายา มึนยอก หมอกมัวมุง

จึงแต่งคำ ไว้ค้ำ ย้ำสติ.....แม้ปกติ อยู่ยั้ง ยอดผาสูง
แต่เบื้องฟ้า สูงกว่า ยอดผาพุ่ง.....หากเผลอฟุ้ง โดนฟ้าฟาด กบาลพัง... 55555

 

สวัสดี ท่านพราน เพื่อนรัก
แวะมาทัก แวะมาทาย สบายดีไหม
อยู่ในบ่ สุขสบาย ดีหรือไร
ออกมาหายใจ นอกบ่อ บ้างนะเออ

 

แผ่นดินทอง ปองรวม ร่วมประเทศ.....เป็นขอบเขต อาณาจักร สยามขัณฑ์
บรรพชนรักษ์ ป้องปัก ด้วยชีวัน.....ถึงพลีปราณ สิ้นไป ไม่เสียดาย

หากจักอยู่ อยู่ยง ดำรงเกียรติ.....แม้นโดนเหยียด กดข่ม ให้ล่มสลาย
ใจยังสู้ เพื่อศักดิ์ ไม่รักสบาย.....แม้นตัวตาย เกียรติคง ดำรงดู

แม้นจักแพ้ ก็แพ้ อย่างนักสู้.....มิได้คู้ อู้หด น่าอดสู
ดำรงเกียรติ ศักดิ์ทรง ให้จงดู.....ชาตินักสู้ ตายตก คงงามครัน

หมาป่าร้าย ขย้ำขยี้ เจ้าลูกแกะ.....กระชากแงะ เนื้อนอก แทะขอบขัณฑ์
ลูกแกะน้อย พิทักษ์ รักษ์ชีวัน.....จำเจ็บหั่น เถือเนื้อ เพื่อ"อิสรา"

 

ชมทะเล มองฟ้า เมฆาขาว.....อาทิตย์วาว บรรเจิด เฉิดรัศมี
ลมคลื่นพัด ซัดฝั่ง เพลิดเพลินดี.....หาดทรายสี นวลขาว ยาวเรียงราย

ตะวันต้อง กระทบ สบผิวน้ำ.....สะท้อนวาม วับวิบ พริบแสงสาย
มีเปลือกหอย เกลื่อนกล่น ระคนทราย.....เจ้าปูร้าย ซุกรู แอบดูคน

ทิวต้นไม้ ไล่ลู่ คู้ตามลม.....เรียงประสม หมากพร้าว เคล้าต้นสน
เจ้าวิหค นกน้อย มาบินวน.....เล่นลมบน ปะปน วนเมฆา

นกสีส้ม ร่อนลม ชม the sea.....happy me Freedom สุขหรรษา
look at the นภาคราม สุดสายตา.....feeling พา Eternity with sea-view...

 

ราตรีย่ำ ค่ำคืนนี้ คนึงเพื่อน.....ภายใต้เดือน ดวงดาว แพรวพราวฉาย
แสงจากเดือน สาดส่อง สู่หัวใจ.....ระลึกใต้ ดาวจรัส รัตติกาล

"มิตรภาพ"หวาน วันวาน ยังตรึงอยู่.....เพลินในหมู่ เพื่อนผอง สนุกสนาน
แม้นเวลา ผันผ่าน ไปเนิ่นนาน.....ยังชื่นบาน ซ่านอยู่ ไม่รู้คลาย