ร่องรอยอภิญญาใหญ่ โรดแมปสู่อภิญญาสาธารณะ

เมื่อวานหลังจากโพสกระทู้เสร็จ เครื่องคอมของผมก็ดับลงเฉยๆ เปิดกี่ครั้งก็ไม่สามารถบูธวินโดส์ขึ้นมาได้ สังหรณ์ใจว่า ...... หาทางแก้มาตลอดทั้งคืนและช่วงเช้าแต่แก้ไม่ได้ พอบทจะหายก็หายเอาง่ายๆ

เนื่องจากคุณ somsannannom ตอบข้อเขียนผม ผมจะให้ข้อมูลเพิ่มเติม แต่ไม่ใช่เป็นการมาปะทะคารมกับใคร

1. การบอกเรื่องภัยพิบัตินั้น

• ไม่มีการแบ่งแยกศาสนาว่าพุทธ หรือไม่ใช่พุทธ
• ไม่มีการแบ่งว่าจะบอกใคร ไม่บอกใคร ไม่ได้แบ่งเขา แบ่งเรา
• แต่บอกแล้ว ใครเชื่อ หรือ ไม่เชื่อ เป็นสิทธิ์ของเขา

เราบอกทุกคนได้ แต่เราบังคับให้ใครเชื่อเราไม่ได้

แม้แต่ในกลุ่มคนที่เชื่อเรื่องภัยพิบัติ ก็ยังมีความแตกต่างในความคิด และแนวทางการดำเนินงาน ซึ่งเราต่างบังคับซึ่งกันและกันไม่ได้ ... คิดเสียว่า เราต่างเดินบนเส้นทางเดียวกัน ช่วยเหลือกันได้ แต่ไม่จำเป็นต้องเดินซ้ำรอยกันก้าวต่อก้าว

2. ญาติพี่น้องของผมเกือบทั้งหมด เป็นคริสต์ ไม่ใช่พุทธ เพราะผมเกิดมาในครอบครัวของคริสต์ชน และทุกคนได้รับการเตือนเรื่องภัยพิบัติมานานแล้วจากทางบาทหลวง โดยทุกครอบครัวจะมีเทียนเสกไว้ติดบ้าน เพื่อจุดในช่วงเวลามืดมิด 7 วัน 7 คืน เพื่อสวดภาวนา และห้ามเปิดประตูบ้านโดยเด็ดขาด

3. ผมไม่ได้ตั้งจิตเข้านิพพานในชาตินี้ อย่างน้อยก็จนกว่าพระพุทธศาสนาครบถ้วนห้าพันปี

สิ่งที่ตั้งจิต คือ หากชาติใด ผมหลุดรอดจากตาข่ายแห่งพระพุทธศาสนาด้วยเหตุใดๆก็ดี ขอให้ได้พบครูบาอาจารย์ช่วยนำพากลับมาปฏิบัติธรรม ให้ได้ดวงตาเห็นธรรม ได้บรรลุธรรมเดิมและก้าวหน้าขึ้นๆไป

4. คำว่า ตามกรรมตามวาระ ... เราเคยสงสัยหรือไม่ ทำไมพระพุทธองค์ไม่มาห้ามองคุลีมาร ตั้งแต่ก่อนเริ่มฆ่าคน ...

ผมเชื่อว่าทุกคน รวมทั้งคุณ ล้วนตั้งใจเสียสละเพื่อส่วนรวม เพียงแต่วิธีการของแต่ละคนอาจแตกต่างกัน เช่น บางคนอาจหวังพึ่งอภิญญา บางคนพึ่งสัจจะ บางคนพึ่งกำลังใจ และอื่นๆอีกมากมาย...

หลายๆครั้งที่งานเดินไม่เร็วตามคาดหวัง คนไม่เชื่อเท่าที่ควรโดยเฉพาะบุคคลในครอบครัวไม่เชื่อ หลายๆคนอาจร้อนใจ ต้องการทางลัด ต้องการตัวช่วย ถือว่าเป็นเรื่องปกติ ... ยังไม่พบอภิญญา ก็ต้องพึ่งสติและปัญญาเป็นตัวช่วย

 

*** ทุกศาสนา กับ สัจจะ ****

ศาสดา และ สาวกทุกศาสนา...สอนให้เราทำสิ่งดี
หากทำได้จริงตามที่กำหนดไว้ .... นั้นคือ ท่านเป็นคนมี "สัจจะ"
ทุกศาสนา จึงต้องพึ่ง "สัจจะ"... ให้เกิดเป็นการกระทำขึ้นมาจริงๆ
ทำความจริงให้กับชีวิตตนเอง

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อุเบกขานั้นจำเป็นการจะช่วยคนหลุดพ้นนั้นมันแล้วแต่กรรมเขาด้วย
หากเราจะช่วยทุกคนก็คงไม่ไหวเกินกำลัง
ก่อนอื่นเราก็ต้องช่วยตัวเองก่อน เราเองยังไม่ดีพอก็คงไปช่วยอื่นไม่ไหว
เช่นกัน เปรียบเหมือน ว่ายน้ำยังไม่แข็งจะไปอุ้มคนอื่นไปด้วยก็ คงจมน้ำทั้งคู่ ก็เลือกช่วยตามกำลัง

ตัวอย่างง่ายๆ
ลองชวนเพื่อนสักคนไปปฏิบัติธรรมเขาไปไหม เขาทำไมไม่ไป หรือทำไมจึงไป
อันนี้ก็แล้วแต่ว่าเขามองเห็นธรรมแค่ไหน ไม่มีใครบังคับใครได้
บางคนไม่จำเป็นต้องชวนเขาก็ไปเองของเขา

โดยปกติกำลังใจคนที่อยากช่วยคนนั้นก็มักอยากจะช่วยอยากจะให้เขาพ้นทุกข์ แต่ว่าลองไปเที่ยวบอกคนให้รักษาศีล ปฏิบัติธรรมเยอะๆดูนะ จะได้บาปหรือบุญ หากเขาพอใจ ก็ได้บุญ หากเขาขุ่นเคืองในใจ ก็บาปละทีนี้ เราเป็นตัวยุแหย่ให้เขาเคือง เราเป็นต้นเหตุนั้นก็บาปละสิ
ก็ต้องมองกันไปว่าเจ้ากรรมนายเวรเขายังไม่อยากให้เข้ามาทำบุญ
ยังขวางทางอยู่เขาต้องชดใช้กรรมไปก่อน

อันนี้เพียงการสนทนาธรรมไม่ได้ กล่าวว่าใครดีหรือไม่ดีครับ
หากผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยครับ

 

*** ปฏิบัติธรรมที่ไหนก็ได้ ****

หมายถึง "สัจจะปฏิบัติ"
เช่น...
กำหนดสัจจะ ว่า "ไม่โกรธ ไม่โมโห มีกำหนด ๑ ชั่วโมง"
"ไม่เห็นผู้อื่นผิด ไม่คอยจับผิดผู้อื่น มีกำหนด ๑ ชั่วโมง"

ที่ไหนก็ได้ เมื่อไหร่ก็กำหนดเอง
- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมดำเนินไปตามกลไกของกรรม
ทั้งดีและชั่ว เราสามารถเลือกได้ว่าจะเสวยผลของกรรมใดก่อน
อยู่ที่การปฏิบัติในปัจจุบัน

เมื่อเราช่วยเหลือตัวเรา และผู้อื่นได้แล้ว
ฟ้าดินย่อมเห็น...โทษภัยก็จะห่างตัวออกไป

 

พรหมวิหารสี่จึงมีข้อ อุเบกขาธรรมครับ

ช่วยเขาโดยใจเราไม่ทุกข์

ช่วยได้ก็ยินดี ช่วยไม่ได้ก็ไม่ทุกข์

คนจะรอดหรือไม่รอด ช่วยได้หรือไม่ได้ ถูกกำหนดโดยกรรมครับ

เราตั้งจิตปรารถนาจะช่วยเหลือสรรพสัตว์ทั้งปวงได้ ครับ
แต่กรรม วาระ ความเกี่ยวเนื่อง กรรมผูกพันก็ไม่อาจทำให้เราสามารถช่วยทุกสรรพชีวิตได้ครับ

เราจะช่วยเขาได้ก็ต่อมื่อ

กรรมดีของเขาส่งผล

เขามีบุญเกี่ยวเนื่องกับเรา

เราเป็นคู่ปรับที่มาช่วยเขาได้

วาระแห่งการช่วยมาถึง

 

ช่วงนี้ให้ทรงกำลังใจในวิปัสนาญาณให้เห็นอนิจจะลักษณะ คือการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปให้เป็นปกติ

ใช้กำลังของอรูปฌานเพิกรูปของวัตถุออกไป พร้อมกับการพิจารณา เรื่องการปลด การวาง วัตถุไม่ให้มีอำนาจเหนือจิตใจของเรา

ขออนุญาตเรื่องปู่โทน หลำแพรให้ฟัง ท่านนี้เป็นศิษย์ในดง ของหลวงปู่เทพโลกอุดร อยู่ที่ตาคลี นครสวรรค์ ท่านได้อภิญญา และวันหนึ่งมีพระภิกษุรูปหนึ่งได้ยินชื่อเสียงของท่านก็ได้เดินทางมาขอฝึกอภิญญากับท่าน

ท่านก็บอกว่าได้ ให้นั่งรอก่อน แต่สั่งอะไรก็ต้องทำนะ

จากนั้นท่านก็เข้าไปในห้อง เอาปี๊ปออกมาใบหนึ่ง

ในนั้นมีแบงค์ห้าร้อยเป็นฟ่อนๆ เต็มปี๊ป (สมัยนั้นยังไม่มีแบงค์พันบาท) แล้วก็สั่งให้พระรูปนั้นว่า

ให้เผาเงินทั้งหมดปี๊ปทีละใบ

พระท่านก็ตกใจแต่ทำตาม ที่ปู่โทนสั่ง ค่อยๆเผาไปดูเงินมอดไหม้ไปกับไฟ เผาไปเหงื่อตกไป

พอถึงมัดที่ สอง ก็บอกปู่โทนว่าพอแล้วผมไม่เผาแล้ว คืนเงินให้ท่านหมด

รู้ไหมทำไม

ใจท่านเสียดายไม่อยากเผา ใจอยากได้ คิดฟุ้งไปต่างๆนาๆ จนที่สุดก็รู้ตัวว่ามีความโลภอยู่ ใจเหมือนถูกไฟเผาเสียเอง ก็เลยเลิกดีกว่า

เรื่องนี้ สอนเราว่า วัตถุ เงินทอง บุคคล บางครั้งนั้นเราก็เผลอตัวไปให้มันครอบคลุม ควบคุมจิตใจของเรา ให้เต้นไปตามมัน ด้วยอำนาจของกิเลส

อย่างที่หลวงปู่ใหญ่ท่านได้สอนว่า "เราจะใช้อภิญญา(ควบคุมบังคับวัตถุ และแปลงธาตุต่างๆ)ได้ก็เมื่อ เราหลุดจากการที่ถูกวัตถุครอบงำจิตใจ"

มองให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นอรูป เหมือนๆกันไปหมด ล้วนสูญสลายไปในที่สุด แม้แต่ตัวเรา ไปยึดถือก็ทุกข์ แม้จิตก็แปรเปลี่ยนผันไปได้ ฌานก็มีได้มีเสื่อม อภิญญาก็มีได้มีเสื่อม ล้วนไม่เที่ยงแท้ทั้งสิ้น เรามายืมใช้เหมือนร่างกายเรา มาขอยืมใช้เพื่อการสร้างบารมี เพื่อช่วยเหลือสงเคราะห์ผู้คนในช่วงภัยพิบัติที่เกิดขึ้น

เราเองก็เป็นคนธรรมดา ไม่ใช่ผู้วิเศษ อย่าได้ไปหลงกับโลกธรรมแปด หลงคำชม คำสรรเสริญ

ใจเรามองวัตุธาตุบุคคล เราเขา ทั้งหลายเป็นความว่างเปล่า เป็นอากาศธาตุ เวิ้งว้างว่างเปล่าไม่มีที่สุดไปเสียทุกๆสิ่ง จนจิตของเราเป็นอุเบกขาไม่ปรุงแต่ง ไม่อยากมี อยากได้ ในวัตถุธาตุทั้งหลาย ละจากแรงดึงดูด แรงยึดเหนี่ยวของวัตถุที่มีผลต่อจิตใจ

หากจิตดีสัมผัสได้ เราจะเห็นจิตเราที่ใกล้พระนิพพานเข้าไป ก็ให้อธิฐานว่า จุดเดียวที่เราต้องการก็คือพระนิพพานเท่านั้น แรงยึดเหนี่ยวผูกพันจากวัตถุก็ดี ทรัพย์สมบัติก็ดี คนบุคคล ก็ดี ชาติภพก็ดี เราปลดออกจากใจของเราแล้ว เราต้องการพระนิพพานเท่านั้น

หมั่นพิจารณาจนจิตเราเริ่มเห็นวัตถุธาตุทั้งปวงตามสภาวะความเป็นจริง

"เพิก(ละ)รูป เห็นดวงจิต
เพิก(ละ)กิเลส เห็นธรรม
เข้าถึงธรรม พบพระนิพพาน"
<!-- / message --><!-- sig -->

 

สาธุ ครับ ผมเข้าใจเลยครับที่คุณ kananun พูดมาทั้งหมด ตอนแรกยอมรับ
นะและคิดว่าถ้าเรามีความสามารถจะสามารถควบคุมจิตใจตัวเองได้แต่เมื่อไม่
กี่วันมานี้ ได้มีโอกาสไปปฏิบัติธรรม มา เป็นแนววิปัสสนาของคุณแม่ ดร.สิริ
ซึ่งเข้าใจตัวเองมากขึ้น และบอกตัวเองหลังจากฝึกจนถึงระดับนึงว่าเราเข้าใจ
แล้วว่าทำไมต้องมาปฏิบัติในครั้งนี้

ปล.ผมมีปรารถนาที่จะได้ทั้งฌาณ แต่วิปัสสนาทำให้ผมเลยไปถึงญาณ
ต้องบอกเลยว่าสภาวะนี้นั้นทำให้เราเข้าใจคำว่า ปัญญา มากขึ้นเยอะครับ
ใครที่ไม่เคยลองฝึกวิปัสสนา ผมแนะนำให้ลองไปฝึกของ คุณแม่ ดร.สิริ
เพราะเขาสอน และถ่ายทอดได้ดีมาก สำหรับคนใหม่ ตอนนี้เหลือแต่ไป
ลองฝึกทางด้าน กรรมฐาน 40 กอง หรือไม่ก็กสิณ แต่คงต้องมีครูอาจารย์
ถ้าฝึกเองคงไม่ได้ เพราะสมถะ นั้นสมาธิอาจจะเกินสติไปทำให้คุมตัวเอง
ไม่ได้

 

ผมขออนุญาตนำภาพจากภาพยนต์เรื่อง The matrix มาประกอบเพื่อให้น้องๆ เยาวชนเข้าใจได้ง่ายๆ นะครับ

​

​

​

​

เมื่อ NEO ได้มองเห็นความจริงใน matrix ว่าเป็นเพียงภาพมายา เขาจึงสามารถบังคับวัตถุธาตุใน matrix ได้ดังใจนึก เปรียบได้กับในโลกของความเป็นจริง ถ้าเราหลุดจากการที่วัตถุครอบงำจิตใจแล้ว ก็จะสามารถควบคุมบังคับวัตถุและแปลงธาตุต่างๆ ได้ครับ


​

 

ในกลุ่มเพื่อนๆพวกเราที่กำลังฝึกอภิญญากันอยู่นั้น ก็ได้มาเล่าให้ฟังเรื่องความก้าวหน้าในการปฏิบัติ หลายๆเรื่อง หลายๆคนครับ ซึ่งต้องโมทนาบุญด้วยเป็นอย่างมาก

ในกลุ่มพวกเรานี่พระและครูบาอาจารย์ท่านมาคุมครั ดังนั้นโอกาสออกนอกลู่นอกทางก็น้อยกว่าทำกันเอง

มีบางท่านที่ครูบาอาจารย์ท่านมาสอนในสมาธิและเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าจะใช้อภิญญาไปช่วยคนอื่นได้อย่างไรครับ

เริ่มฝึกกัน ก่อนอื่นก็ขอให้อธิฐานตั้งจิตตนเองให้เป็นสัมมาทิษฐิมั่นคงตราบจนถึงพระนิพพานก่อน จากนั้นจึงอธิฐานขอให้ครูบาอาจารย์สัมมาทิษฐิท่านเมตตามาสอนมาสงเคราะห์ครับ

 

การมองให้ใจไม่ผูกติดกับสิ่งของนั้นก็ยากอยู่
หากพิจารณากันให้ดี แล้วเรายังต้องใช้มันทำอะไรมากมาย
ไหนจะภาระหน้าที่ดูแลคนรอบข้าง
เราตัวคนเดียวนั้นไม่ยาก นอนที่ไหนก็ได้ ไม่ค่อยยึดติดเท่าไร
แต่ว่าครอบครัวล่ะ ต้องใช้ต้องกิน อันนี้ก็เป็นอุปสรรคเอามาเล่าให้ฟัง

ใครสำเร็จก่อนก็ขออนุโมทนาด้วยครับ
ผมเองยังต้องเดินดินปกติ รอดูท่านที่ก้าวหน้าครับ อิอิ

 

เรื่องนี้อาจจะมีเค้าความจริงแต่อยู่ไกล อิอิ
เมื่อก่อน นานเป็นปีแล้วก่อนจะมารู้จักพวกเราเคยฝันว่า
เหาะไปหลายที่ไปทำโน่นทำนี่และก็เจอพวกเพื่อนๆที่ไม่เคยรู้จักกันมากมาย แถมยังนึกอะไรก็เป็นไปตามนั้นอีก ในความรู้สึกตอนนั้นมีหลายคนไม่ได้มีตัวเองคนเดียวและก็ช่วยกัน ต่อสู้กับอะไรหลายอย่าง
แล้วยังต้องไปต่อสู้กับยักษ์อะไรอีก หลายตัว ตอนนั้นคิดว่าคงคิดไปแบบเคยดูละครตอนเด็กแล้วเก็บเอามาฝัน แต่คิดไปคิดมาอาจจะเป็นพวกเราจริงๆที่เป็นแบบนั้นก็ได้ เหอๆ เอ....แล้วมันจะจริงเหรอ
คิดไปคิดมาเหมือน นิยายอย่างไรชอบกล

 

มีเรารวมอยู่ด้วยป่ะ ตัวหย่ายๆมีเขี้ยวที่คอยดักหน้าดักหลังคุณเปี๊ยกไง..เหอ เหอ ...^-^

 

จำอะไรไม่ได้ครับ นานแล้ว ยักษ์ก็มีหลายตัว แต่ละตัวก็เก่งไม่เบา เลยต้องช่วยกันหลายคน เหมือนกับว่าพอตรงนั้นเสร็จก็ต้องไปที่อื่นๆอีก
แหมดูเหมือนมันวุ่นไปหมด ในฝันมันก็หนุกๆดีเรื่องจริงไม่หนุกแน่

 

หุหุ ผมฝันถึงคนในเวปนี้คนนึง คือ พ่อมดโลจิ และเห็นว่ากำลังเหาะไปไหนด้วย
กันซักแห่ง ทุกคนที่ไปด้วยกันเหมือนเป็นทีมเดียวกัน ไม่รู้ว่าจะไปไหนกัน ไม่รู้
ว่าผมฝันสนุกๆสนานๆ หรือปล่าวนะ แต่ปกติผมเป็นคนหลับลึก หลับแล้วตื่นเลย
เรื่องฝันนี่ยากมาก ซึ่งตอนที่ฝันนี้เป็นวันแรกที่ได้คุยกับ พ่อมดโลจิ ผ่านทาง
msn และเพิ่งรู้จักกัน

 

มายากลของ Criss angels ​

​

วันนี้เอามายากลของ Criss angels ที่แสดงการเดินบนน้ำ และการเหาะกลางอากาศมาให้ศึกษาดูกันนะครับ ว่าเขาทำได้อย่างไร?

คลิปวิดีโอ การเดินบนน้ำ และการเหาะกลางอากาศ
http://www.2dayblog.com/blog/2007/08/17/criss-angels-magic/?lang=en

 

อ่า...ได้เห็นภาพเดินน้ำแบบจะๆ