สนทนาสบายๆ ตามประสา

ถ้าได้คนร่วมเสวนาด้วย ก็คงสนุกขึ้น

 

หวัดดีครับพี่ธณต วันนี้มีนิทาน แก้ร้อน มั๋ยครับผม

 

นักสะสมอีกประเภท คือ ดื้อรั้น ข้าเก่ง ไม่ฟังใคร

ไอ้ประเภทนี้ผมเคยเป็น ทนงตนมาก ว่าได้รับการบอกเล่ากล่าวถึงจากเซียนใหญ่ ว่า เก่งเร็วสมองดีไปไว
และได้รับความรู้จากท่านนักสะสมที่มีฝีมือมากหลายๆท่าน ตอนนั้นถ้าองค์ไหนดูแท้ให้เทวดาลงมาบอกว่าไม่แท้ หรือเเม้แต่หลวงพ่อที่ทำพระบอกว่าไม่ดี ผมเถียงตาย แล้วยังไงพลาดเป็นรัง โดนยิงตัวพรุน
รู้ได้ไงหรือ ก็ต่อๆมาเมื่ออ่านมากความสงสัยก็เกิดมาก ข้อมูลสับสน ยิ่งลงลึก ยิ่งรู้ว่าข้อมูลที่ได้มาเท่ากองขี้เถ้าถ้าเทียบกับท่านผู้รู้ที่ให้ความรู้ผมที่เป็นภูเขาไฟ และท่านเห็นว่าพอมันรู้เข้าหน่อยเห็นมากอีกนิด
มันก็ออกเเนวยโสเลยเลิกบอกเลิกเล่า ตอนหลังต้องเปลี่ยนนิสัย เข้าไปกราบขออภัย ท่านต่างๆก็เลยได้ความรู้มากขึ้น ถ้าใครเป็นแบบผมเคยเป็นก็รู้ไว้นะครับ ความรู้ที่เรารู้เรื่องพระ ยังมีอีกมาก

บางเรื่อง คนขายพระข้างถนน ยังรู้มากกว่าเราด้วยซ้ำ

 

เรื่องที่ผมเล่าต่างๆ ผมไม่เคยมีเจตนา พลาดพิงใคร หรือทำให้บรรยากาศรุนแรงทั้งนั้นละครับ

ผมบอกเเล้วว่าสนทนาสบายๆไปเรื่อยๆครับ

 

อ้าวมีเรื่องกันเสียแล้ว ถ้าบังเอิญท่านที่ มีปัญหากันผ่านเวะเข้ามา

การให้อภัย เป็นการให้ที่ประเสริฐสุด

การขออภัย เป็นความกล้าหาญที่ยิ่งใหญ่มาก

ส่วนผมคงอยู่ที่นี้เท่านั้นละครับ

 

เดี๋ยวยิ่งไม่กล้าเข้ากระทู้มากขึ้นเลยละครับ อากาศก็ร้อนแล้ว ทำไมต้องทำให้กระทู้ต่าง ๆ ในเวปนี้ร้อนไปด้วย คงไม่สนุกที่จะเข้ามาศึกษาหาความรู้ ชมพระสวย ๆ เลยละครับท่าน

 

มีแล้วจริงๆด้วยครับ ไม่น่าเลยผม ความรู้ยังน้อยไม่น่าไปติพระเขาเลย

 

คงไม่เกินหนึ่งสัปดาห์ น่าจะหาเจอครับ หนังสือที่บ้านมีเยอะมาก เก็บใส่ลังเอาไว้หลายสิบลัง ค้นไปสามสี่ลังแล้วยังไม่พบเลย

 

พระทุกองค์นะครับถ้าเจ้าของมั่นใจ แล้วใครบอกไม่ใช่ก็อยู่ที่ใจเจ้าของพระเองละครับ
เมื่อคุณเอ๋ บอกไปแล้ว อธิบายแล้วก็แล้วแต่เจ้าของพระละครับ

บางทีการโต้พระกัน มันก็เป็นความรู้ดีแต่ต้องละวางก่อนว่าพระองค์นั้นเป็นของเรา มันจะไม่เกิดอารมณ์

แน่นอนการที่เราชมพระคนอื่นสวย จะด้วยตั้งใจ หรือตะปู ก็ได้รับการชมชื่น

แต่ถ้าบอกว่าไม่ดี เราก็ ต้องยินดีรับผลกรรมที่ตามมาด้วยครับ

อย่าท้อนะครับคุณเอ๋ อีกอย่างผมเนะว่าให้เอา เอ๋ ออกห่างอยุธยา ดีกว่านะครับ
อ่านยากจริงๆ

 

ใจเย็นๆครับค่อยหาก็ได้เจออะไรดีๆก็เอามาคุยกันก่อนก็ได้ครับ

 

ก็เหมือนกับลูกจ้างทำเล็บแหละครับพี่เอ๋ ต่อให้ฝีมือเทพขนาดไหน ถ้าไปสะกิดเล็บขบลูกค้าเมื่อไหร่ ถ้าลูกค้ารับได้ก็รอดไป ถ้าโวยวายขึ้นมา ตกงานสถานเดียวครับพี่

^_^

 

บังเอิญมีเสือกับเขาเหมือนกัน
ก็จะคุยเรื่องเสือเล็กเเล้วกัน

เสือหลวงพ่อปาน จะเกะจากเขี้ยวเสือเท่านั้นครับ จะไม่พูดถึงสิ่งที่รู้ๆกันแล้วละ
เอาเป็นว่ามีท่านที่บอกเล่าเรื่องการดูเสือแบบเบื้องต้นแล้วกัน

ถ้าสังเกตุดีดีนะครับ สีของเขี้ยวจะไม่เท่ากันทั้งตัวไม่ว่าจะเก็บหรือจะใช้ เพราะเขี้ยวต้องอยู่ในปากเสือพอสมควรผ่านการใช้งานมากพอดู สมัยก่อนไม่เอาเขี้ยวอ่อนมาทำ ถ้าสีเท่ากันทั้งตัววางได้เลย ทีนี้ถ้าไม่ใช่เขี้ยวตัน ก้จะมีรู ในรูสีมักจะอ่อนกว่าข้างนอกเสมอ
ยันต์ที่จารต้องไม่เสมอเท่ากันเเละไม่มีรอยปลิ้นหรือขอบ ขาหน้าใหญ่ 4 นิ้ว
อันนี้ดูเบื้องต้น แล้วจะต่อเรื่องเขี้ยวหมีให้อ่านนะครับ

 

สวัสดีน้าโตว์ครับ

 

พี่ธณต ว่างเมื่อไหร่ ผมจะไปถ่ายรูปให้เอาไหม เสือสวยจังครับ(k)(k)

 

พระลือโขง

 

ตัวนี้ติดตัวตลอดครับ

 

พี่ธณต ช่วยสอนวิธีการพิจารณา ให้น้องๆเป็นวิทยาทาน หน่อยครับ
อยากศึกษา แต่ผมเองไม่ถนัดพระกรุ ครับ

ขออนุญาติแนบบทความจากเว็ปหนังสือพิมพ์ คม ชัด ลึก ครับ

พระลือโขง หรือ พระลือขง เป็นชื่อเรียกขานเก่าแก่ของนักนิยมพระท้องถิ่นมานาน ความหมายที่เรียกขาน “ลือ” คือ เลื่องลือ, “โขง” ภาษาท้องถิ่นเมืองเหนือหมายถึง “ซุ้ม”รวมกันคือ “ซุ้มที่เลื่องลือ”
พุทธลักษณะ พระลือโขง องค์พระประทับนั่งขัดสมาธิเพชร บนฐานบัวสองชั้น ปางมารวิชัย ในซุ้มเรือนแก้วประภามณฑล ตกแต่งด้วยลวดลายกนก เส้นขีดรัศมี ประดับด้วยใบระกาสองชั้น เป็นฝีมืองานช่างหลวง ละเอียดประณีตมาก การออกแบบคลาสสิกสุดยอด อลังการมาก สวยงามที่สุดในบรรดา พระสกุลลำพูน ทุกพิมพ์ และยังหายากที่สุดอีกด้วย จนเซียนรุ่นเก่าสมัยก่อนยังออกปากว่า หายากกว่า “พระรอด” เสียอีก
พระลือโขง มีขนาดองค์พระค่อนข้างเขื่อง คือ มีขนาดความสูงประมาณ ๔.๓ ซม. กว้างประมาณ ๒.๕ ซม.หนาประมาณ ๑.๐ ซม. โดยขุดพบจาก กรุสันกู่เหล็ก จ.ลำพูน เพียงแห่งเดียว
การขุดพบ “พระลือโขง” เท่าที่มีการบันทึกจากหนังสือ พระเครื่องสกุลลำพูน ชุด นพคุณ โดย เชียร
ธีรศานต์ พิมพ์ พ.ศ.๒๕๑๖ กล่าวไว้ว่า “มีการขุดพบพระลือโขง จากกรุกู่เหล็ก ประมาณ ๔๐-๕๐ องค์ ในปี พ.ศ.๒๕๑๑”
เข้าใจว่าน่าจะเป็นการขุดพบ พระลือโขง ครั้งแรก เพราะก่อนหน้าปี พ.ศ.๒๕๑๑ ยังไม่มีหนังสือพระเล่มใดที่กล่าวถึง พระลือโขง แม้กระทั่งหนังสือ ปริอรรถาธิบาย “พระรอด”ของ “ตรียัมปวาย” ฉบับพิมพ์ พ.ศ.๒๕๐๓ ก็ไม่มีการกล่าวถึงแต่อย่างใด ซึ่งหากมีการขุดพบ พระลือโขง มาก่อน พ.ศ.๒๕๐๓ ก็น่าจะมีการบันทึกไว้บ้าง
พระลือโขง แตกกรุครั้งใหญ่ เมื่อ พ.ศ.๒๕๒๒ บริเวณวัดร้างกลางทุ่งนาที่เรียกกันว่า สันกู่เหล็ก จ.ลำพูน
ครั้งนั้นมีผู้อยู่ในเหตุการณ์หลายคน เช่น พี่หริ-ศิริ คูวิบูลย์ศิลป์, เสี่ยแดง-สุทธิพงษ์ ใหม่วัน, โกหย่วน-นิยม พงศ์วิชัย, ลุงหวิล-ถวิล วิลสา ฯลฯ รวมทั้งตัวผู้เขียนเองก็ได้อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นด้วยลักษณะการขุดพบ โดยชาวบ้านบังเอิญไปขุดดินเจอ ก็เลยแตกตื่นแย่งกันขุดหาพระเป็นการใหญ่ มีการจับจองพื้นที่ขุดโดยชาวบ้านหลายร้อยคนเป็นที่น่าเสียดายมากที่คนขุดหาพระเป็นผู้ที่ไม่มีความรู้พื้นฐานทางโบราณคดี ใช้จอบหรือเสียมขุดหาพระแข่งกันอย่างเร่งรีบ โดยไม่มีความรอบคอบ ก็เลยทำให้พระที่ขุดพบในครั้งนั้นชำรุด หัก บิ่น เสียหายเป็นส่วนใหญ่ ที่สมบูรณ์มีน้อย ประมาณการคร่าวๆ น่าจะได้พระหลายร้อยองค์ แถมยังมีคนหัวใส ซื้อพระที่หักชำรุดในราคาถูก นำมาซ่อม แล้วย้อนรอยกลับไปฝากชาวบ้าน อ้างว่าเพิ่งขุดได้ โดยขายในราคาพระสมบูรณ์
พระที่ขึ้นจากกรุนี้ถ้าเป็นพระเนื้ออ่อน เช่น สีพิกุล หรือขาว ผิวพระจะเปื่อย ไม่ตึง เพราะบริเวณสันกู่เหล็กนี้เป็นที่ลุ่ม มีน้ำขัง แต่ถ้าเป็นพระสีเขียว เนื้อพระจะแข็ง และเป็นพระสวยคมชัดแทบทุกองค์สมัยนั้น (พ.ศ.๒๕๒๒) พระสวยเรียบร้อย ไม่หัก หรือบิ่น เช่ากันองค์ละ ๓๐,๐๐๐ บาท องค์สวยคมชัด มีหน้าตา ๕๐,๐๐๐ บาทขึ้นไป

 

เค้าเขียนไว้

สอบถามหลังไม ได้ครับ

พอไปติพระเค้า ก็เป็นเรื่องนะซิครับ

 

สวัสดีครับ พี่ๆทุกท่านครับ
ห่างหายไปนาน อิอิ