สัมมาทิฎฐิเป็นไฉน( ไม่ธรรมดา )

อนุโมทนาเจ้าค่ะ เก็ทเลย

 

เห็นไหมพี่จินนี่ พระคุณเจ้ายังบอกให้ ร กับ พ เลย ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป งี้ ๆ

 

ครับผม ^-^

ครับคุณน้องแว็ด แต่เป้าหมายของสัตว์ที่เจริญสติฐาน มันก็มีอยู่สองประการเอง
1 ดับทุกข์ให้สิ้นในปัจจุบันชาติ
2 เหลือเหตุให้เกิดนิดหน่อย แล้วไปดับที่พ้นจากกามภพ ^-^

 

ตอบคุณแว็ด

ตรงฝันเห็นกระดูก หากมีการลอกออกที่ละชั้นทีละส่วน อันนั้นก็ใช้ได้แล้ว
ถึงแม้ว่า เราจะมองไปเห็นที่กายคนอื่น ไม่มองเห็นมาที่กายตัวเอง ถ้า
หากฝันอีก และตื่นขึ้นมาเล้กน้อย ถ้าอาการตกใจไม่มี ให้น้อมเห็นนิมิต
นั้น มันจะยังติดตาอยู่ ให้มองมาที่ตนเอง ฝึกให้มันมองมาที่ตนเองไว้
เนืองๆ แล้วคราวหน้านิมิตจะเกิดที่ตัวเอง พอนิมิตอสุภะเกิดที่ตัวเอง
จะเกิดความกลัว ความเกลียดขึ้นมา ให้ระลึกรู้หนอไป แต่ถ้าระลึกโดยไม่
ต้องหนอได้ ให้ทำแบบไม่มีหนอดีกว่า แล้วหากแจ่มพอ ให้น้อมสลาย
ไปทีละชั้นแล้ว ให้น้อมคืนกลับสภาพเดิมด้วย หากทำได้ ความกลัวจะน้อย
ลงจนไม่มี อสุภะกรรมฐานก็จะพอดีเป๊ะ แต่ผลยังเป็น สมถะกรรมฐานอยู่นะ

จะเป็นวิปัสสนาก็ต่อเมื่อ ระลึกสภาวะการลอกนั้น เห็นไปในชีวิตประจำวัน แล้ว
ไม่ใช่เห็นใครก็ไปลอกหนังลอกกรดูกเขานะ ต้องให้เกิดเหตุพวกกามราคะนิวรณ์
แล้วจิตมันจะไปติดนิวรณ์ แล้วจิตมันจะน้อมไปอสุภะกรรมฐานด้วยตัวจิตมันทำเอง
แบบนั้น ก็คือ สำเร็จ คือ ยกสมถะกรรมฐานชนิดนี้มาทำวิปัสสนาสำเร็จ แค่ยก
สำเร็จนะ ไม่ได้แปลว่า บรรลุ

 

เพียรไงคุณพี่ หลวงพ่อฤาษี ท่านบอกว่า แพ้มั่ง ชนะมั่ง เขาปฏิบัติกันอย่างงี้ ค่อย ๆ ค๊าปป

 

เก็ทคั๊ป จะพยายามมองหน้าใครให้เป็นกระดูก บ่อย ๆ

 

ครับผม ^-^

 

อันนี้หน้าชื่นชม เรียกว่า มีทัศนะเข้ามาใกล้ความเป็นจริง

ความว่าง ที่เกิดนั้น หากว่างโดยมองเห็นของข้างนอกตนเป็นของว่าง มอง
อะไรไปก็ไม่ให้ค่า แบบนี้คือสภาวะเดียวกันที่ขับเคลื่อนให้ คุณแว็ดเห็นอสุภะ
กรรมฐานไปเกิดที่กายคนอื่น ความว่างชนิดนี้ยังไม่พอดี คือ มันเป็นด้าน
ไม่มีเขา มองออกไปข้างนอกจะไม่มีเขา ไม่มีสัตว์อื่น ไม่มีเมือง ว่างไปหมด

แต่มีกลับมีเราอยู่

วิถีของการปฏฺบัติที่มาทางสายอสุภะกรรมฐาน จะต้องว่างที่เราด้วย วิธีก็บอก
ไปแล้ว คือ ต้องมองย้อนมาที่ตัวเองไว้เนืองๆ ให้จิตมันรู้ว่า ที่ฝึกมานี่ต้อง
เอามาดูตัวเองด้วยนะ แล้วจิตมันถึงจะถูกอบรมให้รู้จักมองน้อยมาที่ตัว

พอมองย้อนมาท่ตัว ตรงนี้จะว่างไป เราก็ไม่มี เขาก็ไม่มี ซึ่งสภาวะความรู้
สึกนี้ถ้ามี ก็เรียกว่า จิตทรงฌาณอุปจารสมาธิ วิตก วิจาร มันดับ ตัวผู้รู้
จะเด่นดวงได้ทั้งวัน เราก็จะเอาจิตผู้รู้ เอโกธิภาวะ นี้ไปเจริญปัญญา ทำ
วิปัสสนา ทำลักขณูปณิชฌาณให้เกิดปัญญาวิมุตติ หลังจากมีเจโตวิมุตติ
แล้ว

 

ถามต่ออีกน่อย คือ เกือบจะรุ่งเช้า เวลานอนแล้ว จะตื่นขึ้นมารู้สึกตัวแบบ มันซ่านตั้งแต่ศรีษะไปถึงปลายเท้า ค่อนข้างรุนแรง เป็นมาหลายวัน และเวลาที่ตื่นก็ใกล้เคียงกัน อาการนี้ทำให้แว๊ดตื่นนี่อะ มันคือหยัง

สงสัยโดยชาร์จไฟ หุหุ

 

ถ้า จิตพิจารณาข้างนอกว่างเปล่าได้ แต่ข้างในกลับมี

ให้ระลึกรู้ว่า นั่นยังหวงแหนจิตที่เป็นเรา ยังรักตัวเรา รักตนขึ้นมา

ให้ระลึกรู้ลงไป อย่าไปทำอะไร ตอนที่คิดจะทำอะไร นั้นแหละโดน
ความปราณีตบางอย่างลากไปคิดจะทำ

 

เป็น ปิติ สุข ที่ได้จาก สมถะกรรมฐาน

สมถะกรรมฐาน อสุภะ ที่คุณคิดว่า คุณฝันไปนั้น แท้จริงๆ แล้ว จิตมัน
เป็นคนทำ คุณรู้สึกว่าตนเองไม่ได้เป็นผู้กำหนดการจงใจปฏิบัติ เลย
ไม่รู้สึกว่าตัวเองทำ เลยคิดว่าฝัน

แท้จริงแล้ว จิตมันไม่ใช่เรา แต่เราไปคิดว่า จิตมันเป็นเรา พอจิตมัน
ทำของมันเอง เราเลยไม่อินกับการกระทำนั้น พาลคิดว่า เราไม่ได้ทำ

แต่จริงๆ จิตมันทำ จิตมันไม่ใช่เรา มันได้รับการอบรมดีแล้ว มันก็ทำ
ของมันเองได้

จิตนั้นมันต้องการเวลาพักผ่อนโดยเฉลี่ยแค่ 4 ชั่วโมง ต่างกับกายที่
อย่างน้อยต้อง 8 ชั่วโมง ดังนั้น จิตมันจะตื่นของมันเองก่อนกาย 4 ชั่ว
โมงเสมอ บางคนจึงตื่น ณ เวลา 5.00 น. ได้อย่างตรงเวลา

* * * *

ที่นี้ มีสภาวะธรรมอีกตัว ที่ควรสังเกต หลังจากภาวนาจับหลับเป็น ลอง
สังเกตว่า ตอนตื่นเช้าขึ้นมา เมื่อก่อนจะงัวเงีย จะขอนอนต่อ แต่ถ้า
ภาวนาจับหลับได้แล้ว จิตมันจับหลับได้เองแล้ว ตอนตื่นนอนจะเหมือน
ว่าตะกี้ไม่ได้นอน มันเหมือนตื่นทั้งคืน แล้วก็ไม่ปรากฏความเพลียด้วย
จะตื่น และลุกขึ้นทำกิจการงานได้เลย โดยไม่ต้องอิดออดว่า ต้องอาบน้ำ
ก่อน แปรงฟันก่อน ไม่มีข้ออ้างใดๆ แบบนี้คือ การหายไปของอนุสัย ภพชาติ

เราภาวนาตัดภพชาติไปทีละน้อย ทีละน้อย เดินตามพระท่านไป พระท่าน
ใช้เวลา 26 ปี เราก็เร่งเดินตามไป โดยไม่เพียร ไม่พัก

 

เก็ทเลย อิตรงที่ว่าเหมือนไม่ได้นอนทั้งคืน แต่พอลุกแล้วตาแจ้งแดงแจ๋ แจ่มแจ๋วเป็นที่สุด แต่ว่าได้เป็นบางพัก ๆ

แต่บางครั้งก็ไม่รู้ตัวเลย ใครเรียกให้ตื่นก็ไม่ได้ยิน แต่ตื่นมาก็แจ่มแจ๋วเหมือนกัน

 

ก็ต้องมีเป็นพักๆแหละนะ เรายังเป็น ปุถุชน วันไหน เจริญวิปัสสนา สติ เกิด
เองโดยไร้การจงใจให้เกิดได้สักครั้งหนึ่งในวันนั้น รุ่งเช้าก็จะปรากฏ

แต่ถ้าวันไหน สติ ที่ได้จากการเจริญกรรมฐานแบบหลวงพ่อจรัลไม่เกิดเลย
ไม่ได้ทำเลย ทำก็เอาแต่จงใจปฏิบัติ ไม่ได้เกิดเพราะจิตเขาทำเองเพราะ
ว่าได้รับการอบรม วันนั้นก็จะเหมือนอะไรหายไป หรือไม่ก็ไม่รู้สึกเลยว่า
กุศลจิตหายไป จมโลกทั้งใบไปแล้ว

เราก็ภาวนาไปแบบนี้แหละ เห็นความไม่เที่ยงเป็นหลัก อย่าไปคิดว่ามันต้อง
เที่ยง และพยายามทำอะไรให้มันเที่ยง

เรามาภาวนเพื่อดูความไม่เที่ยง เพื่อเห็นพระไตรลักษณ์

เมื่อเห็นพระไตรลักษณ์ได้ตามความเป็นจริงของวิถีจิตเขาทำเอง ตรงนั้น
จะเห็นว่า เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง เราไม่ได้เติมเจตนา เราไม่ได้แทรกแซง

ตรงนั้นแหละการเห็น พระไตรลักษณ์ตามความเป็นจริง ต้องเห็นตรงนี้เนืองๆ
โดยเห็นไปที่ขันธ์5 ที่มันไม่ใช่เรา ( ผู้รู้ ผู้ดู แยกออกจาก จิตที่แส่ส่าย )

 

อยากให้ไปดูกระทู้นี้ เพราะมีผู้ใช้ชื่อ จะทำอย่างไรดี

http://palungjit.org/showthread.php?p=1953471#post1953471

 

เราจะแบ่งแยกธรรมปฏิบัติ ออกเป็นชนิด

 

ในการฝึกความนึกคิดของตนเอง

จงปล่อยให้อดีตเป็นอดีต

ถ้าเราเผลอให้ความคิดของเราที่เป็นอดีต

ปัจจุบัน และอนาคตมาจับต่อกันเป็นห่วงโซ่แล้ว

ก็หมายความว่าเราจับตัวเองใส่กรงขัง

ในทางตรงกันข้าม ถ้าเราไม่ยอมให้ใจของเราข้องติดอยู่ในสิ่งใดๆ

เราจะลุถึงความหลุดพ้น

เพื่อผลอันนี้เราจึงถือเอาความไม่ข้องติด

 

​

ปากไม่ว่างแต่จิตว่าง ใครจะคิดได้อย่างฉันต้องจิตว่างนะ เพราะฉะนั้นใครที่ตอบโต้ก็<WBR>น่าจะจิตว่างพอกับฉันนั่นแหละ

 

การพิจารณาอย่าทิ้ง ให้พิจารณาบ่อยๆ โดยที่อย่าไปสร้างแนวคิดที่ว่า จิตเขาทำเอง จิตเขาเป็นของเขาเอง ห้ามไม่ได้
แบบนี้เป็นมิจฉาทิฎฐิ

ถ้าจะพูดต้องบอกว่า ในขณะที่ยังห้ามไม่ได้นั้นต้อง ดูไปก่อน อย่าเพิ่งไปเพิ่มเติม เพราะว่าจิตอกุศลมันมีกำลังแรง

ถ้าไปบอกว่า ควบคุมจิตไม่ได้ เขาทำเอง แบบนี้ แล้วพระพุทธองค์ จะสอนให้ ทำกุศลให้ถึงพร้อม ละอกุศลทั้งปวง ทำจิตให้ผ่องใสทำไม

ตรงนี้ ดูกันหน่อย พิจารณากันหน่อย

 

เห็นไหมว่า มันล้างกันอยู่ ระหว่างการให้พิจารณา กับการ ไม่ต้องทำอะไรจิตเขาทำของเขาเอง
ทีนี้ ถ้ามันล้างกันอยู่ มันก็เท่ากับว่า อย่างหนึ่งถูกอย่างหนึ่งผิด

มันต้องชี้ลงไปสิว่า ตอนนี้ จิตที่ห้ามไม่ได้ เพราะมันมีอกุศลมากอยู่ เช่นคนโกรธห้ามไม่ได้ เพราะมันมีอกุศล
ต้องทำอย่างไร ก็ต้องคอยมีสติ เพื่อไม่ให้หลง ถ้ายังละไม่ได้ก็ต้องมีสติไม่ให้มันหลงไป

ก็ ครูบาอาจารย์ ร้อยคนเขาก็สอนว่า จิตเมื่อเป็นสมาธิดีแล้ว ก็ค่อยพิจารณา ไม่มีสักคนที่สอนบอกว่า จิตคุมไม่ได้นะ คอยรู้เฉยๆ แบบนี้ไม่มี ในสายอาจารย์มั่น มีแต่ สุ้กับมันสิ ละมัน ถ้าละไม่ได้ก็ยึดคำบริกรรม ก่อน

ทีนี้ ก็ยังแยกกันไม่ออก คือ จิตควรจะมีสมาธิก่อน ทำให้เป็นนิสัย เวลาดูรูปนามมันจะได้ ไม่หลง

นี่แหละ ฝึกทำจิตให้เป็นสมาธิให้ดี ไม่ใช่ ว่าจิตไม่เป็นสมาธิ และ ไปดู มันก็มั่วบ้างหลงบ้าง

นิวรณ์ นี่ดูเฉยๆ ไม่ได้หรอก เช่น ง่วง ขี้เกียจนี้ต้องฝืน ไปดูเฉยๆไม่ได้ มันไม่ลบเลือนไป

 

ก็ต้องรบกวนให้ช่วยอ่านโดยลำดับ

ผมแสดงธรรมโดยลำดับไว้แล้ว

เริ่มจาก

1.อมรมจิตไว้เป็นอย่างดี
2.จิตที่อบรมไว้ดีแล้ว จะภาวนาเอง อัตโนมัติ การละ วาง จับยึด จะเห็นกริยา
จิตว่ามันทำ

บริบทในการแสดงธรรมบรรยายนี้ เน้นที่การเห็น กริยาจิต พฤติจิตที่เกิดขึ้น
ตามความเป็นจริง

เน้นที่การเห็นของจิตผู้รู้ ผู้ดู เพื่อให้ผู้ฟังคำบรรยาย พิจารณาแยก จิตผู้รู้
ออกจาก จิตที่แส่ส่ายมีพฤติจิตได้

พอรู้จัก จิต ผู้รู้ หรือ ใจ ก็จะภาวนาได้เป็น ได้ตรงทาง

ดั่งที่หลวงปู่เทสก์กล่าวไว้ "การจะภาวนาให้ได้ดี ต้องหา จิต หา ใจ ให้เจอก่อน"

ดั่งที่หลวงปู่มั่นกล่าวไว้ "หากพิจารณาจิตได้ ให้ดูจิต(พฤติจิต)ไปเลย"

"แต่ถ้าดูจิตไม่ได้ หมดกำลังสมาธิ ก็ไปพิจารณากาย"