หลวงปู่ฝากไว้ ( Gifts He Left Behind )

หวังผลไกล

เมื่อมีแขกหรืออุบาสกอุบาสิกาไปกราบนมัสการหลวงปู่ แต่หลวงปู่มีปกติไม่เคยถามถึงเรื่องอื่นไกล มักถามว่าญาติโยมเคยภาวนาไหม ? บางคนตอบว่าเคย บางคนตอบว่าไม่เคย ในจำนวนนั้นมีคนหนึ่งฉะฉานกว่าใคร เขากล่าวว่า

ดิฉันเห็นว่าพวกเราไม่จำเป็นต้องมาวิปัสสนาอะไรให้มันลำบากลำบนนัก เพราะปีหนึ่งๆ ดิฉันก็ฟังเทศน์มหาชาติจบทั้ง ๑๓ กัณฑ์ตั้งหลายวัด ท่านว่าอานิสงส์การฟังเทศน์มหาชาตินี้จะได้ถึงศาสนาพระศรีอาริย์ จะได้พบแต่ความสุขความสบายอยู่แล้ว ต้องมาทรมานให้ลำบากทำไม

หลวงปู่ว่า

“สิ่งอันประเสริฐที่มีอยู่เฉพาะหน้าแล้วไม่สนใจ กลับไปหวังไกลถึงสิ่งที่เป็นแต่เพียงการกล่าวถึง เป็นลักษณะของคนไม่เอาไหนเลย ก็ในเมื่อมรรคผลนิพพานในศาสนาสมณโคดมในปัจจุบันนี้ยังมีอยู่อย่างสมบูรณ์ กลับเหลวไหลไม่สนใจ เมื่อถึงศาสนาพระศรีอาริย์ ก็ยิ่งเหลวไหลมากกว่านี้อีก”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Hoping for far-off results

When lay people came to visit Luang Pu, he ordinarily wouldn't ask them about anything far away. He'd usually ask, "Have you ever meditated?" Some would respond that they had, others that they hadn't.

One woman, a member of the latter group, was more outspoken than the rest. She said, "As I see it, there's no reason we have to go to all the trouble of meditating. Every year I hear the Mahachaad sermon [a long, poetic chant of the Buddha's penultimate life, as Prince Vessantara] at least 13 times at many different temples. The monks there say that listening to the Mahachaad story guarantees I'll be reborn in the time of the Buddha Sri Ariya Metteya, where I'll meet with nothing but pleasure and ease. So why should I make things difficult for myself by meditating?"

Luang Pu said,

"Things that are excellent are right in front of your face, and yet you don't show any interest. Instead, you place your hopes on far-off things that are nothing but rumors. This is the mark of a person who's hopeless. When the paths, fruitions, and nibbana of the dispensation of the Buddha Gotama are still with us, totally complete, and yet you dither around and don't show any interest in them, then when the dispensation of the Buddha Sri Ariya Metteya comes, you'll dither around even more."

 

โลกนี้มันก็มีเท่าที่เราเคยรู้มาแล้วนั้นเอง

บางครั้งที่หลวงปู่สังเกตเห็นว่า ผู้มาปฏิบัติยังลังเลใจเสียดายในความสนุกเพลิดเพลินแบบโลกล้วน จนไม่อยากละมาปฏิบัติธรรม

ท่านแนะนำชวนคิดให้เห็นชัดว่า

“ขอให้ท่านทั้งหลายจงสำรวจดูความสุขว่าตรงไหนที่ตนเห็นว่ามันสุขที่สุดในชีวิต ครั้นสำรวจดูแล้วมันก็แค่นั้นแหละ แค่ที่เราเคยรู้เคยพบมาแล้วนั่นเอง ทำไมจึงไม่มากกว่านั้น มากกว่านั้นไม่มี โลกนี้มีอยู่แค่นั้นเอง แล้วก็ซ้ำๆ ซากๆ อยู่แค่นั้น เกิด แก่ เจ็บ ตาย อยู่ร่ำไป มันจึงน่าจะมีความสุขชนิดพิเศษกว่า ประเสริฐกว่านั้น ปลอดภัยกว่านั้น พระอริยเจ้าทั้งหลาย ท่านจึงสละสุขส่วนน้อยนั้นเสีย เพื่อแสวงหาสุขอันเกิดจากความสงบกาย สงบจิต สงบกิเลส เป็นความสุขที่ปลอดภัยหาสิ่งใดเปรียบมิได้เลย”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->



Nothing more than that

Sometimes, when Luang Pu noticed that the people who came to practice with him were still uncommitted, still pining after the happiness and enjoyment of purely worldly things to the point where they weren't ready to let them go and practice the Dhamma, he'd give them a teaching to think about so as to see things clearly for what they are:

"I ask you all to examine happiness, to see exactly where was the point of greatest happiness in your life. When you really look at it, you'll see that it's just that — nothing more than anything else you've ever experienced. Why wasn't it more than that? Because the world has nothing more than that. That's all it has to offer — over and over again, nothing more than that at all. Just birth, aging, illness, and death, over and over again. There's got to be a happiness more extraordinary than that, more excellent than that, safer than that. This is why the noble ones sacrifice limited happiness in search of the happiness that comes from stilling the body, stilling the mind, stilling the defilements. That's the happiness that's safe, to which nothing else can compare."

 

ไม่ยากสำหรับผู้ไม่ติดอารมณ์

วัดบูรพารามที่หลวงปู่ประจำอยู่ตลอดห้าสิบปี ไม่มีได้ไปจำพรรษาที่ไหนเลย เป็นวัดที่ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองหน้าศาลากลาง ติดกับศาลจังหวัดสุรินทร์ ด้วยเหตุนี้จึงมีเสียงรบกวนความสงบอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะเมื่อถึงฤดูงานช้างแฟร์ หรือฤดูเทศกาลแต่ละอย่าง แสงเสียงอึกทึกครึกครื้นตลอดเจ็ดวันบ้าง สิบห้าวันบ้าง ภิกษุสามเณรผู้มีจิตใจยังอ่อนไหวอยู่ ย่อมได้รับความกระทบกระเทือนเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อนำเรื่องนี้กราบเรียนหลวงปู่ทีไร ก็ได้คำตอบทำนองเดียวกันทุกครั้งว่า

“มัวสนใจอะไรกับสิ่งเหล่านั้น ธรรมดาแสงย่อมสว่าง ธรรมดาเสียงย่อมดัง หน้าที่ของมันเป็นเช่นนั้นเอง เราไม่ใส่ใจฟังเสียอย่างก็หมดเรื่อง จงทำตัวเราไม่ให้เป็นปฏิปักษ์กับสิ่งแวดล้อม เพราะมันมีอยู่อย่างนี้ เป็นอยู่อย่างนี้ เพียงแต่ทำความเข้าใจกับมันให้ถ่องแท้ด้วยปัญญาอันลึกซึ้งเท่านั้นเอง”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


It's easy if you're not attached

Wat Burapha, where Luang Pu spent each Rains Retreat without exception for more than 50 years, is situated in the heart of the town of Surin, right in front of the Provincial Offices and next to the provincial court. For this reason, the noise of cars and trucks was constantly disturbing the peace and quiet of the monastery. Especially during the annual Elephant Fair or any of the holidays, there would be noise and bright lights for seven or fifteen days at a time. The monks and novices whose minds still lacked resilience would be especially bothered by this.

Whenever they'd bring this to Luang Pu's attention, they'd always get the same response:

"Why waste your time being interested in those things? It's the nature of light to be bright. It's the nature of noise to be loud. That's what their functions are. If you don't focus on listening, that's the end of the matter. Act in a way that's not in opposition to your surroundings, for that's just the way they are. Simply reach a genuine understanding with them using deep discernment, that's all."

 

บางทีฟังแล้วก็งงและทึ่ง

อาตมามีส่วนเสียอยู่อย่างหนึ่งคือ ชอบถามหรือพูดกับหลวงปู่แบบทีเล่นทีจริงอยู่เรื่อย ทั้งนี้ก็เพราะหลวงปู่ไม่เคยถือ ท่านเป็นกันเองกับพระเณรผู้ใกล้ชิดอย่างสม่ำเสมอ เช่น ถามท่านว่าในตำรากล่าวว่า มีเทวดามาชุมนุมฟังเทศน์หรือมาเฝ้าพระพุทธเจ้าหลายสิบโกฏินั้น จะมีสถานที่บรรจุพอหรือ เสียงดังทั่วถึงกันหรือ

เมื่อได้ฟังหลวงปู่ตอบแล้วก็งวยงงและอัศจรรย์ใจอย่างยิ่ง เพราะไม่เคยพบในตำราและไม่เคยได้ยินมาก่อน และยิ่งกว่านั้นเพิ่งจะได้ฟังท่านพูดเมื่ออาพาธหนักแล้วใกล้จะมรณภาพด้วย

หลวงปู่ตอบว่า

“เทวดาจะมาชุมนุมกันจำนวนกี่ล้านโกฏิก็ไม่มีปัญหาอะไร เพราะในเนื้อที่หนึ่งปรมาณู เทวดาอยู่ได้ถึงแปดองค์”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Sometimes what I heard amazed me

One of my weaknesses was that I liked to talk with Luang Pu half in jest. This was because he never took offense, and was always approachable to the monks and novices who lived close to him. Once I asked him, "In the texts they say that devas came by the tens of billions to listen to the Buddha. Would there be enough space to hold them all? Was his voice loud enough for all of them to hear?"

When I heard Luang Pu's answer I was stunned and amazed, for I had never read anything like it in the texts and had never heard anyone say such a thing before. On top of that, I heard him say this only when he was seriously ill and nearing death.

He said,

"There would be no problem even if the devas gathered by the millions of billions, for the space of one atom can hold up to eight devas."

 

แบบมโนสาเร่ก็เคยตอบ

ปัญหาโลกแตก ที่ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ทั้งคนมีปัญญาดีและปัญญาอ่อน นำมาถกเถียงกันอย่างไม่เกิดประโยชน์และตกลงกันไม่ได้สักทีว่า ไก่กับไข่อย่างไหนเกิดก่อน ซึ่งส่วนมากเป็นการถามตอบเพื่อเถียงกันเล่นแล้วจบลงไม่ได้ ก็ยังมีผู้นำไปถามโดยคิดว่าหลวงปู่คงไม่ตอบปัญหาแบบนี้ ในที่สุดก็ได้ฟังคำตอบของหลวงปู่อย่างไม่เหมือนใครเลยคือ

วันหนึ่งพระเบิ้มเข้าไปปฏิบัตินวดเท้าถวายท่าน แล้วถามว่า หลวงปู่ ไก่กับไข่อะไรเกิดก่อน

หลวงปู่บอกว่า

“เกิดพร้อมกันนั่นแหละ”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Even this sort of question

That insoluble problem that people — whether children or adults, intelligent or stupid — argue about uselessly and without ever coming to an agreement, is this: Which came first, the chicken or the egg? For the most part, they argue about this only in jest and can never come to any conclusion. Still, there were people who would bring this question to Luang Pu, thinking that he probably wouldn't answer a question of this sort. But eventually I heard him give an answer like nobody else's when one day Phra Berm came to massage his feet and asked him, "Luang Pu, which came first, the chicken or the egg?"

Luang Pu answered,

"They came at the same time."

 

กล่าวเตือน

บางครั้งหลวงปู่แทบจะรำคาญกับพวกที่ปฏิบัติเพียงไม่กี่มากน้อย ก็มาถามแบบเร่งผลให้ทันตาเห็น

ท่านกล่าวเตือนว่า

“การปฏิบัติ ให้มุ่งปฏิบัติเพื่อสำรวม เพื่อความละ เพื่อคลายความกำหนัดยินดี เพื่อความดับทุกข์ ไม่ใช่เพื่อเห็นสวรรค์วิมาน หรือแม้พระนิพพานก็ไม่ต้องตั้งเป้าหมายเพื่อจะเห็นทั้งนั้น ให้ปฏิบัติไปเรื่อยๆ ไม่ต้องอยากเห็นอะไร เพราะนิพพานมันเป็นของว่าง ไม่มีตัวมีตน หาที่ตั้งไม่มี หาที่เปรียบเทียบไม่ได้ ปฏิบัติไปจึงจะรู้เอง”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


A scolding

There were times when Luang Pu seemed almost annoyed with people who, having hardly meditated at all, asked him how to push things along so that they could see results right away.

He would scold them,

"We practice for the purpose of restraint, for the purpose of abandoning, for the purpose of unraveling our desires, for the purpose of putting an end to suffering, not for the purpose of seeing heavenly mansions. We don't even make it our goal to see nibbana. Just keep on practicing calmly without wanting to see anything at all. After all, nibbana is something empty, without shape. There's no foundation to it, and nothing to which it can be compared. Only if you keep at the practice will you know for yourself."

 

ละอย่างหนึ่งติดอีกอย่างหนึ่ง

ลูกศิษย์ฝ่ายคฤหัสถ์ผู้ปฏิบัติธรรมคนหนึ่ง เข้านมัสการหลวงปู่ รายงานผลการปฏิบัติให้หลวงปู่ฟังด้วยความภาคภูมิใจว่า ปลื้มใจอย่างยิ่งที่ได้พบหลวงปู่วันนี้

ด้วยกระผมปฏิบัติตามที่หลวงปู่แนะนำก็ได้ผลไปตามลำดับคือ เมื่อลงมือนั่งภาวนาก็เริ่มละสัญญาอารมณ์ภายนอกหมด จิตก็หมดความวุ่น จิตรวม จิตสงบ จิตดิ่งสู่สมาธิ หมดอารมณ์อื่น เหลือแต่ความสุข สุขอย่างยิ่ง เย็นสบาย แม้จะให้อยู่ตรงนี้นานเท่าไรก็ได้

หลวงปู่ยิ้มแล้วพูด

"เออ ก็ดีแล้วที่ได้ผล พูดถึงความสุขในสมาธิมันก็สุขจริงๆ จะเอาอะไรมาเปรียบไม่ได้ แต่ถ้าติดอยู่แค่นั้น มันก็ได้แค่นั้นแหละ ยังไม่เกิดปัญญาอริยมรรคที่จะตัด ภพ ชาติ ตัณหา อุปาทานได้ ให้ละสุขนั้นเสียก่อน แล้วพิจารณาขันธ์ห้าให้แจ่มแจ้งต่อไป”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Letting go of one thing to get stuck on another

One of Luang Pu's lay students came to pay his respects and to report proudly on the results he had gained from his practice, saying, "I'm really glad to see you today because I've been practicing in line with your advice and have been getting results step by step. When I start meditating, I let go of all external perceptions, and the mind stops its turmoil. It gathers together, grows still, and drops into concentration. All other preoccupations disappear, leaving just happiness, an extreme happiness, cool and refreshed. I can stay there as long as I want."

Luang Pu smiled and said,

"It's good that you're getting results. Speaking of the happiness in concentration, it really is happy. There's nothing else that can compare. But if you get stuck just on that level, that's all you get. It doesn't give rise to the discernment of the noble path that can cut through becoming and birth, craving and attachment. So the next step is to let go of that happiness and contemplate the five aggregates to see them clearly."

 

ปรารภธรรมเปรียบเทียบ

จิตของพระอริยเจ้าชั้นโลกุตตระนั้น แม้จะยังอยู่ในโลก คลุกคลีกับสิ่งแวดล้อมโดยสถานใด ก็ไม่อาจจูงจิตของท่านให้ไขว้เขวเจือปนกับสิ่งเหล่านั้นได้คือ โลกธรรมไม่อาจครอบงำจิตได้เลยคือ จิตไม่กลับกลายไปเป็นจิตปุถุชนได้อีก ไม่อาจกลับไปอยู่ใต้อำนาจของกิเลสตัณหาได้อีก

“เปรียบเหมือนกะทิมะพร้าวที่คั้นออกมาแล้ว เอาไปสำรอก หรือเคี่ยวด้วยความร้อนจนเป็นน้ำมันออกมาได้แล้ว ย่อมไม่กลับกลายไปเป็นกะทิเหมือนเดิมอีก แม้จะเอาไปปะปนระคนกับกะทิอย่างไร ก็ไม่อาจทำให้น้ำมันนั้นกลายเป็นกะทิเหมือนเดิมได้”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


A comparison

"The mind of a noble one who has reached the transcendent, even though it may live in the world, surrounded by whatever the surroundings, can't be pulled by the world into getting perturbed or mixed up with those things at all. In other words, the affairs of the world [gain, loss, status, loss of status, praise, criticism, pleasure, and pain] can't overwhelm it, can't pull it back to the level of a run-of-the-mill person's mind. It can't be brought under the power of defilement or craving ever again.

"It's like coconut milk. Once you squeeze it out of the coconut flesh and boil it over high heat until the oil separates, you can't turn it back into coconut milk again. No matter how much you may mix the oil with other coconut milk, you can't turn the oil back into coconut milk at all."

 

ตัวอย่างเปรียบเทียบ

มรรคผลนิพพาน เป็นสิ่งปัจจัตตัง คือ รู้เห็นได้จำเพาะตนโดยแท้ ผู้ใดปฏิบัติเข้าถึง ผู้นั้นเห็นเอง แจ่มแจ้งเอง หมดสงสัยในพระศาสนาได้โดยสิ้นเชิง มิฉะนั้นแล้วจะต้องเดาเอาอยู่ร่ำไป แม้จะมีผู้สามารถอธิบายให้ลึกซึ้งอย่างไร ก็รู้ได้แบบเดา สิ่งใดยังเดาอยู่ สิ่งนั้นก็ยังไม่แน่นอน

ยกตัวอย่างเช่น เต่ากับปลา เต่าอยู่ได้สองโลกคือ โลกบนบกกับโลกในน้ำ ส่วนปลาอยู่ได้โลกเดียวคือ ในน้ำ ขืนมาบนบกก็ตายหมด

วันหนึ่ง เต่าลงไปในน้ำแล้ว ก็พรรณนาความสุขสบายบนบกให้ปลาฟัง ว่ามันมีแต่ความสุขสบาย แสงสีสวยงาม ไม่ต้องลำบากเหมือนอยู่ในน้ำ

ปลาพากันฟังด้วยความสนใจ และอยากเห็นบก จึงถามเต่าว่า บนบกนั้นลึกมากไหม เต่า มันจะลึกอะไร ก็มันบก

เอ บนบกนั้นมีคลื่นมากไหม มันจะคลื่นอะไร ก็มันบก

เอ บนบกนั้นมีเปือกตมมากไหม มันจะมีอะไร ก็มันบก

ให้สังเกตดูคำที่ปลาถาม เอาแต่ความรู้ที่มีอยู่ในน้ำมาถามเต่า เต่าก็ได้แต่ปฏิเสธ

“จิตปุถุชนที่เดามรรคผลนิพพาน ก็ไม่ต่างอะไรกับปลา”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Another comparison

"The paths, fruitions, and nibbana are personal: You can truly see them only for yourself. Those who practice to that level will see them for themselves, will be clear about them for themselves, will totally end all their doubts about the Buddha's teaching. If you haven't reached that level, all you can do is keep on guessing. No matter how profoundly someone else may explain them to you, your knowledge about them will be guesswork. Whatever is guesswork will have to be uncertain.

"It's like the turtle and the fish. The turtle lives in two worlds: the world on land and the world in the water. As for the fish, it lives only in one world, the water. If it were to get on land, it would die.

"One day, when a turtle came down into the water, it told a group of fish about how much fun it was to be on land: The lights and colors were pretty, and there were none of the difficulties that came from being in the water.

"The fish were intrigued, and wanted to see what it was like on land, so they asked the turtle, 'Is it very deep on land?'

"The turtle answered, 'What would be deep about it? It's land.'

"The fish: 'Are there lots of waves on land?'

"The turtle: 'What would be wavy about it? It's land.'

"The fish: 'Is it murky with mud?'

"The turtle: 'What would be murky about it? It's land.'

"Notice the questions asked by the fish. They simply take their experience of water to ask the turtle, and the turtle can do nothing but say no.

"The mind of a run-of-the-mill person guessing about the paths, fruitions, and nibbana is no different from the fish."

 

ภายนอกกับภายใน

เมื่อเย็นวันที่ ๒ เมษายน ๒๕๒๔ หลังจากหลวงปู่กลับจากราชพิธีในพระราชวัง กำลังพักผ่อนอยู่ที่พระตำหนักทรงพรต วัดบวรนิเวศฯ

มีท่านเจ้าคุณซึ่งเป็นนักปฏิบัติภาวนาองค์หนึ่งเข้าไปเยี่ยมสนทนาธรรมกับหลวงปู่ ขึ้นต้นด้วยคำถามว่า เขาว่าคนที่เป็นยักษ์ในชาติปางก่อน กลับมาเป็นมนุษย์ในชาตินี้นั้น เรียนคาถาอาคมอะไรก็ศักดิ์สิทธิ์ไปทุกอย่าง เป็นความจริงแค่ไหนครับผม

หลวงปู่ลุกขึ้นนั่งฉับไว แล้วตอบว่า

“ผมไม่เคยได้สนใจเรื่องอย่างนี้เลย ท่านเจ้าคุณเคยภาวนาถึงตรงนี้ไหม หสิตุปบาทคือกิริยาที่จิตยิ้มเอง โดยปราศจากเจตนาที่จะยิ้ม เกิดในจิตของเหล่าพระอริยเจ้าเท่านั้นไม่มีในสามัญชน เพราะพ้นเหตุปัจจัยแห่งการปรุงแต่งแล้ว เป็นอิสระด้วยตัวมันเอง”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Things outside and in

The evening of April 2, 1981, after Luang Pu had returned from a ceremony in the palace and was resting at the royal monastic dwelling in Wat Bovorn, a high-ranking monk who was also a meditator came to visit and to converse with him about the Dhamma. His first question was this: "They say that a person who was a yakkha in a previous life, on returning to a human birth, can study magical formulae and be very powerful in whatever way he uses them. How true is that?"

Luang Pu sat right up and answered,

"I've never been interested in that sort of thing at all. But have you ever meditated to this point: hasituppapada, the movement of the mind where it smiles on its own, without any intention to smile? It happens only in a noble one's mind. It doesn't happen in ordinary people, because it lies beyond the conditions of fabrication — free in and of itself."

 

แค่ศีลห้าก็ไม่มี

พระมหาเถระผู้ใหญ่แต่ละรูปนั้น ย่อมจะมีลูกศิษย์เป็นจำนวนมาก ทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิต บรรดาศิษย์เหล่านั้นจึงมีทั้งดีและเลว โดยเฉพาะศิษย์ฝ่ายพระ องค์ที่ดีก็ดีถมเถไป องค์ที่เลวก็พอมีปะปนอยู่บ้าง เช่น มีพระผู้ใกล้ชิดองค์หนึ่ง ชอบถือวิสาสะจนเกินควรคือ ชอบหยิบเอาข้าวของบางอย่างที่ยังไม่ได้รับอนุญาต มีผู้บอกหลวงปู่ให้ทราบ แต่หลวงปู่ก็ชอบวางเฉยอยู่แล้ว

ครั้งหนึ่ง ท่านต้องการใช้ของอันนั้น จึงใช้ให้พระองค์หนึ่งไปถามหา แต่ถูกปฏิเสธว่าเขาไม่ได้เอาไป พระองค์นั้นจึงกลับมาบอกหลวงปู่ว่าเขาปฏิเสธไม่ได้เอา หลวงปู่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่พูดออกมานิดหนึ่งว่า

“พระบางองค์ มัวแต่ตั้งใจรักษาศีล ๒๒๗ จนลืมรักษาศีล ๕”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Not even the five precepts

Great senior monks tend to have lots of students, both lay and ordained. And among those students are people both good and bad. Especially among the monks: There are lots of good ones, with a few bad ones mixed in. One of the monks close to Luang Pu tended to be a little too casual about taking things without permission. People would report this to Luang Pu, but he tended not to say anything about it.

Once, when he wanted something that this monk had taken, he asked another monk to go ask after it, but the first monk denied having taken it. The second monk came back to inform Luang Pu of the first monk's denial. Luang Pu didn't complain, but simply said this:

"Some monks are so intent on observing the 227 precepts that they forget to observe the five."

 

ไม่เคยเห็นหวั่นไหว ในเหตุการณ์อะไร

เวลา ๔ ทุ่มผ่านไปแล้ว เห็นหลวงปู่ยังนั่งพักผ่อนอยู่ตามสบาย จึงเข้าไปกราบเรียนว่า หลวงปู่ครับ หลวงปู่ขาวมรณภาพเสียแล้ว หลวงปูก็แทนที่จะถามว่า ด้วยเหตุใด เมื่อไร ก็ไม่ถาม กลับพูดต่อไปเลยว่า

“เออ ท่านอาจารย์ขาว ก็หมดภาระการแบกหามสังขารเสียที พบกันเมื่อ ๔ ปีที่ผ่านมาเห็นลำบากสังขารต้องให้คนอื่นช่วยเหลืออยู่เสมอ เราไม่มีวิบากของสังขาร เรื่องวิบากของสังขารนี้แม้จะเป็นพระอริยเจ้าชั้นไหนก็ต้องต่อสู้จนกว่าจะขาดจากกันได้ ไม่เกี่ยวข้องกันอีก แต่ตามปกติสภาวะของจิตนั้น มันก็ยังอยู่กับสิ่งเหล่านี้เอง เพียงแต่จิตที่ฝึกดีแล้วเมื่อสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้น ย่อมละและระงับได้เร็ว ไม่กังวล ไม่ยึดถือ หมดภาระเกี่ยวข้องกับสิ่งเหล่านั้น มันก็แค่นั้นเอง”


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


Never perturbed

It was after 10 p.m., and I saw that Luang Pu was sitting and resting, so I went to inform him, "Luang Pu, Ajaan Khao has died."

Instead of asking when or how, Luang Pu said,

"Ah, yes. Ajaan Khao is finally done with the burden of hauling his sankharas around. I visited him four years ago and saw all the difficulties his physical sankharas were giving him. He had to have other people looking after him all the time. As for me, I have no bad karma with regard to the body. But as for bad karma associated with the body, even noble ones — no matter what the level of their attainment — still have to contend with these things until they're finally released from them and no longer involved with them. The normal state of the mind is that it has to live with things of this sort. But as for the mind that's well-trained, when these things arise it can immediately let them go and maintain its peace, without worries, without attachments, free from the burden of having to be involved with them. That's all there is."

 

ผู้ที่เข้าใจธรรมะได้ถูกต้องหายาก

เมื่อไฟไหม้จังหวัดสุรินทร์ครั้งใหญ่ได้ผ่านไปแล้ว ผลคือความทุกข์ยาก สูญเสียสิ้นเนื้อประดาตัว และเสียใจอาลัยอาวรณ์ในทรัพย์สิน ถึงขั้นเสียสติไปก็หลายราย วนเวียนมาลำเลิกให้หลวงปู่ฟังว่า อุตส่าห์ทำบุญเข้าวัด ปฏิบัติธรรมมาตั้งแต่ปู่ย่าตายาย ทำไมบุญกุศลจึงไม่ช่วย ทำไมธรรมะจึงไม่ช่วยคุ้มครอง ไฟไหม้บ้านวอดวายหมด แล้วเขาเหล่านั้นเลิกเข้าวัดทำบุญไปหลายรายเพราะธรรมะไม่ช่วยเขาให้พ้นจากไฟไหม้บ้าน

หลวงปู่ว่า

“ไฟมันทำตามหน้าที่ของมัน ธรรมะไม่ได้ช่วยใครในลักษณะนั้น หมายความว่าความอันตรธาน ความวิบัติ ความเสื่อมสลาย ความพลัดพรากจากกัน สิ่งเหล่านี้มันมีประจำโลกอยู่แล้ว ทีนี้ผู้มีธรรมะ ผู้ปฏิบัติธรรมะ เมื่อประสบกับภาวะเช่นนั้นแล้ว จะวางใจอย่างไรจึงไม่เป็นทุกข์ อย่างนี้ต่างหาก ไม่ใช่ธรรมะช่วยไม่ให้แก่ ไม่ให้ตาย ไม่ให้หิว ไม่ให้ไฟไหม้ ไม่ใช่อย่างนั้น"


<!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo--> <!--emo&:72:--><!--endemo-->


How the Dhamma protects

The great fire in Surin resulted in lot of suffering: a huge destruction of property and a great sense of loss. Some folks even went out of their minds. People came in a stream to see Luang Pu and to bemoan the good they had done in the past, saying, "We've been making merit at the temple and practicing the Dhamma since the time of our grandparents. Why didn't that merit help us? Why didn't the Dhamma protect us? The fire totally destroyed our homes." Many of these people stopped coming to the monastery to make merit because the Dhamma didn't help protect their homes from burning down.

Luang Pu said,

"The Dhamma doesn't help people in that way at all. The fire simply acted in line with its function. What this means is that destruction, loss, disintegration, separation have always been with us in this world. As for those who practice the Dhamma, who have the Dhamma in their hearts, when they meet with these things they understand how to place the mind in such a way that it doesn't suffer. That's how the Dhamma helps. It's not the case that it helps by preventing aging or death or hunger or fire. That's not the case at all."

 

หามาตั้งนาน เอาไปให้เพื่อนเราอ่านบ้างดีกว่า หุ หุ หุ

 

หนูก็หาเหมือนกัน อิอิ

 

;k04