หากจะเกิดภัยพิบัติควรเตรียมจัดหาอาวุธไว้คุ้มครองความปลอดภัยของตนหรือไม่

แนะนำอีกสิ่งนะครับคือการพรางที่ตั้ง คุณจะปลูกข้าวแล้วเอาไว้ให้เขามาปล้นทีหลังรวมทั้งเสบียงที่เตรียมไว้ มันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลยครับ ที่ตั้งผมต่อให้หายังงัยก็ไม่พบครับ ที่ผ่านมามีผู้ที่มาเสาะหาหลายคนอยู่เหมือนกันแต่ชาวบ้านเขารู้เขาก็ไม่บอก แล้วพวกเขาก็ขับรถหากันเอง โทษทีขับผ่านหน้าบ้านที่ตั้งยังดูไม่ออกเลยครับอยู่ปลายจมูกแท้ๆ อันนี้สำคัญมากๆครับเพราะจะต้องหลีกเลี่ยงการปะทะกับทุกกลุ่มให้ได้ในช่วงที่เกิดความชุลมุนในช่วงแรก แล้วค่อยออกมาช่วยเหลือกับผู้ที่รอดตายเมื่อเวลาได้ผ่านไปสักพัก มันก็จำเป็นจริงๆครับ
ทุกวันนี้คนเราประมาทในเรื่องนี้เป็นส่วนใหญ่ จะมีสักกี่%ที่หันมาสนใจจริงจังและเริ่มเตรียมความพร้อมกัน
ดังนั้นเมื่อมันเกิดเรื่อง นั้นแหละครับความชั่วร้ายของคน ความเห็นแก่ตัวของคนมันจะรุนแรงมากๆ เพราะภัยพิบัติมันจะรุนแรงเกินที่จะรับได้หรือเกินวิสัยทัศน์ของคนที่ไม่ได้ศึกษาหรือเตรียมตัวมา ช่วงนี้ถ้าท่านให้เขาหมด จะบอกว่ามีเท่าไรก็ไม่พอหรอกครับท่านต้องมีจุดยืนที่มั่นคงที่จะกะเกณฑ์เวลาที่ควรจะให้แล้วเกิดประโยชน์ที่สูงสุดต่อผู้ที่ได้รับและตัวท่านก็ไม่ลำบากด้วยครับ ฝากไว้เป็นข้อพิจารณาแล้วเก็บไปวางแผนครับ

 

MP-15 ระวังเรื่องฝุ่นและทรายละเอียดเข้ามาในลูกเลื่อนให้ดีนะครับ แล้วควรไปศึกษาวิธีแก้ไขเวลามันเกิดขัดลำกล้องในกรณีน้ีด้วยครับ แล้วห้ามโดนน้ำจังๆหรือโคลนเด็ดขาด ทางที่ดีควรมีแถบพันกันฝุ่นและเก็บรักษาอย่างดีิมันต้องดูแลคล้ายๆกับตัวM16พอควรเลยครับ

 

ใช่ครับคุณหมอ ที่ตั้งในการหลบภัยสำคัญ โดยเฉพาะที่เก็บเสบียง ผมก็คิดอยู่ว่า ถ้าเราอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ห่างจากชุมชน สักหน่อย น่าจะดีกว่า อาวุธมีไว้ใช้ ยามจำเป็น แต่เลี่ยงการปะทะ เป็นความคิดทีรอบคอบทีเดียวครับ ตอนแรกผมกะว่าถ้ามีเรื่องจะย้ายไปเพชรบูรณ์ แต่ตอนนี้เปลี่ยนที่เป็น ใกล้ๆ เขาใหญ่แทน เพราะไม่แน่ใจว่า ถนนหนทางเวลานั้น จะไปถึงเพชรบูรณ์หรือไม่ ต้องหาเส้นทางที่ไม่ใช่เส้นทางปกติในการหนีครับ เลยวางแผนใหม่

 

เรื่องเสบียง สงสัยถ้าเป็นไปได้ ต้องแบ่งเป็นสองชุดครับ...เผื่อจวนตัวจริงๆ ยอมให้แค่ชุดแรก (ที่ใช้บริโภคก่อน) ...ชุดที่สอง สำรองเผื่อชุดแรกมีปัญหา

นอกจากนี้ ถ้าทำได้ คงต้องเรียนรู้เรื่อง กับดักเพิ่ม...จะได้ช่วยป้องกัน หรือตัดกำลังผู้บุกรุก...

 

สวัสดีครับ
-แวะเข้ามาอ่านแนวความคิดแต่ล่ะท่าน ครับบาทท่านก็เตรียมพร้อมเสร็จสรรพบางท่านกำลังเตรียม และบางท่านก็ยังไม่มีอะไรเลย
-ขอแนะนำส่งเสริมข้อมูลน่ะครับ
-การป้องกันสำหรับบ้านที่มีเนื้อที่หรือบ้านเดี่ยว เราต้องดูจุดเปราะบางเริ่มแต่ประตูรั้ว และรอบบริเวณ บ้านเรา (บางหลังมีการทำห้องใต้ดินไว้พิเศษเลยซึ่งกระผมเคยไปพบมา) กระทู้แบบนี้น้องซันเคยถามตั้งแต่ประมาณต้นปีที่แล้วไปรู้เลื่อนไปอยู่หน้าไหนแล้ว แต่ก็ช่วยเสริมกันอีกได้ครับ
-เซนต์เซอร์อิเลคทรอนิคส์ ใครที่มีความรู้อิเลคทรอนิคส์ย่อมรู้ดี ไม่ว่า จะเป็นการใช้อินฟาเรส คลื่นไมโครเวฟ สำหรับตรวจจับผู้บุกรุก กรณีตั้งรับที่บ้านและกล้องวงจรปิดสำหรับตรวจการณ์และมองดูสถาณการณ์รอบนอก (ลองหาข้อมูลดูในอินเตอร์เน็ต)และต้องให้ใช้ได้กับไฟแบตเตอร์รี่ 12V.ด้วยน่ะครับ
-สร้างเกราะกำบัง ขึ้นเองทั้งในและที่หมายหลบภัย ใครที่เคยฝึกยิงปืนรณยุทธ์จะรู้ดี ว่าการยิงและวิ่งไปหาที่กำบังและยิงตอบโต้ข้าศึกสมมุติ เป็นการซ้อมยิงกระสุนจริงแต่ให้สมมุติเหตุการณ์ในการซ้อมยิงตามเวลาที่กำหนด ต้องหาที่หมายยิงไปหลบไป โหลดกระสุนไปทุกอย่างมันกดดันทั้งเวลาและเป้าหมาย(เป้านั้นเคลื่อนที่และเป้าพลิก)ถ้าปืนเกิดด้าน หรือขัดลำจบครับ คะแนนเป็นรอง คนอื่นอย่างแน่นอนครับ
-ต่อไปอาวุธ ปืนทุกชนิดเรียนรู้การใช้และต้องซ้อมมือบ่อยๆให้เกิดความชำนาญและรู้ศูนย์ปืนกินซ้าย-ขวา บน-ล่าง กลางวันพอเดาได้มองเห็นแจ่มชัด แต่กลางคืนหรือครับ มืดครับ มืดกับมืด ไม่เห็นใดๆทั้งสิ้นเราต้องอาศัยศูนย์ปืนพิเศษเช่นศูนย์ไนท์ไซร์ ตริเตรียม จะเป็นจุดเรืองแสง ศูนย์หน้าหนึ่งจุด ศูนย์หลังสองจุด มีหลายราคาติดตั้งแล้วอยู่ได้หลายปี ใหม่ๆจะสว่างจนมองเห็นมากๆและจะค่อยๆจางไปเรื่อยๆแต่ก็มองเห็นอยู่กระผมติดมาเมื่อปีพศ.2547 ทุกวันนี้ก็ยังสว่างแต่ไม่มากเหมือนก่อนแต่เวลากลางคืนเห็นใช้ได้ ...
-ขนาดกระสุน ที่ใช้จะใช้แบบไหนดี ดีทุกอย่างครับ ขอให้มีเถอะ แต่อำนาจการหยุดยั้งเราต้องมาดูกันว่าขนาดกระสุนใดหยุดยั้งได้ดีที่สุด
ขนาด11มม.หรือ.45มม.ต้องท้าวความไปสมัยสงครามโลกที่ญี่ปุ่นบุกล่าอณานิคมจนทำให้ทหารพันธมิตร นำโดยอเมริกายกพลเข้าต่อต้านการรุกราน ส่งทหารเข้ารบต่อต้านกองกำลังญี่ปุ่น รบกันจนถึงระยะประชิดตัว ทหารอเมริกาใช้ปืนพกสั้นยิง ยิงไปเท่าไหรไม่รู้แต่ตามบันทึกบอกว่า ทหารญี่ปุ่นยังวิ่งมาใช้ซามูไร มาฟันทหารอเมริกาจนเสียชีวิตหลายนาย จึงมีการคิดค้นเร่งผลิตปืนที่ใช้กระสุนหน้าตัดใหญ่ๆที่ให้มีอำนาจหยุดยั้งดาบซามูไรได้ ขนาด11มม.นี่แหละยิงโดนทีเดียวกระเด็นเลย จนเป็นที่มาของฉายาปืนหยุดซามูไร
-ขนาด9มม.เดียวนี้วิวัตนาการ เทคโนโลยี่ในการผลิตทันสมัยทำให้การทำเกลียวในลำกล้องมีการคิดค้นให้มีอานุภาพยิ่งขึ้นจนทำให้กระสุนขนาด9มม.ของบราว์นิ่ง มีความคมเร็วและแรง อย่างมากๆในยุคปัจจุบัน ฉะนั้นกระสุนขนาดนี้ก็ไม่ด้อยไปกว่าขนาด11มม.
-ลูกซองชาวบ้าน ไม่ว่าจะเป็น อีเดี่ยว อีแฝด หรือ ห้านัด ข้อดี ไม่ต้องเล็ง ซัดตูมเดียว ออกเป็นร้อย(ลูกร้อย) เจ็ดสิบ(ลูกปรายเจ็ดสิบ)แรงดินขับสูงโดนทีไม่ต้องดูผลครับ ระยะหวังผล สามสิบเมตรถึงห้าสิบ(ลูกบานดีจัง) ข้อเสียเสียงดังมากๆ ใครไปเฝ้าไร่นา บ้านนอกถ้ายิงกลางคืนขู่หัวขโมยขึ้นฟ้า ที่จะมาลักพืชไร่นาสวน จะได้ยินไปไกลทั้งหมู่บ้านข้างเคียงด้วยเรียกได้ว่าดังตูม นี่ปลุกทุกบ้านเลยครับ..การบำรุงดูแลรักษาง่ายมากๆ
-ขนาด.22ขนาดนี้จะมีกระสุนอยู่หลายขนาดคือลูกไรเฟิล รองไรเฟิล และกระสุนไฮดราช๊อค++ชนิดหลังนี้ขอบอกว่าแรงมากๆครับ พอๆกับกระสุน M16 ดินขับสูงมากๆ คมมากๆที่เห็นมีแต่ปืนสั้นยังไม่เคยเห็นปืนยาวครับ โดยเฉพาะยี่ห้อนี้ มีมาขายอยู่หลังวังแล้วครับตนนี้ Kel-Tec PMR-30 Subgun, Tactical-Life.com
[ame=http://www.youtube.com/watch?v=O6GxFws8B7k#ws]Kel-Tec PMR-30 Subgun, Tactical-Life.com - YouTube[/ame]
ยังไม่เคยยิงทดสอบแต่ดูคลิปแล้วชอบมากๆ แถมหนึ่งแม็ก บรรจุ 30 นัดครับ
ส่วนขนาด.22แบบอื่นๆถ้ายิงโดนจุดสำคัญไม่เหลือเหมือนกัน...

 

ปืน.... ก่อนนี้เคยคิดว่าอยากจะมีไว้ป้องกันตัวเหมือนกัน แต่พอคิดไปเรื่อย ๆ ว่ามันจำเป็นจริงหรือ!! คนที่มาปล้นย่อมเตรียมตัวมาอย่างดี ในขณะที่เรามีปืนเพียงคนเดียว จะยิงได้กี่นัดโดนหรือเปล่า ไม่เราก็เค้าก็ตายอยู่ดี ....แล้วทำบ้านมาเป็นอย่างดีป้องกันพายุได้ กันหนาวได้ กันได้ทุกอย่าง เสบียงอาหาร ยาเตรียมไว้ 2ปี ... เสียเวลาเปล่า
ทำจิตใจให้ผ่องใสดีกว่าครับ วางจิตที่คิดจะฆ่าคนหรือทำร้ายคนเถอะครับ.. ให้จิตเราคิดช่วยเหลือพวกตกทุกได้ยากเท่าที่เราพอช่วยได้ ไม่ต้องงกเรื่องยา อาหาร อะไรแบ่งปันกันได้ก็ให้กันเถอะครับ นี่คือเกราะอย่างดีที่ปกป้องเรา ทั้งกายและใจ กายคือมีเพื่อนมาช่วยกันดูแลคุณทั้งหลับและตื่น ส่วนใจคือเมื่อใจเป็นผู้ให้แล้วมันเป็นสุขยิ่งกว่าการรับ ถามว่าคุณจะเก็บกินเสบียงอาหาร, ยาได้นานเท่าไร 10ปี 100 ปี หรือว่าคุณอยู่คนเดียวได้จริง ๆ เหรอ... ยังไงก็ตาย..ช้าหรือเร็วเท่านั้น
อย่าให้จิตเกาะติดปัจจัย 4 เลยครับ เกาะพระอย่างเดียวพอครับนี่เป็นหนทางรอดในขณะที่มีชีวิตและหลังมีชีวิต คือตัวผมเองปัจจุบันนี้ก็คิดอย่างนี้ครับ “ เราเป็นผู้มาอาศัยอยู่ในโลกนี้ชั่วคราว แค่มาทำกิน เพื่อให้มีชีวิตอยู่เพื่อประกอบกรรมดี เพื่อให้จิตกลับสู่สภาวะของจิตคือเข้าสู่พระนิพพาน ในที่ที่มันควรจะอยู่เท่านั้น นอกนั้นสิ่งที่อยู่รอบตัวเราหรือแม้แต่ตัวเราก็อุปโหลกขึ้นมาทั้งสิ้น ชีวิตชาตินี้จะอยู่ได้แค่ไหนก็แค่นั้น แต่จะไม่งอมืองอเท้า..รอความตาย สร้างไปเรื่อย ๆ (ความดี) ต้องจบให้ได้ อย่างน้อยก็ พระสกิทาคามี จะได้ไม่ต้องลงนรกอีก ”
ตอนนี้เตรียมอะไรได้ก็เตรียมไปเถอะครับ ตามกำลัง.. ดีกว่าพอถึงเวลานั้นต้องมาบอกกับตัวเองเสียใจจังว่าทำไมไม่เตรียมอะไรเลยทั้งที่มีโอกาส แต่ถึงเตรียมไว้แล้วไม่มีโอกาสได้ใช้ก็ให้นึกว่าอยากให้ของที่เราเตรียมไว้ทั้งหมดนี้ ขอยกให้ผู้ที่มีโอกาสและใช้ต่อชีวิตต่อไป ไม่เสียดาย...

ขอให้ทุกท่านมีความสุขตลอดไปครับ...

 

ผมงบน้อยครับ มีได้แค่หนังสติ๊ก ตอนนี้มีใว้ยามฉุกเฉินอันนึง
สงสัยต้องพัฒนาหาเลเซอร์มาติดเพิ่ม หรือจะพัฒนาลูกกระสุนเป็นแบบหัวระเบิด
จะได้เพิ่มศักยภาพขึ้นมาหน่อย

 

ถ้าพัฒนาลูกกระสุนได้เมื่อไรช่วยแจ้งข่าวให้ผมหน่อยเถอะ 555+

 

.....

ถ้ามีแค่นั้น ผมว่า ฝึก "โกยแน่บ" ดีกว่า...

 

...................................................................
แบบนี้

 

.............................................................................
หรือเอาแบบหนังสติ๊กยิงกล 6 นัด

 

ระวังน่ะครับ งบน้อยแค่หนังสติก มีประโยชน์มากๆเลยโดยเฉพาะหนังสติกนี่ เมื่อสมัยก่อนเดินลาดตระเวณ ต้องมีหนังสติกติดไปด้วยครับ ไม่ได้ไปยินนกหรืออะไรหรอกครับ มันเป็นอาวุธเงียบที่มีประโยชน์มากๆ เจอลูกไม้(ผลไม้) ไม่ต้องขึ้นไปเก็บหนังสติกนี่แหล่ะครับ เอาลงมากินเป็นอาหารมาหลายมื้อแล้ว แถมพัฒนาเอาไปยิงอาวุธลับได้อีกหลายอย่าง เช่นทำดินระเบิดมาคร์จุดไว้แล้วทำชนวนโดยใช้แก๊ปที่เราเล่นกันนี่แหล่ะเป็นตัวจุดชนวนแล้วทำตะปูไว้ตีแก๊ป เวลาเราซุ่มอยู่ข้าศึกเดินมาที่หมายเราทำไว้เราใช้หนังสติกยิงไปให้โดนจุดที่เรามาร์คไว้แก๊ปทำงานส่งผลให้จุดดินปืนเกิดลุกไหม้ระเบิดขึ้นมาโอ้ยเมื่อก่อนเล่นมาเยอะ ต้องรอพี่มารีนอีกท่านหนึ่ง นักรบเก่าเหมือนกัน ท่านลุยมาทุกทิศมาเล่ายุทธวิธีเอาตัวรอดจากการรบสมัยเก่า ไม่ว่าจะเป็นยุทธวิธีกองโจร การหลบหลีกหนี ดัดแปลงสิ่งของที่มีอยู่ให้เป็นอาวุธในการต่อต้านข้าศึกขณะหลบหนี ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่การเรียนรู้และเอาตัวรอดครับ มนุษย์อยู่ในพื้นฐานเอาตัวรอด ขนาดตกน้ำยังกระเสือกกระสนทะลึ่งพรวดขึ้นมาเอาอากาศหายใจเลยครับ เมื่อก่อนไม่มีหรอกครับเสื้อชูชีพ เด็กบ้านนอก เวลาหัดว่ายน้ำไม่มีสระหรือสปริงบอร์ดอย่างดีหรอกครับ ชูชีพ ก็ใช้ลูกมะพร้าวแห้งสองลูกแกะเปลือกผูกติดกันแล้วคล้องหน้าอกกันจมลอยตุ๊บป่องอยู่ริมตตลิ่งครับ พอเป็นแล้วเริ่มแข็งแรงไม่ต้องใช้มะพร้าว สปริงบอร์ดไม่มีใช้ต้นมะพร้าว หรือต้นไม้ที่ขึ้นริมฝั่งแม่น้ำนั่นแหล่ะครับ ขึ้นไปกระโดดลงมา แล้วว่ายข้ามฝั่งแม่น้ำครับ ตอนเด็กๆกระผมลูกแม่น้ำน่านเมืองพิษณุโลกครับ อ้าวการเตรียมตัวอาวุธยามเมื่อเกิดภัยพิบัติไหงกลายมาเป็นโดดน้ำเล่นน้ำล่ะเนี่ยกราบขออภัยครับ
-อาวุธเงียบก็อย่างที่คุณบอกหนังสติก หน้าไม้ ธนู มีด และอาวุธโบราณต่างๆ ที่เมืองจีน เขาฝึกทหารให้ฝึกมวยกังฟูและการใช้อาวุธโบราณจากวัดเซ่าหลิน แม้นแต่ญี่ปุ่น ยังให้สายลับเขาฝึกวิชานินจา ทางบ้านเราตำรวจ-ทหารก็ฝึกวิชาต่อสู้ป้องกันตัว เพียงแต่ฝึกแล้วฝึกเลยไม่มีการมาทบทวนทุกวัน ศาสตร์วิชาเหล่านี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่หนังสืออ่านเล่นหรือนิยายแต่อย่างใด มีจริงและใช้จริงทังยุคปัจจุบันก็ยังมีใช้อยู่ ในศูนย์สงครามพิเศษ ก็ยังฝึกการต่อสู้ด้วยมือปล่าว มีด มีดดาบ หอก ธนู หน้าไม้ ขว้างขวาน ขว้างมีด การเรียนรู้ จุดตาย จุดสกัด คู่ต่อสู้ ณ.ปัจจุบันในประเทศไทยก็ยังมีครูผู้เรียนรู้ทุกอย่างนำมาสอนกันอยู่ ลอง ไปหาข้อมูลในพี่กูลเกิ้ล หาคำว่า การต่อสู้แบบมัชฌิมา โดย ครูพลาม พรมจำปา ครูผู้นี้ ซึ่งล่าเครื่องหมายทุกเหล่าทัพ ไม่ว่า จะเป็น รีคอน จู่โจม พลร่ม หลักสูตรต่อต้านการก่อการร้ายสากล จนหลักสูตรนักทำลายใต้น้ำจู่โจม (SEAL)หลักสูตรถอดทำลายอมภัณฑ์กองทัพเรือ(EOD) ทุกวันนี้ยังสอนอยู่ในกรุงเทพนี่แหล่ะครับ เห็นว่าเร็วๆนี้กำลังเปิดสอนหลักสูตรบอดี้การ์ด เร็วๆนี้ ลองหาข้อมูลกันน่ะครับ พิมพ์ชื่อครูพลาม พรมจำปา ไปก็ได้เดียวข้อมูลก็ขึ้นมาให้ค้นคว้า ครับ...ทุกอย่างไม่ได้ฝึกเพื่อไปรังแกผู้ใดครับแต่มาเพื่อป้องกันตนเองและคนดีบริสุทธิ์ และคนที่เรารักครับ ณ.ปัจจุบันจะเห็นว่าวันๆหนึ่งคนเราฆ่ากันตายวันหนึ่งๆไม่ต่ำกว่าสามสิบศพไม่ว่าจะฆาตกรรม ทำร้ายร่างกาย นี่แหละครับ ที่เรารู้เราเห็นน่ะครับ และที่เราไม่รู้ไม่เห็นอีกก็เยอะเรียนรู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม ครับ

 

บัณฑิต เขาจะกล่าวแบบนี้ล่ะ

มีจิตไม่ฟุ้งซ่าน ส่งออกไปไกล จนสุดขอบโลก จักรวาล

เพราะจะกำหนดสติไว้ อยู่เบื้องปลายจมูก เสมอๆ

แสดงว่าความยิ่งในอินทรีย์ เริ่มปรับเข้าที่เข้าทาง แล้วลองสำรวจดูว่าหย่อนในสิ่งใด

หนับหนุน เกิดมาลุยของแท้

 

ในช่วงเข้าพรรษาปีหนึ่ง หลวงพ่อชาเดินตรวจพระลูกศิษย์ที่กุฏิหลังหนึ่ง พระท่านเอาของไปวางไว้ตรงมุมที่ไม่ใช่ที่ๆ ควรจะวาง
ท่านจึงถามว่า “ทำไมจึงต้องเอาของไปไว้ตรงนั้น”
ลูกศิษย์ให้เหตุผลว่า “เพราะหลังคามันรั่ว”
เมื่อหลวงพ่อถามว่า “ทำไมจึงไม่ซ่อมหลังคา”
ท่านก็ว่า “ท่านกำลังฝึกเรื่องความอดทนและการปล่อยวาง”

หลวงพ่อจึงว่า
นี่คือ "การปล่อยวางของควาย"
ท่านอาจารย์สรุปว่า
"พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนว่า อะไรๆก็ต้องปล่อยวาง อะไรๆก็ต้องอดทน เราต้องมีปัญญาแยกแยะว่าอะไรเป็นอะไร สิ่งไหนควรอดทนก็ต้องอดทน บางสิ่งบางอย่างก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องทน บางสิ่งบางอย่างก็ควรจะแก้ไข การปล่อยวางของเราต้องมีปัญญา เป็นตัวกำกับอยู่ด้วยเสมอ"

 

วิสัยของปุถุชน ผู้หนาไปด้วยกิเลส พอจะหยิบยก ธรรมะครูบาอาจารย์ เพื่อให้เข้าในทิฏฐิของตน

โดย ไม่มีปัญญาจำแนกพิจารณา ว่า ครูบาอาจารย์ท่านกำลังสอนศิษย์ผู้บ่มตบะธรรม

เป็นข้อพิจารณาได้ว่าศิษย์ท่าน เป็นผู้มีปกติอยู่ในข้อศีลาจารวัต เพื่อสนับสนุนให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไป

ทีนี้ วิสัยของผู้ฝักฝ่าย ดันตะแบงตัดแปะไปยกธรรม
เอาปัญญาโลก ถือว่าตนนี้ช่ำชองภาษาตรางู

แต่ไม่เคยเรียนรู้ภาษาใจ จะเข้าใจอะไรได้ กับสิ่งครูบาอาจารย์ท่านสอนศิษย์ จากใจดวงหนึ่งสู่ใจดวงหนึ่ง

มันก็จะหยิบยก ให้สอดคล้องปัญญาในทางปืน เท่านั้นเอง

แต่เอ้....เรากำลังสำทับ คุณเกิดมาลุย ว่ากำลังเดินมาถูกทาง นี่หน่า

แต่ทว่า ผู้มีปกติ จะถือคติที่ว่าไม่ตะแบง นับศพทหาร เพราะสงครามยังไม่จบ

ผู้ไม่มีความเป็นปกติ ไร้ความเป็นบัณฑิต ก็ป่วยการที่จะเสวนา เพราะปล่อยวางอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

ดันเจือกตะแบง เอาวิสัยความไม่เป็นปกติของตน ไปหยิบ "การปล่อยวางของควาย" ดังกล่าว

ที่ครูบาอาจารย์ท่านสอนศิษย์ ให้ได้เห็นเขา

 

แค่ได้สัมผัสอักษร ก็พอจะรู้แล้วค่ะว่าใครเป็นบัณฑิต
รู้ว่าใครที่ไม่สมควรเสวนาด้วย

 

พิจารณาเอาน้อ ผู้มีความเป็นปกติ มีอุปนิสัยไม่เบียดเบียนแต่เก่าก่อน

จะไม่ร้อนรนไปกับภัยต่างๆ แต่วิสัยของ ธาตุจั่ว หื่น เลว ดี จะตะเกียกตะกายเพื่อหาทางรอด ก็แค่นั้นเอง

 

ฟื้นฝอยหาตะเข็บ

​