หาเพื่อนค่ะ

หากไม่ชอบชื่อ รุ่ง ชื่อน้องเรย์ ก้อดีเรียกง่ายด้วย"ชอบเปล่าเอ่ย"

 

เจ็ดสิบยังหวา..ย.ใครสนใจ.งขอเบอร์หน่อย..ย.ย..
น้องรุ่ง ริ่ง น้องเรไร เพราะทั้งนั้นเลย
อ้าวพี่รั้ง.เขาหายไปใหนกันหมดเนี๊ยะ..เราปล่อยแก่อยู่คนเดียะ...

 

อ้าว!! ยังอยู่อีกรึคุณนุช? แหม! ไอ้เราก็นึกว่าหลงป่าซะอีก เขาไปนั่งเล่นกันที่หลังบ้านจ้า ลมเย้นเย็น แถมยังมีอาหารอร่อยๆ ทานด้วยนะ รู้สึกว่าจะเป็นฝีมือคุณไรทำอาหารคาว ส่วนอาหารหวานก็จะเป็นน้องเรย์ เอามาล่อกันซะอิ่มลม ท้องป่องไปหมดเลย:z4

 

น้องนุช.. น้องนิด.. น้องไร น้องเรย์ ขาไปงานเต้นรำกันค่ะ

ให้น้องนุชกับน้องไร ร้องเพลงนะ 55+++

 

มันต้องถอน...หงึกๆหงักๆ..มันเป็น หงึกๆหงักๆ..ดึมๆๆๆดัมๆๆๆๆๆ

 

พี่ไรร้องได้หว๊าน หวาน...ต้องอย่างนี้ค่ะ



เอา..เชิญ..พี่รั้ง พี่นุช คุณรุ่ง (เรียกชื่อนี้นะคะ ชอบค่ะ)
ลุกขึ้น 1...2...3...แด้นท์ นิดอยู่ท้ายเองค๊า

 

แหม๊ะ! เพื่อนๆ สนุกกันใหญ่เลยเชียว แถมยังมีอาหารและขนมอร่อยๆ ให้ทานอีกเพียบ น่าอิจฉาจังเลย ส่วนเรารึงานยุ่งและเหนื่อยมากไม่มีว่างเว้นเล้ย เห็นขนมที่คุณเรย์ส่งมาให้ดู นั่นหน่ะมีแต่ของโปรด โดยเฉพาะขนมแบบไทยๆ ขนมครก(ไม่ต้องแถมสากให้นะ ที่บ้านมี) ขนมหม้อแกง (ซื้อทีเหมาเป็นหม้อ) ขนมบ้าบิ่น(กินแล้วไม่ต้องห่วงว่าจะบ้า) และก็ขนมเบื้องไส้เค็ม(คนกินไม่เค็มนะจ๊ะ) อันนี้เกือบตายมาแล้วเพราะความอยากกินมาก (เพื่อนบอกว่า ถ้าแกตายฉันจะเอาขนมเบื้องใส่โลงแก และให้แกอมขนมนี่แทนตังค์) ดู๊ ดู ดู เขาพูดสิ เออ ท่าจะจริงแหล่ะ


เรื่องของเรื่องมันมีที่มา เมื่อปีที่แล้วช่วงเดือนตุลา ไปพักผ่อนยาวที่เมืองไทย 3 เดือนแน่ะ ที่บ้านใหม่ในหัวหินซอยเพชรเกษม 70 เพื่อนที่เมืองกาญฯ มาพักด้วย ก่อนถึงบ้านจะข้ามทางรถไฟไปนิดหน่อย(ยังไม่ถึงสามแยกไฟแดง) ฝั่งซ้ายมีแผงขายผลไม้ริมฟุทบาต ส่วนฝั่งตรงข้ามมีร้านเล็กๆ แบบรถเข็นติดป้ายว่าขนมเบื้อง รสอร่อย พอสายตาเหลือบไปเห็นปุ๊บ เราสะกิดโซเฟอร์ชิดซ้ายทันที (ไอ้เพื่อนก็ไวยังกะรู้ใจ) รถยังไม่ทันจอดสนิทเลย พยายามข้ามทางไปฝั่งตรงข้าม ขอบอกว่ารถตรงนั้นเยอะมาก เพราะเป็นเขตชุมชนเข้าเขตตัวเมือง ใกล้ตลาดสดฉัตรชัยใหม่ และโรงเรียนมัธยมหัวหิน ช่วงนั้นเป็นเวลาบ่าย 3 เกือบ 4 โมงเย็น รถจะเริ่มเยอะ ข้ามยากสุดๆ อันตรายด้วย กว่าจะข้ามได้ก็นานโข พอไปถึงร้าน โอ้! อุแม่เจ้า!!! เดียนจะเป็นลม :dฉันตาฝาดหรือนี่ของจริง เพ่งดูอีกที อ้าวนี่ของจริงนี่หว่า ขนมเบื้องแผ่นเท่าเหรียญสิบบาท ตายละหว่า กี่อันฉันถึงจะอิ่ม อุตส่าห์ฝ่าดงอันตรายมาก็เพื่อสิ่งนี้ ทำไมทำกับฉันได้ขนาดนี้หนอ เข่าแทบทรุด ฝืนแยกยิ้มหวานกับคนขาย(ไม่ใช่คนทำ) สั่งเสียงหวานไปว่า น้องเค็ม 20 หวาน 20 (แผ่นละ 50 ตังค์) ไอ้เจ้านั่นก็นับใหญ่เลย เราก็ชวนเขาคุยเผื่อหวังว่าจะให้นับผิด (แต่เสียใจครับผมมือโปร ผมแถมให้ ถุงละอันนะ) ขากลับ เพื่อนถามว่า "ทำไมแกดูเศร้าๆ วะ?" "ก็จะไม่ให้เศร้าได้งัยวะ...นี่งัยขนมตู" พอเห็นเท่านั้นแหละค้า มันหัวเราะก๊ากๆ "แกกินเถอะ กลัวแกไม่อิ่มว่ะ" นี่แหละค่ะที่มา
ตลาดนัดใกล้บ้านก็มีขาย อร่อยมาก คนขายใจดีด้วย แต่บางวันมันอยากโดยไม่ได้นัดอ่ะ

 

สวัสดีคะ พี่ๆที่น่ารักทุกคน
ยาแวะมาทักทายคะ เดี๋ยวจะกลับเข้าถ้ำแล้วคะ ขอให้โชคดี ทั้งสุขภาพพลานามัย และ สิ่งที่หวังไว้ ให้ได้ดังหวังถ้วนหน้าเทอญ
ขอบคุณคะ
น้องยา

 

วันนี้เพื่อนหาย

 

เอ๊ะ เห็นใครวิ่งผ่านมาแว๊บๆนะ ไปตามหาก่อนนะคะ ไปทางไหนแล้วไม่รู้คะ อ้อ ลืมสวัสดีคะพี่ๆทุกคน

 

พี่รั้งไปทัวร์บุญมาหรือยังค๊ะ

 

คิคถึง...เพื่อนๆๆๆๆทุกคนค่ะ แง แง แง ใครว่างมารับพี่ที

กลับบ้านไม่ถูกค่ะ จะเดินหน้าไปเรื่อยเลยอ่ะ.....น้องนุช

ช่วยด้วยค่ะ อาาาาาาา.....

 

พี่รั้งขา.า.

ระวังหลุดเนต..เหมือนนุชล่ะ..ค้า..กลับมาไวๆๆ
ปล.(เช็คเมล์ด้วย)
and...เช็ครถด้วยค้า....

 

55555 ไม่ทันแล้วค่ะพี่นุช

พี่รั้งเนตหลุดค่ะ คอมพังซะแระ

 

พี่รั้ง กลับถึงพิด-โลกหรือยังค่ะ ปลอดภัยดีมั๊ย เป็นห่วงค่ะ หายไปนานเลย หรือว่าไปหลงป่ากับพี่นุชอีกแล้ว

พี่นุชค่ะ รุ่งเข้าไปอ่านในกระทู้อื่น แล้วเห็นมีสมาชิกท่านหนึ่ง เขียนความคิดเห็นไม่น่ารักเอาเสียเลย แย่จังชอบซ้ำเติมคนที่เขาด้วยกว่า เห็นแล้วมันขวางความรู้สึกมาก เลยขอแจมแบบผู้ดีๆ เขาทำกันหน่ะ คือเขาบอกว่า เพื่อนเขา (ตอนนี้บอกเป็นศัตรู) ส่งต้นโป๊ยเซียนมาเสี่ยงทายอนาคตเขาว่าจะเป็นอย่างไร แล้วในที่สุดเขาบอกว่า เพื่อนคนนั้นของเขาได้ข่าวว่าไปเป็นสาวโรงงานไวน์ในออสเตเลีย ส่วนเขาวาสนาสูงส่งตอนนี้นอนอยู่บ้านงอมืองอเท้าให้สามีเลี้ยงที่อังกฤษ ดูเขาภูมิใจในวาสนามาก รุ่งเลยโพสท์ตอบกลับไปว่า ถ้าอยากให้โก้กว่านี้ ต้องกราบเท้าสามีทุกเข้าเย็น ถึงฉันจะรวยล้นฟ้า ฉันก็ยังต้องการทำงาน เพราะ มือเท้าไม่ได้พิการ ปัญญาก็ยาวกว่าหางอึ่งหน่อย ทำไมต้องรอคนอื่นเขาเลี้ยง อายพลเมืองบ้านเขา

โอย! รุ่งจะบ้าตาย ขนาดแม่สามีทิ้งทรัพย์สินมรดกตกมาถึงลูกชายเพียงคนเดียว มีกินมีใช้ไม่ขัดสน รุ่งยังอยากจะทำงานหาทรัพย์เพิ่มเติมเลย เพราะชีวิตคนเรามันต้องกินต้องใช้ ขนาดรุ่งหยุดทำงานไปสามปีเพราะท้องและดูแลลูกน้อย วันๆ รุ่งจะบ้าตาย อยากออกไปทำงานพบปะผู้คน แลกเปลี่ยนความคิดเห็นจากโลกภายนอก เพราะชีวิตรักการทำงาน มีความสุขกับการทำงานมีรายได้เป็นของตัวเอง และมีคุณค่าในสายตาของพลเมืองบ้านเขา แฟนรุ่งอยากให้อยู่บ้านเลี้ยงลูก แต่รุ่งไม่เอาด้วย เซ็งจิตเป็นบ้าเลย วันๆ ขลุกอยู่แต่กับบ้าน ไม่เห็นโลกภายนอกเขาวิวัฒนาการไปถึงไหนๆ กันแล้ว

แปลกมากเลย ทำไมผู้หญิงไทยแต่งงานกับฝรั่งเพื่อความสบาย เพื่อเงินๆๆๆๆ เท่านั้นเหรอ รอแบมือขอเงินจากสามีแค่นั้นเหรอ (สิ้นคิดน่าดู) ไม่คิดทำมาหากินเองเลยรึ หรือเผยแผ่สิ่งดีให้กับพลเมืองบ้านเขากล่าวขานในทางที่ดีงามที่พลเมืองบ้านเราสามารถทำได้ด้วยความโอบอ้อมอารี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เอื้ออาทร มีน้ำใจ มีรอยยิ้มที่เป็นมิตร

รุ่งย้ายมาอยู่ที่บ้านแม่แฟนได้สามปีแล้วหลังจากแม่แฟนเสีย แล้วคนแถวนี้เขาจะพาหมามาเดินเล่น แล้วเขาเห็นลูกพลัมวิคตอเรีย (อันนี้หวานทานเปล่าๆ ได้) และพลัมสำหรับทำแยม (อันนี้จะเปรี้ยว แต่เนื้อเยอะ) มันก็ยื่นกิ่งออกมานอกรั้วดกมา คนผ่านไปผ่านมาก็เก็บเอา รุ่งเห็นมีเสียงเด็กๆ มาด้วย รุ่งก็เข้าไปเก็บอันที่หวานๆ ให้เขาเป็นถุงๆ เพราะเด็กจะชอบรสหวาน แถมชวนเขาเข้ามาเก็บในสวนอีก เขาก็ถามว่าเราเป็นคนที่ไหน เขาก็บอกใจดีจัง บางคนเขาไม่ให้หรอก บางคนก็เข้ามาขอ รุ่งก็ยินดีมากแลสบายใจมีความสุขที่ได้เป็นผู้ให้ดีกว่าร่วงหล่นเน่าเต็มพื้น บางวันก็ปีนเก็บไปให้ที่เนอสรีของลูกชาย ผักนี่เหมือนกันปลูกกินสองคนผัวเมียไม่เป็นค่ะ ดิฉันปลูกเผื่อแผ่ชาวบ้านเขาหมด ให้ๆ แบ่งๆ กันไป เพราะมีความสุขและสนุกด้วย

ขออภัยทุกคนที่มาฟังเรื่องไร้สาระ อัดอั้นตันใจมาก ในอนาคตคนรุ่นหลังเผื่อไปไหนมาไหนจะได้เดินแอ่นอกได้สบายในต่างบ้านต่างเมืองกับพื้นฐานความคิดดี ประวัติและความประพฤติดี จากคนไกลบ้านอย่างรุ่ง

 

นี่ไงพวกบรรดาสามีฝรั่งของเราถึงบอกว่าผู้หญิงไทยหน้าเงิน เป็นพวกคางคกขึ้นวอ เหยียบขี้ไก่ไม่ฝอ คนเหล่านี้ปล่อยเธอเชิดไปก่อนสักวันเห็นหลายรายแล้วเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ แล้ววันนั้นจะรู้ว่า "นรกน่ะมีจริง"

 

เห็นด้วยกับพี่นุชอย่างยิ่งค่ะ เมื่อไหร่จะถึงเวลาให้คนพวกนี้มีสำนึกบ้าง คนประเภทนี้แต่งกับฝรั่งเพื่อเงินๆ จริงๆ เพราะคิดว่าฝรั่งมีตังค์ ไม่ได้แต่งกับตัวตนที่แท้จริง คนพวกนี้เขาไม่หยุดแสวงหาขุมทรัพย์หรอกค่ะ พอฝรั่งทรัพย์จาง ก็ถีบหัวส่งแสวงหาคบไม้ใหม่ มันก็ไม่แตกต่างไปจากพวกกาฝากหรอกค่ะ ไม่มีจิตสำนึกด้วย ฉันจะเอา ฉันจะมีไว้โอ้อวดคนอื่นเขา เฉกเช่นเดียวกับคนข้างบ้านใหม่ของรุ่ง เขาแต่งงานกับฝรั่งแก่ๆ เพราะเงินและทรัพย์สินเงินทอง ไม่ยอมคิดทำมาหากิน แบบมือขอเงินฝรั่งไปวันๆ เหมือนกับคุณนาย เขาบอกว่า ถ้าสามีฝรั่งเขาตาย เขาจะหาสามีฝรั่งอีก ไม่เอาหรอกคนไทยมันไม่มีตังค์ เฮ้อ รุ่งเห็นแล้วก็ระอาอดสูใจเหลือเกิน สิ้นคิดสิ้นดี มันชั่งแตกต่างจากความคิดรุ่งมากเลยพี่นุช ขนาดรุ่งมีลูกน้อยนะ (ลับบ้านใหม่ครั้งแรก) ยังตะเวนดูที่ ดูทำเลว่าจะทำอาชีพอะไรดีถ้าอยู่เมืองไทย แล้วมีพี่คนหนึ่งเขาเป็นคนกว้างขวางในพื้นที่นั้น พากันขับรถตะเวนดูตั้งแต่เช้าจนมืดค่ำ เขาบอกว่า ชอบรุ่งที่เป็นเมียฝรั่งแล้วคิดทำมาหากิน ไม่เหมือนเมียฝรั่งคนอื่นๆ เขา วันๆ เอาแต่ทำตัวเป็นคุณนายเล็บแดง ขอคนอื่นเขากินไปวันๆ เขาชอบคนทำมาหากิน เขาก็เลยอยากช่วยเหลือ ถ้าพี่นุชมาจะพาไปแนะนำค่ะ แต่พี่นุชขา ที่แพงมากๆ เลยค่ะแถวนั้น ทำเลดีๆ 8-10 ล้านอัพ แล้วถ้าไปอยู่เมืองไทยตอนนี้แล้วลูกล่ะ จะมีโรงเรียนดีๆ มีคุณภาพดูแลได้ไหม ก็เลยสรุปว่า อยู่อังกฤษดีกว่า รอให้เขาโตเป็นผู้ใหญ่ดูแลตัวเองได้ก่อนค่อยมา ช่วงที่รอก็หางานทำเก็บเงินรอไปด้วย เออ เข้าทีดีเหมือนกัน หาเงินเมืองนอกได้เต็มเม็ดเต็มหน่วยดี รู้จักเก็บรู้จักใช้ก็ได้เยอะแล้ว เพราะบ้านเราก็ไม่ต้องเช่า (แต่ข้าวต้องซื้อ)

 

หวัดดีค่ะ..สาว ๆๆๆ เข้ามาทันได้ยินเสียงบ่น อิ อิ เห็นด้วยกับน้องรุ่ง
และน้องนุช ค่ะ เราต้องเป็นตัวอย่างที่ดี สำหรับคนอื่นๆน่ะ คนสมัยนี้
ชอบรวยทางลัด ชอบสบาย แบบว่า รวยในข้ามคืน น่ะ ฟังเรื่องของ

น้องรุ่งเล่าแล้ว มองเห็นภาพพจน์ เลยค่ะแต่อย่างว่าและ เรามาต่าง
ครอบครัวต่างฐานะ ความเป็นอยู่ แตกต่างกันจึงมีความคิคที่แตกต่าง
ออกไปเห็นหลายคนที่มีสามีฝรั่งกลับไทยมาชอบทำตัวเหนือคนอื่น
พูดไทยคำ ฝรั่งคำ พี่ไม่ได้อิจฉานะแต่ไม่ชอบน่ะ

พี่รักความเป็นไทย รักที่จะเป็นคนไทย รักวัฒนธรรมไทย มีความรัก
ชาติแบบเข้มข้นเลยน่ะ... ไม่อ่ะ ไม่พูดล่ะ

น้องรุ่ง น้องนุช สบายดีนะ คอมยังไม่เสร็จพิมพ์ข้อความไม่สะดวก
แต่อดคิคถึงเพื่อนๆไม่ได้ น้องไร น้องนิด อีก คิคฮอดมากๆเลยอ่ะ
น้องนุชค่ะ เดี๋ยวคอมเสร็จจะเข้าไปอ่านเวปที่ "ญาณทิพย์" นะ
รออยู่ไม่ลืมค่ะ....

(เข้ามาช่วย บ่น..แล้วนะ )

 

ขอบคุณค่ะพี่รั้ง ดีใจมากๆ เลยค่ะที่มีคนคิดเหมือนกับเราเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว เราก็คนหนึ่งละเลือดไทยเข้มข้น ดูหน้าลูกชายสิคะเข้มเสียไม่มี แถมชื่อก็เช้ยเชยยยยย ไม่อินเตอร์กับเขาเล้ย (แต่มีชื่อเล่นภาษาอังกฤษนะเออ แต่ใครๆ เรียกผมว่า อัครา เขาบอกว่าชื่อเพราะ แปลกดี มีเน้นเสียงในชื่อด้วย)

ประหลาดใจมากเลยค่ะ ที่ทำงานมีฝรั่ง 2 คน พูดภาษาไทยได้ชัดเจน สำเนียงเหมือนคนไทยพูดเลย เห็นหน้าเราเขาจะทักทุกทีว่า(เพราะเขารู้ว่าเป็นคนไทย บางคนยังคิดว่าเราเป็นคนมาเลเซีย)"สวัสดีครับ สบายดีไหมครับ" ครั้งแรกที่ได้ยินดีใจมาก นึกว่าเป็นคนไทยหรือลูกครึ่ง ก็เลยถามเขาว่า "พูดภาษาไทยได้ด้วยเหรอคะ" เขาตอบว่า "No... I can speak two sentence" อ้าวแล้วทำไมพูดได้ เขาบอกว่า "ผมชอบเมืองไทย ชอบคนไทยมีไมตรีจิตดี ยิ้มสวย ผมเลยพยายามหัดพูดภาษาไทยได้ หัดพูดทุกวัน" ส่วนอีกคน แหม๊! ยกมือสวัสดีพร้อมพูด "สวัสดีครับ" เราก็เลยต้องรับไหว้ตอบ เออเน๊อะ! ออกนอกบ้าน ดีกว่านั่งจับเจ่ากุมเข่าเลี้ยงลูก....ยานอยู่ที่บ้าน ได้เห็นโลกภายนอกสัมผัสผู้คนเสียบ้าง พลเมืองไทยเราก็มีดีเหมือนกัน เป็นที่ยอมรับในความรู้ความสามารถ (ภูมิใจจัง) เราโชคดีที่ได้ร่วมงานกับบุคคลที่น่ารัก มีการศึกษา (ด้านจิตใจ) บางครั้งเขากับทึ่งเสียอีกว่าคุณทำได้ไง ที่นี่เขามีทีมเวอร์คที่ดี ทำงานเป็นทีม แต่ละทีมประสานงานกันดีเยี่ยม ว่ากล่าวตักกันซึ่งๆ หน้าถ้าทำไม่ถูก ให้โอกาสคิดและปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้น จบแล้วจบเลยไม่เก็บมาใส่ใจเคียดแค้นกัน หรือผูกใจเจ็บ มีน้ำใจนักกีฬา นี่แหละสิ่งดีๆ ที่ได้สัมผัส จึงได้รู้ถึงความแตกต่างระหว่างการทำงานที่เมืองไทยกับเมืองนอก(เพราะชีวิตทำงานตลอด และภูมิใจที่ได้ทำมันด้วยตัวของเราเอง กลัวโรคสมองฝ่อและเป็นง่อย)(deejai)