อยากให้ ดร สนอง วรอุไร ออกมาชี้แจง

อย่างน้อยผมก้อรู้ว่า ญาณที่เขาได้นั้นไม่ชัดเจน เพราะสำนักที่เขาไปเรียนนั้น ชอบดูถูกสำนักอื่นว่าไม่ดี และท่าน ดร ก้อเป็นคนหนึ่งที่สำนักนี้ยกย่องออกหน้าออกตา ผมจึงรู้แล้วว่าอย่างน้อยสำนักนี้ก้อไม่ได้วิเศษวิโสอะไร

 

ได้ผลของสมาธิอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ได้แปลว่าได้ทุกอย่าง รู้ทุกอย่าง
คนเรามันพลาดกันได้ เรื่องธรรมดานิครับ

 

ผมเป็นคนหนึ่งที่ได้เคยอ่านงานเขียนของ ดร.สนอง วรอุไร เกี่ยวกับประสบการณ์ในการ
ปฏิบัติธรรมของเขา ที่เขาเล่าเรื่องอภินิหารต่างๆ ซึ่งฟังแล้วก็พลอยตื่นเต้นไปด้วย

แต่ผมไม่เคยนึกไม่เคยคิด ไม่เคยเชื่อเลยว่า ดร.สนอง คนนี้จะสำเร็จธรรมถึงขั้นโสดาบัน
ตามที่หลายๆคนเข้าใจกัน
เนื่องด้วย ดร.สนอง ยังมีความยินดี มีความีเพลิดเพลิน ยังมีความมัวเมา ในการเล่าประสบการณ์ ปาฏีหาริย์ต่างๆที่เขาได้พบในขณะปฏิบัติธรรมให้ผู้อื่นฟังอยู่
คนใดที่ยังมีความยินดี ยังความเพลิดเพลิน ยังมีความมัวเมา ในอิทธิปาฏีหาริย์ของตนเองอยู่ ถึงขั้นนำมาเล่าให้ผู้อื่นฟังด้วยความมัวเมาเพลิดเพลิน
คนนั้นจะเป็นอริยะบุคคลได้ยังไง สาเหตุก็เพราะเขายังมีกิเลสความมัวเมาอยู่
ซึ่งความมัวเมานี้ เป็นสิ่งที่อริยะบุคคลต้องละให้ได้เสียก่อน ใครที่ยังละไม่ได้ ยังมีความมัวเมา ยังมีความยินดี พอใจ คนนั้นจึงยังไม่ได้เป็นอริยะบุคคล

อย่างน้อยอริยะบุคคลต้องละสังโยชน์ได้ ๓
๑.สักกายะทิฏฐิ ความเห็นเป็นเหตุถือตน คือความมัวเมาในตน
๒.วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยในคำสอนของพระพุทธเจ้า
๓.สีลพัตตะปรามาส ความเชื่อถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อิทธิปาฏีหาริย์ต่างๆ

พระโสดาบันต้องละ ๓ ข้อนี้

เมื่อดร.สนอง ยังมีความยินดี พอใจ หลงใหล เพลิดเพลิน ด้วยอิทธิปาฏีหาริย์
ที่ตนได้ประสบในขณะปฏบัติธรรม และยังมีความยินดี พอใจ หลงใหลเพลิดเพลิน มัวเมา
ในการเล่าเรื่องอิทธิปาฏีหาริย์เหล่านั้นให้คนอื่นฟังเนืองๆ ดังนั้นจึงวิเคราะห์และตัดสินได้ว่า ท่านไม่ใช่อริยะบุคคล เพราะอริยะบุคคล
ต้องปล่อยวาง ความพอใจ ยินดี เพลิดเพลิน หลงใหล มัวเมาในเรื่องเหล่านั้นได้