"อานาปานสติ" ฉบับหลวงพ่อทองใบ ปภัสสโร

เอ้า ไปอ่านข้างบน
ที่คูณเอกวีร์บรรยายปีติที่
แน่น ตึง ยุ๊บยับกาย แผ่ซ่าน........ บางทีกลางอกจะแน่น ยิบๆ
อันนี้มีบ่อยมาก แต่มันเหมือนพาออกไปที่กาย เหมือนตกจากอานาปานสติ
ไม่หวือหวาอะไร
เหมือนมันไม่สนใจ ไม่รู้จะใช่ปิติไหม

 

เจ๋ง !!


สภาวะเหล่านั้น ให้รู้ไปตรงๆ

สังเกตไปเลย ว่า เรายกมันสังเกตได้ นั่นแหละ มันห่างออก


เมื่อก่อน ไม่เคยยกเห็น มันลากไปกินเลย

แต่พอมาภาวนา จะมีการยกเห็น

อย่าไป คิดมาก ให้รู้ไปตรงๆ


พระพุทธองค์บอกว่า คนที่รู้(ยกเห็น)แล้วจับ มันจะ ได้รับโทษไม่หนัก
คนที่ไม่รู้(อวิชชา)แล้วจับ จะได้รับโทษ หนักกว่าหลายแสนล้านเท่า

อุปมา จับเหล็กร้อน คนที่ ยกอยู่ รู้อยู่ แล้วจับ (ยังไงก็จับ ห้ามไม่ได้ จิตเป็นอนัตตา) โทษก็จะต้องได้รับนั่นแหละ แต่ สั้นลง เรื่อยๆไปจนกระทั่ง
รู้ว่า พ้น จับแบบเพื่อ การสิ้นไป กำหนดรู้การสิ้นไป ไม่ใช่เพือรักษาภาพ
หน้าตา (อุปทานมันแฝง ให้ ตรึก ทำยังไงถึงจะถูก ตกจาก อานาปานสติ ทันที )

ผิดกับ พวกไม่ยกการภาวนา จะจับไปเต็มๆ ด้วยอุปทานว่าเป็นตน ของตน
จับแบบ สืมภพ ชาติ



ปล. ถ้าจะเอา พละจากกรรมฐานอานาปานสติ ให้ อ่านทวน อานาปานสติ ข้างบนหลายๆรอบ
แล้ว สังเกต ประโยคธรรม ที่ซ้ำๆ

พระพุทธองค์ เป็นผู้ฉลาดในจิต ท่านกล่าว ธรรมบางอย่างซ้ำๆ ก็เพื่อ อนุเคราะห์จิต ดวงนั้น

หากเป็น ปุถุชน พอเจอประโยคซ้ำๆ จะ รีบชักสะพานตัวเองจากธรรม ไม่อ่านเอาดื้อๆ หรือไม่ก็
ใส่ ไปยาลเล็ก ไปยาลใหญ่ ....ตรงนี้ จัดว่า เป็น การอันตรธานสูตร ดังนั้น อย่าประมาท

พระสัทธรรม ย่อมถูกทำลาย ด้วยคนในพุทธบริษัทด้วยกัน ต้องภาวนาให้ดีๆ ก่อนจะหายไปหมด

หรือไม่ก็ ทำให้อานาปานสติ กลายเป็น กรรมฐานรองบ่อน ต้อง ยกไปกรรมฐานอื่น เรือหายไปกันใหญ่

 

ปล.2

สังเกตตรงนี้ด้วย

กรณีที่ ได้รับพระสูตร อ่านทวนพระสูตร หรือ ไปเจอ คถาธรรมบทสั้นๆ

แล้ว เห็นสภาวะ เป็นไปเพื่อความรำงับ ความฝุ้งของจิต (การเข้าไปถือ บัญญัติ
ที่ไหวๆ บัญญัติเป็นชื่อ อารมณ์ปรมัติต่างๆ ) ตรงนี้ หากเห็น อาการได้รับ
ความอนุเคราะห์ จาก ตัวหนังสือ จากนวสัทถุศาตร์ แล้ว จิตแสดงกระแส รำงับ

อันนี้ยกให้ดีๆ บางที ฟังธรรมก็ บรรลุได้ อย่าปล่อยผ่าน เก็บเข้าไปเพื่อ
ยกเห็น อรรถ เห็นธรรม อย่างเดียว

ให้ยกการเห็น การดับไปของธรรม ทั้งหลาย ไปด้วย


แล้วจะเข้าใจ ว่า พระไตรปิฏก มีรสเป็นยังไง เราจะไม่ใส่ ตู้ เด็ดขาด

 

ก็ถ้าเอาตาม มุขนัยของ พระสารีบุตร ก็ให้ ทวนเหตุไปว่า พิจารณา นิมิต
อุคหนิมิต เป็น อกุศลมูลจิต ได้ถูกต้องหรือเปล่า

ถ้าถูกต้อง ยกกิเลสเป็นอุคนิมิต และ การละ วาง จางคลาย
เป็น ปฏิภาคนิมิต จิตที่ปราศจาก กามสัญญา พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก
ย่อมบอกเองว่า เป็น ปิติ หรือเปล่า

แต่ถ้า ไปกังวล จะพยายามดูให้ชัด แทนที่จะ อนุโลมญาณตามไป
เพราะไม่กำหนดรู้ อริยสัจจ4 จิตจะไป ค้นคว้าวิจัยธรรมะ

ตรงนี้ก็ให้ พิจารณาตาม สัทธรรมของพระผู้มีพระภาค ผู้ฉลาดในจิต
ที่พระองค์แสดงธรรมอนุเคราะห์ไว้


ถ้าหลุดจาก ธรรมสองวาระข้างต้น

ตรงนี้ก็อย่าไปคิดมาก ถ้าคิดมาก จะเริ่มอยากทำกรรมฐานอื่น ทำอย่างไร
จึงจะถูก อย่างไรจึงเห็นชัด ซึ่งเป็นเรื่อง อุปกิเลส10มันหลอกเอา ให้ยก
เห็นนิวรณ์ ทำปัญญาให้ ทุรพล เพื่อให้จิตแล่นออก คว้าออก แต่ยังคว้า
กุศลมูลจิต ไม่ปักเกินไป ตรงเนี่ยะ ห้ามไม่ได้ จิตเป็นอนัตา อนิจจัง หาก
ยกไตรลักษณ์ฟาดเข้ามา จะพอช่วยได้ ถัดไปจากนี้ จะถือว่า อินทรีย์
ภาวนาอ่อน


ถ้าอินทรีย์ภาวนาอ่อน นึกอะไรได้ ก็ทำไปเถอะ ดีกว่า ไม่ทำ อะไร

ตกจากนี้ จะเห็นเลย จมโลกธรรม ไม่ก็ภาวนาผิดด้วยมิจฉาไปแล้ว
ปราศจากการ " ใส่ใจ " แต่จะเป็นเรื่อง "ปักใจ(นิกันติ)" แนวรบสุด
ท้ายแล้ว ถัดลงไปอีกเนี่ยะ ......ก็ไม่รู้จะพากลับมายังไง




ปล. จะไม่มีการชี้ตรงๆ หรือ ยกหางกันและกันนะ มีแต่ บอกว่าจะต้อง
ไป " สมาทานอะไร " แล้ว ละส่วนผลไว้ เพื่อให้ ผู้ภาวนาไปภาวนา
ต่อเอาเอง รู้เอง เห็นเอง

 

ไหนๆ ก็ แปะมาตั้งเยอะละ อานาปานสติเพื่อ สติปัฏฐาน เพื่อ โพชฌงค์

ถ้า การยกธรรมมาแสดง ไม่ถึ วิมุตติ ก็จะเป็นการ แสดงธรรมไม่จบกระแส

ขออนุญาติ แปะ อีกนิดเนาะ

ขออุบายธรรม เพื่อวิมุตติ เนาะ