อาเทสนาปาฏิหาริย์ และอนุสาสนีปาฏิหาริย์. พระบรมศาสดา และเหล่าผู้พระสาวก

การยอมโง่ในสายตาคนอื่น แต่เพื่อความสบายใจของเรา และไม่กระทบกระเทือนกันนั้น เป็นอุบายที่ฉลาดของเรา รู้หลบรู้หลีก รู้ผ่อนสั้นยาว อย่างนี้เป็นทางของคนดี และนักปราชญ์ชมเชย..

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน..

 

เรื่อง "ภพชาติ" อันหยาบละเอียดก็เพราะ "อำนาจแห่งวิบาก" ของจิตแต่ละดวงๆไม่เหมือนกัน ต้องอาศัย "หลักธรรม" เป็นเครื่องพิสูจน์
(โอวาทธรรม หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)




ความที่มี "ภพชาติ" อันหยาบละเอียด ก็เพราะ "อำนาจแห่งวิบาก" ของจิตแต่ละดวงๆไม่เหมือนกัน จึงต้องให้เป็นเช่นนั้น อย่างภพหยาบๆอย่างที่เราเห็นนี้ เช่นสัตว์เช่นบุคคล ที่มองเห็นกันด้วย "ตาเนื้อ" นี้ เป็นภพที่ "หยาบ" ภพที่ "ละเอียด" ยิ่งกว่าตาเนื้อนี้ แต่ยังเป็นวิสัยของกล้องที่จะส่อง เช่น กล้องจุลทรรศน์ มองเห็นได้เช่นเชื้อโรคอย่างนี้เป็นต้น ก็ยังเป็นวิสัยของตาที่จะพอดูได้ แต่ที่ละเอียดยิ่งกว่านั้น ซึ่งไม่ปรากฏร่างเลยนี้ ไม่สามารถจะรู้ได้เห็นได้ทั้งๆที่ภพนั้นๆประเภทนั้นๆมีอยู่เต็มโลกสงสาร เช่นเดียวกับความเกิดความเป็นอยู่ของสัตว์ที่มีร่างกายอันหยาบนี้
สิ่งที่พาให้สัตว์โลกเป็นดังที่กล่าวมานี้ ทั้งส่วนหยาบส่วนกลางส่วนละเอียด เป็นไปจากเชื้อที่ฝังอยู่ภายในจิตใจ ใจจึงเป็นเหมือนกับเครื่องมือของสิ่งนั้น ผลักไสให้เป็นอย่างไรก็เป็นไปตาม ทั้งๆที่ใจนั้นไม่เคยตาย แต่คำว่าเกิดว่าตายนั้นอาศัยร่างที่เข้าไปเกี่ยวข้องเท่านั้นหากได้หมุนไปหมุนมาอยู่เช่นนั้น เพราะอำนาจแห่งวิบากผลักไสพาให้เป็นไป โดยอาศัยเชื้อพาให้เกิดเป็นสำคัญอันดับแรก
การท่องเที่ยวด้วยความเกิด ความแก่ ก็เท่ากับการแบกหาม "ความทุกข์ความลำบาก" ไปด้วยกันในภพนั้นๆ โดยแยกกันไม่ออก ภพหยาบก็ทุกข์มาก ภพละเอียดก็ทุกข์น้อยลงไปถ้าเป็นภพที่มีบุญ แต่ภพละเอียดที่เป็นบาปก็ทุกข์มากยิ่งกว่าร่างกายที่เป็นบาปนั้นอีก เช่นสัตว์นรกเป็นต้น เรามองไม่เห็น แต่สัตว์นรกเป็นสัตว์นรก สัตว์นรกรับทุกข์สัตว์นรกยอมรับว่าเป็นทุกข์ หากมองไม่เห็นสำหรับผู้ไม่เป็น จึงเรียกว่าละเอียด บาปก็ละเอียดบุญก็ละเอียดไปตามส่วนของบาปบุญ
มีใจเท่านั้นเป็นผู้จะรับสัมผัสสิ่งเหล่านี้ได้ ตา หู จมูก ดูได้ฟังได้ตามวิสัยของตน แต่ไม่สามารถจะทราบสิ่งที่สุดวิสัยของตา หู จมูก ลิ้น กายไปได้ นอกจากใจเพียงดวงเดียว ใจจึงเป็นสิ่งสำคัญมาก ที่กล่าวเบื้องต้นยกความเกิดแก่เจ็บตายขึ้นมา ที่เป็นอยู่ในสัตว์โลกทั่วๆไป เห็นได้อย่างชัดเจน แต่สัตว์โลกมองเห็นแต่ผลที่เป็นตัววิบากขึ้นมาแล้ว ไม่สามารถจะทราบเหตุแห่งวิบากและเชื้อแห่งวิบากนั้นคืออะไรได้ จึงต้องอาศัยหลักธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นเครื่องพิสูจน์ยืนยันกัน หากไม่ใช่ธรรมแล้วไม่มีสิ่งใดที่จะพิสูจน์สิ่งที่ลึกลับสำหรับวิสัยของคนสามัญทั่วไปให้รู้ได้เห็นได้ จึงต้องอาศัยหลักธรรมเป็นเครื่องพิสูจน์

 

สมาธิไม่มี ปัญญาจะมีได้อย่างไร
.. ขาดสติ สติไม่มี เมื่อสติไม่มี สมาธิก็จะมีได้อย่างไร เมื่อสมาธิไม่มี สติสมาธิไม่มี ศีลสมาธิปัญญามันจะเกิดขึ้นได้หรือ มันจะเอาอะไรเกิด เพราะมันไม่มีฐาน ที่ทำฐาน ที่ตั้ง
ฉะนั้นภาวนาดูให้ดี ตั้งใจให้มั่นคง ทำอะไรให้ตั้งใจทำจริงๆ ศึกษาเล่าเรียนประพฤติปฏิบัติให้ตั้งใจประพฤติปฏิบัติจริงๆ ไม่ใช่สุกเอาเผากินเล็กๆ น้อยๆ ตั้งใจทำจริงๆ ..


(หลวงปู่สิม พุทธาจาโร)

 

การศึกษาธรรมะ การปฏิบัติธรรมะ นั้น ขอให้จับเอาอันเดียว อย่างเดียว ที่เหมาะแก่ตัวเอง ยึดเอาอุบายอย่างเดียวเท่านั้น แล้วตั้งใจทำจริงๆ อย่าด่วนทิ้ง
แต่นักปฏิบัติเดี๋ยวนี้ เรียนมาก ศึกษามาก มากครู มากอาจารย์ ท่องเที่ยวทั่วไปหมด เลยจับตัวของตัวไม่ได้ ไม่รู้ตนของตน นี่เรียกว่า ศึกษาธรรม แล้ว ไม่ทำ ฟังธรรม แล้ว ไม่ทำ..


หลวงปู่จาม มหาปุญโญ..

 

ของแก้ไขได้ยากที่สุด คือใจเจ้ากรรม ยิ่งเฉพาะใจเป็นเจ้าของกรรมดี ส่วนกรรมชั่วนั้นพอที่จะละได้ เพราะผู้รับโทษทุกข์เห็นๆ กันอยู่
จิตใจที่ติดดีนี้ยากนักยากหนา ต้องเอาจริงๆ ในศีลธรรม ในสมาธิธรรม ในปัญญาธรรม จึงพ้นไปได้..
หลวงปู่จาม มหาปุญโญ..

 

ความจริงโลกน่ะ เป็นอารมณ์ของจิต ในเมื่อจิตตัวนี้รู้ความจริง ของโลกแล้ว มันจะปลีกตัวไปลอยเด่นอยู่เหนือโลก แล้วมันอาศัยโลกนั่นแหละเป็นบันไดเหยียบไปสู่จุดที่อยู่เหนือโลก..

หลวงพ่อพุธ ฐานิโย..

 

จะรู้ธรรมสูงแค่ไหนก็ละพื้นฐานที่เรียบง่ายไม่ได้

สมถะภาวนาคือการทำใจให้สงบก็ยังเป็นพื้นฐานสำคัญ

การเรียนรู้ธรรมไม่ได้เรียนรู้ด้วยสมอง แต่เป็นภาวะที่ข้ามพ้นกายภาพทั้งหมดพุ่งตรงไปที่ใจตัวเดียว การภาวนาเพื่อความสงบใจคือพื้นฐานสำคัญที่จะพัฒนาต่อยอดไปถึงวิปัสนา


พุทธัง สะระณัง คัจฉามิ
ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ
สังฆัง สะระณัง คัจฉามิ

 

ธรรมะคือคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า พวกเรามองข้ามไปเสียหมด อยู่ที่ตัวของเรานี้เอง มิใช่อื่น พุทธะคือผู้รู้ ก็ตัวของเรานี้เอง มิใช่ใครอื่น

เช่นเดียวกันกับไข่ ไข่อยู่ข้างในของเปลือกไข่ ทำให้เปลือกไข่แตก เราก็ได้ไข่ พิจารณาร่างกายของเราให้แตก แล้วเราก็จะได้ธรรมะ..

หลวงปู่ตื้อ อจลธัมโม..
****************************************************


นักปราชญ์คือพระพุทธเจ้า เห็นโทษของโลกจึงมีความเบื่อหน่าย พระพุทธเจ้าว่าให้ปล่อยมันเสีย อย่าถือมันอีก มันไม่ใช่เรา ไม่ใช่ตน ไม่ใช่ตัว มันมีแต่คิดแต่อ่าน หาแต่โทษมาเผาเจ้าของ วางมันเสีย อย่าไปไว้ท่ามัน มันจะไปยังไงก็ไป ให้ทำจิตทำใจ ทำความรู้ไว้ให้เหมือนกับมหาปฐพี

มหาปฐพีนั้น สัตว์ทั้งหลายจะมาทำดีก็ตาม มาทำร้ายก็ตาม มนุษย์จะมาทำดีก็ตาม ทำร้ายก็ตาม มหาปฐพีไม่มีความหวั่นไหว จะทำอย่างไรก็ตาม ทำใจให้เป็นอย่างนั้น นั่นแหละพระนิพพาน พระพุทธเจ้าว่า ใครทำใจได้อย่างนั้นแล้ว ได้อยู่เป็นสุขถึงพระนิพพาน ทำใจอย่างนั้นแล้วจะมีทุกข์อะไรเล่า มาเผามาผลาญดวงจิตของเรา..

หลวงปู่ขาว อนาลโย..





*************************


คำสอน...หลวงพ่อประสิทธิ์ ปุญญมากโร
"มีสติ รู้ตัว พูดจาให้น้อยลง
พูด เท่าที่จำเป็น จะต้องพูด
ด้วยความมีสติ รู้ตัวอยู่
การพูดมาก มีโอกาส พูดผิดได้มาก
ไม่เกิดประโยชน์ แล้วยัง เป็นโทษอีกด้วย
เป็นผู้ฟัง แล้วตามคิด เลือกจำสิ่งดีๆ มาใช้
จะได้ ประโยชน์กว่า
คนพูดมาก มักขาดสติง่าย
เป็น ผู้ฟังที่โทษน้อย หรือไม่มีเลย
แต่ เป็นผู้ได้รู้มากกว่า ผู้พูด"

 

พยสนสูตร(สูตรที่ ๘.)   
     ตรัสว่า ผู้ด่าผู้บริภาษเพื่อนพรหมจารี ผู้ว่าร้ายพระอริยะ ย่อมถึง ความพินาศ ๑๐ อย่าง อย่างใดอย่างหนึ่ง คือไม่บรรลุคุณที่ยังมิได้บรรลุ,
เสื่อมจากคุณที่บรรลุแล้ว,
พระสัทธรรมไม่ผ่องแผ้ว,
เข้าใจผิดว่าได้ บรรลุในพระสัทธรรม,

ไม่มีความยินดีประพฤติพรหมจรรย์,

ต้องอาบัติชั่วหยาบอย่างใดอย่างหนึ่ง,

ถูกต้องโรคาพาธอันหนัก,

จิตฟุ้งซ่าน ,เป็นบ้า, หลงตาย,

ตายแล้วเข้าถึงอบาย ทุคคติ วินิบาต นรก.

โกกาลิกสูตร(สูตรที่ ๙.)
     มีเรื่องเล่าว่า พระโกกาสิกะ(พระโกกาลิกะ เป็นพระพวกเดียวกับพระเทวทัต)  กล่าวว่าพระสาริบุตร และพระโมคคัลลานะว่ามีความปรารถนาลามก พระผู้มีพระภาคตรัสห้ามปรามถึง ๓ ครั้ง ก็ไม่ฟัง
     ต่อมาไม่ช้าก็เป็น โรคพุพอง มีแผลใหญ่ขึ้นทุกที่ จนถึงต้องนอนบนใบตอง มีน้ำเหลืองและโลหิตไหลคล้ายปลาที่ถูกขอดเกล็ด ในที่สุดก็ทำกาละด้วยอาพาธนั้น และไปเกิดในปทุมนรก.

ที่มา พระไตรปิฎก ฉบับประชาชน (อ.สุชีพ ปุญญานุภาพ)
http://www.larnbuddhism.com/tripitaka/prasuttanta/16.2.html

 

+++ ดูใจ +++

ให้ดูใจ ถ้าหากว่าเราดูใจของเราแล้ว ทำดีได้ดีจริง ใจมีความสบาย ใจมีความสุขจริง ทำไม่ดี ได้ความไม่ดีจริง ใจไม่สบายจริง ใจเป็นทุกข์จริง ถ้าเราดูใจของเราแล้ว มันชัดเหลือเกิน พระพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้ดูใจของเรามากๆ แล้วคำว่า ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว อันนี้เราจะยอมรับอย่างสนิทใจ อย่าใจร้อน ค่อยเป็นค่อยไป อย่าใจร้อน ใจร้อนจะร้อนใจ ร้อนใจเพราะไม่ได้ดั่งใจ ทำใจเย็นๆ แต่ว่าต้องมีความพยายามให้มาก พอใจในการทำให้มาก อันนี้เป็นข้อปฏิบัติที่ถูกต้อง
..


พระอาจารย์แบน ธนากโร

 

มีหลายครั้งที่คนมาพูดกับท่านพ่อ ว่าตัวเองทำงานหนักมีภาระมาก จึงไม่มีเวลานั่งภาวนา และมีหลายครั้งที่ท่านพ่อจะย้อนถามเขาว่า "แล้วตายแล้ว จะมีเวลาหรือ"ฯ

ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก

 

"..มีตาแล้วต้องรู้จักใช้ตา
ลืมไม่หลับ หลับไม่ลืมก็แย่
ให้รู้จักการปิดเปิด.."

คติธรรม ๑๐๘
ของพระอาจารย์ลี ธัมมธโร

 

หลวงปู่แบน สนทนากับหลวงตาแยงว่า "เราเป็นพระรุ่นเก่าต้องช่วยกันดูแลพระสายกัมมัฏฐาน ให้ปฏิบัติตามจารีตประเพณีพระป่าตามรอยปฏิปทาหลวงปู่มั่น ซึ่งพระเดี๋ยวนี้ชักจะเริ่มออกนอกแถวนอกรอยกันเต็มทีแล้ว" และท่านได้สอนญาติโยมว่า "พวกเรามักจะประกาศตนว่าเป็นศิษย์ของวัดนั้น วัดนี้ หลวงปู่นั้น หลวงปู่นี้ แต่ละกลุ่มก็แบ่งแยกกัน อยากให้พวกญาติโยมคิดใหม่ ให้พวกเรามีครูองค์เดียวกันคือ พระพุทธเจ้า ทีนี้ถ้ามีใครถามว่าเป็นศิษย์ใคร ก็ให้ตอบพร้อมกันว่า เป็นศิษย์ของพระพุทธเจ้าน่ะ"

 

ก่อนกำหนดบริกรรม ให้บอกตัวเองก่อน ว่า อันนี้กาย อันนี้ใจ จากนั้น เอาใจรู้กำกับคำบริกรรม อย่าทิ้งคำบริกรรม ผู้ฝึกหัดภาวนาใหม่ต้องอาศัยคำบริกรรม ..อาตมาภาวนามาแต่อายุ 15 ปี มาเดี๋ยวนี้ ก็ยังไม่ทิ้ง " พุท-โธ" ใครทิ้ง "พุท-โธ" ภาวนาไม่เป็นหรอก
เอาคำบริกรรมผูกล่ามใจไว้ รู้อยู่เสมอแม้อะไรจะเกิดจะเป็น ก็อย่าทิ้งผู้รู้ ให้ผู้รู้ รู้ทุกกิริยาอาการ เพราะความรู้ตัวต่อเนื่องกันไปนี้เอง จึงรู้ได้เท่าทันในปัจจุบันธรรม ผู้รู้อย่างนี้จึงจักแก้ไขตนเองได้..

หลวงปู่จาม มหาปุญโญ.