เทคนิคภาวนา " เวลานี้จิตข้ามันไม่สงบมีแต่ความคิด "

สงสัยคุณนิวรณ์จะแยกไม่ออกระหว่าง กิเลสหนา กับ เจโตวิมุตติ
เพราะตัวคุณ นิวรณ์เอง ก็ยังกิเลสหนา แต่เผอิญมีปัญญานิดหน่อยๆ เลยซ่อนตัวทำเป็นผู้รู้มาได้ยาวนาน

 

เห็นๆที่นิวรณ์พูดๆคิดๆเขียนๆ โดยยกคำศัพท์ทางธรรมมาแล้ว ทำนึกถึงนกแก้ว นกขุนทองพูดภาษาคนได้ แต่ตัวเองไม่รู้ไม่เข้าใจความหมายว่า คนเขาใช้สื่อความหมายถึงอะไรกัน

ไม่เชื่อดู

 

ฮี ฮี ฮี ฮี

งั้น รับไปก่อนสี่ดอก ตามด้วย อรรถ อึดชึ

ปริญาญะ ที่แปลกันว่า รู้รอบ แล้วมันใช่
รู้ข้างๆไปทุกจุด จนกลายเปนโดนัท เว้น
ตรงกลางไม่รู้ฮาอะไรเลย บระหัวkluvy
กอปปี้จนเหมือนหรือเปล่า

ปริญาญะ รู้รอบ รู้สิ่งใดละสิ่งนั้น ดังนั้น
รู้รอบ ก้คือ ทวนกลับมาเหน

วิญญาน จิต นั่นแหละ คือ เหตุของสิ่งรอบๆ

และมันรอบๆของมันไปเรื่อย จนเปนโดนัท
แต่ตรงกลางกลวงโบ๋ ไม่ต่างกับ รู ฮี ที่รับ
ไว้สี่ดอก

นั่นแหละไม่เที่ยง

รู้แบบนี้ จึง ปริญาญะ รู้รอบกอง........

แต่ บระหัวkluvy รู้ไม่ได้ ถึงพูดได้ก้
แค่เหมือนๆได้สักสามประโยค เดี๋ยวก้พลัด
ไป อกตัญญู หา อะไรมาปะผุ

ไม่สามารถประกาส เปนพยาน สิ่งที่เหน

ต้องไปหา พิธี รีตรอง ธรรมโลกียะ มาปะหน้า
ทาตา ยกแสดงว่า มีหรือเปล่า

หรือไม่ก้

กระดกก้น

 

งง ละซี่

พุทธบริษัทในธรรมวินัยนี้ เปนหนึ่ง ไม่เคยแยก
หรือแตก

หากเหน บีษัทสี่มีอาการแยก แตก

นั่น มิจฉาทิฏฐิ เพราะ พุทธบริษัทจะแตก
หรือ แยก เปน อฐานะ

 

นักปฏิบัติธรรมอะไร สัมมาวาจาไม่มี กล่าววาจาไม่น่าฟังขนาดนี้หละครับ
สัญญาวิปลาสไปแล้ว ขัดเกลาวาจาบ้างนะครับ

เกี่ยวอะไรกับพุทธบริษัทจะแตกแยกหละครับ
พูดถึงคนกิเลสหนา กับ เจโตวิมุตติ มันต้องแยกออกให้ชัด
จะได้รู้จักปรับปรุงตัว ไม่เช่นนั้นตนเองมีกิเลสหนา ก็คิดว่า เป็นจริตเจโตวิมุตติ
มันไม่เหมือนกันหรอกครับ

 

เชยระเยิด ระเบ้อ

ควาย มันไม่ชอบเรียนหนังสือ อาสัยคำง่ายๆ
ก้พอสั่งใหทำงาน ได้ผล

จะให้ควาย มานั่งเรียน พูดจาภาษา
นกแก้วนกขุนทอง

มันเปนเรื่องที่เปนไปไม่ได้

จับ นกแก้วนกขุนทอง กับ ควาย มาสนทนากัน

จะให้ทั้งสอง พูด เหมือนกัน ภาษาเดียวกัน
แล้วยกว่า นั่นคือ พุทธบริษัท ย่อมเปน
เรื่อง พาหริยนอกศาสนา แฝงเล่ห์เข้ามา บ่อนทำลาย

พาไป

กระดกก้น

 

…ปกติชอบฟังมุขนัยพระนะ
พอดีไปเห็นในพันทิป เวลามีอะไรแปร่งๆ จะมีคนคอย
ชี้แจงให้ลงไปในรอยของคำ พุทธวจน
เห็นว่าเป็นสากลดี เลยเอาอย่าง อยากรักษาคำพุทธองค์ท่านไว้ด้วยฮับ

 

แจ่มแมว

 

อีกนัยหนึ่ง

พาพุทธศาสนากลับ ถิ่น รักษาตระกูล ชือว่า บุตรมีความกตัญญู


พระทางปม จะกล่าวบ่อย อย่าฝาก ธรรม ไว้
กับ พระ ให้ ฆราวาสออกมาช่วยกันเก็บ

เพราะอีกหน่อย พระ จะหายหมด

พระจะหายหมด นี้ เหนว่า รับมาจากหลวง
พ่อก่อนพฤหัสอีกที จะย้ายไป รัสเซีย

พระเมืองไทย จะหายหมด เหลือแต่ ธงชัยเฉลิมพล

 

จิต, จิตต์ ธรรมชาติที่รู้อารมณ์, สภาพที่นึกคิด, ความคิด, ใจ

.......

ธรรมชาติของ จิต คือคิดนึก แต่ถ้ามันคิดฟุ้งซ่าน ซัดส่ายไม่มั่นคงนี่ต้องฝึก

 

ความกตัญญู คือ ประพฤติตน ตามศีล สมาธิ ปัญญา
คุณนิวรณ์ ใช้สำนวนเพี้ยนๆของตนเอง กลับไม่เตือนตนว่าต้องกตัญญู

พระไตรปิฎกก็มีอยู่ การกล่าวถึงแต่ พุทธวจน จึงเป็นการสร้างจุดขายให้ตนเอง แต่ไปกลบสิ่งที่สมบูรณ์อยู่แล้ว คือ พระไตรปิฎก

ซึ่งเป็นการดีกว่า ถ้าจะอ้างทั้งพระสูตร มากกว่าจะกล่าวแค่ พุทธวจน
เพราะ พระสูตรนั้น เป็น การยกย่องเชิดชู พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ครบไตรสรณคมม์
เนื่องจาก ผู้กล่าวคือ พระบรมครู และสิ่งที่กล่าวนั้นคือ พระธรรม และ ผู้ที่สดับฟังมา คือ พระสงฆ์ ถ่ายทอดมาจนถึงคนยุคปัจจุบัน

 

ถ้า แยกไม่ออก ระหว่าง สนทนา

กับ แสดงธรรม

ก็โน้นนนนน ไปโน้นนนน ไป "กระดกก้น" รักษาพระไตรปิฏก

 

ปุถุชน คนที่หนาแน่นไปด้วยกิเลส, คนที่ยังมีกิเลสมาก หมายถึงคนธรรมดาทั่วๆไป ซึ่งยังไม่เป็นอริยบุคคลหรือพระอริยะ บุถุชน ก็เขียน


กิเลส สิ่งที่ทำใจให้เศร้าหมอง, ความชั่วที่แฝงอยู่ในความรู้สึกนึกคิด ทำให้จิตใจขุ่นมัวไม่บริสุทธิ์ และเป็นเครื่องปรุงแต่งความคิดให้ทำกรรม ซึ่งนำไปสู่ปัญหา ความยุ่งยากเดือดร้อนและความทุกข์


กิเลสมาร มารคือกิเลส, กิเลสเป็นมาร โดยอาการที่เข้าครอบงำจิตใจ ขัดขวางไม่ให้ทำความดี ชักพาให้ทำความชั่ว ล้างผลาญคุณความดี ทำให้บุคคลประสบหายนะและความพินาศ

 

เวลากระทบตน ทำเป็นรู้จักแยกแยะขึ้นมาทันที จะสนทนาธรรม หรือ แสดงธรรม ก็กล่าวสำนวนตนเองได้ เพียงแต่ในกรณีที่ต้องการยืนยันว่า สิ่งที่เรากล่าวนั้น เป็นไปตามที่พระพุทธองค์กล่าว ก็ยืนยันผลด้วยพระสูตรได้

คนที่ยกมาแต่คำพุทธพจน์ คือ คนที่ไม่กล้าจะเอ่ยด้วยใจของตน นั่นแสดงว่า ตนยังไม่เข้าใจ

 

อุบายคำใด ใช้เพื่อ ชำระ ล้าง ขัดเกลา กิเลส

คำเหล่านั้น พระพุทธองค์ ทรงรับเป็น คำของตถาคต ทั้งหมด !!!

พระอานนท์ ถามพระพุทธองค์ว่า อะไรทำให้เกิดความแตกต่าง
ระหว่าง สงฆ์ด้วยกัน สาวกกับศาสดา มหาศาสดากับพระปัจเจก

พระพุทธองค์ตรัสว่า เพราะ สัญญาไม่เที่ยง

ถาม !? สะดึง สะดึง สะดึง

คุณระโชนัง เข้าใจไหมว่า สัญญาไม่เที่ยง อย่างไร

การที่ ถวงถามโน้น นั่น นี่อยู่ เป็นการทำออกมาจาก
ภูมิธรรมเห็น "สัญญาไม่เที่ยง" หรือเปล่า

อย่ามา เอา สัทธรรม มาฟาด พุทธบริษัทอยู่เลย เสียเวลาเปล่า

 

ก็ขอตอบ คุณนิวรณ์ว่า
ความลับของการศึกษาธรรม อยู่ที่ว่า
ใจของบุคคลที่สามารถกำจัดกิเลสออกไปได้ จะเป็นใจดวงเดียวกันกับ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ทำให้เข้าใจธรรมอย่างเดียวกัน เห็นธรรมอย่างเดียวกัน ก็จะสามารถถอดสาระของพระไตรปิฎกมาได้ทั้งเล่มจากใจดวงเดียวกันนั้นได้ ไม่ผิดเพี้ยน

ข้อนี้ แม้สัญญาไม่เที่ยง แต่ได้ใจอันประเสริฐมาแล้ว ธรรมก็ไม่ผิดเพี้ยน

 

ก็ อย่า ปรักปรำ ภาษา จี ฮับ !!!

ถ้า ยังปรักปรำ ภาษา เอามา ขยายหาตะเข็บ(ยกกล่าวว่า มีการ ทะเลาะกันในหมู่ พุทธบริษัท)

อย่า มาโม้ววว ว่า เป็นคน ในศาสนา ธรรมวินัยนี้

โน้นไปโน้น

ถอยไป กระดกก้น

 

อ่านเวลาว่างก็ดีนะ

บางทีอาจทำให้ขาอาจหายลาย http://www.84000.org/tipitaka/read/v.php?B=34&A=6742&Z=6822

 

ขอแชร์ความเห็นเพิ่มอีกหน่อยนะครับ

คำว่ารู้รอบ หรือรอบรู้ในกองสังขารนั้น ก็คือการเห็นทุกข์และเหตุให้เกิดทุกข์ จากการหลงมีอุปาทานในอาการขันธ์ ๕ (ที่ว่าเป็นของกลางๆ สามารถรับรู้ทุกสิ่งทุกอย่างได้ ผ่านมาทางอายตนะคือตา หู จมูก ลิ้น กาย และใจ) ในลักษณะต่างๆ หลากหลาย ความยินดียินร้ายทำให้เกิดการจมแช่ในวิญญาณ ก่อภพก่อชาติ ชรา มรณะฯ กลายเป็นลักษณะมีจิตเกิด หน่วงเหนี่ยวเอาความคิดมาเป็นอารมณ์

ดังนั้น ถ้ารู้เท่าทันความหลงจมแช่ในวิญญาณการรับรู้ได้ สำหรับบุคคลผู้เพียรเห็นทุกข์เห็นโทษอยู่ ย่อมละเหตุแห่งทุกข์โดยพลัน จบแล้วให้แล้วกัน อย่าเผลอไปถือเอาสภาวะใหม่มาเป็นเจ้าของต่อ อย่าให้เป็นอารมณ์จมแช่ในวิญญาณอย่างใหม่ต่อไปเสียอีก ลักษณะของจิตเกิดมันก็เป็นแบบนี้ จิตไม่เกิดก็สักแต่ว่าดู สักแต่ว่ารู้ เป็นกริยาไปเฉยๆ ความถือตัวมีไหม กิเลส มลทินเป็นอย่างไร ก็ต้องปรับปรุงตัวเองหมด ถอนความยึดมั่นถือมั่น เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องของการเป็นอยู่อย่างไม่ประมาท

ต้องค่อยๆ ตามเห็นทุกข์เห็นโทษตามความเป็นจริงไป หลงหน้าหลงหลังยังไงก็คงต้องฝึกรู้ตัวเอาครับ ส่วนการออกจากทุกข์ อสังขตธรรมนั่นก็บอกอยู่แล้ว หมดสิ้นสังขาร ความปรุงแต่งไม่เกี่ยว สิ้นตัณหา สิ้นอุปาทาน สิ้นกรรมก็สิ้นทุกข์นั่นแหละครับ เข้าใจว่าทุกอย่างจบตรงนั้นแหละครับ หมดเชื้อ หมดเหตุปัจจัยก็จบกันครับ

 

เห็นด้วยกับที่คุณนพ กล่าวนะครับ เหตุเพราะ จิตนี้สร้าง วิบาก คือ กุศลวิบากจิต อกุศลวิบากจิต และวิบากนี้ส่งผลกับจิตเองด้วย มันจึงดูเหมือนมีสิ่งภายนอกมากระทำกับจิต แบบที่เราไม่มีเจตนาเข้าไปทำ ความคิดภายนอกแท้จริงแล้วน่าจะเป็นวิบากเก่าของจิต ที่สั่งสมไว้ ดั่งที่มีกล่าวถึงความวิจิตรของจิต 6 ประการ หนึ่งในนั้นคือการสั่งสมวิบาก
หรือที่คุณ ปราบบอกว่าคือตัวมโนสัญญา
ผุดขึ้นมาเองโดยไม่มีผู้กระทำ แต่แท้จริงคือ ตัววิบากเก่าของจิตนั้นเอง อันนี้ผมเองก็ยังไม่เห็นชัดเจนทีเดียว อย่าพึ่งเชื่ออะไร ถือเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้ และขอบคุณ คุณปราบที่นำธรรมนี้มาเผยให้รู้กัน เป็นประโยชน์มากครับ [/QUOTE]

ไม่มีอะไร นอกเหนือ ไปจาก จิต เจตสิก รูป นิพพานหรอกครับ

วนๆไป ยังไง ย่อ ลงมาก้มีแต่ จิต เจตสิก มีแต่เกิดดับ

แต่หาก เราไม่กำหนดรู้
เราก้จะคลาดไป


ส่วนตัว ชอบตรงที่ หลวงปู่พุธ อธิบายให้ฉุกคิดว่า

" สังขารอีกอย่างหนึ่ง ก็คือ ดิน ฟ้า อากาส ต้นไม้ ภูเขา รถ เรือน
สังขารไม่มีชีวิต จิตใจ เราก็ได้ไปเที่ยวกล่าวตู่
ว่า
สิ่งเหล่านั้น ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
แต่หาได้มองเข้ามาข้างในไม่

สิ่งเหล่านั้น ไม่ใช่ สิ่งที่ไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตาน๊ะ
เราไปกล่าวตู่เค้าต่างหากเล่า

ตัวอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มันอยู่ที่ไหน
มันอยู่ที่ ไอ้ตัวจิตวิญญาณ นี่เอง "