เป็นนักกฏิบัติแต่ทำไมจิตคิดอกุศล

จริง ค่ะ พอเรากำหนดรูปแบบปั๊บความยึดตัวตนมาทันที อย่างเช่นการกำหนดลมหายใจเข้าพอเราไปกำหนดปั๊บ การหายใจก็จะติดขัดอึดอัดมาทันที แต่พอเราเฝ้าดูเฉย รู้เฉยๆว่ามันเข้ามันออก เรากับรู้สึกโล่ง เบาสบาย ตอนนี้ความคิดมันจะนึกเรื่องอะไรอะไรก็เลยปล่อยมัน พอปล่อยมัน มันดันไม่คิดแฮะ แต่ไม่หายขาด เพียงแต่รู้ว่าเนี่ยจิตมันกำลังจะคิดอีกแล้ว พอรู้ตามปัจจุบันมันก็ดับของมันเอง แต่ก็ไม่เจอห้วหน้ามันสักทีเลย

 

ตรงการเห็นว่า เราทำสมาธิอานาปานสติ แล้วเห็นก้อนแข็ง แน่นๆ อันนี้วิเศษ

เพราะคุณจะตรวจทานด้วยตัวเองแล้วว่า จิตกำลังสร้างภพชาติหรือเปล่า

หากจิตมันสร้างภพทุกคติเพื่ออยู่ จิตจะแข็ง แน่น เป็นวิบากปรากฏทันที

อาการแข็ง แน่นๆ เป็นวิบาก ที่เกิดจากจิตเผลอไปข้างโลภเจตนา มีโลภะ
มูลจิต จิตเขาได้รับการอบรมให้รู้จักความปราณีตแล้ว เขาก็ฟ้องคุณได้

ทีนี้ แข็ง แน่นๆ แล้วอย่าไปอยากหาย อยาก คือ โลภะ ตัวที่สองที่จะเจริญต่อ

* * * *

ตรงที่เราไปรู้ทันคิด อันนั้น เราจะเพ่งเข้าไปด้วย คือ ตอนที่สติเห็น จะ
แว็บเดียว แต่หลังจากนั้น ชั่วฟ้าแลบ จิตจะเพ่งเข้าไปดู คาเอาไว้ มันเลย
ดับหายวับไป ซึ่งก็เอาไว้เจริญ อินทรีย์สังวรณ์ ซึ่งเป็น ศีลที่ละเอียดกว่า
ศีล 5 ศีล 227 อ่านเรื่องศีลของหลวงปู่มั่นประกอบ

คราวนี้อย่าไปกังวล ที่จิตเรายังไม่เป็นกลาง ตอนนี้จิตจะยังไม่เป็นกลาง
มันเลยเข้าไปเพ่ง ไปแทรกแซงการเห็น ไปเติมการเห็น จะไปเติมรู้ ทั้งนี้
เพราะจิตมันยังรักดี รักผลการปฏิบัติ อยากเห็นผลการปฏิบัติ

ก็ให้ภาวนาเห็นไปเรื่อยๆ จะเกิดอะไร ให้ดูปัจจุบันไว้ อะไรผ่านแล้วผ่านเลย
ไม่งั้น สงสัยที่เป็นนิวรณ์มันจะแอบยิ้ม

ภาวนาไปเรื่อยๆ พอจิตจดจำได้ และ สติเกิด และประกอบปัญญา มันจะ
เป็นกลาง คราวนี้ กิเลสจะเดินผ่านหน้าบ้านจนพ้นสายตา ไม่ใช่ผ่านหน้า
บ้านแล้วเราตีหัวจนมันจมหายไป

จิตที่ตั้งมั่นรู้ เป็นกลางด้วยปัญญา จะเป็น ขั้น สังขารุเบกขาญาณ ก็ต้อง
เข้าใจตรงนี้ว่า ก็ไม่ง่ายเท่าไหร่ และถึงแม้ได้แล้ว ก็เสื่อมได้อีก เพราะ
ยังเป็นโลกียปัญญาญาณ

* * *

หัวหน้า หากโผล่มาง่ายๆ ก็ไม่ใช่หัวหน้าสิครับ อย่าไปคิดสู้ หรือ หามันนะครับ

ต้องชำเลืองอย่างไร้ความจงใจเอา หากมีจงใจนิดเดียว หัวหน้ามันจะหลอก
คุณทันที ได้หลากรูปแบบ

 

จิตมันฟุ้งซานนะคุณมันเป็นยังงี้ คุณต้องมั่นฝึกจิตของคุณแล้วขืนปล่อยอย่างงี้ไปเวลาคุณมรณังจิต คุณเป็นอกุศลก็ตัวใครตัวมันนะคุณช่วยกันไม่ได้เสียดายชาติที่เกิดมามันเร่งฝึกจิตเทอะคุณอย่าให้มันฟุ้งซาน เอวัง โหตุ

 

สาธุ _/\_

การเห็นและพิจารณาจิตของตนเป็นสิ่งดีแล้ว

ใครที่ทำสิ่งที่ดีก็อนุโมทนาแก่เขา ทำจิตให้มีมุทิตา เราจะได้มีสุข

 

มีกันทุกคนละครับถ้าจิตหรือสมาธิยังไม่หนักแน่นหรือสูงขึ้นไปนะครับ ผมก็เป็นครับแต่พยายามเอาพระพุทธ พระะรรม พระสงฆ์ เข้าช่วยครับ ถ้าจิตมันนึกก็ภาวนาพุทโธไว้ครับภาวนาบ่อยๆครับ ทุกกริยาบทเลยได้ยิ่งดีครับผมก็พยายามหมั่นภาวนาอยู่ครับเก็บเล็กปะสมน้อยไปเรื่อยๆครับ อนุโมทนาสาธุครับ

 

จ้า

 

หน้าที่ 7 แล้วครับ..555
เจ้าของกระทู้เขายังไม่เข้าใจ หรือยังไงเนี่ย ?
หรือว่าท่านทั้งหลายเข้ามาตอบราวกับว่ามาระบายความในใจที่เึึคยเกิดขึ้นกับ เพื่อแสดงว่าตนเองเคยผ่านมาแล้วเหมือนกันนะเว่ย..

ไม่น่าจะไม่เข้าใจนะ..

 

เพราะตอนนั้นกำลังขาดสติ
ต้องฝึก สติปฐาน

 

สวัสดีครับทุกท่าน ไม่น่าเชื่อว่าสมัยนี้ จะมีคนสนใจทางธรรมเยอะมากเหมือนกันผมน้องใหม่ฝากตัวด้วยนะครับ

 

ลำบากหน่อยนะครับ การฝากตัวแบบมีบุญนี่ จะนอนกินดอกไม่ได้
จะต้องลงมือปฏิบัติ ทำบุญ ทำทาน รักษาศีล ทำสมาธิ ภาวนา

ทำเรื่อยๆ ส่งแบบฝากประจำ ผลตอบแทนเองก็วัดหน่วยไม่ได้

แต่คุ้มสุดๆ

;aa8

 

พยายามดูจิตให้ทันทุกขณะจิตนะครับ แล้วเราจะแยกออก ว่า อันไหนเป็นความคิดของเรา อันไหนเป็นความคิดที่ดูเหมือนมีสิ่งอื่นนำมาให้ เมื่อแยกออกได้ชัด รู้ได้ทันกับความคิด หรือแม้ขณะกำลังจะคิด เมื่อนั้นจิตก็จะวาง เพราะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร เมื่อผ่านจุดนี้ไปก้จะดีเองและอาจจะดีกว่าเดิมด้วยครับ

 

และที่สำคัญนะครับ จิต เขาไม่เคยว่าเขาเป็นของเราหรือของใครเลย เขาเป็นเพียงสภาวะที่เกิด ดับ ตามเหตุปัจจัยเป็น ธรรมดา คือเมื่อมีเหตุปัจจัยให้เขาเกิด เขาก็เกิด เมื่อมีเหตุปัจจัยให้เขาตั้งอยู่ เขาก็ตั้งอยู่ เมื่อหมดเหตุหมดปัจจัยเขาก็ดับไป เป็นธรรมดา ซึ่งเขาเป็นเพียง ทำตามหน้าที่ของเขาเท่านั้น มีแต่เราที่ไปสำคัญ หรือ ยึดว่าเป็น จิตของเรา ทั้งๆที่ จิต เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่มันก็ทำได้ยากนะ อิอิ ก็พยายามกันต่อไปนะครับ สาธุ

 

ผมก็เคยคิดครับ...แค่คิดนะครับ..ยังดีที่ท่านครูบาอาจารย์เตือนให้ได้ยินดังๆ...โอย อายแทบจะแทรกแผ่นดินหนี..ตอนนี้ก็ยังเลวอยู่แต่ก็จะสู้กับกิเลสของตัวเองต่อไป..ตอนนี้ก็ขอสร้างบารมีให้เต็มก่อน...มารเยอะเหลือเกิน...แห่ะๆๆ...

 

น่าสนใจนะครับ รบกวนท่านช่วยขยายเพื่อให้เห็นภาพชัดอีกหน่อยจะได้มั้ยครับ อันไหนเป็นความคิดของเรา อันไหนเป็นความคิดที่ดูเหมือนสิ่งอื่นนำมาให้

-------------------------------------

สำหรับส่วนตัว หากแยกออกระหว่าง ความคิดลอย ๆ หรือความคิดที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจคิด กับ ความคิดที่ตั้งใจคิดแต่เป็นการคิดตามอารมณ์ ความอยาก กิเลส หรือ ความคิดที่ตั้งใจคิดโดยมีสติคอยกำกับ ถ้าเรามีสติต่อเนื่องเพียงพอ แยกออกและรู้ทันความคิด รู้ทันตั้งแต่จิตมันเริ่มจะก่อตัวเป็นอารมณ์ขึ้นมาได้ เห็นทันอย่างนี้ได้ จิตมันก็จะไม่เข้าไปร่วมไปหลงกับความคิดที่ไม่ได้ตั้งใจคิดนั้นทันที ตรงนั้นแหละเราจะเข้าใจทันที ว่าที่จริงเราหลงอะไรกัน ก็จะหายสงสัยละทีนี้

แม้หากจะมีใครมาขู่บังคับ จะเอาเราไปฆ่าให้ตาย จะให้บอกว่า ที่เห็นที่เข้าใจนั้นผิด จะให้บอกดังนี้ให้ได้ หากไม่บอกดังนี้จะฆ่าให้ตายเสียเดี๋ยวนี้ เราก็จะยอมตาย ไม่เสียดายชีวิต เพราะเราเห็นและเข้าใจชัดอย่างเต็มที่ซะแล้วว่า ที่แท้พระพุทธเจ้าท่านสอนอะไร พระพุทธเจ้าท่านสอนอย่างนี้เอง ๆ เราก็จะมองเห็นหนทางที่จะดับทุกข์ต่อไป นี้เป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้นเอง เราก็ทำความเข้าใจตรงส่วนของความหลงนี้ต่อไป รู้จักการคลายความหลงเป็นแล้ว มองเห็นหนทางแล้ว แยกได้คลายได้ต่อไปเขาก็จะวาง ธรรมชาติของจิตเขาอยากจะวางอยู่แล้ว หาทางออกทางวางอยู่ตลอดเวลา พอเขารู้ความจริงแล้ว ถึงเราไม่วาง เขาก็วางของเขาอยู่ดีนั่นเอง

ที่ว่าแยกได้นะ ในความหมายของผมคือ แยกได้ว่า นี้คือจิต อาการของจิต นี้คือสติ และนี้คือความคิด ทั้งสามตัวนี้เป็นคนละส่วนกัน บางทีเราใช้จิตคิดก็มี ใช้สติคิดก็มี... แยกออกถึงจะเข้าใจความหมายนี้ครับผม

 

ก็ทุกข์และสุขทั้งหลายมาจากการหลงความคิด เราต้องมาเรียนรู้และทำความเข้าใจกับกระบวนการที่เราเผลอหลงความคิดไปให้ได้เสียก่อน ว่าเราหลงไปได้อย่างไร ด้วยอาการอย่างไร เห็นเพื่อให้เข้าใจจะได้ไม่หลงไปสร้างเหตุแห่งทุกข์โดยง่ายอีก ต้องเห็นตั้งแต่มันเริ่มจะก่อตัวเป็นต้นไป นั่นแหละ ถึงจะเรียกว่า การเห็นความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป ได้ตลอดสาย ไม่ใช่เห็นแค่ครึ่ง ๆ กลาง ๆ เห็นตอนมันเกิดสุขเกิดทุกข์ไปแล้ว นั้นคือสติเรามันย้งไม่พอแต่เราก็คิดว่า แค่รู้ทันแค่นี้ก็พอแล้ว มันเลยไม่เข้าใจไม่ถึงเสียที เรียกว่ามาถูกทางอยู่แต่ไปไม่สุดทางเสียที ไม่ทันเห็นตั้งแต่ต้นตอจริง ๆ นี่แหละคือไม่สุดทาง มาเห็นเอาตอนที่เขาแปรรูปมาให้เราดูแล้ว เราไม่รู้จักวัตถุดิบกับกระบวนการผลิตการปรุงแต่งของเขาเลย ถ้าเรารู้จักวัตถุดิบกับกระบวนการผลิตกระบวนการปรุงแต่งแปรรูปแล้วเมื่อไหร่นั่นแหละ ถึงจะอยู่เหนือสุขเหนือทุกข์ได้จริง โลกุตรธรรม คือธรรมเหนือโลก เหนือโลกอะไร ก็โลกธรรม ๘ นั่นแหละ มีลาภ ก็มีเสื่อมลาภ มียศ ก็มีเสื่อมยศ มีสรรเสริญ ก็มีนินทา มีสุขได้ ก็มีทุกข์ได้ นี่แหละ โลกเขาเป็นกันอยู่อย่างนี้ ทั้งหมดมันเกิดขึ้นที่ใจตัวเดียว เพราะใจมันยังไม่เหนือโลก เหนือสุขเหนือทุกข์จริง ๆ มันยังวิ่งตามโลก แก้ปัญหาเรื่องโลก ๆ เรื่องสุขเรื่องทุกข์ไปวัน ๆ นึงเท่านั้นเอง มันจึงไม่พ้นโลกพ้นสงสารอย่างนี้เอง

 

ถูกต้องตรงเผง

ขออนุญาตแสดงความคิดเห็นค่ะ มันเป็นเรื่องปกติของนักปฏิบัติ เพราะที่นักปฏิบัติทั้งหลายกำลังดำเนินการก็เพื่อ ลด ละ เลิก อกุศล ทั้งปวง มนุษย์ทั่วไปมีอกุศลจิต หรือโมหะจริต เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่มากก็น้อย ซึ่งไม่เท่ากัน หากไม่มีอยู่เลย สะอาดแล้ว ก็ไม่ต้องปฏิบัติอีกต่อไป ถือว่าสุดทาง ประสบความสำเร็จไปแล้ว
นักปฏิบัติจึงต้องตามดูทุกระยะ ตามดูรู้จิตบ่อยๆ มันก็จะซาบซึ้งเข้าใจ แจ่มแจ้ง เห็นตามความเป็นจริง และปล่อยวางได้เป็นเปลาะๆ ในที่สุด
นี่ก็ยังไม่ได้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบเท่าที่ควร แต่ก็กำลังพยายามตามดูรู้จิตอยู่ค่ะ แต่ก็ได้พบบางเรื่องที่มันเป็นอย่างนั้น สาธุๆๆ

 

..ผมว่าทุกสิ่งมันมีสองด้านเสมอ..

..มีดี..มีชั่ว..มีบุญมีบาป..มีรวย..มีจน..

..เราไม่สามารถห้ามสิ่งเหล่านี้ได้...

..แต่จะปฏิบัติ ต่อมันอย่างไรมากกว่า..

 

ถ้าเราไม่เจตนา เราก็ไม่บาป

 

ดีจังที่คุณเห็นพฤติของจิตได้..ควรจะดีใจนะครับ น้อยคนนักที่จะเห็นได้แบบคุณ เพราะคนส่วนใหญ่ในโลกใบนี้ล้วนหลงอยู่ในวังวนของกิเลสอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังหลงอยู่... หมั่นตามรู้ หมั่นตามดูเรื่อยๆ แล้ววันหนึ่งก็จะแจ่มแจ้งในแก่นธรรมครับ อนุโมทนาสาธุด้วยนะครับ

 

ผมก็เป็นเช่นนั้นคับ และเชื่อว่าทุกท่านก็น่าจะผ่านช่วงนี้กันบ้าง