เหลวเป๋วอ่อนหัด

ทุกชีวิตก็รักชีวิตของตัวเอง
แต่ละชีวิตกะมีหนทางรักษาชีวิตตัวเอง
ตามกำลัง ตามสติปัญญาของตัวเอง
มองชวิตแบบคนมองคลื่นอยู่บนฝั่ง
คลื่นซัดมากะสะลายไป
เดียวคลื่นใหม่กะมา
ประคองตัวเองไม่ให้คลื่นซัดลงทะเลพอละครับ

 

ถ้ามองในแง่ธรรมะจัดการตามใจไม่ได้
นอกจากสร้างเหตุแห่งกุศลให้มากพอ
จนถึงเวลา
กุศลเหล่านั้นจะเป็นปัจจัยให้เปลี่ยนแปลง
ไปแต่ใช่ว่าเพราะใจอยากให้เป็น
แต่เพราะเหตุปัจจัยจากกุศลกรรมที่
ทำขึ้นมาต่างหาก

 

"ปุถุชนไม่เคยสดับ"
กับ "ปุถุชนเคยสดับ(บางคนมี พระลอเป็น อรหันต์)"
ต่างกันตรงไหน

ตรงความใส่ใจ ในการเห็น ทุกขในสังสารวัฏ นั้นมีอยู่

ทุกขเนี่ยะ เป็น ทุกขสัจจ ไม่ใช่ ทุกขสมมติ

ภาวนาเก่งให้ตายขาดไหน สัจจก็อยู่ของมันอย่างนั้น

ต่างกันที่ว่า เห็น หรือ ไม่เห็น

หากมีการเห็น สิกขาก็มีแก่คนนั้น

ปรินิพพานยี สมสีสี พึงหวังได้

แล้วถ้า

ใน สายแห่งสารวัฏใด มี กองกลาง ขันธ์5
ของกลาง ที่ใช้ร่วมกันมา แสนกว่าอสงไขย
ไม่ใช่เฉพาะที่ รัก แต่ที่ ตามล้างตามเช็ดอยู่
เหล่านั้น จะได้ ผลานิสงค์จาก ปุถุชนมีการสดับ

แบบไม่มีวันใช้หมด เรียกว่า นาบุญ

ต่อให้ จักรวาลนี้แตกดับ ต้องโยกย้าย สัมโนธาตุ
ไปยังโลกธาตุอื่น พุทธวงศ์องค์มัธยมอื่น นาบุญ
นั้นก็ยังอยู่ ไม่มีใครทำลายได้

เพียงแต่ สายโลหิตนั้น สายเวรสายกรรมนั้น
จะใช้ วาสนา เป็นกับเขาหรือเปล่า

หรือว่า เฮีย!! ดั่ง เฌร แปดน้ำ นิยตมิจฉาทิฏฐิ
ร้อง อบๆ ในสิ่งที่ ตนไม่รู้ไม่เห็น ปฏิภาณบอก
เขาว่ารู้ว่าเห็น



ปล. "เฌร"

 

มรรควิถี ไม่ใช่ ไม่มีรัก..

มีเหมือนเดิม แต่ เป็น รัก อันประกอบด้วย พรหมวิหาร4..

 

รักในโลก ไม่รักใดเกินรักตน..
ความรักของพ่อแม่ที่ว่ารักลูกก็คงไม่พ้นรักตนใช่มั๊ย...
อุเบกขา..เคยคิดว่าง่าย ง่ายสิถ้าไม่ใช่เรื่องของเรา ...พอเป็นเรื่องของเราเท่านั้นแหละ...เหลว

 

ตอน พระศาสดา ตรัส จะปรินิพพาน

พระอานนท์โสดาบัน ปฏิสัมภิทาญาณ
ก็ ร้องไห้

ทำไมร้องไห้

พอเป็นเรื่องของเขา(ชนอื่นที่ยังไม่มาเกิด
บางคนยังรอสองชาติ) เท่านั้น ท่านก็ร้อง

ร้องรู้ว่าร้อง จิตย่อมตั้งมั่น สัทธาย่อมเห็น
ครอบงำความหวั่นไหว

หลงรู้ว่าหลง มะม่วงงอม แทบจะหลุดใส่มือ

 

ถ้า ยัง ป้อแป้ๆ ออดอ้อน ออเซาะ ฉ้อเลาะ

ทั้งๆที่ จิตมีสิกขา เอิ่ม

นะ ป๋มขอกราบ ลาด้วย เพลงละกัน

เสียเวลาสอนตะเข้ให้ว่ายน้ำ

 

แถมละกัน

เคยสังเกตไหม

คนไทย มักถูกหวย ฮะเอ่อ

ไม่เลือกด้วยนะว่า ดี เลว หรือ จน

เขตสัมมาทิฏฐิ ไตรสรณะ ดั่ง ห้างสรรพสินคว้า !

 

ขอ ยก เอา เรื่อง ของ เรา มาเล่าสู่กันฟัง นิดหน่อย..

ก่อนหน้า เรารักแม่พ่อ เป็นห่วงแม่พ่อมากเพราะแม่พ่อแก่และป่วยทั้งสองคน ปฏิบัติไปต่อไม่ได้ จนสุดท้ายมาพิจารณา หาทางออก..

จนได้พบว่า การปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม เป็นการ ตอบแทนพระคุณ แสดงความกตัญญู สูงสุด..

เมื่อตัดพันธุมารได้ ก็ เหมือน ยกภูเขา ออก จาก อก..

ทุกอย่าง กลายเป็น อัปมัญญา..



มันขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล จะใช้ปัญญา พิจารณา ได้มากน้อยเพียงใด..

 

ห่วงผูกคอ ปอผูกศอก ตอกผูกขา..

สาม ห่วง นี่..

ฮัดไว้หลวมๆแต่แก้ยากสุด..

 

เอาคำสอนครูบาอาจารย์ ไปพิจารณาก็แล้วกัน..

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ แล้ว นะฮับ

ตาม ทำเทียม ป๋มจะต้อง อ้อล้อ ก่อล้อ ก่อติด ปฏิสัมพิเท

ดังนั้น

พี่สองช่า ไม่โสจาย ปฏิสัมพิเท บ้างหรอ

ไม่ยากเลย

พระสารีบุตร กล่าวว่า ให้สังเกต "มนสิการว่าไม่เที่ยง"
ที่เป็น สิกขาบท ปะหน้า ปฏิสังเวที

พอวันไหน ขณะจิตไหน ภาวนาแล้ว เข้าเป้า

รู้สึกว่า ภาวนาได้

ให้สังเกตดีๆว่า การภาวนาได้จะเป็น ปัจจัยให้เกิด
อุปกิเลส10 ห้ามไม่ได้ ต้องเกิดแน่นอน

ให้กำหนดรู้ "การมนสิการว่าไม่เที่ยง" ย่อมหายไป
ไม่อาจตั้งอยู่ ไม่มีค้างเติ่ง

ไม่มีโลกนี้ ไม่มีโลกหน้า เฮีย ส่งมาเกิด ไปสาหวัน !!

 

พี่สองช่า สังเกตไหม จิตก็มี สิกขา อันถูกต้อง

มีอาสวะอันสิ้น ( be going to )

แต่ทำไม ป้อแป้ๆ ทำให้ หมอง เหมือน ภาวนาไม่ได้

ก็เพราะ

กรรม เวร

ที่ไป ส่งเสริม กดไล้ ให้ ตัวเฮีย ก๊อปปี้แปะ ธรรม

กรรมเวรเพียงแค่นี้ ก็ สามารถ ก่อม่านหมอก
อเน็จอนาถ เหมือน เคส ปฏาจารา พ่อแม่
ลูกต้องมาตายอนาถ เพื่อเป็น ปัจจัย .......

สังขารแม้นน้อยนิด เป็น ภัย !!!

นางปฏาจารา พอสำเร็จ ระลึกบุพกรรมปั๊ป
ปฏิญาณเลย จะ ร่ำ คำตถาคตลูกเดียว
เป็นเอทัคคทางธรรมวินัย

 

อย่าง พระศาสดา ครั้น หนีออกจาก เมือง

พระองค์ก็ สิ้นอาสวะ นานแล้ว ( แต่ยังไม่ปหานนะ )

พระองค์ก็ต้องทรงไป ภาวนาผิดทาง ใช้การสิ้น
อาสวะ เปล่าๆ ปลี้ๆ 6ปี เพราะ กรรมเพียงเล็ก
น้อย(ที่ตอนนั้น เห็นการมี เส้นผมบนศรีษะ คือใช่
ไปสนับสนุน พรามณ์ )

 

ลวกเพ่ ต้องเข้าใจ

ธรรม นั้นเป็น อุบายธรรม

บางคนในเวลานั้น ได้ยินคำว่า ไปสาหวัน
แต่ จิตเขารำงับ ไปนิพพาน มี

แต่ไม่ใช่ มาปี้แปะ อย่างไรเหตุ สะเปะ สะปะ

มันจะคนละเรื่อง คนละเหว

 

ดู ดุ๊

ยังเที่ยว กด ไลค สะเปะ สะปะ อีก

กะ ลา ลุ้ม เจ้ kwan สิทธิมานุดษิยะชน

 

ดู ดุ๊ !!

พอเขา เคาะกลองเพล ก็ วิ่งไปแล้ว

ไม่มีหลอก ลมหายใจสุดท้าย ใครยัง
หิวธรรม รู้เท่าจะแก้เองหว่ะ

ท้อง น้อง มาก่อน ......ฟิ้วววววว

 

กรรมมาเป็นปัจจัย
สิ่งต่างๆมาเป็นปัจจัย
แสงทองก็มาเป็นปัจจัย
พ่อแม่ ลูก บุคคลอันเป็นที่รัก ..
ด่านนี้.....หนักหนาสาหัส....
ทาทายังต้องหลบ ...

 

งั้นเอาไปอีกกัณฑ์..

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ..

ไปอีกกัณฑ์..