เห็นแต่ไม่รู้

แล้วถ้า สมถะไม่กำเกินปัญญา ปัญญาไม่ก้ำเกินสมถะ จะเห็นเลยว่า
"จิตมันไม่กลัวที่จะคิด" อันนี้จะปรากฏ และ "จิตก็จะไม่จมอยู่กับการ
หยุดคิด" อันนี้ก็ปรากฏ ไปเคียงๆกัน และจะหมุนกันพัลวัน(หากยังไม่แจ่ม)

ไม่ติดฝั่งซ้าย ไม่ติดฝั่งขวา จึงข้ามโอฆะคลองแห่งความคิดได้

 

หงะ ...

* * * *

ข่าวล่า มาเร็ว ปุณฑ์ปู้น

นิมิตที่ปุณฑ์ปู้น สงสัย จะเป็นเรื่อง น้ำ แต่คนละน้ำที่กำลังท่วมเมือง

มันเป็น น้ำ ที่ออกจากอาการ "เพ้อ" ไม่ใช่ "ล้น"

เพ้อ แล้ว เจ้อหรือไม่ อดทนอีกหน่อย เดี๋ยวก็ เห็น

"โปเตโต้ กลับมาแล้ว!!!"

* * * *

เสียงตามกระทู้ บอกว่า น้ำท่วมเพราะศีล5แล้ง

แต่ข้าว่า พวกศีล5ไม่แล้งแต่ ไม่เอาธรรมเป็นใหญ่ นั่นแหละ เหตุตัวเป้ง เลย!!

 

นับวัน ยิ่งเข้าใกล้อาการถอดรหัส
เห็น คิด อะไรเป็นจับถอด จับแก้
ก็ได้แต่ดู
ความคิดกลายเป็นยกกำลังสอง ขึ้นสาม
จะเอาไก่ย่าง หรือไก่ทอดดี

 

ฮิ ฮิ ฮิ ฮิ

มันก็เหมือน น้ำท่วมแล้ว จะเลือกอะไร
ระหว่าง กลับไปรักษาศีล กับ เอาธรรมเป็นใหญ่

คนไม่รู้ ก็พูดเจื้อยๆว่า น้ำท่วมต้องกลับไปรักษาศีล

ในขณะที่โลก เขามุ่งแก้ด้วย ธรรม เป็นใหญ่ เห็นโต้งๆ
กลับไม่รู้เรื่อง

สรุป

รู้ว่าไม่รู้ หรือ รู้ที่สงสัย ดีกว่าเยอะ

 

จบกัน
เจอกัน ตอนต่อไป

 

rabbit_cryลุยน้ำระวัง!!!.....เข้.....งูเหลือม...เดิน..ตกท่อ...!!! ...........ด้วยความปราถนาดีจาก โทน้าาาาาาาาาาาาาาฟ!!!!

 

ใจเป็นไงบ้าง

 

เรื่อง หยุดที่รู้ นี้ ใช้ความอยากไม่ได้อ่ะครับ
หรือจะไปบังคับให้หยุดนี่ก็ไม่ใช่
คืออาศัย รู้ก่อน แล้วอยุดได้ คือจบตรงนั้น ขณะนั้น
จบที่รู้ จบที่ไม่รู้ ภาษาน่าจะไม่ขึ้นวิถีจิต อันนี้ไม่แน่ใจ ต้องให้พี่พี่ที่รู้อธิบายเพิ่มเติม
ทีนี้ความรู้ หรือรู้นี้ มาจากไหน ก็ สติ+สัมปชัญญะ ที่ขณะนั้น
ที่เีขียนมาเข้าใจคุณพี่ปุณฑ์ครับ
เข้าใจว่าอ่านแล้วมีที่รู้บ้างไม่รู้บ้าง
อยุดเป็นตัวสำเร็จ
ทีนี้ สำคัญที่ รู้มารู้ที่ตัวกะใจเราเท่านั้น ไม่ส่งออกไปรู้เห็นภายนอก
เหมือนแรงดึงดูด มีภายใน ไม่ไหลออก (นี่ปรุง เติมรส)
ถ้ามีพุ่งออก แรงจะตก ดับลง

 

ใจเหรอครับ?...........พอเห็นความทุกข์สักระยะหนึ่งของผู้อื่นและตัวเอง............มันรู้สึกถึงความจริงบางอย่าง..ครับ............รวมถึง..เห็นความอยากเป็น และ ไม่อยากเป็นของตัวเอง....

 

<IMG src='http://oj7tkw.bay.livefilestore.com/y1pf2miqpOcSXh85qJMC5Vm5QqoRvYFVW70-QMrXgrPloHCUJvR6Kk8wX5JEY9Y3PJ_fL_uJxXNCaLn8iGALFfUdw/%E0%B8%95%E0%B9%89%E0%B8%A1%E0%B9%81%E0%B8%8B%E0%B9%88%E0%B8%9A%2003.jpg' width=350>


อ่านบทสนทนา แล้ว นึกถึง ก๋วยเตี๋ยวชักธง !!

* * * *

ข่าวว่า ไอ้เข้บางบัวทอง หนี "ทีม กรุ๊ป" ไป บางแค แล้วเวลานี้
คนที่ใส่แว่นแล้วต้องเดินลุยน้ำ อย่าลืมเสริมระยะเล็น

 

ไอ้หย๊ะ !! แล้วอาปุงปุ้ง อีจะทำยังไง ข้าวปลาอาหางยิ่งขากแคลงอยู่

กุ้มกะเด็กบ้าน อาปุงปุ้งจีจีเลย

นี่เหลืออีกอย่างเดียวแล้วกระมัง

ให้ "ทหารขนรถถังไปทำบังเกอร์ชะลอน้ำ" พอขนไปหมด คราวนี้
ให้พ่อเลี้ยงหุงเซ็งอีทำทีมาช่วยคนไตย(ออกเสียงๆยาวๆ จะได้ฟิลลิ่ง
ของคุงพี่ --หนุมาน นำสาร-- มากขึ้น)

 

เคยได้ยินคำว่าแมวจับหนูของหลวงพ่อเทียนไหม
แมวเป็นสติสัมปชัญญะ หนูเป็นกิเลสความคิดปรุงแต่ง
ถ้าเจริญสติต่อเนื่อง ก็เปรียบเป็นแมวตัวโตขึ้นแข็งแรงขึ้น
หนูโผล่ตรงไหน ก็จับทันหมด ไม่ใช่ไล่ไม่ทัน แถมยังถูกหนูลากไป
สภาวะนี้ อย่างที่คุณจิตบอก เป็นสภาวะที่มีกำลังมาก
เกิดขึ้นในภาวะที่จะข้ามโคตร.. คือการเจริญสติอย่างต่อเนื่อง ตัวรู้จะมีกำลังมาก อะไรที่ผุดขึ้นที่จิตจะถูกรู้ทันที จนบางทีไม่ทันชัดจะหายไป

ส่วนการขี้เกียจคิด ปล่อยมันไปก่อน ทำจิตนิ่งๆ มันจะเป็นอีกแบบ
คล้ายๆเหมือนรู้ทันความคิดนี้ แต่อาจไปสนใจธุระอื่น
แล้วสักวันมันคงปิ๊ง.. เมื่อได้ข้อมูลเพิ่มก็ดี(สุตะ) หรือพิจารณาจนออกก็ดี(จินตะ)

การภาวนาให้รู้ตัวกับใจนี่แหละสำคัญ
นิมิตที่เป็น กายคตา อานาปานะ จึงสำคัญกว่านิมิตอื่นๆ
เหมือนไม่ออกจากบ้าน ให้เข้าใจเรื่องในบ้านนี่เอง
แต่ก็ห้ามไม่ได้สำหรับคนชอบเที่ยวออกจากบ้าน เพราะมันยังอยากรู้โลก
ก็ต้องไปด้วยสติ คนที่อยากรู้มากมีปัญญาทางโลกมาก รู้โลกเข้าใจโลกมาก ก็ต้องออกไปเรียนรู้ ถ้าไม่มีสติก็อาจรู้เพี้ยนๆ

คนชอบท่องยุทธจักร วันนึงก็ต้องพอ แต่พอขนาดไหนก็แล้วแต่คนนั้นๆ

 

ถ้าไม่มีสติก็อาจรู้เพี้ยนๆ

ช่วงนี้เทรนนี้กำลังแรง

 

ไม่ทราบว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนกันไหม
มันจะเกิดขึ้นทั้งสองอาการ หากแต่ ไม่สามารถจะเลือกจับเอาได้
ว่าเรื่องนี้ต้องขึ้นทางนั้นทางนี้
แล้วแต่เหตุที่สร้างมา
บางวัน สติดี ภวนาแจ่ม ก็แหล่มได้ทั้งวัน
บางวัน เพลียๆ เหนื่อยๆ มันก็ยังทำงานบ้างอยุดบ้าง แต่ก้มีปิ้งปั้งได้เหมือนกัน
ก็ต้องดูความไม่แน่ ที่เห็น ไว้เตือนตัวเองอยู่เนืองๆ พอจะเอาๆ จะได้ตีมือถูก

 

อนุโมทนาข้อความพี่จิต ขอบพระคุณพี่ปุณฑ์ครับ..
ยิ่งคิดยิ่งไม่รู้ รู้เรื่องนี้แล้วเป็นเหตุให้คิดเรื่องต่อไปเรื่อยๆ
บางเรื่องใช้เวลายาวนานกว่าจะรู้คำตอบ คิดไม่ปล่อยนำพาทุกข์จิต
วางจิตในกายหยุดคิด ระลึกรู้เห็นภายในแจ่มจริงหนอ
ตามที่พี่ๆชี้แนะกันมา ทำให้มองได้ว่าคำตอบภายนอกไม่จำเป็นเท่าคำตอบภายใน หยุดหาจึงกายเบาใจเบา หยุดนอกจึงรู้ใน จึงเกิดคำถามขึ้นมาในใจว่า
รู้ในจึ่งรู้นอก รู้ในรู้ หยุดในหยุด เป็นไฉน ใจตอบกลับมาว่าเดินไปเรื่อยๆ

 

ต้องเดินเรื่อยๆ

เพราะ ใหม่ๆ มันจะหลงไหลได้ปลื้ม อยากรู้ชัดๆ ก็จะ เลือก!!

เขาไม่ได้ให้เลือก เขาให้ดูว่า มันเลือกไม่ได้

ถ้าเลือกได้นะ รับรองเลย เดี๋ยวมี สายดง สายดำ สายกู สายมึง

 

เอ่อ แต่ ก็แล้วแต่ จริตคนนะ หากเป็น สมถะยานิก พวกนี้ให้ตาย

มันก็อยากเลือก เพราะ หากเคยบวช พระสมัยไหน ก็จะอัดวิชามา
อย่างนั้น ขอนิสัยกันมาอย่างนั้น เลยทำให้ จิตคล้อยไปทาง
"ตัณหาละตัณหา" คือ เอาอยากดีเป็นหลักไว้ก่อน ไม่ตายมือเปล่า

แต่ถ้าเป็น วิปัสสนายานิก ปัญญากล้า แสงสุริยะกล้า ก็จะไม่กลัว
ตายมือเปล่า ปากก็เลยพูดเฉียดสูญจนคนฟังกลัวไม่ได้อะไรติดมือ

ก็เลย แบ่งกันเป็นสองสาย ใหญ่ ตามระเบียบ

ส่วนพวกภาวนาควบ ก็ต้องคอย ควบให้กลับมา เป็นหนึ่งชัดเจน

ฮี่ ฮี่ ฮี่ ฮี่

 

ส่วนพวกคาบลูกคาบดอก จิตแอบเลือก ปากบอกว่าไม่ พวกนี้จะ กดหน่อยๆ
หน่วงหน่อยๆ แต่ไม่ยอมรับว่าตัวเองกดหน่อยๆ หน่วงหน่อยๆ หรือไม่ก็ไม่รู้เลย
ว่า จิตเขาภาวนาของเขาได้ แต่ คนภาวนาไม่รู้เรื่อง มัวแต่คิด

อันนี้ไม่ว่ากัน กดหน่อยๆ ไม่เป็นไร ให้รู้ไปว่า "มันยังอยากดี"