เฮ้อ...เบื่อหน่ายกับชีวิตสิ้นดี

แบกกลดเดินป่า รุกขมูลเสนาสนัง สุขขังเสติ
http://larndham.net/index.php?showtopic=28873

 

พวกที่เบื่อชีวิตแล้วไปบวชเนี่ย ไม่เคยเห็นไปรอดซักราย

ไม่ใช่อยากไปขวางทางนิพพานของใครน่ะ
แต่จะบอกว่า "เบื่อ" เป็น วิภาวะตัณหา ชนิดหนึ่ง คือ อารมณ์ที่รู้สึกไม่อยาก

ฉะนั้นในเมื่ออารมณ์มันเป็นเช่นนี้ มันก็เกิดได้ มันก็ดับได้
ทีนี้พออารมณ์ "ไม่อยาก" มันดับลง คราวนี้จะเหลืออะไรล่ะ

ก็เหลือความเป็นจริงของตัวเราในขณะนั้น น่ะซิ
ตัวเราในฐานะที่เป็นจริง เป็นพ่อเป็นแม่ เป็นลูก เป็นมนุษย์เงินเดือน
ซึ่งล้วนแต่ยังเป็นอาสวะที่ยังตัดไม่ได้ทั้งสิ้น ยังเป็นปัจจัยร้อยรัดอยู่

อยากพ้นทุกข์ อยากถึงมรรคผลนิพพาน ให้เดินไปหาด้วย "สติ" ดีกว่า
เตรียมตัว เตรียมปัจจัย เตรียมเสบียงบุญให้พร้อม ทำกิจการงานที่คั่งค้างให้ลุล่วง อย่างงี้มีทางได้เห็น มรรค เห็นผล ครับ

 

ถ้าจะเบื่อก็ขอให้เบื่อแบบ" นิพพิทาญาณ " ซึ่งเกิดจากปัญญาหยั่งรู้ บางคนเบื่อโลก เลยคิดสั้นฆ่าตัวตาย อันนี้เป็นมิจฉาทิฏฐิ แน่....



<CENTER>

</CENTER><CENTER style="MARGIN-TOP: 0px; MARGIN-BOTTOM: 0px; MARGIN-LEFT: 0px; LINE-HEIGHT: 2">นิพพิทาสูตร</CENTER><CENTER><TABLE style="MARGIN-TOP: 0mm; MARGIN-BOTTOM: 2mm; LINE-HEIGHT: 2; FONT-FAMILY: 'MS Sans Serif'" borderColorDark=#79052c width=780 align=center borderColorLight=#804000 border=0><TBODY><TR><TD width=215>

​

</TD><TD vAlign=center align=middle width=286>พระไตรปิฎก ฉบับสยามรัฐ เล่มที่ ๒๒

</TD><TD vAlign=bottom align=right width=214>

</TD></TR></TBODY></TABLE></CENTER>

[๖๙] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้ อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้มากแล้ว ย่อมเป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับสนิท เพื่อเข้าไปสงบ เพื่อรู้ยิ่ง เพื่อตรัสรู้ และเพื่อนิพพานโดยส่วนเดียว ธรรม ๕ ประการเป็นไฉน คือ

ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมพิจารณาเห็นว่า ไม่งามในกาย ๑ (เช่นปฏิกูลมนสิการ, นวสีวถิกา,อสุภกรรมฐาน)

มีความสำคัญว่า เป็นของปฏิกูลในอาหาร ๑ (เช่น ปฏิกูลมนสิการ, อาหาเรปฏิกูลสัญญา)
มีความสำคัญว่า ไม่น่ายินดีในโลกทั้งปวง ๑ (เช่นโลกธรรม ๘)
พิจารณาเห็นว่า ไม่เที่ยงในสังขารทั้งปวง ๑ (เช่นพระไตรลักษณ์)
ย่อมเข้าไป ตั้งมรณสัญญาไว้ใน ภายใน ๑ (เช่น มรณสติ, พระไตรลักษณ์)
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๕ ประการนี้แล อันบุคคลเจริญแล้ว ทำให้ มากแล้ว
ย่อมเป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับสนิท เพื่อ เข้าไปสงบ เพื่อรู้ยิ่ง เพื่อตรัสรู้ เพื่อนิพพาน ฯ
จบสูตรที่ ๙​

ที่มา : http://www.nkgen.com/781.htm

 

ครั้งแรกที่รู้สึกเบื่อ เกิดเนื่องจากความที่เราไม่สมหวัง ผิดหวังในสิ่งที่เราตั้งใจไว้ ร้องไห้ เสียใจ แล้วก้อยก็กลับมาคิดว่า มนุษย์เรานี่นะ มีกายเน่าติดตัวมายังไม่พอ ยังจะมีความทุกข์ให้ได้เจอะเจอทุกวัน ก้อยเลยอยากหลุดจากสภาพเช่นนี้ อยากหลุดไปอยู่สภาพที่เป็นอนัตตาอย่างสงบและถาวร ไม่อยากมาเวียนว่ายตายเกิด ตื่นเช้ามาก็เป็นทุกข์แล้ว ต้องล้างหน้าแปรงฟัน อึ ฉี่ ไม่กินก็หิว ฯลฯ ตอนนี้ก้อยไม่อยากต้องรู้สึกอะไรกับใครใดๆทั้งสิ้นอีกแล้ว ชาตินี้ขอไปนิพพานอย่างเดียว

 

(b-smile)

อิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สงสัยจะผิดหวังในความรัก ง๊ะ (เดานะ ถ้าผิดขออภัย)

ขอให้ไปพิจารณาไตรลักษณ์ก่อนดีกว่า นะครับ เพราะนิพพานที่มุ่งหวังยังอยู่ไกลครับ ถ้ายังมีอารมณ์แบบนี้อยู่อีก (แฟนเก่าเราเคยเป็นบบนี้...หุๆๆๆๆๆๆ)

ไม่ว่าจะความรัก การเรียน การงาน สิ่งที่มุ่งหวังทั้งหลายทั้งปวง มันเป็นอนิจจัง ทุกขขัง อนัตตา ฉะนั้นเมื่อมันมีผิดหวังก็จะต้องมีโอกาสสมหวังเป็นธรรมชาติ
ทำไมไม่รอให้โอกาสเหล่านั้นกลับมาบ้างล่ะครับ

อยากไปนิพพานจริงๆ เร่งไปศึกษา "โพธิปักขิยธรรม" ซิครับ รับรองไปถึงแน่ ถ้าปฏิบัติได้

 

ความอยาก(ความคิดปรุงเเต่งจิต)

วิธีดับความอยาก(หยุดความคิดปรุงเเต่งจิต)

มีอะไร...ในโลกนี้ที่เราจะไม่เบื่อ...มีบ้างใหม

ความสุข 3 ชั่วโมง คือความบันเทิง
ความสุข 3 วัน คืออาหารอร่อย
ความสุข 3 อาทิตย์ คือเสื้อผ้าใหม่
ความสุข 3 เดือน คือเเต่งงาน
ความสุข 3 ปี คือปลูกบ้านใหม่
ความสุขตลอดชีวิต คือ...การปฏิบัติธรรม

วิธีดับความอยาก(หยุดความคิดปรุงเเต่งจิต) ห้ามจิตที่มีความอยาก(ความคิดปรุงเเต่งจิต)ให้เลิกความอยาก(หยุดความคิดปรุงเเต่งจิต)ให้ได้เสียก่อน เเล้วสิ่งที่ไม่ดีไม่งามทั้งหลายจะไม่เกิดขึ้น

 

ไม่ใช่ความรักจ้า เรื่องชีวิตและการเรียนน่ะ แล้วก็เรื่องภายในครอบครัวไรเงี้ยะ แหมๆๆ คิดไปได้เน้อ (ความรักตอนนี้น่ะ รุ่งโรจน์ดีจ้า)

 

ถ้าคนที่ผิดหวังจากความรักลองอ่านหรือฟัง ตามลิ้งครับ
อ่าน....
http://dungtrin.com/watha_love/index2.html

ฟัง.....
http://audio.palungjit.org/showthread.php?t=437

รักแท้น่ะมีจริง แต่ที่จริงกว่าคือ กิเลส

 

"รักแท้น่ะมีจริง แต่ที่จริงกว่าคือกิเลส" อื้อหือ...ประโยคนี้สุดยอดอะ (ยกเว้นรักของพ่อแม่นะ)

 

สาธุๆๆจ้ะ ดีๆเป็นเรื่องดีที่รักพระนิพานเป็นอารม แต่.............ต้องตรอดรอดฝั่งนะจ้ะ อารมของคนที่จะเข้าพระนิพานได้เข้าต้อง"รู้-เฉยๆ" คือเมื่อใดที่มีความทุกโหมกระหนั่มเข้ามาพระอรหันท่านก็จะปล่อยวางๆๆหลือถ้ามีสุขท่านก็ไม่ยึดติดกับอารมที่เข้ามากระทบกระทั้ง อย่าปล่อยให้รู้สึก"รักพระนิพาน"เฉราะตอนเราเบื่อหน่ายหรือทุกใจ แต่เมื่อใดที่มีความสุขทางโลกก็ต้องให้มีความรู้สึกรักพระนิพานให้เท่าเทียมกัน...
เพื่อนพี่เค้าชอบเข้าห้องพระไหว้พระตอนเค้าเสียใจ...แต่พอเค้าเป็นสุขเค้าจะไม่ค่อยไหว้พระ ......อย่าให้เป็นเหมือนเพื่อนพี่เพราะอาการแบบนี้พี่จำได้ว่าหลวงพ่อพระราชพรหมยานท่านชอบผูดบ่อยๆให้พี่ฝังว่า.."ไอ้พวกศรัทธาหัวเต่า" แต่พี่ว่าหนูเป็นคนมีบรามีเก่าเป็นคนดี หนูต้องได้ดีอยู่แล้ว....มีความสุขมากๆจ้ะ

 

อยากระบาย

ชีวิตผมลำบากตั้งแต่เด็กเจอปัญหามากมายพ่อแม่แยกทางกันโตมาก็เจอปัญหาตลอดทำงานก็ไม่เคยใหร้ายกับใครทำด้วยความขยันขันแข็งแต่มีคนเกลียดงงกับชีวิตมากเลยจะตัดสิ้นปัญหาด้วยความคิดตัวเองก็สงสารลูกยังเรียนไม่จบขยันมากไปก็ไม่ดีไม่ทำเลยลูกจะเอาอะไรกินเบื่อมากๆๆๆๆๆ

 

.............หาความสุขสงบ จาก ปัจจุบันนี้แหละดีสุดแล้ว ในโลกนี้ไม่มีใครถูกใจใคร100เปอร์เซ็นต์หรอกครับ.....หนักนิดเบาหน่อย ดูใจตัวเองไม่ให้อกุศลกินใจ อยู่กับปัจจุบันนี่แหละครับ...มนุษย์และสัตว์ทุกตัวตนมีทุกข์เหมือนกันหมด

 

ป่านนี้ ท่านเจ้าของกระทู้หายเบื่อหรือยังคะ
จริงๆ เบื่อก็ไม่ดี
ชอบก็ไม่ดี
กลางๆ ไม่เบื่อ ไม่ชอบ น่าจะดี

 

เมื่อเจอปัญหา หรืออุปสรรค ชีวิตก็เป็นเช่นนี้
เมื่อชีวิตสมหวัง มนุษย์ก็ลืมความอนิจจัง
ผมก็เห็นใจคุณ ชีวิตจะพ้นทุกข์เมื่อปล่อยวางได้