... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

วันนี้นึกถึงคุณอ้อ เลยค้นกระทู้ที่บันทึกเก็บไว้ เปิดมาพบงานบุญเลย พี่จะร่วมบุญด้วยนะคะ อ่านเรื่องราวที่คุณอ้อเล่ามา แล้วรู้สึกสบายใจดี ชอบอ่านค่ะ

โมทนาสาธุค่ะ

 

อนุโมทนา สาธุด้วยค่ะ น้องต้อ ^ ^

 

อนุโมทนาสาธุด้วยค่ะพี่ ... อ้อเพียงแต่อยากให้กำลังใจหลายๆ ท่านเท่านั้นเองค่ะ ... ^ ^ อย่างน้อยยังมีอีกหลายคน ที่ยังทุกข์และแก้ปัญหาไม่ได้ค่ะ

 

วันที่ 25 มกราคม 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท

รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 25 มกราคม 2556 = 4,500 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันนะคะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ
^ ^

 

ขอร่วมบุญซื้อดินถมที่
และ
สร้างเมรุเผาศพ วัดทุ่งลานควาย
โอน 100 บาท เข้าบัญชีธนาคารกรุงไทย วันที่ 26 มกราคม 2556

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยนะครับ

 

... ขออนุโมทนา สาธุด้วยค่ะ .... ^ ^

 

วันที่ 27 มกราคม 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท

รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 27 มกราคม 2556 = 4,600 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันนะคะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ
^ ^

 

พี่อ้อคะ แอ้มเองค่ะพี่อ้อ ขอร่วมทำบุญซื้อที่ดินถมที่และสร้างเมรุเผาศพ ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร จำนวน 300 บาทค่ะ โอนเข้ากรุงไทยวันนี้เรียบร้อยแล้วค่ะ ขออนุโมทนาบุญกับพี่อ้อและทุกท่านด้วยค่ะ

 

^ ^ สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิค่ะ ^ ^

 

วันที่ 28 มกราคม 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท



รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 28 มกราคม 2556 = 5,900 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

สวัสดีเช้าวันอังคารที่ 29 มกราคม 2556
สุขสันต์ สดใส รับวันใหม่ ... พร้อม “ใจ” ที่แข็งแรงกันถ้วนหน้านะคะ ^ ^

… หัวหน้าเผ่า …

… ก่อนหน้านี้ เมื่อ 4 ปีที่แล้ว … ฉันได้คุยกับน้องเอ็ม … ที่มีความสัมพันธ์กันมาในหลายภพชาติ (ความรู้สึกเป็นแบบนั้น) … เราดูเหมือนคุ้นเคยกันดี และ ดีมาก ทีเดียว … มีทุกข์ มีสุข … เรายังคงติดต่อกันอยู่ไม่ขาด … วันหนึ่ง … น้องเอ็ม เรียกฉันว่า “หัวหน้าเผ่า” … วันนั้น ฉันขำ ขำแบบ ขำกลิ้ง … ถามว่า … หัวหน้าเผ่าอะไร … น้องบอกว่า … “หัวหน้าเผ่า แห่ง จิตวิญญาณ” … ยิ่งทำให้ฉันขำใหญ่เลย … นึกภาพตัวเองไปขนาดว่า … นุ่งขาวหุ่มขาว เกล้าผมมวย มีลูกประคำ ห้อยคอ พวงโต เคี้ยวหมาก หัวขาวโพลนไปด้วยผมขาว … และ คง … ฉันนึกในใจ … อึ๋ย!!! ไม่อยากคิดเลย … ฉันถามน้องเอ็มต่อว่า … ถ้าภาพที่นึกได้ตอนนี้ … คงไม่ต่างกับ “หมอผี” ในละครช่วงเย็นแน่เลย … ต๊าย ตาย !!! ไม่เอานะ … ถ้าวันหนึ่งต้องเป็นอย่างนั้น … ฉันคงกัดลิ้นขอตายก่อนแน่เลย … น้องเอ็มขำ … ไม่ใช่แบบนั้น พี่อ้อ … เอาเถอะ แล้ววันนั้นมาถึง … พี่อ้อจะเข้าใจในสิ่งที่เอ็มเรียกพี่ … เพราะพี่เป็นหัวหน้าเผ่าของเอ็มเช่นกัน … “ชาบู ชาบู ครับ พี่อ้อ” … เอาแล้วไง!!! ยิ่ง ชาบู ชาบู ด้วย นึกถึง หม้อไฟ ร้อนๆ ของร้านสุกี้ทั้งหลายแหล่ … โดยเฉพาะ บุฟเฟต์ ชื่อดัง ที่ฉันได้เคยไปฝาก รอยเท้าไว้ จนนับครั้งไม่ถ้วน … อย่าเพิ่งคิดไกลค่ะ … หมายถึงไปเดินๆ เดินๆ เดินๆ เลือกของกินได้ดังใจหมาย ในเวลาไม่เกิน 2 ชั่วโมงนั่นแหละ เพราะถ้าไม่เดินเพื่อจะเลือกของกินแล้ว … ถือว่าไม่คุ้มค่า ….

… และเมื่อไม่นานมานี้ … มีสถาปนิกท่านหนึ่ง … นัดดูกับฉัน … เมื่อถึงเวลาที่ได้เจอกัน … เขาดูเป็นคนมั่นใจในตนเองมาก … สัมผัสที่ฉันรู้สึก เขาไม่ได้ทุกข์ใจอะไรมากมาย … แต่ … หาทางเดินในทางธรรมไม่เจอ … เขาจึงถูกจัดให้เจอกับฉัน … 1 ชั่วโมงเต็ม … เราคุยกันแต่เรื่องปฏิบัติ … ฉันอธิบายในหลายอย่างที่เขา “สงสัย” จนเขา “เข้าใจ” … ก่อนจะปิดการขายของฉัน … แหม!! ขอใช้สำนวนเซลล์หน่อย 555 … เขานั่งคุกเข่า และนำมือสองข้างยกขึ้น พร้อมกับ คำนับนำมือทั้งสองข้างลงกับพื้นโต๊ะ … และพูดคำนี้ “ชาบู ชาบู” ครับพี่อ้อ ขอบคุณมากๆ ครับ … ผมเจอแล้ว … ผมกระจ่างในทุกเรื่องที่ผมสงสัย … ผมหามานานแล้ว … และผมไม่หาอีกแล้ว เพราะผมเจอแล้ว …

… ฉันนึกถึงเอ็มทันที … มาอีกแล้ว สำหรับคำนี้ “ ชาบู ชาบู ” … ฉันหัวเราะเสียงดัง … น้องคนนั้น ถามว่า พี่อ้อหัวเราะอะไรครับ … ฉันตอบกลับน้องว่า … วันนี้ น้องเจอคำตอบของน้อง ฉันก็เจอคำตอบของฉันเช่นกัน … เจ้าเอ็มเอ๋ย … คนที่สองแล้ว ที่ใช้คำนี้กับพี่ … นี่กระมัง ที่เอ็มเคยพูดไว้ … “ ชาบู ชาบู ” แต่ ไม่มี “ชิ” นะคะ ม่ายงั้น … พวกคุณๆ เจ้ากรรมนายเวรที่น่ารักของฉันทั้งหลาย … คงหาฉันเจอ ในหม้อสุกี้ เป็นแน่ …..

 

… วังวนแห่งกรรม … 1

… ฉันเคยรู้สึกอึดอัดกับ “พ่อ” ของตนเอง ตลอดเวลา … ที่อยู่ใกล้ๆ … ฉันรักพ่อนะ … เพราะในขณะที่แม่ไม่อยู่ … พ่อไม่เคยทิ้งฉัน … กับความรู้เพียงประถม 4 … แต่พ่อ พยายามส่งเสียให้ฉันเรียน จนฉันสามารถ ส่งตัวเองเรียนต่อได้ … เงินเดือนก้อนแรกในชีวิตฉัน … ฉันแบ่งให้พ่อครึ่งหนึ่ง … ฉันทำงานทันทีเมื่อจบ ปวช. … และตั้งใจมั่นว่า … ฉันจะไม่ให้พ่อลำบากกับฉันอีก … ฉันขอเรียนเท่านั้น … และพยายามหางานทำ … เพื่อหาเงินเรียนต่อชั้น ปวส. ต่อไป … จากนั้นมา … อะไรที่พ่อต้องการ … ฉันพยายามหาเท่าที่หาได้ … เลี้ยงพ่อ และ ครอบครัวของพ่อ … รวมถึง น้องชาย ที่เกิดกับแม่ใหม่ … ฉันทำหน้าที่แทนพ่อ … ดูแล ส่งเสีย เลี้ยงดู … ซึ่งตอนนั้น ฉันพร้อม และ ยินดีมาก … แต่อีกมุมหนึ่งของหัวใจ … ปมด้อยที่เกิดขึ้น … ก็เหมือนจะ “ลงโทษ” และ “ตัดสิน” พ่อ … ในแบบเด็กที่ยังไม่เข้าใจชีวิต … แต่ไม่เคยตำหนิ ในเรื่องของ พ่อ กับ แม่ ที่เกิดขึ้น … เมื่อเริ่มมีหน้าที่การงานที่ดีขึ้น … เงินเดือนมากขึ้น … พ่อเริ่มเรียกร้องมากขึ้น … และพยายามที่จะใช้เงินมากขึ้น … ฉันแทบจะไม่ได้ใช้เงินเดือน … ใช้เพียงเงิน OT … ที่ทำล่วงเวลา … เพราะเงินเดือนส่วนใหญ่ จะหมดไปกับ การส่งน้องชายเรียน เงินที่ต้องให้พ่อและแม่เลี้ยง และ เงินที่ส่งให้กับน้องเลี้ยง และ เงินที่ส่งให้ตา … พอคิดน้อยใจ แต่ละครั้ง … ก็จะมีความคิดบวกเกิดขึ้นทุกครั้งเช่นกัน … “ไม่เป็นไร อย่างน้อยก็ยังมีคนที่เห็นฉันเป็นครอบครัว … ดีกว่า … ฉันอยู่คนเดียว” … เพียงคิดเท่านั้น ความคิดน้อยเนื้อต่ำใจ ก็จะหายไปทันที … แต่อีกสักพัก … ก็วกกลับมาใหม่ …

… แล้ววันหนึ่ง … วันที่ฉันมีบ้าน … มีทุกอย่างพร้อมแล้ว … ฉันทำหน้าที่ของลูก กับ พ่อ และ แม่ เท่าที่ฉันทำได้ … ฉันเคยให้เงินพ่อไปสร้างบ้านใหม่ ซึ่งตอนนั้น เขาซื้อที่ไว้กับแม่เลี้ยงคนหนึ่งของฉัน … ฉันก็วางใจไว้เลยว่า … วันนี้ ฉันมีบ้านให้พ่อแล้ว … พ่อขอเลี้ยงหมู ไว้ขาย … ฉันส่งเงินให้ ให้ ให้ … แต่ไม่เคยเห็นผลของการประกอบการเลย … ที่คิดว่า … บั้นปลายชีวิตของพ่อ อยู่ดีแล้ว … และฉันควรจะได้ใช้ชีวิตของฉันซะที … เปล่า!!! … ทุกอย่างไม่เป็นไปอย่างที่คิด … พ่อขายหมูแล้ว นำเงินไปซื้อของเข้าบ้าน … และโทรมาขอเงินทุนก้อนใหม่ เพื่อซื้อพันธุ์หมู ซื้อหัวอาหารใหม่ … แต่พอขายได้กำไร พ่อนำไปซื้อของ แทนที่จะหักเป็นต้นทุน และ กำไร … เพราะพ่อรู้ว่า “โทรมาเดี๋ยวอ้อก็ให้” … พ่อทำแบบนี้อยู่ 2-3 ครั้ง … จนสุดท้าย ฉันขอพ่อว่า … หนูขอเรียนปริญญาตรีต่อนะพ่อ … และต้องใช้เงินเยอะ … หนูกลัวว่าจะส่งให้พ่อไม่พอ ถ้าขายหมูงวดนี้เมื่อไหร่ แบ่งเป็นทุนและกำไรไว้ … เพราะหนูอาจจะไม่มีส่งให้พ่อเท่าที่พ่อต้องการ … พ่อก็ไม่ว่าอะไร … จนกระทั่ง พ่อกับแม่เลี้ยงแยกทางกัน … พ่อกลับมาอยู่ที่เดิม … และออกจากบ้านที่สร้างด้วยเงินของฉัน … ฉันไม่ว่าอะไร … เพราะอะไรที่ทำให้พ่อสบายใจ ฉันยินดี …

… แต่พอวันหนึ่ง … แม่มาอยู่กับฉัน … ความที่ฉันกับแม่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเลยเป็นเวลาเกือบ 30 ปี … และความเข้ากันไม่ได้ของแม่กับชีวิตของฉัน … แม่อยากได้บ้าน … ฉันก็พยายามดิ้นรนซื้อให้แม่ … กับบ้านอีกหลังที่อยู่ติดกัน … ผ่อนให้กับแม่ทุกเดือนๆ … เพราะความคิดเรื่อง “หน้าที่” นั่นแหละ … ที่ฉันรู้แต่เพียงว่า … วันนี้ ฉันไม่ต้องขอที่ซุกหัวนอน กับ บ้านของคนอื่นแล้ว … พ่อและแม่ของฉัน … ก็ต้องอยู่สบายเช่นกัน … จนวันนี้ พ่อไม่เหลือใครแล้วในชีวิต … หลังจากที่ผ่านการมีแม่เลี้ยงให้ฉันมาหลายคน … ฉันจึงตั้งใจให้พ่ออยู่กับฉันที่บ้านหลังที่ฉันอยู่ … แต่พอพ่อมาอยู่จริงๆ … ฉันกับมีความอึดอัด … ฉันรักพ่อมาก … แต่ทำไมฉันอึดอัด … ฉันรู้สึกรังเกียจพ่อตัวเอง … จ้องจับผิดพ่อ ไม่ว่าพ่อจะทำอะไรก็ตาม … ซึ่งฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน … จนผ่านมาหลายปี … ยิ่งฉันปฏิบัติธรรม ยิ่งเห็นกรรม … ฉันตกใจ … กับกรรมของพ่อที่ทำกับย่า … วันหนึ่ง … ฉันทนไม่ไหวแล้ว ถ้าฉันไม่พูดกับพ่อ … ความเลวระยำทางความคิดของฉันนับวันจะยิ่งทวีคูณขึ้น … ซึ่งฉันไม่เข้าใจ ว่า ทำไมถึงรู้สึกแบบนี้ได้ … ทั้งๆ ที่ฉันรักพ่อมาก … และพร้อมจะทำทุกอย่างให้พ่อ …

 

… วังวนแห่งกรรม … 2

… ฉันตัดสินใจคุยกับพ่อแบบเปิดอก … พร้อมน้ำตาที่พรั่งพรู …
ฉัน : พ่อ หนูต้องขอให้พ่อยกโทษ ยกอโหสิกรรมให้หนูด้วย เพราะสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้ เป็นความจริง และเป็นสิ่งที่หนูไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับหนู … ด้วยความไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นกับหนูได้ยังไง … หนูรู้ว่า พ่อน้อยใจ ว่าทำไมหนูถึงรักตามากมาย … ทำไมรักตามากกว่าพ่อ … (พ่อพยักหน้า) … เพราะตาไม่เคยเรียกร้องอะไรจากหนูเลย … มีแต่ความรักความเอาใจใส่ต่อหนูตลอดเวลา … ยิ่งหนูมีเท่าไหร่ … หนูก็ยิ่งอยากจะให้ตา ไม่ว่าจะอะไรทั้งหมดในชีวิตที่หนูมี … เพราะความรักที่ตามีต่อหนู … แต่กับพ่อ … หนูกลับมองว่า เป็นหน้าที่ ที่ต้องตอบแทนที่ให้หนูเกิดมา … จนบางครั้ง หนูรู้สึกเอือมระอา … หนูจะไม่พอใจพ่อในหลายๆ ครั้ง รู้สึกรังเกียจพ่อมากๆ … หนูไม่รู้ว่า ความคิดนี้เกิดขึ้นได้ยังไง … หนูเสียใจมาก … แต่พอหนูเห็นกรรม … ของพ่อที่มีต่อย่า … ตอนนี้ หนูเป็นทายาทกรรมนั้น … ถ้าหนูไม่สารภาพบาป … หนูคงต้องเลวระยำ คิดไม่ดี กับพ่ออีกต่อไป … พ่อเคยคิดรังเกียจย่าใช่ไหม พ่อเกลียดย่าใช่ไหม … ย่าเรียกร้องที่จะเอาแต่เงิน เงิน เงิน ในขณะที่พ่อมีครอบครัวที่ต้องเลี้ยงดู จนบางที ให้เงินกับย่าทั้งน้ำตา เพราะลูกยังไม่มีอะไรกินใช่ไหม … นั่นคือ อารมณ์และความคิดของพ่อ ที่ตอนนี้ กลายมาเป็น อารมณ์และความคิดของหนู … หนูขอให้พ่อ จุดธูปขอขมากรรมย่า และ ยกโทษ ยกอโหสิกรรมให้กับหนูด้วย … ฉันพูดไป ร้องไห้ไป เหมือนเด็กที่เสียใจจนสุดซึ้ง …

… และหลังที่พ่อทำตามที่ฉันบอก … ฉันไม่มีอารมณ์หรือความคิดบาปกรรมแบบนั้นอีกเลย … นี่คือ กรรมที่วนเวียน ไม่รู้จบ ตราบใดที่ยังระลึกไม่ได้ หรือ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ปล่อยใจ ปล่อยความคิด ให้เกิดขึ้น จนเป็นวังวนแห่งกรรม …

… มีสองสามีภรรยาคู่หนึ่ง มาดูดวงกับฉันที่บ้าน … ฉันคุยกับผู้เป็นสามีก่อน …. บอกกล่าวถึงความคิดจิตใจและการกระทำ ในอดีต ปัจจุบัน และอนาคตที่จะเกิดขึ้น … สามีเป็นผู้มีบุญ และมาเพื่อสั่งสมบุญต่อในภพชาติต่อไป … ในขณะที่คุยกับสามี … ฉันเห็นภรรยาเขา จ้องมาที่ “สามีของฉัน” อยู่ตลอดเวลา … ในขณะที่สนทนากัน ฉันต้องคุยด้วยทั้งคู่ จึงทำให้เห็นอากัปกิริยานั้น … อยู่หลายครั้ง … ฉันไม่ติดใจสงสัย … เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อน … ฉันคงจะพูดออกไปตรงๆ … “มีอะไรกับสามีหนูหรือเปล่าคะ” … ฉันคงจะถามอย่างนั้น …. แต่วันนี้ ฉันไม่มีข้อความใดๆ ออกจากปากเลย … ในขณะที่เห็นอยู่ตลอดเวลาเกือบ 2 ชั่วโมงที่ทั้งคู่ดูดวงอยู่ … เขาก็เพียรที่จะจ้องมาที่สามีของฉัน แต่ปากพูดอยู่กับฉัน … สติทำให้ฉันรู้ทันทีว่า ถ้าฉันพูดอะไรออกไป ทำให้เขาทั้งคู่มีปากเสียงกันล่ะก็ … กรรมนั้นจะตกมาที่ฉันทันที … ฉันกลัวกรรมมาก ณ เวลานี้ … จึงพยายามที่จะไม่สร้างกรรมใหม่ให้เกิดขึ้น … เพราะทุกวันนี้ เพียงแค่กรรมเก่า ก็ใช้กันทุกลมหายใจเข้าออกแล้วสำหรับฉัน … ในขณะที่ถึงคิวของภรรยาดูบ้าง เขาก็ยังไม่วางสายตาที่จะจ้องแต่สามีของฉัน … จนกระทั่งทุกอย่างจบสิ้นในการดู … ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันและสามี มักจะเป็นคนขี้หึงด้วยกันทั้งคู่ เพราะความที่ “เรารักกัน” เขาก็หึงฉันเวลาฉันขอกอดใคร เพื่อให้กำลังแก่เขาเหล่านั้น … แต่เขาเก็บอาการ … ส่วนฉันมักจะหึงเวลาที่ใครพยายามทำท่าตีสนิทกับเขาจนออกหน้าออกตา … เมื่อก่อนฉันจะวีดเดี๋ยวนั้น ถามเดี๋ยวนั้น เพื่อให้เกิดการแตกหักทันที … แต่วันนั้น ฉันบอกตรงๆ ฉันกลัวกรรมที่จะเกิดขึ้นกับเขาต่อไปในอีกไม่นาน … เพราะกรรมนี้ถูกสร้างขึ้นตลอดเวลา … เพราะต้องการเอาชนะเท่านั้นเอง … แต่ผลลัพธ์ของการเอาชนะนั้น … ฉันไม่อยากพูดถึงเลย … ว่าจะสาหัสขนาดไหน … เพราะฉันเคยผ่านมาแล้ว

… จนผ่านมา 1 วัน ในขณะที่ทานข้าวเย็นกันอยู่ … ฉันนึกถึงเรื่องวันก่อนขึ้นมาได้ จึงถามสามีว่า เขารู้สึกบ้างไหม ว่าเกิดอะไรขึ้น … เขาพูดเป็นเสียงเดียวกับฉัน … เขาบอกว่า ภรรยาของคนนั้น จ้องเขา … เขารู้สึกเหมือนคนมองเขา และพยายามให้เขาจ้องสบตา … เป็นอย่างนี้อยู่หลายครั้ง เขาจึงตัดสินใจยกโทรศัพท์ขึ้นมากดโน่นนี่นี่นั่น …. เพื่อให้หมดเวลาไป … เขาบอกกับฉันด้วยคำพูดที่ฉันฟังแล้ว รู้สึกแทนได้ … “สามีฉันรู้สึกละอายแทนผู้หญิงคนนั้น เพราะเขามากับสามี แต่ทำไมไม่ให้เกียรติสามี กลับทำกิริยาแบบนี้ออกมา รู้ไหมว่า กำลังสร้าง มโนกรรม วจีกรรม และกายกรรม อยู่ … เพราะถ้าฉันเป็นแบบนี้บ้าง เขาจะรู้สึกเสียใจที่ฉัน ไม่ให้เกียรติเขาเหมือนกัน” … ฉันบอกว่า นี่คือ “บททดสอบของฉันกับสามี” … สุดท้ายคือ ฉันผ่านบททดสอบนี้ … เพราะสติที่พยายามเพียรสร้างให้เกิดตลอดเวลา จึงทำให้ฉัน ไม่มีคำพูดใดๆ ออกไป ที่อาจจะผสมอารมณ์ ความรู้สึก ออกไปกระทบคนอื่น จนเกิดกรรมต่อเนื่องแบบไม่รู้จบ … วังวนแห่งกรรม … ถ้าปล่อยใจและกายให้เป็นไปตามอารมณ์ เป็นไปตามกิเลส … ก็อย่าได้สงสัยเลย … ว่าวันหนึ่งที่กรรมนั้น ได้วนกลับมาหา … นั่นเพราะ … เคยสร้างไว้ด้วยกิเลสและอารมณ์ของตนเองเช่นกัน …

… เรื่อง 2 เรื่อง ดูเหมือนจะเป็นคนละเรื่อง และ บุคคลต่างกัน … แต่ที่ยกขึ้นมา … เพราะ … เป็นกรรมที่ถูกชดใช้ ในปัจจุบัน … ซึ่งบางคนอาจจะได้ใช้แล้ว … แต่สำหรับบางคน … ไม่ช้าก็เร็ว … แล้วคุณล่ะ … ตั้งอยู่ในสติกันดีอยู่ไหม … อย่าให้ …. วังวนแห่งกรรม … เกิดขึ้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า … เพราะผู้ที่ชดใช้ ไม่ใช่ใคร … คือ ตัวผู้สร้างกรรม นั่นเอง ….

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

วันที่ 29 มกราคม 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท



รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 29 มกราคม 2556 = 10,957 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

สวัสดี เช้าวันพุธที่ 30 มกราคม 2556

... ^ ^ ... เช้าวันนี้ อากาศกำลังดีเลย ไม่เย็นมาก และ ไม่ร้อนเกินไป ... ทำให้มีกำลังใจที่ผ่องใส ... พลังกายก็พลันมีแรงขึ้นมา ... สู้สู้ กันนะคะ พรุ่งนี้ ก็ ... สิ้นเดือนแล้ว ... สำหรับผู้ที่ทำงานประจำ ... ขอให้มีความหวัง เพื่อให้ชีวิตมีพลังที่จะขับเคลื่อนในวันต่อไป ด้วยแรงกายและแรงใจของเรา ...

... เห็นยอดเงินทำบุญแล้วชื่นใจ “แม่สายฝนฉ่ำเย็น” ... เออเน๊าะ ... บอกบุญไม่กี่วัน ... เจ้าหนี้กรรมของฉันเรียงแถวร่วมบุญกันเป็นขบวน ... สาธุ สาธุ สาธุ บุญเกิดขึ้นทุกขณะจิต ไม่ว่า จะเป็นการร่วมบุญ ร่วมอนุโมทนา ยินดี และ สาธุการ จะเปล่งวาจา หรือ ในใจก็ตาม ...

.... ใครก็ช่วยไม่ได้!!! .... 1

... ในขณะที่เพิ่งจะได้พักเหนื่อยไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ... เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ... สามีอยู่ในห้องน้ำ ... ตายละหว่า!!! ... ฉันไม่อยากรับเสียด้วย ... เพราะบางคน เพียงได้ยินเสียงฉัน ก็พร้อมจะสาธยายกรรมให้ฉันฟัง ... และฉันเพิ่งจะพักยกจากการพูดคุยไม่กี่นาทีมานี่เอง ... เสียงโทรศัพท์ดังสองรอบแล้ว ... ฉันต้องรับแล้ว ... ความรู้สึกบอกทันทีว่า “สายด่วน” ...

ฉัน : สวัสดีค่ะ
ปลายสาย : สวัสดีค่ะ อาจารย์อ้อหรือเปล่าคะ (น้ำเสียงตื่นเต้นปนดีใจและร้อนรน)
ฉัน : ค่ะ เรียกพี่อ้อเฉยๆ ก็ได้ค่ะ
ปลายสาย : หนูดีใจมากเลยค่ะ ที่พี่เป็นคนรับสายเอง กลัวว่าสามีพี่รับแล้วต้องจองคิว กว่าจะได้คุย ไม่รู้ว่าจะเป็นเมื่อไหร่
ฉัน : ค่ะ พี่รับเอง ก็ต้องจองคิวค่ะ เพราะมีคิวของแต่ละวันอยู่
ปลายสาย : ค่ะ พี่อ้อ ถ้าอย่างนั้น หนูขอเลขที่บัญชีเดี๋ยวนี้เลยค่ะ หนูจะไปโอนให้เดี๋ยวนี้ และรบกวนพี่ดูให้หนูด้วยค่ะ สามีหนูอยู่ ICU ค่ะ
ฉัน : เดี๋ยวค่ะ พูดใหม่สิคะ!!! เมื่อกี้พูดว่าอะไร
ปลายสาย : หนูขอเลขที่บัญชีค่ะ หนูจะรีบโอนเงิน และให้พี่รบกวนดูให้หนูด่วนค่ะ
ฉัน : เข้าใจแล้วค่ะ แต่ถามก่อนว่า ใครไม่สบายคะ
ปลายสาย : ค่ะ สามีหนูอยู่ ICU ค่ะ
ฉัน : อ่อ!!! ยังไม่ถึงเวลาของเขาหรอกค่ะ ใจเย็นๆ นะคะ
ปลายสาย : จริงหรือค่ะ!!! แต่ .. หมอบอกว่า ถ้าอาการไม่ดีขึ้น การเต้นของหัวใจไม่ตอบสนอง หมอให้ทำใจค่ะ ขออนุญาตที่จะถอดอ๊อกซิเจนออกค่ะ xljosu lsjdowue alsjdkwueljfs oasdufwjer saoudsfj sfusldfjsl ฯลฯ T T
ฉัน : ใจเย็นๆ ค่ะ ใจเย็นๆ เงินยังไม่ต้องโอนมานะคะ ฟังพี่ก่อนนะคะ อย่าเพิ่งโวยวายค่ะ ตั้งสติก่อน แล้วค่อยๆ คุย
ปลายสาย : xljosu lsjdowue alsjdkwueljfs oasdufwjer saoudsfj sfusldfjsl ฯลฯ T T

... ในขณะที่คุย น้องไม่มีสติอยู่กับตัวเลย มีแต่ความหวาดกลัว ทุรนทุราย น้ำเสียงเจือด้วยน้ำตาตลอดเวลา จนบางครั้งฉันฟังไม่ได้ศัพท์ ... จนทำให้สติของฉันขาดหายไปเป็นช่วงๆ ... เพราะในขณะที่คุยครั้งแรก ฉันถามถึงอายุของสามีเขา ... ฉันเห็นว่า ยังไม่ถึงเวลาของเขาที่จะต้องไปนี่ ... แต่น้องเล่าให้ฟังแล้วไม่มีสติอยู่กับตัว และสาธยาย จนเกือบจะไม่ได้ยินเสียงฉันที่ตอบกลับไปในทุกขณะ ... ทำให้ฉันตกใจว่า ... ที่ฉันเห็นกับความเป็นจริง ... มันตรงข้ามกันหรือ!!! ... ในขณะที่เห็นจิตเขา ... มันยังไม่ใช่เวลาของเขานี่ ... แต่สิ่งที่น้องเล่า ... เหมือนเขากำลังจะตาย!!! ...

ฉัน : ฟังพี่ก่อนนะคะ ... slow down ๆๆๆๆๆๆ (น้ำเสียงฉันปนดุเล็กน้อย แต่ที่สำคัญ ภาษาปะกิตนะสิ มันออกมาได้ยังไง ... 555 ฟังดูกระแดะทีเดียว)
ปลายสาย : ค่ะ พี่ บ้านพี่อยู่ที่ไหนคะ จะให้หนูไปหาได้ไหม บอกทางหนูหน่อย ...
ฉัน : ตั้งสติให้ดีนะคะ แล้วตั้งใจฟังพี่นะคะ ... ยังไม่ต้องโอนเงินมา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ปลายสาย : ค่ะ พี่อ้อ
ฉัน : ตอนนี้อยู่ ร.พ. อะไรคะ อยู่ตึกไหน
ปลายสาย : ค่ะ อยู่ ร.พ.หัวเฉียว ค่ะ
ฉัน : ค่ะ ตั้งสตินะ แล้วรอพี่อยู่ที่นั่น เดี๋ยวพี่ไป
ปลายสาย : พี่จะมาหรือคะ

... ที่ฉันต้องไป เพราะฉันเห็นกรรมหนักของเขาทั้งคู่ แต่ฉันไม่สามารถเล่าได้ ... กระทั่งจะคุยด้วย เจ้ากรรมนายเวรของเขาทั้งสองคน ไม่เปิดช่องเลย มืดสนิท ดำจนกระทั่ง ไม่เห็นอะไรเลย ... และหันหลังให้พร้อมกับส่งสายตาแดงฉานกลับมา ... แต่เสียงในใจบอกว่า ... ต้องช่วยเขา ถึงแม้จะเป็นการเสือกก็ตาม ... ฉันออกจากบ้านไปแบบรีบร้อน ... เพราะสงสัยกับการเห็นของฉัน และ การเล่าอาการของน้อง ว่าทำไมมันช่างตรงข้ามกันขนาดนี้ ... เพราะต้องการพิสูจน์สิ่งที่ฉันเห็นกับสิ่งที่เป็น ว่าจริงหรือเปล่า ... ปกติ ฉันจะมีพระติดตัวเสมอ ... แต่ความรีบร้อน ฉันไม่ได้หยิบพระติดตัวไปเลย ... ใจหนึ่งก็ไม่กล้าช่วย เพราะเจ้ากรรมนายเวรของเขา ไม่ยอม อีกใจหนึ่ง เขาเดือดร้อนมา ถ้าฉันปฏิเสธไม่ช่วย ... ก็ไม่ใช่สันดานของฉันอีก ... เพราะเห็นแล้วว่าเขาเดือดร้อนจริงๆ และ ... และเขาก็เป็นเจ้ากรรมนายเวรของฉันที่กระทบกันเพียงแค่เศษของกรรมระหว่างเขากับฉันเท่านั้น ...

 

.... ใครก็ช่วยไม่ได้!!! .... 2

... รถจอดที่อาคารจอดรถแล้ว ... เสียงในใจบอกให้นำพระไปด้วย ... ตายละหว่า!! ฉันไม่ได้แขวนพระมาเลย ทำไงดี ... นึกขึ้นได้ว่าในรถมีพระอยู่ ... ฉันเปิดลิ้นชักออกมา ... มีองค์เทพทั้งสาม คือ พระศิวะ พระแม่อุมา และ พระพิฆเณศ , พระพิฆเณศ , หลวงปู่ทวด , หลวงปู่โต ... เอาแล้ว!!! แล้วฉันจะนำสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไหนไปกับฉันละนี่ ... นึกถึงเสียงนั้นได้ ว่า “ให้นำพระไปด้วย” ... ฉันจึงหยิบขึ้นมาเพียง หลวงปู่ทวด และ หลวงปู่โต ... ลังเลว่าจะนำหลวงปู่องค์ไหนไปกับฉัน ... ฉันเลือกที่จะหยิบ ... “หลวงปู่โต” ... ไปด้วย ... เพราะเสียงนั้น คือ “เสียงของหลวงปู่โต” ...

... ฉันเข้าไปในโรงพยาบาล โทรหาน้องเพราะไม่แน่ใจเรื่องตึกและชั้นที่อยู่ ... น้องบอกชั้น แต่ไม่ได้บอกชื่อคนไข้ ... โทรหาอีก น้องก็ไม่รับสาย ... มีคนอื่นรับสายแทน ... ฉันถามชื่อคนไข้ ... เขาก็ไม่รู้ ... ฉันก็หงุดหงิดทันที ... ฉันมาเพียงไม่นาน ทำไมไม่อยู่เพื่อจะได้สื่อสารกันให้รู้เรื่อง ... จนกระทั่ง ตามเสียงของโทรศัพท์นั้นไป ว่าโทรศัพท์เครื่องนี้ อยู่ตึกไหน ชั้นไหน ... พอไปถึง น้องก็เข้าห้องมาพอดี ... และขอโทษขอโพยฉัน เพราะเขามีความจำเป็นที่จะต้องลงไปข้างล่างแบบปัจจุบันทันด่วน ... พอเจอน้อง ... น้องก็พรั่งพรูต่างๆ นาๆ ออกมาอีก ... ฉันจึงบอกให้สงบใจ ตั้งสติ และให้ฉันทำสมาธิ เพราะถ้าพูดอยู่ตลอดเวลาอย่างนี้ ฉันไม่สามารถส่งสาส์นให้ได้เลย ... น้องสงบลง และพาฉันไปดูคนไข้ ... ในขณะที่เข้าไปในห้อง ICU ... กลุ่มควันดำลอยอยู่เหนือตัวเขาทั้งร่าง ... ฉันไม่เข้าใกล้เลย ... ในมือของฉันตอนนั้นกำพระไว้แน่น จนเหงื่อออก ... ฉันยืนอยู่กับสามีสักครู่ ... คนป่วยตกใจเล็กน้อยว่าฉันเป็นใคร และมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ... ตอนนั้นเขามีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ไม่สามารถพูดคุยได้ ... ฉันส่งใจให้เขา พร้อมบอกเขาว่า ... ทำใจให้สบายนะคะ ... พักผ่อนนะคะ ไม่ต้องกังวลนะ ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดีนะ ... เขาพยักหน้าและกระพริบตา พร้อมน้ำตาที่คลออยู่เบ้าตา ... ฉันจึงขอตัวออกจากห้องนั้น ... พอออกมาก็เจอภรรยาของเขา ที่ดักรออยู่ด้วยความกระวนกระวายใจ ...

ฉัน : น้องคะ ใจเย็นๆ นะคะ ... ตั้งสติดีๆ และตั้งใจฟังพี่นะคะ ...
น้อง : ค่ะ พี่อ้อ (ทำท่าหายใจลึกๆ และสงบอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่านอยู่ ในมือถือกระเป๋าสะพายใบเล็กอยู่)
ฉัน : เราไปหาที่นั่งสบายๆ คุยกันดีกว่าค่ะ พี่มาได้แป๊บเดียว และคุยกับหนูนานไม่ได้ เพราะเรื่องนี้ พี่หรือใคร ยุ่งไม่ได้เลย
น้อง : (แสดงสีหน้ากังวลออกมาทันที)
... เราหาที่นั่งได้ ในอีกชั้นของตึก เป็นลานกว้างที่อยู่บนชั้นนั้น เราหาที่นั่งที่มีลมโกรกและเย็นสบาย ... ฉันให้น้องนั่งสักครู่หนึ่ง ... แล้วค่อยๆ พูด ... เพื่อให้น้องผ่อนคลายก่อนที่จะบอกเรื่องต่างๆ ...

ฉัน : น้องฟังพี่ให้ดี และจำคำพี่ไว้นะคะ ... สติเท่านั้นที่จะช่วยน้องได้นะคะ ... ต่อให้น้อง พยายามหาคนมีญาณที่ใครๆ ว่าแม่นนักแม่นหนา ... ก็ช่วยน้องไม่ได้นะคะ ... เพราะเป็นเรื่องของน้องกับสามี ... ปฏิบัติธรรมมา จงนำมาให้เป็นประโยชน์ ณ เวลานี้ ... ความเป็นความตายของสามี ขึ้นอยู่กับ ... น้องคนเดียว ... ยิ่งร้อนรน ยิ่งฟุ้งซ่าน ยิ่งไม่สงบนิ่ง ยิ่งเร่งวันตายให้เขานะคะ ... ที่น้องบอกว่า ไปดูที่ไหนมา ใครก็บอกว่า น้องคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยเขาได้ ... ค่ะ มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ พี่ก็ช่วยไม่ได้ เขาไม่ให้ยุ่งเลยค่ะ ... อีกอย่าง ที่พี่มาวันนี้ ... เป็นเพราะคำอธิษฐานที่น้องมีต่อหลวงปู่โต ... ขอให้หลวงปู่ช่วย อธิษฐานทั้งน้ำตา ... ใช่ไหมคะ

... น้องมองหน้าฉันทั้งน้ำตา ... และยกกระเป๋าขึ้นมาวางบนโต๊ะ ... เปิดกระเป๋า ... หยิบ “หนังสือที่มีรูปหลวงปู่โต” ขึ้นมาให้ฉันดู ... และพูดกับฉันว่า ... หนูเชื่อแล้วว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง หนูเชื่อแล้วว่า หลวงปู่โตท่านมีจริง ... หนูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ... หนูไปนั่งสวดมนต์ที่วัด ... อธิษฐานจิตขอให้หลวงปู่โตช่วยจริงๆ ... และพี่ก็มา ... พี่เป็นคนที่สองที่พูดประโยคต่างๆ เหล่านั้นออกมา เหมือน อาจารย์ท่านหนึ่งที่มาเมื่อวานนี้ ... มาเหมือนกันทั้งคู่ ... แต่อาจารย์ท่านนั้น นิมนต์พระมาด้วย 1 รูป ... และพาพระรูปนั้นเข้าไปในห้อง ICU ด้วย ... และพูดเหมือนพี่ทุกอย่าง ... พอน้องพูดจบ ... ฉันแบมือ ที่กำหลวงปู่ไว้จนเหงื่อออก ... ให้น้องดู ... พี่ก็มากับพระ ... หลวงปู่ให้พี่นำหลวงปู่มาด้วย ... พี่ไม่เคยทำแบบนี้ ... นี่เป็นเครสแรกที่พี่ทำแบบนี้ ... ตอนแรกพี่ก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมหลวงปู่ถึงให้นำพระมาด้วย ... กรรมนี้เป็นการกระทำร่วมกันของน้องและคนป่วย ... ใครช่วยไม่ได้นะคะ ... น้องนั่งสมาธิ และ สำรวมจิตให้ดี ... น้องจะเจอคำตอบ ... และน้องเท่านั้นที่ช่วยชีวิตของสามีไว้ได้นะคะ ... พี่บอกได้เท่านี้ ... ยุ่งมากกว่านี้ไม่ได้แล้วค่ะ ...

... น้องขอบคุณฉันทั้งน้ำตา ... และบอกฉันว่า ... ฉันได้ช่วยให้เธอมีสติมากขึ้น ... ฉันได้แสดงถึงความศักดิ์สิทธิ์ของหลวงปู่ ให้ทราบว่า สิ่งใดที่อธิษฐานไว้ หลวงปู่รับทราบจริงๆ ... เขาเชื่อแล้ว ก่อนหน้านี้ ยังน้อยใจอยู่เลย ... ว่าขอให้ช่วยแล้ว ทำไมไม่เห็นสักที ...

... ฉันขอตัว ... เครสนี้ ฉันใช้เวลาไม่ถึง 20 นาที ... เพราะเป็นเพียงเศษกรรมของเขากับฉันเท่านั้น ... เพราะฉันหรือใครก็ช่วยไม่ได้ทั้งนั้น ... เพราะต้องการให้ศรัทธาในพระรัตนตรัยจริง ... เพราะให้รู้ว่า บุญบาป มีจริง ... ไม่ใช่เรื่องที่แต่งเติมให้กลัวกัน ... แต่เป็นของจริง ... ที่รอวัน ชดใช้ ด้วย ... เจ้าของกรรม เอง ...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

วันที่ 30 มกราคม 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท



รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 30 มกราคม 2556 = 11,457 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

ฟังเรื่องเล่าล่าสุดแล้ว

รู้สึกว่า เรื่องของผมมันเล็กๆไปเลยเนอะพี่อ้อ

ยังมีคนอื่นที่เดือดร้อนกว่าผมเยอะ

ผมขอภาวนาให้ หลวงปู่โต ช่วยให้พี่ที่เดือดร้อนอยู่ตอนนี้

จากหนักให้เป็นเบา ด้วยเทอญ สาธุ สาธุ สาธุ

 

อ่านเหมือนนั่งฟังพี่อ้อพูดเลยครับ ขนลุกตลอดครับ อนุโมทนาบุญครับ _/\_

 

^ ^ เหมือนครั้งแรกที่เข้าวัดเพราะพี่ทุกข์เยอะ ... มองไปทางไหน ก็เห็นแต่ทุกข์ของตัวเองว่า ... โอ้นี่นะ!! ใครไหนเลยจะทุกข์มากไปกว่าเรา ไม่มีเสียหล่ะ ... ตัวใหญ่เท่าอึ่งอ่างเลยตอนนั้น ... แต่พอเจอทุกข์ของคนอื่นที่เขาหนักกว่าเราเป็นร้อยเท่าทวีคูณ ... ไอ้อึ่งอ่างตัวนั้น หดเล็กลง เล็กลง จนเหลือเพียงแค่ มดตัวเล็กๆ เท่านั้นเอง ... คำที่ครูบาอาจารย์ท่านสอน ผุดขึ้นมาทันที ... จงอย่าคิดว่าทุกข์ของตนใหญ่หลวงนัก ยังมีคนที่ทุกข์หนักและใหญ่หลวงกว่า ... ตอบโจทย์พี่ได้ชัดเจนทีเดียวค่ะ ... สาธุ สาธุ สาธุ กับน้องด้วยค่ะ ที่มีกุศลจิตที่ดี ที่ส่งใจให้เขาได้พ้นทุกข์ในเร็ววัน ....

สาธุธรรมค่ะ
^ ^