... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

^ ^ สาธุค่ะ น้อง mooo นั่นเพราะสัมผัสที่น้องได้ ... เพราะเข้าใจค่ะ ... สาธุ ด้วยนะคะ ... พี่เขียนก็เหมือนพี่เล่า เพราะ ... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ... ไงคะ น้อง ...

 

วันที่ 31 มกราคม 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท
21. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,088 บาท



รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 31 มกราคม 2556 = 12,545 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

สวัสดีวันจันทร์ที่ 4 ก.พ. 2013

... ช่วง 2 วันที่ผ่านมา เครียดกับการสอบครูสมาธิ ... พอสมควร ... กังวลว่า ข้อสอบจะออกเพี้ยนไปจากที่ได้อ่านกันหรือเปล่า ... ไม่รู้เหตุผลนี้หรือไม่ ... เลยทำให้ไม่สบาย 2 วันติดๆ กัน ... วันเสาร์ ก็ปวดหัว ตัวร้อน ... ไปตามเรื่อง ... พอวันอาทิตย์ถึงวันสอบจริง ... ยิ่งแล้วใหญ่ ... ปวดหัว ตัวร้อน ... เวียนหัว คล้ายคนจะเป็นลมตลอดเวลา ... ในใจเลยนึกถึงแต่ พระพุทธเจ้า หลวงปู่มั่น พระอาจารย์หลวงพ่อวิริยังค์ ... สาธุ ... ถ้าลูกยังพอมีบุญวาสนาอยู่บ้าง ... ก็ขอให้ได้ไปสอบสำเร็จเสร็จสิ้นเถอะ ... ช่วงที่เรียน ก็พยายามไม่หยุด ... ขนาดลูกไม่สบาย ต้องพาลูกไปโรงพยาบาล ก็ยังยอมขาดเป็นชั่วโมง ... และก็ไปเรียนต่อจนได้ ... จนกระทั่งครบ 6 เดือน ... แต่ไหงวันจะสอบ กลายเป็นอย่างนี้ ... เหมือนเป็นบททดสอบให้ต้องผ่าน ไปให้ได้ ... สอบทฤษฏีเสร็จ ออกมานั่ง “หอบแดก” (555 เป็นอาการของคนหายใจไม่ทัน พยายามเอาอ๊อกซิเจนเข้าปอดเยอะๆ นั่นแหละ) ... อ้าว!!! จะได้เวลาสอบปฏิบัติแล้ว ... ดัน!! ปวดฉี่เหมือนจะทนไม่ไหว ... นึกในใจ อะไรฟ่ะ!!! ตอนอยู่ที่สถาบันไม่เห็นมีอาการบ้าบอคอแตกนี่เลย ... รู้ทั้งรู้ว่าไม่เกร็ง ไม่เครียด ... แต่ทำไม ช่างกดดันตัวเองได้ซะขนาดนี้ ... วิ่งไปหาห้องน้ำ ... รีบกลับมา ... ครูผู้สอบ ... กวักมือหยอยๆ ... วิ่งตาเหลือกมานั่งเก้าอี้ ... “เร็วค่ะ ทุกคนรออยู่” ... (เฮ้อ!!! วันนี้เป็นวันอะไรของฉันกันนี่ มีทั้งข้อสอบที่ต้องใช้อายตนะทั้ง 6 แถมมีข้อสอบสำหรับใจเพียวๆ อีก ... เอาว๊ะ!! สู้สู้ ... มาถึงที่นี่แล้ว ไม่ถอยล่ะฉัน) ... พอเดินจรงกรม เข้าใช้เวลาสอบเพียง 15 นาทีเท่านั้น ... ก็เดินจะไม่รอด มันหวิวตลอดเวลา คล้ายจะเป็นลม ... พอสอบนั่งสมาธิ ... ต่อมน้ำลายก็ไม่รู้ทำนบแตกหรืออย่างไร ... ออกมาเป็นก๊อกเลย ... ไม่กลืนน้ำลายล่ะก็ คงล้นออกมามุมปากแน่ ... นึกในใจ!!! เอ้า!!! จะฆ่าฉันตรงนี้ ก็เชิญเลย แต่ฉันจะต้องสอบให้เสร็จ ... กลืนน้ำลาย หลายอึกเลย ... พอสัญญาณดังหมดเวลา ... ก็เข้าใจว่า อาการที่ว่าจะดีขึ้น ... ที่ไหนได้ เวียนหัว นั่งหาวๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ จนน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วง ... พี่ที่สนิทกัน เขาก็พอจะรู้ว่าเรา ไม่ค่อยสบายเนื้อตัวเท่าไหร่ ... ก็พยายามส่งโน่นนี่นี่นั่นให้ ไหนจะ ยาดม ยาอม ยาหม่อง (แหม เหมือนดูหนังกลางแปลงเลย 555) ... เกือบไม่รอดเหมือนกันฉัน ...

... บอกข่าวกันนะคะ ... ตอนนี้ กำลังรับสมัคร นักศึกษาครูสมาธิกันอยู่นะคะ วันที่ 9-10 นี้จะมี “ปฐมนิเทศน์” แล้วนะคะ ... สนใจสมัครได้ ตามสาขาใกล้ที่พักของท่านนะคะ ... สำหรับผู้ที่สงสัยในเรื่องของการปฏิบัติ หลักสูตรนี้ สามารถตอบคำถามในใจให้กับคุณได้แบบมีเหตุและผล ค่ะ ... ส่วน สาขาที่อิฉันเรียนนั้น คือ สาขา บ้านบรรณรุจิค่ะ ถนนรัตนาธิเบศร์ หมู่บ้านทหารไทย ที่สาขานี้ เรียนเฉพาะ เสาร์-อาทิตย์ อิฉัน มีหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงรุ่นต่อไปค่ะ ... ผู้ใดสงสัยใคร่รู้ในเรื่องการปฏิบัติ ว่า ไอ้โน่นคืออะไร ไอ้นี่คืออะไร ถามผู้ใดไม่ได้ ไม่มีคำตอบ ... หลักสูตรครูสมาธิ ... สถาบันพลังจิตตานุภาพ ... มีคำตอบให้แน่นอนค่ะ ...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

วันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท
21. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,088 บาท
22. คุณ จรรยา ปิยวุฒิสกุล จำนวน 200 บาท



รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2556 = 12,745 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

ขอร่วมบุญซื้อดินถมที่และสร้างเมรุเผาศพ วัดทุ่งลานควาย
โอนเงิน 700 บาท เข้าบัญชีธนาคารกรุงไทย วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2556

 

วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท
21. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,088 บาท
22. คุณ จรรยา ปิยวุฒิสกุล จำนวน 200 บาท
23. คุณ baibua จำนวน 700 บาท



รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2556 = 13,445 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2556

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท
21. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,088 บาท
22. คุณ จรรยา ปิยวุฒิสกุล จำนวน 200 บาท
23. คุณ baibua จำนวน 700 บาท
24. คุณ เอมอร จำนวน 500 บาท

รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2556 = 13,945 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

... อนุโมทนาบุญกับทุกๆ ท่าน ... ที่ได้ร่วมบุญ ได้แวะเวียนมา ยกมือ สาธุการ อนุโมทนาบุญกับทุกท่านที่ทำ ... และแวะเข้ามาร่วมกดปุ่มอนุโมทนา หรือ แม้แต่ แอบ ร่วม อนุโมทนาในใจ ก็ตาม ... ขอกุศลนี้กลับไปยังทุกๆ ท่าน ... จงมีแต่ความสุขกันถ้วนหน้านะคะ ... สาธุ สาธุ สาธุ ... แอบลุ้นในใจว่า ... ยอดผู้ร่วมบุญ จะทะลุ 100 คนหรือเปล่า ... ^ ^ ... เร่เข้ามา เร่เข้ามา เจ้ากรรมนายเวร ของ สายฝนฉ่ำเย็น ทั้งหลาย มาร่วมสร้างบุญสร้างกุศลด้วยกัน ... นะจ๊ะ ... ^ ^

 

สวัสดีเช้าวันพฤหัสบดีที่ 7 กุมภาพันธ์ 2556

... ตั้งแต่เมื่อเย็นวาน จนถึงเช้านี้ ... เหมือนได้รับกระแสจิตของใครบางคนที่เศร้าหมอง และ ต้องการพ้นทุกข์ ... วิ่งเข้าหาใจ ... ซึ่งรู้ได้ทันทีว่า ... ไม่ใช่ของจิตของเรา ไม่ใช่ความรู้สึกของเรา ... แต่เป็นความรู้สึกทุกข์ของคนที่เคยได้คุยกัน ... เหมือนจะเข้าใจว่า ... สวดมนต์นั่งสมาธิ ไม่ได้ช่วยให้หายทุกข์ หรือ ทำให้ใจพ้นทุกข์ได้จริงๆ หรอก ... เพราะ ลองทำแล้ว ...

... ทำเพียงแค่ครั้งสองครั้ง ยังไม่เห็นผลอะไรค่ะ แต่ถ้าเพียรพยายามทำไปทุกวัน ทำไปเรื่อยๆ ให้จิตเขาหาที่ตั้งจิตได้ ... ทำบ่อยๆ แล้วลองสังเกตดูว่า ... มีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้างในชีวิต ...

... อย่างไรเสีย ... ทุกคนที่เกิดมา ก็ต้องเวียนว่ายตายเกิด กับโลกธรรม 8 ด้วยกันทั้งสิ้น ... แต่คนที่มีสติ และรู้เท่าทันจิตเท่านั้น ... ที่จะไม่หลงไปกับโลกธรรม 8 ด้วยใจที่อ่อนไหว เหมือนยอดหญ้าลู่ลม ... มีลาภ เสื่อมลาภ ... มียศ เสื่อมยศ ... มีสรรเสริญ ... มีนินทา ... มีสุข ... ก็มีทุกข์ ... เหล่านี้ ไม่มีใครหนีพ้น ... แต่จะอยู่อย่างไร ให้สิ่งเหล่านี้ ไม่กระทบใจ ให้เป็นทุกข์ ...

... ศีล สมาธิ ปัญญา ... ทำไม่ยาก ... ถ้าหาก ... อยากทำ ... และตั้งใจทำ ... จิตดวงเดียว ... ที่เก็บทั้งสุขและทุกข์ไว้ ... ก็จริง ... แต่จิตดวงเดียวกันนี่แหละ ... ที่จะพาเราพ้นทุกข์ ได้จริง ... เช่นกัน ... ไม่ต้องเชื่อกับสิ่งที่เขียนไว้ ... แต่อยากให้ลองพิสูจน์ด้วยตัวเอง ... ว่าการปฏิบัติภาวนา จะช่วยให้ใจของตน พ้นทุกข์ ได้อย่างไร ...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

............... “ โชคมา ก็ใช้ทำความดี ” ..............
........ “ เคราะห์มี ก็เป็นเครื่องมือพัฒนา ” ........

(พระพรหมคุณากรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต)

 

มาแล้วค่ะ สำหรับไส้ในซองผ้าป่า และ ตราวัด ที่ด้านหลังซอง

 

เขียนเมื่อวันที่ 8 ก.พ. 2013 ณ บ้านหมอใจ facebook

## ... 33 INDIA # EPISODE IX .. ##

... เล่าต่อเลยดีกว่า ... ติดไว้นาน เดี๋ยวก็ได้อยู่ที่นั่น (อินเดีย) ไม่ได้กลับเมืองไทยซะที 5555 ... เมื่อเสร็จสิ้นจากการทัวร์ไวสาลีแล้ว ... เราก็แวะพักทานข้าวปลาอาหารกัน ที่วัดไทย ในไวสาลี จำชื่อไม่ได้แล้ว ... อยู่ในภาพ เดี๋ยวจะไปค้น แล้วมาลงชื่อวัดให้ได้อ่านกัน ... พอทานเสร็จ ... เราก็มุ่งหน้าไปที่ กุสินารา กันต่อทันที ... ไปถึงกุสินารา ก็เย็นเสียแล้ว ... ครั้งแรกเลย เราตั้งใจจะไปพักกันที่วัดไทยในกุสินารา ... แต่เผอิญ พระที่วัดนั้น ไม่อยู่ ... เห็นว่าเย็นมากแล้ว ... หลวงพี่ต๋อยจึงพาเราไปวัดไทยกุสินาราเฉลิมราชย์ ... ในขณะที่รถขับมาจนเกือบจะถึงวัด ... แอบเหลือบไปเห็น ... สถานพยาบาลกุสินาราคลินิก วัดไทยกุสินาราเฉลิมราชย์ ... โดย สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี ผู้แทนพระองค์ ทรงประกอบพิธีพระราชทานแผ่นศิลาฤกษ์ ... น้ำตารื้นอีกแล้ว ... พอรถเลี้ยวเข้าวัดได้ พวกเราก็จัดแจงเก็บของเข้าที่ ... จนกระทั่งถึงเวลาทำวัตรเย็น พวกเราก็ไปทำวัตรเย็นร่วมกัน ... และได้ถวายผ้าป่ากับวัดเช่นกัน ... ก่อนนอน ฉันกับน้องที่ร่วมทาง ได้เดินเวียนทักษินา 3 รอบ พร้อมสวดบทอิติปิโส ... รอบพระบรมสารีริกธาตุ ที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ ได้ทรงถวายให้กับ วัดนี้ ... และจากนั้น เราก็ดื่มน้ำปานะ กันก่อนจะเข้านอน ... เดินในวัด เหมือนเดินอยู่ที่บ้านเลย ... อิ่มใจ สุขใจ และ สบายใจ ... คืนนั้น เรานอนหลับพักผ่อนกันแบบ ... หลับเป็นตาย ... เพราะทุกคนเหนื่อยและเพลียกันทั้งวัน ...

... เช้านั้น เราเตรียมตัวเก็บสัมภาระ เพราะเราต้องกลับกันแล้ว ... เรารับประทานอาหารกันที่วัด ... ดีใจที่สุด ... มีน้ำพริกผักต้ม และ ไข่ต้ม พร้อมทั้งอาหารอีกหลายอย่าง ... เมื่อเสร็จธุระแล้ว พวกเราเดินทางกันต่อเพื่อไป สถานที่ปรินิพพาน ... เราเดินเวียนทักษิณารอบสถูปนั้น ... เมื่อได้เข้าไปในสถานที่นั้น ... จิตฉันนิ่ง ... ไม่ไหวติง ... ถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้น ... ตั้งแต่มาอินเดีย ... ใจฉันไม่นิ่งเท่าเวลานี้เลย ... เดินไปกราบแทบพระบาทของพระองค์ ... รู้ทั้งรู้ว่า ... สิ่งที่เห็นตรงหน้า เป็นสิ่งที่สร้างขึ้นเพื่อระลึกถึง บรมครู ... แต่จิตก็นิ่ง ไม่ไหวติง ... แสงสีทองเป็นประกายวิบวับ ... อยู่ในสถานที่นั้น ... ทอแสงเป็นประกาย ... ฉันไม่รู้ว่าคนอื่นเห็นหรือเปล่า ... แต่ฉันเห็น!!! ... หลวงพี่ต๋อย พาเราหาที่นั่งที่ไม่เกะกะใคร ... พร้อมเล่าเรื่อง นางมัลลิกา ให้พวกเราฟัง ... ณ วินาทีนี้ ... เสียงหลวงพี่ต๋อย ... แทงทะลุเข้าไปในหัวใจฉัน ... อะไรกัน ... ฉันไม่ได้ยินเสียงอื่นใดเลย ทั้งๆ ที่มีคนเข้าออกตลอดเวลา ... ได้ยินเพียงเสียงหลวงพี่ต๋อยเท่านั้น ... พร้อมภาพที่เกิดขึ้นเป็น shot shot เหมือนเรื่องเล่าที่มาพร้อมภาพ ... น้ำตาเริ่มเอ่อ ... แต่แล้ว อารมณ์นั้น ก็แตกโพล๊ะ ... เพราะได้ยินเสียงกลุ่มคนไทย กลุ่มใหญ่ ใส่ชุดขาวกันทั้งกลุ่ม บางคนใส่ชุดชี ... พร้อมเปิดลำโพงข้างกาย บรรยายโน่นนี่ นี่นั่น ... เสียรมหมดเลย!!! ... ฉันนึกในใจ ... แขกเข้ามาไหว้ก็สงบเสงี่ยม ... แทบไม่ได้ยินกระทั่งเสียงลมหายใจ ... คนไทยกลุ่มนี้ มาด้วยเสียงที่เอะอะมะเทิ่งที่สุด ... ฉันจึงรีบนำตัวเองออกจากบริเวณนั้น ... เพราะเกรงว่า ... แขกจะเข้าใจว่า “เราเป็นพวกเดียวกัน” ... อาย อาย อาย มาก สำหรับฉัน ... (ถ้าใครได้ไปในสถานที่ศักดิ์สิทธิ์นั้น ... ขอร้องเถอะนะคะ ... อันผู้ที่บอกว่าตนเองปฏิบัติชอบแล้ว ปฏิบัติดีแล้ว ... อย่าได้กระทำกิริยาอย่างนี้เลย ... แขกเขาจะว่าเราได้ ... นี่หรือคนไทย!!!)

... จากนั้น หลวงพี่ต๋อยก็พาพวกเรามาด้านนอก ... พร้อมทั้งหาที่ สัปปายะ เพื่อจะเจริญกรรมฐานกัน ... ด้วยความที่มีคนเพียง 9 คน รวมหลวงพี่ต๋อย ด้วย ก็ 10 คน ... จึงไม่ยากที่จะจัดที่จัดทาง นั่งกัน ... ก็นั่งกับพื้นนั่นแหละ แดดไม่ร้อน ... ฉันพอนั่งปุ๊บ จิตน้อมทันที ... แสงสีทองที่เห็นในสถูปนั้น ตอนนี้ เหลืองอร่ามเรืองรองต่อหน้าฉันแล้ว ... ตาในฉันจ้ามาก ... ปิติเกิดขึ้นทันที ... น้ำตาไหลเป็นก๊อกแตก แต่ไม่มีเสียงสะอืึก สะอื้นเลย ไม่มีแม้กระทั่ง น้ำมูก น้ำลาย ... ฉันยิ้ม ... เมื่อเสร็จแล้ว เราก้มลงกราบที่พื้น ... กราบครูบาอาจารย์ กราบบรมครู ... ที่บอกทางลัดแห่งการพ้นทุกข์ให้กับฉัน ... สาธุ สาธุ สาธุ

... จากนั้นเราจึงเดินทางกลับ ... ระหว่างทาง หลวงพี่ต๋อย ... พาเราแวะ ที่แม่น้ำคงคา ... ให้เราเห็นฝั่งสวรรค์ และ ฝั่งนรก ... ตามคำบอกเล่า และ ตาเห็น ... หลวงพี่ถามว่า ... ใครอยากไปนรกบ้าง ยกมือขึ้น ... หันไป ไม่มีใครยกมือซ๊าากกกคน ... 5555++ จากนั้น หลวงพี่ก็ขอแยกตัวออกจากกลุ่มของเรา เพราะวันรุ่งขึ้น ท่านถึงเวลาต้องเรียนแล้ว ... พวกเราจึงกราบนมัสการท่าน ... และเดินทางกลับพุทธคยา ...

... เมื่อถึงพุทธคยา ... พวกเราก็เตรียมเก็บข้าวของ ... เพราะวันรุ่งขึ้น ... เป็นวันบวชของน้อง ... และเป็นวันที่เราจะกลับเมืองไทยกันแล้ว ... คืนนั้น เป็นคืน ที่ฉันเข้าใจว่า เพิ่งถึงพุทธคยาจริงๆ ... เพราะเป็นวันที่ฉันได้เข้าไปกราบ พระพุทธเมตตา และ อธิษฐานอยู่ในพุทธคยาข้ามคืน ... จำได้ว่า เสียเงินคนละ 100 บาท เพื่อจะกรรมฐานในพุทธคยา ... ฉันได้เต้นท์กระโจมสำหรับ 1 คนมา ... แต่ทำไม ทรมาณเหลือเกิน ... นั่งในกระโจม ก็ร้อนมาก ... ทั้งๆ ที่กระโจม ก็เหมือนกับผ้ามุ้งที่เราใช้กันนั่นแหละ ... พอออกมาอยู่ข้างนอก ... ก็เจอ โคตรยุง เข้าให้ ... เพราะตัวใหญ่มากกกกกก ... แถมมากันเป็นฝูงอีก ... สเปรย์กันยุงที่นำไป ... ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ... เพียงฉีดไว้ ไม่นานนัก ... โคตรยุง ก็พากันมารุม ... ฉันเหลือบมองดูว่า ใครหนอ มีโลชั่นกันยุงบ้างไหมหนอ ... จนได้โลชั่นเป็นที่หนำใจแล้ว ... ฉันจึงเริ่มพิธีกรรมทันที ... ทั้งเดินจงกรม ทั้งนั่งสมาธิ สลับกัน ... ด้วยนั่งนานไม่ได้ ร้อนตับแตก ... เดินเพื่อคลายหายร้อน และกลับมานั่งต่อ ... ทำอยู่อย่างนี้ จนตี 4 ... ไม่ไหวแล้ว ... อีนี่ (สำเนียงแขก) ... ตาฉานจะปิดแล้ว ... ฉันจึงเอนกายในกระโจมนั้น ... เพียงไม่นาน ก็ได้ยินเสียงพระภิกษุที่ท่านกรรมฐานกับพวกเรา ... โยม ๆ ๆ ๆ ทำวัตรเช้ากัน ... สาธุ ... รีบลุกมาร่วมสวดมนต์ทำวัตรเช้ากับเขา ...

 

เขียนเมื่อวันที่ 8 ก.พ. 2013 ณ บ้านหมอใจ facebook

## ... 33 INDIA # EPISODE X .. ##

... จนกระทั่งออกมาจากพุทธคยาแล้ว ... ฉันถามตัวเองว่า ... ทำไมหนอ ฉันก็มีจิตที่เป็นสมาธิ พร้อมใจที่แน่วแน่ ... แต่ฉันสัมผัสอะไรไม่ได้เลย หรือ ฉันไม่มีบุญหนอ ... แต่กับที่กุสินารา นั่งยังไม่ถึง 2 นาที ... ฉันนิ่งจนดิ่ง ... แต่ก็นั่นแหละ ยิ่งสงสัย ยิ่งเป็นนิวรณ์ .. เช้านี้ เราบวชพระกัน ... เมื่อเสร็จแล้ว เรากลับเข้าไป ที่พุทธคยากันอีกครั้ง ... เพื่อกราบลา ... ฉันสงสัยตั้งแต่แรกแล้ว ... ทำไมคนทั้งหลาย ถึงนำหน้าผากจรดที่แผ่นศิลา หน้าต้นศรีมหาโพธิ์ ... หลวงพ่อจิ๋วท่านเมตตา นำอธิษฐาน ... ในหลายๆ คน ท่านนำอธิษฐานเหมือนกัน ... แต่พอถึง คิวฉัน ... หลวงพ่อพูดว่า “ อธิษฐานนะ ขอให้ข้าพเจ้า บรรลุ มรรคผล ในธรรมของพระพุทธองค์ ขอให้ข้าพเจ้ารู้แจ้ง สิ่งที่ข้าพเจ้ากำลังทำอยู่นั้น ขอเป็นปัจจัยส่งให้ข้าพเจ้าในอนาคตอันใกล้นี้ เมื่อดำรงอยู่ทางโลก ก็ขอให้อุปสรรคปัญหานานาประการ ได้มลายคลายไป ด้วยบุญกุศลที่ข้าพเจ้าได้เพียรสร้าง ด้วยเทอญ ” ... เมื่อหลวงพ่อพูดจบ ... ฉันหันมามองท่าน ... ท่านยิ้มให้ ... เท่านั้นแหละ ... ฉ้นก้มลงกราบเท้าหลวงพ่อทันที ... หลวงพ่อรู้ว่า ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ...

... เมื่อบวชพระเสร็จแล้ว พวกเราก็เตรียมเก็บข้าวของ เพราะเราต้องเดินทางกลับกันแล้ว ... หลวงพ่อให้เณรมาส่ง และ ท่านกำชับว่า อย่าทิ้งพวกเขานะ ส่งเขาให้ถึงสนามบิน ... เณรท่านนี้ ท่านเป็น ไทยอัสสัม ท่านพูดได้ทั้ง ภาษาอังกฤษ ภาษาไทย และ ภาษาฮินดี้ ... ซึ่งช่วยพวกเราได้มากและมากที่สุด ...

... น้องต้องการให้พวกเรา ได้มาถึง ประเทศอินเดียจริงๆ ... น้องจองรถไฟไว้ ... แต่เผอิญ คนที่จอง เขาจองให้อีกบริษัทหนึ่ง ซึ่ง … ณ วินาทีนั้น เข้าใจทันทีว่า … กรรมต้องชดใช้จริงๆ … ในขณะที่ย่างเท้าเข้าไปในสถานี … เราว่า เราลำบากลำบนแล้วหนา … เขาลำบากกว่าเราเป็นร้อยเท่า … ณ ที่รางรถไฟ สกปรกมาก มีสารพัด … พวกเรา ยืนหน้าดำ หน้าแดง … ต้องหาผ้าปิดปาก ปิดจมูก เพราะทนกลิ่นจะไม่ไหว … เราเดินข้ามช่องของรางรถไฟ ไปอีกช่องทางหนึ่ง … พยายามหาที่นั่ง … น้องหนูก็วิ่งกันออกจากร้านค้าที่ถูกปิดไว้ … ในขณะที่รอ ก็ต้องคอยระแวดระวังกระเป๋าทั้งหลายที่อยู่กับเรา … ไม่ว่าจะกระเป๋าเดินทาง หรือ กระเป๋าสะพาย … เพราะสายตา คอยจับจ้อง ที่จะหยิบไปโดยไม่ได้อนุญาต … เพราะที่นั่นมีสารพัดคน … กระทั่ง น้องที่ไปด้วย สะพายกระเป๋าไว้ … เผอิญกระเป๋าบ่ายไปข้างหลัง … ชายคนหนึ่งก็พยายาม ทอยเหรียญ แล้วก้มลงหยิบ อยู่อย่างนั้น 2 ครั้ง … จนพี่คนที่ไปด้วย บอกด้วยเสียงเบาๆ … เฮ้ย ระวังกระเป๋านะ เพราะทอยเหรียญเข้ามาใกล้กระเป๋าทุกที … ค่ะ พอน้องได้ยิน … ก็หันไป แล้วรีบนำกระเป๋าสะพายมากอดอกทันที … พอชายคนนั้นเห็นเข้า ก็เกิดอาการไม่พอใจ เพราะใกล้ถึงแล้วไง … จะได้แล้ว เพียงแค่คว้า แล้ววิ่ง เขาก็ได้ไป … ฉันหันไปเห็นตำรวจที่สะพายปืนลูกซองไว้ … จึงพยายามเดินไปทางเขา เผื่อมีอะไรที่เขาจะช่วยเราได้บ้าง … ชายคนนั้นเห็น จึงทำกิริยาหัวเสียใส่พวกเรา แล้วเดินหายไป …

… โดยหมายกำหนดการ เราต้องขึ้นรถไฟ ประมาณ 4 ทุ่ม แต่นี่ ตี 2 แล้ว รถไฟยังไม่มา … พอรถไฟมา พวกเราก็รีบวิ่งเพื่อจะเข้าโบกี้ … ฉันตกใจมาก เพราะโบกี้ที่ฉันขึ้น เป็นคนละโบกี้ กับพวกเขา … ฉันบอกเณรว่า … น้องเณร อย่าทิ้งพี่นะ พี่กลัวแขก … กลัวจริงๆ ไม่ใช่กลัวเล่นๆ แล้วนี่พี่อยู่คนเดียวอีก … เณรบอกว่า พี่อ้ออย่ากลัวเลย พวกเราอยู่ใกล้ๆ กันนี่แหละ …. พอเข้าไปถึง เขาปิดผ้าม่านกันหมดแล้ว ฉันไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ฉันปีนขึ้นไปยังที่นอนของตนเอง … ไม่กล้านอน … นั่งหนีบกระเป๋ามันยันเช้าเลย … แล้วผล็อยหลับไปหลายหน … เพราะเห็นแขกเขายังมีกุญแจล็อคกระเป๋าของเขากับเก้าอี้ที่นั่งเลย … ฉันนั่งอยู่อย่างนั้น จน …. เสียงเณรเรียก .. พี่อ้อครับ พี่อ้อ … เณรเปิดผ้าม่านฉันออก พร้อมเรียกฉัน … ฉันร้องไห้ ปล่อยโฮเลย เมื่อเห็นเณร เหมือนเห็นญาติสนิทที่ไม่ติดต่อกันมานานหลายปีดีดัก … เณรพาฉันมาเจอพวกเขา …

… อุแม่เจ้า!!!! เขานอนกันได้ยังไง … ภาพที่เห็นตรงหน้า เป็นเตียง 3 แถว ที่อยู่ขนานกับพนังรถ … นึกถึงเตียงนอนที่เป็นชั้นๆ นะ … แต่นี่ 3 ชั้น คนนอนได้เพียงแค่นอนจริงๆ … จะมานั่งผุดลุก ผุดนั่ง ไม่ได้เลย … ฉันน้ำตาซึม … น้องถามว่า “พี่อ้อหลับสบายดีไหมคะ” … ฉันตอบกลับไปว่า “ขอบคุณมากๆ นะ” … เพราะน้องจัดให้ฉันได้นอนเตียงเดียว ที่ไม่ต้องแออัดยัดเยียดเหมือนพวกเขา …

… พอลงจากรถไฟได้ปุ๊บ เราเรียก taxi มาที่สนามบินทันที … คาดว่าจะทัน … แต่เปล่า!!! เรามาถึงสนามบินในขณะที่เครื่องบินยังไม่ออก … แต่เรามาไม่ทันเช็คอิน … เราพยายามติดต่อกับเจ้าหน้าที่ ว่าเราต้องไปไฟท์นี้ … เรามาแล้วให้เราได้ไปเถอะ … เจ้าหน้าที่ไม่ตอบ และบ่ายเบี่ยงที่จะไม่คุยกับเรา … จนกระทั่ง 12.30 น. เครื่องบินออกแล้ว … พวกเราอยู่ที่สนามบินนั้นอีกหลายชั่วโมง … จนกระทั่ง เณร โทรหาหลวงพ่อจิ๋ว … พวกเรารู้แล้ว่า ท่านคงเห็นล่วงหน้าแล้วหล่ะ ว่าพวกเราจะเจอเหตุการณ์แบบนี้ … ถึงให้เณรอยู่คอยส่งเราจนกระทั่งขึ้นเครื่องบิน … เณร พาเราไปที่วัดเบงกอล … ซึ่งอยู่ใกล้สนามบินที่สุด … คืนนั้น เรานอนกันที่วัดนั้น … ทั้งเหนื่อย ทั้งคิดถึงบ้าน … พอรุ่งเช้า … พวกเรามุ่งหน้าสู่สนามบินกันทันที … เรากลับด้วยเที่ยวบินของสายการบิน คิงส์ฟิชเชอร์ … และถึงบ้านด้วยความสวัสดิภาพ …

… พอมาถึงบ้าน สามีรีบถามเลย … เธอบอกว่า ขึ้นรถไฟ … เธอรู้ไหม รถไฟตกรางที่อินเดีย … ฉันเก็ททันที … สงสัยขบวนที่ฉันจะมาแน่เลย ได้ขึ้นเกือบตี 3 นั่นแหละ … สาธุ ฉันถึงบอกไง … ไปเพื่อเห็นทุกข์จริงๆ … กว่าสภาพร่างกายจะเข้าที่ ใช้เวลาเกือบ 3 อาทิตย์ … เพราะกินอะไรไม่ได้เลย พะอืด พะอมจะอาเจียนให้ได้ และอ่อนเพลีย นอนอยู่อย่างนั้นนานทีเดียว …. มีโอกาสจะนำรูปมาลงให้ได้ชมกัน … พร้อมทั้ง จบแล้ว … สำหรับทัวร์อินเดียครั้งแรกของฉัน … ได้แต่หวังใจว่า … ฉันคงจะได้ไปกราบนมัสการสังเวชนีอีกที่ ที่ยังไม่ได้ไป … เนปาล … สาธุ

 

****** HAPPY CHINESE NEW YEAR 2013 ******

........ ซินเจีย ยู่อี่ ซินนี้ ฮวดไช้ กันทุกๆ ท่านนะคะ ........

****** พรใดประเสริฐ จงเกิดกับทุกๆ ท่าน นะคะ ******

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

สวัสดีวันจันทร์ที่ 11 ก.พ. 2013 ... ที่สงบเงียบ ... เป็นที่สุด
เขียน ณ บ้านหมอใจ facebook

น้องชายที่แสนดี :
เมื่อไหร่ ผมจะหมดวิบากกรรมเรื่องบ้าๆ ที่ผมทำไว้ครับ

ฉัน :
ถามพี่ พี่ต้องตอบว่า วิบากกรรมของพี่ยังมีอีกมาก และยังต้องชดใช้ไปจนกว่าจะหมดลมหายใจเช่นกัน

น้องชายที่แสนดี :
ขอบคุณครับพี่ ผมจะอดทนและพิจารณาให้เห็นต่อไป เพียงแต่ตอนนี้ผมเห็นแล้วในสิ่งที่ผมทำไว้ และคิดได้แต่เพียงผลที่ส่งมา ... มันยังไม่จบสักที ... มันเป็นเพียงสภาวะที่เกิดขึ้น ... เพราะเหนื่อยและท้อมั๊งครับ ...

ฉัน :
สู้ๆ อย่าท้อนะ เราจะสู้ด้วยกัน

น้องชายที่แสนดี :
กว่าจะผ่านแต่ละสภาวะและวิบากได้ ... ลำบากมากนะครับ ... หากใจไม่ยอมรับก่อน ... รับรองผ่านมันไม่ได้แน่ ... ขนาดยอมรับแล้ว ยังล่วงเลย ... ทุกๆ อย่างต้องสติจริงๆ นะครับ ซึ่งเรายังอ่อนมากกับตรงนี้ และไหนจะปัจจัยรอบข้างที่คอยเล้าให้หลงอีก ...

ฉัน : ^ ^

... น้องไม่ได้ตอบเพียงแค่ตัวเองและฉัน ... แต่คำพูดของน้อง แทงเข้าไปในขั้วหัวใจของฉันทีเดียว ... ใช่ ... สติเท่านั้น ที่จะทำให้เราผ่านทุกอย่างไปให้ได้ ... ^ ^

... ขอทุกท่านมีความสุขกับชีวิตในปัจจุบัน มีความสุขกับงานที่ทำ มีความสุขกับสิ่งรอบๆ ตัว ... แล้วจะเห็นว่า ... ความสุขที่อยากเจอ ... ไม่ได้อยู่ไกลเกินเอื้อมเลย ...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

## ... กรรมที่เคยทำ ... ##

... ยังพอจำเรื่อง “หมามันเห่า” ได้หรือเปล่า ... เรื่องที่ลงไปเมื่อปีที่แล้ว ... กับกรณี คนข้างบ้าน ... ฉันเคยหงุดหงิดกับเขามาก และ หงุดหงิดมานาน กับ พฤติกรรมที่เขากระทำในบ้าน และ เดือดร้อนคนข้างบ้าน ... ไม่ว่าจะ เป็นการดูถูกดูแคลน คนอื่น ด้วย วาจา ที่ยกตัวว่า “ตนดีกว่าคนอื่น ตนสูงว่าคนอื่น และ ตนมีมากกว่าคนอื่น” ... ฉันเคยโดนเขาว่าแขวะ มาว่า โง่ที่ซื้อบ้านราคาแพง แต่ไม่เคยแม้แต่จะมาขอดูว่า ราคาที่ฉันซื้อนั้น เขาทำอะไรในบ้านบ้าง หรือเรื่องที่ด่าว่าฉันเป็นหมา ... เพราะฉันดุลูกฉัน ฉันเสียงดังในบ้านฉัน ... โดยไม่เคย ต่อว่า หรือ ก้าวร้าว ลูกเขา หรือ ใคร ... จนเรื่องการด่าแขวะเกิดขึ้นผ่านไปมา ... และ ฉันก็เจ็บปวดอยู่อย่างนั้น 3 วันเต็มๆ ... จนกระทั่ง หลวงปู่โต ท่านให้สติกับฉัน ... เรื่อง “กรรม” ความเป็นเจ้ากรรมนายเวรที่เคยจองกันมา ด้วยอารมณ์ และ คำพูด ...

... จนเช้าวันจันทร์ที่ผ่านมา ... รถบ้านฉัน ก็จอดอยู่หน้าบ้านฉันดีๆ ... เขาถอยรถจากบ้านเขา ... ชนรถที่จอดหน้าบ้านฉัน ... โชคดีที่สามียืนอยู่หลังรถนั้น เพื่อรอส่งลูกชายขึ้นรถโรงเรียน ... แรงที่ถูกชนด้านหน้า ทำให้รถเลื่อน และไปกระทบสามี ... สามีเดินมามองดูความเสียหาย ... เพราะไม่แน่ใจว่า แผลที่เกิดอยู่นั้น เป็นแผลเก่าหรือแผลที่เพิ่งเกิดขึ้น ... ฉันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ... ฉันยืนดูอยู่ในบ้าน ... และมองอาการที่เขาขยับรถด้วยการกระชากแบบนั้น จนกระทั่งมาชนรถของบ้านฉัน ... เมื่อกลับรถเพื่อจะออกจากซอยได้แล้ว ... สามีฉันมองหน้าเขา เพียงเพื่อให้เขาได้สำนึกกับคำว่า “ขอโทษ” ... เปล่า ... เขาพูดเพียงว่า “ช่วยไม่ได้” ... ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันและคนทั้งบ้าน ... ต้องเดือดปุด ปุด พร้อมจะ เข้าโรมรันฟันตูทันที ... ฉันมองดูทุกอย่างด้วยใจที่สงบ และ สติที่มีอยู่ ... “ไม่เป็นไร เพราะชนไม่มาก ถ้าไม่มีแผล หรือ เกิดการเสียหายนัก ก็ช่างมัน ... เพราะนี่คือกรรมของครอบครัวฉันกับเขา ... อภัยเท่านั้น ที่รู้สึกได้ในตอนนี้” ... สามีเดินมาบอกแม่ว่า รถของแม่ถูกชน ให้พ่อไปดูหน่อยว่า แผลที่มีอยู่ เป็นของเก่าหรือของใหม่ ... ฉันเห็นอาการแม่แล้วอดเป็นห่วงไม่ได้ ... เพราะนี่คือ “กรรมของเรา” ต้องชดใช้ให้กับเขา ... ส่วนที่เขาจะไปใช้กับใครนั้น ฉันไม่รู้ และ ไม่ใส่ใจ เพราะฉันได้ใช้กรรมให้เขาแล้ว ... แม่เตรียมจะพุ่งออกไปตำหนิและต่อว่าทันที ... ฉันรีบเดินไปที่บ้านแม่ ... และ อธิบายให้ฟัง ... ว่า “ช่างมันนะแม่ ... มันไม่ได้เสียหายอะไรมาก ... ถ้ามีแผล หรือ เสียหายมากกว่านี้ ค่อยคุยกัน ดีดี โดยไม่ต้องมีอารมณ์” ... เพราะตอนนี้ ฉันมองเขาด้วยความสงสาร เขาเหมือนคนไม่สบาย เหมือนป่วยทางจิต ... เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันและคนอื่น เป็นคล้ายๆ กัน ... ทำอะไรผิด ไม่มีคำว่า “ขอโทษ” หรือ สำนึกผิด และกลับตำหนิคนนั้นว่า “เรื่องของมึง ... ไม่ใช่ความผิดของกู” ... เราไม่ได้โดนคนเดียว คนอื่นเขาก็โดน ... แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ... นี่คือ “กรรม” ที่ฉันเคยกระทำกับเขามาในอดีตชาติ และ “กรรม” นี่แหละ ที่ทำให้เราต้องวนมาเจอกัน และ ใช้กันอยู่ตลอดเวลา ... ฉันเคยขอคุยกับเขา ในหลายๆ เรื่อง แบบ “ผู้ใหญ่ และ ผู้มีการศึกษา” คุยกัน ... ไม่ว่าจะเรื่องเปิดปิดประตู ทุกบานในบ้านของเขาเสียงดัง ไม่ว่าจะเป็นเวลากี่โมงกี่ยามก็ตาม ดึกดื่นเพียงไหน ก็ไม่สนใจ ... ฉันขอร้องเขา ยกมือไหว้เขา ... เพราะฉันไม่โทษประตู ฉันโทษคนเปิดปิดมากกว่า เพราะประตูทุกบานที่บ้านเขา มันดังทุกบาน เหมือนปิดโดยการกระแทกประตู ... ทาวน์เฮ้าส์ก็อย่างนี้แหละ ... ฉันนึกในใจ ... จากยกมือไหว้ ก็ไม่ค่อยจะได้รับตอบรับสักเท่าไหร่ ... จนฉันต้องย้ายลงมานอนข้างล่าง ... เพื่อปรับตัวเอง ... หลายเรื่องหลายราว ... ที่เกิดขึ้นกับฉันและครอบครัวเขา ... จนกระทั่ง หลวงปู่บอกเรื่องกรรม จนกระทั่ง ฉันเห็นกรรมของฉันกับเขา ... ได้แต่มอง และ ใช้ให้เขา ด้วยใจที่ฉัน สงสารเขา แบบ จับใจ ...

... โชคดี ที่สติของฉัน เตือนสติของแม่ได้ ... แม่หยุด และไม่มีอารมณ์ขึ้นอีกเลย ... ฉันบอกแม่ “ให้อภัย ให้เขา” ... เขาน่าสงสารกว่าเรามากมาย ที่มองไม่เห็น กระทั่ง “ใจ” ของตนเอง และสร้างกรรมปัจจุบันให้มันต่อเนื่องไปอีก ครั้งแล้วครั้งเล่า ... ใช้กรรมให้เขา ส่งบุญ แผ่เมตตาให้เขา ... อีกไม่นาน “กรรม” ของฉันที่เคยกระทำกับเขาไว้ในอดีตชาติ ก็ใกล้หมดแล้ว ... ฉันให้กำลังใจแม่ และ ให้กำลังใจตัวเอง ... ฉันไม่รู้ว่าพวกคุณเชื่อเรื่องกรรมหรือไม่ ... แต่สำหรับฉัน ... ฉันเชื่อ และ “กลัว” จับใจ ... เพียรใช้กรรมเก่า และพยายามมีสติที่จะไม่สร้างกรรมใหม่ ไม่ว่า จะเป็น มโนกรรม (กรรมทางความคิด) วจีกรรม (กรรมจากวาจา กระทบเร็ว และแรง) กายกรรม (อากัปกิริยาที่แสดงให้เห็นถึงการกระทำแห่งกรรมนั้น) ... บอกตรงๆ ... ฉัน “โค-ตระ กลัว” จริงๆ ... เพราะมันทำให้ฉันได้ใช้กับคนรอบข้างไม่หยุดหย่อน ... จนเหนื่อยหัวใจ ...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

สวัสดีเช้าวันพุธที่ 13 ก.พ. 2013 ณ บ้านหมอใจ facebook ...


... ^ ^ คนที่บ้านมักชอบพูด ... ว่าวันพุธ “หัวกุด ท้ายเน่า” ... ฉันจะหันไปเหล่ทันที ... เธอรู้ไหม วันพุธ มักจะมีอะไรๆ ดีเสมอ สำหรับฉัน ... คนเกิดวันพุธ มีเสน่ห์ ทำให้คนรักใคร่เอ็นดู ฉันเห็นมาหลายคนแล้ว ... ที่ผู้ใหญ่ ให้ความรัก ช่วยเหลือ และ ห่วงใย ... มักจะไม่พ้นคนเกิดวันพุธ ... ทำไมไม่มองในแง่ดีไว้หล่ะ .. เพราะส่วนใหญ่ที่เจอเรื่องไม่ดีน่ะ ... ไม่ใช่วันเกิดซะทั้งหมดหรอก ... นิสัย และ พฤติกรรม ต่างหาก ที่เป็นตัวก่อให้เกิด ... รู้เท่าทัน กิเลสของตัวเองหรือเปล่า ... ว่าทำอะไร ผิด หรือ ถูก อยู่ ... เพียงเท่านั้นเอง ... อย่าไป โทษ วันเดือนปี เลย ...

... เข้าเรื่องของฉันดีกว่า ... ฉันมักจะชอบดูละครย้อนยุค ประมาณ นุ่งห่มสไบ จะยิ่งชอบเป็นพิเศษ ... แต่พักหลัง ฉันมักจะไม่ค่อย ติดตามละครทีวี เท่าไหร่ ... เพราะบางเรื่องก็หาสาระแก่นสารอะไรไม่ได้ ... ไม่มีอะไรสะกิดใจให้ได้เตือนตนเอง ... คนที่บ้านฉันชอบพูดอีกว่า ... “ละครน้ำเน่า” ... ฉันหันไปเหล่อีกเช่นกัน ... จ๊ะ “คนนอกจอน้ำเน่ายิ่งกว่าละครอีก” ... ไม่เห็นเหรอ ... ไม่ได้ยินเหรอ ... เค้าถึงว่าไง ... ดูละคร แล้ว ย้อนดูตน ... เพราะละครก็นำสิ่งใกล้ตัวเรานี่แหละ มาเป็นกระจกสะท้อนให้เราเห็นว่า ... เรา “ดี” เหมือนละครตัวนั้นหรือเปล่า หรือ เรา “เลว” ยิ่งกว่าละครตัวนั้น ... นั่นต่างหาก ... สำหรับฉัน ถึงจะว่า ... ได้ดูละคร จริงๆ ...

... เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ... เห็นเพื่อใน fb เค้าคุยเรื่องละคร “มณีสวาท” ... ฉันเลยลองเปิดทัศนาดูบ้าง ... ว่าเป็นละครเกี่ยวกับอะไร ... อ่อ ... เกี่ยวกับ นาคราช ... สำหรับฉัน ประเด็นไม่ได้อยู่ตรงที่ เป็นเรื่องของนาคราช ... แต่ประเด็นของฉันอยู่ตรงเรื่องของ “กรรม” ... ละครเรื่องนี้ค่อนข้างชัดเจน และ เห็นภาพชัดมาก มาก มาก จริงๆ ... อย่างตอนเมื่อคืนนี้ ... อุรคาเทวี ... พยายามที่จะช่วย ภุชคินทร์ ... จาก พญาสุบรรณ (อดีตชาติคือ พญาครุฑ) ... แต่เนื่องด้วย ภุชคินทร์ และ พญาสุบรรณ ได้มาเกิดเป็นมนุษย์ และ จำความเดิมจากอดีตชาติไม่ได้ว่าตนเคยเป็นอะไรมาก่อน ... แต่ “กรรม” และ “การจองเวร” ... ทำให้มาผูกพัน เจอกัน และ ใช้กรรม จองเวรกันต่อ ... จน อุรคาเทวี ยอมไม่ได้ที่จะให้ พญาสุบรรณ สร้างกรรม ต่อ ภุชคินทร์ ... พยายามช่วยทุกวิถีทาง ที่จะไม่ให้คนรักของตน ได้เจ็บปวดทรมาณ จาก “เจ้ากรรมนายเวรที่ตามจองล้างจองผลาญ ไม่มีที่สิ้นสุด” ... กระทั่งเกิดเป็นคนก็ยังไม่วาย จำ “ความอาฆาตแค้น” มาเกิดและกระทำสิ่งเหล่านั้นอีก ... เป็น “กรรมเก่า” และ “กรรมใหม่” ที่พัวพัน ... วนเวียนใช้กันไม่หมดสิ้น ... ประโยคหนึ่งที่เห็นได้ชัดเรื่อง การอาฆาต พยาบาท ที่ไม่ยอมแม้กระทั่ง ตัวเองต้องตาย หรือ เจ็บปวด ทรมาณ หรือ แม้ทุกข์แดดิ้น ก็ตาม ... คือ ... อุรคาเทวี ... กล่าวคำอาฆาตนั้นว่า ... พญาสุบรรณ ต้องใช้กรรม ที่ฆ่าคนรักของตน ... ตนจะไม่ยอมให้พญาสุบรรณ “ได้ตายง่ายๆ” ทั้งๆ ที่ตนสามารถทำได้ ... มันไม่สาแก่ใจ และ มันไม่สาสมที่ พญาสุบรรณ ได้เคยกระทำกรรมนั้นไว้กับตนและคนรัก ... และต้องตายอย่างทุกข์ทรมาณ ... ก่อนตาย พญาสุบรรณ จะต้องระลึกได้ ว่าเคยทำกรรมอะไรไว้กับตน ... และ กล่าว “ขออภัย” เมื่อนั้น ตนจะให้ พญาสุบรรณ ตาย ... และให้กล่าวคำขออภัยให้ได้ ... ถึงแม้ตนจะต้องใช้กรรมก็ตาม ... ชัดไหมคะ ... สำหรับฉัน ชัด จน “ขนหัวลุก” ทีเดียว ...

... ยิ่งฉันเห็นความอาฆาตแค้นของเจ้ากรรมนายเวรเหล่านั้น กับคนที่ฉันได้สนทนาด้วย ... ฉันกลัวมาก ... เพราะเขาไม่ฟังหรอก จนกว่าจะยอมรับจริงๆ ... เขาถึงจะปลดปล่อย ... เงินไม่ได้แก้กรรมได้ หรือ ทำให้กรรมทุเลาเบาบางลงได้ ... แต่การดำรงอยู่ใน ศีล สมาธิ ต่างหาก ที่เป็นตัวบุญกุศล ให้เขาได้เห็นถึงความเพียรพยายาม ขอโทษ ด้วยกุศล สำนึกในความผิด ด้วยการบำเพ็ญเพียร เพื่อเป็นการขอโทษจากใจจริง นั่นแหละ เขาถึงจะปล่อยมือจากเรา ....

... และนี่คือ สิ่งที่ พยายามบอกกับคนที่โดนกระทำ “ให้อดทน” หมั่นสร้างบุญกุศลจากการเจริญภาวนา ส่งให้เขาให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ ยิ่งส่งให้ ความอ่อนโยนที่เกิดขึ้นในใจของเขาเหล่านั้น ก็จะมีมากขึ้น ... เขาจะยิ่งปล่อยมือจากเราทีละมือ ทีละมือ ... ทำให้เรามีความทุกข์น้อยลง ทำให้เรามองเห็นช่องทางในชีวิตมากขึ้น ... เพียรพยายามส่งบุญกุศลให้เขา เพื่อเป็นการ “ขอขมากรรม” กับกรรมที่เราไม่รู้ว่าเคยทำอะไรมา เหมือน พญาสุบรรณ และ ภุชคินทร์ ... เพราะตัวฉันเองก็ไม่ได้ต่างอะไรจากละครเลย ... ในอดีตชาติฉันเคย พรากลูก พรากแม่ พรากคนรัก จากกัน ... ด้วยหัวใจที่แตกสลายของเขาเหล่านั้น ... ทำให้ฉัน ต้องถูกพรากจากครอบครัว จากพ่อแม่ของตนเอง กรรมที่เคยกระทำมาจากที่มองไม่เห็น และทุกขเวทนากับการใช้กรรมนั้น ... “ฉันเคยทำพวกเขาไว้มากกว่าที่ฉันโดนกระทำ ณ เวลานี้อีก” ... นี่ถือว่า ยังน้อยนัก ... ฉันจึงมักจะให้กำลังใจกับคุณๆ ทั้งหลาย ... สู้สู้นะ เพียรใช้เขา อย่ายอมแพ้นะ ... เพราะถึงแม้จะยอมแพ้ ให้เขากระทำฝ่ายเดียว ... แต่ ... เขาไม่ให้ “ตาย” ง่ายๆ หรอก ... เหมือนดั่งละครที่ยกตัวอย่างให้ได้อ่าน ... แต่บุญกุศลต่างหากที่จะทำให้เขา “ยกโทษ” และ “ให้อภัย” กับเรา ... และฉันจะบอกต่อว่า ... ฉันก็จะไม่ท้อและสู้สู้กับการใช้กรรมของฉันเช่นเดียวกัน ... อีกประโยคที่โดนใจฉันอย่างแรงก็คือ นาถสุดา กล่าวถึง พ่อของตนว่า “ท่านไม่ใช่ผู้วิเศษ ท่านไม่ใช่หมอดู” แต่ท่าน ปฏิบัติธรรม จึงทำให้ เห็น อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต ... อิอิ ... แหม ... มานโดนใจ สายฝนฉ่ำเย็น ... ซะจริงๆ ...


สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

วันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2556

สวัสดี ... วันดีสำหรับใครบางคน ... อิอิ ... วันนี้เป็นวันแรกของการเป็นพี่เลี้ยงครูสมาธิ รุ่น 32 แบบจริงจัง ... ตั้งแต่ไปถึงสถาบันตอนเช้า ... แทบจะไม่ได้หยุดหย่อนกันเลย ... หยิบโน่น จับนี่ ... ช่วยกันคนละไม้ละมือ ตลอดเวลา ... หนุกหนานกันเป็นการใหญ่ ... วิ่งขึ้น วิ่งลง ... ตามของโน่นนี่ นี่นั่น ... จนครูพี่เลี้ยง แซว ... “น้องอ้อ ... พี่ว่า เราติดอินเตอร์คอมพ์ ดีกว่าค่ะ พี่เห็นหนูวิ่งขึ้นลงหลายรอบแล้ว” ... ระหว่าง ชั้น 3-4 กับ ชั้น 1 ... ฉันยิ้มตอบรับคำ ... “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเนียน จะได้ผอมซะที” ... ครูพี่เลี้ยง หัวเราะกันใหญ่ ... ความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของพวกเรา ... ยอมรับเลยว่า ... เป็นพี่เลี้ยง เหนื่อยกว่าเรียนอย่างเดียวหลายเท่าตัว ... ทำให้นึกขอบคุณ พี่เลี้ยงรุ่น 30 ที่ดูแลเราอย่างดี ... เพราะว่าพี่เขาเหนื่อยกว่าเรา ... แถมเจอคำนี้เข้าไป ... ก็แอบอมยิ้มกันไม่ได้ ... เพราะตอนที่เรียน พวกเราก็อยากจะช่วยพี่เลี้ยงบ้าง เช่น ดื่มกาแฟ ก็อยากจะล้างแก้วเอง เป็นการเบาภาระ ... “ไม่เป็นไรค่ะ วางไว้นั่นค่ะ ตอนนี้มีหน้าที่เรียน เรียนให้เต็มที่ค่ะ หน้าที่พวกนั้น เป็นของพี่เลี้ยงค่ะ” ... ฉันอมยิ้ม แล้วบอกกับพี่ร่วมรุ่นว่า ... “หนูก็เคยเจอคำนี้ วันนี้ ได้มาใช้คำนี้เองแล้ว” ... ก่อนรุ่นพี่ 30 จะกลับ ฉันขอกอดกับรุ่นพี่บางคน ... กล่าวขอบคุณพวกเขา ที่ทำให้เรามากมาย ... จนทำให้พวกเรา ... ขวนขวาย มานะ ที่จะไม่ทำให้ “น้อยหน้า” พวกรุ่นพี่เลย .... ^ ^ ยังทันอยู่นะคะ ถ้าใครอยากเรียน ... เจอกันที่ สาขา 9 “บ้านบรรณรุจิ” ค่ะ ...

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท
21. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,088 บาท
22. คุณ จรรยา ปิยวุฒิสกุล จำนวน 200 บาท
23. คุณ baibua จำนวน 700 บาท
24. คุณ เอมอร จำนวน 500 บาท
25. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,000 บาท

รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2556 = 14,945 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

วันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2556

วันที่สองของการเป็นพี่เลี้ยง ... เหนื่อยสายตัวแทบขาด ... แต่มีความสุข ... ได้เห็นความมุ่งมั่นตั้งใจของพี่หลายๆ คน ... ^__^ ... ฉ๊านมีฟามสุขที่สุดเลย ... ถึงแม้จะเหนื่อยก็ตาม ... อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ ...

... รายนามผู้ร่วมบุญผ้าป่าสามัคคี “ซื้อดินถมที่ และ สร้างเมรุเผาศพ” ณ วัดทุ่งลานควาย จ.กำแพงเพชร ... วันอาทิตย์ที่ 31 มีนาคม 2556

1. คุณ prapaanpong จำนวน 200 บาท
2. คุณ กุลจิรา สวัสดี จำนวน 200 บาท
3. คุณ Mintira จำนวน 200 บาท
4. สายฝนฉ่ำเย็น จำนวน 1,000 บาท
5. คุณ suntorn_ta จำนวน 500 บาท
6. คุณ ชัชชลี จำนวน 500 บาท
7. คุณ ณัฏฐวี/วิภา, วิลเลี่ยม, โจนาธาน ธนโชค สเตซีย์ จำนวน 600 บาท
8. คุณ สร้อยเงิน จำนวน 200 บาท
9. คุณ mooo จำนวน 200 บาท
10. คุณ รัชวิศว์ โรจน์อัครฐากูร และครอบครัว จำนวน 400 บาท
11. คุณ พิมพ์ธีรา คุณถนอมณรงค์ชัย ปัญญาโส จำนวน 500 บาท
12. คุณ sindhus จำนวน 100 บาท
13. คุณ วินิจตา จำนวน 300 บาท
14. คุณ สุธิดา และ คุณ วราวุธ นาคพัฒน์ จำนวน 1,000 บาท
15. คุณ วสันต์ เทียมรัตนานนท์ จำนวน 1,000 บาท
16. คุณ พิชญ์พัทธวรรณ บินนส์ จำนวน 3,870 บาท
17. (ไม่ออกนาม) จำนวน 10 บาท
18. (ไม่ออกนาม) จำนวน 77 บาท
19. (ไม่ออกนาม) จำนวน 100 บาท
20. คุณ มี้ยี่ แซ่เหลื่อง จำนวน 500 บาท
21. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,088 บาท
22. คุณ จรรยา ปิยวุฒิสกุล จำนวน 200 บาท
23. คุณ baibua จำนวน 700 บาท
24. คุณ เอมอร จำนวน 500 บาท
25. ไม่ประสงค์ออกนาม จำนวน 1,000 บาท
26. คุณวีรลักษณ์ สุกมาเพียร จำนวน 1,000 บาท
27. คุณอรวรรณ ปฐมรัตนภิบาล จำนวน 1,000 บาท
28. คุณสิริมา แซ่โง้ว จำนวน 200 บาท
29. คุณดาวใจ วงศ์จินดา จำนวน 500 บาท

รวมยอดเงินบุญผ้าป่า ณ วันที่ 18 กุมภาพันธ์ 2556 = 17,645 บาท

... ขออนุโมทนา สาธุ กับทุกท่านด้วยนะคะ ... และ อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันค่ะ ...

สาธุ สาธุ สาธุ
^ ^

 

สวีดัดจ้าอ้อ เมื่อ3 วันก่อนพี่ตามกระทู้หนึ่งมาให้เรื่องลึกลับ แล้วพลันสายตาก็ไปเห็นชื่อสายฝนฉ่ำเย็นเปิดกระทู้แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ก็อ่านมาเรื่อย อ่านไปขนลุกไป อ่านไปเอ๊ะทำไมมันคุ้นๆ แล้วรู้อีกนะว่าเรื่องต่อไปต้องเป็นไง ก็เป็นตามนั้น เลยเฮ้ยหรือว่าตรูมีสัมผัสที่ 7 วะ (ใครๆว่ามี6แล้ว) ก็อ่านไปเรื่อยๆๆ ไปเจอเม้นท์ตัวเองที่เคยเม้นท์ ปั๋ดโธ่เคยเข้ามาแล้วก็ลืมดับไปเลยสงสัยมาแล้วลืมดูว่าอยู่ห้องไปเลยลืมไปเลย อีกอย่างเมื่อปีก่อนก็เจอวิกฤตชีวิตแบบเต็มเหนี่ยวก็เลยไม่ได้เข้าพลังจิตเป็นปี จนครั้งหลังสุดมันไม่ไหวแล้วนึกถึงอ้อเลยได้โทรไปรบกวนตลอด แล้วอ้อก็ใจดีจริงๆๆ ไม่ว่าพี่จะโทรหาตอนไหนเวลาใดก็รับตลอดถึงไม่ว่างก็โทรกลับ เกรงใจจริงๆ (ขนาดเกรงใจ อ้อว่าโทรจนอ้อไม่ต้องทำอันใดแล้วอิ อิ.)แล้วเลขาส่วนตั๋วส่วนตัวอ้อ ก็แสนจะน่ารักรับสายพี่ครั้งใดก็จะตามให้ หรือไม่ว่างก็เดี๋ยวอีกกี่นาทีพี่โทรมาใหม่นะครับ น่ารักทั้งคู่ พี่ผ่านวิกฤตนั่นมาได้ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะอ้อด้วย ขอบใจจริงๆ ที่ทั้งเตือนและให้สติ เวลานี้พี่ว่าเริ่มเข้าสู่ภาวะปกติแล้ว แต่ก็ยังไม่วางใจเท่าไรรอดูต่อไป
วันนี้พี่ไปส่งของที่จะให้เป็นของขวัญวันวาเลนไทน์แล้วกันเลยปีใหม่ตรุษจีนมาแล้ว คิดว่าอ้อคงชอบนะ เพราะพี่ให้ท่านเจ้าอาวาสเซ็นต์มากับมือเลย แต่คนมีญานอย่างอ้อคงจะรู้ว่าเป็นอะไร คงไม่เิกิน2 วันคงจะได้รับพี่ส่งแบบลงทะเบียนไป แล้วจะเข้ามาแวะหาบ่อยๆ รู้แล้ว ว่าอยู่ห้องไหน ....