ไม่รู้ความหมาย เกิด-ดับ

เราถกกันเรื่องพระธรรม คำสอน ระหว่าง พระพุทธเจ้า และพระสาวก
แต่ด้วยพระวินัย ศีลแล้วพระสาวกมิควรอวดอุตริมนุษยธรรมเกินความเป็นจริง
แต่หากมีอยู่จริงย่อมกระทำได้ ไม่อาบัติ เช่นนี้แล้วหากพิจารณาให้ดี พระธรรมของพระพุทธเจ้าและพระธรรมของพระอริยะสาวกย่อมเป็นสิ่งเดียวกัน
ยกเว้นว่าไม่ใช่พระอริยะสาวก ซึ่งย่อมกล่าวแสดงธรรมที่ไม่ใช่อันเดียวกับพระพุทธเจ้าครับ
มันก็มีแค่นี้ครับ ที่อยากบอก ครับ ก็ให้เลือกฟังและปฏิบัติตามเห็นสมควรครับ

 

ขอเพิ่มเติมครับ การหยุดหมายถึง ตาเห็นรูปก็สักแต่ว่าเห็น หูได้ยินเสียงก็สังแต่ว่าได้ยิน จมูกได้ดมกลิ่นก็รู้สึกสักแต่ว่า ลิ้นชิมรสก็สักแต่ว่าด้วยสติ อย่างเวลาทานอาหารก็ทานอย่างมีสติ ไม่เมาในรสอาหาร ถ้าเรามีกะตังค์เราก็เข้าร้านหรูๆทานได้ แต่ทานหรือกินอย่างมีสติ ไม่กินด้วยกิเลสตัณหา กินด้วยรู้รสตามความเป็นจริง กินเพื่อให้หายหิวนั่นเอง ทางด้านสัมผัสทางกายก็ให้ทำดี คิดดี พูดดี ทำดี เรื่องกามก็ท่องกายนคร เริ่มจากกายเราก่อน จะทำได้คิดว่าอุปปจาระสมาธิ(ขั้นที่ 2)ขึ้นไป สุดท้ายอารมณ์ที่มากระทบใจอย่าให้จิตตก อย่าคิดมาก ถ้าคิดๆด้วยปัญญา อย่ามีระคะ โทสะ โมหะที่เกินควร จิตไม่ตกเป็นเรื่องที่เราต้องรักษาจิต ทำได้หลายวิธี เช่น อาบน้ำสบายๆ ฟังเพลง กินอะไรอร่อยๆ สวดมนต์ ทำสมาธิ ไปทำบุญ ไปช๊อปปิ้ง จ่ายตลาด คุยโทรศัพท์ด้วยความมีสติ ปลูกต้นไม้ รดน้ำต้นไม้ ไปเล่นกีฬา ไปดูหนัง อ่านหนังสือ เล่นอินเตอร์เน็ท นอนหลับพักผ่อน ปฏิบัติธรรม เป็นต้น.....

 

ต้องพยายามละโทสะด้วยครับ คือความโกรธหรือไม่พอใจน่ะความจริงเป็นธรรมขั้นสูง ผู้ไม่โกรธใบหน้าย่อมผ่องใส แต่อย่างพระอริยะท่านด่านั้นเป็นวิสัยในภาษาธรรม ความโกรธนั้นละได้ในระดับพระอรหันต์ อย่างพระอนาคามีท่านก็มีอยู่บ้าง แต่ไม่ทำร้ายใคร แนะนำว่าอ่านพระไตรปิฎกด้วยนะครับ และพยายามอย่าคิดว่าสายโน้นสายนี้เท่านั้นที่จะบรรลุธรรมได้ ไปได้หลายหลายสำนัก อย่างง่ายๆก็ มรรค 2 คือสติชอบและสมาธิชอบ นี้ปุ๊บเลย.....