102.เก็บเรื่องมาเล่า : เกาะเต่า สะบักสะบอม

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

เดินไปถ่ายรูปได้สักพัก เพื่อนโทรตาม ทีแรกนึกว่าร้านพิซซ่าอยู่แค่ถนนหน้าโรงแรมไม่ไกล แต่ปรากฎว่าต้องขี่รถมอไซด์เข้าไปในซอยเล็กๆ แคบๆ แล้วไปโผล่ลานหน้าร้านพอดี นั่งสั่งกินกันไปหลายเมนู อิ่มจัดเลย

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

เช็คบิลแล้ว พวกเราก็ต้องเอามอไซด์ไปเติมน้ำมันเพื่อส่งคืนรถในตอนเช้า พรุ่งนี้พวกเราไม่ได้ใช้รถแล้วเพราะต้องไปลงเรือดูเต่าดูปะการัง เติมน้ำมันแล้วขับกลับโรงแรมเข้าห้องใครห้องมัน ถึงห้องเข้าคิวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ต่างคนก็กางกระเป๋าเตรียมของและชุดลงน้ำทะเลสำหรับวันพรุ่งนี้ ...

​

 

วันที่ 15 พฤษภาคม

ตื่นเช้า ทานอาหารโรงแรม แล้วเดินเล่นชายหาดรอเวลารวมตัวเอารถมอไซด์ไปคืนร้าน..

​

 

​

 

​

 

​

 

​

 

พลพรรคพร้อมแล้วพากันไปคืนรถมอไซด์ เพื่อนก็บอกกับทางร้านไปตรงๆ ว่าทำรถล้ม ทางร้านก็เลยขอเช็ครถแล้วขอไม่คืนเงินประกัน 1,000 บาท ส่วนอีก 2 คัน ไม่มีอะไรก็คืนเงินให้...

เสร็จแล้วเดินกลับเข้าห้องแต่งตัวเสร็จรอรถของบริษัททัวร์มารับไปดำน้ำ พอเวลา 9 โมงกว่าๆ รถมารับซึ่งมีหลายคณะทัวร์ แล้วปรากฏว่า รถของพวกเรามีคณะอื่นร่วมอยู่ด้วยอีก 6 คน เกิดจากความผิดพลาดที่นับจำนวนคนไม่ดีพอจึงทำให้อีกคณะต้องเฉลี่ยไปกับรถคันอื่น...

รถมาถึงท่าเรือแม่หาด ทางทัวร์ก็เริ่มเช็คคนแล้วแจกสน็อกเกิ้ลคนละอัน พวกเรารับมาแล้วสักพักเขาขอคืน เพราะเราเป็นอีกกลุ่มที่ลงเรือแยกจากกรุ๊ปใหญ่ โดยให้ไปรับสน็อกเกิ้ลในเรือแทน พอทุกอย่างเรียบร้อยคนเรือก็เดินนำนักท่องเที่ยวทั้งหมดไปชายหาด เดินเรียงแถวกัน พอถึงชายหาดกลับเหลือพวกเรา 6 คนกับคณะที่เจอตอนนั่งรถขามาจากโรงแรมอีก 6 คน ส่วนคนอื่นเดินเลี้ยวไปทางอื่นของหาดไปลงเรือลำใหญ่จะเป็นเรือคล้ายแบบที่ไปดำน้ำที่ระยอง... ตอนนี้คณะอื่น 6 คนที่พวกเราไม่รู้จักเริ่มโวยใส่คนเรือ เขาบอกว่าจองแพคเกจแบบไพรเวทมาเป็นปีๆ รวมตัวกันยากแล้วเป็นช่วงโควิดอีกหาโอกาสมากันยากคิดว่าได้เป็นแบบกรุ๊ปส่วนตัว น่าจะมีเฉพาะกลุ่มของเขา แล้วเรือที่จะไปเป็นเรือหางยาว จะไปกันยังไง คนเรือก็ไม่พูดอะไรเพราะเขาเป็นแค่คนรับจ้างมาจากทัวร์อีกที ส่วนกลุ่มของเราเพิ่งจะจองเมื่อไม่กี่เดือนนี้เอง พวกเรายังไงก็ได้ไม่ได้มีปัญหาหรือเรื่องอะไรให้ยุ่งยากลำบากใจ คนเรือก็ทำหน้าที่ของเขาแนะนำอะไรต่างๆ พร้อมแจกสน็อกเกิ้ล ระหว่างนี้สร้อยฟ้ามาลาก็เริ่มจะแพนิคกลัวเรือลำน้อยที่จะต้องลงไปนั่งลอยลำกลางทะเลท่ามกลางคลื่นลมและแสงแดด แม้จะใส่ชูชีพถ้าฉันได้ตกอยู่ในน้ำก็หายใจไม่ออก ขนาดตอนสระผมบางทีน้ำถูกราดลงหัวแล้วไหลผ่านหูทั้งสองข้างพร้อมๆ กันก็เกิดอาการเหมือนคนจมน้ำหายใจไม่ออกไม่รู้เป็นโรคอะไร พอลงเรือกันแล้ว กลุ่มนั้นก็ไม่ค่อยบ่นให้ได้ยินและเริ่มสนุกไปกับการนั่งเรือ ส่วนฉันนั่งเกร็ง....

​

 

​